Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 25 listopada 2013 roku, sygn. akt I C 125/13

oddala apelację i zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. K. (1) kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 89/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Radomsku po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. K. (1) przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. o zadośćuczynienie w kwocie 20 000 złotych

1. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. K. (1) kwotę 20 000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 6 lutego 2013 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia;

2. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. K. (1) kwotę 2417 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3. nakazał ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Radomsku) kwotę 1234,36 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, od których powódka K. K. (1) została zwolniona.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 17 maja 2007 roku w miejscowości O., gmina Ł., doszło do wypadku komunikacyjnego, podczas którego kierujący pojazdem marki P. o nr rej. (...) K. K. (2) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na lewy pas jezdni i doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez R. S.. Wskutek odniesionych obrażeń śmierć poniosła, między innymi, pasażerka pojazdu marki P. M. K..

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 listopada 2001 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt VIIK 381/01, sprawca wypadku K. K. (2) został uznany za winnego spowodowania czynu z art. 177§1 k.k. i art. 177§ 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

Pojazd sprawcy wypadku K. K. (2) był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Powódka K. K. (1) w chwili wypadku, w którym zginęła jej siostra miała 13 lat. Była jednym z trojga dzieci M. i C. małżonków K.. Brat powódki M. w chwili zdarzenia miał 17 lat. Zmarła M. K. w chwili śmierci miała 21 lat. Rodzina mieszkała wspólnie. M. K. z racji tego, iż była najstarsza z rodzeństwa a rodzice pracowali zawodowo, opiekowała się dwójką młodszego rodzeństwa. Bawiła się z powódką, organizowała wolny czas. Kiedy powódka chodziła do przedszkola siostra ją odprowadzała, później w czasach szkolnych pomagała odrabiać lekcje. Obie siostry były bardzo zaprzyjaźnione. Dzieliły wspólnie nie tylko pokój ale także i swoje tajemnice. M. K. była uzdolniona artystycznie. Pisała wiersze, malowała. Stanowiła dla powódki autorytet, była dla niej najlepszą przyjaciółka i powierniczką. Po nagłej, tragicznej śmierci siostry powódka przeżyła załamanie nerwowe. Nie mogła uwierzyć w to co się stało Zamknęła się w sobie, nie uczestniczyła w pogrzebie, przyjmowała leki uspokajające. Stała się nerwowa, zamknęła się w sobie, odizolowała towarzysko. Rozpaczała i tęskniła za siostrą. Od chwili śmierci M. K. wszystkie święta w domu rodziny K. są smutne. Powódka nie umie się cieszyć jak dawniej w pełni przeżywanymi radosnymi chwilami.

W wyniku śmierci siostry powódka doświadczyła urazu i trudności adaptacyjnych, które wiązały się z poczuciem głębokiej straty, smutku, żalu, złości, skrzywdzenia, niesprawiedliwości i opuszczenia. Uczucia te powodowały dyskomfort i cierpienie, były adekwatne do przeżywanej sytuacji. Nie doszło do załamania linii życiowej powódki w związku ze stratą siostry, nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, jest w stanie prawidłowo wykonywać swoje role życiowe.

Decyzją z dnia 5 lutego 2013 roku pozwany w postępowaniu likwidacyjnym odmówił wypłaty jakichkolwiek świadczeń na rzecz powódki.

Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo jest zasadne.

Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej za poniesioną przez powódkę szkodę w wyniku wypadku komunikacyjnego jest przepis art. 822 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w dacie powstania szkody regulowało rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów z dnia 9 grudnia 1992 r. (Dz.U. Nr 96, poz. 475 z późn. zmianami).

Zgodnie z §10 tego rozporządzenia z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani - na podstawie prawa - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl ust. §10 ust. 3 cytowanego rozporządzenia ubezpieczeniem OC objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę ruchem tego pojazdu.

Bezsporne w sprawie było, że sprawca wypadku drogowego, w wyniku którego śmierć poniosła siostra powódki był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Skoro sprawca ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c, to odpowiedzialność pozwanego Towarzystwa Ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej - za sprawcę szkody - co do zasady nie ulega wątpliwości.

Spowodowanie śmierci przez posiadacza pojazdu ubezpieczonego u strony pozwanej w zakresie OC rodzi odpowiedzialność strony pozwanej na gruncie powołanego §10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów z dnia 9 grudnia 1992 r. Śmierć jest szkodą o której mowa w omawianym przepisie i która rodzi odpowiedzialność strony pozwanej.

Powódka domaga się zadośćuczynienia w oparciu o art. 448 w związku z art. 24 § 1 k.c. Przepisy te stanowią podstawę dochodzenia roszczenia o zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej na gruncie stanu prawnego obowiązującego przed nowelizacją art. 446 k.c, dokonaną ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731) -por. uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 22 października 2010 r., III CZP 76/10, opubl: www.sn.pl).

W świetle powołanej uchwały do otwartego katalogu dóbr osobistych określonego w art. 23 k.c. należą także więzi rodzinne. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 k.r.o.). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. jest kult pamięci osoby zmarłej, to może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. Prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 k i 24 k.c.

Także w uzasadnieniu wyroku z dnia z dnia 14 stycznia 2010 r., (IV CK 307/09, OSNC -ZD 2010/3/91) Sąd Najwyższy uznał, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 kc (również uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13.07.20lir. ,111 CZP 32/11 ).

Należy zgodzić się w całości z tą argumentacją. Wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. nie powinno być rozumiane w ten sposób, że w dotychczasowym stanie prawnym art. 448 k.c. nie mógł stanowić podstawy przyznania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Takie stwierdzenie oznaczałoby, że chwila, w której zaszło zdarzenie będące źródłem szkody, decydująca - zgodnie z wyborem ustawodawcy - o możliwości zastosowania art. 446 § 4 k.c, rozstrzygałaby definitywnie o istnieniu lub braku istnienia uprawnienia do uzyskania zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną śmiercią osoby bliskiej, bez względu na rodzaj tej krzywdy. Prowadziłoby to do radykalnego zróżnicowania sytuacji osób, które doznały krzywdy o podobnym charakterze, nawet w krótkich odstępach czasu, co jest trudne do zaakceptowania.

Pozostaje jedynie do rozstrzygnięcia kwestia wysokości tego zadośćuczynienia.

Wypracowane w orzecznictwie i doktrynie poglądy co ustalania zadośćuczynienia i jego charakteru prawnego na gruncie zadośćuczynienia z art. 445 k.c. są aktualne również przy zadośćuczynieniu za naruszenie dobra osobistego.

Ustalenie odpowiedniej sumy pieniężnej powinno nastąpić przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar krzywdy dotyczących: rodzaju chronionego dobra, rozmiaru doznanego uszczerbku, charakteru następstw naruszenia, wieku poszkodowanego, rodzaju i stopnia winy sprawcy, odczuwania jej przez poszkodowanego, stosunków majątkowych poszkodowanego i zobowiązanego.

Zadośćuczynienie ma za zadanie kompensację doznanej krzywdy. Roszczenie to nie ma na celu wyrównywać straty poniesionej przez członków najbliższej rodziny zmarłego, lecz ma pomóc dostosować się do nowej rzeczywistości. Ma także na celu złagodzić cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przywrócona została równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego. Przy uwzględnianiu naruszenia dobra osobistego wskutek śmierci osoby bliskiej jako szkody niemajątkowej winny być brane pod uwagę: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia i odczuwanej pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy uwzględnić jaką rolę w rodzinie pełniła osoba zmarłego, do jakich doszło zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny, kolejną przesłanką powinno być określenie, w jakim stopniu pozostali członkowie będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy.

Wskutek śmierci siostry doszło do bezprawnego naruszenia dóbr osobistych powódki w postaci więzi rodzinnych łączących ją ze zmarła siostrą. Skutkiem tego była krzywda powódki.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał także na względzie jedno z kryteriów uzasadniających przyznanie zadośćuczynienia tzw. post-traumatic disorder ( (...)) jako zaburzenia będące skutkiem traumatycznych przeżyć. Istnienie (...) jest bowiem naukowo udowodnione jako normalna reakcja na tragiczną śmierć osoby bliskiej i nie wymaga dowodzenia przed sądem (tak na przykład Edyta Ryś - Odpowiedzialność cywilna z tytułu śmierci osoby bliskiej Monitor Prawniczy z 2008 roku Nr 24).

Oceniając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na względzie, że powódka była siostrą zmarłej M. K.. Obie siostry był bardzo ze sobą związane. Starsza siostra z racji różnicy wieku częściowo mogła zastępować powódce matkę. Wskutek tragicznego wypadku drogowego powódka straciła siostrę, przyjaciółkę i nie kwestionowany autorytet.

Strata ta zaważyła znacznie na jej przyszłych latach życia. Ból i pustka po nagłym odejściu najbliższej osoby, której obecnością i wsparciem mogła cieszyć się przez wiele lat, towarzyszy jej do dnia dzisiejszego. To sprawia, że zasądzone zadośćuczynienie musi być odpowiednio wyższe niż zadośćuczynienie za śmierć osoby z kręgu dalszej rodziny bądź w przypadku osób u których więzi nie były tak silne.

W tych okolicznościach adekwatną kwotą z tytułu zadośćuczynienia za śmierć siostry jest w ocenie Sądu żądana kwota 20.000 zł Kwota ta będzie stanowiła dla powódki pewną odczuwalną wartość za doznane cierpienia psychiczne. Jednocześnie kwota ta jest bardzo umiarkowana i uwzględnia stosunki majątkowe, poziom życia powódki.

Zasądzając odsetki ustawowe od kwoty zasądzonej wyrokiem Sąd orzekł mając na uwadze brzmienie art. 359 § 1 k.c, 481 § 1 k.c, oraz art. 817 § 1 k.c, jak również wniosek powoda w tym zakresie. W dniu 5 lutego 2013 roku pozwany ostatecznie odmówił wypłaty jakiegokolwiek świadczenia na rzecz powódki, stąd za datę wymagalności odsetek ustawowych przyjęto dzień następny to jest 6 lutego 2013 roku, albowiem okoliczności zdarzenia oraz jego skutki w stosunku do najbliższych członków rodziny zmarłej M. K. były pozwanemu znane już w postępowaniu likwidacyjnym.

Mając powyższe na względzie Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty te złożyło się: 2417 złotych tytułem zastępstwa procesowego powódki, nieuiszczona opłata sądowa od pozwu, od której powódka K. K. (1) została zwolniona, 234,36 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany

I. zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości

II. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił :

1) naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a) niewłaściwe zastosowanie w postaci zaniechania dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, a w konsekwencji zasądzenie rażąco wygórowanej kwoty zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w oparciu o ustalenia faktyczne niemiarodajne z punktu widzenia charakteru tego roszczenia,

b)  wadliwą ocenę zebranego w sprawie materiału skutkującą błędem w subsumpcji stanu faktycznego do zakresu stosowania normy stanowiącej o odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń za krzywdę, a także

c)  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, iż powódka udowodniła zasadność przyznania tak wysokiego zadośćuczynienia, w sytuacji gdy powódka nie wykazała istnienia krzywdy;

d)  dopuszczenie się istotnych błędów w logicznym rozumowaniu i nie przytoczenia jednoznacznych kryteriów merytorycznych, na jakich Sąd oparł się w uznaniu zeznań powódki K. K. (1) za wiarygodne, w sytuacji gdy nie wytrzymały one konfrontacji z ustaleniami opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, jak i zeznaniami świadka - matki powódki,

e)  wyciągnięcie nielogicznych wniosków z dokonanej oceny stanu psychicznego powódki, w tym wykroczenie poza granice swobodnej oceny i samodzielne zdiagnozowanie u powódki (...), w sytuacji gdy jednostki takiej nie stwierdził u powódki biegły ani bezpośrednio po śmierci siostry ani obecnie;

f)  oparcie się na doświadczeniu życiowym w zakresie silnego stresu pourazowego w sytuacji, gdy z opinii biegłego sądowego nie wynikało, aby u powódki wystąpiły objawy (...) czy jakiegokolwiek silnego stresu;

3.) naruszenie przepisu art. 24 w zw. z art. 448 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni skutkującej przyznaniem zadośćuczynienia rażąco wygórowanego względem całokształtu okoliczności istotnych dla oceny naruszonego dobra, a także braku wykazania istnienia krzywdy oraz wysokości odpowiedniej sumy zadośćuczynienia;

5.) naruszenie przepisu § 10 rozporządzenia Ministra Finansów przez dokonanie jego błędnej wykładni i przyjęcie, iż zakres odpowiedzialności objęty umową ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego obejmuje odpowiedzialność cywilną za naruszenie dóbr osobistych osób trzecich, które nie były bezpośrednio poszkodowane w wypadku komunikacyjnym;

6.) naruszenie przepisu art. 24 w zw. z art. 448 k.c. w zw. z art. 316 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie, skutkujące pominięciem stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, w szczególności w zakresie zmienionej sytuacji życiowej powódki, odczuwanych aktualnie żalu i smutku i kompensacyjnego oddziaływania upływu czasu na stan powódki oraz nie wykazania, aby powódka doznała zaburzeń emocjonalnych i psychicznych warunkujących istnienie krzywdy, a także faktu, iż powódka doznała naturalnego stanu żałoby po śmierci siostry,

7.) naruszenie przepisu art. 481 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni i przyjęcie, iż ustalając według obowiązującego stanu kwotę odszkodowania, uzasadnione jest zasądzenie odsetek ustawowych od

8.) naruszenie przepisu art. 361 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, iż naruszenie dobra osobistego powódki pozostawało w związku przyczynowym ze zdarzeniem, którego następstwem była śmierć siostry powódki,

III, w związku z podniesionymi zarzutami wnosił o:

- zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w całości oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu stosownie do wyniku postępowania, a nadto zasądzenie na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, w postępowaniu przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest uzasadniona.

Zawarty w niej zarzut obrazy zaskarżonym wyrokiem prawa procesowego jest chybiony.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena to uwzględnia dyrektywy wypływające z treści art. 233 § 1 kpc.

Powyższe w szczególności dotyczy ustaleń Sądu w zakresie rozmiaru i zakresu naruszonego dobra osobistego powódki oraz wysokości należnego z tego tytułu zadośćuczynienia.

Trafne jest zapatrywanie, iż katalog dóbr osobistych, o których mowa w art. 23 kc. jest katalogiem otwartym oraz, że jest nim między innymi prawo do więzi rodzinnych i życia w pełnej rodzinie.

Lektura motywów pisemnych zaskarżonego wyroku wskazuje, iż Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie kryteria, jakie należy brać pod uwagę ustalając wysokość zadośćuczynienia. Wziął w szczególności bliski stosunek pokrewieństwa powódki i zmarłej oraz stopień więzi i wzajemnej bliskości. Ustalenia Sądu i rozważania są w tej mierze wnikliwe i wyczerpujące. Z tych przyczyn zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc. sformułowany ogólnikowo stanowi jedynie bezskuteczną polemikę z rozstrzygnięciem Sądu.

Nie ma racji autor apelacji wykazując sprzeczności w zebranym materiale dowodowym. Do takich wniosków nie prowadzi zestawienie zeznań powódki oraz opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii. Biegła podała (por. k. 39), że badana nie wymagała i nie wymaga określonego leczenia psychicznego ani też pomocy psychologicznej oraz, że jej stan psychiczny jest obecnie stabilny. Podniosła również, że nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu.. Stwierdzić należy, że dochodzone roszczenie nie jest oparte na dyspozycji art. 445 § 1 kc., lecz na treści art. 448 kc. Źródłem roszczenia jest naruszenie dobra osobistego powódki. Obecny stan zdrowia - wbrew zarzutom skarżącego – znajduje odzwierciedlenie w wysokości przyznanego świadczenia.

Jurydycznego znaczenia pozbawiony jest zarzut dotyczący stwierdzenia u powódki post-traumatic disorder ( (...)).

Utrata osoby bliskiej wywołała u powódki silną reakcję psychiczną. Informację o śmierci bardzo przeżyła i bardzo długo z tym faktem nie mogła się pogodzić.

Powyższe jednoznacznie wynika z opinii biegłej (por. k. 38 i 39).

Wadliwy jest także zarzut obrazy zaskarżonym wyrokiem prawa materialnego tj. art. 448 kc w zw. z art. 24 kc. Stanowisko Sądu w tej mierze jest prawidłowe i należycie uzasadnione z powołaniem się na ugruntowane zapatrywanie Sądu Najwyższego wypracowane w ostatnich latach. Zbieżne jest ono również z praktyką orzeczniczą Sądów okręgu piotrkowskiego w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym. Pojawiające się niekiedy inne poglądy, niektórych sądów powszechnych nie są przekonywujące i nie mogą stanowić argumentu podważającego prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia. Odnosi się to również do wykładni przepisów ubezpieczeniowych obowiązujących w dacie popełnienia deliktu. Z tych przyczyn nie ma racji autor apelacji zarzucając obrazę przepisu § 10 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Z przyczyn podanych wyżej nie jest trafny zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 316 § 1 kpc.

Całkowicie niezrozumiałym jest zarzut obrazy art. 361 § 1 kc., skoro nie przemawiają za tym ustalenia Sądu.

Zarzut naruszenia art. 481 kc. sprowadza się jedynie do wskazania wadliwego ustalenia daty początkowej odsetek. Stanowisko w tej mierze w ogóle nie zostało uzasadnione i nie poparte żadną argumentacją.

Z tych więc przyczyn i na podstawie art. 385 kpc. należało wniesioną apelację jako nieuzasadnioną oddalić.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancję odwoławczą jest logiczną konsekwencją oddalenia apelacji. Sąd w tym zakresie zastosował regułę – odpowiedzialności za wynik procesu – wyrażoną w art. 98 kpc.

JG/AS