Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 370/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1

B. S. (1)

W dniu 06 października 2021 roku w K. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. i A. M. (1) zabrał w celu przywłaszczenia rower marki K. o wartości 1500 zł będący własnością R. K., rower marki K. o wartości 1000 zł będący własnością J. D. oraz rower marki R. o wartości 400 zł będący własnością A. P. (1) powodując straty łączne w wysokości 2900 zł na szkodę wyżej wymienionych osób, tj. czyn z art. 278
§ 1 k.

2

A. M. (1)

W dniu 06 października 2021 roku w K. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z B. S. (1) i Ł. K. zabrała w celu przywłaszczenia rower marki K. o wartości 1500 zł będący własnością R. K., rower marki K. o wartości 1000 zł będący własnością J. D. oraz rower marki R. o wartości 400 zł będący własnością A. P. (2) powodując straty łączne w wysokości 2900 zł na szkodę wyżej wymienionych osób, przy czym czynu tego dopuściła się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio karaną za umyślne przestępstwo podobne:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 9 maja 2019 roku w sprawie sygn. akt XVI K 1279/18 na karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, wykonanej w całości w okresie od 20 listopada 2020 roku do dnia 12 maja 2021 roku

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt VII K 10/13 na karę 2 lat pozbawienia wolności, wykonanej w całości w okresie od 16 sierpnia 2017 roku do dnia 12 kwietnia 2018 roku, tj. czyn z art. 278 § 1 kk
w zw. z art. 64 § 1 kk.

3

Ł. K.

W dniu 06 października 2021 roku w K. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z B. S. (1) i A. M. (1) zabrał w celu przywłaszczenia rower marki K. o wartości 1500 zł będący własnością R. K., rower marki K. o wartości 1000 zł będący własnością J. D. oraz rower marki R. o wartości 400 zł będący własnością A. P. (2) powodując straty łączne w wysokości 2900 zł na szkodę wyżej wymienionych osób, tj. czyn z art. 278 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 6 października 2021r. oskarżeni B. S. (1), A. M. (1) i Ł. K. udali się na ul. (...). Planowali zerwać tam orzechy, które następnie mieli sprzedać, jednak to im się nie udało. Oskarżony B. S. (2) powiedział, iż niedaleko miejsca w którym się znajdują jest szkoła, pod którą zaparkowane są rowery. Mówił też, że ma kupca na rowery i mogą na nich zarobić. Oskarżeni podjęli decyzję, że ukradną trzy rowery spod szkoły. Oskarżeni weszli na teren znajdujący się przy szkole, każdy z nich zabrał jeden rower i na tych rowerach odjechali spod szkoły. Przedmiotowe rowery nie były w żaden sposób zabezpieczone. Były to rowery, z których jeden marki K., miał wartość 1500 zł., i był własnością R. K., drugi rower również marki K. o wartości
1000 zł, był własnością J. D., trzeci rower - marki R., miał wartość 400 zł i był własnością A. P. (1). Oskarżeni najpierw jechali razem, a po jakimś czasie rozdzieli się, to jest oskarżony B. S. (3) i oskarżony Ł. K. pojechali w kierunku ul. (...) i tam oskarżony B. S. (1) powiedział, że sam zaprowadzi te rowery do osoby, która chce je kupić. Oskarżony Ł. K. oddał rower oskarżonemu B. S. (1) i wrócił do domu autobusem. Oskarżonej A. M. (1) nie było już wówczas z nimi. Oskarżona A. M. (1) pojechała
w kierunku Galerii (...). Tam pozostawiła skradziony rower w okolicach przystanku autobusowego na przeciwko Galerii (...) i autobusem pojechała do domu. Po jakimś czasie wróciła po przedmiotowy rower, jednak nie było go już w miejscu, w którym go pozostawiła. Oskarżony B. S. (3) sprzedał dwa rowery, rower marki K. należący do J. D. sprzedał P. M. za kwotę 80 złotych, drugi rower sprzedał nieustalonej osobie. Rower marki K., należący do J. D. został odzyskany – zatrzymany u P. M. i zwrócony właścicielowi.

Notatka urzędowa

Zeznania świadka R. K.

Nagranie z monitoringu

wraz z protokołem oględzin

Zeznania świadka J. D.

Krótki raport działań

Wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. K.

Protokół zatrzymania rzeczy

Zeznania świadka P. M.

Zeznania świadka J. S.

Zeznania świadka A. P. (2)

Protokół oględzin

Pokwitowanie odbioru roweru

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. M. (1)

Częściowo zeznania świadka M. W.

Częściowo zeznania świadka A. M. (2)

1, 2, 16,

8

9

167-172

14-15, 71

19

28-29

393

32-33, 160-161

393-393v

40-42

45, 330

59, 330v

62

63-69

72

328v-329

331-331v

392v

Oskarżony B. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżony urodził się (...), ma wykształcenie podstawowe, nie posiada zawodu. Jest kawalerem, na jego utrzymaniu pozostaje dwoje dzieci, jest bezrobotny, nie posiada majątku.

Oskarżony był już wcześniej wielokrotnie karany, za różne rodzajowo przestępstwa, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 2 kwietnia 2019 roku w sprawie o sygn. akt III K 2/19, orzeczono wobec niego karę łączną 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, która została wykonana w okresie od 24 marca 2019 roku do 9 marca 2020 roku. Orzeczeniem o karze łącznej objęto między innymi wcześniejsze skazania za przestępstwa przeciwko mieniu, jednak za żadne z tych przestępstw nie orzeczono kary pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy.

Wyjaśnienia oskarżonego

Odpis wyroku

Obliczenia kary

Informacja z K.

28-29, 393

126-127, 133, 136-137

128-129

260-272

Oskarżona A. M. (1) nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż nie była pod szkołą z oskarżonymi S. i K., to oni przyprowadzili rowery, mówiąc że pożyczyli je od kuzyna. Chciała rower zwrócić oskarżonym S.
i K., ale go utraciła.

Oskarżona urodziła się (...) Ma wykształcenie podstawowe, nie posiada zawodu, jest osobą bezrobotną, bez majątku. Nie posiada osób pozostających na jej utrzymaniu, jest mężatką.

Oskarżona była wcześniej wielokrotnie karana, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 9 maja 2019 roku w sprawie sygn. akt XVI K 1279/18 orzeczono wobec niej karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, która została wykonana w całości w okresie od 20 listopada 2020 roku do dnia 12 maja 2021 roku. Węzłem kary łącznej objęto między innymi karę orzeczoną za czyn
z art. 278 § 1 kk w wymiarze 10 miesięcy. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt VII K 10/13 orzeczono wobec oskarżonej karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą oskarżona wykonała w okresie od 16 sierpnia 2017 roku do dnia 12 kwietnia 2018 roku. Łączeniu podlegała między innymi kara 2 lat pozbawienia wolności orzeczona za czyn z art. 280 § 1 kk.

Wyjaśnienia oskarżonej A. M. (1)

Odpis wyroku

Informacja z K.

328v-329

134-135, 154-155, 190-192

(...)

Oskarżony Ł. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżony urodził się (...) Ma wykształcenie podstawowe, nie posiada zawodu, jest bezrobotny, bez majątku. Jest kawalerem, na jego utrzymaniu pozostaje troje dzieci.

Oskarżony był wcześniej wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. K.

Informacja z K.

32-33, 160-161

393-393v

287-296

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

4

Ł. K.

W dniu 22 września 2021 roku w K. przy ul. (...) po uprzednim przecięciu linki zabezpieczającej zabrał w celu przywłaszczenia rower marki K. (...) G. 480, powodując straty w wysokości 1700 zł na szkodę M. Z. (1), tj. czyn z art. 278 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 22 września 2021r. J. Z. pozostawił rower marki K. (...) G. 480 w okolicach lombardu, pryz ul. (...) w K. i udał się do szkoły; rower zabezpieczył linką zabezpieczającą. Rower ten posiadał oznakowanie – (...). Oskarżony Ł. K. przeciął linkę zabezpieczającą i zabrał przedmiotowy rower, który następnie sprzedał M. P. (1) za kwotę 100 zł. Właścicielem roweru jest M. Z. (1), a wartość roweru wyraża się kwotą 1 700 zł. Rower ten został odnaleziony – zatrzymany od M. P. (1) i zwrócony właścicielowi.

Protokół zatrzymania rzeczy

zeznania świadka M. P. (1)

notatka urzędowa

zeznania świadka W. D.

zdjęcia

dokumenty zakupu roweru

protokół oględzin

zeznania świadka M. Z. (1)

wyjaśnienia oskarżonego Ł. K.

pokwitowanie odbioru roweru

46-48

51, 76-78, 330

97

90-91

92-94

95-99

100-101, 107-110

115

165-166

175

Oskarżony Ł. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżony urodził się (...) Ma wykształcenie podstawowe, nie posiada zawodu, jest bezrobotny, bez majątku. Jest kawalerem, na jego utrzymaniu pozostaje troje dzieci.

Oskarżony był wcześniej wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. K.

informacja z K.

165-166,

393-393v

287-296

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka R. K.

Zeznania świadka J. D.

Zeznania świadka A. P. (2)

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadków wskazanych w rubryce obok, którzy to są jednocześnie pokrzywdzonymi. Świadkowie zrelacjonowali okoliczności pozostawienia przez ich dzieci rowerów pod szkołą, podali dane charakteryzujące te rowery i ich wartość. Świadkowie nie mieli zaś wiedzy co do przebiegu zdarzenia objętego niniejszym postepowaniem. Zeznania te są logiczne i w ocenie sądu stanowią rzeczową
i rzetalną relację.

Zeznania świadka P. M.

Zeznania świadka J. S.

zeznania świadka M. P. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, którzy to opisali okoliczności sprzedaży jednego roweru przez oskarżonego B. S. (1) (świadkowie M. i S.) oraz jednego roweru przez Ł. K.. Zeznania świadków są logiczne i spójne. Zeznania świadka M. i S. są ze sobą zgodne co do faktu zakupu przez świadka M. roweru od oskarżonego B. S. (1) i okoliczności w jakich do tego doszło. Z kolei świadek P. nie tylko opisał okoliczności zakupu roweru ale także rozpoznał oskarżonego Ł. K. na okazanych mu tablicach poglądowych. Wiarygodność tych zeznań w ocenie sądu nie może budzić wątpliwości.

Zeznania świadka M. W.

Zeznania świadka A. M. (2)

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków co do faktu powrotu oskarżonej A. M. (1) na miejsce pozostawienia skradzionego roweru i utracenia tego roweru przez oskarżoną. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. W. w zakresie dotyczącym tego, iż przedmiotowy rower oskarżona miała użyczony od kolegi. Świadek wiedzę tę posiadał od oskarżonej, której to wyjaśnień sąd w tym zakresie również nie uznał za wiarygodne. Twierdzeniom o użyczeniu roweru przeczy bowiem treść nagrania z monitoringu, które w sposób nie budzący wątpliwości potwierdza dokonanie zaboru roweru przez oskarżoną i okoliczności w jakich do tego doszło jak również wyjaśnienia oskarżonych B. S. (1) i Ł. K., które to sąd uznał za wiarygodne. Z tych samych względów sąd odmówił waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. M. (2), w zakresie dotyczącym użyczenia roweru od kolegi.

zeznania świadka W. D.

zeznania świadka M. Z. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków wskazanych w rubryce obok. Świadek W. D. opisała okoliczności pozostawienia roweru przez jej brata, opisała przedmiotowy rower. Okoliczności te potwierdził w swoich zeznaniach świadek M. Z. (2), który to jest właścicielem roweru, a która to okoliczność znajduje potwierdzenie w złożonych przez niego dokumentach dotyczących jego zakupu. Zeznania świadków w ocenie sądu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości, zwłaszcza wobec okoliczności, w jakich rower odnaleziono, wobec treści zeznań świadka M. P. (2) jak również wyjaśnień oskarżonego Ł. K..

Dokumenty

Notatka urzędowa

Nagranie z monitoringu

wraz z protokołem oględzin

Krótki raport działań

Protokół zatrzymania rzeczy

Protokół oględzin

Pokwitowanie odbioru roweru

Odpis wyroku

Obliczenia kary

Informacje z K.

Protokół zatrzymania rzeczy

zdjęcia

dokumenty zakupu roweru

protokół oględzin

Sąd uczynił podstawą ustaleń faktycznych wszystkie wymienione w rubryce obok dokumenty. Nie zaistniały jakiekolwiek względy poddające w wątpliwość stwierdzoną w nich treść i okoliczności. W zakresie, w jakim mają one charakter dokumentów urzędowych nie ujawniły się podstawy do obalenia przysługujących im domniemań legalności. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty w ramach przysługujących im kompetencji i zgodnie z obowiązującymi przepisami, w przepisanej formie. Wszystkie dokumenty wskazane w rubryce obok sąd ocenił jako wiarygodne i przydatne z puntu widzenia rozstrzygnięcia w sprawie. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane, a sąd nie znalazł podstaw aby czynić to z urzędu.

Wyjaśnienia oskarżonego B. S. (3)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Wyjaśnienia te korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego Ł. K., oraz materiałem dowodowym o charakterze obiektywnym w postaci nagrania z monitoringu, przedstawiającego przebieg zdarzenia i potwierdzającego dokonanie zaboru trzech rowerów przez oskarżonych.

Wyjaśnienia oskarżonego

Ł. K.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, która opisał przebieg i okoliczności zdarzenia, potwierdził iż wspólnie z oskarżonym B. S. (1) i oskarżoną A. M. (1) dokonali kradzieży trzech rowerów spod szkoły. Wyjaśnienia te korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego B. S. (1), ale przede wszystkim z materiałem dowodowym o charakterze obiektywnym w postaci nagrania z monitoringu. Za wiarygodne sąd uznał również wyjaśnienia oskarżonego dotyczące drugiego z zarzuconych mu czynów. Zgodne są one z zeznaniami świadka M. P. (1), u którego zatrzymano skradziony rower, a który rozpoznał oskarżonego jako osobę która mu go sprzedała.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. M. (1)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w części, w jakiej odpowiadają one poczynionym ustaleniem faktycznym, to jest co do faktu pozostawienia przez nią skradzionego roweru z okolicach przystanku autobusowego oraz jego utraty. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków A. M. (2) i M. W., któe sąd uznał za wiarygodne.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonej A. M. (1)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w jakim oskarżona wskazywała, iż nie była pod szkołą z oskarżonymi S. i K., to oni przyprowadzili rowery, mówiąc że pożyczyli je od kuzyna. Twierdzenia te pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonych B. S. (1) i Ł. K., którym sąd dał wiarę. Ponadto przeczy im treść nagrania z monitoringu, na którym wyraźnie widoczne są trzy osoby wchodzące na teren szkoły, a następnie trzy osoby odjeżdżające spod szkoły, każda na rowerze. Twierdzenia te są w ocenie sadu elementem przyjętej przez oskarżoną strategii procesowej, mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności. Przedstawiona przez oskarżoną wersja jest najbardziej korzystna z punktu widzenia jej obrony, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi
w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

3

A. M. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd przypisał oskarżonej popełnienie czynu z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § kk i 4 § 1 kk. Czyn ten był przez oskarżoną zawiniony, brak jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonej. Oskarżona w chwili dokonania zarzucanego jej czynu rozumiała jego znaczenie i mogła pokierować swoim postępowaniem. Miała zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Przepis art. 278 § 1 kk penalizuje zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Zabór polega na wyjęciu rzeczy spod władztwa właściciela lub posiadacza i przejęciu we własne władztwo sprawcy (Peiper, Komentarz, s. 541; Górniok, Pleńska, Przestępstwa, s. 405; Marek, Komentarz, s. 589; Michalski [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 915 i n.). Zabór jest dokonany bezprawnie, bez zgody właściciela lub posiadacza rzeczy (Peiper, Komentarz, s. 541; Marek, Komentarz, s. 590; wyrok SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999/7–8, poz. 5). Kradzież jest dokonana w chwili zawładnięcia przez sprawcę cudzą rzeczą w zamiarze jej przywłaszczenia (Marek, Peczeniuk [w:] Marek, Pływaczewski, Peczeniuk, Kradzież, s. 53 i n.). Stroną podmiotową kradzieży określonej w § 1 jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Jest to tzw. dolus directus coloratus, na co wskazuje określenie „w celu”. Koniecznym elementem kradzieży jest działanie w celu przywłaszczenia. Sprawca, zabierając rzecz, chce ją przywłaszczyć, a zatem postąpić z nią jak właściciel. Dąży do uzyskania trwałego władztwa nad rzeczą (Peiper, Komentarz, s. 541). Niekoniecznie musi to polegać na osiągnięciu korzyści majątkowej. Sprawca może ukraść rzecz dla innej osoby albo z zamiarem jej porzucenia (Górniok, Pleńska, Przestępstwa, s. 407, I”. M. Kulik [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2021, art. 278). Oskarżona, działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi B. S. (1) i Ł. K. dokonała zaboru cudzych rzeczy ruchomych (trzech rowerów opisanych w zarzucie), czyniąc to bezprawnie, bez zgody właścicieli, czy posiadaczy tych rzeczy. Uczyniła to w celu przywłaszczenia tych rzeczy, to jest postąpienia z nimi jak właściciel – zabrali rowery z pod szkoły i odjechali nimi. Trzeba w tym miejscu zwrócić uwagę, iż wedle powszechnie przyjmowanego w piśmiennictwie i orzecznictwie poglądu jurydyczna istota współsprawstwa zasadza się na stworzeniu podstaw do przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego wspólnie przez kilka osób przestępstwa, a więc także tego, co zostało zrealizowane przez innych współdziałających, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam "wykonał" czyn zabroniony (a więc zrealizował jego znamiona w całości własnoręcznie), niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających.” P. K. [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, red. W. W., A. Z., W. 2016, art. 18). Współsprawca nie musi realizować samodzielnie wszystkich znamion penalizowanego czynu, zaś wymagane do przyjęcia konstrukcji z art. 18 § 1 k.k. porozumienie może być dorozumiane (postanowienie SN z 10.02.2023 r., I KK 472/22, LEX nr 3514756). Mając powyższe na uwadze sąd przypisał oskarżonej popełnienie czynu z art. 278 § 1 kk co do trzech rowerów, mimo iż każdy z oskarżonych wykonywał określoną część czynności wykonawczych składających się na przypisane im przestępstwa, to jest zabrał i odjechał spod szkoły jednym rowerem. Zdaniem sądu czynili to jednak oskarżeni w ramach przyjętego przez nich podziału ról, obejmując swoim zamiarem popełnienie czynu zabronionego. Zabór w celu przywłaszczenia został dokonany w momencie zabrania przedmiotowych rowerów spod szkoły i odjechania nimi przez oskarżonych. Bez znaczenia z punktu widzenia realizacji znamion czynu z art. 278 § 1 kk pozostaje w ocenie sądu fakt utraty przez oskarżoną A. M. (1) roweru, na którym odjechała ona spod szkoły, albowiem okoliczność ta zaistniała już po dokonaniu przez oskarżoną zaboru w celu przywłaszczenia. Oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim, to jest chciała popełnić czyn zabroniony i podjęła działania realizujące jego znamiona. Działaniem swym oskarżona wyczerpała znamiona z art. 278 § 1 kk.

Oskarżona przypisanego jej czynu dopuściła się w ciągu 5 lat po dobyciu co najmniej
6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio karaną za umyślne przestępstwo podobne – wyrok Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 9 maja 2019 roku w sprawie sygn. akt XVI K 1279/18 oraz wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt VII K 10/13. Wobec tego czyn przypisany oskarżonej należało zakwalifikować w związku z ar. 64 § 1 kk. Mając na uwadze fakt, iż przepis art. 64 § 1 kk został zmieniony w okresie pomiędzy popełnieniem czynu a wyrokowaniem, sąd na zasadzie art. 4 § 1 kk stosował w sprawie niniejszej przepis w dotychczasowym brzmieniu, jako korzystniejszy dla oskarżonej.

Analizując stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu sąd wziął pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 kk. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonej czynu jest znaczna. Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżona czynem swym godziła w dobro prawne jakim jest własność i posiadanie rzeczy. Sąd miał na uwadze również postać zamiaru oraz rozmiar szkody.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

1

B. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie czynu z art. 278 § 1 kk. Czynu ten był przez oskarżonego zawiniony, brak jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu
i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Przepis art. 278 § 1 kk penalizuje zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Zabór polega na wyjęciu rzeczy spod władztwa właściciela lub posiadacza i przejęciu we własne władztwo sprawcy (Peiper, Komentarz, s. 541; Górniok, Pleńska, Przestępstwa, s. 405; Marek, Komentarz, s. 589; Michalski [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 915 i n.). Zabór jest dokonany bezprawnie, bez zgody właściciela lub posiadacza rzeczy (Peiper, Komentarz, s. 541; Marek, Komentarz, s. 590; wyrok SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999/7–8, poz. 5). Kradzież jest dokonana w chwili zawładnięcia przez sprawcę cudzą rzeczą w zamiarze jej przywłaszczenia (Marek, Peczeniuk [w:] Marek, Pływaczewski, Peczeniuk, Kradzież, s. 53 i n.). Stroną podmiotową kradzieży określonej w § 1 jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Jest to tzw. dolus directus coloratus, na co wskazuje określenie „w celu”. Koniecznym elementem kradzieży jest działanie w celu przywłaszczenia. Sprawca, zabierając rzecz, chce ją przywłaszczyć, a zatem postąpić z nią jak właściciel. Dąży do uzyskania trwałego władztwa nad rzeczą (Peiper, Komentarz, s. 541). Niekoniecznie musi to polegać na osiągnięciu korzyści majątkowej. Sprawca może ukraść rzecz dla innej osoby albo z zamiarem jej porzucenia (Górniok, Pleńska, Przestępstwa, s. 407, I”. M. Kulik [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2021, art. 278). Oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi A. M. (1) i Ł. K. dokonała zaboru cudzych rzeczy ruchomych (trzech rowerów opisanych w zarzucie), czyniąc to bezprawnie, bez zgody właścicieli, czy posiadaczy tych rzeczy. Uczynił to w celu przywłaszczenia tych rzeczy, to jest postąpienia z nimi jak właściciel – zabrali rowery z pod szkoły i odjechali nimi. W tym miejscu, powołując się na rozważania teoretyczne zawarte w adnotacji dotyczącej A. M. (1) i nie powielając ich w tym miejscu, sąd wskazuje, iż przypisał oskarżonemu popełnienie czynu
z art. 278 § 1 kk, co do trzech rowerów. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, to jest chciał popełnić czyn zabroniony i podjął działania realizujące jego znamiona. Działaniem swym oskarżony wyczerpał znamiona z art. 278 § 1 kk.

Sąd pominął w kwalifikacji pranej przepis art. 64 § 1 kk, dochodząc do wniosku,
iż w sprawie niniejszej nie zrealizowały się przesłanki do przypisania oskarżonemu działania
w warunkach recydywy. Przepis ten przewiduje surowszą odpowiedzialność sprawcy, który będąc skazanym za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. Wyrok wskazywany w zarzucie, jako uzasadniający przyjęcie działania
w warunkach recydywy - Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 2 kwietnia 2019 roku w sprawie o sygn. akt III K 2/19 był wyrokiem łącznym. W art. 64 § 1 mówi się wprawdzie expressis verbis tylko o tym, by sprawca był uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności, ale rzecz jasna ze względu na warunek faktycznego odbycia co najmniej 6 miesięcy kary nie chodzi tu o każde skazanie na karę pozbawienia wolności, lecz jedynie o skazanie na tę karę w wymiarze minimum 6 miesięcy. Toteż układ recydywy specjalnej określony w tym przepisie nie zajdzie, jeżeli sprawca był skazany za uprzednie przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności niższą niż 6 miesięcy, chociażby nawet następnie została ona połączona z inną karą węzłem kary łącznej i sprawca odbył z tej kary łącznej nie mniej niż 6 miesięcy pozbawienia wolności (tak SN w wyroku z dnia 30 stycznia 2014 r., II KK 348/13, LEX nr 1427465; podobnie SN w wyrokach: z dnia 26 stycznia 2006 r., IV KK 464/05, LEX nr 293645; z dnia 9 maja 2011 r., V KK 130/11, LEX nr 817562, oraz z dnia 20 marca 2013 r., IV KK 51/13, LEX nr 1292225; J. Majewski [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, art. 64). Analiza wyroków, które zostały objęte węzłem katy łącznej
w przywołanym powyżej wyroku łącznym, prowadzi do wniosku, iż za żadne z podobnych przestępstw umyślnych, nie orzeczono wobec oskarżonego kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności. W konsekwencji nie zrealizował się warunek konieczny przypisania oskarżonemu działania w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

Analizując stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu sąd wziął pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 kk. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu była znaczna. Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony czynem swym godził w dobro prawne jakim jest własność i posiadanie rzeczy. Sąd miał na uwadze również postać zamiaru oraz rozmiar szkody. rzeczy.

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

B. S. (3)

1

1

W przedmiotowej sprawie, zgodnie z treścią przepisu art. 278 § 1 kk, możliwe było wymierzenie oskarżonemu kary od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, świadczącą o lekceważącym podejściu oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego. Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował przyznanie się do winy. Ponadto sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Sąd uwzględnił, iż oskarżony godził w dobro prawne, jakim jest mienie pokrzywdzonych. Sąd miał też na uwadze rozmiar wyrządzonej przestępstwem szkody, która nie była nadmiernie wysoka.

Mając powyższe na uwadze, sąd kierując się określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu karę
4 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem sądu kara łagodniejszego rodzaju – kara ograniczenia wolności (orzekana przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk) byłaby zbyt łagodna dla oskarżonego, stanowiłaby nadmierną pobłażliwość wobec niego. W ocenie sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest jedynym adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

A. M. (1)

3

3

W przedmiotowej sprawie, zgodnie z treścią przepisu art. 278 § 1 kk, możliwe było wymierzenie oskarżonej kary od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Z uwagi na kwalifikację w zw. z art. 64 § 1 kk (w zw. z art. 4 § 1 kk) sąd miał możliwość orzeczenia kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonej, również za przestępstwa przeciwko mieniu, świadczącą o lekceważącym podejściu oskarżonej do obowiązującego porządku prawnego. Powyższe świadczy, iż oskarżona nie jest sprawcą, co do którego popełnienie czynu zabronionego miałoby charakter jednorazowego incydentu. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących. Zdaniem sądu kara łagodniejszego rodzaju – kara ograniczenia wolności (orzekana przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk) byłaby zbyt łagodna dla oskarżonej, stanowiłaby nadmierną pobłażliwość wobec niej. Ponadto sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Sąd uwzględnił, iż oskarżona godziła
w dobro prawne, jakim jest mienie pokrzywdzonych, miał też na uwadze rozmiar wyrządzonej przestępstwem szkody, który to nie był nadmiernie wysoki.

Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonej karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Uwzględniając postawę oskarżonej, jej warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest jedynym adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Ł. K.

5

5

Sąd przyjął, iż przypisane oskarżonemu czyny popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1kk, który to zachodzi wówczas, gdy sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Wszystkie powyższe warunki zrealizowały się w przedmiotowej sprawie; czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i zanim zapadł pierwszy nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z nich, a podstawę wymiaru kary co do każdego z przestępstw stanowi przepis art. 278 § 1 kk. Powyższe obligowało sąd do wymierzenia oskarżonemu jednej kary, określonej w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, przy czym mógł ją orzec w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu świadczącą
o lekceważącym podejściu oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego. Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do popełnienia czynów. Ponadto sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynów, które ocenił jako znaczne. Sąd uwzględnił, iż oskarżony godził w dobro prawne, jakim jest mienie pokrzywdzonego, ale też rozmiar wyrządzonej przestępstwem szkody, która nie była znaczna.

Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu karę
6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem sądu kara łagodniejszego rodzaju – kara ograniczenia wolności (orzekana przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk) byłaby zbyt łagodna dla oskarżonego, stanowiłaby nadmierną pobłażliwość wobec niego. W ocenie sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia Sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest jedynym adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

B. S. (1)

A. M. (1)

Ł. K.

7

1, 3, 5

myśl art. 46 § 1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia,
w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sad uznał iż uzasadnionym i celowym jest orzeczenie takiego obowiązku na rzecz pokrzywdzonych, których rowerów nie udało się odzyskać, umożliwiając im powetowanie wyrządzonego im uszczerbku i realizując tym samym kompensacyjną funkcję procesu karnego. O. ten orzeczono solidarnie od wszystkich oskarżonych, jako odpowiedzialnych za powstanie szkody.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

B. S. (1)

A. M. (1)

Ł. K.

2

4

6

1

3

5

Oskarżeni byli w niniejszej sprawie zatrzymani. Wobec tego, po myśli art. 63 § 1 kk, zaliczono każdemu z oskarżonych na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

9

Wszyscy oskarżeni byli w niniejszym postępowaniu, na etapie postępowania przed sądem, reprezentowani przez obrońcę ustanowionego z urzędu. Obrońcy złożyli wnioski o przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu, oświadczając, iż nie zostały one uiszczone ani w całości ani w części. Sąd przyznał obrońcom koszty pomocy prawnej świadczonej z urzędu, których wysokość ustalono w oparciu o przepis § 4 ust. 3 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. 2019 poz. 18) oraz w zw. z § 11 ust. 2 pkt 3 i § 17 pkt1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

Biorąc pod uwagę sytuację finansową oraz życiową oskarżonych sąd uznał za zasadne zwolnienie ich od ponoszenia kosztów sądowych za niniejsze postępowanie, orzekając o tym na podstawie art. 624 kpk.

8. PODPIS