Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Alicja Romanowska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024 r. w Elblągu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania I. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w E.

z dnia 29 czerwca 2023 r., znak: (...)

o odsetki

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej I. N. prawo do odsetek od nieterminowo wypłaconej renty z tytułu niezdolności do pracy w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego za okres od dnia 11 stycznia 2022 r. do 12 czerwca 2023 r.,

II.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 645/23

UZASADNIENIE

Ubezpieczona I. N. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 29 czerwca 2023 r., znak: (...), odmawiającej wypłaty odsetek od renty z tytułu niezdolności do pracy. W odwołaniu wskazała, że domaga się odsetek za okres od 13 lipca 2021 r. do 13 czerwca 2023 r. W uzasadnieniu odwołania podniosła zaś, że w wyroku sądu nie stwierdzono braku winy ZUS. Organ rentowy natomiast przeprowadził konsultację psychiatryczną, mimo że głównym schorzeniem ubezpieczonej było schorzenie ortopedyczne. Organ nie wyjaśnił zatem wszystkich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy podniósł, że Sąd, przyznając ubezpieczonej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, a wypłata świadczenia po uprawomocnieniu się wyroku sądu nastąpiła z zachowaniem obowiązujących przepisów prawa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona I. N. wnioskiem z 13 lipca 2021 r. wystąpiła do organu rentowego o prawo do emerytury. Do wniosku dołączyła zaświadczenie o stanie zdrowia OL-9 wystawione przez lekarza psychiatrę, w którym wskazano rozpoznanie: choroba afektywna jednobiegunowa, epizod depresyjny umiarkowany, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, boczne skrzywienie kręgosłupa. Złożyła również zaświadczenie o stanie zdrowia OL-9 wystawione przez lekarza rodzinnego, w którym jako rozpoznanie wskazano skoliozę idiopatyczną, uogólnione zmiany zwyrodnieniowe kolana, biodra, stawów rąk, dyskopatię szyjną, zespół cieśni nadgarstka. Lekarz wskazał, że ubezpieczona leczona jest od dzieciństwa z powodu skoliozy idiopatycznej, operowana w 1983 r. i 1996 r. Obecnie jest leczona w Poradni (...) z powodu chorób zwyrodnieniowych stawów kręgosłupa oraz kończyn dolnych (kolana, stawy biodrowe). W ostatnim czasie również zespół cieśni nadgarstka. Do wniosku o rentę ubezpieczona dołączyła także dokumentację medyczną: zaświadczenie z poradni neurochirurgicznej z dnia 12 lipca 2021 r., kartę z wizyty u specjalisty ortopedii i traumatologii z 8 lipca 2021 r., opis RTG dłoni z 25 czerwca 2021 r., kartę z wizyty u ortopedy z 20 lipca 2021 r. Organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie do lekarza psychiatry konsultanta ZUS, a lekarz ten w wywiadzie przeprowadzonym 15 października 2021 r. odnotował: „Jak składam na rentę, to nie psychiatryczną, tylko na ortopedyczną”. W punkcie 3. opinii lekarz psychiatra zanotował: „Dość chętnie odpowiada na pytania, mówi głównie o dolegliwościach somatycznych. Jest zdziwiona, że skierowano ją na badanie do psychiatry, liczyła na badanie ortopedyczne”. Lekarz orzecznik ZUS i komisja lekarska ZUS wydali orzeczenia zaocznie.

Ubezpieczona kilkukrotnie korzystała z rehabilitacji w ramach prewencji rentowej ZUS z uwagi na schorzenia narządu ruchu , a raz z uwagi na schorzenia psychosomatyczne.

Decyzją z 14 grudnia 2021 r., znak: (...) organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a podstawę decyzji stanowiło orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 18 listopada 2021 r.

Wyrokiem z dnia 24 marca 2023 r. wydanym w sprawie IV U 139/22 Sąd Okręgowy w Elblągu zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 13 lipca 2021 r. do 13 lipca 2026 r.

Organ rentowy nie wniósł apelacji od ww. wyroku.

Wykonując prawomocny wyrok Sądu, decyzją z 6 czerwca 2023 r. organ rentowy przyznał prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 13 lipca 2021 r. do 13 lipca 2026 r. Wypłata świadczenia na rachunek bankowy ubezpieczonej nastąpiła 13 czerwca 2023 r.

Wnioskiem z 21 czerwca 2023 r. ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego o wypłatę odsetek ustawowych. We wniosku wskazała, że organ rentowy przy ustalaniu uprawnień do renty popełnił błędy, miedzy innymi nie przeprowadził konsultacji ortopedycznej. Decyzją z dnia 29 czerwca 2023 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do wypłaty odsetek od przyznanej renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy argumentował, że dokonał wypłaty świadczenia z zachowaniem ustawowego terminu, gdyż między datą wpływu prawomocnego wyroku do Oddziału ZUS a datą wydania decyzji nie upłynęło 30 dni.

(bezsporne, nadto decyzje w aktach rentowych, wyrok zaświadczenie o stanie zdrowia i dokumentacja medyczna w taczce dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej, sądu k. 166 w aktach Sądu Okręgowego w Elblągu sygn. akt IV U 139/22, wezwanie do zapłaty i zaskarżona decyzja w aktach rentowych, karty nieponumerowane)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie skarżącej podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z treścią art. 85 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (obecnie tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1230) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Natomiast zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1251) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Ust. 1a ww. art. mówi, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

2. Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust. 1.

3. Jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów.

4. Przy dokonywaniu wypłaty wynikającej z decyzji ponownie ustalającej prawo do świadczenia lub jego wysokość, ust. 1-3 stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Wypłata świadczenia wynikająca z decyzji, o której mowa w ust. 4, następuje w najbliższym terminie płatności świadczenia albo w następnym terminie płatności, jeżeli okres między datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji a najbliższym terminem płatności jest krótszy niż 30 dni.

W pierwszej kolejności należy przywołać orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9.05.2013 r., III AUa 1700/12, LEX nr 1322434, z którego to jednoznacznie wynika, że brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) – dalej powoływana jako ustawa emerytalna, nie pozbawia prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia. (Podobne stanowisko prezentował już wcześniej Sąd Najwyższy, który w uchwale z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie I UZP 2/11 (OSNP 2011/19-20/255, LEX nr 784338, Biul. SN 2011/3/25, M. P. Pr. 2011/9/493 -496) wskazał, że brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej, nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia).

W uzasadnieniu orzeczenia z dnia 9.05.2013 r., Sąd Apelacyjny w Gdańsku powtórzył za Trybunałem Konstytucyjnym (wyrok z dnia 11.09.2007 r., P 11/07 OTK-A 2007/8/97), że termin ten (wynikający z art.118 ust. 1a – obecnie zd. 1) powinien być liczony od dnia doręczenia wyroku sądu tylko wtedy, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy (np. błędna interpretacja przepisów, zaniechanie podjęcia określonych działań z urzędu, błędne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy), termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia. Oznacza to, że w wypadku wystąpienia przez ubezpieczonego z roszczeniem o zapłatę odsetek, obowiązkiem sądu jest nie tylko kontrola legalności decyzji w sprawie ustalenia prawa do świadczenia, ale również ocena, czy za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia odpowiedzialność ponosi organ rentowy. Na przeszkodzie przyznaniu odsetek w żadnym razie nie stoi też, podnoszona przez organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, okoliczność braku orzeczenia o odpowiedzialności pozwanego w wyroku przyznającym prawo do świadczenia.

Sąd Okręgowy w całej rozciągłości zgadza się z powyższym stanowiskiem. Sąd Okręgowy nie neguje, że Sąd orzekając o prawie do renty, co do zasady, miał obowiązek rozstrzygnięcia o odpowiedzialności organu rentowego lub jej braku, czego nie uczynił. Zgodzić się należy, że negatywne zweryfikowanie odpowiedzialności organu rentowego w wyroku przyznającym świadczenie pozbawiłoby świadczeniobiorcę możliwości skutecznego wywiedzenia roszczenia o odsetki. Takie jednak orzeczenie – gdyby zapadło – mogłoby podlegać kontroli instancyjnej, wnioskodawca zachowałby bowiem prawo wniesienia apelacji. Analogicznie, pozytywne rozstrzygnięcie o odpowiedzialności organu rentowego otwiera pozwanemu drogę do wywiedzenia apelacji, nawet jeżeli zgadza się co do zasady z rozstrzygnięciem zmieniającym decyzję i przyznającym prawo do świadczenia. Brak jakiegokolwiek orzeczenia uniemożliwia taką kontrolę instancyjną, przy czym nie sposób skutecznie bronić tezy, że tworzy się w ten sposób jakiekolwiek domniemanie braku odpowiedzialności organu rentowego. Byłaby ona równie błędna jak twierdzenie, że pominięcie orzeczenia o braku odpowiedzialności organu rentowego rodzi domniemanie co do istnienia tej odpowiedzialności.

W realiach niniejszej sprawy zasadniczą kwestią było więc ustalenie, czy organ rentowy posiadał w dniu 18 listopada 2021 r., a więc w dacie wydania orzeczenia przez komisję lekarską, pełny obraz stanu zdrowia ubezpieczonej i czy na tej podstawie mógł już wówczas wydać decyzję przyznającą ubezpieczonej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W tym miejscu przypomnienia wymaga, że ubezpieczona do wniosku z dnia 13 lipca 2021 r. dołączyła następującą dokumentację medyczną:

- zaświadczenie o stanie zdrowia wystawione przez lekarza psychiatrę,

- zaświadczenie o stanie zdrowia wystawione przez lekarza specjalistę ortopedii i traumatologii narządu ruchu,

- zaświadczenie z dnia 12 lipca 2021 r. z poradni neurochirurgicznej,

- historię choroby z poradni ortopedycznej z 8 lipca 2021 r.,

- RTG dłoni z 25 czerwca 2021 r.,

- kartę informacyjną zabiegu ortopedycznego z 29 lipca 2021 r.

Organ rentowy dysponował również dokumentacją medyczną ubezpieczonej składaną na potrzeby rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS z uwagi na schorzenia narządu ruchu w 2014 r., 21016 r., oraz z uwagi na schorzenia psychosomatyczne w 2018 r. i 2019 r.

Lekarz orzecznik ZUS wskazał na potrzebę konsultacji psychiatrycznej. Lekarz psychiatra konsultant ZUS w wywiadzie lekarskim odnotował między innymi: „jak składałam na rentę, to nie na psychiatryczną, tylko na ortopedyczną”. W punkcie 3. „Wyniki badań dodatkowych i inna dokumentacja konsultant zanotował: „Jest zdziwiona, że skierowano ją na badanie do psychiatry, liczyła na badanie ortopedyczne”, a w podsumowaniu opinii: „W czasie badania mówiła głównie o dolegliwościach bólowych związanych z chorobą kręgosłupa i stawów. Okazała zaskoczenie, że po raz kolejny skierowano ją na badanie do lekarza psychiatry, a nie do ortopedy”.

Lekarz orzecznik rozpoznał u ubezpieczonej zaburzenia osobowości, przebyty epizod depresji umiarkowany, stan po operacji cieśni nadgarstka, skoliozę, chorobę zwyrodnieniową i po analizie dokumentacji medycznej oraz zapoznaniu się z opinią konsultanta orzekł brak długotrwałej niezdolności do pracy. Zaostrzenia chorób przewlekłych mogą być leczone w ramach krótkotrwałych zwolnień lekarskich.

W sprzeciwie od orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczona akcentowała przede wszystkim problemy z narządem ruchu. Komisja lekarska rozpoznała u wnioskodawczyni zaburzenia osobowości, przebyty epizod depresji umiarkowany, stan po operacyjnym uwolnieniu nerwu pośrodkowego prawego w zespole cieśni nadgarstka prawego w lipcu 2021 r.; skoliozę boczną kręgosłupa – stan po leczeniach operacyjnych kręgosłupa Th-L w 1982 r. i 1996 r. oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów kolanowych, nie uznała skarżącej niezdolną do zatrudnienia. Jak wskazała komisja w uzasadnieniu swojego stanowiska, u skarżącej doszło do naruszenia sprawności organizmu w przebiegu upośledzenia funkcji głównie stanu psychicznego. Dysfunkcja ta narusza sprawność organizmu obecnie w stopniu niewielkim i nie ogranicza aktywności zawodowej wnioskodawczyni. Zdaniem komisji, skarżąca wymaga dalszego leczenia, okresowej rehabilitacji, a w okresach pogorszenia przewlekłych schorzeń może być leczona w ramach krótkotrwałych niezdolności do pracy. Na tej podstawie decyzją z dnia 14 grudnia 2021 r. pozwany organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia wobec niespełnienia przez nią podstawowej przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jaką jest istnienie niezdolności do pracy.

Wraz z odwołaniem od decyzji ubezpieczona przedłożyła kartę informacyjną z Centrum (...) w K. z 4 kwietnia 1996 r., kartę informacyjną leczenia szpitalnego ze Stołecznego Zespołu (...) z 21 stycznia 1983 r., orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności na stałe z 8 grudnia 2014 r., Kartę informacyjną leczenia szpitalnego ze szpitala we F. z pobytu od 27 grudnia 2018 r. do 27 lutego 2019 r., zaświadczenia lekarskie od ortopedy z 7 stycznia 2022 r. i 7 stycznia 2021 r., kartę informacyjną leczenia szpitalnego ze Szpitala Miejskiego w E. Oddział (...) (...) z pobytu od 17 do 19 stycznia 2022 r. Organ rentowy zapoznał się z ww. dokumentacją przed przesłaniem akt do Sądu. W dniu badania sądowo – lekarskiego przez biegłego ortopedę ubezpieczona przedłożyła wynik (...) kręgosłupa odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa z 18 kwietnia 2016 r.

Biegli neurolog i psychiatra nie znaleźli podstaw do uznania ubezpieczonej niezdolną do pracy.

Z kolei biegły ortopeda R. K., rozpoznając u wnioskodawczyni stan po operacji usztywnienia kręgosłupa Th5-L3 metodą H., skoliozy kręgosłupa piersiowego prawostronnej IVº i skoliozy wyrównawczej odcinka lędźwiowego lewostronnej IIIº; skoliozę IIIº kręgosłupa piersiowego prawostronną; zmiany zwyrodnieniowe kolana lewego z przewlekłym wysiękiem; zespół cieśni kanału nadgarstka obu kończyn górnych; stan po operacji zespołu cieśni nadgarstka prawego; zwyrodnienie stawów nadgarstkowo-śródręcznych obu kciuków oraz stan po operacyjnej plastyce stawu nadgarstkowo-śródręcznego kciuka prawego, uznał, że jest ona częściowo niezdolna do pracy od 13 lipca 2021 r. na stałe, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Nie rokuje przy tym odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W uzasadnieniu opinii biegły ten wskazał, że mimo operacyjnej próby korekcji skoliozy IVº kręgosłupa z usztywnieniem tylnym na odcinku od Th5 do L3, u skarżącej nadal utrzymuje się duża skolioza IIIº kręgosłupa piersiowego prawostronna. Narastające z czasem zmiany zwyrodnieniowe całego kręgosłupa powodują znaczne upośledzenie funkcji podporowej kręgosłupa z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi kręgosłupa, dużym ograniczeniem ruchu. Biegły podkreślił, że ubezpieczona nie jest w stanie dłużej stać, siedzieć, chodzić – często musi odpoczywać w pozycji leżącej. Dodatkowo występujące zmiany zwyrodnieniowe kolana lewego z utrzymującym się bólem i wysiękiem stawu kolanowego, dysfunkcją obu kończyn górnych (zespół cieśni kanału nadgarstka obustronny, zmiany zwyrodnieniowe kciuków) pogłębiają dysfunkcję narządu ruchu. Zdaniem biegłego skarżąca nie rokuje również istotnej poprawy stanu zdrowia po dalszym leczeniu, jak również nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Podkreślić należy, że zarówno lekarz orzecznik ZUS, jak i komisja lekarska ZUS i biegły ortopeda dysponowali tożsamą dokumentacją medyczną, oceniając stan zdrowia skarżącej w kontekście jej zdolności do zatrudnienia. MRI kręgosłupa z kwietnia 2016 r. złożone na etapie postępowania sądowego podlegało przede wszystkim ocenie przez biegłego neurologa. W świetle powyższego nie budziło więc wątpliwości Sądu, że już dokumentacja, którą skarżąca złożyła podczas postępowania przed organem rentowym, w połączeniu z badaniem bezpośrednim wnioskodawczyni, dawała jednoznaczne podstawy do uznania skarżącej częściowo niezdolną do pracy, a jedynie brak dogłębnej analizy tej dokumentacji i wydanie orzeczeń zaocznie, doprowadziło do odmiennej – błędnej oceny zdolności skarżącej do zatrudnienia przez komisję lekarską ZUS.

Trzeba przede wszystkim podkreślić, że na etapie postępowania przed organem rentowym ubezpieczona stanowczo podnosiła, iż domaga się renty z uwagi na schorzenia ortopedyczne. Tymczasem organ rentowy przeprowadził konsultację psychiatryczną. Pozwany dysponował również historią choroby ubezpieczonej związaną z narządem ruchu, ponieważ występowała ona z wnioskami o rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS z uwagi na schorzenia narządu ruchu, przedkładała stosowną dokumentację medyczną i poddawana była badaniu przez orzeczników ZUS. Organ rentowy w trakcie postępowania orzeczniczego w niniejszej sprawie konsekwentnie ignorował stwierdzenia ubezpieczonej, że dochodzi renty z uwagi na schorzenia ortopedyczne. Lekarz orzecznik ZUS i komisja lekarska ZUS wydali natomiast orzeczenia zaocznie, nie analizując szczegółowo dokumentacji ubezpieczonej, ignorując jej stwierdzenia w trakcie konsultacji psychiatrycznej, że jej głównym schorzeniem jest schorzenie ortopedyczne. W konsekwencji należało przyjąć, że pozwany dysponował dokumentacją, która już w dniu 18 listopada 2021 r. dawała podstawy do przyznania świadczenia rentowego. Tym samym należało więc uznać, że ostatnią okolicznością niezbędną do ustalenia prawa do świadczenia nie był dzień wpływu prawomocnego orzeczenia sądowego do organu rentowego, lecz dzień wydania orzeczenia komisji lekarskiej ZUS i pozwany ponosi odpowiedzialność za wydanie nieprawidłowej decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego w realiach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do zastosowania art. 118 ust. 1 ustawy emerytalnej. Organ rentowy ponosi winę rodzącą odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. Zgodnie z § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1999 r., nr 12, poz. 104) okres opóźnienia w wypłaceniu świadczeń okresowych liczy się od dnia następującego po ustalonym terminie ich płatności.

W ocenie Sądu ostatnia przesłanka do przyznania spornego świadczenia ziściła się 18 listopada 2021 r. (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS). Biorąc pod uwagę wyżej przytoczone przepisy pozwany powinien w ciągu 30 dni od tego zdarzenia wydać decyzję uwzględniającą wniosek ubezpieczonej (do 18 grudnia 2021 r.). Skoro zaś termin płatności świadczenia rentowego został ustalony na 10 dzień każdego miesiąca, to wypłata świadczenia powinna być podjęta do 10 stycznia 2022 r.

Ubezpieczona domagała się wypłaty odsetek od 13 lipca 2021 r., tj. od dnia złożenia wniosku o świadczenie. Jednakże w świetle wyżej przytoczonych przepisów przyznanie odsetek mogło nastąpić zgodnie z tymi przepisami od 11 stycznia 2022 r. Istotna jest bowiem data spełnienia ostatniej przesłanki prawa do świadczenia, a nie data złożenia wniosku o to świadczenie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję, stosownie do art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i przyznał skarżącej prawo do odsetek od nieterminowo wypłaconej renty z tytułu niezdolności do pracy w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego od dnia 11 stycznia 2022 r. do 12 czerwca 2023 (pkt I wyroku), oddalając odwołanie skarżącej w pozostałym zakresie, stosownie do art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. (pkt II wyroku).