Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2023 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko K. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 3 czerwca 2022 r., sygn. akt XIV GC 379/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 8.100 (osiem tysięcy sto) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt V AGa 415/22

UZASADNIENIE

Powód M. M. domagał się w pozwie zasądzenia od pozwanej K. S. na jego rzecz kwoty 313 961,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2012 r.
i kosztami postępowania.

Uzasadniając żądanie pozwu wyjaśnił, iż dnia 16 marca 2010 r. strony zawarły umowę spółki jawnej pod nazwą (...) M. M. i K. S.spółka jawna
w C. (dalej (...)). Dodał, że umowa przewidywała, iż udziały wspólników
w majątku spółki, w zyskach i stratach wynoszą: 51% M. M. i 49% K. S.. Wskazał też, że w 2011 r. strony zawarły z P. Ś. dwie umowy pożyczki, na łączną kwotę 500 000 zł (po 250 000 zł każda) z zastrzeżeniem zapłaty odsetek umownych
w wysokości 9,5% w skali roku w razie zwłoki w jej zwrocie. Wskazał, że termin zwrotu pierwszej pożyczki przypadał na 3 stycznia 2012 r., a drugiej na 30 stycznia 2012 r. i że umowy pożyczki zostały zawarte za wiedzą i zgodą pozwanej, która poręczyła weksel stanowiący zabezpieczenie wykonania umów pożyczki. Powód dodał, że spółka (...) nie posiadała środków finansowych z przeznaczeniem na zwrot pożyczek i wówczas on uregulował należność wynikającą z tychże umów wraz z odsetkami za zwłokę, przeznaczając na ten swoje prywatne środki w kwocie 550 012 zł. Dodał także, że w dniu 13 marca 2012 r. uregulował z własnych środków podatek VAT zgodnie z deklaracją VAT-7 za miesiąc luty 2012 r. w kwocie 90 725 zł. Wskazał też, że dnia 16 marca 2012 r. wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni kwoty stanowiącej 49% uregulowanych przez powoda zobowiązań spółki, zgodnie z udziałem pozwanej w stratach spółki określonym w § 9 umowy spółki. Jako podstawę prawną żądania powód wskazał art. 22 § 2 k.s.h. stanowiący o ponoszeniu przez wspólników spółki solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania spółki oraz art. 376 k.c. stanowiący o prawie domagania się od pozostałych wspólników zwrotu uregulowanego zobowiązania przez jednego wspólnika.

Pozwana K. S. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów postępowania. Zarzuciła, iż jej odpowiedzialność jest subsydiarna, a wskazane w pozwie środki dowodowe i tezy dowodowe nie wskazują na uzasadnioną powołanymi przepisami podstawę żądania pozwu.

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2013r. Sąd Okręgowy w Katowicach w sprawie XIV GC 268/12 zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 313 961,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2012 r. i obciążył pozwaną kosztami postępowania w kwocie 22 899 zł.

Sąd Apelacyjny w Katowicach, na skutek apelacji pozwanej, wyrokiem z dnia 9 maja 2014 r. sygn. akt V ACa 949/13 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu powyższego wyroku wskazał, iż każdy wspólnik spółki jawnej odpowiada za zobowiązania spółki jawnej bez ograniczenia całym swoim majątkiem solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką jawną,
z uwzględnieniem art. 31 k.s.h. Wskazał także, że art. 31 ust. 1 k.s.h. stanowi o subsydiarnej odpowiedzialności wspólnika, która polega na możliwości prowadzenia przez wierzyciela egzekucji z majątku wspólnika, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna z tym, że subsydiarna odpowiedzialność wspólnika nie dotyczy zobowiązań powstałych przed wpisem do rejestru (§ 3). Sąd Apelacyjny podkreślił również, iż pozwana podniosła, że spółka nie dysponowała środkami finansowymi ale posiadała majątek na spłatę zadłużenia, a zatem nie utraciła zdolności zaspokojenia swoich zobowiązań i zalecił dokonanie ustaleń w zakresie subsydiarnej odpowiedzialności wspólników spółki jawnej.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia
3 czerwca 2022 r., sygn. akt XIV GC 379/14 oddalił powództwo i zasadził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 52 112,52 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Nakazał także pobranie od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Katowicach kwoty 17 490,32 zł tytułem zwrotu kosztów tymczasowo kredytowanych przez Skarb Państwa.

Sąd Okręgowy w Katowicach wydając powyższy wyrok poczynił następujące ustalenia:

W 2011 r. spółka (...) była właścicielem paneli, które nabyła od spółki (...) SA w C. (dalej (...)), a które były złej jakości. Nadto zakupiła od spółki (...) meble ogrodowe oraz meble przeznaczone do pomieszczeń.

Na podstawie zeznań świadków G. M. (magazyniera w spółce (...) zatrudnionego do października 2011 r.) i J. U. (uczestnika inwentaryzacji) Sąd Okręgowy ustalił, iż w październiku 2011 r. w magazynie pozostały meble ogrodowe, meble wiklinowe, kilkadziesiąt płyt wykonanych z żywicy wraz z zatopionymi w nich elementami. Wartość tych rzeczy sięgała około 200 000 zł. Część przedmiotów stanowiła własność spółki (...) a część (...). Rzeczy te stanowiły nowość rynkową i cieszyły się popytem.

Na terenie magazynu znajdowały się także panele przy czym część stanowiła własność spółki (...) a część (...). Wartość ich sięgała do 100 000 zł. Panele w części były uszkodzone, np. połowa płyty czy też ¼ płyty. W czasie sprzedaży było i tak, że płyty były cięte.

G. M. uczestniczył w styczniu 2012 r. w remanencie magazynu z tym, że z ramienia nowego pracodawcy, tj. spółki (...). Ustalił wówczas stan magazynu. Jeden panel przedstawiał wartość 1000 zł – 1500 zł. Spółka (...) zdobyła na targach nagrodę za panele.

Na podstawie zeznań świadka G. O. (Prezesa spółki (...)) Sąd Okręgowy ustalił, iż spółka (...) najmowała od spółki (...) pomieszczenia magazynowe i biurowe. Towar znajdujący się w magazynie stanowił własność (...) do dnia jego zwrotu spółce (...). Spółka (...) zalegała bowiem z płatnościami za czynsz oraz ceny za dostarczony towar, a także za usługi transportowe. Pod koniec 2012 r. zaległość ta sięgała kwoty około 1 miliona złotych.

W lutym 2012 r. powód zwrócił się do Prezesa spółki (...) o dokonanie zwrotu zakupionego od (...) towaru, a nie zbytego przez spółkę (...) i rozliczenia w ten sposób długu spółki (...).

W drugiej połowie 2012 r. spółka (...) zwróciła spółce (...) towar o wartości około 600 tys. – 800 tys. złotych. Pozostał dług w wysokości około 200 tys. złotych. Prezes spółki (...) wyegzekwował całe zadłużenie od wspólników spółki (...). W 2012 r. spółka (...) wykupiła od (...) pojazdy, które znajdowały się w leasingu spółki (...).

Na podstawie zeznań świadka H. C. (główny księgowy w spółce (...) oraz osoba prowadząca rozliczenia podatkowe w (...)) Sąd Okręgowy ustalił, iż w 2011 r. spółka (...) zobowiązana była do zapłaty na rzecz Urzędu Skarbowego około 90 000 zł.

Świadek M. S. pomagał pozwanej w 2011 r. w przeprowadzeniu remanentu
w spółce (...). W magazynie znajdującym się w C. znajdowało się dużo płyt ozdobnych wykonanych z żywicy, w których były zatopione różne ozdoby. Na większości płyt wystąpiły zadrapania, defekty, nieliczna ilość płyt była nieuszkodzona. Były to płyty importowane z Azji, stanowiły ekskluzywny towar.

W magazynie znajdowały się także meble z technorattanu, a płyty zajmowały około ¼ magazynu wielkości boiska sportowego. Większość płyt była wielkości płyt OSB, tj. 2m x 2,20 m. Płyty przeznaczone były jako materiał ozdobny do wykończenia powierzchni, wykonania kabin prysznicowych.

Spółka (...) posiadała samochody w leasingu przez okres 6 miesięcy.

Towar znajdujący się w salonach spółki (...) i magazynie był ekskluzywny. Płyty przedstawiały wartość kilkuset złotych za metr kwadratowy, była to cena sprzedaży.

Jesienią 2011 r. w magazynie spółki (...) w C., zajmującym około 600 m2 powierzchni, znajdowały się meble ogrodowe oraz wypoczynkowe w ilości około 100 kompletów mebli. Komplet mebli przedstawiał wartość od kilku do kilkunastu tysięcy złotych. Nadto były tam panele ścienne przeźroczyste z zatapianymi elementami w postaci liści, kwiatów. Jeden element paneli zajmował 1/3 powierzchni ściany, mogło ich być 100 sztuk.

Na podstawie zeznań powoda Sąd Okręgowy ustalił, iż z początkiem 2012 r. spółka (...) posiadała kilkanaście tysięcy złotych na rachunku bankowym, wyposażenie biura (komputery, biurka itp.), a w magazynie znajdowało się kilkaset ozdobnych paneli oraz meble złożone z kilkuset sztuk elementów. Wartość ich sięgała około 500 000 zł. Towar ten był sprzedawany powoli. Powód obawiał się, iż P. Ś. wystąpi na drogę sądową o zwrot pożyczki udzielonej spółce (...). Postanowił o zwrocie pożyczonych pieniędzy, poinformował o powyższym pozwaną, po czym zwrócił pożyczkę z własnych środków.

Z początkiem 2012 r. spółka (...) zalegała z zapłatą na rzecz spółki (...) za meble i panele, które znajdowały się w magazynie w C.. Zaległość sięgała około
500 000 zł. W lutym 2012 r. spółka (...) zwróciła spółce (...) meble i panele, które wcześniej od niej nabyła. Z tego tytułu powstał obowiązek zwrotu podatku VAT na rzecz urzędu skarbowego. Termin zapłaty podatku upływał w marcu 2012 r. i pozwany nie chciał, by powstała zaległość podatkowa, stąd też zapłacił podatek z własnych środków.

Na podstawie zeznań pozwanej Sąd Okręgowy ustalił, iż powód pożyczył od P. Ś. pieniądze na rozwój firmy. Pożyczka udzielona została na okres 6 miesięcy
z możliwością przedłużenia na dalszy okres. Pozwana dowiedziała się od powoda, że będzie zwracał pożyczkę P. Ś. z własnych środków pieniężnych. Dnia 17 lutego 2012 r. powód zwrócił spółce (...) wszystkie towary znajdujące się w magazynie w C.
o wartości około 600 tys. zł, na co pozwana nie wyraziła zgody. Wówczas sporządzono korekty do faktur i powstał obowiązek zapłaty podatku VAT przez spółkę (...).

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu ekonomii, finansów, wyceny przedsiębiorstw oraz wyceny zdolności upadłościowej i układowej Sąd Okręgowy ustalił:

W 2011 r. spółka (...) uzyskała stratę finansową w wysokości 529 562,22 zł.
W wyniku zwrotu zakupionych towarów, w lutym 2012 r. skorygowana została wartość zakupionych towarów. Wówczas wykazany został dochód spółki za pierwszy kwartał 2012 r.
w wysokości 548 846,81 zł.

Wartość posiadanych przez spółkę towarów, według cen zakupu wynosiła 630 073,79 zł. Potencjalny poziom możliwych do uzyskania cen ze sprzedaży biegły ustalił na podstawie uśrednionej marży handlowej uzyskanej przez spółkę w 2011 r. Wówczas spółka zbyła towary handlowe za kwotę 380 766,80 zł przy wartości zakupu towarów w tym okresie za łączną kwotę 287 470,55 zł. Zmiana stanu magazynowego w okresie 2011 r. wynosiła
44 171,81 zł. Z powyższego zestawienia wynika, że w trakcie roku 2011 wartość stanu magazynowego wzrosła o 44 171,81 zł. Uwzględniając powyższe uśredniona marża handlowa uzyskana ze sprzedaży handlowej w 2011 r. wynosiła 56,51%.

Uwzględniając wartość stanu magazynowego spółki na dzień 31 grudnia 2011 r. oraz potencjalną marżę handlową, hipotetyczna łączna wartość sprzedaży posiadanych wówczas przez spółkę towarów wynosi 986 128,49 zł, a zysk ze sprzedaży towarów stanowi kwotę 356 054,70 zł. Powyższe wyliczenie nie uwzględnia kosztów funkcjonowania spółki.

W 2011 r. koszty funkcjonowania spółki, łącznie z wydatkami na zakup towarów znacząco przewyższały przychody ze sprzedaży. Strata w tym okresie wynosiła – 529 562,22 zł. Ograniczając koszty funkcjonowania spółki do minimum oraz ograniczając działalność operacyjną sprowadzającą się do wyprzedaży posiadanych towarów handlowych, koszty spółki można było ograniczyć do kwoty około 6000 zł miesięcznie, co daje kwotę 72 000 zł
w skali roku.

Hipotetyczna zatem kwota możliwa do uzyskania ze sprzedaży posiadanych przez spółkę na dzień 31 grudnia 2011 r. towarów handlowych, po odjęciu ustalonych kosztów funkcjonowania spółki wynosi 284 054,70 zł. Są to ewentualne środki, które spółka mogłaby przeznaczyć na obsługę zaciągniętych zobowiązań.

Przedmiotowa spółka posiadała zobowiązania z tytułu udzielonej pożyczki przez P. Ś. w wysokości 250 000 zł z terminem płatności ustalonym na dzień 30 stycznia 2012 r. Przedmiot pożyczki został zwrócony w dniu 12 marca 2012 r. przez powoda wraz
z skapitalizowanymi odsetkami 9,5% w skali roku. Spółka (...) posiadała zobowiązanie
z tytułu podatku VAT na rzecz Urzędu Skarbowego w wysokości 90 725,00 zł za miesiąc luty 2012 r. z terminem płatności 26 marca 2012 r. Powód zapłacił podatek VAT w dniu 13 marca 2012 r.

Biegły przedstawił trzy warianty przedstawiające możliwość obsługi zobowiązań
z tytułu zaciągniętej pożyczki oraz z tytułu podatku VAT, przy uwzględnieniu stanu magazynowego spółki (...) potwierdzonego remanentem na dzień 31 grudnia 2011 r.
I wariant przedstawia kalkulację możliwości obsługi zobowiązań przez spółkę (...) na podstawie danych historycznych. II wariant przedstawia kalkulację możliwości obsługi zobowiązań przez spółkę przy uwzględnieniu cen uzyskanych ze sprzedaży przejętych towarów handlowych (mebli i paneli) przez spółkę (...) SA. III wariant przedstawia możliwość obsługi zobowiązań przez spółkę zgodnie ze wskazaniem pozwanej.

W myśl wyliczeń I wariantu łączna wartość przychodu ze sprzedaży towarów – według stanu magazynowego na dzień 31 grudnia 2011 r. wynosi 968 128,49 zł, a zysk ze sprzedaży posiadanych na ten dzień towarów stanowi kwotę 356 054,70 zł. Przy uwzględnieniu okoliczności, iż w 2012 r. spółka (...) prowadziła sprzedaż oraz posiadała na magazynie towary zakupione także u innych dostawców hipotetyczny przychód stanowi kwotę 887 493,68 zł, a zysk kwotę 320 441,30 zł. Przy uwzględnieniu kosztów funkcjonowania spółki (...) (5000 zł koszty magazynowania i 1000 zł koszty funkcjonowania spółki) kwoty możliwe do uzyskania ze sprzedaży towarów:

a)  według posiadanych towarów na dzień 31 stycznia 2011 r.,

b)  według posiadanych towarów objętych zwrotem w dniu 17 lutego 2012 r. wynoszą:

zgodnie z punktem a:

- zysk ze sprzedaży wszystkich towarów w okresie 1 roku 284 054,70 zł,

- zysk ze sprzedaży wszystkich towarów w okresie 2 lat 212 054,70 zł,

zgodnie z punktem b:

- zysk ze sprzedaży wszystkich towarów w okresie 1 roku 248 441,30 zł,

- zysk ze sprzedaży wszystkich towarów w okresie 2 lat 176 441,30 zł.

Biegły wskazał, iż hipotetyczne środki finansowe możliwe do uzyskania ze sprzedaży towarów handlowych spółki nie wystarczą do spłaty wskazanych zobowiązań spółki (...).

W myśl wyliczeń według II wariantu: - wartość przejętych mebli przez spółkę (...) stanowi kwotę 97 028,64 zł, - wartość przejętych paneli stanowi kwotę 470 023,74 zł. Łącznie 567 052,38 zł.

Do czasu opracowania opinii uzupełniającej przez biegłego wartość nie sprzedanych paneli pozostających w magazynie (...) wynosiła 408 845,67 zł. Wartość magazynowa nie sprzedanych paneli została już dwukrotnie przeszacowana (sporządzono odpis aktualizujący ich wartość). Wartość sprzedanych paneli stanowi kwotę 62 388,43 zł. Cena sprzedaży paneli wynosi tu 144 571,07 zł. Wynika z tego, że sprzedaż paneli przejętych od spółki (...) nie została jeszcze zakończona (sprzedano 13% paneli wg wartości początkowej). Zysk ze sprzedaży wyniósł dotychczas 144 571,07 zł, co daje marżę w ujęciu procentowym 131,73%. Łączna wartość przejętych towarów handlowych (mebli i paneli) wyniosła 567 052,38 zł. Wartość nadal pozostałych w magazynie (...) towarów handlowych wynosiła 412 220,28 zł. Zatem wartość sprzedanych towarów handlowych stanowiła łącznie kwotę 156 042,46 zł. Cena ich sprzedaży to 161 006,10 zł. Sprzedaż towarów przejętych od (...) nie została zakończona (sprzedano 28% przejętych towarów). Zysk z ich sprzedaży wyniósł do tej pory 4963,64 zł, co daje uśrednioną marżę w ujęciu procentowym 3,18%. Uwzględniając, iż od momentu przejęcia towarów przez spółkę (...) do czasu wydania opinii uzupełniającej (10 grudnia 2018r.) upłynęło 81 miesięcy, koszty funkcjonowania spółki stanowiłyby 486 000 zł.

Podsumowując, uzyskane środki finansowe z tej sprzedaży przez spółkę (...) towarów handlowych przejętych od (...), przy uwzględnieniu kosztów funkcjonowania spółki w okresie 81 miesięcy, nie wystarczą do spłaty zobowiązań spółki (...).

W myśl wariantu III – w ocenie pozwanej meble i panele były na tyle atrakcyjne, iż możliwe było uzyskanie wysokiej marży z ich sprzedaży. Zdaniem pozwanej, gdyby towary pozostały na stanie spółki (...) to możliwa była ich sprzedaż marżą na poziomie 100%. Przy przyjęciu założenia, iż nastąpiłaby sprzedaż towarów z marżą 100% i utrzymano by koszty funkcjonowania spółki na poziomie 72 000 zł w skali roku to zysk ze sprzedaży towarów handlowych w ciągu roku stanowiłby kwotę 459 052,38 zł, a przy uwzględnieniu sprzedaży towarów w ciągu 2 lat zysk ten stanowiłby kwotę 423 052,38 zł. Uzyskane potencjalnie środki finansowe z tej sprzedaży, przy uwzględnieniu kosztów funkcjonowania spółki, byłyby wystarczające do spłaty wskazanych zobowiązań.

W opinii uzupełniającej z dnia 9 grudnia 2019 r. biegły dokonał weryfikacji swojego stanowiska przedstawionego we wcześniejszej opinii. Przyjął stan zapasów magazynowych spółki (...) na dzień 31 grudnia 2011 r. zgodnie z przeprowadzoną inwentaryzacją
i wartość towarów ustalił na kwotę 630 073,79 zł. Ustalił hipotetyczną wartość sprzedaży towarów handlowych posiadanych przez spółkę (...) na podstawie wskazań pozwanej, przedstawionych w tabelach spisu inwentarza. Łączną wartość zbywczą posiadanych mebli przez spółkę (...) według stanu na dzień 31 grudnia 2011 r., przy przyjęciu promocji uśrednionej, wskazał jako kwotę 386 449,49 zł netto, przy przyjęciu promocji uśrednionej Łączna wartość zbywcza zaliczonych tam rzeczy (kwiaty, donice, świece, ozdoby itp.) według sanu na dzień 31 grudnia 2011r. to 2977,14 zł. Łączna wartość zbywcza paneli dekoracyjnych wyniosła przy promocji uśrednionej 1 013 759,22 zł (a przy wartości podstawowej to 1 294 125,78 zł). Przy uwzględnieniu stosowanych przy sprzedaży paneli promocji przy zakupie całych płyt - łączna wartość zbywcza tych paneli stanowiła kwotę 947 683,92 zł. Łączna wartość zbywcza paneli dekoracyjnych przy zastosowaniu promocji dla zakupu formatek to 1 079 834,52 zł. Łączna wartość zbywcza paneli dekoracyjnych posiadanych przez spółkę (...) na dzień 31 grudnia 2011 r. przy zastosowaniu uśrednionej promocji (dla zakupu paneli i formatek) to 1 013 759,22 zł. Dodatkowo łączna wartość pudełek i próbek to 3091,92 zł.

Zatem łączna wartość towarów handlowych spółki (...), przy uwzględnieniu wskazań pozwanej, według wartości: - magazynowej – 630 073,79 zł, - wartości podstawowej – 1 686 644,33 zł, - przy uwzględnieniu promocji przy zakupie całych płyt – 1 340 202,47 zł, - przy uwzględnieniu promocji przy zakupie formatek – 1 472 353,07 zł. Zatem łączna wartość towarów handlowych na dzień 21 grudnia 2011r. - przy uwzględnieniu promocji uśrednionej to 1 406 277,77 zł, według wskazań pozwanej.

Na podstawie wartości cen katalogowych spółki (...), hipotetyczna wartość zbywcza towarów na dzień 31 grudnia 2011 r. wynosiła: - łączna wartość mebli 367 986,23 zł netto, a przy przyjęciu stosowanego upustu stanowiła kwotę 304 311,14 zł, - kwiaty, donice, ozdoby – 2290,11 zł, - panele dekoracyjne 495 708,73 zł, - pudełka, próbki – 2925,79 zł.

Natomiast łączna wartość zbywcza ustalona na podstawie faktur sprzedaży spółki (...) na dzień 31 grudnia 2011 r. wynosi: - mebli - 262 950,49 zł, - kwiatów, donic, ozdób – 2290,11 zł - pudełek, próbek – 2925,12 zł. - paneli dekoracyjnych – 1 040 926,67 zł,

Łączna cena zbywcza mebli i paneli dekoracyjnych to 1 303 877,16 zł bez wskazania wartości zbywczej na podstawie faktur ozdób (wartość magazynowa 2290,11 zł) oraz pudełek i próbek (wartość magazynowa 2925,12 zł).

Biegły przedstawił kalkulację możliwości obsługi zadłużenia spółki (...) według hipotetycznej wartości sprzedaży towarów handlowych ustalonej na podstawie wskazań pozwanej: - kwoty możliwe do uzyskania dochodu ze zbycia towarów handlowych łącznie: w/g wartości magazynowej – 630 073,79 zł, w/g wartości podstawowej 1 686 644,33 zł, przy uwzględnieniu promocji przy zakupie całych płyt – 1 340 202,47 zł, przy uwzględnieniu promocji przy zakupie formatek – 1 472 353,07 zł, przy uwzględnieniu promocji uśrednionej – 1 406 277,77 zł.

Przy uwzględnieniu potencjalnego zysku ze sprzedaży towarów i kosztów funkcjonowania spółki, spółka (...) mogłaby posiadać ewentualne środki finansowe na obsługę zaciągniętych zobowiązań: - 984 570,54 zł (wartość podstawowa) zysk ze sprzedaży przy uwzględnieniu funkcjonowania spółki i sprzedaży towarów w okresie 1 roku i 840 570,54 zł przy uwzględnieniu funkcjonowania spółki i sprzedaży w okresie 2 lat, - 638 128,68 zł (promocja przy zakupie całych płyt) zysk ze sprzedaży przy uwzględnieniu sprzedaży towaru w ciągu roku i 494 128,68 zł przy uwzględnieniu sprzedaży w ciągu 2 lat, - 770 279,28 zł (promocja przy zakupie formatek) zysk ze sprzedaży w ciągu 1 roku
i 626 279,28 zł przy sprzedaży towaru w ciągu 2 lat, - 704 203,98 zł (promocja uśredniona) zysk ze sprzedaży w ciągu 1 roku i 560 203,98 zł przy sprzedaży w ciągu 2 lat.

Zatem odpowiednio powstałaby nadwyżka umożliwiająca spłatę zobowiązań spółki (...): - przy wartości podstawowej 643 845,54 zł przy sprzedaży towaru w ciągu 1 roku
i nadwyżka 499 845,54 zł przy sprzedaży w ciągu 2 lat, - przy promocji przy zakupie całych płyt nadwyżka 297 403,68 zł przy sprzedaży w ciągu roku i 153 403,68 zł przy sprzedaży
w ciągu 2 lat, - przy promocji uśrednionej – 363 478,98 zł przy sprzedaży towaru w ciągu 1 roku i 219 478,98 zł przy sprzedaży towaru w ciągu 2 lat.

Niezależnie od przyjętego wariantu hipotetyczne środki finansowe możliwe do uzyskania ze sprzedaży towarów handlowych przez spółkę są wystarczające do spłaty wskazanych zobowiązań spółki (...).

Jak stwierdził Sąd Okręgowy zważywszy na dokonaną przez biegłego kalkulację możliwości obsługi zobowiązań przez spółkę (...) według hipotetycznych wartości sprzedaży towarów ustaloną na podstawie katalogowych cen spółki (...), niezależnie od przyjętego wariantu pozwala na przyjęcie, iż środki finansowe możliwe do uzyskania ze sprzedaży towarów handlowych przez (...) są wystarczające do spłaty wskazanych zobowiązań. Tu zysk ze sprzedaży towarów w ciągu roku, przy uwzględnieniu kosztów działalności spółki stanowiłby 712 658,62 zł (według cen katalogowych podstawowych),
a przy uwzględnieniu promocji stanowiłby 648 983,52 zł. Natomiast przy przyjęciu sprzedaży towarów w ciągu 2 lat zysk stanowiłby kwotę 640 658,62 zł (ceny katalogowe podstawowe)
i 576 983,52 zł przy zastosowaniu promocji.

Jak wywiódł dalej Sąd Okręgowy także kalkulacja możliwości obsługi zobowiązań przez spółkę (...) według hipotetycznej wartości sprzedaży towarów handlowych, ustalonej na podstawie faktur sprzedaży spółki (...) pozwala przyjąć, iż niezależnie od przyjętego wariantu hipotetyczne środku finansowe możliwe do uzyskania ze sprzedaży towarów handlowych są wystarczające do spłaty wskazanych zobowiązań spółki (...). Ocenił, że wartość towarów ustalona na podstawie faktur sprzedaży stanowi łącznie kwotę
1 309 696,67 zł. Zysk ustalony na podstawie faktur sprzedaży według wskazań pozwanej przy przyjęciu sprzedaży towarów w ciągu 1 roku z uwzględnieniem kosztów działalności spółki (...) stanowi 607 622,88 zł (wartość magazynowa), a przy sprzedaży w ciągu 2 lat stanowi 535 622,88 zł. Z przeprowadzonych obliczeń wynika, iż niezależnie od przyjętego wariantu środki finansowe możliwe do uzyskania ze sprzedaży towarów handlowych przez spółkę są wystarczające do spłaty zobowiązań finansowych spółki (...).

Sąd Okręgowy podniósł, że w kolejnej opinii (z dnia 18 maja 2021 r.) biegły uwzględnił zadłużenie spółki (...) względem spółki (...) z tytułu braku zapłaty za towar – uzupełniając poprzednią. Biegły dokonał symulacji możliwości całego zadłużenia spółki (...) (przy uwzględnieniu pożyczki 500 000 zł). Biegły wskazał, iż spółka (...) uzyskałaby zysk ze sprzedaży towarów w wysokości 607 622,88 zł, w tym nadwyżkę spłatę zobowiązań przy uwzględnieniu jej kosztów działalności i sprzedaży towarów w ciągu roku
w wysokości 107 622,88 zł, a przy przyjęciu sprzedaży towarów w ciągu 2 lat – zysk
w wysokości 535 622,88 zł w tym nadwyżkę w wysokości 35 622,88 zł.

Sąd Okręgowy podzielił opinię biegłego w całej rozciągłości. Jak wskazał, biegły opracował opinię główną wraz z licznymi uzupełniającymi na podstawie analizy dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy w tym wykazów towarów handlowych objętych remanentem, cen katalogowych, zestawień cen podanych przez pozwaną, faktur sprzedaży towarów handlowych wystawionych przez spółkę (...), weryfikacji ustaleń poczynionych we wcześniejszych opiniach. Stwierdził także, że biegły w opiniach uzupełniających odniósł się do wątpliwości i zarzutów podnoszonych przez strony do opinii.

Nadto opracował opinię na podstawie posiadanej wiedzy i doświadczenia zawodowego.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy oddalił wniosek powoda dotyczący dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego biegłego na okoliczności objęte tezą dowodową skierowaną do biegłego mgr J. J. jako zmierzający wyłącznie do przedłużenia postępowania.

Wobec posiadania przez spółkę (...) majątku zapewniającego spłatę zobowiązań spółki na dzień zwrotu pożyczki przez powoda i zapłaty podatku VAT na rzecz Urzędu Skarbowego, a w konsekwencji niewykazania przez powoda subsydiarnej odpowiedzialności pozwanej jako wspólnika spółki(...), zgodnie z art. 31 § 1 k.s.h. – Sąd Okręgowy oddalił powództwo jako bezzasadne.

Kosztami postępowania Sąd Okręgowy w całości obciążył powoda jako stronę przegrywającą proces art. 98 k.p.c.

Sąd Okręgowy pominął w wyrokowaniu opinię biegłego mgr inż. J. C. uznając, że opinia ta nie uwzględniała faktycznego majątku spółki (...) a nadto obydwie strony kwestionowały tą opinię.

W apelacji od powyższego wyroku powód zaskarżył go w całości zarzucając naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomii, finansów, wyceny przedsiębiorstw oraz wyceny zdolności upadłościowej
i układowej i brak dokonania wszechstronnej oceny dowodów; art. 286 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości i rachunkowości; art. 235 ² § 1 k.p.c. przez jego zastosowanie i pominięcie dowodu z opinii biegłego; art. 327 § 1 pkt. 1 k.p.c. przez brak wskazania dowodów na których Sąd I instancji się oparł i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej; art. 227 k.p.c. w zw.
z art. 232 k.p.c. i art. 235 ² k.p.c. i art. 236 k.p.c. przez brak rozpoznania wniosku
o uzupełniające przesłuchanie powoda oraz z ostrożności procesowej naruszenie art. 6 k.c.

W oparciu o powyższe zarzuty szczegółowo uzasadnione w treści apelacji powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty prawomocności wyroku do dnia zapłaty, ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny rozpoznając sprawę ponownie ustalił i zważył co następuje:

Apelacja powoda nie mogła odnieść oczekiwanego przez niego skutku.

Nie zasługiwały bowiem na uwzględnienie zarówno zarzuty naruszenia prawa procesowego jak i materialnego podniesione w treści tego środka zaskarżenia. Sąd Apelacyjny podzielił w całości ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy i przyjął je za własne, co czyni zbędnym ich powtarzanie.

Nietrafnym w szczególności okazał się zarzut naruszenia art. 327 ¹ k.p.c. Jak wskazywano to już wielokrotnie w orzecznictwie dotyczącym tego przepisu, a także dotyczącym w poprzednio obowiązującym stanie prawnym art. 328 § 2 k.p.c., zarzut naruszenia tejże normy jest uzasadniony tylko wówczas, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera wszystkich koniecznych i wymaganych przez ustawę elementów lub gdy sposób jego redakcji uniemożliwia zrekonstruowanie motywów wydanego orzeczenia oraz dokonanie jego kontroli instancyjnej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2016 r., V CSK 649/15, OSNC 2017, Nr 3, poz. 37.). W ocenie zaś Sądu Apelacyjnego uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera tego rodzaju mankamentów. Wbrew twierdzeniu apelacji uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie wymagane przez art. 327 ¹ k.p.c. konieczne składowe zarówno dotyczące ustalenia podstawy faktycznej przez wskazanie na jakich dowodach Sąd się oparł i jakich nie uwzględnił, fakty jakie ustalił a także ocenę prawną umożliwiający kontrolę rozumowania Sądu I instancji
i poprawności wyciągniętych przez ten Sąd wniosków. Sąd Okręgowy co wynika jasno
z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazał dowody na których się oparł i wyjaśnił przyczyny dla których dowodowi z opinii biegłego J. C. odmówił wiarygodności
i mocy dowodowej.

Za niezasadne uznać należy także zarzuty naruszenia art. 286 k.p.c. i art. 235 ² § 1 k.p.c. dotyczące pominięcia dowodu z opinii biegłego. Sąd Okręgowy wskazane w zarzutach apelacji dowody z opinii biegłego pominął postanowieniem. Postanowienie to było postanowieniem niezaskarżalnym.

Zgodnie zaś z treścią art. 380 k.p.c. Sąd drugiej instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia sądu pierwszej instancji, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Jak wynika
z treści powyższego przepisu warunkiem zaskarżalności niezaskarżalnych postanowień, które miały wpływ na wynik sprawy, jest zamieszczenie w środku zaskarżenia stosownego, wyraźnego wniosku w tym zakresie. Skoro apelacja została sporządzona została przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym a w apelacji nie powołano wniosku w trybie art. 380 k.p.c. o rozpoznanie postanowienia dowodowego Sądu
I Instancji, z tej przyczyny uznać należy za niedopuszczalne przeprowadzenie kontroli kwestionowanych przez skarżącego postanowień dowodowych Sądu I instancji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 02 grudnia 2020 r., sygn. akt I AGa 257/19, wyrok Sąd Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 16 grudnia 2020 r., I ACa 805/19, LEX nr 3282457, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 22 października 2020 r., I ACa 375/19, LEX nr 3112267, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2020 r., II UZ 20/20, LEX nr 3277939, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2020 r., I CZ 51/20, LEX nr 3066680, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 sierpnia 2020 r., I AGa 63/20, LEX nr 3329471, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 sierpnia 2020 r., I AGa 217/19, LEX nr 3108400).

Sąd Okręgowy jak podnoszono to w apelacji, nie rozpoznał wniosku o uzupełniające przesłuchanie powoda co jest niezgodne z treścią art. 227 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 235 ² k.p.c. i art. 236 k.p.c. Jednakże skarżący nie wykazał w żaden sposób jak owo uchybienie miałoby wpłynąć na treść wyroku, co czyni zarzut apelacji dotyczący naruszenia tych przepisów nieskutecznym. Sąd Apelacyjny zaś na podstawie art. 381 k.p.c. pominął wniosek pozwanej zgłoszony w odpowiedzi na apelację o uzupełniające przesłuchanie świadka, jako spóźniony.

Niezasadnym okazał się także zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. mający polegać na wadliwej ocenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomii, finansów, wyceny przedsiębiorstw oraz wyceny zdolności upadłościowej i układowej i braku dokonania wszechstronnej oceny dowodów. Jak wynikało to jasno z ustnej opinii uzupełniającej biegłego J. J. biegły początkowo stwierdził, że nie uwzględnił przy badaniu sytuacji spółki (...) zadłużenia wobec (...) SA, podczas gdy nie wiedział że pytanie pełnomocnika powoda dotyczy wyłącznie zobowiązania do zapłaty za zakupiony towar. Z tej właśnie przyczyny udzielił odpowiedzi, że zadłużenie to nie zostało przez niego uwzględnione a następnie wyjaśnił przekonująco, że posłużył się metodyką zysku a zatem uwzględnił koszt zakupu towaru już w pisemnej opinii sporządzonej przez siebie.
W konsekwencji Sąd Okręgowy zasadnie podzielił wnioski opinii biegłego J. J..

Nie mogły także odnieść skutku podnoszone w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Nie ulega wątpliwości, że zarówno powód jak i pozwana jako wspólnicy spółki jawnej ponosili wraz ze spółką solidarną odpowiedzialność za długi spółki zgodnie z treścią art. 22
§ 2 k.s.h. W myśl zaś art. 376 k.c. jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga
o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. W niniejszym przypadku jest to umowa spółki.

Jednakże zgodnie z treścią art. 371 k.c. działania lub zaniechania jednego z dłużników solidarnych nie mogą szkodzić współdłużnikom.

Stosownie do art. 22 § 2 k.s.h. każdy wspólnik spółki jawnej odpowiada za zobowiązania spółki jawnej bez ograniczenia całym swoim majątkiem solidarnie
z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką jawną, z uwzględnieniem art. 31 k.s.h. Ostatnio wskazany przepis, w trzech jednostkach redakcyjnych stanowi z kolei, że wierzyciel spółki jawnej może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja
z majątku spółki jawnej okaże się bezskuteczna, co ustawodawca określa subsydiarną odpowiedzialnością wspólnika (§ 1), nie stanowi to jednak przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi, zanim egzekucja z majątku spółki jawnej okaże się bezskuteczna (§ 2), z tym że subsydiarna odpowiedzialność wspólnika nie dotyczy zobowiązań powstałych przed wpisem do rejestru (§ 3). W uchwale z 28 lutego 2013 r., III CZP 108/12 (OSNC 2013 r., nr 9, poz. 107) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że w pewnych warunkach subsydiarny charakter solidarnej odpowiedzialności wspólników spółki jawnej za jej zobowiązania nie stanie na przeszkodzie zażądaniu spełnienia świadczenia bezpośrednio od wspólników i prowadzeniu egzekucji z ich majątków, z pominięciem procesu o zasądzenie świadczenia i egzekucji zobowiązania przeciwko samej spółce jawnej. Jest tak wtedy, gdy przed zaspokojeniem wierzyciela spółka jawna przestanie istnieć (likwidacja) albo gdy przeprowadzenie postępowania o zasądzenie świadczenia przeciwko spółce jawnej nie będzie dopuszczalne (ogłoszenie upadłości likwidacyjnej), a sytuacja finansowa spółki jawnej uzasadni tezę, że zaspokojenie wierzyciela z jej majątku będzie niemożliwe. Wierzyciel spółki jawnej może wówczas zażądać zaspokojenia swojej wierzytelności bezpośrednio przez wszystkich lub dowolnie wybranych wspólników spółki jawnej, bez uprzedniego pozywania samej spółki jawnej o zasądzenie świadczenia. Gdy spółka jawna przestanie istnieć przed zaspokojeniem wszystkich ciążących na niej zobowiązań albo gdy straci zdolność zaspokajania zobowiązań, każdy wspólnik, jako współdłużnik wierzycieli spółki jawnej, powinien poczuwać się do obowiązku zaspokojenia ciążących także na nim zobowiązań. Wspólnik, od którego wierzyciel zażądał w takich warunkach zaspokojenia, może je spełnić dobrowolnie. Jeśli zobowiązanie wobec wierzyciela spółki jawnej jest bezsporne, to zaspokojenie go przez wspólnika spółki jawnej ograniczyłoby zakres świadczeń koniecznych do spełnienia na rzecz wierzyciela o koszty postępowania rozpoznawczego i egzekucyjnego oraz narastające odsetki za opóźnienie. Byłoby to działanie podjęte z korzyścią nie tylko dla wierzyciela, ale i dla pozostałych dłużników (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia
9 maja 2014 r., sygn. akt V ACa 949/13).

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt V ACa 949/13, którego wskazania prawne wiążą przy ponownym rozpoznaniu sprawy zarówno Sąd I, jak i II instancji, powództwo regresowe nie może być zasadne, jeśli brak było podstaw do spełnienia zobowiązań spółki jawnej przez wspólnika, gdy nie toczyło się żadne postępowanie, w którym wydany byłby tytuł egzekucyjny przeciwko spółce jawnej, nie toczyło się też postępowanie przeciwko jej wspólnikom, natomiast w odniesieniu do zobowiązania podatkowego spółki jawnej nie wydano decyzji
o odpowiedzialności wspólników za nią (por. art. 115 ordynacji podatkowej).

W niniejszej zaś sprawie powód nie wykazał, by wierzyciel spółki (...) wytoczył jakiekolwiek powództwo o zwrot pożyczki. Nie przedstawił nawet wezwania do zapłaty skierowanego przez pożyczkodawcę do spółki (...). Zwrot pożyczki dokonany przez powoda bez uchwały wspólników i zgody pozwanej uniemożliwił spółce (...) i pozwanej jako jej wspólnikowi podjęcie kroków mających na celu odroczenie jej płatności
i wygenerowanie zysku niezbędnego dla spłaty tego zobowiązania. Tym samym działanie to zaszkodziło pozwanej jako współdłużniczce solidarnej.

Zwrot towaru (...) SA – spółce osobowo powiązanej z powodem również ostatecznie nieuzgodniony z pozwaną, skoro pozwana wycofała swoją zgodę na dokonanie tej czynności przed jej dokonaniem, również było działaniem szkodzącym pozwanej jako współdłużniczce solidarnej. Nadto działanie to nieuzgodnione z pozwaną wygenerowało przy tym znaczące zobowiązanie podatkowe do zwrotu podatku VAT. Dodatkowo powód owo zobowiązanie podatkowe uregulował przed wydaniem decyzji o odpowiedzialności podatkowej wspólników nie wykorzystując przy tym dostępnych prawem środków umożliwiających odroczenie płatności, czy rozłożenie jej na raty.

Jak już wskazano wyżej przepis art. 371 k.c. zawiera zasadę nieszkodzenia współdłużnikom przez dłużnika solidarnego. Zgodnie z tą zasadą zachowanie żadnego
z dłużników solidarnych nie może pogarszać sytuacji prawnej pozostałych dłużników. Jeżeli zaś takie zachowanie zostało podjęte, może ono wywrzeć wpływ wyłącznie na sytuację prawną dłużnika solidarnego, który się go dopuścił. Powyższe oznacza, że zachowania tego dłużnika nie mogą zwiększać zakresu solidarności pozostałych współdłużników.

Działaniami w rozumieniu art. 371 k.c. są zarówno czynności faktyczne, jak i prawne, skierowane przede wszystkim do wierzyciela, ale i do osób trzecich. Podstawowym przykładem takiego działania jest uznanie długu. Inne to zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, przyjęcie bardziej uciążliwych warunków zobowiązania, dotyczących rozmiaru świadczenia czy wysokości odsetek, jak również zbycie, uszkodzenie lub zniszczenie przedmiotu świadczenia, pozbawienie wierzytelności zabezpieczenia lub ograniczenie takiego zabezpieczenia.

Skutkiem zachowań dłużnika, zabronionych przez art. 371 k.c. jest to, że wywołują one wpływ wyłącznie na sytuację prawną tego dłużnika, który zachowań tych dokonał, natomiast nie zmieniają położenia prawnego pozostałych współdłużników. Innymi słowy: ujemne konsekwencje zachowania dłużnika dotykają tylko jego, nie dotykają natomiast pozostałych współdłużników. Stąd wskazuje się na ograniczoną skuteczność zachowań wskazanych w art. 371 k.c., bowiem wpływają one tylko na położenie dłużnika, który ich dokonał. Dlatego przyjmuje się, że współdłużnicy odpowiadają wyłącznie w takim zakresie, w jakim odpowiadaliby, gdyby zachowanie dłużnika, prowadzące do pogorszenia ich położenia prawnego, nie nastąpiło. W konsekwencji np. uznanie długu przez jednego z dłużników będzie skuteczne wyłącznie w stosunku do dłużnika, który uznania dokonał, a nie w stosunku do pozostałych współdłużników (por. A. Ohanowicz, Zobowiązania..., s. 111 i n.; Z. Masłowski (w:) Kodeks..., s. 901 i n.; K. Zawada (w:) Kodeks..., s. 769; M. Sychowicz (w:) Komentarz..., s. 95; M. Pyziak-Szafnicka (w:) System..., s. 297) (A. Rzetecka-Gil [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna, LEX/el. 2011, art. 371).

W konsekwencji dane zdarzenie, choć wywiera skutki wobec dłużnika, który do niego doprowadził, nie może, stosownie do założeń art. 371 k.c., szkodzić współdłużnikom (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 r., III CKN 599/98, OSNC 2000, nr 10, poz. 179).

Podzielić należy przy tym pogląd, że wspólnik spółki jawnej może odpowiadać za jej zobowiązania jako dłużnik wyłączny w sytuacji, w której zadłużenie spowodowane zostało jego zawinionym działaniem lub jeżeli w prowadzeniu spraw (w tym także negocjacji
z wierzycielami) wspólnikowi temu można było zasadnie postawić zarzut rażącego niedbalstwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 września 2018 r., VI ACa 413/18).

Powód nie wykazał by przeprowadził jakiekolwiek negocjacje z wierzycielami zaś działania jakie podejmował nastąpiły bez uzgodnienia z pozwaną.

Wobec tego apelacja powoda podlegała oddaleniu o czym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. art. 15 zzs ¹ ust.1 pkt.4 ustawy z dnia 2 marca 2020r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem
i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. z 2020r., poz. 1842 ze zm.).

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 7 i § 10 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U.
z 2018r., poz. 265 ze zm.).

SSA Barbara Konińska