Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 775/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 2.06.2023 r., sygn. IV K 256/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. P.

- ławka oferowana przez oskarżonego oraz ławka pokrzywdzonego zarejestrowana pod nr. wzoru (...) (...)- (...) w ogólnym wrażeniu nie różnią się w rozumieniu art. 105 ust. 4 Prawa własności przemysłowej.

opinia główna, uzupełniająca i ustna J. C. biegłego sądowego z listy SO w Gdańsku z zakresu wynalazczości i ochrony własności przemysłowej sporządzona w toku postępowania odwoławczego

k. 574- 86, k. 645-49,

k. 749-50

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

opinia główna, uzupełniająca i ustna J. C. biegłego z listy SO w Gdańsku z zakresu wynalazczości i ochrony własności przemysłowej

- nie ma żadnego powodu by wątpić w obiektywizm i fachowość biegłego ( szczegółowa ocena tego dowodu w dalszej części uzasadnienia – w części dot. oceny poszczególnych zarzutów stawianych wyrokowi przez obrońcę oskarżonego).

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

Obrońca wyrokowi zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania tj art. 7 k.p.k. przez błędna ocenę dowodu z zeznań Ł. S. (1) i ustalenie, że świadek nie był w stanie wytłumaczyć czym się różniły ławka i kosze oferowane na stronie internetowej Oskarżonego od produktów wytworzonych przez M. P. (3), w sytuacji, gdy świadek jednoznacznie zeznał, iż: „ W moim odczuciu na pierwszy rzut oka te trzy elementy różnią się wieloma detalami technicznymi, sposobem wykonania i odbiorem wizualnym. Zostały zastosowane materiały, które dobieraliśmy na podstawie własnej wiedzy i doświadczenia i nigdy nie były to pomysły kopiowane. (...) porównując samą wizualizację tych elementów w moim odczuciu są one różne. ”, co w konsekwencji świadczy o tym, iż świadek miał wiedzę i umiejętność wskazania różnic, jednakże nie mógł tego dokonać bez wglądu do dokumentacji technicznej pokrzywdzonego, której to dokumentacji Sąd I Instancji nie okazał świadkowi w toku przesłuchania, co tym samym uniemożliwiło wskazanie przez świadka Ł. S. (1) różnic pomiędzy produktami oferowanymi przez Pokrzywdzonego i Oskarżonego

2. czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę Zaskarżonego Wyroku mający wpływ na treść Zaskarżonego Wyroku polegający na uznaniu, że świadek Ł. S. (1) nie był w stanie wytłumaczyć czym się różniły ławka i kosze oferowane na stronie internetowej Oskarżonego od produktów wytworzonych przez M. P. (3), co w konsekwencji wpłynęło na błędne ustalenie, że Oskarżony oferował produkty wytworzone przez M. P. (3).

3. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodów w zakresie zestawienia ławki wyprodukowanej przez M. P. (3) i objętej wzorem wspólnotowym numer (...)- (...) z ławką oferowaną przez Oskarżonego i brak ustalenia, czy przedmioty te są takie same, podczas gdy Sąd I Instancji skupił się jedynie na ustaleniu, czy ławka wyprodukowana przez M. P. (3) może być przedmiotem ochrony na gruncie prawa własności przemysłowej, jednakże nie poczynił żadnych ustaleń w zakresie tego, czy ławka oferowana przez Oskarżonego jest taka sama, a więc czy Oskarżony naruszył prawo M. P. (3). Sąd I Instancji obszernie przytacza pogląd wyrażony w Decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 14 kwietnia 2023 roku, który to pogląd podkreśla indywidualny charakter ławki wytworzonej przez M. P. (3), jednak nie podejmuje ustaleń w zakresie tego, czy ławka oferowana przez Oskarżonego jest tą samą ławką. Aby możliwe było prawidłowe rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, Sąd I Instancji powinien nie tylko ustalić czy ławka wytworzona przez M. P. (3) korzysta z ochrony, ale przede wszystkim, powinien ustalić, czy ten sam przedmiot oferowany był przez Oskarżonego, bez ustalenia tego drugiego elementu nie jest możliwym przypisanie Oskarżonemu sprawstwa za zarzucane mu przestępstwa.

4. czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę Zaskarżonego Wyroku mającym wpływ na jego treść, polegający na nie dokonaniu ustaleń, czy Oskarżony oferował na swojej stronie internetowej produkty w postaci ławki oraz kosza, których autorem był Pokrzywdzony.

5. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez bezpodstawne odmówienie wiary zeznaniom świadka Ł. S. (1) z uwagi na fakt, iż świadek pracuje dla Oskarżonego, a nadto, że rozmawiał z prawnikami Oskarżonego o sprawie, w sytuacji, gdy brak jest podstaw do odmówienia wiarygodności świadkowi na podstawie tak sformułowanych domysłów. Sąd I Instancji stawiając w/ tezę przyjął szereg niczym niepopartych założeń: (1) Sąd nie wyjaśnił na czym miałaby polegać zależność świadka od Oskarżonego oraz (2) czego dotyczyły rzekome rozmowy o sprawie pomiędzy świadkiem a prawnikami Oskarżonego. Sąd I Instancji nie posiadał żadnych wiarygodnych informacji na temat tego, że w/w okoliczności mogłyby wpłynąć na to, że świadek będzie zeznawał nieprawdę. Jednocześnie Sąd I Instancji w zupełności pominął kwestię, o której wskazał sam świadek Ł. S. (1): „nie rozmawialiśmy o przedmiocie postępowania. Z prawnikami M. P. (1) rozmawiamy o wielu bieżących sprawach (str. 2 protokołu rozprawy głównej z dnia 28 października 2021 roku),

6. czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę Zaskarżonego Wyroku mającym wpływ na treść Zaskarżonego Wyroku, polegający na pominięciu jego zeznań przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy, w szczególności w aspekcie różnić występujących pomiędzy przedmiotami wytworzonymi przez M. P. (3) a oferowanymi przez Oskarżonego.

7. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego M. P. (3) oraz błędną ocenę dowodu z zeznań świadka Ł. S. (1), w zakresie w jakim osoby te zeznawały co do oryginalności przedmiotów wytworzonych przez M. P. (3) i różnic pomiędzy nimi a ofertą Oskarżonego i na tej podstawie ustalenie przez Sąd I Instancji, iż wzór ławki nosi cechy oryginalności z perspektywy zorientowanego użytkownika , w sytuacji, gdy sam Pokrzywdzony M. P. (3) nie był w stanie podczas przesłuchania na rozprawie głównej w dniu 13 lipca 2021 roku opisać kształtu całego wzoru i tego co ma go odróżniać od innych przedmiotów tego samego typu - „Co do oryginalnych elementów trudno to opisywać, ale to jest kształt podłokietnika powyginany i charakterystyczne są nogi, które zwężają się ku dołowi. Trudno jest opisać kształt całego wzoru, bo jak są wzory przemysłowe, to one polegają na tym, że jest pierwsze wrażenie, nie ma wymiarów. Ponadto świadek Ł. S. (1) jednoznacznie wskazał na różnice pomiędzy tymi przedmiotami: „ W moim odczuciu na pierwszy rzut oka te trzy elementy różnią się wieloma detalami technicznymi, sposobem wykonania i odbiorem wizualnym. Zostały zastosowane materiały, które dobieraliśmy na podstawie własnej wiedzy i doświadczenia i nigdy nie były to pomysły kopiowane. (...) porównując samą wizualizację tych elementów w moim odczuciu są one różne”,

8. czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę Zaskarżonego Wyroku mającym wpływ na treść Zaskarżonego Wyroku polegającym na przyjęciu, że wzór ławki nosi cechy oryginalności oraz jest on taki sam z ofertą Oskarżonego w oczach zorientowanego użytkownika.

9. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez odmówienie wiary wyjaśnieniom Oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczył on naruszeniu w inny sposób praw pokrzywdzonego jako twórcy projektu wynalazczego i uznaniu, iż wzór zarejestrowany pod numerem (...)- (...) jest nowy i posiada indywidualny charakter, a więc jego twórca - M. P. (3) korzysta z prawa m. in. do wymieniania go jako twórcy, w sytuacji, gdy Pokrzywdzony nie wykazał naruszenia przez oskarżonego praw wyłącznych w zakresie wzoru wspólnotowego numer (...)- (...), bowiem przedmioty oferowane przez Oskarżonego są odmienne od przedmiotów wytworzonych przez M. P. (3).

10. czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę Zaskarżonego Wyroku mającym wpływ na treść Zaskarżonego Wyroku polegający na przyjęciu, że oferowane przez Oskarżonego produkty są tożsame z tymi wytworzonymi przez M. P. (3), a Oskarżony naruszył wyłączne prawa M. P. (3).

11. obrazę postępowania tj. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez uznanie Oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 303 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej wobec uznania, iż wzór zarejestrowany pod numerem (...)- (...) jest nowy i posiada oryginalny charakter, w sytuacji, gdy Sąd I instancji nie posiadał wiadomości specjalnych w zakresie oceny czy wyżej wskazany wzór jest rzeczywiście nowy i posiada oryginalny charakter, której to oceny mógł dokonać jedynie biegły właściwej specjalności, powołania którego Sąd I Instancji w toku postępowania zaniechał,

12. czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę Zaskarżonego Wyroku mającym wpływ na treść Zaskarżonego Wyroku polegający na przyjęciu, że ławki oraz kosz na odpadki jest nowy i posiada oryginalny charakter.

13. obrazę przepisów postępowania tj. art. 415 § 1 k.p.k. poprzez orzeczenie na rzecz pokrzywdzonego M. P. (3) zadośćuczynienia, w sytuacji, gdy pomiędzy oskarżonym M. P. (1) a Pokrzywdzonym M. P. (3) toczy się postępowanie obecnie zawisłe przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie Wydział VII Gospodarczy i Własności Intelektualnej, sygn. akt VTI Aga 904/21, którego przedmiotem są roszczenia pieniężne M. P. (3) względem M. P. (1) związane ze wykorzystaniem wzoru ławki oraz wzoru kosza na odpadki, która to kwestia jest także przedmiotem niniejszego postępowania karnego, a w konsekwencji zgodnie z naruszonym art. 415 § 1 k.p.k. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania.

14. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez błędne uznanie zasadności wniosku Pokrzywdzonego o zasądzenie zadośćuczynienia co do kwoty 10.000,00 zł, który to środek kompensacyjny jest możliwy do orzeczenia pod warunkiem rzeczywistego naruszenia dóbr osobistych pokrzywdzonego (i wykazania tych naruszeń) lub do wyrządzenia mu innej krzywdy moralnej, bez spowodowania szkody majątkowej, w sytuacji, gdy w toku niniejszego postępowania Pokrzywdzony nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a rzekomą szkodą, z którego wynikałaby wysokość żądanego zadośćuczynienia oraz jego zasadność.

15. obrazę przepisów postępowania tj. art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1-2 k.p.k. poprzez brak wyszczególnienia w Zaskarżonym Wyroku jako orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie zasądzonych od Oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa jednoznacznej wysokości kosztów sądowych, określając je jako „pozostałe koszty sądowe”, w sytuacji, gdy Sąd I Instancji był zobligowany do określenia konkretnych wydatków poniesionych przez Skarb Państwa czy też stosownej kwoty kosztów sądowych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1-2, 5-10. Zarzuty niezasadne. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego, mimo jej obszerności i pozoru szczegółowości oraz wnikliwości, całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza opinią J. C. biegłego z zakresu wynalazczości i ochrony własności przemysłowej, sporządzonej w toku postępowania odwoławczego, a także wiarygodnych zeznań świadków oraz innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacja obrońcy nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem - obdarzeniu wiarą zeznania pokrzywdzonego przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań Ł. S. (1).

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej, aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że zeznania świadków, którzy zeznawali „niekorzystnie” dla oskarżonego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego i wspierających je zeznań Ł S..

Dodatkowo ocenę Sądu wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków wspiera opinia biegłego J. C. z zakresu wynalazczości i ochrony własności przemysłowej, sporządzona w toku postępowania przed sądem II instancji.

Finalnie sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę zeznań wszystkich świadków oraz wyjaśnień oskarżonego dokonaną przez sąd I instancji na str. 4-5 uzasadnienia, powołuje się na nią nie dostrzegając powodu jej powielania.

Dodatkowo stwierdzić należy, że:

- niezrozumiałym jest eksponowanie przez skarżącego także kosza na śmieci na równi z ławką, jako przedmiotu przestępstwa z art. 303 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, w sytuacji gdy ów kosz w ogóle nie jest objęty wyrokiem;

- podobnie rzecz się ma z zarzutami sformułowanymi przez obrońcę w postaci braku wykazania i ustalenia czy „ … ławka wyprodukowanej przez M. P. (3) i objęta wzorem wspólnotowym numer (...)- (...) z ławką oferowaną przez Oskarżonego są takie same…”, że „…wzór ławki … jest taki sam z ofertą Oskarżonego …”, oraz, że „…polegający na przyjęciu, że oferowane przez Oskarżonego produkty są tożsame z tymi wytworzonymi przez M. P. (3)… ” albowiem dla bytu przypisanego oskarżonemu przestępstwa, jego ławka nie musi być ani taka sama, ani ta sama, ani też tożsama z ławką M. P. (3) i objętej wzorem wspólnotowym numer (...)- (...); istotnym tu jest bowiem wykazanie, że ławka oferowana przez oskarżonego oraz ławka pokrzywdzonego zarejestrowana pod nr. wzoru (...) (...)- (...) w ogólnym wrażeniu nie różnią się w rozumieniu art. 105 ust. 4 Prawa własności przemysłowej;

- nadto nawet pomijając opinię biegłego J. C., nie sposób uznać za wiarygodne zeznania Ł. S., mając na uwadze fakt, że jest on związany z firmą oskarżonego od 8 lat, jest przedstawicielem handlowym w jego firmie, przyznał , że przed przesłuchaniem, po otrzymaniu wezwania na rozprawę, rozmawiał z oskarżonym i innymi pracownikami ” o tej sprawie”, na co dzień ma styczność z oskarżonym, pracują w jednym biurze; wszystko to nie pozwala na uznanie tego świadka za osobę obiektywną, bezstronną a przy tym wiarygodną w części, gdy stwierdzał, jakoby ławki pokrzywdzonego i oskarżonego istotnie różniły się między sobą; co istotne jednak kwestię tą, w sposób jednoznaczny przesądza opinia biegłego.

Ad. 3-4, 11-12. Zarzuty niezasadne a wobec przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w toku postępowania odwoławczego co do zasady bezprzedmiotowe.

Na wstępie ponownie, także w przypadku wskazanych wyżej zarzutów, sąd odwoławczy stwierdza, że niezrozumiałym jest wskazywanie przez skarżącego ( w pkt. 4 i 12 ) także kosza na śmieci, jako przedmiotu przestępstwa z art. 303 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, w sytuacji gdy ów kosz w ogóle nie jest objęty wyrokiem. Podobnie rzecz się ma z treścią zarzutu obrońcy domagającego się ustalenia „…. czy przedmioty te są takie same, …..”, zarzucającego, że sąd „….nie poczynił żadnych ustaleń w zakresie tego, czy ławka oferowana przez Oskarżonego jest taka sama,…. nie podejmuje ustaleń w zakresie tego, czy ławka oferowana przez Oskarżonego jest tą samą ławką…, … powinien ustalić, cz y ten sam przedmiot oferowany był przez Oskarżonego ”.

Tymczasem istotnym w sprawie było wykazanie, że ławka oferowana przez oskarżonego oraz ławka pokrzywdzonego zarejestrowana pod nr. wzoru (...) (...)- (...) w ogólnym wrażeniu nie różnią się w rozumieniu art. 105 ust. 4 Prawa własności przemysłowej nie zaś, że są one takie same lub co więcej, że są tym samym przedmiotem.

Odnosząc się zaś do meritum zarzutów obrońcy sąd odwoławczy stwierdza, że :

- wobec przeprowadzenia w toku postępowania odwoławczego dowodu z opinii biegłego J. C. z zakresu wynalazczości i ochrony własności przemysłowej, wręcz jako bezprzedmiotowe uznać należy twierdzenia obrońcy o braku ustalenia sądu, że ławka oferowana przez oskarżonego oraz ławka pokrzywdzonego zarejestrowana pod nr. wzoru (...) (...)- (...) w ogólnym wrażeniu nie różnią się w rozumieniu art. 105 ust. 4 Prawa własności przemysłowej ( choć obrońca błędnie domagał się ustaleń w kierunku tożsamości obydwu przedmiotów, że są takie same);

- w świetle znajdującego się w aktach sprawy certyfikatu (...) No. (...)- (...) oraz opinii biegłego jest oczywistym, że ławka pokrzywdzonego jest przedmiotem wzoru przemysłowego Unii Europejskiej chronionego za numerem (...) (...)- (...) na rzecz pokrzywdzonego P. M. A. M. P. (3), P., PL; ochrona wzoru (...) istniała od dnia 31.01.2017 r. i trwała w pierwszym 5-letnim okresie ochrony do dnia 31.01.2022 r.; ochrona została przedłużona na kolejny, drugi 5-letni okres ochrony, do dnia 31.01.2027 r ochrona jest więc aktywna i obejmuje cały obszar Unii Europejskiej, włącznie z obszarem Rzeczypospolitej Polskiej; w ramach zgłoszenia (...) ochronę uzyskało 38 odmian wzorów, w tym odmiana wzoru oznaczona jako nr (...) „Ł., Ł. uliczne (meble miejskie), Ł. p.”;

- oskarżony M. P. (1) B. wnosił o unieważnienie przedmiotowego wzoru przemysłowego nr. (...) (...)- (...) (określanego w tłumaczeniu decyzji na język polski, jako „sporny (...)); decyzją Trzeciej Izby Odwoławczej (...) z dnia 14.04.2023 w sprawie (...) (...)-3 wniosek został oddalony i przedmiotowy wzór (...) jest nadal w mocy ( k. 468 - 485 );

- dokonując oceny czy ławka oferowana przez oskarżonego oraz ławka pokrzywdzonego zarejestrowana pod nr. (...)- (...) w ogólnym wrażeniu różnią się, czy też nie, w rozumieniu art. 105 ust. 4 Prawa własności przemysłowej, biegły dokonał porównania obu ławek stwierdzając, że wyodrębnił 17 cech obu ławek, przy czym takich samych cech wspólnych jest 14, natomiast cech różniących jest 3; cechami wspólnymi były: 3 deski jako oparcie pleców dla osoby siedzącej, zawierały prawą i lewą ramę, deski oparcia są wpuszczone w szczeliny w prawej i lewej ramie, rama prawa i lewa zawierają tylne nogi stanowiące w obu ramach formę jednolicie zakrzywionego kształtownika, do którego górnej części zamocowane są deski oparcia, kształtowniki są łagodnie zakrzywione na zewnątrz, do tyłu, rama prawa i lewa zawierają poprzeczki do których mocowane są deski siedziska po obu stronach ławki, poprzeczki ram prawej i lewej łączą się z prawą i lewą przednią nogą ławki, przy czym obie przednie nogi ławki są uformowane łukowato na zewnątrz, przeciwnie do obu nóg tylnych, prawy i lewy kształtownik przednich nóg ławki wyprowadzone są łukowato w górę ponad siedzisko i są zagięte w kierunku ram tylnych nóg ławki, tworząc lekko wypukłe w górę podłokietniki po obu stronach ławki, podłokietniki mocowane są pomiędzy pierwszą a drugą deską oparcia, prawa i lewa rama sprawiają wrażenie, że stanowią monolityczne kształtowe elementy, każdy z nich zawierający przednią i tylną nogę, poprzeczkę mocującą deski siedziska oraz element mocujący deski oparcia, nogi tylne sprawiają wrażenie, że tworzą z elementami mocującymi deski oparcia solidne jednolite kształtowniki wygięte na całej długości łukowato do tyłu, nogi przednie wygięte są łukowato do przodu, nogi ławki po prawej i lewej stronie wygięte z tyłu do tyłu i z przodu do przodu, sprawiają wrażenie mocnej stabilności ławki jako takiej, podłokietniki stanowiące przedłużenia przednich nóg sprawiają wrażenie solidnych elementów wykonanych z tymi przednimi nogami z jednego ciągłego kształtownika; cechy różniące wg. biegłego to: siedzisko stanowią 4 deski we wzorze (...) (...)- (...) we wzorze B. 3 deski, nogi ławki pokrzywdzonego nie mają u dołu płytek mocujących do podłoża a nogi ławki oskarżonego mają u dołu płytki mocujące oraz jedna ławka nie ma zabarwienia a druga jest szaro czarna.

Biegły przeprowadził też analizę cech różniących stwierdzając, że siedzisko w ławce (...) stanowią 4 deski, w ławce B. 3 deski, lecz w jego opinii to cecha techniczna, która nie ma wpływu na ogólne wrażenie, jakie ławka wywiera na użytkowniku, to czy siedzisko ma 3 czy 4 deski nie zmienia ogólnego wrażenia ławki; nogi ławki B. zakończone są płytkami mocującym do podłoża a w opinii biegłego jest to też cecha techniczna o znaczeniu wyłącznie funkcjonalnym, która nie ma to wpływu na ogólne wrażenie jakie ławka wywiera na użytkowniku, szczegóły funkcjonalne nie mają, zgodnie z ustawą pwp wpływu na ogólne wrażenie, jaki wygląd wyrobu wywiera na użytkowniku (art. 107 ust. 1 ustawy pwp); wreszcie zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy pwp kolorystyka jest jedną z cech decydujących o indywidualnym charakterze, czyli o ogólnym wrażeniu, o którym mowa w art. 104 ust. 1 ustawy pwp., jednakże wzór (...) przedstawiony jest w formie rysunku technicznego, nie pokazującego kolorystyki, a więc w opinii biegłego jego ochrona nie jest zawężona do określonego koloru; skoro tak, kolorystyka wzoru B., jak i każda inna kolorystyka takiej ławki, jest objęta zakresem ochrony wzoru (...); przy tym biegły podparł się w tej części swojej opinii, fragmentem uzasadnienia decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej (...) z dnia 14.04.2023 w sprawie (...) (...)-3.( vide str. 7 opinii).

Choć biegły dokonał analizy poszczególnych cech obu ławek, to konkludował przez pryzmat wrażenia ogólnego; zgodnie bowiem z art. 105 ust. 4 p.w.p. oceny czy zakwestionowany wzór wywołuje odmienne czy nie odmienne wrażenie na zorientowanym użytkowniku dokonuje się przez pryzmat wrażenia ogólnego, to znaczy odnoszącego się do wzoru jako całości, a nie jego poszczególnych cech. Chodzi zatem o ogólne wrażenie, ogólny efekt, ogólne odczucie jakie wywołuje wzór zakwestionowany i wzór zarejestrowany czy jest to wrażenie różne czy takie samo. To ogólne wrażenie jest wywoływane łącznie przez wszystkie cechy wzoru widoczne w czasie zwykłego używania przedmiotu. Dla wywołania u zorientowanego użytkownika ogólnego wrażenia odmienności lub podobieństwa konieczna jest całościowa analiza zarówno podobieństw, jak i różnic wzoru.

Finalnie biegły jednoznacznie zaopiniował, że ławka oferowana przez oskarżonego oraz ławka pokrzywdzonego zarejestrowana pod nr. wzoru (...) (...)- (...) w ogólnym wrażeniu nie różnią się w rozumieniu art. 105 ust. 4 Prawa własności przemysłowej;

- sąd odwoławczy w pełni podziela sporządzoną w toku postępowania przed sądem II instancji opinię biegłego J. C.; żadną miarą nie sposób uznać za zasadne zarzuty obrońcy skierowane w piśmie z dnia 12 grudnia 2023 roku do głównej opinii biegłego; biegły w opinii uzupełniającej odniósł się do argumentacji obrońcy; w ocenie sądu odwoławczego opinia ta jest pełna, jasna, logiczna i zasługuje na aprobatę, a jej wnioski są zbieżne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

- nie może budzić wątpliwości, że biegły ten dysponuje wiadomościami specjalnymi niezbędnymi dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy; ma określone wykształcenie specjalistyczne, doświadczenie zawodowe a przy tym jest biegłym z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Gdańsku; nie sposób zatem zasadnie negować kompetencji biegłego w zakresie zlecenia Sądu;

- należy podkreślić, że biegły oprócz opinii głównej, sporządził też opinię uzupełniającą, opiniował też ustnie na rozprawie odwoławczej odpowiadając na pytania obrońcy oskarżonego ( drugi nie miał pytań do biegłego ), odnosząc się do zadawanych pytań , konfrontując tym samym swoją opinię z jego stanowiskiem;

- brak było podstaw dla powołania innego biegłego; stwierdzić należy, że - jak wynika z art. 201 k.p.k. - o wadliwości opinii biegłego, czyniącej z niej niemiarodajne źródło dowodowe i powodującej konieczność ponowienia takiego dowodu, można mówić w sytuacji gdy opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie; wówczas - jak wynika z powołanego przepisu - można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych;

- żadna ze wskazanych wyżej możliwych sytuacji nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Jest oczywiste, że wiadomości specjalne ze swej istoty są atrybutem biegłych, a kontrola opinii przez organ procesowy – siłą rzeczy – doznaje tu pewnych ograniczeń. Jednakże wg sądu II instancji z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz zupełności, jasności opinii oraz braku sprzeczności, opinia nie budzi żadnych wątpliwości.

Należy dobitnie podkreślić, że z uwagi na fakt, iż obrońca w toku postępowania nie formułował pod adresem opinii biegłego ani zarzutu ich niepełności, bądź niejasności, jak też w zasadzie nie wskazywał elementów jej wewnętrznej sprzeczności, a w sposób polemiczny kwestionował poszczególne tezy w niej zawarte , argumentacja ta nie znajduje żadnego uzasadnienia i w postępowaniu odwoławczym oscyluje w granicach oczywistej bezzasadności.

Samo bowiem kwestionowanie opinii biegłego bez wiarygodnego, przekonywającego i opartego na faktach lub niepodważalnej logice analitycznego rozumowania, bez wykazania, że opinia przyjęta przez sąd jest niejasna, niepełna, merytorycznie błędna, wewnętrznie niespójna a także bez wykazania, że konkretne dokumenty (ewentualnie przez biegłego wcześniej nieuwzględnione) mogłyby doprowadzić do zmiany wniosków biegłego, bez zarazem przekonywającego uargumentowania, w jaki sposób i dlaczego ten lub inny wskazywany fakt mógłby rolę taką odegrać – nie może prowadzić do podważenia ocen i ustaleń Sądu i w dalszej kolejności powołanie innego biegłego. Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką jej podważenia i następnie dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art.201 k.p.k. Zwłaszcza zaś nie może stać się podstawą do stosowania tego przepisu procesowego okoliczność, że strona ta, wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej - i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy brakuje stronie wiadomości specjalnych - są błędne. Reasumując ten fragment rozważań należy podkreślić, że podstawą oceny dowodu z opinii biegłego przez sąd orzekający, nie może być, z natury rzeczy, polemika stron z czysto fachowymi opiniami specjalistów, a jedynie jej analiza logiczna.

Skarżący nie dostrzega bowiem, iż dowód z opinii biegłego przeprowadza się wtedy, gdy dla stwierdzenia pewnej okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne, często niedostępne sądowi i stronom postępowania. Niezależnie od deklaracji, że to sąd jest najwyższym biegłym, to biegły posiada wiadomości specjalne, niedostępne sądowi i stronom postępowania. Sąd nie może przecież odrzucić specjalistycznych opinii biegłego i przyjąć w sprawie własnego, odmiennego stanowiska (tak SN w wyroku z 3 marca 1981r, IV KR 271/80, OSNPG 8-9/1981. poz.101).

W niniejszej sprawie dowód z opinii biegłego J. C. nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego; z kolei jej negacja przez obrońcę, w formułowanych w toku procesu zarzutach, choć merytorycznie niezasadna, to jednak jest dopuszczalna, jako realizacja przez obrońcę nieskrępowanego prawa do obrony oskarżonego;

- mając zatem na uwadze zebrane dowody stwierdzić należy, że w kontekście art. 105 ust. 4 w zw. z art. 104 ust. 2 Prawa własności przemysłowej, ławka oferowana na stronie internetowej www.basterlawki.pl przez oskarżonego, nie ma indywidualnego charakteru, gdyż ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony wcześniej przez pokrzywdzonego, będącego przedmiotem wzoru przemysłowego Unii Europejskiej chronionego za numerem (...) (...)- (...). Naruszenie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego niewątpliwie zatem nastąpiło , gdyż oskarżony jako osoba nieuprawniona posłużył się taką postacią wytworu – ławki pokrzywdzonego, która na zorientowanym użytkowniku nie wywołała ogólnego wrażenia odmiennego niż ławka zarejestrowana na jego rzecz;

- dodatkowo w kontekście eksponowanej przez obrońcę „swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru”, należy podkreślić, że w przypadku ławki oferowanej przez oskarżonego, nie może być mowy o „twórczości „ skoro nikt z firmy oskarżonego ( np. żaden z jego przedstawicieli handlowych _ śwd. Ł. S. i T. B.) nie byli w stanie wskazać, kto jest twórcą poszczególnych projektów firmy, jak wygląda projektowanie poszczególnych wyrobów, kto jest twórcą projektu ławki; w tym zakresie znamienne są zeznania M. C. ( k.44) zatrudnionej w firmie (...), która stwierdziła, że z firmy (...) dostała zdjęcia i gotowe rysunki ławek i koszy, właściciel firmy prosił o opracowanie tego rysunku i przedstawienie zapotrzebowania na poszczególne elementy do produkcji, otrzymała wymiary i propozycję z czego mają być zrobione; także ona nie wiedziała kto był autorem wyglądu ławek i koszy; nie może być mowy w przypadku ławki firmy (...) o wzorze przemysłowym i swobodzie twórczej przy jego opracowywaniu;

- odnosząc się do zarzutu obrońcy zawartego w piśmie procesowym z dnia 2 stycznia 2024 roku zatytułowanego jako „ pismo procesowe obejmujące stanowisko oskarżonego „ , w którym negował on istnienie po stronie oskarżonego zamiaru bezpośredniego, stwierdzić należy że :

- przestępstwa określone w art. 303 p.w.p. określają trzy typy czynów: przypisanie sobie autorstwa cudzego projektu wynalazczego, wprowadzenie w błąd innej osoby co do autorstwa cudzego projektu wynalazczego oraz naruszenie praw twórcy projektu wynalazczego w inny sposób;

- wprowadzeniem w błąd jest wywołanie w świadomości innej osoby fałszywego wyobrażenia co do rzeczywistości, w tym przypadku identyfikacji twórcy projekty wynalazczego; wprowadzeniem w błąd może być także przemilczenie tożsamości autora projektu;

- w piśmiennictwie wyrażono pogląd, zgodnie z którym typ czynu zabronionego z art. 303 ust. 1 nie obejmuje sytuacji, w której sprawca nie przywłaszczył sobie wprawdzie autorstwa cudzego projektu wynalazczego, jednak nim się posługuje bez podania oznaczenia autora (Z. Ćwiąkalski, Wybrane zagadnienia ochrony…, s. 370); takie zachowanie należy zakwalifikować do kategorii innego sposobu naruszenia praw twórcy projektu wynalazczego ( vide J. Raglewski. Prawo własności przemysłowej. Komentarz do przepisów karnych );

- z punktu widzenia strony podmiotowej typ czynu zabronionego określony w art. 303 ust. 1 zalicza się do kategorii przestępstw umyślnych, które można popełnić zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i wynikowym; w sytuacji jednak, gdy zachowanie sprawcy polega na przypisaniu sobie autorstwa cudzego projektu wynalazczego, może być on popełniony wyłącznie cum dolo directo (tak m.in. E. Czarny-Drożdżejko, Przestępstwa w prawie własności…, s. 91; odmienne R. Zawłocki, Przestępstwa przeciwko przedsiębiorcom…, s. 219); takie zawężenie strony podmiotowej tylko do zamiaru bezpośredniego uzasadnia znaczenie zwrotu „przypisuje sobie”, wskazujące wyraźnie na nastawienie psychiczne (J. Szwaja (w:) System prawa własności…, s. 118).

W konsekwencji cała argumentacja obrońcy zmierzająca do wykazania braku zamiaru bezpośredniego w działaniu oskarżonego nie ma racji bytu, skoro typ czynu zabronionego przypisany oskarżonemu z art. 303 ust.1 mógł być popełniony także z zamiarem wynikowym.

Finalnie nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do winy oskarżonego.

Ad. 13-14. Zarzuty zasadne. Art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. stanowi, że "w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono". Z powyższego wynika więc kategoryczny zakaz rozstrzygania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie, a co za tym idzie kumulowania tytułów egzekucyjnych wynikających z różnych orzeczeń. Jeżeli zatem roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania (jak w niniejszej sprawie) albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe (niejako ponowne) orzekanie o obowiązku naprawienia szkody, i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2010 r., III KK 305/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 2030). Wykładnia funkcjonalna art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. wskazuje, że ratio legis tego przepisu sprowadza się do zapobieżenia funkcjonowaniu w obrocie prawnym tytułów egzekucyjnych wynikających z dochodzenia tego samego roszczenia w postępowaniu karnym i innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Należy też zwrócić uwagę, iż zakaz wynikający z dyspozycji art. 415 § 1 zd.2 k.p.k. odnosi się do każdego określonego w ustawie wypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody (tak wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 stycznia 2016 r., V KK 323/15, Lex Nr 1970396; z dnia 26 lutego 2014 r., III KK 429/13, Lex Nr 1446451; z dnia 7 maja 2013 r., II KK 268/12, Lex Nr 1313135).

W orzecznictwie wskazuje się, że wymagana jest tożsamość roszczenia zarówno w płaszczyźnie przedmiotowej, jak i podmiotowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2012 r., V KK 9/12, Lex Nr 1119576).

Tymczasem roszczenie płynące z czynu, będącego obecnie przedmiotem orzekania w niniejszej sprawie, jest przedmiotem orzekania w innych procesach.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego na rozprawie odwoławczej w dniu 29 maja 2024 roku ( k. ) przyznał, iż miedzy stronami toczą się postepowania cywilne, dotyczące trzech przedmiotów pokrzywdzonego, w tym ławki będącej przedmiotem niniejszej sprawy, w tym w sprawie XVII GW 20/20 przed Sądem Okręgowym w Gdańsku, w Wydziale Własności Przemysłowej, gdzie pokrzywdzony ma roszczenia wobec oskarżonego, w tym finansowe, postępowanie jest w toku, nie zapadł jeszcze wyrok.

W konsekwencji jest oczywistym, że występuje tożsamość przedmiotowa roszczenia będącego przedmiotem toczącego się postępowania we wskazanej wyżej sprawie, z tym o którym rozstrzygnął Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, w postaci zobowiązania oskarżonego na postawie art. 46 § 1 k.k. do zapłaty 10.000 zł na rzecz pokrzywdzonego tytułem zadośćuczynienia. Twierdzenie to uzasadnia też fakt, że źródłem roszczeń jest to samo zdarzenie faktyczne.

W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie zachodzi zarówno podmiotowa, jak i przedmiotowa łączność roszczenia o zadośćuczynienie dochodzonego w trybie art. 46 § 1 k.k., z roszczeniem, którego przedmiotem jest przedmiotowa ławka w sprawie XVII GW 20/20 przed Sądem Okręgowym w Gdańsku w Wydziale Własności Przemysłowej.

Dlatego też Sąd Rejonowy rażąco naruszył art. 415 § 1 zd.2 k.p.k., co miało istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, skoro w jego efekcie pokrzywdzony de facto może uzyskać dwa tytuły wykonawcze na tę samą wierzytelność.

Ad. 15. Zarzut niezasadny. Jakkolwiek Sąd I Instancji faktycznie powinien „w wyroku określić konkretne wydatki poniesione przez Skarb Państwa oraz konkretne kwoty kosztów sądowych”, to jednak ewentualne uchybienie tej powinności nie wywołuje żadnych konsekwencji prawnych związanych z merytoryczną oceną zapadłego wyroku co do istoty postępowania, zwłaszcza wobec brzmienia art. 626 § 2 k.p.k..

Otóż każdy wyrok musi wskazywać podmiot lub podmioty zobowiązane do ponoszenia kosztów oraz część i zakres kosztów ponoszonych przez każdą z obciążonych stron. Zasadzając koszty procesu, należy dokładnie określić ich wysokość, nie wystarczy więc przesądzenie samej zasady, tego, kto i w jakim zakresie ma je ponosić (wyrok SA w Rzeszowie z 10.07.2014 r., II AKa 56/14, LEX nr 1496040). Pożądane byłoby także wskazanie, jakie kwoty i z jakiego tytułu składają się na zasądzaną sumę ……(wyrok SA w Krakowie z 28.06.2000 r., II AKa 94/00, LEX nr 42964)

W myśl art. 626 § 2 k.p.k., jeżeli w orzeczeniu nie zamieszczono rozstrzygnięcia o kosztach, orzeczenie w tym przedmiocie wydaje odpowiednio sąd pierwszej instancji lub sąd odwoławczy. Tymczasem brak rozstrzygnięcia o kosztach oznacza zarówno to, że sąd w ogóle nie wypowiedział się o kosztach, jak i to, że orzekł o nich tylko częściowo, np. orzeczono o kosztach obciążających tylko jedną ze stron lub rozstrzygnięto tylko o zasadach ponoszenia kosztów, nie określając jednocześnie ich konkretnej wysokości (J. Bratoszewski, Koszty procesu..., s. 930).

Wydanie orzeczenia uzupełniającego stanowi obowiązek sądu podlegający realizacji w każdym czasie, niezależnie od etapu postępowania, aż do upływu okresu przedawnienia do orzekania w tym przedmiocie (postanowienie SN z 6.11.1976 r., OSNKW 1977/4–5, poz. 45). Obowiązek wydania uzupełniającego orzeczenia o kosztach procesu aktualizuje się więc zarówno wówczas, gdy w orzeczeniu kończącym postępowanie w ogóle nie zamieszczono rozstrzygnięcia o kosztach jak i gdy zachodzi konieczność dodatkowego ustalenia ich wysokości.

W konsekwencji uchybienie w postaci nieokreślenia w wyroku wysokości konkretnych kwot kosztów sądowych, nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie a uchybienie to może być konwalidowane w każdym czasie, w trybie art. 626 § 2 k.p.k.,

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną a przy tym gołosłowną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do stwierdzenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonego, są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego i wspierające je zeznania świadka Ł. S..

W świetle zebranych dowodów a zwłaszcza opinii J. C. biegłego sądowego z zakresu wynalazczości i ochrony własności przemysłowej, sporządzonej w toku postępowania odwoławczego, nie budzi wątpliwości, że ławka oferowana przez oskarżonego oraz ławka pokrzywdzonego zarejestrowana pod nr. wzoru (...) (...)- (...) w ogólnym wrażeniu nie różnią się w rozumieniu art. 105 ust. 4 Prawa własności przemysłowej.

Z kolei uchybienie w postaci nieokreślenia w wyroku wysokości konkretnych kwot kosztów sądowych, nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie a uchybienie to może być konwalidowane w każdym czasie, w trybie art. 626 § 2 k.p.k.

,Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do winy oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak powyżej. Oskarżony niewiarygodny; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; apelacja niezasadne i wyłącznie polemiczna.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

uchylenie rozstrzygnięcia o zobowiązaniu oskarżonego do zapłaty 10000 zł na rzecz pokrzywdzonego tytułem zadośćuczynienia.

Zwięźle o powodach zmiany

W rozpoznawanej sprawie zachodzi zarówno podmiotowa, jak i przedmiotowa łączność roszczenia o zadośćuczynienie dochodzonego w trybie art. 46 § 1 k.k., z roszczeniem, którego przedmiotem jest min. przedmiotowa ławka w sprawie XVII GW 20/20 przed Sądem Okręgowym w Gdańsku w Wydziale Własności Przemysłowej.

Dlatego też Sąd Rejonowy rażąco naruszył art. 415 § 1 zd.2 k.p.k., co miało istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, skoro w jego efekcie pokrzywdzony de facto może uzyskać dwa tytuły wykonawcze na tę samą wierzytelność.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze, to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy, to on ponosi jego koszty. Opłatę wymierzono w oparciu o przepisy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS