Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SSO Karol Troć (spr.)

SSO Sylwia Olimpia Uszyńska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 274/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 24 sierpnia 2023 r. w sprawie II K 374/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

Ł. R.

w wyniku przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego w dniu
18 października 2021 r. znaleziono należące do niego m.in. 49 sztuk nabojów bocznego zapłonu

zeznania A. B.

zeznania W. R.

356v

354v

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------

--------------------------

----------------------------------------------------------------------

-----------------

-----------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

zeznania A. B.,

zeznania W. R.

W zakresie dokonania czynności przeszukania w dniu
18 października 2021 r. w miejscu zamieszkania oskarżonego i znalezienia w jego toku m.in. 49 sztuk nabojów bocznego zapłonu zarówno zeznania W. R., jak i A. B. wiarygodne, gdyż korelujące z protokołem z przeprowadzenia tej czynności procesowej (k. 13-15). Z uwagi na to, że A. B. stwierdziła obecność nabojów w mieszkaniu dopiero w trakcie przeszukania, stąd też mimo że jej zeznania były wiarygodne, to ich wartość dla rozstrzygnięcia sprawy nie była znacząca. W. R. w sądzie utrzymywała zaś, że naboje nie należą do jej syna, tylko do A. S., jej byłego partnera. W tej części z uwagi na sprzeczność z relacją oskarżonego złożoną podczas przesłuchania w dniu 20 października 2021 r., kiedy to wskazał, że to on zakupił te naboje w sklepie (...) w S. nie zasługiwała na wiarę. Ona sama zresztą wbrew późniejszym depozycjom pierwotnie wskazywała, że nie wie nic o ich pochodzeniu, co nakazuje wątpić w szczerość jej korzystnych dla syna zeznań z okresu rozprawy.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------------

--------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

W zakresie czynu z pkt I zaskarżonego wyroku

rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego Ł. R. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy, podczas gdy Sąd pominął lub nienależycie ocenił szereg istniejących okoliczności łagodzących takich
jak ilość zabezpieczonej substancji, zbliżonej do typu podstawowego przestępstwa, przyznanie się do winy, autentyczna skrucha i żal, stosunkowo młody wiek oskarżonego, co doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary w stosunku do oskarżonego

W zakresie czynu z pkt II zaskarżonego wyroku

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań świadka W. R. i pozbawienie ów zeznań waloru wiarygodności w zakresie w jakim świadek wskazywała, że zabezpieczona w mieszkaniu Ł. R. amunicja stanowiła własność A. S., który miał ją zostawić przed laty będąc konkubentem W. R., co znajduje odzwierciedlenie w wyjaśnieniach Ł. R. i nie zostało zakwestionowane innymi dowodami w sprawie, a winno prowadzić do diametralnie odmiennej oceny zeznań świadka od tej dokonanej przez Sąd I instancji;

- art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego Ł. R., poprzez stwierdzenie, że Ł. R. miał wyjaśnić, iż amunicja zabezpieczona w miejscu zamieszkania stanowi jego własność, podczas gdy oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zabezpieczona amunicja stanowiła własność A. S., a pistolet pneumatyczny wraz z nabojami na CO2 nabył w sklepie z militariami, a podana w wyjaśnieniach liczba wynika tylko i wyłącznie z treści ogłoszonego zarzutu i pytania przesłuchującego, a nie odnosi się wbrew twierdzeniom Sądu konkretnie do zabezpieczonej amunicji jako stanowiącej własność Ł. R., tym bardziej biorąc pod uwagę, że kaliber zabezpieczonej amunicji nie pasuje do broni pneumatycznej zabezpieczonej u Ł. R.

co doprowadziło

do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, a wyrażającego się wadliwym ustaleniem, iż oskarżony w dniu 18 października 2021 r. posiadał bez wymaganego zezwolenia amunicję w postaci 49 sztuk nabojów bocznego zapłonu, co przy prawidłowej ocenie zeznań
W. R. i wyjaśnień oskarżonego winno skutkować uniewinnieniem Ł. R..

W zakresie czynu z pkt IV zaskarżonego wyroku

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego czynu i wskazywał na okoliczność nagabywania jego osoby przez A. K. przez co miało dochodzić do sytuacji konfliktowych w związku (...), co eskalowało do szarpaniny konkubiny oskarżonego ze świadkiem;

- art. 7 poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań świadka A. K. i obdarzenie ów zeznań walorem wiarygodności, podczas gdy zeznania świadka stanowiące dowód z pomówienia są wewnętrznie sprzeczne, chwiejne i zmienne w zakresie w jakim świadek opisywała rzekomy zakup amfetaminy od Ł. R., jak i okoliczności zakupu substancji psychoaktywnych, co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych

co doprowadziło

do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a wyrażającego się wadliwym ustaleniem, iż oskarżony w dniu 15 listopada 2021 r. udzielił A. K. środek odurzający w postaci 1 grama amfetaminy za kwotę 50 zł, podczas gdy prawidłowa ocena wyjaśnień oskarżonego i zeznań A. K. winna skutkować uniewinnieniem Ł. R. od stawianego mu zarzutu.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 624 § 1 kpk, poprzez brak zwolnienia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w sytuacji gdy istnieją podstawy do uznania, iż uiszczenie ich dla Ł. R. byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i
brak uzyskiwania dochodów, bowiem oskarżony obecnie przebywa w Zakładzie Karnym w H. i nie uzyskuje wynagrodzenia, zatem nie ma możliwości ponoszenia kosztów procesu w tej sprawie bez uszczerbku koniecznego dla utrzymania swojego utrzymania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu w pkt II i IV aktu oskarżenia czynów są prawidłowe, gdyż stanowią rezultat właściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego, oceny dowodów respektującej reguły
z art. 7 kpk, której to wyniki zostały w sposób wyczerpujący wyeksponowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, spełniającym wymogi określone w treści art. 424 § 1 kpk. Nie można tego samego stwierdzić o ocenie skarżącego, przedstawionej na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia, subiektywnej i wybiórczej, a przez to nierespektującej wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności z art. 410 kpk.

Sąd Odwoławczy nie podzielił zarzutu obrony, jakoby ocena Sądu meriti wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków W. R. i A. K. charakteryzowała się dowolnością. Sąd ten bowiem dokonał wieloaspektowej oceny tych dowodów, analizując je zarówno pod kątem spójności wewnętrznej, jak i konfrontując z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Z przedstawionym w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku rozumowaniem nie sposób się nie zgodzić. Oskarżony Ł. R. podczas pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym w dniu 20 października 2021 r., choć nie przyznał się do posiadania bez zezwolenia zabezpieczonej w jego miejscu zamieszkania amunicji w postaci 49 sztuk nabojów bocznego zapłonu, to jednak wskazał, że zakupił je wraz z pistoletem gazowym w sklepie (...) w S.. Na późniejszym etapie postępowania,
już w fazie sądowej, podniósł co prawda, że owe naboje stanowią własność byłego partnera jego matki A. S., jednakże Sąd I instancji słusznie nie obdarzył wiarą tej wersji, uznając, że została dostosowana do stanu sprawy oraz jest elementem przyjętej linii obrony. Zdaniem Sądu Okręgowego właśnie zaaprobowanie przez Sąd meriti odmiennego stanowiska – wpisującego się w oczekiwania obrony – rażąco naruszałoby zasady logiki, jak i doświadczenia życiowego. W tym miejscu należy podkreślić, że ustalenie kwestii własności amunicji jest irrelewantne z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, albowiem w art. 263 § 2 kk mowa jest o posiadaniu, a nie o własności. Sąd ten przy ocenie wiarygodności oskarżonego słusznie zwrócił uwagę na to, że podczas przeszukania nie zabezpieczono jakichkolwiek gazowych wkładów, które mogłyby służyć do napędzania w/w pistoletu gazowego, powołując się na mechanizm działania tej broni, opisany w wywołanej w sprawie opinii, sporządzonej przez specjalistyczny podmiot, której to, co należy zaznaczyć, jako dowodu w aspekcie całościowym, w tym co do wynikających z niej wniosków, nie podważał skarżący, doszukując się naruszenia kryteriów wskazanych w art. 200 § 2 kpk. Wobec wskazywanych przez oskarżonego okoliczności dotyczących zakupu nabojów stanowiących przedmiot stawianego mu zarzutu, w tym precyzyjnie określonej przez niego ich ilości, odpowiadającej ilości zabezpieczonej amunicji w trakcie przeszukania, twierdzenia obrońcy, że wyjaśnienia Ł. R. z dnia 20 października 2021 r. odnosiły się do posiadania przez niego nabojów na CO ², nie mogły zyskać aprobaty Sądu Okręgowego. Nie sposób bowiem przypisać tym pierwszym relacjom braku szczerości, choćby ze względu na to, że oskarżony składał je w dniu 20 października 2021 r., zaś przeszukanie zajmowanego przez niego mieszkania odbyło się dwa dni wcześniej. Ten krótki okres czasu po dokonaniu tej czynności procesowej spowodował, że nie miał on czasu na szersze przemyślenia w tym zakresie, czego nie można powiedzieć o relacji, którą składał na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2023 r., a więc
ok. półtora roku później, kiedy to podnosił odmienną wersję, a należy zauważyć, że zarówno on, jak i jego matka relacjonując skąd wzięła się u nich w mieszkaniu zabezpieczona amunicja wskazali analogicznie, że się u nich „przewracała”, co przy okazji omawiania zarzutu dowolności oceny jego wyjaśnień nie mogło pozostać niezauważone. Zapoznając się z całością złożonych w dniu 20 października 2021 r. wyjaśnień, nie można dojść do wniosku, że jego wypowiedzi nie były swobodne i zostały przedstawione w związku z sugerującymi pytaniami przeprowadzającego przesłuchanie prokuratora. Prawidłowość przeprowadzenia tej czynności nie budzi wątpliwości Sądu II instancji. Z protokołu tego przesłuchania jednoznacznie wynika, że oskarżony był pouczony o przysługujących mu prawach, a nawet doręczono mu kopię pouczenia na piśmie. Co więcej po złożeniu wyjaśnień miał on możliwość zakwestionowania ujętej procesowo ich treści, czego nie uczynił, akceptując je poprzez złożenie pod nimi własnoręcznego podpisu. W świetle relacji oskarżonego,
złożonej podczas tego przesłuchania, Sąd Rejonowy zasadnie nie obdarzył wiarą zeznań W. R.. Niewątpliwie jako jego matka miała powód, aby wspierać go w przyjętej linii obrony, jednakże jej relacja nie znajdowała potwierdzenia w wiarygodnych dowodach sprawy.

- co do oceny wyjaśnień oskarżonego w zakresie odnoszącym się do czynu zarzucanego mu w pkt IV aktu oskarżenia Sąd II instancji nie miał tu również zastrzeżeń. Konsekwencja w zaprzeczaniu popełnienia czynu nie wystarcza do uniewinnienia, gdy jednocześnie są dowody godne uwzględnienia, które w sposób jednoznaczny, bez cienia wątpliwości, prowadzą do przypisania sprawcy winy. Takimi dowodami Sąd Rejonowy dysponował w niniejszej sprawie, a były nimi zeznania A. K. oraz dokumentacja medyczna dotycząca jej osoby (k. 135-138). Z racji sprzeczności z nimi Sąd ten pozostając w granicach swobodnej oceny sędziowskiej zasadnie nie uznał za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego w omawianym zakresie. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał właściwej, a nawet można rzec drobiazgowej oceny zeznań A. K., czyniąc szerokie rozważania w zakresie ewentualnej możliwości pomówienia oskarżonego przez tego świadka, które Sąd w pełni akceptuje i do których odsyła. Jej wskazania odnośnie tego, w jakich okolicznościach nabyła od oskarżonego amfetaminę, jej ilości, daty, miejsca, w których do tego doszło, są logiczne, przekonywujące, a przy tym nie są nacechowane złą wolą. Gdyby miała ona na celu bezpodstawne obciążenie Ł. R., to nie wskazywałaby zapewne, że wyłącznie raz kupiła od niego narkotyki, ale mogłaby podnieść, że takie transakcje odbywały się częściej. Tendencyjności w relacjach świadka nie można upatrywać tylko i wyłącznie w podniesieniu takiej tezy. Próżno jednak odnaleźć jej potwierdzenia zapoznając się z treścią kontestowanych zeznań, które nadto zostały uwiarygodnione załączoną do akt sprawy dokumentacją medyczną, której ocena nie budzi nawet wątpliwości skarżącego, mając na względzie również okoliczność, że w sprawie postawiono Ł. R. także zarzut posiadania w dniu 18 października 2021 r. w Ł. znacznej ilości amfetaminy.

- skoro zatem Sąd Rejonowy nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie w zakresie czynów z pkt II i IV aktu oskarżenia ustaleń faktycznych.

- w tym miejscu należy przypomnieć, że nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy (wyrok SN z 16.11.2021 r., II DOW 15/21, LEX nr 3261440).

- po przeanalizowaniu okoliczności kontrolowanej sprawy i uwzględnieniu danych osobopoznawczych o oskarżonym, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że zarówno orzeczone wobec Ł. R. kary jednostkowe 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 8 miesięcy pozbawienia wolności, 6 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg przestępstw z art. 244 kk, 1 roku pozbawienia wolności i 6 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg przestępstw z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jak i kara łączna 3 lat pozbawienia wolności były ze wszech miar celowe, oczekiwane i sprawiedliwe. Należało bowiem zaakceptować przedstawione przez Sąd Rejonowy przesłanki, jakimi kierował się przy wyborze wysokości kar, które to są adekwatne do czynów, jakich dopuścił się oskarżony, a przy tym dostosowane indywidualnie do jego cech osobowościowych. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności obciążające (pełne zawinienie w zakresie wszystkich czynów, popełnienie czynów z art. 244 kk jak i art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w warunkach ciągu przestępstw, uprzednią karalność) i łagodzące (w przypadku czynu z pkt I zaskarżonego wyroku, tj. z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – ilość amfetaminy (21,38 g), czynu z pkt II zaskarżonego wyroku tj. z art. 263 § 2 kk – nieznaczną ilość amunicji, jak też jej typ (sportowa), niekaralność za przestępstwo podobne, czynu z pkt IV zaskarżonego wyroku, tj. art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – nieznaczną ilość udzielonego środka odurzającego w postaci 1 grama amfetaminy, za czyny z art. 62 ust. 1 nieznaczną ilość amfetaminy, suszu konopi innych niż włókniste oraz mefedronu, o czym przekonuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Zarówno wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności za czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. art. 62 ust. 2, art. 59 ust. 1 oraz 62 ust. 1, których zagrożenia ustawowe kształtują się następująco: od roku do 10 lat pozbawienia wolności w przypadku dwóch pierwszych wymienionych czynów oraz kara pozbawienia wolności do lat 3 co do czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jak też za czyn z art. 263 § 2 kk, zagrożonego karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności oraz za czyny z art. 244 kk, zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, przy czym za te czyny, względem których Sąd Rejonowy uznał, że oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę i tak mieszczą się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Mając zaś na uwadze wszystkie okoliczności przedmiotowej sprawy, tak orzeczone sankcje nie mogą być w żadnym razie uznane za nadmiernie surowe. Przeciwnie, trafnie odzwierciedlają one winę oskarżonego, poważną szkodliwość społeczną jego zachowań i oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw.

- Sąd Okręgowy nie widział również żadnych podstaw by uznać za rażąco
wygórowaną orzeczoną karę łączną, której 3 – letni wymiar został przez Sąd Rejonowy ukształtowany z zastosowaniem w odpowiednim zakresie zasady asperacji.
Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest takich przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Określając wymiar kary łącznej Sąd I instancji wziął też pod uwagę wszystkie niezbędne okoliczności wymienione w art. 85a kk. Podnieść trzeba, iż Sąd Rejonowy mógł w niniejszej sprawie orzec karę łączną, biorąc za punkt wyjścia skazanie za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, czyli od 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności z uwagi na zwrot „powyżej” zawarty w treści art. 86 § 1 kk do 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc do sumy kar. Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż właściwą karą łączną dla oskarżonego będzie kara 3 lat pozbawienia wolności. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego - biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd meriti okoliczności - wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w w/w wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, a kara taka spełni w sposób wystarczający cele stawiane przed nią przez ustawę. Należy podkreślić, że zachowania oskarżonego
godziły w różne dobra prawne, tj. przeciwko porządkowi publicznemu, wymiarowi sprawiedliwości oraz związane były z posiadaniem środków odurzających oraz udzieleniem takiego środka. Poza tym Ł. R. nie wyciągnął wniosków z uprzedniej karalności i nie traktował poważnie zapadających wobec niego wyroków karnych, co wskazuje na to, że jest osobą wysoce zdemoralizowaną. W zaistniałych okolicznościach sprawy nie będą właściwie realizowały wspomnianych wyżej celów postulowane przez obrońcę kara jednostkowa za czyn z pkt I zaskarżonego wyroku w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, a tym bardziej kara łączna tożsama rodzajowo w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy.

- odnosząc się jeszcze do podniesionego przez skarżącego zarzutu rażącej niewspółmierności kary orzeczonej za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii należy ponownie wskazać, że Sąd meriti uwzględnił, że ilość amfetaminy, jaka stanowiła przedmiot tego czynu była zbliżona do dolnej granicy typu kwalifikowanego. Z tego też powodu Sąd przyjął wysoki, a nie bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości tego czynu. Z kolei stopień winy w odniesieniu do osoby oskarżonego jest każdorazowo uzależniony od okoliczności, które decydowały o jego swobodzie w wyborze zachowania zgodnego lub niezgodnego z prawem. W sprawie niniejszej obrońca nie wykazał, a Sąd Okręgowy nie stwierdził przesłanek, które umniejszałaby stopień winy oskarżonego, który zdawał sobie sprawę z możliwych konsekwencji prawnych swojego czynu i jego rangi w kontekście naruszonego porządku prawnego. Wprawdzie Sąd nie wyszczególnił w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do popełnienia tego czynu, jednakże nie sposób stwierdzić, patrząc na wymiar orzeczonej kary, tj. 1 roku i 6 miesięcy, pod kątem górnej granicy ustawowego zagrożenia wynoszącej 10 lat, że okoliczność ta przy określeniu tej kary nie została uwzględniona. Wyrażenie skruchy i żalu nie może przeważać nad okolicznościami obciążającymi, gdyż w zasadzie wówczas okoliczność ta premiowałaby sprawcę. Sąd Okręgowy jednak nie stwierdził w toku kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia, aby rzeczoną skruchę i żal oskarżony wyraził w toku postępowania, dlatego też nie znalazło to odzwierciedlenia w uzasadnieniu wyroku pierwszoinstancyjnego. Odnosząc się do argumentu o stosunkowo młodym wieku Ł. R. podnieść należy, że art. 54 kk w stosunku do oskarżonego nie mógł mieć zastosowania. W czasie popełnienia czynów, stanowiących przedmiot niniejszego postępowania, wiekiem przekroczył on próg 21 lat, do którego to sprawcę traktuje się w myśl art. 115 § 10 kk jako młodocianego. Na marginesie należy wskazać, że z art. 54 kk nie wynika generalny nakaz łagodzenia kar wymierzonych młodocianym ani też nakaz łagodnego bądź pobłażliwego traktowania takich sprawców, wbrew zwykłym zasadom wymiaru kary. Zważyć w tym aspekcie należy na wielokrotną uprzednią karalność oskarżonego. Reasumując czyn oskarżonego wymaga zdecydowanej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości, zaś wymierzenie oskarżonemu postulowanej kary 1 roku pozbawienia wolności, a więc w najniższej ustawowej wysokości, przy wielości okoliczności obciążających oskarżonego, nastąpiłoby ze szkodą dla celów prewencji indywidualnej oraz dla celów prewencji generalnej, świadcząc o nadmiernej pobłażliwości dla sprawców w przeszłości wielokrotnie karanych oraz przestępstw o znacznym ciężarze gatunkowym i wysokim stopniu społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu Okręgowego to właśnie kara 1 roku i 6 miesięcy, zważywszy na powyższe okoliczności, będzie cechowała się walorem „współmierności”.

Nie budziła żadnych zastrzeżeń Sądu II instancji (jak również brak jest zarzutu apelującego w tych kwestiach) zasadność orzeczenia o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, jak również
przepadku korzyści majątkowych w postaci pieniędzy uzyskanych z popełnionego przez oskarżonego czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Nie można także zgodzić się z zarzutem nieprawidłowego orzeczenia o obowiązku pokrycia wydatków oraz poniesienia opłat związanych z postępowaniem karnym. Zasadą jest, że wydatki takie obciążają oskarżonego, jeśli zostanie skazany.
Tylko wyjątkowo możliwe jest zwolnienie z tej powinności w oparciu o przesłanki określone w treści art. 624 § 1 kpk. Skoro Sąd I instancji nie dostrzegł okoliczności, które dawałyby postawy do przyjęcia, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego, to jego obowiązkiem było zasądzenie tych należności od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa. W szczególności podstawy takiej nie stanowi pobyt oskarżonego w izolacji penitencjarnej, który z założenia jest tylko czasowy, skoro jest on osobą młodą, zdolną do pracy, mogącą zabiegać o odpłatne zatrudnienie w zakładzie karnym czy uzyskać je po jego opuszczeniu, a zatem mającą możliwość uiszczenia należności związanych z prowadzonym w jego sprawie postępowaniem karnym.

Wniosek

W zakresie czynu z pkt I zaskarżonego wyroku

o zmianę zaskarżonego wyroku i złagodzenie orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary i wymierzenie Ł. R. kary 1 roku pozbawienia wolności

W zakresie czynu z pkt II zaskarżonego wyroku

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu

W zakresie czynu z pkt IV zaskarżonego wyroku

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu

jak również o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej w punkcie VI kary łącznej i orzeczenie wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy;

2) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zwolnienie oskarżonego Ł. R. od ponoszenia kosztów sądowych za obie instancje w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność podniesionych przez obrońcę zarzutów skutkowała niezasadnością postulowanych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 24 sierpnia 2023 r. w sprawie II K 374/22 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk ponosi on koszty procesu za postępowanie odwoławcze w całości. Jest to reguła wynikająca z treści tego przepisu, zaś odstępstwo od niej winno mieć charakter uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r.,
II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego Sąd Okręgowy takich przesłanek nie dostrzegł.

- z tych względów na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 6 i 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 zł tytułem kosztów sądowych, w których skład wchodzi kwota 400 zł tytułem opłaty oraz kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana