Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Marcin Ciepiela

Sędziowie

SSA Grzegorz Wątroba (spr.)

SSA Rafał Doros

Protokolant

Agnieszka Przewoźnik-Gaj

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 620/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 12 października 2021r.

w sprawie sygn.. XVI K 225/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. ( pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonego)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadny był zarzut obrońcy oskarżonego T. S. powiązany z obrazą przepisu proceduralnego, który w istocie zmierzał do zakwestionowania winy i sprawstwa oskarżonego. Wprawdzie obrońca w swej apelacji zarzucił zarówno obrazę przepisu postępowania, która miała mieć wpływ na treść wyroku, jak i błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, to w gruncie rzeczy skarżący kwestionuje prawidłowość poczynionych ustaleń, gdyż jego zdaniem naruszenie wskazanego wyżej przepisu miało doprowadzić do błędności ustaleń faktycznych.

Nie zasługiwał więc na aprobatę zarzut apelacji obrońcy, sugerujący naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd I instancji prawidłowo ustalił istotne okoliczności popełnienia wszystkich czynów przypisanych T. S., a w pisemnych motywach drobiazgowo i wyczerpująco przeanalizował zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonując trafnej jego oceny, która całkowicie mieści się w rygorach wynikających z art. 7 k.p.k. i jest oceną wszechstronną oraz bezstronną, nie narusza granic swobodnej oceny, jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Sąd meriti w uzasadnieniu swym szczegółowo wskazał przy tym, na jakich dowodach oparł w tej części swe ustalenia, a także, które dowody i z jakich przyczyn zakwestionował, a wywody przedstawione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, znajdują pełną aprobatę Sądu ad quem. Dotyczy to również oceny zeznań świadków wskazanych w sekcji 2.1 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Co powoduje, iż argumentacja apelującego w tym zakresie pozostaje jedynie gołosłowną polemiką z tymi dowodami, zmierzającą do próby zakwestionowania dowodów niekorzystnych dla oskarżonego i prezentuje subiektywne stanowisko obrońcy w tym przedmiocie, które jednak w realiach przedmiotowej sprawy nie było w stanie skutecznie podważyć stanowiska Sądu I instancji. Swoje stanowisko i podjęte rozstrzygnięcia Sąd meriti wystarczająco bowiem przedstawił oraz przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach wyroku zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k., albowiem sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób należyty wyjaśnia podstawy faktyczne orzeczenia wskazując, na fakty i okoliczności, które zostały udowodnione oraz określa - szczegółowo je opisując - dowody, na których oparto przedmiotowe ustalenia, a także wymienia dowody, którym odmówiono waloru wiarygodności, podając powody, które legły u podstaw powyższego. W tej sytuacji uszczegółowione w zarzutach apelacji argumenty skarżącego nie zasługiwały na aprobatę w toku kontroli instancyjnej i stanowiły raczej wyraz polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji wraz z próbą przekonania do własnej, korzystnej dla oskarżonego interpretacji faktów.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postępowanie dowodowe było prawidłowe i wyczerpujące. Chybione zarzuty apelującego, nie mogły skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku ani jego zmianą w zakresie postulowanym przez obrońcę. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.2.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

(pkt 1 apelacji obrońcy oskarżonego)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadny był też podniesiony przez obrońcę zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, skoro ocena dowodów ujawnionych na rozprawie, a dokonana przez Sąd Okręgowy, nie wykazuje zdaniem Sądu odwoławczego dowolności i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej przepisem art. 7 k.p.k. Jeszcze raz należy podkreślić, że apelacja zarzucająca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest skuteczną tylko wówczas, gdy jej autor wykaże, że ustalenia dokonane przez sąd orzekający są wbrew wskazaniom wiedzy, zasadom doświadczenia życiowego bądź wyciągnięte z nich wnioski sprzeczne są z prawidłami logicznego rozumowania, względnie wskaże jakie fragmenty poczynionych ustaleń nie znajdują odzwierciedlenia w ujawnionych dowodach albo jakie istotnie dowody zostały pominięte przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego. A tego skarżący nie zdołał uczynić skutecznie, przedstawiając jedynie swoją wersję oceny zebranych w sprawie dowodów.

Nie można jednak zarzucać, że niektóre dowody, jak np. częściowe wyjaśnienia oskarżonego T. S., nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. jako niewiarygodne. Trzeba przy tym wyraźnie podkreślić, że odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów. Swoje stanowisko i podjęte rozstrzygnięcia Sąd meriti bowiem dokładnie przedstawił oraz przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach wyroku zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k., albowiem sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób należyty wyjaśnia podstawy faktyczne orzeczenia wskazując, na fakty i okoliczności, które zostały udowodnione oraz określa dowody, na których oparto przedmiotowe ustalenia, a także wymienia powody, które legły u podstaw częściowego zakwestionowania niektórych fragmentów wyjaśnień oskarżonego, co do okoliczności i przebiegu inkryminowanych zdarzeń.

W zasadniczej części obrońca oskarżonego podniesiony zarzut w zakresie błędnych ustaleń faktycznych, zbudował na bazie krytyki przyjęcia przez Sąd meriti

ustaleń w zakresie roli oskarżonego w przestępczym procederze w oparciu o zeznania wskazanych świadków. Stanowisko skarżącego nie zasługiwało jednak na aprobatę Sądu Apelacyjnego, gdyż Sąd meriti - uwzględniając całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego - był w pełni uprawniony do wyrażonej w pisemnych motywach oceny dowodów, którym dał wiarę, a argumentacja zawarta w apelacji obrońcy, stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu. Zrozumiała jest przy tym rola obrońcy, który opierając się na wybiórczym powoływaniu dowodów lub ich fragmentów, próbuje nadać niektórym szczegółom zbyt doniosłe znaczenie, jednak próby te nie wytrzymują konfrontacji z całokształtem materiału dowodowego, który trafnie został oceniony przez Sąd Okręgowy czyniący prawidłowe ustalenia faktyczne.

W tej sytuacji, wbrew twierdzeniom skarżącego wyrok obrońcy, Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący wykazał powody dla których przyjął sprawstwo i winę oskarżonego T. S. w zakresie wszystkich przypisanych mu przestępstw. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd meriti prawidłowo i przekonująco uzasadnił, w jaki sposób oskarżony zrealizował znamiona ustawowe przypisanych mu przestępstw i przestępstwa skarbowego, a zachowania w tym zakresie oskarżonego, świadczą o jego umyślnym działaniu. Trafność zaskarżonego wyroku wynika przy tym z prawidłowych ustaleń faktycznych, przez co chybione były wszystkie zarzuty kwestionujące przyjęte ustalenia. Zbędne jest też szczegółowe odnoszenie się do każdego z zarzutów sformułowanych przez obrońcę, skoro Sąd Apelacyjny w całości zaaprobował zarówno poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia, jak i kompleksową ocenę dowodów prowadzącą do tych ustaleń, jak również motywy, którymi kierował się Sąd meriti, a argumentację skarżącego ocenił jedynie w kategorii subiektywnej polemiki z tym ustaleniami, opartej na wybiórczej ocenie dowodów. Szczegółowa ocena wszystkich zarzutów obrońcy spowodowałaby bowiem konieczność powielania motywów Sądu I instancji.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych oraz dokonanych na ich podstawie ocen. Nie zachodzą również żadne podstawy do uniewinnienia oskarżonego, ani też do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.3.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary tj. jej rażącej surowości (pkt 3 apelacji obrońcy oskarżonego)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy jest niezasadny.

Przypomnieć należy, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu
art. 438 pkt 4 k.p.k. można mówić jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą jednostkową bądź karą łączną orzeczoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo stosowanych dyrektyw wymiaru kary i „nie chodzi tu o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17.05.2012r., sygn. II AKa 125/12) . Podobnie wypowiedział się też Sąd Apelacyjny w Krakowie stwierdzając, że zmiana wysokości orzeczonej kary mogłaby w postępowaniu odwoławczym nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna”. Nawet gdyby orzeczona kara jawiła się sądowi odwoławczemu jako niewspółmierna, więc w badanym przypadku - mając na uwadze kierunek apelacji obrońcy - jako zbyt surowa, nie mogłoby to spowodować złagodzenia kary, gdyby ta niewspółmierność nie miała charakteru rażącego (por. wyrok tegoż Sądu z dnia 28.10.2011r., sygn. akt II AKa 216/11) . Obydwa cytowane orzeczenia, których treść i istotę w pełni podziela tut. Sąd Apelacyjny, przesądzają o niemożności uznania apelacji obrońcy oskarżonego za zasadną w zakresie, w jakim skarżący kwestionuje wymiar orzeczonych w pkt 1, 3 i 5 kar oraz kary łącznej pozbawienia wolności (pkt 6), gdyż apelujący nie wykazał skutecznie, aby orzeczone wobec oskarżonego T. S. przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności, były karami rażąco surowymi, szczególnie w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości każdego z przypisanych oskarżonemu czynów. Oceny tej nie są w stanie skutecznie zmienić okoliczności wskazane przez obrońcę. Brak jest bowiem racjonalnych powodów do złagodzenia którejkolwiek z tych kar, albowiem byłyby one wówczas niesprawiedliwe z powodu rażącej łagodności i sprawiałyby wrażenie nadmiernej pobłażliwości wobec sprawcy, mimo przypisania mu przestępstw o wysokim stopniu społecznej szkodliwości.

Ferując wyrok w zakresie wymiaru kary za czyny przypisane oskarżonemu, Sąd Okręgowy przywołał okoliczności faktyczne i prawne, które miał w polu widzenia (sekcja 4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), w tym liczne okoliczności obciążające. Wystąpienie w realiach sprawy wszystkich przywołanych przez Sąd a quo okoliczności nie budziło wątpliwości.

W istocie więc postać zamiaru, sposób i okoliczności czynów, rodzaj i charakter naruszonego dobra, wyznaczające znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów oraz zachowanie sprawcy zarówno przed, jak i po popełnieniu przestępstw, a także względy prewencji generalnej, przemawiały za orzeczeniem wobec T. S. surowych kar jednostkowych, choć w realiach niniejszej sprawy wymiar tych kar bliższy jest jednak dolnej, a nie górnej granicy ustawowego zagrożenia.

Łagodząc karę za czyn przypisany w pkt 2 Sąd odwoławczy nie podzielił jednak stanowiska Sądu I instancji, co do zastosowania przepisów obowiązujących w chwili orzekania. W doktrynie podnosi się bowiem, iż ustawą względniejszą dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z kolejnego zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw, a warunkiem przyjęcia ustawy względniejszej jest przeprowadzenie swoistego testu polegającego na rozstrzygnięciu, która z ustaw oceniona kompleksowo jest w swym zastosowaniu korzystniejsza dla oskarżonego po myśli art. 2 § 2 k.k.s. Z tych względów Sąd Apelacyjny bazował więc w postępowaniu odwoławczym na stanie prawnym względniejszym dla oskarżonego, to jest do dnia 31 grudnia 2016 r., gdyż po tej ostatniej dacie bezwzględnie koniecznym byłoby wskazanie innej podstawy prawnej, jako przepisu surowszego.

Orzekając na nowo karę łączną na zasadzie asperacji zbliżonej do absorpcji, Sąd Apelacyjny generalnie podzielił argumenty sądu a quo, mając na uwadze zbieżność czasową i miejscową, a z drugiej strony odmienność dóbr prawnych naruszonych czynami, za które orzeczono kary podlegające łączeniu i stąd też, mimo apelacji obrońcy na korzyść oskarżonego, zachowana została proporcja zastosowanej asperacji, w stosunku do kary łącznej orzeczonej zaskarżonym wyrokiem.

Przy wymiarze kary łącznej Sąd Apelacyjny miał na względzie omówione wyżej cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 85a k.k.). Orzeczone kary jednostkowe oraz kara łączna we właściwy sposób spełnią swą rolę zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak również prewencji ogólnej i wbrew twierdzeniu skarżącego, zaspokajają społeczne poczucie sprawiedliwości.

Wniosek

Wniosek obrońcy oskarżonego:

- orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w dolnym wymiarze zagrożenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadna apelacja obrońcy oskarżonego, nie mogła być uwzględniona z przyczyn wyżej wskazanych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Z wyjątkiem zmian wynikających z pkt 1 wyroku Sądu odwoławczego, zaskarżony wyrok w zasadniczej jego części utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego, okazały się niezasadne z przyczyn wskazanych w części 3 niniejszego uzasadnienia i z tego powodu nie mogły być uwzględnione.

Prawidłowość przeprowadzonego postępowania dowodowego, właściwa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zasadność doboru rodzaju i wysokość orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej, przemawiała za utrzymaniem - za wyjątkiem zmian wynikających z pkt 1 wyroku Sądu odwoławczego - zaskarżonego wyroku w mocy. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, nie tylko bowiem w zakresie dotyczącym popełnionych przez oskarżonego przestępstw, ale także co do zasady w zakresie okoliczności determinujących wymiar kary, są trafne, przekonywujące i w pełni zasługują na akceptację Sądu odwoławczego. Sąd meriti prawidłowo bowiem dostrzegł i ocenił wszystkie wpływające na wymiar kary okoliczności, a w tym okoliczności związane bezpośrednio z popełnionymi przestępstwami przez T. S..

Z tych przyczyn uprawnionym jest stwierdzenie, iż argumenty, jakie Sąd orzekający powołał co do istoty sprawy i przesłanek dotyczących kary w uzasadnieniu swojego wyroku, również w pełni zyskały aprobatę Sądu Apelacyjnego.

Przy tej okazji, przypomnieć jedynie należy w tym miejscu, iż stopień szczegółowości rozważań Sądu odwoławczego uzależniony jest od jakości oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ta ocena jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., to wówczas Sąd odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji (a w tym do wszystkich zarzutów uszczegółowionych w apelacji obrońcy), kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny uznał za wystarczające wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego T. S., odsyłając do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji. Jakkolwiek jest rzeczą oczywistą, iż na Sądzie odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu, albowiem w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów, w związku z czym szczegółowe odnoszenie się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, byłoby jedynie zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2014r. sygn. II KK 180/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2009 r. sygn. III KK 381/08 oraz postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 10 października 2007 r., sygn. III KK 120/07 z dnia 2 sierpnia 2006 r., sygn. II KK 238/05). Skoro w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji sporządził uzasadnienie swego wyroku w taki sposób, iż w pełni odpowiada wymogom z art. 424 § 1 k.p.k., nadto zawiera ono pełną i rzetelną ocenę całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, to Sąd Apelacyjny nie ma potrzeby jeszcze bardziej szczegółowego, niż to uczynił, odnoszenia się do poszczególnych zarzutów apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-

w punktach 1, 2 i 3 przyjęto, iż przypisane T. S. czyny zostały popełnione przez oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami,

-

w punkcie 2 kwalifikację prawną czynu uzupełniono o zwrot „w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 2016r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s.”, w podstawie wymiaru kary w miejsce art. 62 § 2 k.k.s. wprowadza art. 76 § 1 k.k.s., a orzeczoną karę łagodzi do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

-

w punkcie 3 w podstawie prawnej wymiaru kary przepis art. 18 § 3 k.k. zastąpiono przepisem art. 19 § 1 k.k.,

-

uchylono punkt 6 i w to miejsce na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączono kary pozbawienia wolności wymierzone w punktach 1, 3 i 5 oraz orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

-

w punkcie 7 obniżono zasądzoną opłatę do kwoty 2.400,- zł (dwa tysiące czterysta złotych).

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. tiret pierwsze

Zmiana ta wynikała z faktu, iż osoby działające wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym T. S. nie zostały jeszcze prawomocnie skazane za popełnione przestępstwa, co jednocześnie dezaktualizuje argumentację obrońcy, co do błędnie wskazanego imienia A. B..

Ad. tiret drugie

Z uwagi na fakt, iż z dniem 1 stycznia 2017r. istotnej zmianie uległy przepisy kodeksu karnego skarbowego, a zwłaszcza istotnie podwyższono granice kary za przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s., konieczne było po myśli art. 2 § 2 k.k.s. zastosowanie wobec oskarżonego przepisów ustawy względniejszej, a więc obowiązujących do dnia 31 grudnia 2016r. Przed dniem 1 stycznia 2017r.przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. zagrożone było jedynie karą grzywny do 240 stawek dziennych, co powoduje również, iż w poprzednim stanie prawnym to przepis art. 76 § 1 k.k.s. był przepisem najsurowszym w kwalifikacji prawnej przyjętej co do czynu przypisanego w pkt 2 zaskarżonego wyroku. Ponadto zasadne było obniżenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 2 lat, albowiem tylko taka kara będzie korespondowała z rozstrzygnięciem zawartym w pkt 4 zaskarżonego wyroku, z którego po myśli art. 8 § 2 k.k.s. wynikało orzeczenie o niewykonywaniu kary za przestępstwo orzeczone w pkt 2 wyroku, gdyż w pierwotnym brzmieniu zaskarżonego wyroku to kara za czyn przypisany w pkt 2 była karą surowszą.

Ad. tiret trzecie

Zmiana wynikała z faktu, iż prawidłową podstawą prawną wymiaru kary w przypadku przypisanie formy zjawiskowej tj. podżegania jest art. 19 § 1 k.k., a nie art. 18 § 3 k.k.

Ad. tiret czwarte

Z uwagi na nieprawidłowe orzeczenie kary łącznej (wadliwie sprostowane nadto postanowieniem), należało orzec w przedmiocie kary łącznej uznając, iż kara w tej wysokości spełnia wszystkie kryteria orzekania kary łącznej.

Kierując się przy tym zasadami orzekania kary łącznej, Sąd odwoławczy wziął pod uwagę cele w zakresie indywidualnej prewencji, jakie kara łączna winna osiągnąć względem oskarżonego T. S., jak również wzgląd na potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które mają pierwszorzędne znaczenie przy wymiarze kary łącznej. Sąd Apelacyjny uznał więc, iż wymierzona T. S. w postępowaniu odwoławczym kara łączna, ukształtowana na zasadzie asperacji, odpowiada realiom niniejszej sprawy i mieści się w kryteriach wymiaru kary łącznej. Sąd II instancji rozważył przy tym zarówno związek przedmiotowy jak i czasowy, jaki zaistniał w odniesieniu do poszczególnych czynów, których sprawstwo i winę przypisano oskarżonemu wymierzając kary jednostkowe. Uwzględniono również sposób działania oskarżonego i rodzaj naruszonych przez niego dóbr prawnych. Jednocześnie Sąd odwoławczy uznał, iż kara łączna w tej wysokości jest sprawiedliwa i z pewnością nie jest rażąco surowa co do tego oskarżonego.

Ad. tiret piąte

Orzeczenie o zasądzonej opłacie wymagało korekty, z uwagi na jej nieprawidłowe wyliczenie, gdyż sąd I instancji obliczył ją od kary grzywny w wysokości 400 stawek dziennych po 100 zł każda z nich, w sytuacji, gdy w ogóle brak było podstaw do orzekania kary łącznej grzywny, a kara jednostkowa grzywny orzeczonej w pkt 3 wyniosła 100 stawek dziennych po 100,- zł każda z nich.

Zmiana ta miała charakter działania na korzyść oskarżonego, w związku z czym nie naruszono wywiedzionego w tej sprawie kierunku środka odwoławczego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3

Z uwagi na sytuację materialną T. S., wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności i grzywny, zwolniono oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za II instancję.

7.  PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Marcin Ciepiela SSA Grzegorz Wątroba

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana