Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 298/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 13 stycznia 2023 r. sygn. akt II K 427/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

P. W.

toczące się równolegle postępowanie przeciwko M. W. o czyny na szkodę P. W.: z art. 190a § 1 kk (w okresie od 30 lipca 2021 r. do 8 lutego 2022 r.), z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 i 4 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (w okresie od początku 2019 r. do 9 czerwca 2021 r.), z art. 157 § 2 kk (w dniu 13 listopada 2021 r.) oraz zart. 157 § 2 kk (w dniu 9 grudnia 2021 r.);

akta sprawy II K 639/22

Sądu Rejonowego w Bełchatowie

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

akta sprawy II K 639/22 Sądu Rejonowego w Bełchatowie

niekwestionowany zbiór dokumentów urzędowych

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

1

w zakresie czynu przypisanego w punkcie I wyroku:

obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez nieuwzględnienie na potrzeby rozstrzygnięcia okoliczności, które winny zostać rozpatrzone na korzyść oskarżonej i wskazujących w istocie na brak podstaw do przypisania jej sprawstwa w zakresie zarzucanego jej czynu a mianowicie tego, iż materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do nie budzącego wątpliwości ustalenia, że oskarżona w sposób długotrwały znęcała się psychicznie i fizycznie nad M. W., w szczególności mając na uwadze fakt, iż skazanie w tym zakresie oparte było w zasadzie wyłącznie na depozycjach M. W. podczas gdy żadna z przesłuchanych osób nie była naocznym świadkiem tak opisanych czynów, przy czym M. W. pozostaje w konflikcie z oskarżoną, a w postępowaniu karnym toczącym się przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie (sygn. akt II K 639/22) oskarżono go o uporczywe nękanie oraz trzykrotne naruszenie czynności ciała P. W. w okresie objętym zarzutem w sprawie niniejszej, a także o znęcanie się nad nią w okresie od stycznia 2019 r. do 9 czerwca 2021 t., co odbiera walor wiarygodności jego zeznaniom w tym zakresie, a złożenie przez M. W. zawiadomienia poczytywać należy jedynie jako swoistą reakcję na złożone wcześniej przez oskarżoną zawiadomienie o możliwości popełnienia przez niego przestępstwa, co wnika pośrednio także z treści opinii biegłego psychologa,

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie błędnej oceny dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonej, świadków Ż. D., A. S., J. D., D. T. oraz G. J. ocenianych w świetle okoliczności objętych postępowaniem karnym przeciwko M. W. (sygn. akt II K 639/22) i uznanie ich za niewiarygodne przy jednoczesnym całkowitym pominięciu na potrzeby niniejszego postępowania okoliczności dotyczących czynów zarzuconych M. W. w okresie objętym mniejszym postępowaniem które opisali powołani świadkowie oraz oskarżona (Sąd w ogóle do tych okoliczności nie odnosi się w treści uzasadnienia, nie dokonując żadnej oceny w tym zakresie) a miało to istotne znaczenie zarówno dla oceny wiarygodności zeznań M. W., ustalenia pobudek, którymi kierował się składając zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa (M. W. przedstawiono zarzuty min. o znęcanie się nad żoną w dniu 23 lutego 2022 r., zaś zawiadomienie od niego przyjęto w dniu 24 marca 2022 r.), a nade wszystko dla oceny zaistnienia znamion czynu zabronionego pozostającego w dyspozycji art. 207 kk;

- art. 167 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez zaniechanie załączenia do akt niniejszego postępowania i dopuszczenia dowodów z istotnych dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy II K 639/22 i załączenie do akt sprawy jedynie kopii postanowienia w przedmiocie przedstawienia zarzutów M. W. mimo, że akta te były Sądowi znane w całości (Sąd odczytywał protokoły przesłuchania świadków z tamtego postępowania, jak np. protokół przesłuchania świadka G. J., bowiem prokuratura zaniechała przesłuchania części świadków na potrzeby niniejszego postępowania), a dokumenty takie jak np. protokoły obdukcji P. W. czy treść Wiadomości SMS od M. W. z okresu objętego niniejszym zarzutem mogły istotnie wpływać nie tylko na ocenę wiarygodności pokrzywdzonego ale nade wszystko na samą ocenę zaistnienia zarzucanego oskarżonej czynów;

naruszenia prawa materialnego, a to art. 207 kk w zw. z art. 157 § 2 kk poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie wskutek niezasadnego pominięcia przez Sąd, że pojęcie „znęcanie się” na gruncie art. 207 kk zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu, nie jest zatem możliwe wzajemne znęcanie się małżonków w tym samym czasie, zaś Sąd ustalił, iż obie strony aktywnie uczestniczyły w awanturach, pokrzywdzony także używał wobec oskarżonej przemocy fizycznej (m. in. odepchnięcie nogą), a wobec M. W. toczy się postępowanie karne o uporczywe nękanie oraz trzykrotne naruszenie czynności ciała P. W., w tym w dniu 13 listopada 2021 r. (sygn. akt II K 639/22) dotyczące dokładnie tego samego okresu, który objęty jest zarzutem w niniejszym postępowaniu, co świadczy wprost o niekonsekwencji oskarżyciela publicznego, który wszczął wobec oskarżonej postępowanie karne o znęcanie mimo że już wcześniej toczyło się ono przeciwko pokrzywdzonemu, czego jednak Sąd nie dostrzegł i uznał, że oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona zarzucanych jej czynów,

zasadny

częściowo zasadne

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nietrafny jest zarzut mający polegać na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżona dopuściła się zarzucanych jej zachowań w konsekwencji niekorzystnej dla niej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj. art. 4, art. 7, art. 167 kpk i art. 410 kpk.

Lektura akt Sądu Rejonowego w Bełchatowie o sygnaturze II K 639/22 wcale nie przekreśla poprawności oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji, a jedynie uprawnia do przyjęcia, że w niniejszej sprawie brak jest wystarczających podstaw do uznania, iż zachowania P. W. należy traktować jako znęcanie się nad M. W..

Termin „znęcanie się” na gruncie art. 207 kk zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu. Nie jest zatem możliwe wzajemne znęcanie się nad sobą małżonków w tym samym czasie (zob. wyrok SN z 4.06.1990 r., V KRN 96/90, OSP 1992/4, poz. 78; wyrok SN z 6.08.1996 r., WR 102/96; wyrok SN z 13.09.2005 r., WA 24/05, OSNwSK 2005/1, poz. 1655; wyrok SA w Gdańsku z 27.08.2014 r., II AKa 236/14, LEX nr 1668567). Już sam bowiem źródłosłów znęcania się prowadzi do przekonania, że zawiera on w sobie istnienie po jednej ze stron konfliktu przewagi, sytuacji, w której to jedna ze stron dominuje nad drugą, zadając jej krzywdę (J. Jodłowski, M. Szewczyk [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017).

Porównując treść zarzutów postawionych P. W. w niniejszym postępowaniu z zarzutami pod którymi stanął M. W. w sprawie II K 639/22 Sądu Rejonowego w Bełchatowie nie sposób jest podzielić poglądu, iż oskarżona miała nad pokrzywdzonym wymaganą przez art. 207 kk przewagę. Trudno przecież wyobrazić sobie sytuację, w której to najpierw M. W. „znęca się” nad P. W. w okresie do 9 czerwca 2021 r., a następnie od wymienionego dnia następuje odwrócenie ról i to P. W. „znęca się” nad M. W.. Ponadto zaś w okresie, gdy ofiarą znęcania miał już być M. W. to z drugiej strony miał on się dopuszczać dwóch czynów z art. 157 § 2 kk na szkodę P. W..

Nie sposób także podzielić twierdzenia Sądu Rejonowego, że przewaga po stronie P. W. mogła wynikać z tego, że dzieci małżonków przebywały przy oskarżonej. W art. 207 kk nie chodzi przecież o lepszą pozycję „taktyczną”, ale o przewagę „oprawcy” nad „ofiarą”. Z tego też punktu widzenia, argumentem za przyjęciem znęcania nie może być ogromna liczba interwencji policyjnych, których większość inicjował M. W.. Wynikały one bowiem nie z faktu, iż dzieje mu się krzywda, ale wiązały się z tym, że oskarżona utrudniać mu miała kontakty z dziećmi. Wskazują zaś na to nie tylko wykazy interwencji (k. 30-31 i 33), ale i również zeznania przesłuchanych funkcjonariuszy Policji (R. Ł. k. 73 i 327 odw., M. Ś. k. 74 i 327 odw. – 328 i M. S. k. 102 i 327 odw.).

W powyższym kontekście trudno także nie zauważyć, że zawiadomienie w niniejszej sprawie pokrzywdzony złożył 4 marca 2022 r., a więc dopiero po tym jak został przesłuchany w dniu 24 lutego 2022 r. w charakterze podejrzanego w sprawie 4210-0 Ds. 983.2021 (II K 639/22 SR w Bełchatowie). Okoliczność ta oczywiście pozwala wnioskować, że zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w niniejszej sprawie jest swego rodzaju reakcją na treść ogłoszonych M. W. zarzutów w ww. sprawie. Postępowanie takie jest jednak w pełni naturalne z punktu widzenia przeciętego człowieka. Skoro bowiem określone zachowania M. W. zostały ocenione przez prokuratora jako wyczerpujące znamiona przestępstw popełnionych na szkodę P. W. to również i on sam domagał się podobnych wniosków odnośnie tego jak postępowała względem niego jego żona po tym jak wykrył, że udziela się na portalu C. (...) wykorzystywanym m. in. do nawiązywania kontaktów pomiędzy osobami zainteresowanymi uprawianiem niezobowiązujących stosunków seksualnych. Dlatego też, M. W. zawiadomił o podejrzeniu popełnieniu przestępstw przez oskarżoną na swoją szkodę. Symetryczność jednak takiego postępowania, zdaniem Sądu Okręgowego, nie może automatycznie prowadzić do zdyskredytowania zeznań M. W.. Prawidłowe są zatem ustalenia Sądu I instancji odnośnie tego, że w dniu 9 czerwca 2021 r. w związku z zabraniem oskarżonej telefonu i ujawnieniem jej aktywności na ww. portalu naruszyła ona nietykalność cielesną pokrzywdzonego i drapała go. Po wyprowadzeniu się natomiast z mieszkania przy ul. (...) (w związku z usilnymi próbami interesowania się i utrzymywania osobistych kontaktów przez pokrzywdzonego z córkami, które przebywały pod opieką matki) P. W. w okresie od 5 lipca do 9 grudnia 2021 r. znieważała M. W. używając wobec niego słów powszechnie uznawanych za wulgarne i obelżywe oraz wysyłała mu obraźliwe wiadomości tekstowe, a także naruszała nietykalność cielesną pokrzywdzonego w ten sposób, że go popychała, opluwała i uderzała otwartą ręką w twarz, a w dniu 13 listopada 2021 r. kopiąc M. W. w nogę spowodowała u niego obrażenia ciała w postaci otarcia skóry podudzia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni.

Opisane przed chwilą ustalenia faktyczne sąd rejonowy poczynił w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art. 7 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji Sąd a quo należycie zweryfikował wyjaśnienia oskarżonej i zeznania M. W. oraz relacje pozostałych świadków. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby oskarżona nigdy nie opluła pokrzywdzonego, ani go nie uderzyła. W tym zakresie słusznie zwrócić należy uwagę na sprzeczności, o których wspomniał w uzasadnieniu Sąd Rejonowy, a także zeznania M. B., która widziała jak podczas zdarzenia z 9 czerwca 2021 r. pokrzywdzony jest przytrzymywany przez oskarżoną. Ponadto, nie sposób również było podważać tego w jaki sposób P. W. zwracała się do pokrzywdzonego w wiadomościach, które wysyłała do M. W. (por. wydruki koperta k. 238), a także jak się do niego odzywała podczas wizyty w dniu 9 grudnia 2021 r., której przebieg był nagrywany (płyty koperta k. 239).

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów i sporządzając uzasadnienie nie naruszył art. 7 kpk. Wbrew bowiem wybiórczym i nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, która kompletnie pomija wymowę obiektywnych dowodów i nie wskazuje jakich konkretnie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego miał się dopuścić Sąd I instancji w dokonanej ocenie, zaś podnoszone wątpliwości nie zasługują na uwzględnienie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo tego, że zarzut apelacji dotyczący braku podstaw do przypisania oskarżonej występku znęcania się okazał się zasadny, to wniosek o uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania nie zasługiwał na uwzględnienie. Poszczególne bowiem zachowania oskarżonej, które prokurator opisywał w ramach zarzut znęcania należało wyodrębnić i przypisać jako osobne czyny polegające na naruszaniu nietykalności, znieważaniu i spowodowaniu obrażeń ciała u pokrzywdzonego, które naruszały czynności narządów jego na czas poniżej 7 dni.

2

w zakresie czynu przypisanego w punkcie II wyroku:

- obrazy prawa materialnego – art. 284 § 2 kk poprzez jego błędne zastosowanie w ustalonym stanie faktycznym i uznanie, że oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona przestępstwa przywłaszczenia, podczas gdy z ustaleń Sądu I instancji bezsprzecznie wynika, że uzyskała ona zgodę pokrzywdzonego na rozporządzenie jego obrączką i jej sprzedaż, zaś okoliczność, czy pieniądze przeznaczyła na ustalony wcześniej zakup rowerków dla dzieci nie ma znaczenia w aspekcie prawno-karnym i podlegać może ocenie jedynie na potrzeby postępowania cywilnego,

- naruszenia przepisów prawa postępowania, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 7 kpk w zw. z art. 193 kpk poprzez oparcie przez sąd wartości obrączki jedynie na oświadczeniu pokrzywdzonego, podczas gdy ustalenie jej wartości wymagało informacji specjalnych i powołania biegłego rzeczoznawcy, wskutek czego ustalenie przez Sąd wartości obrączki nabiera charakteru dowolnego;

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W świetle nie budzących najmniejszych wątpliwości zeznań M. W. (k. 11 odw. i 316) obrączka, której dotyczył zarzut z pkt II aktu oskarżenia z pewnością była jego majątkiem odrębnym. Obydwie bowiem obrączki kupił pokrzywdzony (czemu oskarżona nie zaprzecza) jeszcze przed ślubem, który miał miejsce w kwietniu 2016 roku i wskazał konkretnie kwotę za jaką to nastąpiło (3000 zł). W okresie od wiosny 2016 roku do października 2021 roku ceny złota natomiast znacznie wzrosły. W świetle bowiem wyliczeń Narodowego Banku Polski cena 1 grama złota (w próbie 1000) w dniu 1 kwietnia 2016 r. wynosiła 149,50 zł, zaś 1 października 2021 r. było to już 223,70 zł. W tej sytuacji przyjęcie wartości obrączki na kwotę 1500 zł w oparciu o zeznania M. W. nie wzbudza najmniejszych wątpliwości, a ustalenie przedmiotowej okoliczności nie wymagało wiadomości specjalnych.

Jeżeli natomiast chodzi o losy obrączki, to bezspornym było, że M. W. w dniu 1 czerwca 2021 r. powierzył ją oskarżonej, która miała zanieść ją do złotnika do naprawy. Następnie pokrzywdzony odkrył 9 czerwca 2021 roku, że jego żona udziela się na portalu C. (...) wykorzystywanym m. in. do nawiązywania kontaktów pomiędzy osobami zainteresowanymi uprawianiem niezobowiązujących stosunków seksualnych. Sytuacja ta sprawiła, że P. W. w dniu 5 lipca 2021 r. wyprowadziła się wraz z córkami z mieszkania zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, a pomiędzy małżonkami powstał silny konflikt. Następnie, w trakcie wymiany wiadomości sms-owych M. W. w związku z prośbą P. W. o zwrot rowerów dla córek napisał w dniu 31 lipca 2021 r. do oskarżonej, aby sprzedała obrączkę i kupiła „jutro” dzieciom rowerki (k. 281). W związku jednak z tym, ze oskarżona nie sprzedała obrączki, ani nie kupiła rowerków, a w dalszym ciągu była w jej posiadaniu, pokrzywdzony w październiku 2021 r. zaczął żądać zwrotu obrączki. Niestety P. W. tego nie uczyniła i zwodziła M. W.. Okoliczności te wynikają jasno nie tylko z zeznań pokrzywdzonego, ale i również z treści wiadomości przesyłanych pomiędzy małżonkami (por. koperta k. 238). Przyjęcie zatem, iż oskarżona przywłaszczyła powierzoną jej przez pokrzywdzonego obrączkę było jak najbardziej słuszne. O ile bowiem przez pewien okres stosownie do dyspozycji M. W. mogła ją sprzedać, to jednak miało to nastąpić w ściśle określonym celu (na zakup rowerków). Fakt natomiast, że tego nie uczyniła oraz w dalszym ciągu dysponowała rzeczą, a pokrzywdzony wyraźnie domagał się zwrotu swojej własności, któremu to żądaniu P. W. nie dała posłuchu sprawia, że przyjęcie kwalifikacji z art. 284 § 2 kk było jak najbardziej prawidłowe. Stosownie bowiem do orzecznictwa Sądu Najwyższego bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy na własność, np. przez odmowę zwrotu, zaprzeczenie otrzymania, zapewnienie o zwrocie, ukrywanie itp., bądź przekazanie tej rzeczy na własność osobie trzeciej (sprzedaż, zamiana, darowizna), bądź bezprawne jej zużycie, przerobienie itp. może być przywłaszczeniem, jeżeli towarzyszy temu zamiar zatrzymania rzeczy w swoim majątku przez sprawcę (por. wyrok SN z 14.11.2014 r., IV KK 101/14, LEX nr 1567487; postanowienie SN z 15.11.2002 r., IV KKN 380/99, LEX nr 77427). Przestępny zamiar owego działania, określany jako tzw. „animus rem sibi habendi”, sprowadza się do istnienia po stronie sprawcy zamiaru powiększenia swego majątku kosztem majątku osoby pokrzywdzonej (zob. wyroki SN: z 06.01.1978 r., V KR 197/77, LEX nr 17043; z 11.03.2003 r., V KK 212/02, Prok. i Pr. 2003, poz. 8, str. 9, KZS 2003 Nr 8, poz. 29, str. 16; z 02.12.2008 r., III KK 221/08, LEX nr 495316; z 20.05.2014 r., II KK 3/14, LEX nr 1476960).

Mając jedynie na uwadze daty, w których M. W. żądał zwrotu obrączki i stanowisko, jakie wobec tego zajęła oskarżona, Sąd Okręgowy zmodyfikował datę popełnienia czynu z punku II aktu oskarżenia na październik 2021 r.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że zarzut okazał się niezasadny, to wniosek również był nieuprawniony. Zachowanie bowiem przypisane oskarżonej wypełniało znamiona czynu z art. 284 § 2 kk. Rozmiar zaś wyrządzonej szkody, opisane powyżej sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego oraz postać zamiaru i motywacja P. W. nie pozwalają na przyjęcie, iż stopień społecznej szkodliwości czynu był znikomy.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w zakresie warunkowego umorzenia postępowania oraz zobowiązania do naprawienia szkody za czyn z punktu II aktu oskarżenia, a także rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Okoliczności popełnienia czynów nie budzą wątpliwości. Wina P. W. i stopień społecznej szkodliwości przypisanych jej czynów nie są znaczne, aczkolwiek nie sposób jednocześnie mówić o znikomej społecznej szkodliwości jej zachowań. Różnorodność bowiem sposobu postępowania wobec pokrzywdzonego na znacznej przestrzeni czasowej oraz nieustępliwość oskarżonej sprzeciwiają się przyjęciu wniosku o braku karygodności przypisanych jej czynów. Pomimo zatem tego, że zarzut apelacji w zakresie braku podstaw do przypisania znęcania się przez oskarżoną nad pokrzywdzonym okazał się zasadny, to nie było powodów do zmiany wyroku odnośnie istoty sprawy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

a) przyjęcie w miejsce czynu z punktu I, iż P. W.:

- w dniu 9 czerwca 2021 r. w B. (woj. (...)) w mieszkaniu przy ul. (...) naruszyła nietykalność cielesną M. W. w ten sposób, że szarpała pokrzywdzonego i drapała go, czym wyczerpała dyspozycję art. 217 § 1 kk,

- w okresie od 5 lipca do 9 grudnia 2021 r. w B. (woj. (...)) na Os. (...) oraz innych nieustalonych miejscach w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru znieważała M. W. używając wobec niego słów powszechnie uznawanych za wulgarne i obelżywe oraz wysyłała mu obraźliwe wiadomości tekstowe, a także naruszała nietykalność cielesną pokrzywdzonego w ten sposób, że go popychała, opluwała i uderzała otwartą ręką w twarz, a w dniu 13 listopada 2021 r. kopiąc M. W. w nogę spowodowała u niego obrażenia ciała w postaci otarcia skóry podudzia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni, czym wyczerpała dyspozycję art. 157 § 2 kk i art. 216 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 § 1 kk,

b) przyjęcie, iż czynu z punktu II P. W. dopuściła się w bliżej nieustalonym miejscu w B. (woj. (...)) w październiku 2021 roku;

Zwięźle o powodach zmiany

Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne nie uprawniały do przyjęcia, iż P. W. znęcała się nad M. W.. Dawały jednak podstawę do przypisania czynów opisanych pkt a). Zachowania polegające na szarpaniu, popychaniu, opluwaniu i uderzaniu otwartą ręką twarz stanowiły naruszenie nietykalności cielesnej pokrzywdzonego i wyczerpywały znamiona art. 217 § 1 kk. Słowa powszechnie uznawane za wulgarne i obelżywe kierowane bezpośrednio wobec M. W. oraz obraźliwe wiadomości tekstowe mieszczą się w dyspozycji art. 216 § 1 kk. Kopnięcie natomiast pokrzywdzonego w nogę w dniu 13 listopada 2021 r. spowodowało u niego obrażenia ciała w postaci otarcia skóry podudzia prawego, które naruszało czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni, a więc spełniało kryterium czynu zabronionego określonego w art. 157 § 2 kk.

Zachowania opisane w tirecie drugim pkt a) zostały popełnione ponadto w ramach czynu ciągłego albowiem miały miejsce w krótkich odstępach czasu oraz w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. O takim zamiarze świadczy fakt, że oskarżona 5 lipca 2021 r. wyprowadziła się z dziećmi i następnie konsekwentnie utrudniała oskarżonemu kontakt z nimi, a w sytuacji, kiedy M. W. o to zabiegał spotykał się z agresją ze strony oskarżonej. W odniesieniu z kolei do wydarzeń z 9 czerwca 2021 r. o takim zamiarze jeszcze nie można było wnioskować, gdyż odkrycie aktywności oskarżonej na portalu C..pl stanowiło zaskoczenie dla P. W. i nie sposób zakładać, że już wówczas swoim zamiarem obejmowała to, że będzie postępować wobec pokrzywdzonego tak jak miało to miejsce po przeprowadzeniu się z dziećmi z mieszkania z ul. (...) na Os. (...). Za końcową datę zachowań przypisanych w ramach czynu ciągłego Sąd Okręgowy przyjął natomiast dzień 9 grudnia 2021r. Wówczas bowiem pokrzywdzony ostatni raz przed złożeniem zawiadomienia miał rozmawiać z żoną (por. k. 12) i odnośnie tego dnia można mieć pewność, że wtedy miały miejsce ostatnie zachowania oskarżonej polegające na słownym znieważaniu pokrzywdzonego oraz naruszaniu jego nietykalności poprzez oplucie M. W..

W zakresie czynu z pkt b) z przyczyn opisanych we wcześniejszej części uzasadnienia (pkt 3.2) zmianie podlegało określenie czasu i miejsca jego popełnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonej przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd na podstawie art. 12 w zw. z art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonej opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 7 ww. ustawy).

W oparciu natomiast o art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk i art. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

     1

Podmiot wnoszący apelację

     obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

     całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana