Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 290/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 19 maja 2023r., sygn. akt II K 404/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Prokurator orzeczeniu zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia polegająca na dokonaniu przez Sąd dowolnej i wybiórczej oceny opinii biegłego sądowego oraz wyjaśnień oskarżonego P. W., co skutkowało uznaniem części opinii biegłego z zakresu BHP jako niestanowiące podstawy do ustaleń faktycznych w zakresie naruszenia przez oskarżonego P. W. zasad BHP oraz uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego P. W. co do poprawności transportu blach, użycia podkładek, miejsca posadowienia blach i użycia linek odciągających, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i w konsekwencji obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu z art. 160 § 1 k.k. oraz art. 2 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena dowodów i prawidłowa subsumpcja czynu prowadzi do odmiennych wniosków.

Obrońca oskarżonego P. K. orzeczeniu zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:

- art. 7 k.p.k. w wyniku dokonania oceny wyjaśnień oskarżonego, świadka oraz opinii biegłego w sposób dowolny, jak również całkowicie pomijając milczeniem, że oskarżony nie przeszedł szkolenia z zakresu bhp dla osób kierujących innymi pracownikami, mimo podnoszenia przez obronę, że ma to znaczenie dla rozstrzygnięcia jego odpowiedzialności,

- art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrońcy o powołanie innego biegłego z dziedziny bhp lub uzupełniające przesłuchanie biegłego, który wydał opinię,

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że:

- to oskarżony P. K. był odpowiedzialny na zasadach określonych w art. 220 § 1 k.k. za bezpieczeństwo i higienę pracy i nie dopełnił wynikających stąd obowiązków, podczas gdy oskarżony pracował pod nadzorem swojego kierownika i to on ponosił odpowiedzialność za organizację pracy,

- oskarżony powinien przerwać pracę wobec stwierdzenia niemożności wykonywania jej techniką zgodną z zasadami bhp, czego nie zrobił, a nadto powinien przerwać pracę pokrzywdzonego, gdy ten znajdował się w strefie niebezpiecznej, czego również nie zrobił,

- oskarżonemu można przypisać zachowanie, którego skutek stanowiło bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pracownika.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wniesione przez prokuratora oraz obrońcę oskarżonego P. K. okazały się niezasadne.

Odnosząc się do apelacji prokuratora Sąd odwoławczy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na czynienie innych ustaleń faktycznych niż dokonał tego Sąd I instancji. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony P. W. może ponosić odpowiedzialność za zarzucany mu czyn.

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia.

Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Wbrew stanowisku prokuratora, Sąd orzekający w prawidłowy sposób ocenił dowód z opinii biegłego z zakresu bhp dr inż. P. S. przyjmując za podstawę ustalenia i wnioski w niej zawarte w stosunku do oskarżonego P. K. w całości, natomiast nie podzielając opinii biegłego w odniesieniu do oskarżonego P. W.. Wnioski bowiem opinii co do odpowiedzialności oskarżonego P. W. za czyn z art.160§1k.k. wkraczały już w domenę Sądu co do oceny odpowiedzialności prawno – karnej oskarżonego.

Biegły uznał, że bezpośrednią przyczyną wypadku w pracy z dnia 20 stycznia 2021r. w (...) Sp. z o.o. w S. w wyniku, którego zmarł R. F., było uderzenie pokrzywdzonego płytami stalowymi w trakcie czynności transportowych przy użyciu suwnicy. Natomiast pośrednimi przyczynami było przebywanie pokrzywdzonego w strefie niebezpiecznej w trakcie czynności transportowych niezakończonych, nieprawidłowy transport i magazynowanie płyt, tj. bez zastosowania właściwej ilości i długości podkładów, naruszenie przepisów i zasad bhp przez pokrzywdzonego, oskarżonego P. W. i osoby odpowiedzialnej za bezpieczeństwo i higienę pracy przy transporcie i magazynowaniu płyt, tj. oskarżonego P. K..

Trafnie Sąd I instancji uznał, że całokształt materiału dowodowego nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony P. W. winien ponieść odpowiedzialność za przestępstwo z art.160§1k.k. Zwrócić należy uwagę na treść wyjaśnień P. W., który konsekwentnie wskazywał, że to P. K. był odpowiedzialny za przestrzeganie przepisów bhp, a nie zwracał uwagi na nieprawidłowości dotyczące m.in. transportowaniu arkuszy blach. Nie można też pominąć faktu, że oskarżony P. W. nie miał w zakresie swoich obowiązków sprawowania nadzoru nad pracą pozostałych pracowników, jego obowiązkiem było natomiast wykonywanie poleceń bezpośredniego przełożonego. Przy transportowaniu płyt obecny był P. K., który był odpowiedzialny za prawidłowe zorganizowanie tego procesu i to on miał czuwać nad przestrzeganiem zasad bhp. Tymczasem P. K. nie zgłaszał żadnych uwag w zakresie prowadzonego transportu płyt.

Wobec powyższego nie sposób podzielić opinii biegłego, że oskarżony P. W. jest odpowiedzialny za zaistnienie wypadku z dnia 20 stycznia 2021r. zwłaszcza, że winy oskarżonego biegły upatruje jedynie w braku reakcji oskarżonego na fakt, że w trakcie procesu transportu na ścieżce transportowej znajdowały się inne osoby i na fakt, że pracownicy sterowali ładunkiem w trakcie transportu trzymając go ręką. W tej sytuacji oskarżony w opinii biegłego winien wstrzymać dalszy transport nie wykonując dalszych czynności oraz nakazać wszelkim osobom opuszczenie strefy niebezpiecznej. Odpowiedzialności oskarżonego biegły ewidentnie dopatruje się więc jedynie po stronie zaniechań przez oskarżonego. Trafnie Sąd I instancji przyjął więc, że w przedmiotowej sprawie nie można przypisać oskarżonemu P. W. znamion przestępstwa z art. 160 k.k., a to z uwagi na treść art.2k.k.

W myśl art. 2 k.k. odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi. Treść przepisu wskazuje więc na zawężenie podmiotowe odpowiedzialności za ten rodzaj przestępstw. Ograniczona jest ona do osób, na których ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi, a więc znajdujących się względem dobra chronionego normą sankcjonowaną w pozycji gwaranta. W tym znaczeniu każde przestępstwo skutkowe z zaniechania jest przestępstwem indywidualnym (A. Zoll red. (w:) Kodeks karny. Część ogólna, Warszawa 2012, s. 93). Z konstrukcji prawnej tak unormowanej odpowiedzialności wynika, że przypisanie skutku w przypadku zaniechania opiera się na określonym powiązaniu normatywnym, nie zaś na związku przyczynowym jako warunku odpowiedzialności karnej za przestępstwo z działania. Skutek stanowiący znamię przestępstwa materialnego z zaniechania może być przypisany tym tylko osobom, które nie wypełniły ciążącego na nich prawnego, szczególnego obowiązku (powiązanie normatywne), a w nastąpieniu skutku urzeczywistniło się niebezpieczeństwo, które miało być odwrócone przez wykonanie tego obowiązku (powiązanie kauzalne). Ta ostatnia przesłanka stanowi warunek obiektywnego przypisania skutku za bezprawne zaniechanie (wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000r., IV KKN 509/98, OSNKW 2001/5-6/45).

Jeśli zatem zarzucono oskarżonemu P. W., że przez swoje zaniedbania, polegające na nie uchronieniu pracowników przed niebezpieczeństwem, doprowadził pokrzywdzonego do narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszkodzenia ciała, a w rezultacie do śmierci, to kierując się normą wyrażoną w art. 2 k.k., należało w pierwszej kolejności dążyć do ustalenia, czy na nim ciążyły między innymi obowiązki sprawowania bezpośredniego nadzoru nad pracownikami oraz zabezpieczenia miejsca wykonywanych prac. Sąd Rejonowy w tym zakresie poczynił prawidłowe ustalenia, w sposób nie budzący wątpliwości wskazujące, że oskarżony P. W. nie był gwarantem nie nastąpienia skutków, o jakich mowa w art. 160§1k.k. czy art.155 k.k. W zakresie jego obowiązków nie było bowiem sprawowanie nadzoru nad wykonywaniem prac przez innych pracowników. Wobec powyższego nie można przyjąć, że oskarżony P. W. nie dopełnił podstawowych obowiązków, które zapobiegłoby skutkowi w postaci narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia czy tragicznemu skutkowi w postaci śmierci R. F.. To na P. K. ciążył obowiązek zapewnienia wykonania prac w sposób zgodny z bhp i nadzorowanie pracowników w zakresie przestrzegania przez nich zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 160 § 1 k.k., podlega osoba, która swoim zachowaniem naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Przestępstwo z art. 160 § 1 k.k. można popełnić także przez zaniechanie ale jest to przestępstwo materialne i do jego znamion należy skutek w postaci wywołania stanu bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia. Przestępstwo to należy do grupy tzw. przestępstw z narażenia konkretnego.

W tym miejscu warto przytoczyć tezę wyroku Sądu Najwyższego z 14 lipca 2011r., sygn. akt III K 77/11, zgodnie z którą "znamię narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 160 § 1 k.k., może zostać zrealizowane w jeden z trzech sposobów: przez sprowadzenie zagrożenia, jego znaczące zwiększenie, a także – w przypadku gwaranta nienastąpienia skutku przy przestępstwach z zaniechania – przez niespowodowanie jego ustąpienia albo zmniejszenia". Między ocenianym zachowaniem sprawcy, a skutkiem musi zachodzić powiązanie kauzalne, przy czym wystąpienia tego skutku musi być dla sprawcy obiektywnie przewidywalne.

