Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 846/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 października 2023r. sygn. II K 788/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

;

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez:

- nieuzasadnione bezkrytyczne danie wiary zeznaniom świadka I. P. w zakresie zaprzeczenia otrzymania środków pieniężnych z tytułu alimentów, pomimo iż z dokumentacji bankowej wynika, że oskarżony przelewał na konto byłej żony pieniądze, przewyższały one łączna wartość należnych na dzieci alimentów i zostały wydatkowane na ich potrzeby;

- niezasadne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, który wyjaśnił, iż przelewane na konto matki dzieci pieniądze miały być przeznaczone na alimenty i wydane na potrzeby dzieci;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, mającego wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż oskarżony uchylał się od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w okresie objętym zarzutem przelał on na konto matki dzieci kwotę wyższą aniżeli należną z tytułu obowiązku alimentacyjnego;

ukształtowanie przez sąd rejonowy orzekający w sprawie swojego przekonania w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż zeznania pokrzywdzonego nie są wiarygodnym materiałem dowodowym oraz poprzez zaniechanie przesłuchania w charakterze świadków właściciela punktu skupu złomu i policjantów na wskazane w apelacji okoliczności oraz dowodu z opinii biegłego antropologa, gdzie prawidłowa ocena tegoż materiału dowodowego winna doprowadzić do odmiennych ustaleń tj. do ustalenia, że oskarżony dopuścił się przedmiotowej kradzieży;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy wskazać, iż sąd I instancji przeprowadził dostatecznie wnikliwie postępowanie dowodowe, ale na jego podstawie nie sformułował logicznych i trafnych wniosków, co do ostatecznej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, przede wszystkim zaś zeznań oceny I. P. i załączonej do akt dokumentacji bankowej oraz odręcznych pism w/w świadka – w znaczeniu konieczności wydania wyroku uniewinniającego R. P..

Podniesiony przez apelanta zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, poprzez ukształtowanie przez Sąd rejonowy swojego przekonania w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego przejawem ma być wydanie orzeczenia skazującego R. P., jest trafiony.

Zarzut obrazy przepisów postępowania miał polegać na niewłaściwej ocenie dwóch zasadniczych dla sprawy osobowych źródeł dowodowych. Ponowna analiza tego materiału dowodowego, dokonana przez sąd odwoławczy, prowadzi do bardzo jednoznacznych i ważkich dla sprawy wniosków: pierwszy z nich to taki, iż zeznaniom I. P. z toku postępowania przygotowawczego, co do meritum sprawy, absolutnie nie można dać wiary (świadek kłamie, o czym poniżej). Sąd meriti ocenił to źródło dowodowe jako w całości wiarygodne, tłumacząc pierwotne słowa świadka o braku dokonywanych wpłat tym, iż nie traktowała ona przelewanych kwot jako wpłat dokonanych na poczet alimentów. Tyle tylko, iż porównanie tego, co matka dzieci zeznała w toku dochodzenia o ojcu dzieci i jego stosunku do dzieci z tym - co przyznała potem przed sądem, razi w sposób tak uderzający, iż nie sposób usprawiedliwiać jej słów dotyczących osoby R. P. tak, jak uczynił to sąd rejonowy. Różnica nie dotyczy przecież samego wniosku świadka o braku alimentacji, lecz całego szeregu informacji dotyczących osoby byłego męża.

Sąd odwoławczy zważył, że I. P. słuchana w toku dochodzenia na okoliczność wywiązywania się oskarżonego z obowiązku alimentacyjnego zeznała: „… Od momentu zasądzenia alimentów R. P. nie wywiązywał się z tego zobowiązania” i dalej: „R. P. nie utrzymuje kontaktu z dziećmi, nie przesyła mi ani dzieciom żadnych pieniędzy i na utrzymanie J. i D. . Nie wiem czym się zajmuje i gdzie przebywa R. P. , nie mam z nim żadnego kontaktu. Nie posiadam nr kontaktowego do R. P. .”

Świadek w ten sposób zeznawała o zachowaniu się oskarżonego w okresie czasu – od zawsze tj. odkąd zasądzono alimenty na rzecz dzieci.

Jakże jaskrawie inaczej świadek opisała kontakty dzieci i swoje własne z R. P., kiedy zeznawała przed sądem, wysłuchując wcześniej tego, co ma w sprawie do powiedzenia oskarżony R. P.!

Nagle okazało się, że w/w nie tylko zna telefon do byłego męża, ale także wielokrotnie kontaktowała się z nim (i kontaktuje nadal), prowadząc wspólne „interesy” - w znaczeniu udostępniania własnego konta bankowego i pomocy byłemu mężowi przy podziale pieniędzy napływających na to konto z tytułu zatrudnienia (bądź innych wierzytelności) dla oskarżonego. Okazało się przy tym, że I. P. nie tylko utrzymuje taki, stały kontakt z oskarżonym, ale byli małżonkowie darzą siebie ogromnym zaufaniem skutkującym przekazywaniem pomiędzy sobą dużym sum pieniędzy. Nie jest także prawdą to, co zeznała o kontaktach dzieci z ojcem! Otóż okazało się, że oboje rodzice spędzili wspólnie z synami tygodniowe wakacje w lipcu 2022r. Wreszcie: jak wyliczyła sama matka dzieci (odręczne pismo świadka z załącznikami w postaci wyciągów bankowych k.132), oskarżony w okresie przypisanego mu czynu przelał na konto byłej żony łącznie kwotę 34 275,95 zł. , z czego na jego prośbę wypłaciła ona określonym osobom kwotę 17.695 zł. , a tym samym pozostała na jej koncie dla dzieci kwota 12.500 złotych, gdy łączna kwota alimentów zasądzonych sądownie na synów w okresie czasu od 6 stycznia 2022r. do 4 stycznia 2023r. to kwota 9.600 zł. (łączna miesięczna kwota alimentów na obu synów 800 zł. x 12 miesięcy). Tym samym, nawet pozostała z porównania powyższych różnica pieniędzy 2.900 zł. (12.500 zł. – 9.600 zł.) daje kwotę zbliżoną do kwoty opisywanej przez przedstawicielkę dzieci, jako komunijny prezent ojca dla jednego z synów i połowy drugiego „prezentu” (wyliczenie dokonane przez samego świadka dodatkowo wskazuje, że na jej koncie jeszcze „pozostała” nierozliczona suma 1255,95 zł., także wpłacona przez oskarżonego w tym okresie czasu z przeznaczeniem dla dzieci).

Jeśli uwzględni się powyższe oraz to, że - jak wyjaśnił - oskarżony, po wielu latach braku kontaktu z dziećmi i wcześniejszych skazaniach, postanowił naprawić sytuację, nawiązał kontakt z synami, telefonuje do nich, byli razem na wakacjach w 2022r., a do tego cyklicznie przesyłał matce dzieci zarobione pieniądze na dzieci wiedząc, że nie tylko pokrywa nimi zasądzone sądownie alimenty, ale także przesyła ich więcej – nie sposób jest uznać, iż ustalono uchylanie się R. P. od obowiązku alimentacyjnego wobec synów w okresie czasu całego 2022 roku.

Przekonują twierdzenia apelanta, że zgromadzone w sprawie dowody nie pozwalały na przypisanie R. P. popełnienia w okresie czasu od 6.01.2022r. do 04.01.2023r. przestępstwa alimentacji szkodę synów.

W ocenie obrońcy, wyjaśnienia oskarżonego i zeznania przedstawicielki ustawowej pokrzywdzonych, ocenione zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 7 k.p.k. prowadzą do wniosku, iż R. P. należycie płacił zasądzone sądownie alimenty wiedząc rzeczywistym ich przekazywaniu na dzieci. W ocenie natomiast sądu odwoławczego, oczekiwane uniewinnienie winno zapaść, albowiem w sprawie nie obalono skutecznie domniemania niewinności R. P..

Sąd odwoławczy zważył, że należne z tytułu alimentów kwoty R. P. winien płacił do rąk komornika sądowego, a nie matki dzieci. Wobec jednak jednoznacznej oceny tego, że zeznając w toku dochodzenia I. P. nie tyle coś „pominęła”, jako nieistotne w kwestii alimentów, co świadomie zeznała nieprawdę o braku jakiegokolwiek kontaktu ojca z dziećmi i swoim własnym oraz o osobie R. P. - nie ma podstaw, by jednoznacznie wykluczyć, iż pomiędzy byłymi małżonkami istniało jednak porozumienie o pokrywaniu całości sądowych zobowiązań poprzez dokonywane wpłaty, a co winno spotkać się z reakcją ze strony I. P. i bądź to zawieszeniem ich ściągania przez komornika, bądź wycofaniem wniosku, a przede wszystkim zaniechaniem poboru alimentów dodatkowo także ze Skarbu Państwa (!).

W żadnym razie nie można logicznie twierdzić, iż dokonywane wpłaty były tylko dodatkowymi prezentami ojca dla dzieci z racji rocznic, świąt, czy Komunii. Po prostu chodziło o zbyt liczne i zbyt wysokie kwoty. A dokładnie: duże kwoty przewyższające łączną kwotę miesięcznych alimentów, przelewaną w sposób powtarzalny, a przy tym dosyć cyklicznie, na przestrzeni całego okresu czasu wymienionego w akcie oskarżenia.

Ujawniona jaskrawa niezgodność twierdzeń I. P. z rzeczywistym stanem rzeczy, nakazuje bardzo ostrożnie oceniać także jej zeznania z toku postępowania sądowego, w kontekście tego, jakie były ustalenia co do „prawnego” znaczenia przesyłanych dla dzieci pieniędzy. Nie przekonuje wniosek sądu meriti, iż oskarżony „…nie traktował ich (tj. wpłat) jako realizowanie swoich obowiązków alimentacyjnych wobec małoletnich synów”. Skoro oskarżony wyjaśnił, że postanowił zerwać ze swoim dotychczasowym życiem, tj. postanowił nawiązać kontakt z synami, pracował w kraju oraz za granicą i przesyłał zarobione pieniądze w celu utrzymania swoich dzieci, jak również przesłał kilka paczek ze słodyczami, a akta sprawy potwierdzają czytelna zmianę w zachowaniu w/w (dotychczas karanego za niealimentację i to w warunkach recydywy), to kłóci się to z zamiarem dalszego świadomego uchylania się od obowiązku łożenia na dzieci i chęcią popełnienia kolejnego przestępstwa związanego z alimentacją zobowiązanych.

R. P. przekonująco wyjaśnił, dlaczego w toku dochodzenia przyznał się do postawionego zarzutu. Podał, że wówczas chciał zapłacić wszystkie zaległości tak, by nie było już żadnej rozprawy sądowej i był przekonany, że stać go na takie rozwiązanie – ale ostatecznie nie udało mu się to. Uzupełniające wyjaśnienia stanowią także o tym, że oskarżony miał uzyskać informację od komornika (w bliżej nieustalonym czasie), że ten „tylko zaległe alimenty pobiera” (k.129).

„Dla skazania za przestępstwo niealimentacji określone w art. 209 § 1 kk nie wystarczy samo stwierdzenie, że oskarżony nie płaci alimentów, do których łożenia był zobowiązany, lecz konieczne jest równoczesne ustalenie, iż od tego obowiązku „uchyla się”, przy czym uchylanie się od obowiązku łożenia na rzecz osoby uprawnionej do alimentów zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonywania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli. W szczególności ma to miejsce wtedy, kiedy wykazuje negatywny stosunek psychiczny do wykonywania ciążącego na nim obowiązku, co sprawia, że mimo obiektywnej możliwości jego wykonania, obowiązku tego umyślnie nie wypełnia, gdyż wypełnić go nie chce lub też lekceważy. Ten negatywny stosunek psychiczny winien być przy tym wykazany stosownymi dowodami_ - tak wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna

z dnia 10 maja 2023 r. II KK 135/23 (Legalis).

Sąd odwoławczy zważył, że uchylenie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku nie dopełni go ze złej woli. W tym względzie oskarżony dostatecznie wytłumaczył, że wszystkie pieniądze, które zarabiał, przelewał na konto matki dzieci, wiedząc dodatkowo, że – nawet po ich grzecznościowym rozdysponowaniu - pokrywają one należną kwotę po 400 zł. miesięcznie na każdego z synów. Oprócz tego przesyłał dzieciom prezenty – paczki. Oddawał w ten sposób swojej byłej żonie duże sumy pieniędzy. Wiedział, że ta przeznacza pieniądze na dzieci. Zaczęli się przecież dobrze dogadywać, choć mieszka daleko od synów, to mają kontakt telefoniczny, pojechali razem na wakacje. W ocenie sądu odwoławczego, opisane powyżej ustalenia wskazują, iż brak jest jednoznacznych dowodów pozwalających na ustalenie, iż oskarżony wiedział, że nadal dopuszcza się przestępstwa niealimentacji, bo matka dzieci dalej pobiera pieniądze z tytułu tych samych alimentów od Skarbu Państwa, a wpłaty dokonywane matce nie wstrzymują w żadne sposób prowadzonej egzekucji.

Takowe (podwójne) pobieranie alimentów oznaczałoby także, iż być może ktoś (matka dzieci, oskarżony i matka dzieci?) dopuścił się oszustwa na szkodę Skarb Państwa.

Sąd odwoławczy zważył, że być może oskarżony nie dopilnował, czy jego synowie faktycznie otrzymywali alimenty od niego samego, czy może niezasadnie, dodatkowo otrzymywali je od organu państwowego, na co się godził ze wszystkimi tego konsekwencjami - jednak zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności słowa świadka I. P., która jawnie kłamała w toku dochodzenia, nie pozwalają na jednoznaczną ocenę tej kwestii na niekorzyść R. P.. Nawet także sam fakt, iż nie dopilnował (nie kontrolował), czy dokonywane płatności dla dzieci, realizuje na rzecz właściwej osoby (matki dzieci, komornik), nie powinien rodzić w realiach przedmiotowej sprawy, odpowiedzialności karnej za czyn z art. 209 kk.

Sąd rejonowy ustalił, iż oskarżony jest winny, w ocenie natomiast sądu odwoławczego oskarżony jest niewinny, albowiem nie obalono domniemania jego niewinności. Nie chodzi przy tym o argumentacje apelanta związaną z rzeczywistym celem wydatkowania pieniędzy (na dzieci), lecz stosunkiem oskarżonego wobec ciążącego na nim obowiązku.

Sformułowana w art. 2 § 2 kpk zasada prawdy materialnej wprowadza w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych. Rozumie się przez nie ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności, a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art. 5 § 2 kpk). „…Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść jednak również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić mu sprawstwa i winy. Zasady obowiązującej procedury karnej wskazują, że oskarżyciel musi udowodnić winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji (tak przykładowo stanowi wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2023 r. wydany w sprawie II AKa 25/22, opubl. Legalis).

Reasumując: wniesiona apelacja zdołała przekonać, co najmniej, o braku jednoznacznych dowodów potwierdzających sprawstwo oskarżonego, albowiem zgromadzone w sprawie nie byłyby w stanie skutecznie obalić przysługującego R. P. domniemania niewinności.

Z powyższych względów orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Wniosek

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wniosek jest zasadny z przyczyn podanych powyżej;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- brak

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- sprawstwo oskarżonego;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano w punkcie 3.1. uzasadnienia;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. i art. 9 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Wysokość wynagrodzenia należnego dla obrońcy z urzędu określono przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. sygn. SK 78/21.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, sprawstwo;

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana