Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 670/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20 lipca 2023 roku w sprawie II K 9/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

------------

---------------

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

P. apelacji obrońcy oskarżonego S. M. (1) :

I. obrazy przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj.:

1. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów oraz zasadzie obiektywizmu, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przy nieuwzględnieniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, polegające na:

a) dowolnym przypisaniu działaniu oskarżonego winy umyślnej w sytuacji, gdy wniosek ten nie wynikał ze zgromadzonego materiału dowodowego i oparcie powyższego stanowiska wyłącznie na supozycji, iż jako właściciel firmy i osoba uprawniona do podpisywania deklaracji i zeznań podatkowych, ex definitione musi mieć świadomość uczestniczenia w nielegalnym procederze polegającym na zaliczaniu w poczet kosztów uzyskania przychodu nierzetelnych faktur, a przynajmniej na uczestniczenie w nim musi się godzić, w sytuacji gdy zebrany materiał dowodowy nie dawał podstaw do takiego twierdzenia, a z obszernego materiału dowodowego zebranego w toku postępowania jednoznacznie wynikało, że nierzetelność tych dokumentów nie wynikała z jakiegokolwiek nielegalnych działań oskarżonego oraz firmy (...), lecz wyłącznie z odmiennej oceny materialno – prawnej usług świadczonych na rzecz oskarżonego (w zakresie cywilistycznym), o czym oskarżony nie mógł wiedzieć i którego skutku nie oczekiwał, ani na niego się nie godził,

b) zaniechaniu wskazania przyczyn, dla których działaniu oskarżonego polegającemu na uwzględnieniu w rozliczeniu podatkowym faktur zakupu usług budowlanych wystawionych przez firmę (...), należało przypisać umyślność, w sytuacji, gdy jest to przesłanka warunkująca możliwość skazania za przypisane mu czyny,

c) dowolnej ocenie przeprowadzonych dowodów z przesłuchania świadków (M. P., R. O., M. K., J. P., Ł. J. (1), P. B.) poprzez uznanie, że:

- firma (...) świadczyła na rzecz firmy oskarżonego usługi budowlane oraz,

- organizacja pracy firmy (...) przy wykonywaniu prac na rzecz PPHU (...) była identyczna jak w przypadku wszystkich innych podwykonawców,

- roboty wykonywane przez pracowników (...) nie były nadzorowane przez I. K., jej kierownika robót – P. T. oraz wyznaczonych przez I. K. brygadzistów, którzy organizowali pracę pozostałych pracowników tego podwykonawcy,

d) dowolnym, sprzecznym z zebranym materiałem dowodowym uznaniu, że dokonując zarzucanych mu czynów miał świadomość tego, że usługi, które świadczyła na jego rzecz firma (...) w okresie VIII – XII.2014 r. nie stanowiły robót budowlanych lecz wyłącznie najem pracowników,

e) całkowicie dowolnym, oderwanym od zebranego materiału i zasad logicznego rozumowania uznaniu, że firma (...) nie świadczyła na rzecz firmy oskarżonego usług budowalnych jako podwykonawca, a wyłącznie usługę udostępniania pracowników, w sytuacji, gdy charakter stosunku prawnego łączącego te podmioty, zakres obowiązków spoczywających na firmie (...), sposób rozliczania się stron i odbioru prac, a także faktycznie jej działania na budowie, w sposób jednoznaczny potwierdzały, że na przedmiotowej budowie działała w charakterze podwykonawcy,

f) niedopuszczalnym uznaniu, że firma (...) świadczyła usługę wynajmu pracowników w sytuacji, gdy świadczenia tego typu usług w odniesieniu do prac budowlanych szczególnie niebezpiecznych, do których należały wykonywane przez nią prace, jest ustawowo zakazane,

g) dowolnym, nielogicznym, wewnętrznie sprzecznym ustaleniu, że w ramach współpracy z oskarżonym w okresie I-VII.2014 r. firma (...) działała w charakterze podwykonawcy, zaś w okresie VIII-XII.2014 r. świadczyła na rzecz tego podmiotu wyłącznie usługę udostępniania pracowników, w sytuacji gdy usługi wykonywane przez nią przez cały 2014 r. miały identyczny charakter i oparte były na analogicznych, czy wręcz tych samych umowach, mimo że kwestia ta wielokrotnie podnoszona była przez obrońcę w toku postępowania,

h) dowolnym uznaniu, że zapewnianie przez firmę PPHU (...) ciężkiego sprzętu swoim podwykonawcom stanowi jakąkolwiek podstawę do przyjęcia, że usługi świadczone przez jej podwykonawców nie stanowią robot budowlanych, w sytuacji, gdy z przeprowadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynikało, że jest to standardowa sytuacja na rynku usług budowlanych (zeznania m. in. M. K., J. P., raport (...) Związku (...) z 2019 r., opinia biegłego – W. J. (1)), a także, że identyczny model współpracy był stosowany przez oskarżonego w odniesieniu do innych podwykonawców, z którymi współpracował i jest stosowany do chwili obecnej (decyzje podatkowe wydane w stosunku do S. M. (2), zeznania świadków, wyjaśnienia oskarżonego),

i) niezrozumiałym i kontrfaktycznym przypisaniu oskarżonemu winy umyślnej w związku z przypisanymi czynami, w sytuacji gdy ani w toku postępowań podatkowych, ani w ramach postępowania karnego nie kwestionowano rzeczywistego charakteru prac wykonanych na rzecz firmy oskarżonego przez (...) I. K. – tak co do zakresu, jak i co do ceny jednostkowej – a odmienna ocena prawno – podatkowa zaistniałych zdarzeń wynikała wyłącznie z inne kwalifikacji prawnej stosunku prawnego łączącego strony, która to okoliczność pozostawała całkowicie poza świadomością oskarżonego oraz I. K. przy nawiązaniu i kontynuowaniu współpracy gospodarczej w okresie objętym postępowaniem,

j) bezpodstawnym i dowolnym zakwestionowaniu kosztownego charakteru wydatków poczynionych przez oskarżonego na rzecz firmy (...), mimo że w realiach niniejszej sprawy nie zakwestionowano, że sporne prace zostały faktycznie wykonane, zaś status podatkowy VAT firmy (...) nie ma jakiegokolwiek wpływu dla oceny czy faktycznie wykonała te prace, w szczególności nie stanowi przesłanki formalno – prawnej warunkującej dopuszczalność zaliczenia danego wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodu, zwłaszcza gdy na podstawie innych zebranych dowodów z łatwością można było ustalić jaka była wartość wydatku faktycznie poniesionego przez skarżącego na zakup spornych usług,

które to uchybienia miały oczywisty wpływ na treść zaskarżonego wyroku, bowiem w ich wyniku Sąd I instancji nie rozpoznał sprawy co do istoty, w swej analizie bazując niemal wyłącznie na treści decyzji podatkowych i wyroków sądów administracyjnych, pomijając tym samym szereg wątków i okoliczności, których ustalenie było niezbędne w celu przesądzenia o możliwości pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karno – skarbowej oraz nie przeprowadził w pełni postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie wychodząc z założenia, że wszystkie istotne dla oceny prawno – karnej ustalenia i dowody zostały już zebrane w toku postępowań podatkowych;

2. naruszenie art. 4, art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez całkowite pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku:

a) wskazania okoliczności i dowodów jakie sąd I instancji miał na względzie uznając, że oskarżony przyjmując od firmy (...) faktury za usługi budowlane w 2014 r., a następnie księgując je i uwzględniając w zeznaniu podatkowym, miał świadomość lub co najmniej przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego, w sytuacji gdy w aktach sprawy brak jest dowodów pozwalających na dokonanie takich ustaleń,

b) wskazania przyczyn, dla których nie dał wiarygodności dowodom z dokumentów przedstawionych przez oskarżonego, w szczególności zawartych w pismach procesowych z dnia 05.07.2023 r., 18.04.2023 r., 14.09.2021 r.,

co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem brak merytorycznego odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do stanowiska procesowego oskarżonego oraz szeregu zaproponowanych przez niego dowodów powodują, że nie może on poznać stanowiska Sądu I instancji w powyższym zakresie, co uniemożliwia mu w pełni merytoryczne odniesienie się do takiej milczącej oceny, a tym samym stanowi ograniczenie prawa do obrony,

3. obrazę art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez nieprzeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez obrońcę w piśmie z dnia 05.07.2023 r. oraz na rozprawie z dnia 07.07.2023 r. w postaci:

a) dopuszczenia dowodu z opinii biegłego do spraw budownictwa W. J. (2),

b) wystąpienia do firmy (...) z żądaniem przedstawienia informacji zawartych w piśmie procesowym obrońcy z dnia 05 lipca 2023 roku,

c) przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadka w osobie D. W.

mimo że dowody te miały kluczowe znaczenie dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych bowiem dotyczyły bezpośrednio charakteru prawnego usług realizowanych przez firmę (...) na rzecz PPHU (...);

4. naruszenie art. 4 i art. 8 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

a) zaniechanie samodzielnego rozpoznania sprawy i bezkrytyczne oparcie dokonanych ustaleń i wniosków wyłącznie na rozstrzygnięciach organów podatkowych mimo wykazania przez oskarżonego szeregiem dowodów przeprowadzonych w toku postępowania, iż rozumowanie organów podatkowych opierało się na oczywiście błędnych, a często rażąco niekonsekwentnych i nielogicznych założeniach,

b) oparcie zaskarżonego wyroku na literalnym brzmieniu uzasadnienia wyroku karnego wydanego w innej sprawie – sygn. akt II K 8/23 (nie dotyczącej S. M. (2)), mimo że nie było on prawomocny,

c) brak samodzielności w rozumowaniu Sądu I instancji przejawiające się instrumentalnym powielaniem fragmentów uzasadnienia w innej sprawie (sygn. akt II K 8/23), czego przejawem jest m. in. mechaniczne powielanie sformułowań i dowodów występujących w tamtej sprawie, a które nie pojawiły się w toku postępowania prowadzonego w stosunku do S. M. (2), czego przykładem jest fragment zawarty w pkt 1.1.2 uzasadnienia, w którym Sąd I instancji dokonuje oceny dowodu w postaci opinii psychiatrycznej, która in casu nie została przeprowadzona, a dowód ten pojawił się w sprawie p. I. K. i został w uzasadnieniu tamtego wyroku identycznie opisany

co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem doprowadziło do wydania wyroku bez przeprowadzenia kompletnego postępowania dowodowego i bez dokonania jego samodzielnej i komplementarnej oceny przez Sąd I instancji co stanowi podstawową gwarancję rzetelnego procesu karnego,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na wynik sprawy poprzez:

1. bezpodstawne uznanie, że działaniu oskarżonego można przypisać cechy umyślności, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie dawał jakichkolwiek podstaw do takiej oceny, a sam fakt wydania w stosunku do niego decyzji podatkowych w żadnym wypadku nie mogło służyć jako dowód na umyślny charakter jego działania w sytuacji gdy w ramach postępowania podatkowego wina podatnika nie jest przedmiotem ustaleń faktycznych,

2. niezrozumiałe i rażąco sprzeczne z materiałem uznanie, że przeprowadzone dowody z przesłuchania świadków (M. P., R. O., M. K., J. P., Ł. J. (1), P. B.) nie potwierdziły tego, że:

- firma (...) świadczyła na rzecz firmy oskarżonego usługi budowlane,

- organizacja pracy firmy (...) przy wykonywaniu prac na rzecz PPHU (...) była identyczna jak w przypadku wszystkich innych podwykonawców,

- roboty wykonywane przez pracowników (...) nie były nadzorowane przez I. K., jej kierownika robót – P. T. oraz wyznaczonych przez I. K. brygadzistów, którzy organizowali pracę pozostałych pracowników tego podwykonawcy,

3. całkowicie bezpodstawne, sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym uznanie, że dokonując zarzucanych mu czynów miał świadomość tego, że usługi, które świadczyła na jego rzecz firma (...) w okresie VIII – XII. 2014 r. nie stanowiły robót budowlanych lecz wyłącznie najem pracowników,

4. całkowicie dowolne, oderwane od zebranego materiału i zasad logicznego rozumowania uznanie, że firma (...) nie świadczyła na rzecz firmy oskarżonego usług budowlanych jako podwykonawca a wyłącznie usługę udostępniania pracowników, w sytuacji gdy charakter stosunku prawnego łączącego te podmioty, zakres obowiązków spoczywających na firmie (...), sposób rozliczenia się stron i odbioru prac, a także faktyczne jej działania na budowie, w sposób jednoznaczny potwierdzały, że na przedmiotowej budowie działała w charakterze podwykonawcy,

5. uznanie, że firma (...) świadczyła usługę wynajmu pracowników w sytuacji, gdy świadczenie tego typu usług w odniesieniu do prac budowlanych szczególnie niebezpiecznych, do których należały wykonywane przez nią prace, jest ustawowo zakazane,

6. nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne i dowolne ustalenie, że w ramach współpracy z oskarżonym w okresie I-VII. 2014 r. firma (...) działała w charakterze podwykonawcy, zaś w okresie VIII-XII.2014 r. świadczyła na rzecz tego podmiotu wyłącznie usługę udostępniania pracowników w sytuacji gdy usługi wykonywane przez nią przez cały rok 2014 miały identyczny charakter i oparte były na analogicznych, czy wręcz tych samych umowach, mimo że kwestia ta wielokrotnie podnoszona była przez obrońcę w toku postępowania,

7. bezpodstawne uznanie, że zapewnienie przez firmę PPHU (...) ciężkiego sprzętu swoim podwykonawcom stanowi jakąkolwiek podstawę do przyjęcia, że usługi świadczone przez jej podwykonawców nie stanowią robót budowlanych, w sytuacji gdy z przeprowadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynikało, że jest to standardowa sytuacja na rynku usług budowlanych (zeznania m. in. M. K., J. P., raport (...) Związku (...) z 2019 r. opinia biegłego – W. J. (1)), a także, że identyczny model współpracy był stosowany przez oskarżonego w odniesieniu do innych podwykonawców, z którymi współpracował i jest stosowany do chwili obecnej (decyzje podatkowe wydane w stosunku do S. M. (2), zeznania świadków, wyjaśnienia oskarżonego),

8. bezpodstawne uznanie, że za przyjęciem iż firma (...) świadczyła wyłącznie usługę udostępniania pracowników przemawia fakt, że zaawansowany technologicznie sprzęt, taki jak rusztowania czy systemy szalunkowe, był zapewniany przez oskarżonego, w sytuacji gdy korzystanie z tych systemów wymagało od pracowników firm podwykonawczych specjalistycznej wiedzy i doświadczenia,

9. niezrozumiałe i kontrfaktyczne przypisanie oskarżonemu winy umyślnej w związku z przypisanymi mu czynami, w sytuacji, gdy ani w toku postępowań podatkowych, ani w ramach postępowania karnego nie kwestionowano rzeczywistego charakteru prac wykonywanych na rzecz firmy oskarżonego przez (...) I. K. – tak co do zakresu, jak i co do ceny jednostkowej – a odmienna ocena prawno – podatkowa zaistniałych zdarzeń wynikała wyłącznie z innej kwalifikacji prawnej stosunku prawnego łączącego strony, która to okoliczność pozostawała całkowicie poza świadomością oskarżonego oraz I. K. przy nawiązaniu i kontynuowaniu współpracy gospodarczej w okresie objętym postępowaniem,

10. bezpodstawne zakwestionowanie kosztownego charakteru wydatków poczynionych przez oskarżonego na rzecz firmy (...), mimo że w realiach niniejszej sprawy nie zakwestionowano, że sporne prace zostały faktycznie wykonane, zaś status podatkowy VAT firmy (...) nie ma jakiegokolwiek wpływu dla oceny czy faktycznie wykonała te prace, w szczególności nie stanowi przesłanki formalno – prawnej warunkującej dopuszczalność zaliczenia danego wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodu, zwłaszcza gdy na podstawie innych zebranych dowodów z łatwością można było ustalić jaka była wysokość wydatku faktycznie poniesionego przez skarżącego na zakup spornych usług;

III. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 56 § 1 k.k.s., art. 62 § 2 k.k.s. i art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 4 § 1 i 2 k.k.s. poprzez ich błędną wykładnię i zastosowanie, polegające na:

a) uznaniu, iż samo posłużenie się nierzetelną fakturą poprzez jej zaewidencjonowanie w swojej dokumentacji księgowej i uwzględnieniu w rozliczeniu podatku przesądza o istnieniu zamiaru popełnienia czynu karno – skarbowego i zbędne jest badanie znamion podmiotowych zarzucanego czynu,

b) uznaniu, że dla pociągnięcia do odpowiedzialności karno – skarbowej oskarżonego w związku z przypisanymi mu czynami nie było konieczne wykazanie w sposób jednoznaczny, że w chwili popełnienia czynu zabronionego, co pozostaje w rażącej sprzeczności z literalnym brzmieniem przywołanych przepisów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I – II.

Wskazane zarzuty obrońcy oskarżonego S. M. (2), pomimo ich liczebności i szczegółowości, w ostatecznym rozrachunku zestawione z zebranym w sprawie materiałem dowodowym okazały się bezzasadne i jako takie nie mogły podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Wbrew bowiem twierdzeniom sformułowanym w apelacji obrońcy Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie naruszył wskazanych w niej przepisów postępowania karnego, jak również nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Na przedpolu rozważań dotyczących przedmiotowych zarzutów – uznanych za niezasadne – wskazać należy, iż w przypadku postawieniu wyrokowi zarzutów opartych o treść art. 438 pkt 2 k.p.k., powinnością skarżącego winno być nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy przepisów postępowania. Konieczne jest również wykazanie, że zarzucana obraza przepisów postępowania mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Taki obowiązek wynika wprost z zacytowanego przepisu art. 438 k.p.k. Samo wszak uchybienie przepisom postępowania, jeżeli nie miało wpływu na treść wyroku nie skutkuje uznaniem orzeczenia jako wadliwego. Poza powyższym przy stawianiu zarzutów opartych na obrazie art. 7 k.p.k. sprowadzających się do dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę nie można ograniczać jedynie do zaprezentowania własnego, arbitralnego stanowiska i w przypadku obrońcy oskarżonego ukierunkowaną jedynie na dowody korzystne dla oskarżonego. W przypadku, gdy skarżący stawiając zarzut naruszenia tego przepisu zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia Sądu poprzez wykazywanie dowolnej oceny dowodów nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i stwierdzenia, że za wiarygodne winny być uznane jedynie wybrane dowody, patrz korzystne dla oskarżonego, w tym jego wyjaśnienia. Taki sposób kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia w kontekście przeprowadzonej oceny nie może być uznany za skuteczny. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti, w tym zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Nie może być uznane za skuteczne i wystarczające samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający, li tylko dowodów przeciwnych. Konieczne jest wykazanie przez skarżącego, że te prezentowane dowody przeciwne, ocenione swobodnie, nie jednostronnie, czy też dowolnie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną procesową, a mianowicie art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.12.2011 r., II KK 183/11, Legalis). Natomiast wskazanie naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. wymaga wykazania, że przy wyrokowaniu Sąd opierał się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź oparł się na części materiału ujawnionego. Dokonanie wadliwej oceny dowodów nie stanowi natomiast uchybienia dyspozycji art. 410 k.p.k. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, KZS 2007/2/42). Treść sformułowanych w apelacji zarzutów i ich uzasadnienia wskazuje natomiast, że w istocie apelujący zarzucili nieprawidłową, jego zdaniem, ocenę materiału dowodowego. Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu nie oznacza bynajmniej, że na Sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19.01.2012 r., VKK 428/11, Legalis). Istotą art. 410 k.p.k. jest to, że Sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie można wydawać na części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Co więcej, wiązanie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. jest zasadne tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że uchybienie poprawnej oceny dowodów było spowodowane pominięciem istotnej okoliczności zdarzenia, bądź nieujawnienia jej na rozprawie w sposób niezgodny z procedurą gromadzenia i przeprowadzania dowodów. W przypadku, gdy Sąd prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i poddał je ocenie to zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest bezpodstawny.

Kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Okręgowy nie potwierdziła trafności tych zarzutów. W tej części rozważań należy zauważyć, że tak sformułowane zarzuty nie mogą zostać inaczej ocenione niż jako polemika z ustaleniami Sądu I instancji. Po to by skutecznie zanegować dokonaną ocenę przez Sąd orzekający, czy też zarzucić powstały na skutek tejże oceny błąd w ustaleniach faktycznych nie jest wystarczające przez stronę swego odmiennego stanowiska w sprawie. „Przy ocenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, opartego na wadliwej ocenie dowodów, konieczne jest wykazanie przez skarżącego, jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścić się miał sąd. Odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, nie czyni zadość wymaganiom wykazania podstawy zaskarżenia orzeczenia wynikającej z art. 438 pkt 3 k.p.k.” (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23.06.2003 r., SNO 40/03).

W tym miejscu, podkreślić należy, iż zgodzić należy się ze stanowiskiem, że decyzje organów skarbowych ustalające istnienie zobowiązania podatkowego oraz określające jego wysokość nie są dla sądu karnego wiążące w rozumieniu art. 8 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. W tym miejscu bowiem dostrzec należy, iż Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne, orzeka na podstawie własnych ustaleń faktycznych i nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 01.09.2010 r., IV KK 78/10, opubl. Biul. PK 2010/4/12; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23.12.2009 r., II AKa 152/09, opubl. KZS 2010/4/45; postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20.01.2004 r., II AKz 27/04, opubl. OSA 2004, Nr 6, poz. 38). Ta zasada jurysdykcyjnej samodzielności sądu karnego wyrażona została w art. 8 § 1 k.p.k. Natomiast w art. 8 § 2 k.p.k. określono dopuszczalne wyjątki od powyższej zasady wskazując, że związanie sądu prawomocnymi rozstrzygnięciami sądu kształtującymi prawo lub stosunek prawny. W aspekcie powyższego pojawia się kontrowersyjne na gruncie orzecznictwa i doktryny zagadnienie, czy sąd karny związany jest prawomocnymi orzeczeniami konstytutywnymi organów administracji. W ocenie Sądu Okręgowego podzielić należy stanowisko, iż przewidziane w art. 8 § 2 k.p.k. ograniczenie samodzielności jurysdykcyjnej nie obejmuje decyzji administracyjnych, jakkolwiek nie oznacza to, że sąd może pomijać takie decyzje (por. [w:] T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze, 2003, wyd. III; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01.12.1998 r., IV KKN 492/97, opubl. OSNKW 1999/1-2/5). Bowiem podnosi się, że źródłem związania sądu karnego orzeczeniem innego organu, gdy istnienie takiego orzeczenia należy do znamion czynu zabronionego, jest przepis prawa karnego materialnego, który typizuje dany czyn zabroniony (cyt. za P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego, Komentarz, C.H. Beck 200, wyd. 3 – por. P. Hofmański, Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego, s. 183; patrz również A. Murzynowski, Istota i zasady procesu karnego, s. 306; T. Grzegorczyk, Komentarz, s. 58; w zasadzie tak również Z. Gostyński, S. Zabłocki, [w:] Bratoszewski i in., Kodeks, t. I, s. 240). Nie można zatem podzielić poglądu, że zasada samodzielności jurysdykcyjnej sądu nie uprawnia do dokonywania dowolnych ustaleń w zakresie obowiązku podatkowego, jak to stwierdził w wyroku z dnia 20.04.2000 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie (II AKa 32/00, KZS 2000, Nr 6, poz. 15). W powyższym orzeczeniu wskazano również, że skoro ustalenie istnienia obowiązku podatkowego (bądź braku powinności) oraz wysokości podatku należy do organów skarbowych pod kontrolą sądu administracyjnego, zapadające w odnośnym postępowaniu decyzje należy traktować jako rozstrzygnięcia "kształtujące stosunek prawny" (art. 8 § 2 k.p.k.) i uznawać za wiążące w postępowaniu karnym. Zgodzić należy się, iż przedstawiona teza przeczy w istocie omawianej zasadzie samodzielności jurysdykcyjnej sądu oraz zasadzie swobodnej oceny dowodów. Sąd karny bowiem powinien samodzielnie rozpoznawać kwestie prawne nasuwające się na tle norm podatkowych oraz brać pod uwagę decyzje zapadłe w postępowaniu podatkowym, pamiętając przy tym, iż nie przesądzają one o odpowiedzialności karnej (por. K.T. Boratyńska, A. Górski, A. Sakowicz, A. Ważny, Kodeks postępowania karnego, Komentarz, C.H. Beck 2009, wyd. 3). Zauważyć należy, iż bez wątpienia decyzje ustalające wysokość zobowiązań podatkowych VAT są decyzjami administracyjnymi o charakterze deklaratoryjnym, a nie należą do decyzji, o których mowa w art. 8 § 2 k.p.k. czyli kształtujących prawo lub stosunek prawny. Bowiem zobowiązania podatkowe dotyczące podatków od osób fizycznych czy podatku od towarów i usług powstają z mocy prawa i są związane z określonymi zdarzeniami faktycznymi. Wobec czego decyzje administracyjne w tym wypadku mają charakter deklaratoryjny, ustalony na podstawie przepisów podatkowych określających wartość tego podatku (zob. D. Świecki i in. Komentarz do Kodeksu postępowania karnego, Tom I, wyd. 1, Warszawa 2013, str. 67). Tym samym w sposób kategoryczny należy wyrazić tezę, że sąd karny nie jest związany tego typu rozstrzygnięciami (por. Gostyński, Zabłocki, Kodeks postępowania karnego - Komentarz, tom I, 2003 rok, s. 272, s. 238). Reasumując nie oznacza to jednakże, by sąd powszechny, po przeprowadzeniu przewodu sądowego w ramach procedury karnoskarbowej, nie mógł dojść do wniosku i przekonania, że stanowisko wyrażone w we wspomnianej decyzji jest ze wszech miar prawidłowe. Jakkolwiek więc sąd nie może apriorycznie bezkrytycznie zakładać, że zapatrywania faktyczne i prawne wybrzmiewające z decyzji należy w całości i bez zastrzeżeń implementować jako podstawę własnego orzeczenia, tym niemniej finalnie może tak uczynić, jeżeli wyniki przewodu sądowego stworzą przekonanie, że stanowisko organów administracyjnych wyrażone w decyzji zasługuje na akceptację w pełnej rozciągłości. Innymi słowy, na sądzie ciąży obowiązek – w oparciu o rezultat własnego postępowania dowodowego – zweryfikowania, czy założenia faktyczne i prawne stanowiące podstawę wydania decyzji administracyjnej były prawidłowe lub nie ( i w jakim ewentualnie zakresie ) oraz z jakich powodów. Innymi słowy, może pogląd wyrażony w tej decyzji podzielić lub nie, czyniąc w tym drugim wypadku własne, odmienne ustalenia faktyczne, czy też wyprowadzając inne oceny prawne.

W kontekście powyższego niewątpliwie z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wnosić należy, iż sąd I instancji po przeprowadzeniu przewodu sądowego ustalenia oraz oceny prawne wybrzmiewające z decyzji organów podatkowych (zaakceptowanych także przez sąd administracyjny I instancji) zaakceptował. Podkreślić jednak w tym miejscu należy, że postępowanie karnoskarbowe poprzedzone zostało długotrwałym, wieloaspektowym, kompleksowym, postępowaniem administracyjnym, w toku którego –zgromadzono obszerny, kompletny materiał dowodowy, który następnie przez organy administracyjne oraz sąd administracyjny poddane zostały wszechstronnej, zgodnej z regułami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego analizie, miarodajnej na użytek wypowiedzenia się między innymi, czy realnie łączący firmy (...) stosunek prawny, w tym jego przebiegu, do którego odnosiły się zakwestionowane faktury, pomimo formalnego przydania mu charakteru kontraktu o podwykonawcze roboty budowlane, taki charakter na użytek podatkowy jedynie pozorował, stanowiąc w istocie rzeczy li tylko najem pracowników, nadto, czy faktury wystawione przez inne podmioty wskazane w zarzucie dokumentowały rzeczywiste zdarzenia gospodarcze. W takim przypadku dopuszczalnym zabiegiem jawi się posłużenie odesłaniem do akceptowanych rozważań organów administracyjnych, jeśli zmierza tylko do uniknięcia zbędnych powtórzeń. Można poprzestać na odwołaniu się do zawartych tam rozważań tym bardziej, gdy dowody przeprowadzone w postępowaniu karnoskarbowym pochodzą z tych samych źródeł, jak te przeprowadzone w postępowaniu administracyjnym, nie pojawiły się żadne istotne dowody nowe, nie znane wcześniej, a te przeprowadzone przed sądem nie miały odmiennej wymowy od tej, jaka wybrzmiewała w postępowaniu administracyjnym. Rozpoznając w takich realiach zarzuty objęte aktem oskarżenia w postępowaniu karnoskarbowym przedstawianie własnych ocen przez sąd siłą rzeczy może sprowadzać się do powtórzenia bądź prostego przywołania ustaleń, wniosków i argumentacji powołanej w decyzji administracyjnej. Jakość tej decyzji na swój sposób może też determinować sposób redakcji uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, albowiem nieracjonalnym byłoby wymaganie, aby sąd powielał i w całości powtarzał argumentację zawartą już w uzasadnieniu decyzji, skoro ją w pełni podziela. Sąd odwoławczy, po zapoznaniu się zarówno z dowodami przeprowadzonymi w administracyjnym postępowaniu podatkowym, jak i tymi przetworzonymi w ramach procesu karnoskarbowego stoi na stanowisku trafności wyrażonego w tych decyzjach poglądu, iż zakwestionowane faktury nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, tj. takich, które realnie zaistniały pomiędzy opisanymi wyżej podmiotami, do których odnosiły się zakwestionowane faktury. Podkreślić należy, iż wbrew wywodom apelacji, które koncentrować zdają się wyłącznie na wyrywkowych aspektach charakteru i okoliczności realizowanej pomiędzy nimi współpracy gospodarczej, ocena tych zdarzeń wybrzmiewająca z uzasadnienia decyzji organów podatkowych jest wieloaspektowa i stanowi wypadkową wszystkich ocenianych we wzajemnym powiązaniu mogących mieć znaczenie faktów i okoliczności. Zwrócić zatem należy uwagę na następujące fakty, otóż pomiędzy osobami prowadzącymi firmy (...) istniały bardzo bliskie powiazania rodzinne, w 2014 r. wyłącznym odbiorcą usług firmy (...) była firma jej szwagra tj. S. M. (2), pracownicy zatrudniani przez I. K. nie posiadali specjalistycznego sprzętu budowlanego (poza prostymi narzędziami), zaplecza socjalnego, materiału, surowców oraz infrastruktury, korzystając z ich udostępniania przez PPHU (...), I. K. nie posiadała ani fachowej wiedzy, ani wystarczającego branżowego doświadczenia, by samodzielnie prowadzić prace budowlane, jak również, że nie zatrudniała osób, które mogły pełnić funkcje kierownicze na poszczególnych budowach, gdzie rolę taką pełnili wyłącznie pracownicy zatrudnieni w firmie (...). Dodatkowo, za przyjęciem, iż realnie świadczoną przez I. K. usługą, był najem pracowników, a nie podwykonawcze usługi budowlane, wskazuje także wartość świadczonych przez nią usług, niejasny sposób ich kalkulacji, struktura kosztów prowadzonej przez nią firmy (...) oraz poziom osiąganych przez nią zysków. Dostrzec też należy, iż struktura organizacyjna oraz gospodarcza firmy (...) wskazywała, że firma ta nie powstała i nie funkcjonowała jako podmiot samodzielnie świadczący usługi budowlane, lecz od początku do końca tej współpracy dysponowała jedynie siłą roboczą zatrudnionych w niej pracowników. Nie ponosiła bowiem normalnych, typowych dla tego rodzaju działalności kosztów jej prowadzenia w postaci zakupu maszyn, urządzeń i materiałów itp., ponosząc np. w 2014 r. jedynie wydatki łącznego rzędu ok. czterech tysięcy złotych na odzież roboczą, gaśnicę, usługi telekomunikacyjne, doradztwo bhp, czy oprogramowanie. Reszta kosztów jej działalności to wyłącznie wydatki związane z wynagrodzeniami pracowników i odprowadzanie od nich świadczeń na ubezpieczenie społeczne. Jedyną więc ofertą tej firmy była siła robocza jej pracowników, wykorzystywana wyłącznie na użytek kooperacji z podmiotem prowadzonym przez osobę pochodzącą z najbliższego kręgu rodzinnego, przy czym ogląd tej kooperacji jawi się jako oparty o nieracjonalne i niespotykane w normalnym obrocie gospodarczym relacje, nieuzasadnione ani zwyczajnymi, ani atypowymi realiami gospodarczymi. Słusznie zatem uzasadnieniem takiego stanu rzeczy, było to, że wzajemne rozliczenia miały charakter pozorowany, a realnym zamierzeniem w objętym zarzutem okresie były docelowe rozliczenia podatkowe S. M. (2) w podatku od towaru i usług oraz dochodowym, których nieprawidłowości stanowiły kanwę wydanych wobec niego decyzji administracyjnych. Logicznym więc następstwem tego stanu rzeczy było zasadne zakwestionowanie funkcjonowania firmy (...) na budowach realizowanych przez PPHU (...) w roli samodzielnego podwykonawcy. Z relacji świadków P. B., M. P., Ł. J. (2) rysuje się obraz niesamodzielności prac wykonywanych przez I. K.. Co więcej, pracownicy I. K. nie mieli wpływu na kształt i kierunek wykonywanych usług budowlanych (nie były one świadczone samodzielnie). Nadto, I. K. nie posiadała żadnych kwalifikacji ani wiedzy na temat prac budowlanych, a nawet gdyby tą wiedzę posiadała to nie mogłaby jej wykorzystać bo tylko bywała na budowach. Pracownicy I. K. przechodzili wyłącznie szkolenia ogólne w zakresie ryzyka związanego z pracami budowlanymi na danym stanowisku i udzielenie pierwszej pomocy a mimo to wykonywali prace budowlane np. stropy wieńce żelbetowe. Prace nie miały charakteru samodzielnego, a podmiot, który świadczy usługę budowlaną musi mieć wpływ na przebieg robót, aby usługa była wykonana w sposób należyty zgodnie z zasadami procesów budowlanych i trzeba dysponować wiedza albo zatrudnić osobę ją posiadającą (wykazano zaś, że nie miało to miejsca w tym przypadku). Pracownicy I. K. nie dysponowali żadnymi materiałami ani narzędziami do pracy, wszystko plus zaplecze socjalne zapewniał S. M. (2). Jedynym przejawem działalności była praca fizyczna jej pracowników i stąd też uznać należy, że I. K. świadczyła usługi wynajmu pracowników dla firmy (...). Za uznaniem za niewiarygodne twierdzeń oskarżonego o charakterze usług (...) świadczy to, że nie jest możliwe, aby podwykonawca, który nie dysponuje zapleczem technicznym oraz nie ma dostępu do nowoczesnych technologii osiągał zyski na poziomie 80%, a główny wykonawca jedynie kilka procent. Istotna okazała się w tym przypadku struktura kosztów działalności I. K. tj. 99% ogółu kosztów stanowiły wynagrodzenia pracowników, co dobitnie świadczy o rzeczywistej jej działalności. Tym samym, zasadny jest wniosek, że I. K. prowadziła działalność w zakresie wynajmu pracowników a nie usług budowlanych i faktury przez nią wystawione na rzecz firmy (...) tylko w części dokumentowały rzeczywiste zdarzenia gospodarcze (tzn. usługi pracownicze), a w pozostałej nie zostały wykonane. Reasumując podnieść również należy, iż usługi wykonywane przez I. K. generowały w okresie objętym zarzutem dużo wyższe przychody niż w innych okresach współpracy z firmą (...) i nie ma żadnego logicznego uzasadnienia dla takiego wzrostu cen przy tego typu pracach (takich jak w innych okresach) – czyli w 2013 i 2015 roku. I. K. nie dysponowała żadnym sprzętem, ani specjalistyczną technologią i dlatego nie można uznać aby to było przyczyną podwyższenia rentowności zlecenia.

Wbrew twierdzeniom obrońcy nieprawidłowości – co wynika z zebranych dowodów – wynikały z uczestniczenia w intencjonalnym procederze wykorzystania systemu podatkowego, a nie z rozbieżności w interpretacji przepisów prawa materialnego. Co się natomiast tyczy kwestii faktur wystawionych przez firmę (...) s.c. D. i P. to nie zakwestionowano wykonania robót budowlanych, lecz faktury okazały się nierzetelne, gdyż wykonawcą nie mogła być ta firma, bo zakończyła działalność kilka miesięcy wcześniej ( firma (...) nie prowadziła działalności gospodarczej, nie zatrudniała pracowników, nie składała deklaracji podatkowych). Nadto, w przypadku faktury (...) Sp. z o.o. moment powstania kosztu był inny (nie rok 2014, lecz 2015), co nie można upatrywać w kontekście pomyłki.

W tym stanie rzeczy, Sąd odwoławczy za niezasadne uznał również zarzuty apelacyjne dotyczące tego, jakoby skazanie oskarżonego za zarzucony mu występek było decyzją nieprawidłową wobec braku podstaw dowodowych do przypisania mu wymaganej formy umyślności działania.

Zauważyć należy, iż jakkolwiek odpowiedzialność karnoskarbowa, a podatkowa, to dwa odrębne, niezależne od siebie reżimy odpowiedzialności, rządzące się odrębnymi regułami i to nawet wówczas, gdy dotyczą tego samego zdarzenia faktycznego. Nie zawsze więc podatnikowi będzie można postawić zarzut popełnienia przestępstwa bądź wykroczenia karnoskarbowego nawet, jeśli odpowiedzialność podatkowa nie będzie budzić wątpliwości, o ile nie będą temu towarzyszyć niezbędne wymogi z zakresu jego umyślności lub nieumyślności. Dla poczynienia ustaleń o zamiarze lub określonej postaci nieumyślności nie wystarcza więc udowodnienie, że sam obowiązek podatkowy obiektywnie powstał. Problem nabiera szczególnego znaczenia, gdy oskarżony następnie o występek karnoskarbowy podatnik do czynu tego się nie przyznaje. Jednakże w takiej sytuacji sąd ma prawo, by o istnieniu (bądź nie) takiego zamiaru wypowiadać się na podstawie całokształtu przedmiotowych okoliczności sprawy. Te zaś węzłowe przywoływano już powyżej i mają one taką rangę i wymowę, by prowadzić do przekonania, iż umowa, jaką oskarżony S. M. (2) zawarł z I. K., akurat w odniesieniu do robót, do których odnoszą się sporne faktury, miała li tylko stanowić pozór, za którym ukryta była realna treść łączącego ich wówczas faktycznie stosunku prawnego, ograniczonego do wynajęcia pracowników. Podobnie rzecz ma się w odniesieniu do faktur wystawionych przez firmę (...) T. A. oraz Instalatorstwo Elektryczne M. L.. Wielość, charakter i wymowa tych okoliczności ocenianych we wzajemnym powiazaniu nie pozostawiają wątpliwości, że strony miały świadomość tej pozorności oraz celu, jaki dzięki niej miał zostać osiągnięty, wyrażający się bezpodstawnymi korzyściami podatkowymi S. M. (2) w podatku VAT oraz dochodowym, o których wypowiedziały się organy podatkowe w wydanych w odniesieniu do niego decyzjach administracyjnych oraz WSA w Lodzi w ramach ich sądowej kontroli administracyjnej. Wniosku w odniesieniu do takiego stanu świadomości nie zmienia rzekoma niekonsekwencja organów skarbowych, która miałaby się wyrażać w nieobjęciem niekorzystnymi dla podatników w osobach S. M. (2) i I. K. decyzjami administracyjnymi w odniesieniu do ich wcześniejszej współpracy i wystawianych w związku z nią faktur, pomimo, iż dotyczyły one zbliżonych rodzajowo i wykonywanych w tożsamych okolicznościach prac budowlanych we wcześniejszych okresach. Tyle tylko, że organy podatkowe zasadnie zauważały, ze w ich przypadku przedmiotem oceny były radykalnie niższe, aniżeli w zakwestionowanym okresie, deklarowane w fakturach wartości usług, na tyle niższe, że uznane przez organ administracyjny zostały za realne i nie zawyżane w odniesieniu do tego, na czym usługi te rzeczywiście polegały. W związku z powyższym w ich przypadku organ podatkowy uznawał, że rozliczenia podatkowe nie wymagają korekt. Nie zmienia to wymowy tego, że już jednak w odniesieniu do okresu późniejszego, tj. objętego aktem oskarżenia, zastrzeżenia tego organu, mające odzwierciedlenie w podbudowie faktycznej i prawnej wydanych decyzji, z powodów wyżej przedstawionych uznać należało za w pełni uzasadnione. Powodów wydania opisanych powyżej decyzji nie sposób doszukiwać się w przyczynach innych, aniżeli wykrytego przez ten organ przypadku świadomej próby uzyskania nieuzasadnionych realiami faktycznymi i prawnymi korzyści podatkowych.

W apelacji obrońca zarzucił również wadliwość sporządzonego przez Sąd I instancji uzasadnienia. Na wstępie rozważań dotyczących tej części apelacji – mając na względzie art. 455a k.p.k. - należy wskazać, że jakakolwiek obraza art. 424 k.p.k., nawet jeśli ma miejsce, nie należy do uchybień mogących mieć znaczenie dla treści skarżonego orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po jego wydaniu, a co sprawia, że ewentualne uchybienie tej normie ma znaczenie jedynie w aspekcie możności kontroli instancyjnej wyroku, przy czym należy mieć także na uwadze obecną treść tego przepisu, w której mowa o zwięzłej prezentacji toku rozumowania Sądu I instancji. Jakkolwiek w świetle lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie sposób się ze skarżącym nie zgodzić, iż przedstawienie powodów tego stanu rzeczy jawi się jako nadmiernie lakoniczne, tym niemniej samo rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. w aspekcie powyższego należy zaaprobować.

W aspekcie powyższego, brak podstaw do uwzględnienia zarzutów z punktów I-II omawianej apelacji. Nie negując wywodów natury teoretycznej, jak też nie kwestionując przytoczonych w apelacji orzeczeń należy stwierdzić, że nie znajdują one przełożenia na realia niniejszej sprawy. Należy także mieć na uwadze, że orzeczenia Sądów powszechnych zapadają zawsze w określonych stanach faktycznych i dlatego też ich tezy nie zawsze znajdują proste zastosowanie w innych sprawach.

Ad. III. Odnosząc się zaś tych zarzutów – również niezasadnych - w pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że Sąd Najwyższy odnośnie do tej przyczyny odwoławczej wyraził w wielu orzeczeniach istotne poglądy. Wskazał m.in., że odwołanie się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.05.2005 r., II KK 478/04, Legalis). Podkreślić przy tym trzeba, że obraza przepisów prawa materialnego może wystąpić z różnych przyczyn, a w szczególności polegać może na błędnej wykładni danego przepisu, na zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w nieodpowiedni sposób, bądź też na zastosowaniu przepisu pomimo zakazu określonego rozstrzygnięcia lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe. Natomiast zgodnie z doktryną i utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego nie stanowi obrazy prawa materialnego generalnie samo nieskorzystanie przez sąd z przysługujących mu możliwości określonego rozstrzygnięcia (wyr. SN z 18.6.2003 r., IV KKN 101/00, Legalis). A zatem, może też polegać na niezastosowaniu przepisu bezwzględnie obowiązującego albo zastosowaniu przepisu pomimo bezwzględnego zakazu. Natomiast zastosowanie albo niezastosowanie przepisu dotyczącego instytucji o charakterze fakultatywnym nie stanowi obrazy przepisów prawa materialnego. Istotnie też należy zgodzić się, że obraza prawa materialnego powinna wynikać z samej treści wyroku (por. postanowieni Sądu Najwyższego z dnia 28.03.2017 r., III KK 498/16, Legalis). Błędem zaś w ustaleniach faktycznych, a nie obrazą prawa materialnego, jest także przyjmowanie za punkt wyjścia nie to co sąd ustalił, lecz to co sąd powinien był ustalić (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 05.01.2017 r., IV KK 430/16, KZS 2017, Nr 4, poz. 15). A zatem, obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe.

Nie ma zatem podstaw do kwestionowania uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego. Podstawę dowodową tej części przestępczej działalności oskarżonego stanowiły zarówno osobowe źródła dowodowe, jak i dowody nieosobowe, co przedstawione zostało co do zasady spójnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd pierwszej instancji wskazał powody, dla których uznał za wiarygodne dowody stanowiące podstawę ustalonych faktów i oceny tej nie da się zakwestionować mimo podejmowanej, w tym zakresie, próby przez autora apelacji w aspekcie naruszenia zasady swobodnej oraz kompleksowej oceny ujawnionego w sprawie materiału dowodowego. Ma tego świadomość apelujący obrońca oskarżonego, który w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego nie afirmuje błędów logicznych czy precyzyjnych w rozumowaniu sądu, niezgodności oceny z wiedzą czy doświadczeniem życiowym. Prezentuje za to odmienny pogląd na ocenę przeprowadzonych dowodów i uważa, że skoro oskarżony przeczy wnioskom płynącym z przeprowadzonych dowodów i ustaleniom sądu pierwszej instancji, to ocena ta musi być dotknięta błędami.

Reasumując, stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom autora apelacji, sąd pierwszej instancji w obiektywny sposób ocenił ujawniony w sprawie materiał dowodowy i wyprowadził z tej oceny trafne wnioski. Nie jest więc tak, że w polu widzenia sądu meriti znajdowały się wyłącznie niekorzystne dla oskarżonego dowody, zaś tych dowodów, które, jak ujmuje to autor apelacji, świadczyć mają o braku winy oskarżonego – skarżący nie afirmuje. Być może są to te same dowody, ale ocenione zgodnie z intencją skarżącego. Rzecz jednak w tym, że jest to właśnie, tak wielokrotnie przypisywana sądowi pierwszej instancji, subiektywna ocena apelującego obrońcy, całkowicie oderwana od realiów sprawy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego S. M. (2), kwestii jego winy i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, a także wymierzonej mu kary.

Brak stwierdzenia uchybień wskazanych w środku odwoławczym w tym zakresie, a także uznania zasadności podniesionych zarzutów oraz uwzględnienia sformułowanych wniosków. Zarzuty zawarte w złożonej apelacji oraz zaprezentowane twierdzenia w tej części, stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Skarżący prezentuje w apelacji własny, subiektywny punkt widzenia odnośnie meritum sprawy bez uwzględnienia rzeczywistej treści dowodów i wymowy całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności.

Jakkolwiek apelujący obrońca oskarżonego nie kwestionował rozstrzygnięcia o karze, to jednak, z uwagi na zakres zaskarżenia, przyjąć należało, iż kontroli odwoławczej poddana musi być i ta część zaskarżonego wyroku. Nie wykazała ona jednak, aby wyrokujący w pierwszej instancji Sąd Rejonowy przekroczył reguły sędziowskiego wymiaru kary. W ocenie Sądu Okręgowego dobór oraz intensywność kary, we właściwych, uzasadnionych ich rangą, proporcjach, uwzględnia dyrektywy oraz okoliczności mające wpływ na wymiar kary, a przede wszystkim nie przekraczają stopnia winy. Uprawnione jest przekonanie o współmierności orzeczonej kary grzywny w liczbie 80 stawek dziennych każda w wysokości 150 złotych, która nie może być uznana za rażąco niewspółmierna w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania. Przy czym, jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899).

Sąd Rejonowy w przypadku oskarżonego S. M. (2) dostrzegł zarówno okoliczności łagodzące, w tym między innymi dotychczasową niekaralność oraz warunki i właściwości osobiste, w tym ustabilizowany tryb życia, a także starania oskarżonego o wyrównanie uszczuplonych należności publicznoprawnych, ale też okoliczności obciążające takie jak wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, działanie z niskich pobudek – z jednej strony uszczuplenie dochodów Skarbu Państwa, a jednocześnie zmniejszenie ciążących na nim samym zobowiązań finansowych. Tym samym, w okolicznościach tej sprawy kara w wymiarze ukształtowanym orzeczeniem Sądu I instancji zapewnia odpowiednie oddziaływanie w zakresie prewencji ogólnej, będzie też odpowiadała społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Taka sankcja – w swym całokształcie – uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. Jest więc karą adekwatną i sprawiedliwą, czyli karą, która bilansuje zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona wobec oskarżonego kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Tym samym trafne jest rozstrzygnięcie w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny, której nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Tylko zaś taka ocena pozwalałaby na zmianę orzeczenia w tym zakresie. Wymierzona kara jest karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia, uwzględniają także właściwości i warunki osobiste oskarżonego. Orzeczona kara grzywny w sposób prawidłowy uwzględnia i realizuje stawiane przed nią cele wychowawcze i zapobiegawcze, o jakich mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania reakcji prawo – karnej zastosowanej wobec oskarżonego S. M. (2).

Brak także podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w odniesieniu do oskarżonego S. M. (2), toteż Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W tym miejscu, wskazać należy – mimo że żadna ze stron postępowania nie kwestionowała na rozprawie apelacyjnej w sprawie o sygn. akt IV Ka 670/23 prawidłowości składu orzekającego Sądu drugiej instancji, ani nie podejmowała inicjatywy mającej na celu wyłączenie sędziego sprawozdawcy – iż w przedmiotowej sprawie nie występują w stosunku do sędziego referenta zarówno okoliczności określone w art. 40 k.p.k., jak również okoliczności tego rodzaju – o których mowa w art. 41 k.p.k. – które mogłyby wzbudzić uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w przedmiotowej sprawie. Z żadną ze stron postępowania lub jej przedstawicielem procesowym nie łączą sędziego referenta jakiekolwiek stosunki natury osobistej lub zawodowej, które mogłyby wpływać na bezstronność orzekania. Nie doszło również do uzewnętrznienia przez sędziego poglądu co do istoty sprawy przed wydaniem orzeczenia.

Sąd w niniejszym składzie, podziela tezę, iż mechanizmy służące realizacji konstytucyjnej gwarancji prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) – pozostające w zbieżności z wymogami określonymi w art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 14 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, wymagają realnego zapewnienia stronie możliwości urzeczywistnienia tego prawa poprzez wpływ na postępowanie za pomocą takich instrumentów procesowych jak instytucja wyłączenia sędziego, które pozwolą na eliminację jakichkolwiek uzasadnionych na oczach postronnego obserwatora wątpliwości co do bezstronności sędziego – instytucja wyłączenia sędziego w równej mierze służy zapewnieniu realnej bezstronności sądu, jak i umacnianiu autorytetu wymiaru sprawiedliwości przez usuwanie choćby pozorów braku bezstronności.

W tym stanie rzeczy, sąd w niniejszym składzie nie podziela poglądu, iżby sama w sobie okoliczność zgłoszenia przez sędziego referenta kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w sądzie okręgowym, a w jej efekcie powołanie w dniu 09 lipca 2019 roku na stanowisko sędziowskie sądu okręgowego była wystarczającym uzasadnieniem dla uznania braku zachowania przez tegoż sędziego zewnętrznych znamion bezstronności w niniejszym procesie. W tym zakresie podzielić należy argumenty zawarte w orzeczeniach Sądu Najwyższego (por. np. uchwałę z dnia 02 czerwca 2022 r., I KZP 2/22) oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. m. in. wyrok z dnia 06 października 2021 r., C-487/19).

W efekcie sąd w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do przyjęcia a priori, że każdy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w następstwie brania udziału w konkursie przed Krajową Radą Sądownictwa po 17 stycznia 2018 r., nie spełnia minimalnego standardu bezstronności i każdorazowo sąd z jego udziałem jest nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

Podnieść w tym miejscu też należy, iż powołanie sędziego referenta niniejszej sprawy IV Ka 670/23 na stanowisko Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim dokonane zostało nie przez organ władzy wykonawczej czy ustawodawczej, ale przez organ władzy sądowniczej (art. 112 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych - t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 217 z późn. zm.), zatem nie powstała z tego powodu zależność od którejkolwiek z alternatywnej, dla sądowej, władz.

Sędzia referent sprawy IV Ka 670/23 w pionie karnym orzeka od 2010 roku. W przebiegu służby sędziowskiej był wielokrotnie delegowany do orzekania w sądzie wyższej instancji, a mianowicie w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim – wydziale karnym odwoławczym. Posiada więc wieloletnie doświadczenie orzecznicze zdobyte nie tylko w sądzie rejonowym i okręgowym, ale też w sądzie apelacyjnym. Przy czym, zgłoszenie na delegację do Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Warszawie zostało poprzedzone prawie 13-letnim stażem orzeczniczym w sprawach karnych, a w tym czasie wielokrotnym delegowaniem do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim (począwszy od 2011 r. delegowanie do wydziału karnego odwoławczego, zaś od 18 czerwca 2018 r. delegacja stała do orzekania w IV Wydziale Karnym Odwoławczym), i uzyskaniem pozytywnej oceny pracy, co wynika z oceny sporządzonej przez Wizytatora ds. karnych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, znajdującej się w aktach osobowych sędziego.

W tym miejscu odwołać się należy do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale 3 Izb z dnia 23.01.2002 r. BSA I-4110-1/20, które dotychczas nie zostało przecież zmienione a jedynie potwierdzone przez kolejne orzeczenia np. postanowienie z 16.09.2021 r. sygn. I Kz 29/21, OSNK nr 10/2021 poz. 41, uchwała 7 sędziów z 2.06.2022 r. sygn. I KZP 2/22, OSNK nr 6/2022 poz. 22 czy postanowienie z 5.07.2022 r. sygn. II KK 72/22.

Stanowisko to oznacza, że co do sędziów sądów powszechnych badanie kwestii niezależności, niezawisłości i bezstronności w kontekście przesłanki nienależytej obsady sądu z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., a także podstawy z art. 41 § 1 k.p.k. i odpowiednio z art. 42a § 3 u.s.p., musi dotyczyć szczególnych okoliczności konkretnej sprawy i konkretnego sędziego, a nie samego faktu powołania na urząd sędziego czy delegowania. Przyjąć także trzeba, że od wyrażenia takiej oceny nie są zwolnieni nowo powołani sędziowie i nie narusza to społecznego zaufania do wymiaru sprawiedliwości.

Chodzi bowiem o stan, który - poza wewnętrznym przekonaniem danego sędziego - w sposób obiektywny powodowałby naruszenie gwarancji do bezstronnego i niezależnego rozpoznania sprawy w odbiorze stron czy obserwatorów danego procesu.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

W tym kontekście zważyć należy, iż proces opiniowania przez Krajową Radę Sądownictwa sędziego zwieńczony uchwałą z dnia 03 kwietnia 2019 r., wbrew temu co zawarł w swych motywach Sąd Najwyższy do wyroku z dnia 17 maja 2023 r. w sprawie V KK 17/23, był przejrzysty i transparentny.

Zamiast rzeczowych argumentów, odnoszących się chociażby do próby wykazania związku pomiędzy osobą sędziego, jego szeroko rozumianym postępowaniem, a charakterem sprawy we wspomnianym judykacie Sąd Najwyższy skupił się na wymienieniu funkcji, jakie na przestrzeni kilku ostatnich lat badany sędzia piastował, a mianowicie zastępcy rzecznika dyscyplinarnego, czy też wizytatora do spraw karnych (od dnia 01 stycznia 2022 roku) oraz delegowaniu do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie.

Wyraźnie podkreślić należy, iż każdy sędzia jest zarazem uprawniony, jak i zobowiązany do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych, a wyrazem i formą tego może być w szczególności orzekanie w ramach delegacji w Sądzie wyższego rzędu.

Zestawiając w swej retoryce doświadczenie zawodowe sędziego uczestniczącego w procesie opiniowania przez KRS z innymi kandydatami z niezrozumiałych względów w sprawie V KK 17/23 Sąd Najwyższy posłużył się przy tym manipulacją, przemilczeniem i wykazał z nieznanych względów daleko idącą aberrację.

W tym stanie rzeczy, podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie nie zaistniały żadne obiektywne podstawy do wyłączenia mnie od jej rozpoznania.

Powyższe okoliczności wskazują, iż brak jest podstaw do uznania, że mój osąd w sprawie IV Ka 670/23 doprowadzić mógł do naruszenia standardu niezawisłości lub bezstronności sędziego, mającego wpływ na wynik sprawy z uwzględnieniem okoliczności dotyczących uprawnionego oraz charakteru sprawy.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie art. 636 k.p.k., art. 8 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 123 z póz. zm.) zasądzono od oskarżonego S. M. (2) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1200 złotych tytułem opłaty za druga instancję i kwotę 20 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. M. (2).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20 lipca 2023 roku w sprawie II K 9/23.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana