Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. C.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 19 października 2023 r. sygn. akt I C 62/23

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej K. C. na rzecz powoda (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.700,00 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą z ustawowymi odsetkami należnymi za czas po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia przedmiotowego wyroku do dnia zapłaty.

Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 102/24

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 października 2023 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie

po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przeciwko K. C. o zapłatę

1. zasądził od pozwanej K. C. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 54.293,70 zł (pięćdziesiąt cztery tysiące dwieście dziewięćdziesiąt trzy złotych siedemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2022 r. do dnia zapłaty;

2. zasądził od pozwanej K. C. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 2.732,00 zł (dwa tysiące siedemset trzydzieści dwa złotych) tytułem zwrotu części kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi a opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie nie obciążył pozwanej kosztami procesu poniesionymi przez powoda.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Powód w dniu 20 grudnia 2018 roku zawarł z pozwaną K. C. oraz jej mężem P. C. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...).

W umowie ustalono parametry pożyczki:

- całkowita kwota kredytu wyniosła 53.550,00 zł;

- całkowita kwota do zapłaty wynosiła 105.784,44 zł;

- całkowity koszt kredytu wynosił 52.234,44 zł - na który składały się należne odsetki umowne w wysokości 44.239,79 zł oraz prowizja za udzielenie kredytu w wysokości 7.994,65 zł.

Oprocentowanie kredytu stanowiła suma stawki referencyjnej WIBOR 3M oraz marży 8,27 % - zmienna stopa procentowa

RRSO wynosiło 13,78 %.

Kredytobiorcy zobowiązali się dokonywać spłat w 144 ratach do 15 każdego miesiąca.

Oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego jest równe wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie i w dniu zawarcia umowy wynosiły 14% w stosunku rocznym.

Pozwana do kwietnia 2022 roku spłacała zadłużenie na rzecz powoda.

Z, uwagi na zaprzestanie płatności pozwana pismem z dnia 13 kwietnia 2022 roku został wezwany do zapłaty kwoty 642,10 zł w terminie 14 dni roboczych zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Pismem z dnia 20 maja 2022 roku, pozwana została ostatecznie wezwana do zapłaty kwoty 1.154,26 zł w terminie 14 dni roboczych zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Pismem doręczonym w dniu 7 lipca 2022 roku powód wypowiedział umowę kredytu.

Mając takie ustalenia Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje w całości na uwzględnienie.

Zobowiązania stron umowy kredytu reguluje art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 j.t.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie z ustanowioną w art. 3531 kc zasadą swobody umów, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Fakt zawarcia umowy kredytu i jej warunki są niesporne i wynikają z dokumentów złożonych przez powoda. Pozwana potwierdziła fakt zawarcia umowy. Powódka zatem udowodniła zawarcie umowy, na podstawie której jest uprawniony żądać zapłaty dochodzonych pozwem kwot, których termin zapłaty już upłynął.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, że zasady solidarnej odpowiedzialności dłużników regulują przepisy kodeksu cywilnego. Istotę tej odpowiedzialności normuje przepis art. 366 § 1 k.c. Stanowi on, iż kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych, przy czym zgodnie z § 2 aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidami pozostają zobowiązani. Wierzyciel może żądać zaspokojenia od niektórych tylko dłużników solidarnych. Nie musi on pozywać wszystkich, a jednocześnie może żądać, aby ci, których pozwał, zapłacili mu całą kwotę.

Postanowienia umowne są dopuszczalne (por. art. 5 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim), a poszczególne kwoty prowizji, opłat, składek nie są wygórowane przy uwzględnieniu kwoty udostępnianego kapitału. Zgodnie z art. 110 Prawa bankowego, bank może pobierać przewidziane w umowie prowizje i opłaty z tytułu wykonywanych czynności bankowych oraz opłaty za wykonywanie innych czynności. Mogą to być więc m. in. opłaty za wystawianie opinii bankowej, zaświadczeń, kopii dokumentów, wysyłanie blankietów wpłat, jak w przypadku analizowanej umowy z pozwaną. Możliwość żądania przez bank i obowiązek zapłaty przez kredytobiorcę prowizji wynika wprost z powołanego wyżej art. 69 ust. 1 Prawa bankowego. Jeśli pozwana podpisując umowę wyraziła zgodę na zapłatę prowizji we wskazanej w umowie kwocie, to nie może teraz skutecznie podważać jej wysokości podnosząc, że prowizja powinna być niższa. Przy tym prowizja w kwocie takiej jak w umowie łącznie z innymi opłatami pobranymi przez bank przy zawarciu umowy nie przekraczają maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim.

Odpowiedzialność solidarna dłużników, oznacza, iż kilku dłużników zobowiązanych jest w ten sposób, iż wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (art. 366 § 1 k.c.). Jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych, (art. 376 § 1 k.c.). Biorąc te przepisy pod uwagę należy stwierdzić, iż powódka i pozwany solidarnie byli zobowiązani wobec wierzyciela, który mógł domagać się spłaty zobowiązania od każdego z byłych małżonków, albo tylko od jednego z nich.

Zatem w ocenie Sądu powód udowodnił twierdzenie o zawarciu przez strony oraz wykonaniu przez siebie umowy, na podstawie której może skutecznie dochodzić wskazanych w pozwie kwot, a także o wymagalności całości należności. W związku z tym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem.

Uprawnienie banku do naliczenia odsetek od kapitału w okresie obowiązywania umowy wynika z art. 359 § 1 kc oraz powołanego 69 ust. 1 Prawa bankowego. Odsetki za opóźnienie należne są na podstawie art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl art. 481 § 2 kc, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według umówionej na taki wypadek stopy, a jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Zasądzeniu podlegała kwota 54.293,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2022 roku do dnia zapłaty.

W myśl art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Wskazane uregulowanie jest odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu i ustanawia możliwość rozstrzygania przez Sąd w oparciu o zasadę słuszności.

Wskazany przepis nie precyzuje pojęcia szczególnie uzasadnionego wypadku, pozostawiając Sądowi ocenę, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi i czy jest on szczególnie uzasadniony.

Sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór.

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy mamy do czynienia z takim szczególnym przypadkiem z uwagi na przedmiot zgłoszonego roszczenia oraz sytuację pozwanej; za odstąpieniem od obciążenia powódki kosztami procesu przemawiała szczególna sytuacja osobista i majątkowa pozwanej.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a to:

1. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, sprzecznej z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego i zawodowego oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w konsekwencji błędnego

ustalenia, iż:

a) powód wykazał roszczenie, w szczególności co do jego wysokości,

b) powód skutecznie wypowiedział umowę kredytu.

2. art. 2352 § 1 pkt. 2 i 5 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z przesłuchania świadków wskazanych w odpowiedzi na pozew: - S. C., I. B., J. L., M. K., jako zmierzających do przedłużenia postępowania, podczas gdy dowody miały istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy, zostały naprowadzone w odpowiedzi na pozew, a zatem nie pozostają spóźnione, ich przeprowadzenie zaś nie spowodowałoby zwłoki w rozpoznaniu niniejszej sprawy,

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

1. art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 89 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, iż powód dokonał wypowiedzenia umowy kredytowej, podczas gdy dokonane przez powoda wypowiedzenie umowy kredytu konsolidacyjnego, jako dokonane z zastrzeżeniem warunku, jest nieważne, albowiem niedopuszczalne jest dokonanie czynności jednostronnej kształtującej z zastrzeżeniem warunku, ponieważ koliduje to z jej istotą, zakładającą definitywne uregulowanie łączącego strony stosunku prawnego,

2. art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim poprzez jego zastosowanie, w przypadku gdy przepis ten nie może stanowić sposobu obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych przez dodawanie do kwot spłaty bliżej nieuzasadnionych dodatkowych obciążeń dla konsumenta, zaś postanowienia w przedmiocie prowizji do takiego obejścia prowadzą, tym samym w stanie faktycznym niniejszej sprawy przedmiotowy przepis nie odnajduje zastosowania, zastosowanie bowiem ma przepis art. 359 § 21 oraz § 22 k.c.

3. art. 359 § 21 oraz § 22 k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy postanowienia umowy w przedmiocie prowizji stanowią obejście przepisów o odsetkach maksymalnych, tym samym w stanie faktycznym niniejszej sprawy przedmiotowy przepis odnajduje zastosowanie;

4. art. 3851 §1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że skoro pozwana podpisując umowę wyraziła zgodę na zapłatę prowizji we wskazanej w umowie kwocie, to nie może teraz skutecznie podważać jej wysokości, podczas gdy zgodnie z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne), z czym mamy do czynienia w stanie faktycznym niniejszej sprawy, co determinuje zastosowanie ww. przepisu.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżąca wnosiła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości,

2. zwolnienie pozwanej od kosztów postępowania w całości,

3. przeprowadzenie rozprawy,

4. zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje.

Jednocześnie wnosiła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z:

A. zeznań świadków:

- S. C. (adres: Z. (...), (...)-(...) B.)

- I. B. (adres: (...), (...)-(...) S.),

- J. L. (adres: oś. (...) (...), (...)-(...) B.)

- M. K. (adres: ul. (...), (...)-(...) R.)

B. przesłuchania pozwanej

wszystkich ww. w celu wykazania faktów: niezasadności roszczenia, braku wymagalności roszczenia, narzucenia pozwanej przez powódkę treści postanowień umowy pożyczki, braku, indywidualnego uzgodnienia treści umowy pożyczki przez strony, braku możliwości negocjacji postanowień umowy pożyczki przez pozwaną, złej sytuacji finansowej pozwanej, borykania się przez nią z problemami finansowymi, konieczności utrzymania przez pozwaną trzyosobowej rodziny, podejmowania przez pozwaną pracy na podstawie umowy o pracę, uzyskiwania przez pozwaną wynagrodzenia z tytułu wykonywanej pracy w wysokości minimalnego wynagrodzenia krajowego.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanej jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Skarżąca w obszernej apelacji zarzuciła naruszenie całego szeregu przepisów i to zarówno prawa procesowego jak i prawa materialnego.

Rozważając w pierwszej kolejności zarzuty naruszenia prawa procesowego na pierwszy plan wysuwa się zarzut naruszenia art. 233 kpc. Zarzut ten sprowadza się tak naprawdę do zakwestionowania przyjęcia przez Sąd Rejonowy udowodnienia roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości oraz błędnego ustalenia faktu skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej.

Nie można się zgodzić z takim zarzutem. Sąd Rejonowy w sposób nie budzący wątpliwości wskazał na fakt udowodnienia wysokości roszczenia co wynika nie tylko z wyciągu z ksiąg banku - jak to zdaje się sugerować strona pozwana - ale także z wyciągu z rachunku kredytowego dedykowanego do spłaty kredytu. Z wyciągu historii uznań tego rachunku wynika, iż pozwana nie dokonywała w pewnych miesiącach żadnych wpłat, w innych płaciła raty w niższej niepełnej wysokości. W związku z tym na 28 marca 2022 r. pozostawała zaległość w spłacie w kwocie 1.154 zł. Powód wykazał, iż na podstawie zawartej umowy udostępnił pozwanej kwotę kredytu. Pozwana do 2022r. spłacała należność . Jeżeli obecnie pozwana twierdzi, że spłaciła więcej niż to wskazuje powód bądź też powód niewłaściwie księgował dokonane wpłaty to ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na pozwanej. Bowiem to z tej właśnie okoliczności zamierza ona wyciągać korzystne dla siebie skutki prawne. (art. 6 k.c.) Tymczasem w sprawie trudno szukać wniosku o ewentualnego biegłego który mógłby zweryfikować płatności i prawidłowość ich rozliczenia. Nie jest rzeczą sądu w kontradyktoryjnym procesie zastępować stronę podczas dowodzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 235 ²§1pkt 2 i 5 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadków to rozważanie tego zarzutu wobec cofnięcia wniosku o przesłuchanie tych świadków dokonanego na etapie postępowania apelacyjnego jest całkowicie bezprzedmiotowe i stanowi przejaw rezygnacji strony z przeprowadzenia tych dowodów co w istocie zwalnia sąd od dalszych rozważań w tym zakresie.

Przechodząc do zarzutu naruszenia prawa materialnego w pierwszej kolejności należałoby odnieść się do zarzutu naruszenia art. 58 §1 kc w związku z art. 89 kc poprzez ich niezastosowanie i uznanie że powód dokonał skutecznego wypowiedzenia umowy podczas gdy w ocenie skarżącej po pierwsze wypowiedzenie nie zostało poprzedzone doręczeniem wezwania do zapłaty, a po drugie wypowiedzenie jako dokonane z zastrzeżeniem warunku jest nieważne.

Nie można się zgodzić z takim zarzutem.

Przepis art. 61 § 1 k.c. określa chwilę skutecznego złożenia oświadczenia woli składanego innej osobie. Następuje to, jak tylko dotrze ono do tej osoby, w taki sposób, że mogła się z nim zapoznać. Jeżeli treść oświadczenia woli składanego innej osobie zawarta jest w piśmie przesyłanym pocztą, a przesyłka - wobec niemożności doręczenia - zostanie pozostawiona w urzędzie pocztowym z powiadomieniem o tym adresata, dojście oświadczenia do wiadomości tej osoby, w rozumieniu art. 61 § 1 k.c., następuje z chwilą doręczenia pisma w dniu, przyjętym analogiczne do doręczania pisma sądowego, w trybie art. 139 § 1 k.p.c.. Zasadniczym celem doręczenia jest to, aby odbiorca faktycznie pismo otrzymał i zapoznał się z jego treścią. Chodzi zatem o to, żeby adresat odebrał korespondencję z urzędu pocztowego w wyznaczonym czasie, co pozwala mu na realne zapoznanie się z treścią oświadczenia. Dopuszczona została możliwość zastosowania do składania i przyjmowania oświadczeń woli w sferze prawa materialnego tzw. doręczeń zastępczych, w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2009 r., IV CSK 53/09 i z dnia 18 kwietnia 2011 r., V CSK 215/11, niepublikowane). Ustawodawca przyjął kwalifikowaną teorię doręczenia, odnoszącą się do konieczności ustalenia możliwości zapoznania się adresata z oświadczeniem w zwykłym toku rzeczy. Oznacza to, że jeśli nadawca oświadczenia doręcza pismo w miejsce, które stanowi miejsce zamieszkania odbiorcy albo miejsce jego stałej aktywności, za decydujący dla uznania go za doręczone uważana jest chwila dostarczenia pisma w to miejsce. Domniemywa się skuteczność doręczenia. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2016r. II CSK 750/15,baza Legalis, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020r. V CSK 224/19, baza Legalis)

Wbrew twierdzeniom pozwanej przyjąć należy, iż doręczono jej skutecznie wezwanie do zapłaty. Zostało ono wysłane na ostatni adres wskazany w umowie. Co prawda korespondencja ta wróciła awizowana niemniej jednak zapisy wskazane w umowie (§9 ust.2 §11 ust.2 ) dają podstawy do uznania takiej korespondencji za doręczoną. Pozwana miała bowiem możliwość zapoznania się z treścią takiego oświadczenia woli. Zwłaszcza że korespondencja była wysłana pod taki adres który po pierwsze wskazany był w umowie, a po drugie pod którym pozwana w późniejszym czasie podejmowała przesyłki.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej w przedmiocie zastrzeżenia warunku w treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy należy zwrócić uwagę, iż wypowiedzenie umowy miało charakter stanowczy i jednoznaczny. Powód składając oświadczenie o wypowiedzeniu dawał jednocześnie pozwanej szansę na spłatę zaległości i kontynuowanie umowy na dotychczasowych warunkach jeżeli pozwana dokona wpłaty we wskazanej w wypowiedzeniu wysokości. Warunek jaki został postawiony pozwanej należy zakwalifikować jako warunek rozwiązujący nie wpływało to niekorzystnie na sytuację prawną pozwanej, a wręcz przeciwnie dawało jej to możliwość kontynuowania umowy kredytowej o ile spłaci przeterminowaną zaległość.

W orzecznictwie przyjmuje się jako dopuszczalne dokonanie czynności prawnej z zastrzeżeniem spełnienia warunku potestatywnego dającego stronie pozwanej możliwość kontynuacji umowy o kredyt gotówkowy na dotychczasowych warunkach, a tym samym uniknięcia wypowiedzenia tej umowy i skutków w postaci wymagalności całości zobowiązania. Wbrew twierdzeniom pozwanej sytuacja taka jest w pełni jasna a oznaczenie dnia w którym nastąpiło skuteczne wypowiedzenie umowy kredytu nie sprawia żadnych trudności. Konstrukcja zastosowana przez powoda jest zdecydowanie korzystniejsza niż wypowiedzenie bez jakichkolwiek warunków. Przyjmuje się nawet w orzecznictwie, iż konstrukcja warunkowego wypowiedzenia umowy jest wybitnie prokonsumencka. (por. postanowienie Sądu najwyższego z dnia 25 czerwca 2020r. II CSK 108/20, baza Legalis)

Zarzut naruszenia art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim przez jego niezastosowanie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. Skarżąca tak naprawdę w ramach tego zarzutu stara się zakwestionować wysokość prowizji jako godzącą w dobre obyczaje oraz stanowiącą źródło dodatkowego (nienależnego) wynagrodzenia powoda wskazując przy tym na naruszenie art. 385 ¹ § 1 k.c.. Przyjmuje się powszechnie, iż działalność bankowa związana jest z zyskiem, a powszechnie wiadomym jest że bank za udzielenie kredytu czy też pożyczki pobiera swoiste wynagrodzenie nazywane prowizją. Ma rację skarżąca, iż wysokość prowizji w przypadku kredytu konsumenckiego może być poddawana kontroli pod kątem abuzywności. Sąd I instancji dokonał zresztą takiej oceny wskazując, iż kwota prowizji nie była wygórowana. Należy zgodzić się z takim stanowiskiem. Umowa zawarta z pozwaną zakładała, iż spłata miała następować przez 12 lat uwzględniając ten fakt wysokość prowizji określona na ok. 13 % wartości kredytu nie jest w żaden sposób abuzywna a strona pozwana nie przytoczyła żadnych przekonujących argumentów świadczących o naruszeniu dobrych obyczajów i naruszeniu tym samym 385 ¹ § ¹ k.c.. Nie sposób dopatrywać się naruszenia przepisów art. 359 § 2 ¹ oraz § 2 ² k.c. poprzez ich niezastosowanie, nie można się bowiem zgodzić z pozwaną, iż postanowienia umowy w przedmiocie tak określonej prowizji w realiach niniejszej sprawy stanowią obejście przepisów o odsetkach maksymalnych.

Reasumując złożona apelacja nie zawiera uzasadnionych podstaw i jako taka podlega oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję dołącza orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§ 1 k.p.c. obciążając kosztami pozwaną jako przegrywającą proces na etapie postępowania apelacyjnego.

Dariusz Mizera