Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 374/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 7 marca 2024 roku, w sprawie o sygn. akt II K 771/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.:

- poprzez błędną ocenę materiału dowodowego polegającą na dokonaniu ustaleń, że oskarżony, do momentu popełnienia czynu, żył w zgodzie z porządkiem prawnym, podczas gdy oskarżony w sprawie o sygn. akt II K 761/22, zakończonej wyrokiem wydanym przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie (sygn. akt postępowania odwoławczego IV Ka 537/23), skazany został za czyn popełniony przeciwko oskarżycielowi posiłkowemu dnia 20 stycznia 2021 roku, a więc przed popełnieniem czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy;

- poprzez błędną ocenę materiału dowodowego polegającą na dokonaniu ustaleń, że oskarżony, do momentu popełnienia czynu, żył w zgodzie z porządkiem prawnym, podczas gdy oskarżony w sprawie o sygn. akt II K 641/22, zakończonej wyrokiem wydanym przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie (sygn. akt postępowania odwoławczego IV Ka 559/23), skazany został za czyn popełniony przeciwko córce oskarżyciela posiłkowego dnia 3 września 2022 roku, a więc przed popełnieniem czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy;

- poprzez wybiórczą ocenę materiału dowodowego, polegającą na pominięciu faktu dotychczasowej karalności oskarżonego, który w sprawach o sygn. akt II K 761/22 oraz II K 641/22, został skazany na kary grzywny, w tym w jednej z ww. spraw za czyn przeciwko oskarżycielowi prywatnemu, podczas gdy powyższa okoliczność ma istotne znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, a tym samym braku podstaw do umorzenia skazania;

- poprzez wybiórczą ocenę materiału dowodowego polegającą na pominięciu faktu, że w ww. postępowaniach oskarżony również tłumaczył swoje postępowanie chęcią realizowania kontaktów z synem;

- poprzez wybiórczą, a w konsekwencji błędną ocenę materiału dowodowego, polegająca na przyjęciu, że strony nie potrafią kwestii realizacji kontaktów z dzieckiem oskarżonego załatwić w sposób cywilizowany, a ponadto, że kwestiami tymi powinien zająć się sąd rodzinny, podczas gdy oskarżony ma sądownie uregulowane kontakty z synem, których jednak nie akceptuje i nie realizuje, wyznaczając samowolnie miejsca, godziny i terminy spotkań z synem, poprzez śledzenie matki dziecka i jego dziadków i podejmowanie prób wymuszania kontaktów w czasie i miejscu innym, aniżeli wyznaczony przez Sąd w prawomocnie zakończonych postępowaniach o sygn. akt II Ca 1062/23 (III Nsm 113/23) oraz sygn. akt II Ca 648/22 (III Nms 50/19);

- poprzez błędne przyjęcie, że oskarżyciel posiłkowy jest stroną toczących się postępowań, w przedmiocie uregulowania i wyegzekwowania kontaktów z dzieckiem oskarżonego, podczas gdy przedmiotowe postępowania toczą się pomiędzy oskarżonym a córką oskarżyciela posiłkowego;

- poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, polegająca na uznaniu, że motywacją działania oskarżonego nie było narażenie na szkody czy też dokuczenie pokrzywdzonemu, a jedynie troska o dziecko i uzyskanie kontaktów z nim, podczas gdy brak jakiegokolwiek logicznego wyjaśnienia, w jaki sposób zachowanie oskarżonego, polegające na bezprawnym udostępnianiu wizerunku i danych osobowych oskarżyciela posiłkowego, miałoby świadczyć o trosce o dziecko, a także doprowadzić do uzyskania kontaktów z dzieckiem;

- poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, że zachowanie oskarżonego jest usprawiedliwione, z uwagi na fakt, że inicjowane przez niego postępowania zmierzającego do wyegzekwowania kontaktów z dzieckiem nie przynoszą rezultatu, podczas gdy powyższe nie powinno być w żaden sposób tolerowane i usprawiedliwiane przez Sąd, bowiem stanowi brak poszanowania dla prawomocnych orzeczeń Sądów wydawanych w sprawach rodzinnych i stanowi przejaw samowoli oskarżonego, której usprawiedliwianie jest niedopuszczalne i nie znajduje żadnego uzasadnienia;

- poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, że inicjowane przez oskarżonego postępowania zmierzającego do wyegzekwowania kontaktów z dzieckiem nie przynoszą rezultatu, podczas gdy w rzeczywistości postępowania te przynoszą rezultat w postaci uregulowania kontaktów, jednak nie przynoszą rezultatu oczekiwanego przez oskarżonego;

- poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, polegającą na uznaniu, że udostępnienie wizerunku oskarżyciela posiłkowego nie było celowym (umyślnym) działaniem oskarżonego, podczas gdy zasady doświadczenia życiowego prowadzą do wniosku, że oskarżony prowadząc relacje „na żywo", co najmniej godził się z tym, że udostępni wizerunek oskarżyciela prywatnego, gdyby bowiem rzeczywiście chciał tego uniknąć, to dokonane nagranie mógł edytować i udostępnić bez fragmentu, którego udostępniać nie chciał;

- poprzez wybiórczą ocenę materiału dowodowego polegającą na pominięciu faktu, że w dniu popełnienia czynu, oskarżony, zgodnie z orzeczeniem Sądu, nie miał realizować kontaktów z dzieckiem, bowiem w dacie czynu obowiązywało orzeczenie (obowiązujące de facto nadal z drobną korektą godziny) zgodnie z którym, oskarżony ma prawo realizować kontakty z dzieckiem w świetlicy Szkoły Podstawowej nr (...), w obecności kuratora sądowego, w co drugą środę w godzinach 15:00-16:50.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższe zarzuty nie zdołały przekonać Sądu Okręgowego.

Stwierdzić należy, że nie ma racji skarżący, iż Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego, która w konsekwencji doprowadziłaby do podjęcia błędnej decyzji o umorzeniu postępowania w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w związku z art. 1 § 2 k.k. Jako słuszne uznać należało stanowisko Sądu I instancji, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie, iż popełniony przez oskarżonego czyn, cechował się stopniem społecznej szkodliwości w stopniu większym, niż znikomy. Dlatego też jedynym dopuszczalnym w tym stanie rzeczy rozstrzygnięciem, było wydanie wyroku umarzającego postępowanie karne.

Nie można podzielić zarzutów skarżącego, zmierzających do wykazania, iż Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Przypomnieć należy, iż zgodnie z treścią art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Jak powyższego wynika, przy dokonywaniu oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, ustawodawca nakazuje brać od uwagę okoliczności dotyczącego samego czynu, jego strony przedmiotowej i podmiotowej. Jak powszechnie przyjmuje się w piśmiennictwie, wymienione w art. 115 § 2 k.k. kwantyfikatory społecznej szkodliwości czynu tworzą zamknięty katalog. Oznacza to, że przy badaniu materialnej treści przestępstwa nie mogą być uwzględniane żadne inne okoliczności, niż wymienione w tym przepisie. W szczególności na społeczną szkodliwość badanego czynu nie ma wpływu nagminność popełniania tego typu czynów zabronionych. Bez znaczenia są również warunki i właściwości osobiste sprawcy. Przy ocenie materialnej treści przestępstwa nie bierze się także pod uwagę dotychczasowego sposobu życia sprawcy (w tym uprzedniej karalności), jak i jego zachowania po popełnieniu czynu Oznacza to, że nawet uprzednia karalność sprawcy, czy też inne negatywne okoliczności dotyczące jego osoby, nie mogą mieć znaczenia w kontekście dokonywanej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu (por. np. R.A. Stefański [red.], Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2023; M. Królikowski, R. Zawłocki [red.] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Art. 1–116. Wyd. 4, Warszawa 2017).

W świetle powyższego, nie mogą mieć zatem relewantnego znaczenia twierdzenia skarżącego, iż społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie mogła być uznana jako znikoma, gdyż był on już skazany za czyn popełniony przeciwko oskarżycielowi posiłkowemu, a także nie można uznać, aby wcześniej żył w zgodzie z porządkiem prawnym. Także i Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zbytecznie powołał się na kwestię uprzedniej niekaralności oskarżonego (w chwili czynu). Nie miało to jednak ostatecznie znaczenia dla zasadności końcowego rozstrzygnięcia, gdyż ocena okoliczności wskazanych w art. 115 § 2 k.k., a zaistniałych w niniejszej sprawie, prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż czyn oskarżonego charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości.

Większość zarzutów apelacji, skupia się na próbie wykazania, iż oskarżony nie realizuje sądownie uregulowanych kontaktów z synem, wyznaczając samowolnie miejsca, godziny i terminy spotkań z dzieckiem, poprzez śledzenie matki dziecka i jego dziadków, a motywacją działania oskarżonego jest wyłącznie dokuczenie pokrzywdzonemu. Nie jest kwestionowanym, że pomiędzy oskarżonym, a rodziną T. istnieje konflikt, na tle wykonywania władzy rodzicielskiej nad synem A. i kontaktów z tymże dzieckiem. Obie strony zarzucają sobie wzajemnie niewłaściwe postępowanie, czego wyrazem są inne sprawy sądowe. Jednakże skupienie się na tych kwestiach nie może oddalać od istoty rozpoznawanej tu sprawy karnej. Nie dotyczyła ona przecież zarzutu znieważenia, niewykonywania orzeczeń sądowych, czy też stalkingu, ale występku z art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 roku o ochronie danych osobowych (nieuprawnione przetwarzanie danych osobowych). Zasadnicze znaczenie ma więc ocena zachowania oskarżonego w kontekście wyczerpania znamion ustawowych tego właśnie przestępstwa. Mieć tu trzeba przede wszystkim na uwadze definicję danych osobowych zawartą w art. 4 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (RODO), zgodnie z którą dane osobowe oznaczają wszelkie informacje o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej („osobie, której dane dotyczą”). Przy czym, możliwa do zidentyfikowania osoba fizyczna to osoba, którą można bezpośrednio lub pośrednio zidentyfikować, w szczególności na podstawie identyfikatora takiego jak imię i nazwisko, numer identyfikacyjny, dane o lokalizacji, identyfikator internetowy lub jeden bądź kilka szczególnych czynników określających fizyczną, fizjologiczną, genetyczną, psychiczną, kulturową lub społeczną tożsamość osoby fizycznej.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony w prowadzonej przez siebie relacji ,,na żywo” używał informacji, które pozwalały na zidentyfikowanie osoby H. T.. Używał bowiem imienia oskarżyciela posiłkowego, wskazał na nazwisko pokrzywdzonego (...), wskazał na jego wiek, miejsce zatrudnienia oraz zajmowane w pracy stanowisko, ujawnił markę i numer rejestracyjny samochodu oskarżyciela posiłkowego oraz wskazywał na adres, lokalizację oraz wygląd zewnętrzny elewacji nieruchomości. Wszystkie te informacje mieszczą się w definicji ,,danych osobowych" określonej przez art. 4 RODO i pozwalały osobie postronnej na zidentyfikowanie osoby H. T.. Sąd Rejonowy dostatecznie nie uwypuklił jednak okoliczności, że przedmiotowa relacja ,,live” trwała ponad 25 minut, a wskazane wyżej informacje, identyfikujące osobę oskarżyciela posiłkowego, były podawane w różnych miejscach jej trwania. Powodowało to, że możliwość zidentyfikowania osoby oskarżyciela posiłkowego przez kogoś postronnego była wprawdzie możliwa, ale jednak w dużej mierze utrudniona. W dodatku kluczowa informacja o nazwisku oskarżyciela posiłkowego (która jednorazowo pojawiła się w nagraniu), nie została umieszczona, ani w opisie zarzucanego oskarżonemu czynu w akcie oskarżenia, ani nie została uzupełniona przez Sąd Rejonowy przy sporządzeniu treści wyroku. W chwili obecnej jakakolwiek modyfikacja tego opisu czynu, w świetle treści art. 434 § 1 k.p.k., jest już niedopuszczalna.

Niczego tu nie może też zmienić kwestia udostępnienia w przedmiotowym nagraniu wizerunku oskarżyciela posiłkowego. Można wprawdzie zgodzić się ze skarżącym, iż występku z art. 107 § 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 roku o ochronie danych osobowych, można dopuścić się w zamiarze ewentualnym, a oskarżony, prowadząc relację „na żywo", godził się z tym, że może zostać również uchwycona twarz oskarżyciela posiłkowego. Tym niemniej, wizerunek twarzy H. T. pojawił się na nagraniu, trwającym ponad 25 minut przez ułamek sekundy, co wyniknęło – jak przyjął Sąd meriti – raczej z przypadku, niż zamierzonego i celowego działania oskarżonego.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że czyn przypisany oskarżonemu – jak słusznie uznał Sąd I instancji – charakteryzował się stopniem społecznej szkodliwości w stopniu jedynie znikomym. Niniejsze postępowanie karne podlegało zatem – zgodnie z treścią art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. – umorzeniu.

Wniosek

o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uwzględnienie w opisie czynu, że oskarżony upublicznił wizerunek H. T. i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności w wymiarze pozostawionym do uznania Sądu oraz zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych wyżej, wniosek odwoławczy nie mógł zostać uwzględniony. Ponadto przypomnieć trzeba, że zgodnie z treścią art. 454 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przedstawionych już wyżej powodów wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok, jako słuszny i odpowiadający prawu, należało w całości utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., zgodnie z którym, w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Wysokość opłaty Sąd odwoławczy ustalił na podstawie art. 13 ust. 2

ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach karnych (tekst. jedn.: Dz. U Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana