Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 208/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

E. B. (1)

w dniu 10 grudnia 2022 roku w m. W. gm. G. oraz
w G. w trakcie interwencji podjętej wobec niej przez policjantów KPP w G. M. L. oraz Ł. K. (1) na terenie hotelu (...) przy ul. (...) w W.,
a następnie podczas udzielania jej pomocy medycznej przez ratowniczkę Zespołu (...) naruszyła nietykalność wymienionych w ten sposób, że uderzyła ręką w twarz Ł. K. (1), podrapała go paznokciami po twarzy i lewej dłoni oraz kilkukrotnie kopnęła go w różne części ciała, kilkukrotnie kopnęła M. L. po nogach oraz w okolicę szczęki i ugryzła go w lewe udo, a także opluła po twarzy E. W., a nadto wyzywała wymienionych słowami wulgarnymi, tj. czyn z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 226§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  W dniu 9 grudnia 2022 r. w miejscowości W. na terenie hotelu (...) odbywał się turniej piłki nożnej. E. B. (1) przyjechała do hotelu wraz z M. S. (1), którego syn brał udział w turnieju. Na miejscu była już A. K., która również przyjechała kibicować swojemu synowi na turnieju piłkarskim. Tego wieczoru E. B. (2), M. S. (1), A. K. i inni rodzice uczestników turnieju wieczorem brali udział w imprezie integracyjnej, podczas które spożywali różnego rodzaju alkohol. Impreza odbywała się w pokoju hotelowym A. K.. E. B. (1) również tego wieczoru spożywała alkohol.

2.  Około godziny 00:00 A. K. wraz z koleżankami usłyszała niepokojące krzyki z pokoju E. B. (1) i M. S. (1). E. B. (1) po powrocie do swojego pokoju upadła na podłogę w łazience. Gdy M. S. (1) próbował jej pomóc E. B. (1) wpadła w szał. Zaczęła krzyczeć na ww. wymienionego, szarpać się z nim i kazała mu wyjść z pokoju. M. S. (1) próbował unieruchomić E. B. (1) na podłodze, żeby ww. nie zrobiła sobie krzywdy. Po przyjściu do pokoju A. K. M. S. (2) opuścił budynek hotelu. A. K. również próbowała uspokoić E. B. (1), jednak bezskutecznie, w związku z tym wezwała karetkę pogotowania.

3.  Na miejsce pierwsi dotarli funkcjonariusze Policji- M. L. oraz Ł. K. (1), a następnie lekarz z karetki pogotowania wraz z E. W.- ratownikiem medycznym. W obecności funkcjonariuszy policji - E. B. (1) zachowywała się irracjonalnie - piszczała, krzyczała, po chwili się śmiała. Reagowała agresją na policjantów i swoje koleżanki. Agresja wobec policjantów nasiliła się, gdy E. B. (1) usłyszała, że na miejsce przyjedzie karetka pogotowia. Wobec nasilenia agresji funkcjonariusze policji musieli użyć wobec niej środków przymusu bezpośredniego. W trakcie interwencji E. B. (1) uderzyła ręką w twarz Ł. K. (1), podrapała go paznokciami po twarzy i lewej dłoni oraz kilkukrotnie kopnęła go w różne części ciała. Ponadto kilkukrotnie kopnęła M. L. po nogach oraz w okolicę szczęki i ugryzła go w lewe udo. Jednocześnie E. B. (1) wyzywała wymienionych słowami wulgarnymi.

4.  E. B. (1) karetką pogotowia została przewieziona do Szpitala w G.. Z uwagi na agresywne zachowanie ww. jeden z policjantów – Ł. K. (2) pojechał w karetce pogotowania. Podczas podróży karetką pogotowania E. B. (1) rzucała się na noszach, była agresywna i pobudzona, wyzywała E. W. słowami wulgarnymi oraz gdy wspomniana schyliła się nad nią plunęła jej w twarz. W takiej atmosferze przebiegła cała podróż z W. do Szpitala w G..

5.  Na terenie SOR w G. E. B. (1) była nadal agresywna i wyzywała słowami wulgarnymi funkcjonariuszy policji. Po przeprowadzeniu badania, lekarz nie stwierdził potrzeby hospitalizacji. E. B. (1) została przewieziona do KPP w G., gdzie nadal była agresywna i wulgarna. Została zatrzymana w PDOZ i zwolniona w dniu 10 grudnia 2022 r., godz. 18:05.

6.  E. B. (1) miała przebyte zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane oraz epizody depresyjne. W dniu zdarzenia ww. zażyła lek – F. w dawce 40 mg. Spożycie alkoholu i leku F. w dniu zdarzenia spowodowało u E. B. stan upojenia prostego lub odurzenia. Przy czym E. B. (1) wprowadziła się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mogła przewidzieć.

7.  E. B. (1) była wcześniej karana.

1.  zeznania A. K.

2.  zeznania M. S. (1)

3.  wyjaśnienia E. B. (1)

4.  zeznania A. K.

5.  zeznania M. S. (1)

6.  zeznania Ł. K. (1)

7.  zeznania M. L.

8.  zeznania E. W.

9.  dokumentacja medyczna Ł. K.

10.  protokół oględzin osoby z dokumentacja fotograficzną

11.  odpis notatnika służbowego

12.  zeznania Ł. K. (1)

13.  zeznania M. L.

14.  zeznania E. W.

15.  zeznania D. S.

16.  odpis notatnika służbowego

17.  zeznania Ł. K. (1)

18.  zeznania M. L.

19.  zeznania E. W.

20.  protokół zatrzymania

21.  odpis notatnika służbowego

22.  wyjaśnienia E. B. (1)

23.  opinia biegłych z zakresu psychiatrii sądowej

24.  karta karna

25.  wyrok nakazowy Sądu Rejonowego dla Warszwy Pragi-Południe w Warszawie z 2.03.2021 r., II K 72/21

k. 28-29v, k. 201v-202

k.32-33-k.176, k. 202-202v

k.39-40

k. 28-29v, k. 201v-202

k.32-33-k.176, k. 202-202v

k.11-12, k.203-203v

k.9-10, k.203v-204

k.25, k.202v-202

k.8

k.19-21, k.22-23

k.69-72

k.11-12, k.203-203v

k.9-10, k.203v-204

k.25, k.202v-202

k.47, k.204v

k.69-72

k.11-12, k.203-203v

k.9-10, k.203v-204

k.25, k.202v-202

k.4

k.69-72

k.39-40

k.108-113

k.186

k.51-52

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

1,2

1,2

3,4,5

3,4,5

3,4,5

4

3,4,5,6,7

6

wyjaśnienia E. B. (1)

zeznania A. K.

zeznania M. S. (1)

zeznania Ł. K. (1)

zeznania M. L.

zeznania E. W.

zeznania D. S.

dokumentacja medyczna
Ł. K., protokół oględzin osoby
z dokumentacja fotograficzną, odpis notatnika służbowego, karta karna, wyrok nakazowy Sądu Rejonowego dla Warszwy Pragi-Południe
w Warszawie
z 2.03.2021 r., II K 72/21

opinia biegłych z zakresu psychiatrii sądowej

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej, w zakresie w jakim wskazała, że była w dniu zdarzenia w hotelu (...) oraz spożywała alkohol i zażywała lek F.. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonej były spójne, logiczne i znajdowały swoje odzwierciedlenie w zeznaniach pozostałych świadków przesłuchanych w sprawie oraz dokumentacji medycznej.

Zeznania świadka A. K. w ocenie Sądu należało uznać za wiarygodne, albowiem miały pokrycie również w zeznaniach świadka M. S. (1), czy też wyjaśnieniach oskarżonej w zakresie w jakim Sąd dał wiarę. Świadek miała wiedzę odnośnie agresywnego i irracjonalnego zachowania oskarżonej w hotelu przed przybyciem służb. Jednakże świadek A. K. nie była bezpośrednim świadkiem znieważenia, czy naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy publicznych przez E. B. (1). W ocenie Sądu nie ujawniły się żadne okoliczności pozwalające zakwestionować ich treści, czy wiarygodności, były spójne i logiczne.

Świadek M. S. (1) nie była bezpośrednim świadkiem znieważenia, czy naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy publicznych przez E. B. (1). Jednakże świadek posiadała wiedzę na temat agresywnego i irracjonalnego zachowania oskarżonej w hotelu przed przybyciem służb. Zeznania świadka miały potwierdzenie w zeznaniach świadka A. K.. Sąd uznał te zeznania za spójne, logiczne i konsekwentne i oparł się na ich treści przy ustaleniu stanu faktycznego, w zakresie w jakim go dowodzą.

Zeznania świadka Ł. K. (1) Sąd uznał, za spójne, logiczne i konsekwentne, znajdujące swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgormadzonym w sprawie, w szczególności w zeznaniach M. L. i E. W., a także dokumentacji medycznej, protokole oględzin i odpisie notatnika służbowego. Świadek jest osobą zupełnie obcą dla oskarżonej, a zatem nie miał żadnego interesu w tym, aby składać zeznania obciążające oskarżoną. Ponadto był bezpośrednim świadkiem czynu zarzucanego oskarżonej. Sąd nie doszukał się żadnych okoliczności, które wskazywałyby na podważenie wiarygodności zeznań świadka.

Zeznania świadka M. L. Sąd uznał, za spójne, logiczne i konsekwentne, znajdujące swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgormadzonym w sprawie, w szczególności w zeznaniach Ł. K. (1) i E. W., a także protokole oględzin i odpisie notatnika służbowego. Świadek jest osobą zupełnie obcą dla oskarżonej, a zatem nie miał żadnego interesu w tym, aby składać zeznania obciążające oskarżoną. Ponadto był bezpośrednim świadkiem czynu zarzucanego oskarżonej. Sąd nie doszukał się żadnych okoliczności, które wskazywałyby na podważenie wiarygodności zeznań świadka.

W ocenie Sądu w pełni przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie były zeznania świadka E. W.. Świadek ten jest osobą całkowicie obcą dla oskarżonej, nie miała żadnego interesu w składaniu niekorzystnych dlań zeznań. Świadek był bezpośrednim świadkiem czynów zarzuconego oskarżonej. Przedmiotowe zeznania należy ocenić jako wiarygodne, albowiem zeznania te są spójne, logiczne i odzwierciedlają zaistniały stan faktyczny w sposób nie budzący wątpliwości. Ponadto owe zeznania korespondują z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami świadka Ł. K. (1) i M. L..

Sąd przy procesie rekonstrukcji stanu faktycznego w tej sprawie uwzględnił także zeznania złożone przez świadka D. S.. Świadek ten podobnie jak trzej pokrzywdzeni przesłuchani w sprawie jest osobą obca dla oskarżonej, nieskonfliktowaną z nią, który nie ma interesu w składaniu dlań korzystnych bądź niekorzystnych zeznań. Świadek jako kierowca karetki pogotowania był podczas udzielania pomocy medycznej oskarżonej. Zeznania D. S. licują z zeznaniami świadka E. W.. Sąd nie doszukał się okoliczności, które wskazywałyby na to, żeby uznać zeznania świadka za pozbawione wiarygodności.

Sąd uznał także za wiarygodne i przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych dowody z dokumentów oraz zdjęć znajdujących się w aktach sprawy. Dokumenty te zostały sporządzone we właściwej formie przez osoby lub organy do tego kompetentne, oraz co szczególnie istotne żadna ze stron tego postępowania nie kwestionowała zawartych w nich danych, a Sąd z urzędu również nie dostrzegł takich zastrzeżeń. Stąd też Sąd czyniąc ustalenia faktyczne posłużył się dowodami z wymienionych dokumentów.

Opinia została sporządzone w przepisanej prawem formie, przez uprawnione osoby o specjalistycznej wiedzy, z uwzględnieniem materiału zgromadzonego w sprawie, nie zawierała sprzeczności, jest pełna i jasna. Strony również nie kwestionowały sporządzonej opinii i nie wnosiły o sporządzenie opinii uzupełniającej, a Sąd również z urzędu nie dostrzegł takiej potrzeby.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia E. B. (1)

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w znacznej części, tj. w zakresie w jakim oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, stanowiły wyłącznie realizację przysługującego jej prawa do obrony. Ponadto w tym zakresie, wyjaśnienia oskarżonej nie znalazły one odzwierciedlenia w żadnym z przekonujących dowodów i nie odpowiadały wskazaniom logiki. Ponadto były sprzeczne z zeznaniami wszystkich świadków przesłuchanych w sprawie, a także dokumentacją zgromadzoną w sprawie. Tym samym Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej we wskazanym zakresie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

E. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Art. 222 § 1 k.k. przewiduje odpowiedzialność karną tego, kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Czyn ten zagrożony jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

Jednocześnie przepis z art. 226 § 1 k.k. przewiduje odpowiedzialność karną tego, kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Czyn ten zagrożony jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Przedmiotem czynności wykonawczej zarówno przestępstwa z art. 222 § 1 k.k., jak i z art. 226 § 1 k.k. jest funkcjonariusz publiczny lub osoba przybrana mu do pomocy, a czyn może być popełniony tylko w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza (ewentualnie także osobę przybraną) obowiązków służbowych lub podczas ich pełnienia. Czas pełnienia obowiązków nie jest określony godzinami pracy, lecz pełnieniem zadań. Dlatego wypełnia znamiona omawianego czynu naruszenie nietykalności funkcjonariusza lub osoby przybranej wykonujących zadania po upływie godzin urzędowania (Górniok [w:] Górniok i in., t. 2, s. 256; Górniok, Zawłocki [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 11). Czyn z art. 222 § 1 k.k. ma charakter skutkowy, podobnie jak czyn zabroniony przez art. 217 k.k., natomiast przestępstwo z art. 226 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym. Ponadto przepis art. 222 § 1 k.k. stanowi lex specialis w stosunku do art. 217 k.k. Z kolei przepis art. 226 § 1 k.k. stanowi lex specialis w stosunku do art. 216 k.k. Jeżeli chodzi o stronę podmiotową, to zarówno czyn z art. 222 § 1 k.k., jak i czyn z art. 226 § 1 k.k. można popełnić w obu postaciach zamiaru, choć część przedstawicieli doktryny uważa, że czyn z art. 226 § 1 k.k. można popełnić tylko w zamiarze bezpośredni,.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należało uznać, że oskarżona uderzając ręką w twarz funkcjonariusza policji Ł. K. (1), drapiąc po paznokciami po twarzy i lewej dłoni oraz kilkukrotnie kopiąc go w różne części ciała naruszyła jego nietykalności cielesną. Ponadto naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza policji M. L. kilkukrotnie kopiąc go po nogach i w okolicach szczęki oraz gryząc go w lewo udo, natomiast nietykalność cielesną ratownika medycznego E. W. naruszyła w ten sposób, że plunęła jej w twarz. W tym miejscu należy wskazać, że ratownicy medyczni zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym korzystając z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1138, z późn. zm. 2) dla funkcjonariuszy publicznych. Wszyscy wymienieni pokrzywdzeni w chwili naruszenia ich nietykalności cielesnej wykonywali swoje obowiązki służbowej. Nadto oskarżona znieważyła wszystkich wyżej wymienionych pokrzywdzonych poprzez wyzywanie ich słowami wulgarnymi. Zachowanie oskarżonego zarówno podczas interwencji policji, jak i udzielenia jej pomocy medycznej cechowała agresja i nadpobudliwości, wobec czego funkcjonariusze zmuszeni byli do zastosowania wobec niej środków przymusu bezpośredniego. Przy czym oskarżona nie chciała się uspokoić i nie reagował na wyraźne polecenia ze strony policjantów, czy też próśb ratownik medycznej, a swoje agresywne zachowanie kontynuowała w karetce pogotowania na SOR w Szpitalu i w KPP w G.. Jednocześnie nie budziła wątpliwości Sądu wina oskarżonej, jak i fakt, że działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Zgodnie z opinią biegłych, którą Sąd w całości podzielił, poczytalność oskarżonej w chwili popełnienia czynu nie była zniesiona, czy też w znacznym stopniu ograniczona, a fakt, że oskarżona w dniu zdarzenia zażyła lek F. i w chwili popełnienia czynu była pod wpływem alkoholu zgodnie z art. 31 § 3 k.k. nie powoduje zniesienia poczytalności.

Analizując stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej sąd wziął pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 k.k. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oskarżonej jest wysoka. Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę to, że oskarżona czynem swym naruszyła dobro prawne jakim jest godność i powaga funkcjonariusza lub osoby mu przybranej, a pośrednio powaga organu, który reprezentuje, ponadto wziął pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak i postać zamiaru.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że oskarżona swym zachowaniem wypełnił znamiona występków z art. 222 § 1 k.k. w zb. z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

E. B. (1)

I

II

Przy wymiarze kary sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., bacząc aby kara odpowiadała stopniowi winy i stopniowi społecznej szkodliwości czynu. Oskarżona jest osobą dorosłą, dojrzałą emocjonalnie oraz w pełni poczytalną, a tym samym posiada zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem. Oskarżona dopuścić się zarzucanego jej czynu umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim. Orzekając karę ograniczenia wolności Sąd w szczególności miał na uwadze, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów, rodzaj naruszonych dóbr prawnych, zakres krzywd wyrządzonych pokrzywdzonym. Jednocześnie okolicznością obciążającą oskarżoną była jej uprzednia karalność.

Sąd uznał, że właściwą kara spełniającą przesłanki zarówno prewencji ogólnej, jak i szczególnej będzie kara 1 (jeden) rok i 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Kierując się dyspozycją art. 46 § 2 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych: Ł. K. (1), M. L. oraz E. W. po 1.000 (jeden tysiąc) złotych tytułem nawiązki.

W toku postępowań przygotowawczego pokrzywdzeni złożyli żądania o zasądzeniu na ich rzecz środka kompensacyjnego. Przy czym obrońca oskarżonego nie negował, ani zasadności przedmiotowego żądania ani jego wysokości. Nadto pejoratywne przeżycia policjantów, w tym lęk z jakim obecnie przychodzi im się mierzyć podczas wykonywania służby w pełni uzasadniał zasądzenie ww. kwot. Co więcej, mając na względzie okoliczności popełnienia przez oskarżoną przypisanego jej czynu należało uznać za zasadne nałożenie środki kompensacyjne.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

E. B. (3)

III

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zaliczył oskarżonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. od dnia 10 grudnia 2022 r., godz.01:50 do dnia 10 grudnia 2022 r. godz. 18:05;

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Mając na uwadze fakt, że w czasie orzekania obowiązywała inna ustawa, niż w czasie popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu, Sąd kierując się dyrektywami art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którym, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy - uznał, że w sprawie zachodzą przesłanki do stosowania ustawy obowiązującej poprzednio.

Ustawa względniejsza to taka, która stwarza możliwość korzystniejszego dla interesów sprawcy osądu (korzystniejszej oceny prawnokarnej czynu), skutkując tym samym przyjęciem mniej surowych reguł odpowiedzialności lub zastosowaniem mniej dotkliwych sankcji (Wąsek (w:) Górniok i in., t. 1, s. 58-59). Przy ocenie "względności ustawy" należy brać pod uwagę wszystkie prawnokarne instytucje porównywanych ustaw, które mogłyby mieć zastosowanie do danego sprawcy, tj. nie tylko samo zagrożenie karą, ale też np. przedawnienie, instytucje probacyjne, granice wieku odpowiedzialności karnej, dyrektywy wymiaru kary, powrotność do przestępstwa, zatarcie skazania, nadzwyczajne złagodzenie kary; ocena ta powinna być dokonywana in concreto, a nie in abstracto (por. uchwała SN z dnia 12 marca 1996 r., I KZP 2/96, OSNKW 1996, nr 3-4, poz. 16; postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2001 r., V KKN 67/01, OSNKW 2002, nr 5-6, poz. 36).

W świetle powyższych dyrektyw Sąd uznał, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy zachodzą przesłanki do zastosowania przepisów obowiązujących w dacie popełnienia czynu z uwagi na zmianę szeregów przepisów, w tym art. 34 i 35 k.k.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

V

Z uwagi na złożenia odpowiedniego wniosku przez wyznaczonego z urzędu obrońcę Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat W. B. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz kwotę 138 (sto trzydzieści osiem) złotych tytułem podatku Vat- na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze oraz z § 4 ust. 3 i § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r. poz. 18, ze zm.), przy uwzględnieniu stawki wynikającej z § 11 ust 2. pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2023.1964 t.j.)

Mając na uwadze fakt, że E. B. (1) nie posiada żadnego majątku, a dochody, które osiąga są niskie, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił ją w całości od ponoszenia kosztów sądowych.

6.  1Podpis