Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II W 487/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

R. G.

Czyn zarzucany oskarżonemu, jeżeli czynu nie przypisano:

wykonując w 2022 roku działalność gospodarczą pod nazwą Biuro (...) z miejscem prowadzenia działalności P., ul. (...), w okresie od 03 maja 2023 roku do 01 grudnia 2023 roku uporczywie nie wpłacała na rachunek Urzędu Skarbowego w P., należnego podatku dochodowego pobieranego od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 19% za 2022 rok, wynikającego ze złożonego 26 kwietnia 2023 roku zeznania PIT 36L o wysokości osiągniętego dochodu za 2022 rok, którego termin wpłaty należności upłynął 02 maja 2023 roku, przy czym kwota niewpłaconego w terminie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2022 rok wyniosła 76 080,00 złotych

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

- Oskarżona R. G. wykonywała działalność gospodarczą pod nazwą Biuro (...) z miejscem prowadzenia działalności P., ul. (...).

- Ww. prowadziła powyższą działalność gospodarczą również w 2022 roku.

- Oskarżona miała zaległości podatkowe w Urzędzie Skarbowym w P. za poprzednie lata, stąd wpłacane na rachunek Urzędu Skarbowego w 2022 r. i 2023 r. pieniądze (zaliczki miesięczne), jeżeli były wpłacone przez zobowiązaną po terminie ustawowym, nie były zaliczane na poczet zobowiązań bieżących, a w pierwszej kolejności były zaliczane na pokrycie zaległości wcześniej powstałych.

- Na tej podstawie Urząd Skarbowy w P. w oparciu o karty weryfikacji zeznań rocznych w zakresie zgodności wpłaconych zaliczek miesięcznych w dedykowanym ku temu systemie dysponował wyliczeniem, gdzie oskarżona w okresie od 03 maja 2023 roku do 01 grudnia 2023 roku nie wpłacała na rachunek Urzędu Skarbowego w P., należnego podatku dochodowego pobieranego od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 19% za 2022 rok, wynikającego ze złożonego 26 kwietnia 2023 roku zeznania PIT 36L o wysokości osiągniętego dochodu za 2022 rok, którego termin wpłaty należności upłynął 02 maja 2023 roku.

- W związku z powyższym Urząd Skarbowy w P. wyliczył, że kwota niewpłaconego w terminie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2022 rok wyniosła 76 080,00 złotych. (vide k. 6).

- Przy czym, za każdą nieterminową wpłatę naliczana była oskarżonej dodatkowo kwota odsetek.

- Zwłoka w kwocie 76 080,00 zł nie wynikała ze złej woli oskarżonej, a z jej kondycji finansowej na dany moment.

- Ww. otrzymała w 2021 roku dofinansowanie z projektu unijnego na łączną kwotę działania 500 000 zł (z czego 60 % tej kwoty musiała pokryć ze środków własnych). W związku z powyższym oskarżona zaczęła mieć przejściowe problemy finansowe. Większość zarobionych pieniędzy przeznaczała na realizację powyższego projektu, aby nie stracić przyznanej dotacji. Dokonywała również zakupu ruchomości i nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

- Ponadto, niepłacenie należnego podatku dochodowego nie miało charakteru uporczywego. Ostatecznie oskarżona każdorazowo regulowała należności wraz z odsetkami.

- W roku 2022 R. G. wpłaciła łącznie blisko 300 000 zł tytułem podatku na rzecz US w P., z czego znaczna część została przeksięgowana na zaległości z poprzedniego okresu (vide szczegółowy wykaz wpłat k. 67 – 69). Przykładowo, tylko w dniu 10 maja 2022 r. wykonała przelew na kwotę 174 615,16 zł. Część pieniędzy pochodziła m.in. ze sprzedaży nieruchomości, a część z transzy otrzymanej od Marszałka Województwa (...) w ramach projektu unijnego.

- Znamiennym jest, że wg. listy zaległości z odsetkami obliczonymi na dzień 22.05.2024 r., a więc jeszcze przed wydaniem orzeczenia w niniejszej sprawie – należność podatkowa wynikająca z zeznania podatkowego PIT-36L za 2022 rok została ostatecznie zapłacona 23 kwietnia 2024 r. w wyniku ściągnięcia należności przez organ egzekucyjny.

- Ponadto, aktualnie oskarżona złożyła do US w P. wniosek o rozłożenie pozostałych należności na raty i zadeklarowała sprzedaż mieszkania.

- Oskarżona R. G. w chwili orzekania miała 44 lata. Posiadała wykształcenie wyższe. Była mężatką. Prowadziła własną działalność gospodarczą i osiągała z tego tytułu dochody w wysokości około 20.000 zł netto miesięcznie. Miała na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci. Posiadała majątek ruchomy, jak i nieruchomy. Była w przeszłości karana sądownie za wykroczenia skarbowe. Leczyła się na depresję.

a.  Wyjaśnienia oskarżonej R. G.

Zeznania świadków:

b.  A. S.

c.  M. G.

d.  Dane oskarżonej R. G.

e.  Zawiadomienie o wszczęciu postępowania przygotowawczego

f.  Karta weryfikacji zeznania rocznego w zakresie zgodności wpłaconych zaliczek miesięcznych za 2022 rok – wydruk

g.  Lista zaległości wraz z odsetkami obliczonymi na 11 października 2023 roku – wydruk

h.  Wezwanie do osobistego stawienia (...) z 13 października 2023 roku i urzędowe poświadczenie doręczenia – kserokopia

i.  Wezwanie do osobistego stawienia (...) z 8 listopada 2023 roku i urzędowe poświadczenie doręczenia – kserokopia

j.  Wydruk zeznania podatkowego PIT -36L o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty za 2022 rok)

k.  Pouczenie sprawcy o zasadach i konsekwencjach dobrowolnego poddania się odpowiedzialności

l.  Poświadczenie zameldowania i zamieszkania

m.  Wydruk informacji z K. o braku karalności

n.  Kserokopia Wyroków Nakazowych Sądu Rejonowego w Piszu II Wydział Karny

o.  Informacja o stanie zaległości na dzień 12 grudnia 2023 roku – lista zaległości wraz z odsetkami obliczonymi na 12 grudnia 2023 roku – wydruk

p.  Dokumenty złożone przez strony w trakcie rozprawy

q.  Informacje z US w P.

r.  Dokumenty złożone na rozprawie w dniu 22 maja 2024 r.

k. 61v. – 62v., k. 117v.;

k. 22v. – 23, k. 63 – 63v.;

k. 63v. – 64, k. 137 – 138;

k. 30v., k. 61v.;

k. 1 – 3;

k. 6;

k. 7;

k. 9 – 11;

k. 12 – 14;

k. 15 – 17;

k. 29;

k. 32 – 34;

k. 35;

k. 36 – 40;

k. 41;

k. 60, 70 – 113;

k. 67 – 69, 121;

k. 123 – 136;

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

R. G.

Czyn zarzucany oskarżonemu, jeżeli czynu nie przypisano:

wykonując w 2022 roku działalność gospodarcza pod nazwą Biuro (...) z miejscem prowadzenia działalności P., ul. (...), w okresie od 03 maja 2023 roku do 01 grudnia 2023 roku uporczywie nie wpłacała na rachunek Urzędu Skarbowego w P., należnego podatku dochodowego pobieranego od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 19% za 2022 rok, wynikającego ze złożonego 26 kwietnia 2023 roku zeznania PIT 36L o wysokości osiągniętego dochodu za 2022 rok, którego termin wpłaty należności upłynął 02 maja 2023 roku, przy czym kwota niewpłaconego w terminie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2022 rok wyniosła 76 080,00 złotych

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

- Oskarżona R. G. wykonując w 2022 roku działalność gospodarcza pod nazwą Biuro (...) z miejscem prowadzenia działalności P., ul. (...), w okresie od 03 maja 2023 roku do 01 grudnia 2023 roku uporczywie nie wpłacała na rachunek Urzędu Skarbowego w P., należnego podatku dochodowego pobieranego od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 19% za 2022 rok, wynikającego ze złożonego 26 kwietnia 2023 roku zeznania PIT 36L o wysokości osiągniętego dochodu za 2022 rok, którego termin wpłaty należności upłynął 02 maja 2023 roku, przy czym kwota niewpłaconego w terminie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2022 rok wyniosła 76 080,00 złotych

Akt oskarżenia

Brak dowodów

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Wyjaśnienia oskarżonej R. G. (pkt a)

Zeznania świadków (pkt b - c)

Pozostałe, poza - osobowe źródła dowodowe (pkt d – r)

Oskarżona R. G. nie przyznała się do stawianego jej zarzutu. Podkreślała konsekwentnie, że jej zachowanie nie było uporczywe. Miała zaległości w Urzędzie Skarbowym w P., ale wynikały one z przejściowych kłopotów finansowych, którego źródła upatrywała w przyznanej dotacji w ramach projektu unijnego w 2021 roku. W miarę możliwości wpłacała jednak do Urzędu Skarbowego w P. określone kwoty pieniędzy, ale w wyniku stosowanej techniki księgowania, pieniądze były zaliczane w pierwszej kolejności na poczet wcześniejszych powstałych należności i tak powstało w jej przypadku „błędne koło”. Miała świadomość, że zachowanie urzędników było zgodne z przepisami prawa. Oskarżona, chcąc dalej prowadzić działalność gospodarczą, była zmuszona regulować zaległości zgodnie z własnymi na tamtą chwilę możliwościami finansowymi. Regulowała zobowiązania wraz z odsetkami. Aktualnie nie ma już zaległości za 2022 rok, zostało to wyzerowane. B. należności również zamierza uregulować, złożyła nawet wniosek do US w P. o rozłożenie tych płatności na raty. Wyjaśnienia oskarżonej znajdowały ponadto potwierdzenie w pozostałym, nie budzącym wątpliwości materiale dowodowym. Nie były sprzeczne z dostępnym materiałem dowodowym. Brak było dowodów świadczących o tym, że oskarżona uporczywie nie wpłacała należnego podatku dochodowego.

Sąd dał wiarę wskazanym świadkom, albowiem nie dopatrzył się w ich zeznaniach z urzędu okoliczności tego rodzaju, że pozwalały poddać w wątpliwość złożone w sprawie zeznania. Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania tych świadków. Zauważyć należy, iż zeznania A. S. pochodziły od osoby obcej dla oskarżonej, relacjonującej swe naoczne spostrzeżenia w związku z wykonywaną pracą (urzędniczka w US w P.). Mąż oskarżonej M. G. potwierdził wersję żony. W pierwszej kolejności należy wskazać, że stan faktyczny w niniejszej sprawie, pozostawał w zasadzie poza wszelkim sporem. Sąd nie miał powodów, aby którejkolwiek z przesłuchanych w sprawie osób odmówić wiarygodności. Tym bardziej, że podawane fakty znalazły dodatkowo potwierdzenie w pozostałych dowodach załączonych do akt sprawy. Na tej podstawie w sprawie został ustalony stan faktyczny, szczegółowo opisany w pierwszej części uzasadnienia. Rozstrzygnięciu podległa w znacznej mierze jedynie prawna ocena wyjaśnień oskarżonej, przy uwzględnieniu wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań omawianych świadków. W ocenie Sądu wersja podawana przez oskarżoną nie stała w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, nie niweczyła ustalonego w sprawie stanu faktycznego, ale i jednocześnie nie pozwalała przypisać odpowiedzialności karno - skarbowej za zarzucony w akcie oskarżenia czyn.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom zarówno co do treści, jak i ich cech zewnętrznych. Nie były one kwestionowane przez strony w żadnym stadium postępowania. Zostały one bowiem sporządzone przez uprawnione organy lub osoby w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. W większości były to oficjalne dokumenty urzędowe.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

1.7.  Uniewinnienie

I.

R. G.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe lub odpowiedzialności za wykroczenie skarbowe wymaga ustalenia popełnienia przez sprawcę czynu społecznie szkodliwego, zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Ustalenie zaś, że czyn taki został popełniony polega na wykazaniu, że sprawca swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe zawarte w treści normy karnej, której naruszenie zostało mu zarzucone.

Jak podkreśla się w literaturze zaniechanie stypizowane w art. 57 § 1 KKS stanowi zawsze tylko wykroczenie skarbowe, niezależnie od kwoty niewpłaconego w terminie podatku. Krótka dyspozycja tego wykroczenia stwarza dość poważne problemy interpretacyjne. Ich źródłem jest użyte w typizacji tego wykroczenia znamię uporczywości, które w prawie karnym skarbowym, inaczej niż w powszechnym, nie ma żadnej tradycji. W świetle literalnego brzmienia art. 57 § l KKS jest oczywiste, że nie każde niewpłacenie w terminie podatku jest karalne, gdyż musi się ono cechować uporczywością. Naturalnym odruchem systemowym interpretatorów jest zwrócenie się w stronę powszechnego prawa karnego, w szczególności do przestępstwa niealimentacji. Jak wiadomo, byli wprawdzie tacy autorzy, którzy dopatrywali się w uporczywości okoliczności wyłącznie obiektywnej (zob. O. Chybiński, W. Gutekunst, W. Świda, Prawo, s. 216–217), to jednak wyraźnie dominuje i utrzymuje się pogląd, iż znamię uporczywości ma charakter przedmiotowo-podmiotowy i od strony podmiotowej cechuje się pewnym napięciem złej woli, nieustępliwością (zob. T. Dukiet-Nagórska, Tak zwane przestępstwa zbiorowe, s. 89; podobnie Bojarski (red.), Prawo karne, s. 552–553). Mówiąc skrótowo, sprowadza się to do stwierdzenia: "mogę, ale nie chcę" (zob. M. Szewczyk, [w:] System PrKar, t. 10, s. 968) - L. W., J. Z., Kodeks karny skarbowy. Komentarz. Wyd. 5, W. 2021 [w: L.].

Powyższy pogląd przyjął jako swój, również sąd orzekający w niniejszej sprawie. Materiał dowodowy wykazał, że trudno szukać po stronie oskarżonej R. G. pierwiastka złej woli, nieustępliwości, a w samym czynie znamienia uporczywości. Sąd dostrzegł raczej przejaw zaradności gospodarczej i racjonalizmu w dbałości o własne interesy. Gdyby wszakże R. G. postępowała zgodnie z oczekiwaniami organu fiskalnego, płaciła należności terminowo mogłaby stracić w ogóle przyznaną dotację i zaprzestać prowadzenia dalszej działalności gospodarczej. Zdarzają się podmioty w kraju, które w ogóle nie składają deklaracji do US i nie płacą należnego podatku, wg. zasady „mogę, ale nie chcę”. W niniejszej sprawie to nie zaistniało. R. G. wpłacała należności wg. swoich możliwości finansowych, miała przejściowe trudności finansowe, a podejmowane działania wskazują, że chce wyjść „na prostą” w relacjach zobowiązaniowych z US w P..

Literatura karnoskarbowa, komentując wprowadzenie nowego w prawie karnym skarbowym znamienia uporczywości w omawianym art. 57 § 1 KKS, w większości odwoływała się wprost i bez żadnych zastrzeżeń do dominującej wykładni znamienia uporczywości przy niealimentacji (zob. G. Bogdan, A. Nita, J. Raglewski, A.R. Światłowski, Kodeks karny skarbowy, s. 344; Bartosiewicz, Kubacki, Kodeks, 2010, s. 330; Prusak, Prawo, s. 234; Kotowski, Kurzępa, 2007, Komentarz, s. 277). Jedynie T. G., również wskazując na dorobek doktryny i orzecznictwa wypracowany na gruncie niealimentacji, zalecał pewną ostrożność przy jego przenoszeniu na grunt art. 57 § 1 KKS. Stwierdził, że nie można (...) uznać za usprawiedliwiające opóźnienie w regulowaniu podatku nie zgromadzenie przez podatnika na czas środków finansowych na pokrycie podatku w terminie (Grzegorczyk, Komentarz, 2009, s. 298). Z tego krótkiego stwierdzenia wynika, że brak środków, czyli brak możliwości zapłaty w dłuższym czasie, nie usprawiedliwia. Autor nie odniósł się do kwestii przyczyny tego braku środków, a przecież wyraźnie można rozróżnić sytuację, gdy podatnik nie ma środków na zapłatę podatku, gdyż je trwoni, od sytuacji gdy nie ma środków, ponieważ przeznaczył je na inne również obowiązujące go zobowiązania lub na inne cele (np. kosztowne leczenie). W post. SN z 27.3.2003 r. (I KZP 2/03, OSNKW 2003, Nr 5–6, poz. 57) odrzucono tezę (nawiązującą do niealimentacji), jakoby koniecznym warunkiem uporczywości w świetle art. 57 § 1 KKS była obiektywna możliwość zapłaty podatku.

Powyższe stanowisko SN wywołało krytykę doktryny. G. Ł. i T. R. rozważyli je z punktu widzenia dwóch fundamentalnych zasad prawa karnego (w tym także prawa karnego skarbowego) – zasady impossibilium nulla obligatio est oraz zasady winy (zob. G. Łabuda, T. Razowski, Glosa, s. 124–136). Autorzy powołali się na pogląd podkreślający znaczenie obiektywnej (w sensie: realnej) możliwości zapłacenia podatku, uzupełniając go poglądem, według którego punktem odniesienia do oceny takiej możliwości jest nie tyle położenie, w jakim sprawca się znajduje w momencie zachowania, ile raczej położenie, w jakim znajdowałby się w owym momencie, gdyby zadbał wcześniej w należyty sposób o utrzymywanie gotowości do realizacji normy na prawnie wymaganym poziomie. W tym przypadku dla miarodajnego wykluczenia odpowiedzialności podatnika konieczne będzie, po pierwsze, stwierdzenie, że nie posiadał on obiektywnej możliwości zapłaty podatku, po drugie zaś – że w sposób należyty uczynił wszystko, co dla spełnienia obowiązku zapłaty w terminie było konieczne, a mimo to wpłacenie podatku w terminie okazało się niemożliwe. Zdaniem G. Ł. i T. R., odcięcie się przez SN od powyższych poglądów motywowane rzekomo odmiennym charakterem reguł w zakresie rozliczeń podatnika z fiskusem jest nieuzasadnione. Autorzy zarzucili SN bezrefleksyjne przeniesienie obiektywnego charakteru odpowiedzialności w prawie podatkowym na grunt odpowiedzialności w prawie karnym skarbowym. Powołali się na konstrukcję np. podatku VAT prowadzącą do szeroko rozpowszechnionej (czyli de facto normalnej w obecnych warunkach) patologii gospodarczej polegającej na tym, że podatnicy będący przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą nie uiszczają należnych podatków tylko z tego powodu, że nie otrzymują zapłaty od kontrahentów. Są bowiem jako wystawcy faktur VAT zobowiązani do zapłaty podatku, mimo że faktycznie nie otrzymali zapłaty kwoty wynikającej z faktury. Autorzy krytykują pogląd SN, jakoby takie sytuacje miały być niepowodzeniami gospodarczymi, których podatnik (sprawca) nie może przerzucać na Skarb Państwa i pozostałych podatników terminowo regulujących podatki. Zdaniem autorów, w takich sytuacjach niekiedy może nawet znaleźć zastosowanie zasada impossibilium nulla obligatio est, lecz tak będzie rzadko, najczęściej bowiem podatnikowi będzie można postawić zarzut czy to niesumienności w doborze kontrahentów, czy to braku przezorności, czy wreszcie zarzut opierający się na wskazaniu innych źródeł pozyskania środków pieniężnych na zapłatę podatku. Nawet jednak w takich sytuacjach, gdy nie można mówić o zastosowaniu zasady impossibilium nulla obligatio est, gdyż sprawca jakieś jednak możliwości zapłaty podatku w terminie miał, pozostaje jeszcze według G. Ł. i T. R., kwestia zawinienia. Autorzy ci analizują ją w kontekście ogólnej klauzuli winy wyrażonej w art. 1 § 3 KKS. Zastanawiają się, jak zachowałby się tzw. wzorcowy czy modelowy podatnik, odwołują się bowiem do tych poglądów, które głoszą, że nie można od sprawcy wymagać więcej niż od podmiotu modelowego. Zwracają uwagę, że często pozyskanie środków na zapłatę podatku w drodze kredytu lub pożyczki jest po prostu nieopłacalne ze względu na wysokie oprocentowanie. Znacznie korzystniejsze jest nieuiszczenie podatku i zapłacenie go po terminie wraz z odsetkami aniżeli zaciągnięcie kredytu lub pożyczki. Takie zachowanie cechuje więc przymiot racjonalności gospodarczej. Autorzy zastanawiają się zatem, czy ów modelowy porównywalny podatnik uiściłby podatek w terminie kosztem nieracjonalnego gospodarczo zaciągnięcia długu, czy też nie zapłaciłby raczej podatku w terminie i uiściłby go później wraz z odsetkami? Szkoda, że nie udzielają na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi. Podnoszą jednak dalsze argumenty przeciwko stanowisku SN. Stwierdzają, że nie można absolutyzować poglądu, że sprawca (podatnik) mógł na podstawie OrdPod uzyskać odroczenie terminu płatności lub rozłożenie podatku na raty, albowiem prowadziłoby to do uzależnienia przypisania odpowiedzialności karnej skarbowej za wykroczenie z art. 57 § 1 KKS od woli organu podatkowego, działającego przecież, jeśli chodzi o odroczenie terminu płatności podatku lub rozłożenie go na raty, w sferze uznania administracyjnego (decyzja w tym zakresie nawet przy wystąpieniu przesłanki ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego jest zawsze fakultatywna) - L. W., J. Z., Kodeks karny skarbowy. Komentarz. Wyd. 5, W. 2021 [w: L.].

Powyższe ustalenia i rozważania prawne poprowadziły Sąd do uniewinnienia oskarżonej R. G. od popełnienia zarzuconego mu czynu.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks w razie uniewinnienia oskarżonego koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia publicznego Skarb Państwa.

1.1Podpis