Dla bytu przestępstwa z art. 160 k.k. niezbędne jest, aby niebezpieczeństwo miało charakter bezpośredni, tj. aby groziło w danej chwili lub by było nieco odległe w czasie, ale nieuchronnie zbliżało się i realnie zagrażało określonemu dobru prawnym (postanowienie SN z 26 stycznia 2016r., V KK 342/15, LEX nr 1977834, wyrok SA w Szczecinie z dnia 16 stycznia 2019 r., I ACa 893/17, LEX nr 2668210). Jak trafnie wskazuje Sąd Najwyższy – poza stwierdzeniem o natychmiastowości zagrożenia – „Zagrożenie bezpośrednie dla dóbr określonych w art. 160 § 1 k.k., to takie, w którym nie musi wystąpić żadne inne zdarzenie (element łańcucha przyczynowo-skutkowego), by w przyszłości wystąpił skutek w postaci naruszenia zagrożonego dobra prawnego. Chodzi zatem wyłącznie o takie działania, które stwarzają konkretne, realne i natychmiastowe zagrożenie dla życia lub zdrowia pokrzywdzonego. Określenie „bezpośrednie” wyklucza natomiast możliwość objęcia nim przypadków, w których niebezpieczeństwo wprawdzie istnieje, ale jego realizacja zależy od ewentualnych dalszych działań sprawcy bądź innych osób” (wyrok SN z 28 kwietnia 2022r., II KK 216/21, OSNK 2022/9, poz. 33).

Wprawdzie nie można zgodzić się z ustaleniami Sądu I instancji jakoby w okolicznościach niniejszej sprawy nie istniało bezpośrednie niebezpieczeństwo narażenia R. F. na utratę życia czy ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, skoro pokrzywdzony poniósł jednak śmierć, to jednak za spowodowanie tego bezpośredniego zagrożenia odpowiedzialnością nie można obciążyć oskarżonego P. W. z uwagi na treść art.2k.k. Trafnie Sąd Rejonowy zauważył, że skoro oskarżonemu P. W. zarzucono popełnienie przestępstwa materialnego z zaniechania, a nie można na podstawie dostępnych i ujawnionych dowodów ustalić, że było to spowodowane jakimkolwiek działaniem ze strony oskarżonego, to należy odwołać się do treści art. 2 k.k.

Wobec powyższego Sąd odwoławczy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do przypisania oskarżonemu P. W. winy w zakresie zarzucanego mu czynu. Natomiast apelacja prokuratora stanowiła jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Przechodząc zaś do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego P. K. to Sąd odwoławczy nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 7 k.p.k. Sąd I instancji dokonał prawidłowej i zgodnej z zasadami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego P. K., świadka B. Z. oraz opinii biegłego. Fakt, że oskarżony P. K. posiada bezpośredniego przełożonego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. W sprawie nie zostało nadto wykazane, że to przełożony P. K. zlecił dokonanie rozładunku w nieprawidłowy sposób, a nadto nawet jeśli takie zdarzenie miało miejsce to P. K. winien odmówić wykonania takiego polecenia. Nadto nie sposób uznać, że w dniu wypadku, tj. 20 stycznia 2021r., oskarżony P. K. nie był odpowiedzialny za kierowanie pracą przy transporcie płyt, lecz odpowiedzialny był za to jego przełożony. Z akt sprawy wynika, że przy transporcie płyt stalowych obecny był P. K., nie zaś jego przełożony. Nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, że z dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych P. K. wynika, że jego obowiązkiem było kierowanie i nadzorowanie pracy grupy pracowników poprzez organizowanie pracy, nadzorowanie stosowania przez pracowników bezpiecznych metod pracy, przestrzegania przepisów bhp oraz prawidłowego posługiwania się sprzętem oraz zabezpieczanie warunków pracy pod względem bhp w celu wyeliminowania wypadków przy pracy. Nadto uprawnieniem oskarżonego P. K. zatrudnionego na stanowisku mistrza było bezwzględne zabranianie wykonywania pracy przez pracowników w przypadkach m.in. nieprzestrzegania przepisów bhp i ppoż. Oskarżony P. K. był zatem odpowiedzialny za kierowanie pracami pracowników oraz jednocześnie za sposób, w jaki prace były wykonywane przez pracowników. Zadaniem P. K. było sprawowanie nadzoru nad prawidłowością stosowanych metod. Twierdzenia apelującego, że P. K. w dniu zdarzenia był osobą młodą, nieposiadającą doświadczenia w pracy i kierowaniu pracownikami nie może wpłynąć na jego odpowiedzialność. Istotne jest, że pracodawca powierzył P. K. określone obowiązki, a oskarżony je przyjął, zatem winien wykonywać je prawidłowo. Nie sposób też zgodzić się z twierdzeniami apelującego, że oskarżony zwracał uwagę pokrzywdzonemu. Trafnie Sąd I instancji zauważył, że z nagrań monitoringu wynika, że sam oskarżony nie przestrzegał zasad bhp i poruszał się w miejscu niedozwolonym zatem wątpliwym jest aby zwracał za takie samo postępowanie uwagę pracownikom. Nie jest również sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego twierdzenie Sądu I instancji, iż oskarżony jako przełożony pokrzywdzonego winien odsunąć pokrzywdzonego od pracy, gdy nie wykonywał jego poleceń i łamał zasady bhp. Nie można również tracić z pola widzenia zeznań świadków, którzy wskazywali, że pokrzywdzony nie był konfliktowy i zawsze wykonywał polecenia przełożonych.

Twierdzenia skarżącego, że oskarżony nie był prawidłowo przeszkolony bowiem nie posiadał szkolenia bhp dla osób kierujących pracownikami nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym z wyjaśnień samego oskarżonego P. K. wynika, że miał on świadomość, że procedura rozładunku arkuszy blach przeprowadzana była w sposób nieprawidłowy, a pomimo tego oskarżony świadomie godził się na to, aby prace te przeprowadzić. Brak szkolenia nie skutkował zatem podjęciem nieprawidłowych działań przez P. K., skoro miał on świadomość, w jaki bezpieczny sposób arkusze blachy winny być transportowane. P. K. znał zasady prawidłowego postępowania, wiedział, że w obszarze transportu nie powinni znajdować się pracownicy, że do transportu winny być używane linki.

W konsekwencji prawidłowej oceny materiału dowodowego, niezasadne jest twierdzenie skarżącego obrońcy oskarżonego P. K. co do błędnego ustalenia stanu faktycznego. Nie budzi bowiem wątpliwości, iż oskarżony P. K. był odpowiedzialny za bezpieczeństwo i higienę pracy. Nadto w pełni świadomie zlecił on pracownikom wykonanie pracy techniką sprzeczną z zasadami bhp i akceptował taki sposób wykonywania prac przez pracowników. Swoim zachowaniem naraził pracowników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Wobec powyższego zasadnie Sąd I instancji uznał, że oskarżony P. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu czynu.

Zupełnie chybiony okazał się zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o powołanie innego biegłego z dziedziny bhp lub uzupełniające przesłuchanie biegłego. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego biegły sporządził jasną, szczegółową i logiczną opinię oraz rzeczowo opisał przebieg wypadku z dnia 20 stycznia 2021r. oraz przeanalizował przyczyny wypadku. Wszelkie istotne wątpliwości co do opinii biegły wyjaśnił w sposób rzeczowy w sporządzonych opiniach uzupełniających. W ocenie Sądu odwoławczego rację miał Sąd I instancji, iż nie było podstaw do przeprowadzania dowodu z przesłuchania biegłego czy też przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego bowiem opinia biegłego P. S. co do odpowiedzialności oskarżonego P. K. była logiczna, jednoznaczna, kompletna, rzetelna i nie zawierała sprzeczności. Podkreślić w tym miejscu należy, że w orzecznictwie wskazuje się, że o dopuszczeniu określonego dowodu nie decyduje subiektywne przekonanie wnioskodawcy o istotności dowodu, ale obiektywne i weryfikowalne przekonanie organu, iż dowód ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2015r., (...) 44/15, LEX nr 1771721). Sąd Rejonowy słusznie zatem oddalił wskazane przez oskarżonego i jego obrońcę wnioski dowodowe o dopuszczenie dowodu z uzupełniającego przesłuchania biegłego i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, gdyż zmierzały one jedynie do przedłużenia postępowania.

Wniosek

Prokurator wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego P. K. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa,

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji oskarżyciela oraz w apelacji obrońcy oskarżonego P. K., a także nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Brak winy oskarżonego P. W. w zakresie zarzucanego czynu, rozstrzygnięcie o winie oskarżonego P. K. wymierzonej mu karze pozbawienia wolności oraz o warunkowym zawieszeniu wykonania kary, a także o obowiązku informowania kuratora o przebiegu okresu próby, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna potwierdziła, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i poczynione na jego podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu P. W. winy w zakresie czynu z art. 155 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Jednocześnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy niewątpliwie dowodzi, że oskarżony P. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu czynu. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym błędu w orzeczonej P. K. karze.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego P. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w należnej od niego zgodnie z art.636§2k.p.k. ½ części, albowiem ich uiszczenie z uwagi na trudną sytuację materialną, byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Kosztami procesu w pozostałej części na podstawie art. 636§1k.p.k. Sąd obciążył Skarb Państwa.

1PODPIS

Agata Wilczewska