Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 12 września 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2023r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D. (1)

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 51 008,33 zł (pięćdziesiąt jeden tysięcy złotych trzydzieści trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2019r. do dnia zapłaty,

oddala powództwo w pozostałym zakresie;

zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6 707 zł (sześć tysięcy siedemset siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 2 477,13 zł (dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt siedem złotych trzynaście groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa i połowy opłaty sądowej od pozwu od której powódka była zwolniona.

Sygn. akt III C 940/20

UZASADNIENIE

wyroku z 12.09.2023r.

W dniu 26 czerwca 2020 roku powódka M. D. (1) złożyła przeciwko pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. pozew o zapłatę kwot: 50.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1.208,33 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, a także złożyła wniosek o ustalenie odpowiedzialności pozwanej za szkody mogące powstać w przyszłości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 28 maja 2018 roku poddała się planowanej operacji wymiany lewego stawu biodrowego, która przebiegła pomyślnie. W dniu 11 czerwca 2018 roku powódka poruszając się przy pomocy kul ortopedycznych, wychodząc z windy, poślizgnęła się na mokrych kafelkach i upadła na uprzednio zoperowaną nogę. Badanie RTG wykazało przemieszczenie i uszkodzenie protezy, a także złamanie okołoprotezowe kości udowej lewej. Po zabiegu operacyjnym powódka nie mogła samodzielnie się poruszać, korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych, odczuwała silny ból, który uniemożliwiał jej jakąkolwiek aktywność w codziennym życiu. W dalszej kolejności powódka wskazała, że mimo zastosowanego leczenia i rehabilitacji nigdy nie powróci do pełnej sprawności. Powódka doznała również rozstroju zdrowia psychicznego. Na roszczenie dochodzone pozwem składają się kwoty: 50.000 złotych tytułem zadośćuczynienia rekompensującego negatywne doznania w sferze fizycznej oraz psychicznej, a także 1.208,33 złotych tytułem poniesionych kosztów leczenia. Odnosząc się do wniosku o ustalenie odpowiedzialności pozwanej za szkody mogące powstać w przyszłości powódka wskazała, iż proces leczenia nie został zakończony i mogą pojawić się kolejne następstwa zdarzenia z dnia 11 czerwca 2018 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że roszczenie o zadośćuczynienie kwestionuje co do wysokości, roszczenie w zakresie kosztów leczenia kwestionuje zarówno co do zasady, jak i wysokości, zaś wniosek o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość kontestuje w całości. Zdaniem strony pozwanej, wypłacone dotąd kwoty odszkodowania, mianowicie 12.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, 200,00 złotych tytułem ryczałtu na koszty związane z leczeniem oraz 1.648,08 złotych tytułem utraconego dochodu, są wystarczające. Nadto, zdaniem pozwanej powódka mogła skorzystać z opieki zdrowotnej oraz rehabilitacji w ramach świadczeń gwarantowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, kwestionując przy tym konieczność zakupu wkładek do butów. Pozwana zakwestionowała również datę naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie od ewentualnie zasądzonego roszczenia o zadośćuczynienie, podnosząc, iż mogą być one zasądzone jedynie od dnia wyrokowania.

W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 18 grudnia 2020 roku Sąd zwolnił powódkę od kosztów sądowych w połowie i oddalił wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałej części.

Ustalenia faktyczne.

W okresie od dnia 25 maja 2018 roku do dnia 1 czerwca 2018 roku M. D. (1) przebywała na oddziale VI (...) Urazowo - Ortopedycznej (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.-Z..

W dniu 28 maja 2018 roku u M. D. (1) wykonano planowy zabieg alloplastyki stawu biodrowego lewego z powodu artrozy stawu biodrowego lewego. Okres około i pooperacyjny przebiegał bez powikłań, a w trakcie pobytu wdrożono rehabilitację ruchową i edukację pacjenta. Powódka została wypisana do domu w stanie ogólnym i miejscowym dobrym z zaleceniami m.in. zdjęcia szwów w czternastej dobie pooperacyjnej u lekarza rodzinnego oraz chodzenia z asekuracją kul łokciowych ze stopniowym obciążaniem operowanej kończyny dolnej.

Dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.-Z. z dnia 1 czerwca 2018 roku, k. 28-28;

- historia choroby z oddziału VI (...) Urazowo-Ortopedycznej (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.-Z., k. 99-149.

W dniu 11 czerwca 2018 roku, celem zdjęcia szwów po przebytej operacji, M. D. (1), poruszając się przy pomocy kul ortopedycznych, wychodząc z windy znajdującej się w budynku przy ulicy (...) 9 w S., poślizgnęła się na mokrych kafelkach i upadła na wcześniej zoperowaną nogę.

W pierwszym momencie po urazie ból mógł osiągać wartość 9 -10 jednostek w skali (...).

W dniu 11 czerwca 2018 roku u M. D. (1) nie występowały, co do zasady, zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego lewego.

Dowód:

- zeznania M. D. (2), k. 305-306;

- zeznania M. D. (1), k. 309;

- opina biegłego sądowego K. R., k. 325-335;

- uzupełniająca opina biegłego sądowego K. R., k. 349-350.

M. D. (1) została przyjęta w oddziale VI (...) Urazowo - Ortopedycznej (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.-Z.. Wskutek urazu odniesionego w dniu 11 czerwca 2018 roku doszło do złamania okołoprotezowego i obluzowania trzpienia protezy.

W wyniku tego zdarzenia M. D. (1) musiała przejść zabieg rewizyjny — otwartego nastawienia oraz stabilizacji wewnętrznej złamania okołoprotezowego kości udowej lewej płytą (...) i kablami oraz wymiany trzpienia C., a także wymiany głowy protezy.

M. D. (1) po urazie została przygotowana i zakwalifikowana do zabiegu operacyjnego otwartego nastawienia oraz stabilizacji wewnętrznej złamania okołoprotezowego kości udowej lewej płytą (...) i kablami oraz wymiany trzpienia C. oraz głowy protezy. Zabieg planowo odbył się w dniu 15 czerwca 2018 roku. Po zabiegu ból uległ zredukowaniu do wartości akceptowalnych.

Po zabiegu, w okresie od dnia 14 czerwca 2018 roku do dnia 22 czerwca 2018 roku, M. D. (1) przebywała w oddziale VI (...) Urazowo - Ortopedycznej (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.-Z.. Okres około i pooperacyjny przebiegał bez powikłań. W dniu 22 czerwca 2018 roku M. D. (1) została wypisana do domu w stanie ogólnym i miejscowym dobrym z zaleceniami m.in. zdjęcia szwów w czternastej dobie pooperacyjnej u lekarza rodzinnego, chodzenia o balkoniku ze stopniowym obciążaniem operowanej kończyny dolnej, stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej przez 30 dni (C.) oraz leków przeciwbólowych w razie potrzeby (B., P. C.).

Dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S. Z. z dnia 22 czerwca 2018 roku, k. 32-33;

- historia choroby w oddziale VI (...) Urazowo-Ortopedycznej (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.-Z., k. 34;

- historia choroby w oddziale VI (...) Urazowo-Ortopedycznej (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S.-Z., k. 150-215;

- opina biegłego sądowego K. R., k. 325-335;

- uzupełniająca opina biegłego sądowego K. R., k. 349-350.

Po operacji M. D. (1) odbyła rehabilitację polegającą na wykonywaniu ćwiczeń zwiększających zakres ruchu, wzmocnieniu mięśni kończyn dolnych, mobilizacji blizny, a także nauce chodzenia, w tym o kulach.

U M. D. (1) stwierdzono asymetrię długości kończyn dolnych wynoszącą 25 milimetrów. Różnicę tę można wyrównać wkładkami i podpiętkami.

Dowód:

-zaświadczenie lekarskie, k. 37-38;

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 13 września 2018 roku, k. 41;

-zaświadczenie rehabilitacyjne z dnia 16 października 2018 roku, k. 42;

- zeznania T. K., k.305-306;

- zeznania M. D. (1), k. 309;

- opina biegłego sądowego K. R., k. 325-335;

- uzupełniająca opina biegłego sądowego K. R., k. 349-350.

M. D. (1) zostały wystawiony faktury VAT:

- nr (...) z dnia 16 października 2018 roku za rehabilitację ruchową na kwotę 200,00 zł,

- nr (...) z dnia 20 grudnia 2018 roku za rehabilitację stawu biodrowego lewego na kwotę 400,00 zł,

- nr (...) z dnia 11 września 2019 roku za wkładki ErgoPad, usługę ortopedyczną, badanie + modyfikacja wkładek i wyrównanie skrócenia na kwotę 300,00 zł,

- nr (...) z dnia 11 września 2019 roku za wkładki ErgoPad na kwotę 208,33 złotych.

Faktury zostały opłacone przez M. D. (1).

Poniesione koszty leczenia były zasadne.

Czas oczekiwania na świadczenia gwarantowane z Narodowego Funduszu Zdrowia wynosił 2-3 miesiące.

Dowód:

- faktury VAT, k. 44- 47;

- pismo NFZ z dnia 23 sierpnia 2021 roku, k. 281;

- zeznania M. D. (2), k. 305-306;

- opina biegłego sądowego K. R., k. 325-335;

- uzupełniająca opina biegłego sądowego K. R., k. 349-350.

Po zdarzeniu z dnia 11 czerwca 2018 roku M. D. (1) przez okres 6-8 tygodni miała zmniejszoną możliwość poruszania się z uwagi na ograniczenia w obciążaniu kończyny dolnej lewej. M. D. (1) poruszała się przy asekuracji balkonika, a także o kulach. Praktycznie każda czynność związana z samoobsługą sprawiała jej trudność, korzystała z pomocy osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków.

M. D. (1) zaprzestała chodzenia na przeglądy filmowe, jeżdżenia na rowerze, biegania, nie odwiedzała swojej koleżanki na działce. Nie mogła pracować.

M. D. (1) nie opiekowała się dziećmi syna, tak jak poprzednio, ponieważ obawiała się kolejnego wypadku. Nie posiadała wystarczających środków finansowych, by zabrać dzieci do kina, teatru, na obiad, co bardzo przeżywała.

M. D. (1) była załamana psychicznie i przerażona, że nie wykona zobowiązań finansowych, miała problemy ze snem.

Dowód:

- zeznania M. D. (2), k. 305-306;

- zeznania E. W., k. 305-306;

- zeznania M. D. (1), k. 309;

- opina biegłego sądowego K. R., k. 325-335;

- uzupełniająca opina biegłego sądowego K. R., k. 349-350.

Uraz z dnia 11 czerwca 2018 roku skutkował wystąpieniem trwałego uszczerbku na zdrowiu M. D. (1) w wysokości 12%. Przypuszczalnie zaburzenia chodu, jak i ograniczenie ruchomości kończyny, będą się utrzymywać w przyszłości. Skrócenie kończyny po zabiegu ma charakter trwały.

U M. D. (1) w trakcie badania sądowo-lekarskiego przeprowadzonego w dniu 22 lutego 2023 roku nie stwierdzono żadnych objawów mogących sugerować występowanie zaburzeń pracy układu krążenia, oddechowego czy ośrodkowego układu nerwowego. Ogólny stan zdrowia M. D. (1) jest dobry. W ocenie stanu miejscowego, w odniesieniu do kończyny dolnej lewej, należy występują ograniczenia ruchomości stawu biodrowego lewego i niewydolności mięśni pośladkowych.

Nie przewiduje się spektakularnej poprawy i drastycznego pogorszenia stanu zdrowia M. D. (1). Stan zdrowia M. D. (1) będzie się powoli, systematycznie, pogarszał w następstwie naturalnych procesów starzenia i pojawiania się zmian zwyrodnieniowych.

Szansa na ujawnienie się kolejnych szkód rozumianych jako odległe następstwa zdarzenia z dnia 11 czerwca 2018 roku jest niewielka.

Złamanie okołoprotezowe powstaje w okolicy wszczepionej protezy. Gdyby M. D. (1) w dniu 28 maja 2018 roku nie przebyła zabiegu alloplastyki stawu biodrowego nie doszłoby u niej do złamania okołoprotezowego. Stan zdrowia M. D. (1) sprzed wypadku miał pewien wpływ na wystąpienie i rozmiary urazu z dnia 11 czerwca 2018 roku. Możliwe jest, że w przypadku, gdyby M. D. (1) nie była bezpośrednio po zabiegu operacyjnym, to w wyniku upadku na śliskiej podłodze i tak doszłoby u niej do złamania części bliższej kości udowej (szyjki kości udowej bądź przez/podkrętarzowym).

Dowód:

- opina biegłego sądowego K. R., k. 325-335

- uzupełniająca opina biegłego sądowego K. R., k. 349-350.

Mienie nieruchome położone w S. przy ulicy (...) 9-9A w S. w okresie od 12 stycznia 2018 roku do 11 stycznia 2019 roku było ubezpieczone od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Suma gwarancyjna została ustalona na kwotę 2 milionów złotych.

W dniu 1 grudnia 2018 roku M. D. (1) zgłosiła szkodę do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

Decyzją z dnia 21 grudnia 2018 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała M. D. (1) kwoty: 12.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 200,00 złotych tytułem ryczałtu na poczet kosztów leczenia i przejazdów.

Decyzją z dnia 12 lutego 2019 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała M. D. (1) kwotę 1.649,08 złotych tytułem odszkodowania za utracony zarobek.

Pismem z dnia 12 grudnia 2019 roku M. D. (1) odwołała się od decyzji (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., wnosząc o zapłatę kwot: 50.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 1.208,33 złotych tytułem poniesionych kosztów leczenia oraz 2.135,17 złotych tytułem utraconych dochodów, w terminie 14 dni, od dnia otrzymania doręczenia pisma.

W piśmie z dnia 7 stycznia 2020 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. podtrzymała dotychczasowe stanowisko.

Dowód:

- decyzja (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 21 grudnia 2018 roku, k.18;

- decyzja (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 12 lutego 2019 roku, k.19;

- pismo (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 11 marca 2019 roku, k. 20;

- odwołanie M. D. (1) z dnia12 grudnia 2019 roku, k. 21-25;

- pismo (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 7 stycznia 2019 roku, k. 26-27;

- polisa (...) nr (...), k. 238-239;

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody na płycie CD, k. 267.

Rozważania.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Na wstępie zaznaczyć należy, że podstawę prawną zgłoszonego roszczenia stanowi art. 415 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. i umowa ubezpieczenia OC mienia nieruchomego położonego w S. przy ulicy (...) 9. Natomiast zakres tej odpowiedzialności, wyznacza art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

Kwestia odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku z dnia 11 czerwca 2018 roku nie była osią sporu między stronami.

Zgodnie z art. 822 § 1 i 2 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z wypadkiem. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 roku, sygn. akr IV CSK 99/05, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 roku, sygn. akt I ACa 1131/05, lex).

Skutki wypadku na zdrowiu powódki ustalono w oparciu o dowód z opinii biegłego lekarza w dziedzinie ortopedii i traumatologii narządu ruchu K. R., dokumentację medyczną oraz zeznania świadków i powódki. W wyniku zdarzenia z 11 czerwca 2018 roku powódka doznała złamania okołoprotezowego i obluzowania trzpienia protezy. Wypadek był czynnikiem sprawczym, który spowodował wystąpienie u niej dolegliwości. Po zdarzeniu powódka stosowała leki przeciwbólowe, wkładki, by wyrównać skrócenie długości kończyn dolnych, a także uczęszczała na rehabilitację. W tym czasie miała znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle. Każda czynność związana z samoobsługą sprawiała jej trudność, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków. Nie powinna była w tym czasie pracować zawodowo. Stan powódki poprawił się, jednak należy przypuszczać, że zaburzenia chodu, jak i ograniczenie ruchomości kończyny będą się utrzymywać w przyszłości. Skrócenie kończyny po zabiegu ma przy tym charakter trwały.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy w zakresie ustalenia uszczerbku na zdrowiu powódki wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował. Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu K. R..

Jak wynika z opinii biegłego długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 12 %. Sąd miał na uwadze fakt, iż dwa tygodnie przed zdarzeniem z 11 czerwca 2018 roku u powódki wykonano planowaną operację wymiany lewego stawu biodrowego. Jak wskazał biegły lekarz - który w tym zakresie oparł się na doświadczeniu zawodowym - na chwilę badania uszczerbek na zdrowiu powódki winien wynosić 20%, a więc maksymalną wartość przewidzianą przez ustawodawcę w punkcie 145 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (obwieszczenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 stycznia 2020 roku w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia: Dz.U. 2020 poz. 233). Biegły korzystając ze swojego doświadczenia klinicznego przyjął także, iż udział zabiegu z dnia 28 maja 2018 roku miał 40% wpływ na powstanie uszczerbku na zdrowiu w wyniku zdarzenia z dnia 11 czerwca 2018 roku. Skoro więc na chwilę badania powódki uszczerbek na jej zdrowiu winien wynieść 20%, to uwzględniając 40% wpływ na jego powstanie, długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki to 12% (40% z 20% trwałego uszczerbku na zdrowiu to 8%; 20% - 8% = 12%).

Odnosząc się do stanowiska strony pozwanej należy wskazać, iż zmiany zwyrodnieniowe nie zostały uwzględnione przez biegłego, albowiem w dniu zdarzenia powódka miała wszczepioną endoprotezę lewego stawu biodrowego i, co do zasady, nie występowały u niej tego typu zmiany.

Odnosząc się do roszczenia powódki o zapłatę zadośćuczynienia, sąd zauważa, iż obecnie zarówno w orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie zasadnie wskazuje się na samodzielny charakter uszczerbku na zdrowiu jako krzywdy wymagającej odrębnej kompensacji. Nie chodzi oczywiście o stosowanie swoistego taryfikatora, lecz o wyznaczenie granic sędziowskiej swobody decyzyjnej, a zwłaszcza minimalnych kwot, które powinny przysługiwać poszkodowanemu za każdy procent uszczerbku na zdrowiu.

Jeśli chodzi w wysokość przyznanego zadośćuczynienia, zwrócić należy uwagę, że z orzecznictwa sądowego wynika, iż wysokość przyznawanego zadośćuczynienia oscyluje wokół kwoty około 4.000 zł za 1 %, a w niektórych wypadkach kwota ta sięga nawet 10.000 zł za 1 % uszczerbku na zdrowiu. Dodać jeszcze trzeba, że zadośćuczynienie ma prowadzić nie tylko do rekompensaty szkód fizycznych, lecz również niekorzystnych następstw w sferze psychiki poszkodowanego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 8 czerwca 2011 roku, sygn. akt I PK 275/10).

Rozważając wszystkie okoliczności sprawy, Sąd doszedł przekonania, iż suma pierwotnie wypłacona przez pozwaną w wysokości 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powódkę krzywdę nie spełnia tych kryteriów, które powinny przesądzać o wysokości przyznawanego zadośćuczynienia.

Wskazać należy, że w tej sprawie obrażenia ciała doznane przez powódkę na skutek na skutek zdarzenia skutkowały hospitalizacją, a następnie koniecznością długotrwałej rehabilitacji. Powódka nie powróciła do stanu zdrowia sprzed wypadku. Powódka ma po zabiegu skróconą kończynę, niewydolność mięśni obręczy kończyny dolnej, w tym pośladkowych, co skutkuje zaburzeniami chodu oraz statyki kręgosłupa. Skrócenie kończyny ma charakter trwały, niewydolność mięśni również utrwalony. W jakiejś części powódka będzie odczuwać skutki zdarzenia do końca życia. Powódka zaprzestała aktywności fizycznej, kulturalnej, przez długi okres nie mogła pracować. Nadto, całe zdarzenie wywarło negatywny skutek w sferze jej zdrowia psychicznego.

W ocenie Sądu należy uznać, że roszczenie powódki o zapłatę zadośćuczynienia w wysokości 50.000 złotych zasługuje na uwzględnienie w całości. Biorąc pod uwagę dotychczas wypłaconą przez pozwaną kwotę 12.000 złotych, 1% uszczerbku na zdrowiu wyniesie niecałe 5.200 złotych, co nie jest, na kanwie niniejszej sprawy, kwotą nadmierną.

W dalszej części należy odnieść się do roszczenia powódki w zakresie refundacji poniesionych kosztów leczenia. Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c., naprawienie szkody obejmuje także zwrot wszelkich wydatków, poniesionych przez poszkodowanego w związku z leczeniem i rehabilitacją oraz inne dodatkowe koszty, związane z doznanym uszczerbkiem.

Powódka żądała zapłaty z tego tytułu kwoty 1 208,33 złotych, jednak w ocenie Sądu roszczenie w tym zakresie jest zasadne, co do kwoty 1008,33 złotych. Jak wskazał biegły, zasadne było poniesienie przez powódkę rzeczonych kosztów, bowiem mogło mieć związek z leczeniem po zdarzeniu z dnia 11 czerwca 2018 roku. Z zeznań świadków i powódki wynika przy tym, że M. D. (1) odbyła rehabilitację. Wbrew stanowisku strony pozwanej, zasadne było też poniesienie przez powódkę koszów zakupu wkładek, skoro u powódki stwierdzono asymetrię długości kończyn dolnych wynoszącą 25 milimetrów, a wkładki wyrównywały owe skrócenie. Roszczenie powódki co do kwoty 200,00 złotych nie mogło zostać uwzględnione, ponieważ ryczał na koszty związane z leczeniem w tej wysokości został przyznany decyzją pozwanej z dnia 21 grudnia 2018 roku (k. 18), co potwierdza stanowisko pełnomocnika strony pozwanej w piśmie procesowym z dnia 2 sierpnia 2021 roku (k. 279), któremu nie zaprzeczyła strona powoda (art. 230 k.p.c.).

Pozwana nie wykazała, że powódka mogła korzystać ze świadczeń gwarantowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia (art. 6 k.c.). Należy zauważyć, że to pozwana sformułowała twierdzenia dotyczące możliwości skorzystania przez powódkę ze świadczeń finansowanych ze środków publicznych, odwołując się w ten sposób do obowiązku poszkodowanego zapobieżenia zwiększeniu się rozmiaru szkody. Ciężar wykazania faktów uzasadniających tego rodzaju twierdzenia spoczywa na pozwanym ubezpieczycielu. Pozwana nie wykazała jednak, że powódka mogła korzystać ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, a to oznacza, że wydatki na takie świadczenia poniesione przez powódkę były celowe (podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2023 roku, sygn. akt II CSKP 1672/22). Również przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż w okresie maj-grudzień 2018 roku średni czas oczekiwania na rehabilitację w ramach świadczeń gwarantowanych ze środków publicznych to od 72 do 143 dni, i to przy przypadku pilnym (k. 281). Tymczasem zabiegi rehabilitacyjne winny zostać wdrożone jak najszybciej, by nie doszło chociażby do przykurczy mięśni.

Przechodząc do dalszej części rozważań, należy zauważyć, iż ustalenie odpowiedzialności za szkody mogące powstać w przyszłości na podstawie art. 189 k.p.c. następuje in casu, tj. z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy. Po wydaniu wyroku mogą się ujawnić kolejne skutki wypadku. Skoro celem powództwa o ustalenie jest nie tylko uchylenie skutków przedawnienia, ale także ułatwienie dochodzenia roszczeń w przyszłości, to długość terminów przedawnienia przy szkodzie na osobie nie może być sama w sobie podstawą do oddalenia powództwa o ustalenie (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2018 roku, sygn. akt I ACa 597/17). Jak wskazał biegły sądowy, szansa na ujawnienie kolejnych szkód rozumianych jako odległe następstwa zdarzenia z dnia 11 czerwca 2018 roku jest niewielka, dlatego sąd nie uwzględnił roszczenia powódki w tym zakresie.

Nadto sąd wziął także pod uwagę wnioski płynące z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2009 r., III CZP 2/09, w której Sąd Najwyższy wskazał, że uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1970 r., III CZP 34/69, mająca moc zasady prawnej, zachowała aktualność, po zmianie stanu prawnego w zakresie przedawnienia. Niemniej jednak SN przypomniał, że ocena, czy powód ma interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody na osobie mogące powstać w przyszłości z danego zdarzenia, może zostać dokonana jedynie z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy. Wszelkie uogólnienia i poglądy wyrażane w sposób abstrakcyjny nie mogą mieć miejsca. Nie jest możliwe nawet stwierdzenie, że w pewnych kategoriach spraw powód zwykle będzie miał interes prawny w dokonaniu takiego ustalenia, a w innych rodzajach interes taki nie wystąpi, stąd w treści podjętej uchwały niezbędne było.

Bacząc na powyższe, mając na względzie przedstawiony powyżej ogół skutków wypadku z dnia 11 czerwca 2018 roku, na podstawie art. 822 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 51.008,33 złotych (punkt I.), a w pozostałym zakresie powództwo oddalił (punkt II.).

Na podstawie art. 481 k.c. Sąd zasądził także odsetki ustawowe za opóźnienie od obu przyznanych kwot tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu. Sąd miał na uwadze, iż szkoda została zgłoszona w dniu 1 grudnia 2018 roku, wobec czego od dnia 1 stycznia 2019 roku pozwana pozostawała w zwłoce z wypłatą odszkodowania. Sąd nie podziela przy tym stanowiska pozwanej, iż odsetki od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia są wymagalne od dnia wyrokowania. Zgodnie z treścią art. 817 § 1 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. W rozpoznawanej sprawie powódka zgłosiła szkodę w dniu 1 grudnia 2018 roku, zatem zasadne było żądanie odsetek od dnia 1 stycznia 2019 roku. Zdaniem Sądu odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia powinny być zasądzone od dnia, w którym zobowiązany ma zadośćuczynienie zapłacić. Warto przy tym przytoczyć stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 lutego 2011 roku (sygn. akt I CSK 243/10, lex), zgodnie z którym jeżeli powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Stanowisko to, w ocenie Sądu, należy uznać za trafne. Przyjęcie bowiem koncepcji, iż odsetki należą się od daty wyrokowania, stanowiłoby, zdaniem Sądu, premiowanie dłużników nieskłonnych do wypłacania niewątpliwe należnych sum odszkodowania i zadośćuczynienia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 100 zd. 2 oraz art. 98 § 1, 1[1] i 3 k.p.c. i obciążył nimi pozwaną w całości, albowiem powódka wygrała sprawę, ulegając jedynie co do niewielkiej części roszczenia. Na koszty procesu złożyły się kwoty: 1.307 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 punkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie).

W toku postępowania Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie poniósł tymczasowo wydatki na wynagrodzenie biegłego, ponad uiszczoną zaliczkę, w łącznej kwocie 2.477,13 złotych, którymi obciążono pozwaną, jako przegrywającą sprawę, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c. i art. 98 § 1 k.p.c.