Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Sędziowie:

SR (del.) Paweł Mądry (spr.)

SO Karol Troć

Protokolant:

sekr. sąd. Kinga Ambroziak vel Mrozowicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 353/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 29 stycznia 2024 roku w sprawie II K 61/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

-

--------------------

--------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

--------------------

--------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

---------------------------------

--------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

---------------------------------

--------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty z apelacji oskarżonych: K. O., P. M. (1) oraz Ł. M.

- błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny i kluczowy wpływ na treść orzeczenia polegający na jednoznaczny przyjęciu, iż oskarżona K. O. w dniu 27 czerwca 2021 roku prowadziła pojazd marki R. (...) o nr. rej, (...) pod wpływem alkoholu doprowadzając do kolizji w ruchu drogowym;

- dopuszczenie do wniosku dowodowego nagrań z telefonu P. Ż. (1), gdyż dowód z nagrań z podsłuchu prowadzonego podczas kontroli operacyjnej Wewnętrznego Biura Policji M. (...) 1 jest niedopuszczalny, narusza ochronę tajemnicy do korespondencji;

- zaznania K. W. i K. M. uznane za wiarygodne w uzasadnieniu wyroku zawierają sformułowania prokuratorskie co jednoznacznie wskazuje na sugerowanie odpowiedzi podczas przeprowadzonego przesłuchania;

- zeznania P. M. (2) i H. S. uznane za wiarygodne w uzasadnieniu wyroku, nie wskazują w sposób jednoznaczny, że kierującym pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) był mężczyzna, jednoznacznie i zgodnie stwierdzili, że po przyjeździe na miejsce zdarzenia nie było w pojeździe osoby kierującej i pasażerów,

- uznanie za nieistotne i niewiarygodne w całości lub w części zeznań świadków świadczących na korzyść oskarżonych jak również uwzględnienie w uzasadnieniu wyroku tylko częściowych wyjaśnień oskarżonych,

- błąd w ustaleniach faktycznych co do godziny zgłoszenia się K. O. do SP ZOZ G. i zakwestionowanie z tego powodu jej stanu trzeźwości,

- z uwagi na fakt niekaralności oskarżonych, wyroki rażąco wysokie, wyższe niż wnioskowała Prokuratura

- na żadnym z etapów postępowania nie został wzięty pod uwagę Sądu fakt, iż K. O. z tytułu popełnionego wykroczenia została już ukarana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 18 lipca 2022 roku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że w czasie zdarzenia drogowego w dniu 27 czerwca 2021r. K. O. znajdowała się pod wpływem alkoholu o nieustalonym stężeniu. W tym zakresie słusznie Sąd Rejonowy wskazał na treść rozmów prowadzonych przez P. Ż. (1), z których wynika wprost, że oskarżona w czasie zdarzenia drogowego znajdowała się pod silnym wpływem alkoholu. Znamienna w tym zakresie jest rozmowa pomiędzy K. O. a P. Ż. (1), z której wynika, że na zarzut P. Ż. (1) („ jak to kierowałaś samochodem? W takim stanie?”) odpowiedziała: „ Bo mi kazali…” (k. 56). Nadto jedynie stan pod wpływem alkoholu stanowił racjonalne wyjaśnienie tego, że K. O. obawiając się karnych konsekwencji swego czynu nie tylko zwróciła się o pomoc do P. Ż. (1), lecz nawet nie chciała bezpośrednio po zdarzeniu drogowym skorzystać z pomocy medycznej mimo odniesienia poważnej, silnie krwawiącej rany okolic twarzoczaszki.

- Sąd Okręgowy nie zgadza się także z zarzutem dowolnej oceny wiarygodności wyjaśnień K. W. i K. M.. Skarżący w swych apelacjach stwierdzili, że treść wyjaśnień obu oskarżonych zawiera „ sformułowania prokuratorskie”, zaś oskarżeni w czasie składania wyjaśnień nie mieli swobody wypowiedzi. Nadto, według apelujących, K. W. w czasie przesłuchania miał znajdować się pod wpływem alkoholu o czym miał oświadczyć po zakończeniu czynności. Oceniając te zarzuty Sąd Okręgowy uznał, że opierają się one jedynie na subiektywnej ocenie wyjaśnień prezentowanej przez skarżących, którzy w toku postępowania sądowego nie przedstawili żadnych dowodów na wykazanie zasadności podnoszonych tez. Skarżący nie wskazali w uzasadnieniu swych apelacji, które sformułowania zawarte w wyjaśnieniach oskarżonych były „ prokuratorskie” i z jakiego powodu oskarżeni nie mieli swobody wypowiedzi w czasie składania wyjaśnień. Warto w tym zakresie wskazać, że K. W. w swych wyjaśnieniach nie był pewien wszystkich szczegółów, np. czy razem z nim w samochodzie na miejsce zdarzenia drogowego pojechał K. M., co wskazuje, zdaniem Sądu Okręgowego, że wyjaśnienia te zostały złożone spontanicznie (zatem nie zostały złożone pod wpływem sugestii przesłuchującego, co zarzucali apelujący). Nadto, w zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień K. M., skarżący błędnie wskazują, że oskarżony złożył w sprawie zeznania i nie został pouczony o prawie do odmowy złożenia zeznań z uwagi na bliskie pokrewieństwo z K. O.. Otóż w toku postępowania sądowego ujawniono jedynie wyjaśnienia K. M. przesłuchanego w charakterze podejrzanego, którego uprzednio pouczono o przysługujących mu prawach, wśród których nie było prawa do odmowy złożenia zeznań, gdyż w czasie tego przesłuchania nie był świadkiem, lecz podejrzanym.

- na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut apelujących dotyczący zastosowania wobec nich środków przymusu w celu doprowadzenia ich na przesłuchanie w charakterze podejrzanego. Z akt sprawy nie wynika, aby oskarżeni złożyli w odpowiednim czasie zażalenia na zatrzymanie, zaś skarżący nie wykazali, aby sposób przeprowadzenia czynności ich przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

- niezrozumiały jest natomiast zarzut apelacji oskarżonych dotyczący wartości dowodowej zeznań P. M. (2) i H. S.. Zarówno z treści zarzutu jak i uzasadnienia apelacji nie wynika, czy skarżący kwestionują ocenę wiarygodności zeznań tych świadków dokonaną przez Sąd Rejonowy. W ocenie Sądu Okręgowego, zeznania tych świadków są wiarygodne w całości, gdyż – jak słusznie wskazał Sąd I instancji – brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności tych zeznań.

- skarżący w swych apelacjach stwierdzili nadto, że wykorzystanie w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci nagrań rozmów telefonicznych prowadzonych przez P. Ż. (1) nastąpiło z naruszeniem „ prawa do prywatności oraz zasad fair play”. Zdaniem apelujących, materiał dowodowy został pozyskany w ramach innego postępowania, które nie miało bezpośredniego związku z przedmiotową sprawą. Oceniając ten zarzut należy zgodzić się z oskarżonymi, iż materiał dowodowy w postaci zarejestrowanych rozmów telefonicznych prowadzonych przez P. Ż. (1) został pozyskany w trakcie prowadzenia czynności operacyjnych przez policję, zaś P. Ż. (1) nie jest i w czasie prowadzonych czynności operacyjnych nie był funkcjonariuszem policji. Niemniej wykorzystanie tych materiałów operacyjnych w przedmiotowej sprawie nastąpiło na podstawie i w granicach prawa. Otóż zgodnie z art. 168b kpk możliwe jest wykorzystanie w postępowaniu karnym dowodu pozyskanego w wyniku prowadzonej kontroli operacyjnej nawet wówczas, gdy dowód ten wskazuje na popełnienie innego przestępstwa niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej i nawet w sytuacji popełnienia tego przestępstwa przez osobę inną niż objętą zarządzeniem kontroli operacyjnej. Sąd Okręgowy miał w tym względzie na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 28 czerwca 2018 r. w sprawie I KZP 4/18, OSNKW 2018, nr 8, poz. 53, że „użyte w art. 168b k.p.k. sformułowanie "innego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego innego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej" obejmuje swoim zakresem wyłącznie te przestępstwa, co do których sąd może wyrazić zgodę na zarządzenie kontroli operacyjnej, w tym te, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 t.j. z późn. zm.).”. W sposób oczywisty czyny zarzucone skarżącym znajdują się w katalogu przestępstw wymienionych w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji.

- bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jest natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu przez Sąd Rejonowy, iż K. O. zgłosiła się do szpitala dopiero po 9 godzinach od zdarzenia drogowego. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd Rejonowy przyjął, iż K. O. w dniu 27 czerwca 2021r. o godz. 09.43 zgłosiła się po pomoc medyczną w SP ZOZ w G. wyprowadzając z tego wniosek, iż po upływie 9 godzin od zdarzenia od oskarżonej mogła już nie być wyczuwalna woń alkoholu. Tymczasem z dokumentacji medycznej wynika, iż oskarżona zgłosiła się na Izbę Przyjęć tegoż szpitala o godz. 02.05 i została tego samego dnia wypisana o godz. 09.43 (k. 15). Niemniej jak wcześniej zaznaczono, zdaniem Sądu Okręgowego, to błędne ustalenie faktyczne nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza wobec uniewinnienia oskarżonej od zarzuconego jej czynu.

- na zakończenie swych apelacji skarżący wskazali, że Sąd Rejonowy uznając, iż K. O., Ł. M. i P. M. (1) dopuścili się czynu z art. 235 kk, nie uwzględnił faktu, że oskarżona K. O. poprosiła P. Ż. (1) o pomoc i odwiezienie jej do domu oraz że oskarżeni nie brali udziału w żadnych czynnościach i wydarzeniach, które nastąpiły po zdarzeniu drogowym oraz nie nakłaniali nikogo, aby wziął winę na siebie za spowodowanie zdarzenia drogowego. Oceniając ten zarzut należy stwierdzić, że zasługuje jedynie na uwzględnienie odnośnie czynu przypisanego K. O..

- przystępując do oceny powyższego zarzutu należy przypomnieć, że dla odpowiedzialności karnej z art. 235 kk nie jest wystarczające samo stworzenie fałszywych dowodów, ale konieczne jest podjęcie takich zachowań, które w efekcie doprowadzą do skierowania ścigania przeciwko innej osobie. Wymaga to ustalenia jaki wpływ miały stworzone przez sprawcę fałszywe dowody (czy inne podstępne zabiegi) na decyzję o skierowaniu ścigania. Tworzenie fałszywych dowodów może polegać na złożeniu fałszywych zeznań, ale obejmuje także inne zachowania (fałszowanie dokumentów, pozorowanie śladów). Obiektywnie działanie sprawcy (tworzenie fałszywych dowodów) kieruje ściganie przeciwko innej osobie. Należy bowiem podkreślić, że użyty w art. 235 kk czasownik „kierować” podkreśla wpływ, jaki tworzenie fałszywych dowodów ma na wszczęcie i prowadzenie ścigania przeciwko innej osobie. Czasownik ten nie jest natomiast użyty w znaczeniu zachowania kontroli nad przebiegiem zdarzeń, tak jak to jest w przypadku określenia np. sprawstwa kierowniczego. Chodzi w tym wypadku o podjęcie takich działań, które w wyniku nakłaniania i przyzwolenia na to, doprowadzą (tryb dokonany), we wspomniany sposób, do wygenerowania fałszywego dowodu (dowodów) i w konsekwencji skierowania ścigania przeciwko określonej osobie.

- Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że w przedmiotowej sprawie z wiarygodnego materiału dowodowego, w tym głównie z treści zarejestrowanych rozmów i wyjaśnień oskarżonych wynika, że osobami które podjęły decyzję o skierowaniu ścigania przeciwko K. W. oraz brały w tym aktywny udział byli: P. Ż. (1) (który przewiózł ranną K. O. do sąsiada, zadzwonił do K. M. i zapytał „ masz kogoś kogo możesz wsadzić do samochodu, że kierował?” - k. 120v oraz pomagał oskarżonym na miejscu zdarzenia w celu usunięcia śladów wskazujących na to, że kierowała K. O.), K. M. (który zaangażował się w szukanie osoby, która zgodzi się wziąć odpowiedzialność za zdarzenie drogowe), P. M. (1) (który zobowiązał się wobec K. M. do znalezienia fałszywego kierowcy i w tym celu skontaktował się z K. W. nakłaniając go do wzięcia na siebie odpowiedzialności za spowodowanie zdarzenia drogowego), Ł. M. (który zawiózł braci oraz K. W. na miejsce zdarzenia, zaś w czasie jazdy utwierdzał razem z braćmi K. W. w przekonaniu, iż nie musi obawiać się konsekwencji przyjęcia na siebie winy za spowodowanie zdarzenia drogowego) i oczywiście K. W. (który swym zachowaniem skierował postępowanie wobec jego osoby). W kontekście omawianego zarzutu należy podkreślić, że bez działania wszystkich wskazanych osób plan skierowania działań policji na innego kierowcę niż K. O. nie zostałby wykonany, a działanie każdego z tych mężczyzn było niezbędne do osiągnięcia celu. Na uwzględnienie nie zasługuje tłumaczenie oskarżonego Ł. M., który twierdził, że pojechał na miejsce zdarzenia jedynie w celu zawiezienia kierowcy (czyli K. W.), który miałby wrócić do domu samochodem K. O., gdyż od samego początku było wiadomo, że samochód ten jest rozbity i zostanie zabrany na lawetę kierowaną przez P. Ż. (1). Ł. M. pojechał na miejsce zdarzenia, gdyż K. M. był wówczas pod wpływem alkoholu, zaś P. M. (1) miał nogę w gipsie, zatem ktoś musiał zawieźć K. W., aby ten mógł zgłosić się na miejscu zdarzenia jako kierowca rozbitego samochodu.

- odmiennie jednak, niż Sąd I instancji, Sąd Okręgowy ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w zakresie czynu przypisanego oskarżonej K. O., zgadzając się z tezami wskazanymi w omawianym zarzucie. Otóż należy zgodzić się z apelującą, iż nie ma w sprawie dowodów, na podstawie których należałoby przyjąć, że w czasie, w którym oskarżona K. O. znajdowała się na miejscu zdarzenia, a potem w domu sąsiada, miała jakikolwiek kontakt z oskarżonymi braćmi M. lub K. W., a co za tym idzie, nie ma dowodów, że w jakikolwiek sposób tworzyła fałszywe dowody, zacierała ślady czy działała w celu skierowania postępowania przeciwko K. W.. Oskarżona K. O. została na samym początku omawianego zdarzenia przewieziona przez P. Ż. (1) do miejsca zamieszkania sąsiada, a następnie została odebrana od sąsiada dopiero po zakończeniu czynności na miejscu zdarzenia i dopiero wtedy odprowadzona do domu. Jak wynika z materiału dowodowego, K. O. na pierwszym etapie zdarzenia miała kontakt jedynie z oskarżonym P. Ż. (1), do którego zadzwoniła z prośbą o pomoc mówiąc: „ miałam mały wypadek i potrzebuję mnie wyciągnąć z rowu” (k. 114v-115). Również z tej rozmowy wynika, że pierwszą osobą sugerującą nietrzeźwość oskarżonej oraz uniknięcie kontaktu z policją był niezidentyfikowany mężczyzna, który – zgodnie z jego relacją – jedynie zatrzymał się przy wypadku, mówiąc: „ ona nie jest trzeźwa chyba. Przyjeżdżaj, żeby policji nie było”. Następnie zarejestrowano rozmowę pomiędzy P. Ż. (1) a K. O., w której oskarżona zapytała: „ wyciągniesz S. z rowu?”. Sąd Okręgowy nie stracił z pola widzenia, że, jak wynika z materiału dowodowego, P. Ż. (1) zawodowo zajmuje się udzielaniem pomocy drogowej, czyli po wykonaniu czynności przez służby, w tym policję, usuwa uszkodzone pojazdy z miejsca zdarzenia. W ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie ma wystarczających dowodów sprawstwa oskarżonej. W ramach wykonywanej kontroli operacyjnej nie zarejestrowano rozmowy między oskarżonymi, w której K. O. w jakikolwiek sposób namawiałaby, ustalałaby albo kierowałaby działaniami mającymi na celu skierowanie ścigania przeciwko innej osobie. Materiał dowodowy wskazuje, że oskarżona tego dnia poprosiła P. Ż. (1) jedynie o pomoc w wyciagnięciu samochodu z rowu i w tym właśnie celu mogła oddać mu kartę HandsFree do pojazdu, bowiem udziela on takiej pomocy zawodowo.

- w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny materiału dowodowego, co skutkowało następnie dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych i przypisaniem sprawstwa oskarżonej K. O. w sytuacji, gdy nie miało miejsca zachowanie zarzucone jej aktem oskarżenia. Nadto nie ma jakichkolwiek dowodów, które bezsprzecznie świadczyłyby, że którykolwiek element zachowania oskarżonej nastawiony był na fałszowanie dowodów oraz skierowanie postępowania na K. W..

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek sformułowany w apelacjach oskarżonych był niezasadny, bowiem Sąd Okręgowy nie stwierdził naruszeń w procesie przypisania winy oskarżonym P. M. (1) oraz Ł. M.. Natomiast stwierdzone błędy w ustaleniach faktycznych w zakresie dotyczącym sprawstwa oskarżonej K. O. obligowały Sąd Okręgowy do zmiany zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienia oskarżonej

Lp.

Zarzut z apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1)

1. zarzut obrazy przepisów postępowania karnego mających wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a. art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także na wybiórczej analizie tylko jego części, która wyłącznie obciąża oskarżonego, co stanowi naruszenie zasady obiektywizmu, a co w konsekwencji skutkowało:

- jednostronną oceną zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznaniu za wiarygodne wyłącznie dowody obciążające M. K. (1), przy jednoczesnym pominięciu dowodów świadczących o tym, iż oskarżony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu;

- pominięcie przy ferowaniu zaskarżonego wyroku faktu, iż auta sprzedawane na terenie Unii Europejskiej muszą zawyżać prędkość wskazywaną przez prędkościomierz, przez co prędkość widziana przez kierowcę, w tym wypadku oskarżonego M. K. (1) na prędkościomierzu różniła się od tej, jaka została zarejestrowana przez D. B. na urządzeniu mierzącym prędkość pojazdu, którym w dniu 08 czerwca 2021 r. poruszał się oskarżony;

- pominięcie faktu, iż ze stenogramu rozmowy przeprowadzonej przez D. B. i P. Ż. (1) wynika, że rzeczywista prędkość pojazdu, którym poruszał się oskarżony M. K. (1) wynosiła 98 km/h, a nie 110 km/h;

b. art. 366 § 1 kpk poprzez niewyjaśnienie przez Sąd I instancji wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności kwestii rzeczywistej prędkości, z jaką w dniu 08 czerwca 2021 r. poruszał się pojazdem marki B. o numerze rejestracyjnym (...) oskarżony M. K. (1);

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na błędnym przyjęciu, iż oskarżony M. K. (1) w dniu 08 czerwca 2021 r. poruszał się pojazdem marki B. o numerze rejestracyjnym (...) z prędkością 110 km/h, w sytuacji gdy prędkość ta faktycznie była mniejsza i wynosiła 98 km/h.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- apelacja obrońcy oskarżonego jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy poddając wyrok kontroli instancyjnej w zakresie dotyczącym sprawstwa M. K. (1) nie stwierdził zarzucanych naruszeń.

- odnosząc się do zarzutów sformułowanych w apelacji, Sąd Okręgowy prezentuje stanowisko, iż materiały z kontroli operacyjnej stanowią wiarygodny materiał dowodowy, z którego jednoznacznie wynika, iż w dniu 8 czerwca 2021 roku oskarżony M. K. (1) przemieszczając się pojazdem marki B. nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość i został zatrzymany przez oskarżonego D. B. pełniącego w tym czasie służbę. Gdy funkcjonariusz wykonywał czynności służbowe, oskarżony M. K. (2) zadzwonił do oskarżonego P. Ż. (1) i poinformował go o zatrzymaniu. Z logicznego kontekstu rozmowy wynika, że oskarżony M. K. (2) przekazał P. Ż. (1) informacje, że poruszał się z prędkością 110 km/h. Oskarżony P. Ż. (1), po usłyszeniu tej informacji zdecydował się interweniować. W trakcie rozmowy z oskarżonym M. K. (1), oskarżony D. B. zgodził się wykonać telefon do oskarżonego P. Ż. (2), co następnie uczynił. Nie ulega wątpliwości, że w trakcie rozmowy telefonicznej, oskarżony D. B. jednoznacznie powiedział, że może „ coś” zrobić z grożącymi oskarżonemu M. K. (1) konsekwencjami i potwierdził, że tego dokona. Następnie, jak wynika z materiału dowodowego, oskarżony D. B. wystawił oskarżonemu M. K. (1) mandat stwierdzając, iż ten przekroczył dopuszczalną prędkość o 48 km/h.

- zdaniem Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił treść utrwalonych rozmów między oskarżonym M. K. (1) oraz oskarżonym P. Ż. (1), a także między oskarżonym P. Ż. (1) a oskarżonym D. B. i na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych będących podstawą przypisania oskarżonemu M. K. (1) odpowiedzialności za zachowanie wypełniające znamiona podżegania do czynu z art. 231 § 2 kk w zb. z art. 271 § 3 kk.

- w ocenie Sądu Okręgowego, nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonego M. K. (1) wyczerpało znamiona zarzucanego mu przestępstwa. Materiał dowodowy oceniony zgodnie z zasadami płynącymi z art. 4 kpk oraz 7 kpk, a także stanowiący całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej zgodnie z art. 410 kpk wskazuje, że oskarżony M. K. (1) dzwonił do oskarżonego P. Ż. (1) w jednym celu, aby ten pomógł mu uniknąć odpowiedzialności za przekroczenie prędkości w terenie zabudowanym o ponad 50 km/h. Oskarżony M. K. (1) liczył, że znajomość oskarżonego P. Ż. (1) z funkcjonariuszem policji sprawi, że ten drugi podejmie działania z korzystnym wynikiem dla oskarżonego i tak faktycznie się stało. W szczególności, o pozytywnej ingerencji w postępowanie mandatowe świadczy późniejsza rozmowa oskarżonego P. Ż. (1) z oskarżonym M. K. (1), którzy ustalali sposób odwdzięczenia się oskarżonemu D. B. dając mu korzyść materialną.

- zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy ocenił wyżej wspomniane dowody zgodnie z zasadami płynącymi z art. 7 kpk, tj. prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W przekonaniu Sądu Okręgowego, wersja że oskarżony M. K. (1) nie miał na celu wpłynięcie w jakikolwiek sposób, nawet pośrednio na działania funkcjonariusza policji jest niewiarygodna, a wręcz nierealna. Nielogicznym byłoby dzwonienie do P. Ż. (1) w pierwszych chwilach po zatrzymaniu, tylko po to, żeby pożalić się na tę okoliczność. Oskarżony M. K. (1) w chwili nakłaniania funkcjonariusza policji do rozmowy telefonicznej z oskarżonym P. Ż. (1) miał świadomość, że ten drugi będzie próbował w jego imieniu negocjować z policjantem i nakłaniać go do zmiany wysokości mandatu. Nie ulega wątpliwości, że M. K. (1) akceptował ten fakt, a nawet pożądał tego, żeby oskarżony P. Ż. (1) pomógł mu uniknąć konsekwencji przewidzianych prawem. Jak wskazał Sąd I instancji, o pozytywnym dla oskarżonego załatwieniu sprawy świadczą późniejsze rozmowy oskarżonego z P. Ż. (1). Nielogicznym byłoby przyjęcie, że oskarżeni chcieli odwdzięczyć się oskarżonemu D. B. za prawidłowo dokonane czynności, które i tak skutkowały nałożeniem mandatu oraz punktów karnych. Również prośba oskarżonego P. Ż. (1) o dyskrecję ewidentnie świadczy o tym, że zarówno ten oskarżony jak i oskarżony M. K. (1) mieli świadomość bezprawności swojego działania.

- jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, o sprawstwie oskarżonego M. K. (1) świadczy całokształt ujawnionych okoliczności, jego zachowanie oraz treść utrwalonych rozmów telefonicznych. Niemożność odzyskania historii pomiaru z dnia 8 czerwca 2021 roku nie przesądza o tym, że nie można oskarżonemu przypisać winy, bowiem o jego winie świadczą również inne dowody omówione powyżej. Jak wynika z zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, różnica między prędkością wskazywaną przez licznik, a faktyczną prędkością pojazdu może wynosić 4-5 km/h. Jest to wąski margines błędu, który jest brany pod uwagę, gdy przekroczona prędkość jest nieznaczna. W przedmiotowej sprawie, różnica między prędkością odczytaną i przekazaną telefonicznie oskarżonemu P. Ż. (1) przez oskarżonego M. K. (2), a tą odnotowaną przez oskarżonego D. B. wynosi 12 km/h, czyli jest to wartość 3 krotnie przekraczająca margines błędu. Wobec powyższego, argumenty obrońcy oskarżonego, w których wskazuje na fakt zawyżania prędkości wskazywanej na licznikach pojazdów dopuszczanych do ruchu na terenie Unii Europejskiej należało uznać za zbyt daleko idący, a w konsekwencji nietrafny.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut z apelacji obrońcy oskarżonego P. Ż. (1)

1. zarzut obrazy przepisów postępowania karnego mających wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, polegającej na przekroczeniu prawa do swobodnej oceny dowodów i jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego wyłącznie pod kątem interpretacji na niekorzyść oskarżonego P. Ż. (1), błędną ocenę wyjaśnień M. K. (1), D. B., zeznań świadka W. K. oraz błędne oparcie ustaleń faktycznych na materiałach operacyjnych, a w szczególności na nagraniu rozmowy, co mogło mieć wpływ na treść wyroku, gdyż doprowadziło Sąd do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku oraz poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, iż w trakcie kontrolowania ruchu na drodze publicznej we wsi S. gm. G. funkcjonariusz policji D. B. nie dopełnił ciążących na nim jako na funkcjonariuszu publicznym obowiązków i nie zatrzymał prawa jazdy M. K. (1), błędnych ustaleń, iż oskarżony M. K. (1), kierujący pojazdem marki B. nr rej. (...) poruszał się z prędkością 110 km/h, zaś oskarżony P. Ż. (1) podczas rozmowy telefonicznej nakłonił oskarżonego funkcjonariusza Policji D. B. do zaniechania zatrzymania prawa jazdy oskarżonemu M. K. (1), podczas gdy właściwa ocena dowodu z zeznań świadków oraz materiałów operacyjnych i rozmowy telefonicznej nie pozwalała na uznanie, iż udowodnione zostało, iż oskarżony M. K. (1) poruszał się z prędkością 110 km/h, a nie z prędkością 98 km/h, zaś oskarżony P. Ż. (1) nakłonił oskarżonego D. B. do niedopełnienia ciążącego na nim jako na funkcjonariuszu publicznym obowiązków i nie zatrzymania prawa jazdy M. K. (1)

2. zarzut obrazy przepisów postępowania karnego mających wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk polegającej na przekroczeniu prawa do swobodnej oceny dowodów i jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego wyłącznie pod kątem interpretacji na niekorzyść oskarżonego P. Ż. (1), błędną ocenę wyjaśnień P. Ż. (1), K. O., P. M. (1) oraz Ł. M., podczas gdy oskarżeni nie przyznali się do zarzucanego im czynu, natomiast dokumentacja medyczna jak również zeznania świadka L. S. nie dały podstaw do uznania, aby K. O. znajdowała się pod wpływem alkoholu, jak również materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, aby P. Ż. (1) działał w celu osiągnięcia przez K. O. korzyści osobistej w postaci zaniechania ścigania o wykroczenie spowodowania w dniu 27 czerwca 2021 roku w miejscowości P., gmina G., woj. (...), kolizji w ruchu lądowym, przez tworzenie fałszywych dowodów, to jest przekazanie K. W. karty HandsFree umożliwiającej uruchomienie (...) nr rej. (...) oraz uprzątnięcie z jego wnętrza przedmiotów należących do K. O. i inne podstępne zabiegi polegające na nakłonieniu K. W. do wprowadzenia w błąd wykonujących czynności służbowe na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy Policji, tak aby funkcjonariusze policji skierowali przeciwko K. W. i za jego zgodą ściganie o wykroczenie spowodowania tejże kolizji, co miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż doprowadziło do nieprawidłowego ustalenia stanu faktycznego i niezasadnego uznania, iż P. Ż. (1) nakłaniał do tworzenia fałszywych dowodów w celu wprowadzenia funkcjonariuszy policji w błąd, jak również błędne ustalenie, iż K. O. znajdowała się pod wpływem alkoholu o nieustalonym stężeniu, podczas gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń;

3. zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 231 § 2 kk w zb. z art. 271 § 3 kk polegającej na nieprawidłowym zastosowaniu i niezasadnym przyjęciu, że oskarżony P. Ż. (1) wyczerpał swoim zachowaniem znamiona określające czynność sprawczą zarzucanego mu przestępstwa z art. 231 § 2 kk w zb. z art. 271 § 3 kk, podczas gdy brak jest dowodów na okoliczność, aby w dniu 8 czerwca 2021 r. P. Ż. (1) działając wspólnie i w porozumieniu, chcąc, aby D. B. jako funkcjonariusz publiczny - funkcjonariusz Policji dokonał czynu zabronionego, w celu osiągnięcia przez M. K. (1) korzyści osobistej w postaci niezatrzymania prawa jazdy, skutkującego utratą uprawnień do kierowania pojazdem, tj. aby przekroczył uprawnienia i nie dopełnił obowiązków określonych przepisami nakłonił funkcjonariusza policji do tego,

4. zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 235 kk polegającej na nieprawidłowym zastosowaniu i przyjęciu, że oskarżony P. Ż. (1) wyczerpał swoim zachowaniem znamiona określające czynność sprawczą zarzucanego mu przestępstwa w art. 235 kk, podczas gdy brak jest dowodów na okoliczność, aby P. Ż. (1) działał w celu osiągnięcia przez K. O. korzyści osobistej w postaci zaniechania ścigania o wykroczenie spowodowania w dniu 27 czerwca 2021 roku w miejscowości P., gmina G., woj. (...), kolizji w ruchu lądowym, przez tworzenie fałszywych dowodów, to jest przekazanie K. W. karty HandsFree umożliwiającej uruchomienie (...) nr rej. (...) oraz uprzątnięcie z jego wnętrza przedmiotów należących do K. O. i inne podstępne zabiegi polegające na nakłonieniu K. W. do wprowadzenia w błąd wykonujących czynności służbowe funkcjonariuszy policji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- apelacja obrońcy oskarżonego jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy poddając skarżony wyrok kontroli instancyjnej nie stwierdził zarzucanych w apelacji naruszeń. Na wstępie należy wskazać, że Sąd Okręgowy częściowo wypowiedział się odnośnie sprawstwa oskarżonego P. Ż. (1) we wcześniejszych części uzasadnienia, omawiając apelacje złożone przez pozostałych oskarżonych.

- odnosząc się do zarzutów obrazy przepisów art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk oraz art. 7 kpk należy stwierdzić, że zdaniem Sądu Okręgowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz ocena dokonana przez Sąd I instancji w odniesieniu do sprawstwa oskarżonego P. Ż. (1) nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

- w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, z których wynika, że P. Ż. (1) w rozmowie telefonicznej w dniu 8 czerwca 2021 roku z oskarżonym D. B., będącym funkcjonariuszem policji, w porozumieniu z oskarżonym M. K. (1) nakłaniał funkcjonariusza do zmniejszenia odpowiedzialności jaka groziła oskarżonemu M. K. (1) za przekroczenie prędkości słowami: „ możesz coś z tym zrobić?” „ no to jak możesz to zrób” (k. 106v). Słowa te w przekonaniu Sądu Okręgowego nie budzą żadnych wątpliwości i jednoznacznie wskazują na zamiar oskarżonego, który następnie oskarżony D. B. wykonał, fałszując dokumentację. O pozytywnym załatwieniu sprawy świadczą późniejsze rozmowy oskarżonego P. Ż. (1) z oskarżonym M. K. (1), w których ustalają oni sposób odwdzięczenia się oskarżonemu D. B. za przysługę. Również prośba oskarżonego P. Ż. (1) o dyskrecję ewidentnie świadczy o tym, że miał on świadomość bezprawności swojego działania.

- odnosząc się do zarzutów dotyczących przebiegu wydarzeń z dnia 21 czerwca 2021 roku, należy stwierdzić, że zachowanie oskarżonego P. Ż. (1) ewidentnie dążyło do skierowania postępowania przeciwko oskarżonemu K. W., który po wspólnym ustaleniu wersji wydarzeń udawał przed funkcjonariuszami policji, że to on kierował samochodem, a nie K. O.. Jak wynika z zarejestrowanych rozmów, P. Ż. (1) podjął decyzję o przekazaniu rannej K. O. do sąsiada, a następnie zadzwonił do K. M. i zapytał „ masz kogoś kogo możesz wsadzić do samochodu, że kierował?”(k. 120v). K. M. poinformował o sytuacji swoich braci: Ł. M. oraz P. M. (1), który jak wynika z materiału dowodowego osobiście skontaktował się z K. W., przedstawił mu sytuację i zapytał, czy zgodzi się udawać, że to on kierował. Następnie, gdy P. Ż. (1) czekał przy rozbitym samochodzie, bracia M. wraz z K. W. w drodze na miejsce zdarzenia ustalali wspólną wersję.

- Sąd Okręgowy nie podziela twierdzeń skarżącego, które de facto stanowiły jedynie polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd meriti ustalenia swoje oparł na prawidłowo zebranym i ocenionym materiale dowodowym w części dotyczącej sprawstwa oskarżonego P. Ż. (1), a stanowisko swoje w tym zakresie Sąd Rejonowy w sposób rozbudowany i niebudzący wątpliwości uzasadnił.

- w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę zważył zarówno wszystkie okoliczności obciążające oraz łagodzące dotyczące tego oskarżonego. Sąd Rejonowy słusznie wziął pod uwagę incydentalny charakter zdarzeń, a także uprzednią niekaralność oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona kara uwzględnia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i jest adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów. Przy wymierzaniu kary pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy skorzystał z instytucji jej warunkowego zawieszenia. Wysokość kary grzywny, a także wymiar kary ograniczenia wolności nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego. W ocenie Sądu Odwoławczego, wymiar kary orzeczonej przez Sąd meriti nie można uznać za rażąco dotkliwy.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały zaskarżony wyrok, za wyjątkiem rozstrzygnięcia dotyczącego K. O.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność zarzutów apelacji i brak okoliczności uwzględnianych z urzędu przez sąd odwoławczy skutkujących zmianą lub uchyleniem wyroku

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 29 stycznia 2024 roku w sprawie II K 61/23 w ten sposób, że uniewinnił oskarżoną K. O. od popełnienia zarzucanego jej czynu oraz z opisu czynu przypisanego K. W. wyeliminował słowa (...).

Zwięźle o powodach zmiany

zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie stanowi podstawy do przyjęcia, iż oskarżona dopuściła się zarzuconego i przypisanego jej czynu (art. 17 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 414 § 1 kpk)

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

Sąd Okręgowy na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 kpk, art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonych kosztami sądowymi za II instancję. Koszty sądowe stanowi opłata od kary pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności, a także opłata w wysokości 10% od kwoty wymierzonej grzywny. Dodatkowo, Sąd obciążył każdego oskarżonego kwotą 2,85 złotych tytułem ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona K. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony P. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony Ł. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. Ż. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana