Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

Sędzia SO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SO Karol Troć (spr.)

SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 164/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 grudnia 2023 r. w sprawie II K 137/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 1 pkt 1 § 2, § 3 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 7 kpk, polegająca na niewskazaniu, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a także polegającą na zaniechaniu przytoczenia okoliczności (z wyjątkiem niekaralności oskarżonego), które Sąd miał na względzie przy wymiarze kary, co w istocie uniemożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku,

2. obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 2 kpk, poprzez obdarzenie walorem wiarygodności zeznań S. K., podczas gdy zeznania świadka składane na poszczególnych etapach postępowania są niespójne, pozbawione logiki i nie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, a wszechstronna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonana w oparciu o wskazania wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego winna prowadzić do wniosku, że przedstawiony przez świadka opis rozmów i szeroko rozumianej współpracy z oskarżonym stanowi jedynie przyjętą przez niego linię obrony, wykreowaną w obawie przed grożącą mu odpowiedzialnością za posługiwanie się dokumentami poświadczającymi nieprawdę,

3. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 2 kpk, polegająca na uchybiającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego ocenie wyjaśnień oskarżonego, którym Sąd odmówił wiarygodności w zakresie, w jakim nie przyznał się on do zarzucanego mu czynu opisanego w pkt V sentencji wyroku, pomimo że wyjaśnienia oskarżonego są spójne, konsekwentne i logiczne oraz korespondują z pozostałymi dowodami, co skutkowało błędnym ustaleniem przyjętym za podstawę wyroku, że P. N. w celu utrudniania postępowania karnego nakłaniał S. K. do składania fałszywych zeznań,

4. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze 11 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności obok kary grzywny, polegająca na bezpodstawnym przyjęciu, że konieczna jest izolacja oskarżonego i jego resocjalizacja w warunkach zakładu karnego, w sytuacji, gdy uwzględnienie i nadanie właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym odpowiedzialność karną takim jak: motywacja sprawcy, jego sposób działania, dotychczasowa niekaralność, okazana skrucha oraz rozmiar wyrządzonej szkody powinny skutkować orzeczeniem kary grzywny stosownie do art. 37a § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- wniesiona apelacja okazała się o tyle skuteczna, że w jej wyniku doszło do zmiany zaskarżonego wyroku. Podniesione w jej ramach zarzuty okazały się jednakże niesłuszne i jako takie nie zasługiwały na uwzględnienie.

- odnosząc się w pierwszeństwie do zarzutu wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku, należy podnieść, że stracił on na aktualności, wobec uzupełnienia pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji w zakresie wskazanym przez obrońcę w pkt 1 (k. 218), na skutek skorzystania przez Sąd Okręgowy z regulacji z
art. 449a § 1 kpk.

- z kolei wywody obrońcy sprowadzające się w istocie do polemiki z ustaleniami
Sądu I instancji i zdyskredytowania obciążającego P. N. materiału dowodowego w zakresie czynu z pkt V aktu oskarżenia nie mogły znaleźć uznania Sądu Okręgowego. Nie sposób bowiem podzielić intencjonalnych i niepopartych żadnymi obiektywnymi dowodami twierdzeń skarżącego, jakoby niewiarygodne były spójne co do zasadniczych faktów z punktu widzenia tego czynu i logiczne zeznania świadka oskarżenia S. K., który chociażby z racji nieutrzymywania kontaktów przed podjęciem współpracy z oskarżonym, o czym świadczyła m.in. okoliczność, że nie wiedział z kim nawiązuje kontakt telefoniczny, gdyż oskarżony zmiennie przedstawiał się mu jako P. i M., nie miał żadnego powodu, aby składać fałszywą
relację, a na wiarę miałyby zasłużyć wyłącznie wyjaśnienia oskarżonego - a do tego
zarzuty i argumentacja przytoczona na ich poparcie w apelacji się sprowadzały.
Na względzie mieć bowiem wypada, że sama okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie obrońca czy oskarżony, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Oczywistym jest, że odmienna ocena dowodów – o korzystnej wymowie dla oskarżonego – jest naturalnym prawem tak jego, jak i jego obrońcy, jednakże bez uwzględnienia wymogu całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, przewidzianego w treści art. 410 kpk, zawsze rozważania w tym zakresie będą ocenione jako nieuprawnione, a więc i dowolne. Z przedstawionej przez obrońcę oceny nie wynika nadto, by analiza dowodów w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością. W ocenie Sądu II instancji, twierdzenia apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, jednakże niepopartą żadnymi logicznymi argumentami, wobec czego zarzut obrazy art. 7 kpk nie mógł zostać uwzględniony.

- Sąd nie uchybił dyrektywom ustawowym przy ocenie dowodu z zeznań świadka S. K.. Wprawdzie przyznać należy rację obrońcy, że jego relacja nie była spójna co do każdego szczegółu, jednakże w części istotnej z punktu widzenia przedmiotu czynu z pkt V aktu oskarżenia, a więc w zakresie w jakim wskazywał, że oskarżony w rozmowie telefonicznej poinformował go, że został zatrzymany
przez Policję, jak też w szczególności, że namawiał go do potwierdzenia, że przeprowadził szkolenia jego pracowników z obsługi wózków jezdniowych unoszących, mimo, iż do nich w rzeczywistości nie doszło, jego depozycje nie były chwiejne, a konsekwentne. Podnosił tak zarówno składając zeznania w dniu 26 czerwca 2019 r., jak i w dniu 21 października 2019 r. Depozycje te potwierdził na rozprawie w dniu 19 grudnia 2023 r. Naturalnym jest, że z racji upływu czasu od współpracy z oskarżonym jego relacja mogła ulegać zmianie. Gdyby jego przekaz był w całości niezmienny i tożsamy co do słowa, wówczas właśnie mogłoby to budzić podejrzenia co do tego, że może on nie przedstawiać rzeczywistego stanu faktycznego, ale być odtwarzaniem wyuczonej, nieprawdziwej wersji. Mimo, że Sąd Rejonowy nie wskazał dobitnie w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że analizował ten dowód w aspekcie ewentualnego pomówienia, to jednak nie można traktować tego jako uchybienia, które miałoby wpływ na dokonaną ocenę, skutkującego uwzględnieniem podniesionego zarzutu, bowiem Sąd Rejonowy podjął się oceny tego dowodu w zakresie jego spójności wewnętrznej i zewnętrznej, gdyż skonfrontował jego treść z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie i jak wykazała kontrola odwoławcza, wyciągnął na podstawie
tej analizy właściwe wnioski końcowe. Błędności oceny zeznań tego świadka nie sposób wykazywać poprzez aprioryczne stwierdzenie jego niewiarygodności jak to czyni obrońca. Nieuzasadnione jest bowiem doszukiwanie się w zeznaniach świadków nieprawdy, póki nie pojawią się powody do takiej podejrzliwości. Zwykłą normą postępowania wszystkich ludzi, nie tylko sędziów, jest wierzyć każdemu w to, co mówi.

- Sąd tym samym słusznie ocenił również wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim negował sprawstwo czynu z pkt V aktu oskarżenia, przyjmując, iż stanowią one
wyraz dążenia do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn.
Należy podnieść, że oskarżony nie kwestionował tego, że podjął się współpracy z S. K., jak również okoliczności, że oznajmił mu telefonicznie, że został zatrzymany przez Policję. Jego zaś wyjaśnienia w części w jakiej wskazywał, że nie namawiał go do potwierdzenia, że przeprowadził szkolenie jego pracowników z obsługi wózków jezdniowych, zasadnie wobec sprzeczności z wiarygodną relacją S. K., zostały uznane za niewiarygodne, bowiem jego wypowiedź do świadka, że przez to i jego firma może mieć kłopoty, logicznie uzasadnia dalszą relacjonowaną wypowiedź, że obaj mogą tych kłopotów uniknąć, jeśli świadek stwierdzi, że szkolenia rzeczywiście się odbyły. Argumenty przedstawione w środku odwoławczym nie wykazały skutecznie, aby ocena ta była dowolna, nie uwzględniała zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przez co zarzut ten również nie zasługiwał na uwzględnienie.

- tym samym skoro Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania przyjętych ustaleń faktycznych w zakresie czynu z pkt V aktu oskarżenia.

- po przeanalizowaniu okoliczności kontrolowanej sprawy i uwzględnieniu danych osobopoznawczych o oskarżonym, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że zarówno orzeczone wobec niego kary jednostkowe pozbawienia wolności, jak i grzywny orzeczone obok tych kar za czyny z pkt I-VIII były ze wszech miar celowe, oczekiwane i sprawiedliwe. Należało bowiem zaakceptować przedstawione przez Sąd Rejonowy przesłanki, jakimi kierował się przy wyborze wysokości kar (m.in. stopień winy i stopień społecznej szkodliwości), które są adekwatne do czynów, jakich dopuścił się oskarżony, dostosowane indywidualnie do jego cech osobowościowych oraz dyrektyw wymiaru stawki dziennej grzywny, m.in. możliwości zarobkowych i majątkowych. Sankcje te zostały orzeczone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyny z
art. 271 § 3 kk i art. 233 § 2 kk. Mając zaś na uwadze wszystkie okoliczności przedmiotowej sprawy, tak ukształtowane represje karne nie mogą być w żadnym razie uznane za nadmiernie surowe. Przeciwnie - trafnie odzwierciedlają one winę oskarżonego, społeczną szkodliwość jego zachowań oraz oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw. W okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób również stwierdzić, aby zasadnym było skorzystanie z instytucji z art. 37a kk i orzeczenie w stosunku do oskarżonego wyłącznie jednostkowych kar nieizolacyjnych, a przy tym tożsamej rodzajowo kary łącznej. Za chybione należało uznać argumenty, iż czyny oskarżonego nie zasługują na surową karę, bowiem zaświadczenia trafiały do osób, mających tak praktyczne umiejętności, jak i teoretyczną wiedze w zakresie obsługi urządzeń – oskarżony tych umiejętności ani wiedzy nie weryfikował ani nie zweryfikowało ich żadne zdarzenie o charakterze wypadku przy pracy, w przypadku którego pierwszymi czynnościami byłoby ustalanie, czy pracownik został należycie przeszkolony przez pracodawcę i okoliczność, czy rzeczywiście pracodawca podjął wszystkie działania, by pracownika przez takim wypadkiem uchronić, co miałoby dla tegoż pracownika i pracodawcy kapitalne znaczenie.

- Sąd Okręgowy nie widział również żadnych podstaw by uznać za rażąco wygórowane orzeczone kary łączne, zresztą w zakresie kary łącznej grzywny w wymiarze 600
stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł, nie podniesiono żadnych zarzutów, a Sąd Odwoławczy nie dostrzegł, aby była ona surowa w stopniu rażącym. Jeśli zaś chodzi o 11 – miesięczny wymiar kary łącznej pozbawienia wolności został przez Sąd Rejonowy ukształtowany z zastosowaniem w odpowiednim zakresie zasady asperacji zbliżonej do absorpcji. Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji. Określając wymiar kary łącznej Sąd I instancji wziął też pod uwagę wszystkie niezbędne okoliczności wymienione w art. 85a kk. Podnieść trzeba, iż Sąd Rejonowy mógł w niniejszej sprawie orzec karę łączną, biorąc za punkt wyjścia skazanie za czyn z pkt 3 i 5 aktu oskarżenia, czyli od 8 miesięcy pozbawienia wolności z uwagi na zwrot „powyżej” zawarty w treści art. 86 § 1 kk do 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a więc do sumy kar. Sąd Rejonowy trafnie uznał, że właściwą karą łączną dla oskarżonego będzie kara 11 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym nadał właściwe znaczenie uprzedniej niekaralności oskarżonego. Nie sposób też uznać, mimo, że nie ujął tego w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że nie wziął przy ferowaniu tego rozstrzygnięcia przyznania się do popełnienia czynów z pkt I-IV i VI-VIII aktu oskarżenia. Niemniej jednak w sytuacji negowania sprawstwa co do czynu z pkt V aktu oskarżenia okoliczności tej nie należało nadawać nadmiernie łagodzącego znaczenia. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd meriti okoliczności – wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w w/w wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, a kara taka spełni w sposób wystarczający cele stawiane przed nią przez ustawę karną. Należy zauważyć chociażby, że czyny oskarżonego były skierowane przeciwko różnych dobrom prawnym – wiarygodności dokumentów i wymiarowi sprawiedliwości.

Wniosek

1) o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt V jego sentencji w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

2) o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynów opisanych w pkt I-IV i VI-VIII jego sentencji w części, tj. co do orzeczenia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność podniesionych przez obrońcę zarzutów skutkowała niezasadnością postulowanych wniosków, choć w następstwie wywiedzenia apelacji skierowanej przeciwko rozstrzygnięciu zawartym w pkt V zaskarżonego wyroku doszło do jego zmiany, o czym szerzej w podsekcji 5.2. niniejszych wywodów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 grudnia 2023 r. w sprawie II K 137/23 – w pozostałej zaskarżonej części

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

w tej części zaskarżony wyrok - jako słuszny i odpowiadający prawu - należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 grudnia 2023 r. w sprawie II K 137/23 zmieniono w ten sposób, że z opisu czynu z pkt V wyroku wyeliminowano sformułowanie „w celu utrudnienia postępowania karnego sygn. PO 1 Ds. 262.2019 prowadzonego przeciwko niemu”, za podstawę skazania oskarżonego za ten czyn przyjęto art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk, zaś za podstawę wymiaru kary art. 19 § 1 kk w zw. z art. 233 § 1 kk

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na to, że czyn z art. 239 § 1 kk dotyczy pomocy innej osobie (m.in. „sprawcy przestępstwa”), oznacza to, że zachowania opisane w tym przepisie, które są ukierunkowane wyłącznie na niedopuszczenie do własnej odpowiedzialności karnej,
nie mieszczą się w granicach wyznaczonych znamionami wspomnianego typu przestępstwa. Oznacza to, że z kręgu podmiotów tego przestępstwa wyłączona jest osoba, którą w dyspozycji tej normy określono jako „sprawcę przestępstwa”. Z uwagi na to, że oskarżony P. N. nie mógł pomagać sam sobie w toczącym się przeciwko niemu postepowaniu karnym dokonano w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku. Przyjęcie zaś odmiennych podstaw skazania oraz wymiaru kary stanowi konsekwencję dokonania tej zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk ponosi on koszty procesu za postępowanie odwoławcze w całości. Jest to reguła wynikająca z treści tego przepisu,
zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego Sąd Okręgowy takich przesłanek nie dostrzegł.

- z tych też względów na podstawie art. 6 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1400 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w skład których wchodzą zgodnie z treścią art. 616 § 2 kpk opłaty w kwocie 1380 zł oraz wydatki w kwocie 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie z pkt V zaskarżonego wyroku – w zakresie winy oraz pozostała część tego orzeczenia w zakresie kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana