Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 688/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 24 lutego 2024 roku w sprawie II K 432/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, poprzez dokonanie przez sąd I instancji dowolnej oceny dowodów.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, przez przyjęcie, że zebrany materiał dowodowy pozwalał na ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego. Sąd ten ustosunkował się do wszystkich istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na pełną aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Sąd okręgowy podzielając wszechstronną i wnikliwą ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, musi się jednak odnieść do niektórych okoliczności wynikających z argumentacji podniesionej w środku odwoławczym.

Ma rację sąd merytoryczny, że kardynalnym dowodem inicjującymi przedmiotową sprawę są zeznania pokrzywdzonej J. N., którym brak powodów, aby zarzucić niekonsekwencje, czy nieobiektywizm. W/w nie miała racjonalnych powodów, ażeby bezpodstawnie obciążać właśnie oskarżonego. Nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na zeznaniach jednego świadka. Przy ocenie zeznań pokrzywdzonej roku należy uwzględnić wewnętrzną spójność depozycji tego świadka z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające, choćby pośrednio jego twierdzenia, a nadto czy jego depozycje są stanowcze i konsekwentne. Porównując poszczególne relacje pokrzywdzonej oraz zestawiając je z innymi dowodami i okolicznościami

( wykazem interwencji policji, zeznaniami uczestniczących w nich policjantów, nagranych zajść na płycie CD, charakterystyki składanych przez oskarżonego zawiadomień o przestępstwach zarzucanych pokrzywdzonej ), sąd rejonowy słusznie uznał, iż twierdzenia pokrzywdzonej zasługują na pełną wiarygodność. Przede wszystkim nie relacjonuje różnych wersji tych samych zdarzeń, jej twierdzenia wzajemnie się uzupełniają. Obciążające oskarżonego zeznania pochodzą od osoby pokrzywdzonej ale w stosunku do niego bezstronnej, nie zainteresowanej bezpodstawnym obciążeniem pomówionego. Pokrzywdzona zdecydowała się na zawiadomienie o przedmiotowym czynie organy ścigania Policję, gdy inkryminowane zachowania oskarżonego w dłuższym przedziale czasu powodowały dla niej zagrożenie i udręczanie, a nie udawało się jej wpłynąć na sprawcę, aby te postawy zmienił. Sąd ten podobnie jak zeznania pokrzywdzonej przeanalizował również wyjaśnienia oskarżonego. G. N. nie przyjmuje do wiadomości następstw spraw spadkowych, w wyniku których pokrzywdzona stała się ostatecznie współwłaścicielką przedmiotowej nieruchomości. Wbrew wynikom postępowań cywilnych, podnosi roszczenia wobec pokrzywdzonej roszczenia dotyczące własności (posiadania) spornej nieruchomości (w tym: I C 492/20 SR w Bełchatowie o przeniesienie własności nieruchomości, I C 493/20 o uznanie J. N. i innych za niegodnych dziedziczenia) i na różne sposoby (opisane w zarzucie) nęka J. N., będąc niezadowolony, że włada tą nieruchomością. Pokrzywdzona nie jest więc aktywną stroną konfliktu w tym znaczeniu, iż to oskarżony wysuwa wobec niej roszczenia majątkowe i próbuje na wszelkie sposoby wykazywać jej, że jest w tych realiach intruzem wobec niego jako sukcesora ojcowizny i wykonuje różne władcze akty związane z tą nieruchomością (znaczące jego domniemane prawa) i nieprzyjazne wobec J. N.. Wykazuje przy tym niezwykły upór, bowiem nie przyjmuje do wiadomości istniejącego stanu prawnego i przyzwala sobie na uprzykrzające ingerowanie w życie pokrzywdzonej, gdyż subiektywnie uznaje, że „sprawiedliwość” musi być po jego stronie. Analiza wystąpień oskarżonego w niniejszej sprawie wskazuje, że podejmuje działania nieprzyjazne wobec każdej osoby, która narusza skonstruowaną wokół siebie strefę interesów, Dotyczyło to policjantów. prokuratorów, pełnomocnika pokrzywdzonej, sędziów, a co dosadnie oddaje także treść apelacji. Za takiego wroga uznawał z powodów wskazanych wyżej również J. N.. Ten model postępowania uprawdopodabnia dodatkowo wersję pokrzywdzonej.

Przestępstwo stypizowane w art. 190a § 1 kk należy do grupy przestępstw znamiennych skutkiem, to jest przestępstw materialnych. Kluczowym znamieniem omawianego przestępstwa jest „uporczywe nękanie”. Zgodnie przyjmuje się, że jest ono spełnione, gdy występują łącznie dwa elementy - obiektywny i subiektywny, to jest powtarzalność zachowania sprawcy jak również szczególne nastawienie psychiczne sprawcy do czynu polegające na nieustępliwości czy też chęci postawienia na swoim (obojętne z jakich pobudek). Do znamion typu czynu zabronionego określonego w art. 190a § 1 kk, co już wskazano, należy także spowodowanie skutku w postaci wzbudzenia u pokrzywdzonego uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia lub istotnego naruszenia prywatności tej osoby. Te skutki występują alternatywie, a więc do przypisania popełnienia czynu zabronionego wystarcza wystąpienie jednego z nich. Poczucie zagrożenia oznacza, że zachowanie sprawcy rodzi u pokrzywdzonego przypuszczenie, że może nastąpić eskalacja zamachu i sprawca jest w stanie posunąć się do naruszenia innych dóbr, jego lub osoby mu najbliższej. Poczucie zagrożenia może także powstać w wyniku stałego braku komfortu bezpieczeństwa spowodowanego zachowaniem sprawcy, to jest podjęcia przez niego takich czynności, które wytworzą u ofiary stałe wrażenie prześladowania. Wytworzone poczucie zagrożenia musi jednak być uzasadnione, a zatem poparte obiektywnym przekonaniem, że każdy przeciętny człowiek o porównywalnych do ofiary cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości w porównywalnych warunkach także odczuwałby takie zagrożenie. Zwraca się ponadto uwagę w doktrynie, że na gruncie art. 190a § 1 kk należy skutek rozumieć w szerokim ujęciu i dekodowanie tego znamienia winno następować po analizie całości opisu przypisanego przestępstwa (por. Przestępstwa przeciwko dobrom indywidualnym, System Prawa Karnego, Tom X, red. J. Warylewski, Warszawa 2012, str. 442 - 443). Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 6 lipca 2023 r. I KK 279/22

Dla wyczerpania wszystkich ustawowych znamion przestępstwa tzw. „stalkingu” z art. 190a § 1 kk nie jest konieczne by wszystkie zachowania sprawcy mieszczące się w pojęciu „uporczywego nękania” miały miejsce jedynie w bezpośrednich relacjach pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym. Nie można bowiem tracić z pola widzenia w tej sprawie, że między stronami istnieje silny konflikt o podłożu rodzinnym/majątkowym, generowany przez oskarżonego, który miał decydujący wpływ na zaburzenia procesu motywacyjnego oskarżonego i podejmowanie niewłaściwych decyzji związanych z respektowaniem norm prawnych. Dodatkowo formy zachowań, które składać się mogą na występek uporczywego nękania z art. 190a§ 1 kk, same w sobie nie muszą być czynami zabronionymi przez prawo karne. W tym przypadku szczególnymi postaciami działań nękających sprawcy było składanie zawiadomień o przestępstwach na J. N. w opatrznie przez niego rozumianych sytuacjach konfliktowych. Niestety oskarżyciel publiczny i sąd I instancji zaniechały analizy tych postaw z punktu widzenia czynów zabronionych w art. 234 kk lub art. 238 kk. Wszystkie te zawiadomienia kończyły się bowiem odmową wszczęcia postępowania lub jego umorzeniem z powodu niezasadności tych zawiadomień. W intencji sprawcy miały one angażować pokrzywdzoną w czynności procesowe, uprzykrzać jej życie, osaczać ja w kordonie zarzutów i poprzez udręczenie z tego wynikające, umniejszać jej wolę przeciwstawiania się jego aktywności wobec prób anektowania majątku spadkowego. Świadczy o tym powtarzalność tego rodzaju zachowań i brak wyciągania wniosków przez oskarżonego z ich procesowej nieskuteczności, skoro nie korygował tych postaw, które jawiły jako nieracjonalne nawet w jego interesie. Natężenie tych zachowań, ich uporczywość i długotrwałość, towarzyszący sprawcy zamiar i wywołany skutek w sferze wolności ofiary decydować jednak muszą również o wypełnieniu przez te zachowania znamion przestępstwa stalkingu. Zachowania tego typu prześladujące i nękające swoje ofiary ( poprzez uporczywe kreowanie ofiary jako przestępcy i „nasyłanie” na nią przy jakimkolwiek konflikcie organów ścigania ), niezależnie od motywu takiego działania, musi być postrzegane jako wynaturzenie wymagające stanowczego napiętnowania i reakcji karnej. Nie jest to korzystanie z przysługujących sprawcy instrumentów prawnych zgodnie z ich przeznaczeniem, a ich nadużycie ( pomimo, ze nie przynosiły one pozytywnych efektów procesowych dla sprawcy, za to – przy wykorzystaniu organów procesowych – stawały się działaniami intencjonalnymi nastawiona na udręczenie ofiary ). Kolejnym kuriozalnym przykładem tego typu jest złożenie przez oskarżonego nowego zawiadomienia o przestępstwie po wydaniu wyroku w II instancji, w którym zgłosił, że pokrzywdzona popełniła czyn z art. 233 § 1 kk ( fałszywie go oskarżyła ) na rozprawie apelacyjnej w dniu 2 lutego 2024 roku, mimo że nie składała wówczas żadnych zeznań ( k 694 ).

O uporczywym zachowaniu się sprawcy w tym przypadku świadczyć będzie z jednej strony jego szczególne nastawienie psychiczne, wyrażające się w nieustępliwości nękania, tj. trwaniu w swego rodzaju uporze, mimo próśb i upomnień, przeciwdziałań pochodzących od pokrzywdzonej lub ostrzeżeń innych osób o zaprzestanie przedmiotowych zachowań, z drugiej natomiast strony - dłuższy upływ czasu, przez który sprawca je podejmował. Skutkiem zachowania się sprawcy musiało być wytworzenie u pokrzywdzonej uzasadnionego poczucia zagrożenia i udręczenia. Sąd I instancji przypisał oskarżonemu skutek w postaci poczucia zagrożenia i udręczenia ofiary uzasadnionego okolicznościami, a ponadto wskazał w uzasadnieniu wyroku przemawiające za tym dowody. Wachlarz zachowań przyjętych w zarzucie bezsprzecznie wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa uporczywego nękania usankcjonowanego w art. 190a § 1 kk.

Słusznie sąd I instancji odmówił wiary oskarżonemu, negującemu popełnienie przedmiotowego czynu, do czego był w pełni uprawniony. Argumentów sądu pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym zasługują na uwzględnienie.

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można czynić skutecznego zarzutu obrazy tego przepisu, w sytuacji gdy sąd uczynił podstawą swoich ustaleń wersję zdarzeń przestawioną przez świadka, pomawiającego oskarżonego, jeśli dowód z wyjaśnień samego oskarżonego, które nie stanowiły podstawy owych ustaleń, został przez sąd należycie rozważony i oceniony w sposób przewidziany w art. 7 kpk. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu. Przy czym jest to aktualne przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Takich przekonujących argumentów apelacja, jak również materiały złożone po zamknięciu przewodu sądowego na rozprawie apelacyjnej w odniesieniu do ustaleń dotyczących sprawstwa oskarżonego nie podnosiły.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku kompetentne we wszystkich elementach, zwłaszcza w sposób zwięzły wskazuje jakie fakty sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a nadto zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, mającym charakter polemiczny – nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonych.

Apelacja oskarżonego podważa stanowisko sądu przede wszystkim z pozycji wyjaśnień oskarżonych oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa G. N. odnośnie popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd odwoławczy uznał, iż wymierzona oskarżonemu kara nie jest rażąco surowa, jeżeli uwzględni się wagę czynu ( wielość inkryminowanych działań sprawczych, ich różnorodności i okres). W tym kontekście należy uwzględnić, iż przestępstwo z art. 190a § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Kara pozbawienia wolności została wymierzona przez sąd I instancji w dolnej wysokości zagrożenia ustawowego, w dodatku z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat.

Brak jest jakichkolwiek argumentów, aby kara mogła być skorygowana w kierunku dalszego jej złagodzenia; okoliczności tego czynu, potrzeba osiągnięcia względów wychowawczych, a zwłaszcza zapobiegawczych wobec sprawcy, wyklucza możliwość złagodzenia kary przez zastosowanie instytucji prawnych pozwalających na zmianę rodzaju kary. Prawidłowo ocenione przesłanki z art. 115 § 2 kk uniemożliwiają przyjęcie, iż karygodność tego czynu jest atypowo niska, co nie daje podstaw do ewentualnego umorzenia postępowania z uwagi na jego znikomą społeczną szkodliwość. Adekwatna reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Nie ma powodu, by w stosunku do oskarżonego łagodzić karę i tak już orzeczoną w granicach dolnego progu zagrożenia ustawowego. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do bezpodstawnego i niezrozumiałego w danych realiach łagodnego traktowania sprawcy i nie osiągałoby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. W sprawie bowiem przeważają zdecydowanie okoliczności obciążające, które zresztą sąd I instancji nader umiarkowanie uwzględnił na niekorzyść oskarżonego przy wymiarze kary.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu.

Obrońca oskarżonego w glosach końcowych zgłosił – z ostrożności procesowej - alternatywny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną przedmiotowego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosków w ramach podniesionych przez oskarżonego zarzutów. Zachowane zostały jego gwarancje procesowe. Argumenty wywiedzione w apelacji oskarżonego nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena kluczowych w sprawie dowodów. Społeczną szkodliwość przedmiotowego czynu nie sposób również uznać za atypowo niską.

Charakter przedmiotowego czynu i nie korygowanie przez sprawcę swojego zachowania w kierunku przestrzegania porządku prawnego, przeciwstawiają się łagodzeniu kary. W tych warunkach nie tylko rodzaj kary i jej nieuchronność, a także jej wysokość ma decydujące znaczenie z punktu widzenia prewencji indywidualnej, bowiem uświadamia oskarżonemu nieopłacalność godzenia w porządek prawny. Oskarżony musi zdawać sobie sprawę, iż za każde kolejne tego rodzaju przestępstwo grozić mu adekwatna reakcja karna, a w realiach jego uprzedniej karalności nie będzie mógł już liczyć na pobłażliwość.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i sprawstwo

Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat

Nawiązka w wysokości 3000 złotych

Zwrot wydatków na rzecz oskarżycielki posiłkowej z tytułu udziału w postępowaniu przed sądem I instancji pełnomocnika z wyboru

Wydatki i opłata za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Brak podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w tych zakresach

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana