Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2023 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T.

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Protokolant: sekr.sąd. Michał Ziółkowski

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2023 roku

sprawy z powództwa N. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o wynagrodzenie

Zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki N. W. tytułem wynagrodzenia kwoty:

1361,67 zł (tysiąc trzysta sześćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt siedem groszy) brutto za pracę z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty ,

1505 zł (tysiąc pięćset pięć złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2022 r. do dnia zapłaty,

1505 zł (tysiąc pięćset pięć złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty,

1505 zł (tysiąc pięćset pięć złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2022 r. do dnia zapłaty,

Wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 1505 zł (tysiąc pięćset pięć złotych),

Zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

Nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

Sędzia Alina Kordus- Krajewska

Sygn. akt IV P 211/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 czerwca 2023 roku (k. 3-5) N. W. – reprezentowana przez radcę prawnego – wniosła o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. w W. tytułem wynagrodzenia:

- 1.361,67 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od kwoty 1.361,67 zł od dnia 11 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 1.505 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od kwoty 1.505 zł od dnia 11 lipca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 1.505 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od kwoty 1.505 zł od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

- 1.505 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od kwoty 1.505 zł od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty,

oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu N. W. wskazała, że w dniu 4 maja 2022 roku odebrała korespondencję od pozwanej, w której pozwana przesłała do niej - datowane na dzień 13 kwietnia 2022 roku - wypowiedzenie umowy o pracę z dniem 22 kwietnia 2022 roku, jako przyczynę wskazując likwidację stanowiska pracy (zamknięcie salonu fryzjerskiego). Zdaniem powódki łącząca strony umowa powinna być wypowiedziana za 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia i w sprawie znajduje zastosowanie art. 49 k.p., który stanowi o konsekwencjach zastosowania skróconego okresu wypowiedzenia. Ponadto skoro powódka odebrała wypowiedzenia umowy o pracę w dniu 4 maja 2022 roku, to 3-miesięczny termin wypowiedzenia rozpoczął bieg od dnia 1 czerwca 2022 roku i upłynął w dniu 31 sierpnia 2022 roku. Tym samym, N. W. powinno zostać przyznane wynagrodzenie za czas upływu okresu wypowiedzenia, tj. do dnia 31 sierpnia 2022 roku.

W dniu 13 czerwca 2023 roku wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 25), który w wyniku wniesionego przez (...) Sp. z o.o. w W. sprzeciwu, utracił moc w całości (k. 49).

Pozwana (...) Sp. z o.o. w W. – reprezentowana przez radcę prawnego - w sprzeciwie (k. 32-33) wniosła o:

1) oddalenie powództwa w całości;

2) zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że w innym postępowaniu Sąd Rejonowy w Toruniu oddalił powództwo N. W. o ustalenie, że wypowiedzenie umowy o pracę naruszało przepisy o wypowiadaniu umów oraz ustalenie bezskuteczności wypowiedzenia. Miał zostać również przekroczony przez powódkę 21-dniowy termin na wytoczenie powództwa o wynagrodzenie. Ponadto zdaniem pozwanej wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną i samo pozostawanie w stosunku pracy nie jest podstawą do uzyskiwania wynagrodzenia. Dlatego zdaniem pozwanej N. W. była zobowiązana do zgłoszenia gotowości do świadczenia pracy w okresie obowiązywania wypowiedzenia umowy, czego powódka nie uczyniła.

Na dalszym etapie postępowania:

1) powódka w złożonych pismach procesowych (k. 67-68 i k. 81-84) wskazała, że: a) do otrzymania wynagrodzenia w przypadku regulacji z art. 49 k.p. nie jest wymagane spełnienie dodatkowych warunków np. wykazanie przez pracownika gotowości do świadczenia pracy; b) pozwana nie wskazywała, aby N. W. miała świadczyć pracę w innym miejscu; c) do wystąpienia z roszczeniem z art. 49 k.p. nie jest konieczne skuteczne podważenie w odrębnym procesie legalności wypowiedzenia; d) roszczenie pracownika o wypłatę wynagrodzenia za skrócony okres wypowiedzenia objęte jest 3-letnim okresem przedawnienia; e) w przedmiotowej sprawie nie sposób przyjąć, że już z końcem kwietnia pozwana złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę; f) działanie podejmowane przez adresata – takie np. jak uchylanie się od podjęcia pisma od operatora pocztowego, pozostają bez wpływu na skuteczność dotarcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę;

2) pozwana nie składała żadnych pism procesowych, podtrzymując dotychczas zaprezentowane stanowisko.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka N. W. w dniu 29 października 2018 roku zawarła z (...) Sp. z o.o. w W. umowę o pracę na okres próbny. N. W. miała świadczył pracę jako fryzjerka w salonie fryzjerskim w B. w wymiarze 1/4 etatu z wynagrodzeniem 525 zł brutto. W następnych latach ww. strony zawierały kolejne umowy o pracę. W kwietniu 2022 roku (...) Sp. z o.o. w W. łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony w wymiarze 1/2 etatu z wynagrodzeniem 1.505 zł brutto miesięcznie.

Bezsporne, a ponadto dowód: - umowa o pracę z dnia 29 października 2018 roku (k. 7-8); - umowa o pracę z dnia 1 lutego 2019 roku (k. 9-10); - zaświadczenie (k. 11); - umowa z dnia 10 marca 2020 roku (k. 12-14); - aneks do umowy o pracę z dnia 20 stycznia 2021 roku (k. 15); - wyliczenie wynagrodzenia (k. 21-23).

Jedynym członkiem zarządu (...) Sp. z o.o. w W. była J. K. (1). Jednak faktycznie od 2019 roku salony fryzjerskie które należały do ww. Spółki, prowadziła i zarządzała J. K. (2) (córka J. K. (1)), pełniąca od 2020 roku funkcję prokurenta (...) Sp. z o.o. w W..

Bezsporne, a ponadto dowód: - zeznania świadka J. K. (2) (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2022 roku od 00:21:18 do 01:03:29).

Problemy finansowe spowodowały konieczność zamknięcia przez (...) Sp. z o.o. w W. salonu fryzjerskiego w B.. Powyższe było wynikiem głównie zmniejszenia ruchu klientów po okresie pandemii (...). Ww. Spółce pismem dnia 4 kwietnia 2022r. została wypowiedziana umowa najmu lokalu, w którym mieścił się salon fryzjerski, ze skutkiem na dzień 25 kwietnia 2022 roku.

Dowód: - zeznania N. W. (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2023 roku od 01:06:19 do 01:30:38); - zeznania świadka J. K. (2) (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2022 roku od 00:21:18 do 01:03:29); - pismo z dnia 4 kwietnia 2022 roku (k. 87).

N. W. dopiero w dniu 21 kwietnia 2022 roku została poinformowana o tym, że salon fryzjerski w którym ww. pracowała zostanie zamknięty. Tego dnia otrzymała również informację o konieczności uprzątnięcia salonu do dnia 23 kwietnia 2022 roku, kiedy po odbiór kluczy od zakładu pracy przyjedzie J. K. (2).

Dowód: - zeznania N. W. (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2023 roku od 01:06:19 do 01:30:38); - zrzut ekranu wiadomości (k. 88).

Podczas rozmowy telefonicznej w dniu 21 kwietnia 2022 roku J. K. (2) przekazała N. W. informację o wysłaniu jej listownie dwóch pism, z których jedno było rozwiązaniem umowy o pracę na mocy porozumienia stron a drugie wypowiedzeniem umowy o pracę. Również w dniu 23 kwietnia 2022 roku, podczas zdawania salonu, J. K. (2) poinformowała pracowników, w tym N. W., o wysłaniu listownie powyższych pism, prosząc jednocześnie o ich odbiór.

Dowód: - zeznania N. W. (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2023 roku od 01:06:19 do 01:30:38); - zeznania świadka J. K. (2) (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2022 roku od 00:21:18 do 01:03:29).

Adresowane do N. W. pisma o rozwiązaniu umowy o pracę oraz wypowiedzenie umowy o pracę zostały przygotowane przez dział księgowości (...) Sp. z o.o. w W. i nadane w dniu 19 kwietnia 2022 roku. Przesyłka była awizowana i ostatecznie N. W. odebrała pisma w dniu 4 maja 2022 roku.

Bezsporne, a ponadto dowód: - tracking Poczty Polskiej i koperta (k. 18-20); - zeznania N. W. (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2023 roku od 01:06:19 do 01:30:38); - zeznania świadka J. K. (2) (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2022 roku od 00:21:18 do 01:03:29).

N. W. nie podpisała pisma o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron, dlatego łączący ją stosunek pracy z (...) Sp. z o.o. w W. rozwiązany został na podstawie wypowiedzenia umowy o pracę złożonego przez ww. Spółkę. W piśmie rozwiązującym umowę wskazano jako dzień zakończenia stosunku pracy dzień 22 kwietnia 2022 roku.

Dowód: - rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron (k. 16); - wypowiedzenie umowy o pracę (k. 17).

N. W. brak odbioru wypowiedzenia z poczty tłumaczyła się brakiem czasu spowodowanym zamknięciem salonu fryzjerskiego, poszukiwaniem nowej pracy oraz przeprowadzką.

Dowód: - zeznania N. W. (protokół elektroniczny z dnia 7 września 2023 roku od 01:06:19 do 01:30:38); - tracking Poczty Polskiej i koperta (k. 18-20); - godziny pracy UP (k. 92-92v).

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny w dużej mierze był bezsporny między stronami. Za bezsporne Sąd uznał fakty przyznane przez stronę przeciwną, jak również te, do których druga strona się nie wypowiedziała. W szczególności bezsporny okazała wysokość wynagrodzenia za pracę jakie otrzymywała N. W. oraz okres zatrudnienia N. W. u (...) Sp. z o.o. w W. (ponad 3 lata).

Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy uznał w całości za wiarygodne. Ich treść i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu, jak również nie były one kwestionowane przez żadną ze stron. W tych okolicznościach Sąd uznał, że stanowiły one odzwierciedlenie stanu rzeczywistego.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach N. W. oraz zeznaniach J. K. (2). Powyższe zeznania uzupełniły rzeczowy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie. Zarówno zeznania powódki, jak również zeznania świadka Sąd uznał za częściowo wiarygodne. Zeznania powódki N. W. w zakresie w jakim ta wskazywała na powody, który uniemożliwiły jej odbiór do końca kwietnia 2022 roku przesyłki pocztowej od pozwanej były ogólne , rozbieżne a przez to mało przekonujące. Z kolei zeznania świadka J. K. (2) Sąd uznał za niewiarygodne w części, w jakiej świadek twierdziła że pracownicy salonu fryzjerskiego w B. od długiego czasu wiedziały o trudnej sytuacji finansowej tego zakładu i już na początku kwietnia 2022 roku podana została przez nią informacja o prawdopodobnym zamknięciu salonu z końcem tego miesiąca. Jednak z korespondencji sms-owej, którą N. W. prowadziła z J. K. (2) wynika, że jeszcze 9 kwietnia 2022 roku świadek informowała powódkę, że próbuje ratować zakład pracy i nie wie czy już pracownicy mają sobie szukać nowej pracy. Nie zostały także wykazane dowodami z dokumentów aby pracownice oszukiwały pracodawcę i nie wbijały pieniędzy za usługi na kasę. Twierdzenia J. K. (2) , która faktycznie reprezentowała pracodawcę nie zostały niczym poparte. Dodatkowo jako sprzeczna z logiką była chęć dalszego zatrudniania pracownic w kolejnych miesiącach jak wynika z korespondencji smsowej , jeżeli świadek uważała je za nierzetelne. Nie była także wiarygodna wypowiedź świadka, że nie miała już po zamknięciu salonu kontaktu z powódką skoro pisały do siebie smsy.

Sąd – na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. – pominął dowód z zeznań strony pozwanej, uznając że zmierzał on jedynie do przedłużenia postępowania. Należy podkreślić, że faktycznie salony fryzjerskie które należały do (...) Sp. z o.o. w W., prowadziła i zarządzała J. K. (2). Również ww. podpisała się pod oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy o pracę N. W.. W tych okolicznościach przesłuchiwanie J. K. (1), która o sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania nie miała jakiejkolwiek wiedzy, jawiło się jako zbędne i doprowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Na rozprawie w dniu 3 października 2023 roku pełnomocnik powódki cofnął wniosek o przesłuchanie świadka E. C..

Powództwo, które wniosła N. W. Sąd uwzględnił w całości.

Na wstępie należy wskazać, że każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem i rozwiązanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia (art. 32 § 1 i 2 k.p.). Zgodnie z art. 36 § 1 pkt 3 k.p. okres wypowiedzenia umowy o pracę, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata, wynosi 3 miesiące. W razie zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy (art. 49 k.p.). Okres wypowiedzenia umowy o pracę oznaczony w miesiącu rozpoczyna się z pierwszym dniem kalendarzowym miesiąca po miesiącu, w którym zostało złożone wypowiedzenie umowy. Jego koniec następuje natomiast w ostatnim dniu miesiąca (art. 30 § 2 ¹ k.p.).

Nie mogły zostać uwzględnione zarzuty pozwanej, które miałyby skutkować oddaleniem powództwa. Po pierwsze, termin zawity dochodzenia roszczeń ustanowiony w art. 264 § 1 k.p. dotyczy wyłącznie roszczeń o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy czy odszkodowanie, o jakim mowa w art. 45 § 1 k.p. Termin ten nie odnosi się natomiast do innych roszczeń, choćby wynikających z naruszenia przepisów prawa dotyczących wypowiadania umów o pracę, np. do roszczenia o wynagrodzenie za pracę z tytułu zastosowania błędnego okresu wypowiedzenia. Do roszczeń tych znajduje zastosowanie termin przedawnienia z art. 291 § 1 k.p., tj. 3 lata od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (zob. wyrok SN z dnia 24 stycznia 2002 roku, I PKN 16/01, OSNP 2004/3/44). Po drugie, do wystąpienia przewidzianych w art. 49 k.p. skutków zastosowania krótszego niż wymagany okresu wypowiedzenia nie jest konieczne skuteczne podważenie w odrębnym procesie legalności wypowiedzenia. Uprawnienie przewidziane w art. 49 k.p. jest niezależne od roszczeń z art. 45 § 1 k.p. (zob. wyrok SN z dnia 28 lutego 2012 roku, I PK 106/11, Lex nr 1215112). Po trzecie, w niniejszej sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 81 k.p., gdyż pozwana likwidowała salon fryzjerski w którym pracowała powódka i nie zostało wskazane inne miejsce, w którym N. W. ma świadczyć pracę. Tym samym, trudno wymagać aby powódka pozostawała w gotowości do wykonywania pracy. Ponadto art. 49 k.p. powinien być zastosowany jako lex specialis w stosunku do art. 81 k.p.

Zastosowanie okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany następuje nie tylko w przypadku zastosowania okresu krótszego niż to uzasadnia staż pracy pracownika, ale także gdy niewłaściwie zostały określony termin ustania stosunku pracy. Sąd nie miał wątpliwości, że (...) Sp. z o.o. w W. zastosowała okres wypowiedzenia krótszy niż wymagany. W istocie ww. Spółka nie zastosowała żadnego okresu wypowiedzenia, poprzestając w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę jedynie na wskazaniu dnia zakończenia stosunku pracy, tj. 22 kwietnia 2022 roku. Zasadniczo nie ma znaczenia przyczyna, dla której doszło do zastosowania skróconego okresu wypowiedzenia. Nieistotne jest, czy przyczyną był błąd, brak znajomości przepisów, czy też ich świadome naruszenie przez pracodawcę.

W rozpatrywanej sprawie nie budziła wątpliwości Sądu zasadność roszczenia N. W. o wynagrodzenie za pracę za maj, czerwiec i lipiec 2022 roku. Wysokość wynagrodzenia powódki była kwestią bezsporną. Pozwana Spółka nie zastosowała żadnego okresu wypowiedzenia, dlatego powódce przysługiwało 3-miesięczne wynagrodzenie. Sąd miał na uwadze ,że za miesiąc maj powódka domagała się niższego wynagrodzenia, obejmujący okres od następnego dnia po odebraniu rozwiązania umowy o pracę do końca maja 2022r.

Żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od odszkodowania znajdowało uzasadnienie w art. 481 § 1 k.c., który na zasadzie art. 300 k.p. stosuje się do roszczeń wynikających ze stosunku pracy. W przypadku świadczeń periodycznych odsetki przysługują od bezskutecznego upływu każdego kolejnego terminu zapłaty, czyli w przypadku wynagrodzenia co miesiąc od poszczególnych jego kwot. W rozpoznawanej sprawie znajdował zastosowanie art. 85 § 2 k.p.c., zgodnie z którym wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. W związku z tym, od wynagrodzenia za maj 2022 roku, czerwiec 2022 roku i lipiec 2022 roku należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie odpowiednio: od dnia 11 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty, od dnia 11 lipca 2022 roku do dnia zapłaty i od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty.

Wątpliwości Sądu dotyczyły żądania przez powódkę wynagrodzenia za pracę za sierpień 2022 roku wraz z odsetkami. Z jednej strony należało mieć na uwadze, że N. W. odebrała oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę w dniu 4 maja 2022 roku. Jednak z drugiej strony przesyłka była awizowana już 22 kwietnia 2022 roku i powódka miała świadomość o jej istnieniu a także zawartości.

Nie ulega wątpliwości, że wypowiedzenie umowy o pracę rozpoczyna swój bieg z chwilą dojścia do wiadomości drugiej strony w taki sposób, że mogła się z nim zapoznać (art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Jednak w sytuacji, gdy pracownik, mając realną możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia woli, z własnej woli, celowo nie podejmuje przesyłki zawierającej to oświadczenie, należy przyjąć, iż zostało mu ono skutecznie złożone (zob. wyrok SN z dnia 3 października 2017 roku, II PK 242/16, Lex nr 2390715). Z powyższą fikcją skuteczności oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę mamy z całą pewnością do czynienia, kiedy nieodebrana przesyłka wróciła do nadawcy a adresat nie miał żadnych usprawiedliwionych okoliczności które uniemożliwiałyby mu odebranie przesyłki w terminie. Natomiast w niniejszej sprawie powódka odebrała powtórne awizo w terminie, jednak już kolejnego miesiąca, co w praktyce skutkowało wydłużeniem wypowiedzenia o jeden miesiąc.

W ocenie pozwanego opisane zachowanie N. W. należało ocenić z punktu widzenia ewentualnego nadużycia prawa niezasługującego na ochronę prawną (art. 8 k.p.).

Zdaniem Sądu powody, które N. W. podała jako uniemożliwiające jej odebranie w okresie 25-29 kwietnia 2022 roku przesyłki z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy o pracę w Urzędzie Pocztowym w B., były ogólne, zmienne, a przez to mało nieprzekonujące. Jednocześnie jednak w toku postępowania nie zostało wykazane, aby zachowanie powódki było zamierzone i mające na celu – dzięki odebraniu korespondencji w maju 2022 roku - uzyskanie wynagrodzenia za pracę za jeszcze jeden miesiąc (za sierpień 2022 roku). W orzecznictwie były i są przyjmowane poglądy o możliwości odbioru oświadczenia pracodawcy w terminie 14 dni ( np. wyrok SN z dnia 3.04.2019r. II PK 326/17) Nie bez znaczenia był również czas w jakim zaistniałe zdarzenie miało miejsce tj. przełom kwietnia i maja, który jest okresem urlopowo-wyjazdowym.

Istotne znaczenie dla oceny zachowania powódki miał obowiązujący od 18 kwietnia 2020 roku art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...) (dalej jako: specustawa), który zawiesił czasowo tzw. prawną fikcję doręczeń stosowaną m.in. w przypadku rozwiązywania umów o pracę. Zgodnie z ww. przepisem nieodebranych pism podlegających doręczeniu za potwierdzeniem przez operatora pocztowego, których termin odbioru określony w zawiadomieniu o pozostawieniu pisma wraz z informację o możliwości jego odbioru przypadał w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, nie można uznać za doręczone w czasie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz przed upływem 14 dni od dnia zniesienia tych stanów. Oznacza to, że od 18 kwietnia 2020 roku do dnia 15 lipca 2023 roku (14 dni od zniesienia od 1 lipca 2023 roku stanu zagrożenia epidemicznego – zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2023 roku, Dz.U. 2023 poz. 118) nieodebranie korespondencji zawierającej m.in. oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, po jej dwukrotnym awizowaniu, nie było uznawane za skuteczne doręczenie pisma. Skoro zatem nieodebranie korespondencji, nawet celowe, w ciągu 14 dni nie skutkowało jej uznaniem za doręczoną, to za niezasadną należałoby uznać sytuację w której negatywne konsekwencje prawne byłyby wyciągane wobec pracownika, który jedynie poprzez dłuższy czas – ale zgodny z przepisami – nie odbierał przesyłki z urzędu pocztowego.

J. K. (2) wysyłając N. W. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę przez operatora pocztowego za pokwitowaniem odbioru powinna się liczyć ze skutkami awiza w trybie art. 98 specustawy. Na marginesie należy wskazać, że J. K. (2) miała możliwość wcześniejszego wysłania takiego oświadczenia do powódki, skoro o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu w którym mieścił się salon fryzjerski dowiedziała się już na samym początku kwietnia. Ponadto J. K. (2) mogła również osobiście wręczyć N. W. pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, ale z takiej możliwości nie skorzystała. Na przeszkodzie takiemu zachowaniu nie stało ewentualne uprzednie wysyłanie takiego oświadczenia za pośrednictwem operatora pocztowego, gdyż osobiste wręczenie wypowiedzenia umowy o pracę pozbawiałoby jedynie skutków prawnych doręczonego później oświadczenia woli o takiej samej treści. Z całą stanowczością należy wskazać natomiast, że ewentualne negatywne skutki jakie poniosła J. K. (2) z uwagi na zaniedbania w zakresie skutecznego wypowiedzenia umowy nie mogły obciążać powódki.

Tym samym, Sąd zachowania N. W. nie zakwalifikował w kategoriach nadużycia prawa i zasądził wynagrodzenie za pracę również za sierpień 2022 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty. O powyższym, jak również w przedmiocie wynagrodzenia za pracę za maj-lipiec i stosownych od tych kwot odsetkach – o czym była mowa wyżej – Sąd orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności. Zgodnie bowiem z art. 477 ² § 1 k.p.c. zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Ostatnie jednomiesięcznego wynagrodzenie N. W. wynosiło 1.505 zł brutto i do takiej kwoty został przez Sąd nadany rygor natychmiastowej wykonalności.

W przedmiocie kosztów procesu ( punkt III sentencji wyroku), Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. - w myśl zasady odpowiedzialności stron za wynik procesu – obciążając nimi w całości przegrywającą pozwaną Spółkę. Na koszty procesu, które poniosła powódka N. W. złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika – 1.350 zł (§ 2 pkt 4 w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych). O odsetkach ustawowych od ww. kwoty orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c., orzekając je od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W punkcie IV sentencji wyroku Sąd – na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (dalej jako: u.k.s.c.) w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 4 u.k.s.c. i art. 96 ust 1 pkt 4 u.k.s.c., biorąc pod uwagę zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka N. W. była zwolniona z ustawy, obciążył pozwaną i z tego tytułu nakazał ściągnąć od pozwanej (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 400 zł.

Sędzia Alina Kordus -Krajewska