Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Łomży III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca - sędzia Jolanta Pardo

Protokolant - st. sekr. sąd. Małgorzata Olszewska

po rozpoznaniu 24 stycznia 2024 r. w Ł., na rozprawie

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z 5 lipca 2023 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. S. prawo do rekompensaty od 17 czerwca 2023 r.

Sygn. akt III U 304/23

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z 5 lipca 2023 r. znak: (...), na postawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 504 ze zm.) i ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2008 r. nr 237 poz.1656), odmówił J. S. prawa do rekompensaty, ponieważ na dzień 01.01.2009 r. nie udowodnił 15 lat pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład wskazał, że nie uwzględniono okresu zatrudnienia w (...) S.A w Ł. od 06.08.1982 r. do 30.06.2000 r. jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż przedłożone świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych - brak jest określenia charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji Rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r. oraz umiejscowienia zajmowanych stanowisk pracy zgodnie z wykazem, działem, pozycją i punktem w resortowym akcie prawnym właściwego ministra, pod którego podlegał zakład pracy. Ponadto, wskazał Zakład, J. S. będąc zatrudniony jako kierownik budowy -pracownik dozoru inżynieryjno-technicznego wykonywanego na różnych szczeblach zarządzania, w większości czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku nie przebywał w środowisku pracy i nie wykonywał prac przy stanowiskach wymienionych w wykazie w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. S., zaskarżając ją w całości. Nie zgodził się z wydaną decyzją wskazując, że odmowa przyznania rekompensaty tylko z przyczyny, że pracodawca zdecydował się opisać pracę w szczególnych warunkach w odrębnym dokumencie, zamiast w samym świadectwie pracy, nie powinno mieć miejsca i stanowi dyskryminację skarżącego. Ponadto dodał, że nawet jako kierownik budowy, ze względu na brak pracowników najniższego szczebla, wykonywał podstawowe prace w terenie. Wniósł o zmianę decyzji poprzez przyznanie mu rekompensaty za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu powtórzył argumentację faktyczną i prawną zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. S. (ur. (...)) w 1978 r. ukończył naukę w Zespole Szkół (...) w B. Technikum M.-Wodnym w B. A. o 5-letnim okresie nauczania, na podbudowie Szkoły Podstawowej oraz uzyskał prawo używania tytułu technik melioracji wodnych o specjalności melioracje wodne. Następnie od 01.06.1978 r. do 05.08.1982 r. był zatrudniony w Instytucie (...) w F. - (...) Badawcza (...) w C. jako stażysta (01.06.1978 r. - 28.02.1979 r.), laborant (01.03.1979 r. - 05.08.1982 r.). Od 26.04.1980 r. do 19.07.1982 r. odbył zasadniczą służbę wojskową, która została zaliczona przez ww. zakład pracy do stażu pracy. 06.08.1982 r. zawarł z (...) Spółka Akcyjna w Ł. umowę o pracę, na podstawie której został zatrudniony na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, początkowo jako technik budowy. Na tym stanowisku do jego obowiązków należało m.in.: kontrola robotników na budowie, nadzór nad wykonywaniem robót, wystawianie zleceń roboczych dla poszczególnych brygad, zespołu roboczych, współudział w miesięcznych odbiorach robót oraz rozliczaniu za wykonaną pracę, niwelacja i odtwarzanie tras, rowów, itp., natychmiastowe zgłaszanie awarii i przestoju sprzętu, wykonywanie innych czynności zleconych przez kierownika budowy. Następnie od 20.02.1985 r. powierzono mu obowiązki majstra budowy. Do jego obowiązków należało m.in.: zastępstwo kierownika budowy w czasie jego nieobecności, organizacja i odpowiedzialność za roboty na przydzielonym odcinku, prowadzenie ewidencji obecności pracowników, sporządzanie kart prac dla poszczególnych brygad, zespołów roboczych, natychmiastowe zgłaszanie awarii i przestojów sprzętu, rozliczanie czasu pracy poszczególnych pracowników, wyznaczanie stanowisk i odcinków pracy, inne czynności zlecone przez kierownika budowy. Pracował w terenie przy wykonywaniu urządzeń melioracyjnych. Pracował przy maszynie bezrowkowej przy drenowaniu, przy niwelacji rowów, tyczeniu rowów, przy zakładaniu przepustów melioracyjnych, przy stopniach piętrzących na rowach. Pracował też przy zakładaniu przepompowni ścieków przed 1999 r. Pracował przy meliorowaniu terenów w Z., C., okolicach C., C., P. i W. Mazowieckiem. Zimą pracował w J., gdzie była wykonywana melioracja na łąkach. Nadzór polegał na wytyczaniu i niwelacji terenu. Od 15.05.1997 r. powierzono mu obowiązki kierownika budowy. Jako kierownik wykonywał to samo, mimo że były brygady do pracy. |Brygada nie mogła nic samodzielnie zrobić, specjalista ( technik, majster czy kierownik) musiał z nią pracować razem w terenie. Do kopania rowów były specjalistyczne maszyny, ale odwołujący się musiał rowy wytyczyć i zniwelować jak też sprawdzać czy operator prawidłowo kopie. Odwołujący się pracował razem z ludźmi w terenie i pokazywał pracownikom sposób wykonania pracy. Otrzymywał dodatek za prowadzenie samochodu. Jeden sezon był dodatkowo kierowcą U., którym dowoził ludzi do pracy, a po tygodniu odwoził ich do domu. W angażach miał połączone stanowisko majster budowy z robotnikiem melioracyjnym. W trakcie zatrudnienia w okresie od 13.04.1990 r. do 15.03.1991 r. przebywał na urlopie bezpłatnym. Zatrudnienie ustało 30.06.2000 r. (...) S.A. w Ł. wystawiło 30.06.2000 r. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym wskazano, że J. S. od 06.08.1982 r. do 30.06.200 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace nadzoru technicznego przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych wymienionych w Wykazie A Dział XIV pod poz. 24 (załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r.) na stanowisku technik budowy, majster budowy, kierownik budowy.

J. S. podkreślał w wyjaśnieniach, że pracował cały czas w terenie. Zaznaczył, że technikiem budowy był zaraz po szkole i wykonywał wszystko co kazał mu kierownik, pracował fizycznie, wytyczał i niwelował, a jak ludzi brakowało - układał rury do melioracji. Ponadto wyjaśnił, że majster budowy i technik budowy to tożsame stanowiska. Majster budowy nadzorował przeważnie jedną „robotę”, miał pod sobą jednego, dwóch czy trzech robotników, musiał wytyczyć i zrobić niwelacje zgodnie z planami. Wyjaśniał, że biuro było przeważnie w baraku, czy w domu, który był wynajmowany. Prace administracyjne można było wykonywać rano czy po południu. Prace takie jak wypełnianie w dzienniku co zostało wykonane zajmowało kierownikowi budowy parę minut dziennie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 10.02.2021 r. znak: (...) przyznał J. S. świadczenie przedemerytalne od 14.01.2021 r., wskazując jednocześnie, że ustanie w momencie osiągnięcia przez niego wieku 65 lat.

17.05.2023 r. J. S. złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą, w wyniku rozpoznania którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 05.07.2023 r. znak: (...), przyznał mu emeryturę od 17.06.2023 r., tj. od osiągniecia wieku emerytalnego oraz decyzją również z 05.07.2023 r. znak jw. odmówił J. S. prawa do rekompensaty, ponieważ na dzień 01.01.2009 r. nie udowodnił 15 lat pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład wskazał, że nie uwzględniono okresu zatrudnienia w (...) S.A w Ł. od 06.08.1982 r. do 30.06.2000 r. jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż przedłożone świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych - brak jest określenia charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji Rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r. oraz umiejscowienia zajmowanych stanowisk pracy zgodnie z wykazem, działem, pozycją i punktem w resortowym akcie prawnym właściwego ministra, pod którego podlegał zakład pracy. Ponadto, wskazał Zakład, J. S. będąc zatrudniony jako kierownik budowy -pracownik dozoru inżynieryjno-technicznego wykonywanego na różnych szczeblach zarządzania, w większości czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku nie przebywał w środowisku pracy i nie wykonywał prac przy stanowiskach wymienionych w wykazie w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy.

Świadek W. F. zeznał, że z J. S. pracował na trzech budowach w S., gdzie wykonywali roboty związane z odprowadzeniem ścieków z Mleczarni do oczyszczalni. Pracowali tam przy głębokich wykopach na 4 metry. Zajmowali się sterowaniem przyrządami optycznymi i niwelacją, żeby wszystko dobrze było wykonane. W wykopach pracowali robotnicy, a oni sprawowali nadzór nad pracownikami. Cały czas pracowali na dworze w terenie. Budowa to nie jest jeden odcinek, ale kilka odcinków. Zeznał też, że zakładali wodociągi w K., M. i K.. Zaczynali pracę w K. i kończyli na M.. Robili też odwodnienie gruntów rolnych. Świadek wyjaśnił, że praca technika melioracji od majstra budowy nie różniła się niczym, bo były te same obowiązki. Zaznaczył, że ludzie byli zatrudniani sezonowo i oni niewiele wiedzieli i niewiele potrafili, więc trzeba było wejść do wykopów i pokazać co trzeba robić. Praca kierownika dodatkowo polegała na zabezpieczeniu miejsca budowy w towary. Ponadto świadek zeznał, że w 2013 r. poszedł na emeryturę wcześniejszą i okres pracy na stanowisku kierownika budowy ma zaliczony jako okres pracy w warunkach szczególnych, co zostało potwierdzone przez Sąd, po analizie akt emerytalnych świadka, na które to zapoznanie się świadek wyraził zgodę.

J. S. wskazał, że wszystkim osobom, które pracowały w (...) do 2000 r. organ rentowy pozaliczał ten okres pracy jako okres pracy w warunkach szczególnych. Dodał, że nie zajmował stanowiska podobnego do stanowiska świadka, tylko zajmował identyczne stanowisko.

W legitymacji ubezpieczeniowej widnieją pieczątki potwierdzające sporny okres zatrudnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, aktach organu rentowego oraz w aktach osobowych odwołującego się, których wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia tej dokumentacji z urzędu. Stan faktyczny został również ustalony z uwzględnieniem wyjaśnień i zeznań odwołującego się J. S. (k. 28-28v, 41v) oraz zeznań świadka W. F. (k. 29 akt). W ocenie Sądu zeznania świadka są wiarygodne. Okoliczności przedstawiane przez niego korelują z zeznaniami odwołującego się oraz z danymi znajdującymi się w aktach sprawy. Świadek w związku z wykonywaniem bezpośredniej pracy z odwołującym się ma wiedzę na temat relacjonowanych zdarzeń. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również akta emerytalne świadka W. F..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie należało uwzględnić.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 i 2 w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164) rekompensata - czyli odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej - przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat, zaś nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Do oceny pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251), gdzie wskazano, że rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w art. 32 ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32 ustawy). Przepisy dotychczasowe to Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. nr 8 poz. 43). Zgodnie z § 4 Rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W myśl zaś § 2 ust. 1 Rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Zaświadczenie zakładu pracy powinno potwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których uzależnione jest przyznanie emerytury.

W sprawie spośród przesłanek nabycia prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych sporny okazał się okres takiej pracy. Organ rentowy uznał, że odwołujący się nie posiada stażu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat. Wskazywał, że w okresie nieuznanym jako okresy pracy w warunkach szczególnych, odwołujący się zajmował stanowisko kierownika budowy w większości czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, nie przebywał w środowisku pracy i nie wykonywał prac przy stanowiskach wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r., czyli w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy. Jednakże Sąd, po przeprowadzonym postępowaniu dowodowym nie miał wątpliwości, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił przyjąć, iż praca odwołującego się w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 06.08.1982 r. do 30.06.2000 r. (z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego od 13.04.1990 r. do 15.03.1991 r.) - była pracą w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A. Jest to ponad 17 lat pracy.

Odwołujący się w spornym okresie zatrudnienia był technikiem budowy, majstrem budowy i kierownikiem budowy. Analiza dokumentów z akt osobowych potwierdza, że w okresie zatrudnienia odwołującego się w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. jego zakres czynności na stanowiskach technika budowy i majstera budowy były tożsame, pracował w terenie i przy urządzeniach melioracyjnych. Jako kierownik budowy również pracował w terenie. Trudno zgodzić się tutaj z organem rentowym, że jako kierownik budowy przebywał w biurze i nie uczestniczył w pracach przy robotach ziemnych. Jak sam odwołujący się zeznał, tzw. roboty papierkowej było niewiele i zajmowała tylko kilka minut dziennie. Prace melioracyjne to prace polegające na regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby i ułatwienia jej uprawy. W tym celu zakłada się urządzenia wodne typu rowy, drenowania, rurociągi, stacje pomp, systemy nawodnień, groble wzdłuż rowów itp. Prace fizyczne przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych wykonywali robotnicy, z reguły sezonowi. Wszystkie prace przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych są pracami w warunkach szczególnych wymienionych w Rozporządzeniu, Wykaz A Dział X poz. 1.

Jak wynika z zakresu czynności odwołującego się sprawował on, jako technik budowy, kontrolę robotników na budowie i nadzór nad zgodnym z wymogami technicznymi wykonawstwem robót, niwelację i odtwarzanie tras, rowów, zbieraczy, sączków itp. Brał udział w odbiorze robót, zgłaszaniu awarii itp. Jako majster budowy organizował i był odpowiedzialny za roboty przydzielone na odcinku, zastępował kierownika budowy. Prowadził ewidencję obecności pracowników, rozliczał czas pracy w kartach pracy i sporządzał karty pracy dla brygad. Jako kierownik budowy dodatkowo dbał o zaopatrzenie w towary potrzebne do budowy urządzeń melioracyjnych. W ocenie Sądu praca wykonywana przez odwołującego spełnia warunki dozoru inżynieryjnego o którym mowa w Rozporządzeniu, Wykazie A, dziale XIV - Prace różne pod poz. 24 - Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie i częściowo Dziale X poz. 1- zakładanie urządzeń melioracyjnych. Czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji wykonywanej w tych wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia, objęte poz. 24 działu XIV Wykazu A, to czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach (Vide; wyrok Sądu Najwyższego z 6 grudnia 2007 r., sygn. III UK 62/07, opubl. LEX nr 375653). Przy ocenie, czy określona kontrola bądź dozór stanowiły pracę w szczególnych warunkach, łącznikiem jest narażenie ubezpieczonego na czynniki istniejące na stanowiskach pracy podwładnych zatrudnianych w szczególnych warunkach. Od kontrolującego czy dozorującego wymaga się, aby praca z pkt 24 była wykonywana stale i pełnym wymiarze czasu pracy na danym stanowisku (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2008 r., sygn. I UK 111/08, opubl. LEX nr 741095). Odwołujący się cały czas pracował w terenie na budowach melioracyjnych, zasadniczo nie wykonywał czynności administracyjno-biurowych niezwiązanych z dozorem. Wdrażał plany budowy po otrzymaniu gotowej dokumentacji technicznej i miał obowiązek wytyczyć punkty np. sączki, zbieracze drenarskie, rowy i inne zgodnie z posiadaną dokumentacją. Z zeznań świadka wynika wprost, że generalnie praca majstrów budowy i kierowników budowy polegała na wdrażaniu dokumentacji technicznej w terenie. Zajmowali się sterowaniem przyrządami optycznymi i niwelacją w terenie. Na etapie wykonywania prac melioracyjnych wydawali polecenia odnośnie do budowy urządzeń melioracyjnych, czy wykonania wykopu. Następnie dokonywali pomiarów i sprawdzali czy prace przebiegają zgodnie z planem. Ponadto ubezpieczony prowadził tzw. gospodarkę materiałową, która polegała na sprawdzeniu czy została przywieziona odpowiednia ilość materiałów i czy odpowiednio je składowano. Jako kierownik budowy zajmował się dodatkowo wpisywaniem w dzienniku budowy jakie prace wykonano. Natomiast raz w miesiącu zajmował się sprawami pracowniczymi tj. wypełnianiem kart pracy celem rozliczenia pracowników. Wynikało to z faktu, że prace były wykonywane w terenie, a na budowę pracownicy byli wywożeni na cały miesiąc. Czynności administracyjne wykonywane przez kierownika budowy należy ocenić jako incydentalne i sporadyczne.

Kierownik budowy sprawował nadzór technologiczny budowy, a majster budowy i technik budowy odpowiadał za poszczególny odcinek budowy. Sprawowali też bezpośredni nadzór nad robotnikami budowlanymi w pełnym wymiarze czasu pracy co wynika jednoznacznie z zakresu czynności. Odwołujący się został kierownikiem budowy 15 maja 1995 r. po prawie 15 latach pracy jako technik budowy i majster budowy. Nie sposób przy tym pominąć, że identyczna praca świadka W. F. zatrudnionego W (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. jako technik budowy i kierownik budowy nie była kwestionowana. Świadkowi ZUS przyznał emeryturę w wieku obniżonym przyjmując, że praca w (...) w latach 1974- 1998 była praca w warunkach szczególnych. Z akt ZUS wynika, że W. F. był technikiem budowy od 1.08.1974 r. do 24.04.1975 r. i od 20.04.1977 r. do 31.01.1989 r. a od 1.02.1989 r. do 30.06.2000 r. był kierownikiem budowy. Z zapisów notatki kolegialnej wynika, że zaaprobowano uznanie pracy jako technik budowy i kierownik budowy jako pracy w warunkach szczególnych. Nie da się pominąć, że praca na stanowisku kierownika wykonującego nadzór i bezpośrednią kontrolę procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach musi wiązać się z dokumentowaniem zdarzeń na budowie, czy to związanych z realizacją planów czy gospodarką materiałową i innych. Biorąc pod uwagę specyfikę pracy przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych, gdzie pracownicy wywożeni byli na bardzo długi czas poza miejsce zamieszkania, na teren budowy i mieszkali w barakach czy obcych wynajętych pokojach, praca w terenie nie zamykała się w ośmiogodzinnej normie. Czynności kierownika związane z dokumentacją obecności pracowników, wykonywane raz w miesiącu dla celów wypłaty wynagrodzenia, nie mogły zajmować wiele czasu.

W rezultacie bez żadnych wątpliwości należy przyjąć, że odwołujący się przez cały okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. wykonywał dozór inżynieryjno-techniczny połączony z pracami przy urządzeniach melioracyjnych. Obowiązki te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. przez 8 godzin dziennie, a biorąc pod uwagę doświadczenie życiowe, to nawet przyjąć trzeba, że pracował dłużej. Jego praca jest wymieniona w wykazie A dziale XIV pod poz. 24 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r., jak to zostało wskazane w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionym przez (...) Przedsiębiorstwo (...) w Ł..

Zdaniem Sądu organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił jednocześnie jakiegokolwiek dowodu podważającego ustalenia poczynione przez Sąd i nie zakwestionował przede wszystkim wskazanych w dowodach okoliczności faktycznych. W toku prowadzonego postępowania organ rentowy jedynie potwierdził, że praca świadka W. F. na podobnych stanowiskach, co odwołujący została uznana przez ZUS za pracę w warunkach szczególnych. Wobec czego wniósł o przeprowadzenie dowodu z zakresu bhp na okoliczność, czy praca odwołującego w spornym okresie była pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sąd jednak, na zasadzie art. 235 ² §1 pkt 5 KPC, postanowił pominąć wnioski dowodowe organu rentowego uznając je za zmierzające do przedłużenia postępowania. Sąd uznał, że tak przeprowadzone postępowanie dowodowe jest wystarczając, a uzyskane dokumenty pozwalają Sądowi na merytoryczne rozstrzygnięcie spornych kwestii.

Wobec powyższego Sąd uznał, że zachodzą podstawy do uznania spornego okresu zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych i łącznie okres pracy odwołującego się w warunkach szczególnych wynosi ponad 15 lat. Biorąc zatem pod uwagę, że odwołujący się spełnił wszystkie wymagane przepisami warunki do uzyskania prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, czyli w toku postępowania udowodnił ponad 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że wniesione przez niego odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Dlatego Sąd, na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC, dokonał stosownej zmiany zaskarżonej decyzji i przyznał J. S. prawo do rekompensaty od 17 czerwca 2023 r. (tj. od daty osiągnięcia wieku emerytalnego).