Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE WYROKU

Z DNIA 1 GRUDNIA 2023 ROKU

Pozwem z dnia 3 kwietnia 2023 r. (data nadania przesyłki – k. 62) powód (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanej J. M. kwoty 25.437,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tj. od skapitalizowanej kwoty należności głównej oraz odsetek ustawowych za opóźnienie, w tym od: (1) kwoty 20.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 1.444,25 zł liczonymi od dnia 2 września 2022 r. do dnia 30 marca 2023 r.; (2) kwoty 21.800 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 741,80 zł liczonymi od dnia 17 maja 2022 r. do dnia 1 września 2022 r.; (3) kwoty 23.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 200,54 zł liczonymi od dnia 15 kwietnia 2022 r. do dnia 16 maja 2022 r.; (4) kwoty 24.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 2.451,32 zł liczonymi od dnia 24 sierpnia 2020 r. do dnia 14 kwietnia 2022 r. Strona powodowa wniosła ponadto o zasądzenie kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego zgodnie z art. 98 § 1 ^{( 1)} k.p.c., w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że swoje żądanie wywodzi z nienależnie uzyskanej przez pozwaną subwencji finansowej w ramach programu rządowego „Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm”, która to jest programem, o którym mowa w art. 21a ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju, zgodnie z którym Rada Ministrów, w związku ze skutkami COVID-19, może powierzyć (...) S.A. realizację rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego. Strona powodowa podała, że umowy subwencji były zawierane z beneficjentami programu za pośrednictwem systemu bankowego z wykorzystaniem środka informatycznego i sieciowego udostępnionego przez banki, a oświadczenia wpisywane przez przedsiębiorcę we wniosku implementowane były do projektu umowy subwencji finansowej udostępnianej w systemie bankowości elektronicznej. W związku z zastosowaniem uproszczonego systemu składania wniosków (...) S.A. nie dokonywał indywidualnej analizy poszczególnych wniosków o udzieleniu subwencji oraz nie uwzględniał żadnych dodatkowych informacji przekazywanych przez wnioskodawców poza wnioskiem o przyznanie subwencji finansowej. Powód wskazał ponadto, że umowa o udzielenie subwencji finansowej zawarta pomiędzy nim a wnioskodawcę w wyniku pozytywnej weryfikacji wniosku zawierała postanowienia przyznające (...) S.A. uprawnienie do kontrolowania prawdziwości informacji i oświadczeń złożonych przez beneficjenta, a w przypadku stwierdzenia nieprawdziwości takich informacji lub oświadczeń – uprawnienie do podjęcia decyzji o zwrocie subwencji. Powód wskazał ponadto, że cały proces zawierania umowy pomiędzy nim a pozwaną odbywał się drogą elektroniczną za pośrednictwem Bankowości Elektronicznej. Zdaniem strony powodowej pozwana nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Prawa przedsiębiorców, w związku z czym nie może być beneficjentem programu, a w konsekwencji subwencja finansowa wypłacona pozwanej podlega zwrotowi (pozew – k. 3-10).

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 czerwca 2023 r. (data nadania przesyłki – k. 119verte) pozwana J. M., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że roszczenie powoda jest całkowicie bezzasadne i brak jest podstaw prawnych dla dochodzonego roszczenia, a pozew stanowi ewidentny przejaw nadużycia prawa podmiotowego i m.in. zasad państwa prawnego, równego traktowania oraz sprawiedliwości i słuszności społecznej. Strona pozwana podnosiła, że komornicy sądowi są przedsiębiorcami w rozumieniu normatywnej definicji przedsiębiorcy zawartej w przepisie art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, a okresie pandemii COVID-19 faktyczne skutki wprowadzenia ustawowych ograniczeń w prowadzeniu działalności dotknęły komorników sądowych w analogiczny sposób jak przedsiębiorców. Komornicy sądowi prowadzili bieżącą działalność związaną z funkcjonowaniem kancelarii, w tym w szczególności zatrudnieniem pracowników, a zakazu i ograniczenia związane z pandemią także ich dotknęły, czego przykładem może być wprowadzony w okresie pandemii zakaz wykonywania wyroków eksmisyjnych. Pozwana podniosła również, że od chwili złożenia wniosku o subwencję finansową nigdy nie zatajała, ani też nie wprowadzała w błąd strony powodowej, co do charakteru wykonywanej przez siebie działalności, co jednoznacznie wynikało z samego wniosku, gdzie wnioskodawca wskazany był wyraźnie jako komornik sądowy. Pozwana wskazała również na § 10 ust. 9 Regulaminu, który wskazywał, że (...) był uprawniony do odmowy wypłaty Subwencji Finansowej na rzecz Beneficjenta w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć. Zdaniem strony pozwanej, jeżeli okazałoby się, że otrzymana subwencję finansową powinna zwrócić, należałoby stwierdzić, że pozwana została wprowadzona w błąd, że może z otrzymanej pomocy od państwa sfinansować wynagrodzenie pracowników i utrzymać zatrudnienie na dotychczasowym poziomie (odpowiedź na pozew – k. 72-107).

W dalszym toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 maja 2020 r. (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej też jako: (...)) przyjął Regulamin ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm” (dalej też jako: Regulamin), który wszedł w życie 28 maja 2020 r. W Regulaminie zostało wyodrębnionych sześć rozdziałów, których kolejno przedmiotem były: definicje, program, warunki programowe, wnioski i odwołania, zgody i oświadczenia beneficjenta oraz postanowienia końcowe.

W § 1 ust. 1 wskazano, że celem Regulaminu jest przedstawienie podstawowych zasad, na jakich (...) rozpoznaje wniosku o udzielenie Finansowania Programowego, a zapoznanie się z tymi zasadami nie zwalnia beneficjenta od zapoznania się ze wszystkimi odpowiednimi przepisami polskiego prawa i prawa Unii Europejskiej oraz postanowieniami Dokumentów Programowych dotyczącymi Finansowania Programowego. W § 1 ust. 2 objaśnione zostały definicje pojęć używanych w Regulaminie, i tak m.in. słowo „Beneficjent” oznaczało, na potrzeby określenia podmiotu uprawnionego do udziału w Programie, przedsiębiorcę w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 Prawa Przedsiębiorców pod warunkiem uznania, iż podmiot ten spełnia warunki przyznania mu statusu Mikroprzedsiębiorcy lub MŚP, wnioskującego do (...) o udzielenie Subwencji Finansowej, lub któremu (...) udzielił Subwencji Finansowej. „Bank” oznaczał bank krajowy działający w formie spółki akcyjnej oraz Bank Spółdzielczy współpracujący z (...) przy realizacji Programu. „Decyzja” oznaczała decyzję (...) o udzieleniu (w części lub w całości) bądź odmowie udzielenia Subwencji Finansowej, w odpowiedzi na Wniosek lub Odwołanie, przy podejmowaniu której (...) działa na podstawie i w zakresie określonym w Dokumentach Programowych. „Dokument programowy” oznaczał Dokument Programu, Dokument Wykonawczy, Regulamin, Dokument Przekazania i, w odniesieniu do danego Beneficjenta, zawartą przez niego Umowę Subwencji Finansowej. „Mikroprzedsiębiorca” oznaczał, na potrzeby określenia podmiotu uprawnionego do udziału w Programie, zgodnie z niniejszym Regulaminem, Beneficjenta, który na dzień 31 grudnia 2019 r. łącznie spełniał następujące warunki: (i) zatrudnia, co najmniej jednego pracownika oraz nie więcej niż dziewięciu pracowników (z wyłączeniem właściciela), oraz (ii) jego roczny obrót za 2019 r. lub suma bilansowa w 2019 r. nie przekracza kwoty 2 mln EUR. Na potrzeby ustalenia statusu Mikroprzedsiębiorcy jako podmiotu uprawnionego do udziału w Programie zgodnie z niniejszym Regulaminem, przez pracownika rozumie się osobę zatrudnioną na podstawie umowy o pracę, przy czym za pracowników nie uważa się pracowników na urlopach macierzyńskich, ojcowskich, rodzicielskich, wychowawczych i zatrudnionych w celu przygotowania zawodowego. „Program” oznaczał rządowy program udzielania Beneficjentom Subwencji Finansowych pt. „Tarcza finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm”, opisany w Dokumencie Programu. „Subwencja Finansowa” oznaczała subwencję finansową udzielaną Beneficjentowi przez (...) na podstawie Umowy Subwencji Finansowej na zasadach określonych w Dokumentach Programowych. „Umowa Subwencji Finansowej” oznaczała każdą umowę o udzielenie Subwencji Finansowej zawartą pomiędzy (...) jako udzielającym Subwencji Finansowej, który może być reprezentowany przez Bank działający w charakterze pełnomocnika (...), i Beneficjentem, na zasadach określonych w Dokumentach Programowych. „Warunki Programowe” oznaczały wszelkie warunki, oświadczenia, wymogi lub kryteria determinujące jakiekolwiek uprawnienia lub obowiązki Beneficjenta związane z Finansowaniem Programowym, w tym, w szczególności, warunki determinujące: (a) możliwość ubiegania się przez Beneficjenta o udział w Programie, (b) wysokość Subwencji Finansowej, którą może otrzymać Beneficjent, (c) zwolnienie Beneficjenta z obowiązku zwrotu całości lub części Subwencji Finansowej, w każdym przypadku określone w Dokumentach Programowych i przepisach bezwzględnie obowiązującego prawa polskiego i prawa Unii Europejskiej. „Wniosek” natomiast oznaczał zestaw oświadczeń wiedzy i woli (w tym, w szczególności, oświadczeń o upoważnieniu określonych podmiotów do przekazania informacji objętych odpowiednimi tajemnicami prawnie chronionymi) Beneficjenta oraz Osoby Upoważnionej złożonych wobec (...), za pośrednictwem Banku i z wykorzystaniem Bankowości Elektronicznej, w celu zawarcia Umowy Subwencji Finansowej), w sposób, w terminie i na warunkach określonych w Dokumentach Programowych, o treści zasadniczo odpowiadającej § 1 Umowy Subwencji Finansowej.

W § 2 ust. 2 Regulaminu zostało wskazane, że zasadniczym celem Programu jest realizacja podstawowego interesu ekonomicznego Rzeczypospolitej Polskiej w postaci zapewnienia stabilności przedsiębiorstw i gospodarki. Program kierowany jest do Beneficjentów, którzy łącznie wytwarzają istotną część polskiego PKB. Program ma na celu zapobiegnięcie ryzyka masowej upadłości Beneficjentów oraz zwolnień ich pracowników na skutek znaczących zakłóceń w funkcjonowaniu gospodarki w związku z epidemią COVID-19. W ust. 3 tego samego paragrafu, wskazano, że celami szczególnymi Programu są, między innymi: a) udostępnienie Beneficjentom Finansowania Programowego na warunkach preferencyjnych, w istotnej części bezzwrotnego, dla zapewnienia im płynności i stabilności finansowej w okresie poważnych zakłóceń w gospodarce w związku ze skutkami pandemii COVID-19; oraz b) stabilizacja finansowa Beneficjentów celem ochrony miejsc pracy i bezpieczeństwa finansowego obywateli.

Zgodnie z § 3 ust. 1 Regulaminu łączna maksymalna Kwota Finansowania Programowego, jakiej mógł udzielić (...) w ramach Programu, to kwota do 75.000.000.000 zł, na co składały się dwa działania w ramach Programu: a) tarcza finansowa dla Mikorprzedsiębiorców o łącznej maksymalnej wartości do 25.000.000.000 zł oraz b) tarcza finansowa dla MŚP o łącznej maksymalnej wartości do 50.000.000.000 zł. Szczegółowe warunku Finansowania Programowego, zakres zobowiązań Beneficjentów oraz zasady i warunki zwrotu przez Beneficjenta, lub częściowego zwolnienia Beneficjenta z obowiązku zwrotu udzielonego mu Finansowania Programowego określać miała Umowa Subwencji Finansowej zawierana pomiędzy Beneficjentem a (...) (§ 3 ust. 4). (...) mógł podejmować na zasadach racjonalnej uznaniowości decyzje indywidualne o zmianach warunków zwolnienia Beneficjentów z określonych kategorii z obowiązku zwrotu Subwencji Finansowej w całości lub części w przypadkach określonych w Dokumentach Programowych (§ 3 ust. 5). Zgodnie z ust. 6 tego samego paragrafu, w przypadku stwierdzenia złożenia przez Beneficjenta nieprawdziwych oświadczeń lub podania we Wniosku nieprawdziwych informacji, (...) mógł podjąć decyzję o zobowiązaniu Beneficjenta do zwrotu całości lub części Subwencji Finansowej.

Zgodnie z § 4 ust. 1 na potrzeby wyliczenia maksymalnej kwoty Subwencji Finansowej Mikroprzedsiębiorca miał wskazać: (a) liczbę pracowników na koniec miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku o wypłatę Subwencji Finansowej, lecz nie wyższą niż liczba Pracowników (i) na dzień 31 grudnia 2019 r. albo (ii) na koniec miesiąca odpowiadającego nazwie miesiąca złożenia wniosku w roku poprzednim – zatrudnienie, które stanowi podstawę określenia maksymalnej kwoty Subwencji Finansowej dla Mikroprzedsiębiorców w żadnym przypadku nie mogło być wyższe niż 9 pracowników; oraz (b) wielkość spadku przychodów ze sprzedaży w dowolnym miesiącu po 1 lutego 2020 r. w porównaniu do poprzedniego miesiąca lub analogicznego miesiąca ubiegłego roku w związku z zakłóceniami gospodarki na skutek COVID-19. Maksymalana kwota Subwencji Finansowej, którą mógł uzyskać Mikroprzedsiębiorca, obliczana była jako iloczyn liczby pracowników zatrudnionych przez Mikroprzedsiębiorcę oraz kwoty bazowej Subwencji Finansowej (§ 4 ust. 2). Zgodnie z ust. 4 tego samego paragrafu otrzymana przez Mikroprzedsiębiorcę Subwencja Finansowa podlegała zwrotowi na następujących zasadach: a) w przypadku (i) zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej (w tym w razie zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej) przez przedsiębiorcę, (ii) otwarcia likwidacji przedsiębiorcy (jeżeli dotyczy) lub (iii) otwarcia postępowania upadłościowego/restrukturyzacyjnego w każdym czasie w ciągu 12 miesięcy od dnia przyznania Subwencji Finansowej w kwocie stanowiącej 100% wartości Subwencji Finansowej; oraz b) w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej przez Mikroprzedsiębiorcę w każdym czasie przez okres 12 miesięcy od przyznania Subwencji Finansowej, Subwencja Finansowa podlegała zwrotowi: (i) w kwocie stanowiącej 25% wartości Subwencji Finansowej – bezwarunkowo; oraz (ii) w przypadku utrzymania przez Beneficjenta średniej liczby Pracowników (średnie zatrudnienie) w okresie 12 pełnych miesięcy kalendarzowych w stosunku do stanu zatrudnienia na koniec miesiąca kalendarzowego poprzedzającego datę złożenia Wniosku, na poziomie: wyższym niż 100% - w wysokości dodatkowo 0% kwoty Subwencji Finansowej; oraz od 50% do 100% - w wysokości dodatkowo od 0% do 50% kwoty Subwencji Finansowej, proporcjonalnie od skali redukcji zatrudnienia. Łącznie, Mikroprzedsiębiorca, który utrzymał co najmniej 100% poziomu zatrudnienia, mógł zachować (bez obowiązku zwrotu) 75% całkowitej wartości Subwencji Finansowej, a w przypadku spadku zatrudnienia o więcej niż 50%, brak obowiązku zwrotu Subwencji Finansowej dotyczył 25% jej wartości (§ 4 ust. 5). Zgodnie z ust. 9 omawianego paragrafu, kwota Subwencji Finansowej, która podlegała zwrotowi, miała być spłacana w nie więcej niż 24 równych miesięcznych ratach, rozpoczynając od 13 miesiąca kalendarzowego, licząc od pierwszego pełnego miesiąca po dacie udzielenia Subwencji Finansowej.

§ 5 Regulaminu dotyczył Finansowania Programowego MŚP, w jego ust. 1 wskazano, że maksymalna kwota Subwencji Finansowej, którą może uzyskać MŚP, jest określona procentowo w relacji do poziomu przychodów MŚP ze sprzedaży w 2019 r. oraz zależy od spadku przychodów ze sprzedaży w związku z COVID-19 w miesiącu kalendarzowym poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku względem: (i) miesiąca kalendarzowego odpowiadającego mu w roku poprzednim albo (ii) miesiąca kalendarzowego poprzedzającego miesiąc kalendarzowy przed dniem złożenia wniosku. Kwoty Subwencji Finansowej mogły przyjąć (i) 4%, (ii) 6% lub (iii) 8% wartości przychodów ze sprzedaży przy odpowiednio ich spadku o minimum 25%, 50%, 75%.

Zgodnie z § 7 ust. 1 Regulaminu Środku z Subwencji Finansowej mogły zostać przeznaczone przez Beneficjenta wyłącznie na: (a) pokrycie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, w tym wynagrodzeń Pracowników, kosztów zakupu towarów i materiałów, kosztów usług obcych, bieżących kosztów obsługi finansowania zewnętrznego, kosztów najmu (lub innych umów o podobnym charakterze) nieruchomości wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej, wszelkich należności o charakterze publicznoprawnym, zakupu urządzeń i innych środków trwałych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej, jednakże z wyłączeniem przeznaczenia tych środków na nabycie (przejęcie) w sposób bezpośredni lub pośredni innego podmiotu; oraz (b) przedterminową spłatę kredytów, z zastrzeżeniem, że na ten cel mogło być przeznaczone maksymalnie 25% kwoty Subwencji Finansowej. Środki z Subwencji Finansowej nie mogły zostać przeznaczone na płatności do właściciela, ani osób lub podmiotów powiązanych z właścicielem Beneficjenta (§ 7 ust. 2).

Zgodnie z § 10 ust. 1 Regulaminu Beneficjent przed zawarciem Umowy Subwencji Finansowej miał możliwość i obowiązek zapoznania się z Regulaminem. O udział w Programie mogli ubiegać się Beneficjenci będący osobami fizycznymi, osobami prawnymi lub jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznała zdolność do nabywania praw i obowiązków we własnym imieniu, wykonujący działalność gospodarczą oraz wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej, w każdym przypadku pod warunkiem posiadania przez Beneficjenta statusu Mikroprzedsiębiorcy lub MŚP. Na mocy ust. 8 tego samego paragrafu, w Programie mógł wziąć udział wyłącznie Beneficjent, który łącznie spełniał poniższe kryteria: a) odnotował spadek obrotów gospodarczych (przychodów ze sprzedaży), o co najmniej 25% w dowolnym miesiącu po 1 lutego 2020 r. w porównaniu do poprzedniego miesiąca lub analogicznego miesiąca ubiegłego roku w związku z zakłóceniami w funkcjonowaniu gospodarki na skutek COVID-19; b) prowadził działalność gospodarczą na dzień 31 grudnia 2019 r.; c) nie zalegał z płatnościami podatków na dzień 31 grudnia 2019 r. lub na dzień złożenia Wniosku, przy czym nie uznaje się za zaległość (i) rozłożenia płatności na raty lub jej odroczenia, lub (ii) zalegania z płatnościami podatków nieprzekraczającego trzykrotności wartości opłaty pobieranej przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy Prawo Pocztowe za traktowanie przesyłki listowej jako przesyłki poleconej; d) nie zalegał z płatnościami składek na ubezpieczenia społeczne na dzień 31 grudnia 2019 r. lub na dzień złożenia Wniosku, przy czym nie uznaje się zaległość (i) rozłożenia płatności na raty lub jej odroczenia, lub (ii) zalegania z płatnościami składek na ubezpieczenie społeczne nieprzekraczającego trzykrotności wartości opłaty pobieranej przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy Prawo Pocztowe za traktowanie przesyłki listowej jako przesyłki poleconej; e) nie prowadzi działalności w zakresie: (i) produktów lub usług, które mogą skutkować ograniczeniem bądź naruszeniem wolności indywidualnych lub/oraz praw człowieka; (ii) działalności prowadzonej przez instytucje kredytowe, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, firmy inwestycyjne, instytucje pożyczkowe, zakłady ubezpieczeń, zakłady reasekuracji, fundusze emerytalne fundusze inwestycyjne i inne przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania oraz podmioty zarządzające aktywami, dostawców usług płatniczych oraz inne instytucje finansowe, a także agencje ratingowe; oraz (iii) obszarów wątpliwych z powodów etyczno-moralnych; f) wobec którego, na dzień składania wniosku: (i) nie otwarto likwidacji (w rozumieniu odpowiednich przepisów Kodeksu Spółek Handlowych), (ii) postępowania upadłościowego w rozumieniu Prawa Upadłościowego ani (ii) postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu Prawa Restrukturyzacyjnego; oraz g) w odniesieniu do którego są spełnione następujące przesłanki: (i) Beneficjent posiada rezydencję podatkowa na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego, (ii) działalność gospodarcza Beneficjenta została zarejestrowana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w Krajowym Rejestrze Sądowym albo Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, oraz (iii) jego Główny Beneficjent Rzeczywisty nie posiada rezydencji podatkowej w Raju Podatkowym, przy czym zakwalifikowanie Beneficjenta do udziału w Programie pomimo braku spełnienia powyższych przesłanek możliwe jest w razie zobowiązania się Beneficjenta, w przypadku nieposiadania przez Beneficjenta rezydencji podatkowej na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego, do przeniesienia rezydencji podatkowej na teren Europejskiego Obszaru Gospodarczego, oraz w przypadku posiadania przez głównego Beneficjenta Rzeczywistego Beneficjenta rezydencji podatkowej w Raju Podatkowym, do spowodowania, że Główny Beneficjent Rzeczywisty Beneficjenta przeniesie rezydencję podatkową na teren Europejskiego Obszaru Gospodarczego, w obu przypadkach w terminie 9 miesięcy od dnia udzielenia Subwencji Finansowej. Zgodnie z § 10 ust. 9 (...) był uprawniony do odmowy wypłaty Subwencji Finansowej na rzecz Beneficjenta w przypadku, w którym istnieje uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nadużyć.

Na mocy § 11 ust. 1 Finansowanie Programowe udzielane było w oparciu o składany przez Beneficjenta Wniosek podlegający, w stosownych zakresach, weryfikacji przez Bank i (...). Zgodnie z ust. 6 tego samego paragrafu procedura składania Wniosku miała przebiegać co do zasady w następujący sposób: a) treść Wniosku miała być weryfikowana przez Bank pod kątem jej kompletności i wstępnej zgodności z Warunkami Programowymi, w zakresie ustalonym między (...) i Bankiem, przy czym złożenie Wniosku nie było możliwe do czasu ewentualnego poprawienia we Wniosku błędnych danych lub złożenia wszystkich wymaganych oświadczeń, wskazanych przez Bank na etapie poprzedzającym akceptację Wniosku; b) po poprawnym wprowadzeniu przez Beneficjenta danych w formularzu Wniosku, w Bankowości Elektronicznej miał zostać wygenerowany projekt Umowy Subwencji Finansowej, zawierający odpowiednie dane zamieszczone przez Beneficjenta w formularzu Wniosku, o ile system informatyczny Banku zapewniał taką możliwość; c) Beneficjent miał uzyskać możliwość zapoznania się z Umową Subwencji Finansowej w formie elektronicznej, wydrukowania i zapisania elektronicznie projektu Umowy Subwencji Finansowej oraz dostępu do zapisanego elektronicznie projektu Umowy Subwencji Finansowej po ponownym zalogowaniu, o ile Bankowość Elektroniczna Banku zapewnia takie funkcjonalności; d) Umowa Subwencji Finansowej musiała zostać podpisana przez Osobę Upoważnioną w Bankowości Elektronicznej Banku za pomocą narzędzi autoryzacyjnych przekazanych Beneficjentowi przez Bank; e) po podpisaniu Umowy Subwencji Finansowej przez Osobę Upoważnioną w imieniu Beneficjenta, Bank miał podpisać Umowę Subwencji Finansowej w imieniu (...) działając w charakterze jego pełnomocnika, na podstawie pełnomocnictwa zawartego w umowie łączącej Bank z (...), opatrując Umowę Subwencji Pieczęcią Banku lub Kwalifikowanym Podpisem Elektronicznym osób uprawnionych do reprezentowania Banku, a następnie miał udostępnić ja Beneficjentowi w Bankowości Elektronicznej; oraz f) Bank miał przekazać wniosek do (...), który miał rozpatrzeć go zgodnie z procedurą opisaną w Dokumentach Programowych i ogólnie przedstawioną w § 12. W przypadku gdy Beneficjent otrzymał Subwencje Finansową na podstawie nieprawdziwych oświadczeń, od których uzależnione było udzielenie Subwencji Finansowej lub wysokość Subwencji Finansowej, Beneficjent zobowiązany był do niezwłocznego, nie później niż w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania Subwencji Finansowej, zwrotu Subwencji Finansowej lub jej części na wyodrębniony rachunek techniczny Banku, informacji o numerach rachunków bankowych, na które można dokonać zwrotu Subwencji Finansowej lub jej części udzielał Bank (§ 11 ust. 13).

Zgodnie z § 12 ust. 1 Regulaminu (...) miał rozpatrywać Wnioski w celu weryfikacji spełnienia przez Beneficjenta Warunków Programowych. Decyzja miała charakter potwierdzenia (i) w całości, (ii) w części albo (iii) zaprzeczenia przez (...) okoliczności spełnienia przez Beneficjenta Warunków Programowych na podstawie oświadczeń wiedzy Beneficjenta zawartych w Umowie Subwencji Finansowej i danych oraz informacji, o którym mowa w ust. 4, tj. w celu weryfikowania prawdziwości oświadczeń złożonych przez Beneficjentów we Wniosku (...) mógł uzyskiwać informacje od osób trzecich i organów administracji, w tym, między innymi, od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Ministra Finansów oraz Krajowej Administracji Skarbowej (§ 12 ust. 3 i 4). Na mocy ust. 13 tego samego paragrafu, Umowa Subwencji Finansowej zawierana była z chwilą złożenia przez Bank, działający jako pełnomocnik (...), lub w przypadku Banku Spółdzielczego, z chwilą złożenia oświadczenia przez Bank Zrzeszający działający jako pełnomocnik Banku Spółdzielczego i tym samym dalszy pełnomocnik (...), oświadczenia woli o zawarciu Umowy Subwencji Finansowej poprzez opatrzenie Umowy Subwencji Finansowej Pieczęcią Bankową lub Kwalifikowanym Podpisem Elektronicznym osób uprawnionych do reprezentowania Banku lub Banku Zrzeszającego.

W § 13 Regulaminu umieszczone zostały zgody i oświadczenia Beneficjenta. Beneficjent m.in. potwierdził, że zrozumiał i przyjął zasady rozpatrywania przez (...) Wniosków o przyznanie Finansowania Programowego, które zostały wskazane w Regulaminie, jak również potwierdził, że zapoznanie się z tymi zasadami nie zwalnia go od zapoznania się z całokształtem przepisów prawa i postanowień Dokumentów Finansowania dotyczących Finansowania Programowego (§ 13 ust. 1); wyraził zgodę na występowanie i pozyskiwanie przez (...) oraz podmioty wskazane w art. 11 ust. 6 i 7 Ustawy o SIR do właściwych organów i instytucji, danych dotyczących jego sytuacji prawnej i finansowej, w tym w celu weryfikacji danych oraz informacji udzielonych przez Beneficjenta, w tym – w szczególności – do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Ministra Finansów, organów skarbowych, innych organów administracji oraz innych podmiotów prowadzących działalność w zakresie oceny i przetwarzania danych dotyczących sytuacji prawnej i finansowej podmiotów gospodarczych, w tym w szczególności na podstawie art. 21ab Ustawy o SIR (§ 13 ust. 15).

Zgodnie z § 15 Regulaminu złożenie Wniosku oznaczało akceptację przez Beneficjenta niniejszego Regulaminu oraz zasad ubiegania się i udzielania Finansowania Programowego opisanych w Regulaminie i Dokumentach Programowych.

W § 16 ust. 3 wskazano, że niniejszy Regulamin stanowi integralną część Umowy Subwencji w zakresie, w jakim strony w Umowie Subwencji Finansowej nie ustaliły odmiennie swoich praw i obowiązków.

Do Regulaminu dołączone zostały trzy załączniki: wyciąg z Dokumentu Programu, wzór pełnomocnictwa oraz wzór oświadczenia.

Dowód: Regulamin ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm” wraz z załącznikami – k. 17-46

W dniu 19 czerwca 2020 r. Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości S. K. skierował do R. Ł. – Prezesa Krajowej Rady Komorniczej pismo zawierające stanowisko w sprawie zagadnień dotyczących sytuacji komorników sądowych w trakcie epidemii COVID-19. Ww. piśmie wskazano, że w ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości, dzięki zrównaniu przez ustawodawcę komorników sądowych z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą, w aspekcie pracowniczego stosunku łączącego komornika z jego pracownikami, powinni oni korzystać z pomocy podobnej do tej, którą otrzymują inni pracodawcy w okresie pandemii koronawirusa, a „wyłączenie komorników sądowych z możliwości skorzystania z niektórych form pomocy przewidzianych w tarczach antykryzysowych oraz „brak objęcia wszystkimi unormowaniami tarcz antykryzysowych komorników sądowych” jak się wydaje, nie wynika z brzmienia obecnie obowiązujących przepisów, a z ewentualnego niewłaściwego ich stosowania przez organy wypłacające środki pomocowe.

Dowód: pismo Sekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2020 r. – k. 110-111

W dniu 30 lipca 2020 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W. a J. M. Komornik sądowy (...) (dalej też jako: Komornik), w W. zawarta została umowa subwencji finansowej o numerze: (...).

W § 1 ust. 1 ww. umowy osoba działająca w imieniu Przedsiębiorcy oświadczyła, iż jest uprawiona do reprezentacji Przedsiębiorcy, w tym do zawarcia umowy o subwencję finansową oraz dokonywania wszelkich innych czynności związanych z jej zawarciem i wykonaniem. Ponadto potwierdził, że wszystkie przedstawione informacje oraz złożone oświadczenia są zgodne z prawdą i jest świadomy odpowiedzialności karnej za przedstawienie fałszywych oświadczeń. Przedsiębiorca oświadczył, że na dzień 31 grudnia 2019 r. był mikroprzedsiębiorcą (§ 1 ust. 2). W ust. 4 komornik oświadczył, że liczba zatrudnionych pracowników na koniec miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku o zawarcie umowy subwencji wynosi 3. Jako miesiąc referencyjny wskazany został kwiecień 2020 r. (§ 1 ust. 5). Skala spadku obrotów gospodarczych (przychodów ze sprzedaży) w miesiącu referencyjnym w porównaniu do poprzedniego miesiąca lub analogicznego miesiąca ubiegłego roku w związku w związku z zakłóceniami w funkcjonowaniu gospodarki na skutek COVID-19 określona została na 31% (§ 1 ust.6). W ustępie 10 § 1 Komornik złożył szereg oświadczeń, m.in. oświadczył, że: na dzień złożenia wniosku prowadzi działalność gospodarczą; na dzień 31 grudnia 2019 r. prowadził działalność gospodarczą; zatrudniał na dzień 31 grudnia 2019 r. co najmniej 1 pracownika, z wyłączeniem właściciela oraz nie więcej niż 9 pracowników, z wyłączeniem właściciela oraz jego roczny obrót lub suma bilansowa nie przekracza kwoty 2 mln EUR; na dzień 31 grudnia 2019 r. lub na dzień złożenia wniosku nie zalegał z płatnościami podatków ani składek na ubezpieczenia społeczne; nie prowadzi działalności w zakresie m.in. obszarów wątpliwych z powodów etyczno-moralnych. W ust. 12 Komornik oświadczył, że na dzień złożenia wniosku przeważającym rodzajem faktycznie prowadzonej przez niego działalności, w ramach której wnioskuje o subwencję finansową jest działalność sklasyfikowana w klasie PKD: 69.10.Z.

W § 2 ust. 2 umowy wskazano, że maksymalna wysokość subwencji finansowej dla przedsiębiorców będących mikroprzedsiębiorcami obliczana jest jako iloczyn liczby pracowników zatrudnionych przez przedsiębiorcę oraz bazowej kwoty subwencji finansowej. Mikroprzedsiębiorca to przedsiębiorca, który zatrudnia od 1 do 9 pracowników (z wyłączeniem właściciela) oraz jego roczny obrót lub suma bilansowa nie przekracza równowartości 2 mln EUR. Maksymalne kwoty dostępnych subwencji finansowych dla mikroprzedsiębiorców określono w tabeli znajdującej się w § 2 ust. 5, wskazano w niej, że przy spadku przychodów ze sprzedaży wynoszącej od 25% do 50% bazowa kwota subwencji finansowej na pracownika wynosi 12.000 zł, co oznacza że przy trzech pracownikach może wynosić ona maksymalnie 36.000 zł. Zgodnie z ust. 7 po zawarciu umowy (...) miał zweryfikować na podstawie informacji uzyskanych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Ministerstwa Finansów dane przedstawione przez przedsiębiorcę i złożone oświadczenia oraz podjąć decyzję o (i) wypłacie subwencji finansowej w wysokości wnioskowanej, (ii) wypłacie subwencji finansowej w wysokości mniejszej niż wnioskowana lub (iii) odmowie wypłaty subwencji finansowej. (...) podejmował decyzję o wypłacie subwencji finansowej w wysokości wnioskowanej, jeśli przedstawione przez przedsiębiorcę dane przy zawieraniu umowy znajdują potwierdzenie w informacjach uzyskanych przez (...) z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Ministerstwa Finansów, a Przedsiębiorca spełniał warunki wypłaty subwencji finansowej określone w niniejszej umowie oraz oświadczenia złożone przez przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą w związku z zawarciem umowy są prawdziwe (§ 2 ust. 2). Zgodnie z § 2 ust. 11 (...) był uprawniony do podjęcia decyzji o odmowie wypłaty subwencji finansowej w przypadku powzięcia wątpliwości co do charakteru działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę, w szczególności w sytuacji powzięcia jakichkolwiek informacji o toczących się lub zakończonych wydaniem wyroku skazującego postępowań karnych lub karno-skarbowych przeciwko przedsiębiorcy, a w przypadku jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub osób prawnych, przeciwko wspólnikom przedsiębiorcy lub osobom wchodzącym w skład jego organów.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt a otrzymana przez przedsiębiorcę będącego mikroprzedsiębiorcą subwencja finansowa podlegała zwrotowi w przypadku: (a) zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej (w tym zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej) przez przedsiębiorcę lub otwarcia likwidacji przedsiębiorcy, w jakimkolwiek czasie w ciągu 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji finansowej – w kwocie stanowiącej 100% wartości subwencji finansowej; (b) prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę w całym okresie 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji finansowej: (1) w kwocie stanowiącej 25% wartości subwencji bezwarunkowo; oraz (ii) w przypadku otrzymania średniej liczby pracowników (średnie zatrudnienie) w okresie 12 pełnych miesięcy kalendarzowych w stosunku do stanu zatrudnienia na koniec miesiąca kalendarzowego poprzedzającego zawarcie umowy; (c) niższym niż 50% - w wysokości dodatkowo 50% wartości subwencji finansowej. W myśl § 2 ust. 4 decyzję o wysokości zwrotu subwencji finansowej (...) miał podejmować na podstawie oświadczenia o rozliczeniu subwencji finansowej, złożonego przez przedsiębiorcę w terminie dziesięciu dni roboczych od upływu 12 miesięcy liczonych od dnia wypłaty subwencji finansowej przedsiębiorcy. Składając oświadczenie o rozliczeniu subwencji finansowej przedsiębiorca zobowiązany potwierdzić średnią liczbę pracowników w okresie pełnych 12 miesięcy od końca miesiąca poprzedzającego dzień zawarcia umowy. W przypadku niezłożenia przez przedsiębiorcę we wskazanym terminie oświadczenia o rozliczeniu subwencji finansowej przedsiębiorca był zobowiązany zwrócić subwencję finansową w całości. Na mocy § 3 ust. 6 do czasu całkowitego zwrotu subwencji finansowej przez przedsiębiorcę (...) mógł kontrolować prawdziwość informacji i oświadczeń złożonych w związku z zawarciem umowy przez przedsiębiorcę lub osobę go reprezentującą. W przypadku stwierdzenia nieprawdziwości informacji lub oświadczeń zawartych w umowie (...) mógł podjąć decyzję o zwrocie przez przedsiębiorcę całości lub części subwencji finansowej. W takim przypadku subwencja finansowa miała stać się wymagalna w terminie 14 dni roboczych od dnia udostępnienia przedsiębiorcy informacji o decyzji (...) w sposób pozwalający przedsiębiorcy zapoznać się z informacją o decyzji (...).

Zgodnie z § 4 kwota subwencji była nieoprocentowana (ust. 1). Spłata subwencji miała rozpocząć się 13 miesiąca, licząc od pierwszego pełnego miesiąca od dnia wypłaty subwencji finansowej przedsiębiorcy. Kwota subwencji finansowej miała być spłacana w 24 równych miesięcznych ratach (ust. 2).

W § 5 ust. 3 wskazano, że w przypadku wypowiedzenia umowy przedsiębiorca zobowiązany był zwrócić pozostałą do spłaty kwotę subwencji finansowej w terminie 14 dni roboczych od dnia wypowiedzenia umowy.

Na mocy § 7 ust. 1 przedsiębiorca zobowiązał się: (a) że do momentu spłaty całości subwencji finansowej podlegającej spłacie nie rozwiąże z bankiem umowy o prowadzenie rachunku bankowego, na który nastąpiła wypłata subwencji finansowej oraz umowy o świadczenie usług bankowości elektronicznej oraz dokona wszelkich czynności, jakie mogą okazać się wymagane przez bank, tak aby nie dać bankowi uprawnienia do wypowiedzenia którejkolwiek z tych umów; (b) że środki z subwencji finansowej przeznaczy wyłącznie na pokrycie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem przeznaczenia środków na nabycie (przejęcie) w sposób bezpośredni lub pośredni innego podmiotu; (c) że nie przeznaczy środków z subwencji finansowej na płatności do właściciela, ani osób lub podmiotów powiązanych z właścicielem przedsiębiorcy; (d) do niezwłocznego zawiadomienia (...) o wszelkich okolicznościach mających wpływ na realizację zobowiązań wynikających z umowy, w szczególności o: (i) zaprzestaniu lub zawieszeniu prowadzenia działalności gospodarczej, (ii) podjęciu czynności zmierzających do rozwiązania spółki przedsiębiorcy lub rozpoczęcia postępowania upadłościowego lub restrukturyzacyjnego, (iii) złożeniu przez inny podmiot niż przedsiębiorca wniosku o ogłoszenie upadłości przedsiębiorcy; (e) udzielania (...) rzetelnych informacji i wyjaśnień oraz udostępniania wszelkich dokumentów związanych z realizacją umowy. W § 7 ust. 3 przedsiębiorca oświadczył, że (a) uzyskał wszelkie zgody niezbędne do zawarcia umowy, w tym przedsiębiorca pozostający w związku małżeńskim uzyskał zgodę małżonka na zawarcie niniejszej umowy (o ile taka zgoda była wymagana), a przedsiębiorca będący spółką uzyskał wszelkie uchwały wspólników lub organów spółki wymagane do zawarcia umowy (o ile takie uchwały były wymagane); (b) określenie go w komparycji umowy wyłącznie poprzez wskazanie firmy, pod którą prowadzi działalność oraz jego numeru NIP lub REGON jest wystarczające do identyfikacji go jako osoby fizycznej; (c) nie zawiera niniejszej umowy w charakterze konsumenta.

W ust. 5 znajdującym się w § 11 umowy wskazano, że regulamin stanowi integralną część umowy, o ile strony w umowie nie ustalą odmiennie swoich praw i obowiązków. (...) przysługiwało prawo do zmiany Regulaminu w trakcie trwania umowy (§ 11 ust. 5). Załącznikiem do umowy była informacja o przetwarzaniu danych osobowych przez (...) S.A.

Dowód: umowa subwencji finansowej nr (...) – k. 47-52verte

W dniu 31 lipca 2020 r. wydał decyzję w sprawie subwencji finansowej wnioskowanej przez komornika (...) podejmując decyzję o wypłacie subwencji finansowej w kwocie 24.000 zł, albowiem według ustaleń (...) Przedsiębiorca zatrudniał dwóch pracowników.

Dowód: decyzja w sprawie subwencji z dnia 31 lipca 2020 r. – k. 55-55verte

Subwencja w wysokości 24.000 zł została przelana na rachunek bankowy Komornika sądowego (...) w 3 sierpnia 2020 r.

Dowód: potwierdzenie transakcji – k. 56

Całość otrzymanej kwoty subwencji została wykorzystana przez komornika (...) na cele na jakie była przeznaczona, tj. na utrzymanie pracowników oraz na bieżące potrzeby kancelarii komorniczej. Bez pomocy finansowej w dobie pandemii nie byłaby w stanie pokryć wszystkich kosztów związanych z prowadzeniem kancelarii komorniczej.

Dowód: zeznania pozwanej – k. 298verte-299

Pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. (...) S.A. wezwał Komornika sądowego (...) do niezwłocznego, nie później niż w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania niniejszego pisma, zwrotu całej otrzymanej kwoty subwencji finansowej wraz z odsetkami. W piśmie wskazano również, że (...) ustalił, że beneficjentem jest komornik sądowy, a zgodnie z ustawą z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych, komornik sądowy jest funkcjonariuszem publicznym i organem władzy publicznej w zakresie wykonywania czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Dalej (...) wskazał, że komornik sądowy nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej, tj. w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, albowiem zgodnie z art. 4 przywołanej ustawy przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawy przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą, a komornik sądowy nie może prowadzić działalności gospodarczej (art. 33 ust. 2 u.k.s.). W piśmie wskazano ponadto, że od niniejszego wezwania do zwrotu subwencji finansowej nie przysługuje odwołanie, a w razie braku zwrotu subwencji finansowej w terminie dalsze czynności zmierzające do wyegzekwowania jej zwrotu będą podejmowane za pośrednictwem kancelarii prawnej. Pismo zostało dostarczone do kancelarii Komornika sądowego w dniu 14 grudnia 2020 r.

Dowód: pismo z dnia 9 grudnia 2020 r. wraz z potwierdzeniem nadania i potwierdzeniem odbioru – k. 57-61verte

W dniu 31 grudnia 2020 r. (...) S.A. wydał komunikat w sprawie możliwości udzielenia pomocy w ramach rządowego programu „Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Przedsiębiorców” kościelnym osobom prawnym oraz ich jednostkom organizacyjnym działającym na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancji wolności sumienia i wyznania wskazując w pkt 3, że program wprost nie przewiduje wyłączenia ww. z możliwości uzyskania wsparcia i nie będzie dochodził zwrotu tylko z tego powodu, że podmioty te nie posiadają wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo rejestrze przedsiębiorców KRS, pod warunkiem spełnienia pozostałych kryteriów określonych w Programie oraz Regulaminie Programu.

Dowód: komunikat z dnia 31 grudnia 2020 r. – k. 112-113

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, których autentyczność, wiarygodność i moc dowodowa, w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie nasuwała żadnych wątpliwości. Sąd w opisie stanu faktycznego nie uwzględnił całości dokumentacji przedłożonej przez strony postępowania, albowiem część z niej nie była przydatna dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego, Sąd oparł się ponadto na zeznaniach pozwanej, uznając je za wiarygodne w całości i pokrywające się ze złożonym w sprawie materiałem dowodowym. Pozwana zeznawała w sposób logiczny i uporządkowany, nie ujawniły się również żadne okoliczności przemawiające za odmową przyznania jej zeznaniom waloru wiarygodności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Jako podstawę swojego roszczenia powód wskazał § 3 ust. 6 Umowy subwencji finansowej nr (...) z 25 czerwca 2020 r. oraz § 3 ust. 6 Regulaminu ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm” z dnia 28 maja 2020 r. Wedle twierdzeń powoda, pozwana w złożonym wniosku o przyznanie pomocy finansowej złożyła nieprawdziwe oświadczenia w przedmiocie posiadania statusu przedsiębiorcy oraz prowadzenia działalności gospodarczej. Jako alternatywne podstawy swojego roszczenia powód wskazał nadto przepisy kodeksu cywilnego o świadczeniu nienależnym oraz art. 415 k.c. i 471 k.c.

Na wstępie niniejszych rozważań przypomnieć należy jedne z naczelnych zasad, którymi kieruje się prawo cywilne, mianowicie zasadę pacta sunt servanda oraz zasadę równości stron stosunku zobowiązaniowego. Zasady te są swoistym fundamentem obrotu cywilnoprawnego, gwarantują one poczucie pewności stron stosunków cywilnoprawnych. I tu wskazać należy, że zerwanie stosunku obligacyjnego pomiędzy stronami umowy nie może nastąpić tylko ze względu na fakt, że jedna ze stron się rozmyśliła, a w szczególności nie może dojść do tak kuriozalnej sytuacji, że na skutek rozmyślenia się jednej ze stron umowy, druga strona ma ponosić ujemne konsekwencje.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że powód podczas rozpatrywania wniosków i zawierania umów o subwencję z pozwaną, czy z jakimkolwiek innym podmiotem i kolejno wypłacając środki działał w sferze cywilnoprawnej, nie zaś w publiczno-prawnej, co oznacza, że zasadność jego roszczenia nie powinna być jedynie rozpatrywana na podstawie załączonego do pozwu „Regulaminu ubiegania się o udział w programie rządowym Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm”, czy wymienionych przez powoda przepisów art. 410, 415 i 471 Kodeksu cywilnego. Prymat w niniejszej sprawie winny wieść wyżej wymienione naczelne zasady prawa cywilnego odnoszące się do umów. Powyższe znalazło potwierdzenie w postanowieniu z dnia 5 października 2021 r. wydanym przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt I GSK 1154/21, który wskazał że Rada Ministrów, a zatem organ administracji publicznej, powierzyła (...) realizację określonych zadań z zakresu administracji publicznej. W tym zakresie mamy zatem do czynienia ze zjawiskiem prywatyzacji zadań publicznych, gdyż zadania administracji publicznej realizuje podmiot znajdujący się poza strukturami administracji. Spostrzeżenie to nie oznacza jednak, że doszło tu również do wyposażenia (...) w możliwość działania w formie decyzji administracyjnej. Co więcej, należy dojść do wniosku, że nie doszło tu również do wyposażenia tego podmiotu w jakąkolwiek formę działania władczego w sferze stosunków administracyjnoprawnych. Przepisy rangi ustawowej nie przekazują (...) kompetencji w zakresie podejmowania zadań władczych ani też nie upoważniają do zawarcia porozumienia w tym zakresie. W związku z powyższym przepisów uchwały Rady Ministrów oraz przepisów regulaminu nie można traktować jako regulacji wyposażających (bezpośrednio lub pośrednio) (...) we władztwo administracyjne. Z regulacji (Regulaminu ubiegania się o udział w programie rządowym Tarcza Finansowa (...) dla Małych i Średnich Firm) wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że realizacja zadań publicznych następuje w tym przypadku w sferze stosunków cywilnoprawnych, bez wyposażenia (...) w jakiekolwiek kompetencje do działania władczego. Zastrzec jednak należy, że strony umowy nie korzystają tu jednak w pełni z zasady swobody kontraktowej, gdyż ostatecznie postanowienia umowy zdeterminowane są przede wszystkim postanowieniami regulaminu (LEX nr 3252565).

Tak jak już wyżej zostało wskazane powoda z pozwaną łączył stosunek cywilnoprawny, a zatem aby mógł zostać on zakończony niezbędne byłoby zastosowanie jednej z opcji przewidzianych przez Kodeks Cywilny, mogłoby być to oświadczenie stron o odstąpieniu od umowy, wypowiedzenie umowy, rozwiązanie umowy, czy uchylenie się od skutków czynności prawnych zawartych pod wpływem błędu. Prawdą jest, że rozwiązanie stosunku zobowiązaniowego w wyżej wskazanych wypadkach następuje ze względu na decyzję jednej ze stron, ale decyzja taka musi spełniać przesłanki ustawowe lub umowne, nie może zaś ono nastąpić z uwagi na to, że jedna ze stron się rozmyśliła. W niniejszej sprawie żadne przesłanki prawnie nie ziściły się, co więcej na próżno jest szukać w przepisach Kodeksu Cywilnego uzasadnienia do żądania zwrotu zaoferowanego kontrahentowi świadczenia. W umowie subwencji zostało, co prawda, wskazane że beneficjent zobowiązany jest do zwrotu udzielonego mu świadczenia, jednakże zasady i sposób zwrotu określony został w § 3 umowy, a w razie utrzymania określonych limitów pracowników pozwana miała być zobowiązana do zwrotu jedynie 25% otrzymanej kwoty subwencji. W regulaminie nie ma mowy o tym, że powodowi przysługuje uprawnienie do żądania od beneficjenta zwrotu subwencji w każdym czasie. Dodać należy, że powód zarzuca, iż pozwana składając wniosek podała informacje nieprawdziwe lub złożyła nieprawdziwe oświadczenia w zakresie tego, iż jest przedsiębiorcą oraz prowadzi działalność gospodarczą. Słowo „nieprawdziwy” oznacza fałszywy, niezgodny z prawdą, mający na celu ukrycie rzeczywistego stanu, przedstawiający fałszywy obraz rzeczywistości, mający na celu wprowadzenie drugiej strony w błąd. Niezaprzeczalnie pozwana składając wniosek o przyznanie subwencji wskazała, iż jest komornikiem. Informacja o przedmiocie działalności pozwanej (...) widnieje również na pierwszej stronie umowy subwencji, gdzie jest napisane „Niniejsza umowa subwencji finansowej (Umowa) numer (...) została zawarta w W. dnia 30-07-2020 pomiędzy: (...) S.A. z siedzibą w W. (…) oraz (...) KOMORNIK SĄDOWY (...) (…)”, zatem nie może być mowy o tym, aby J. M. zataiła jakiekolwiek informacje o swojej profesji. Trudno zatem zrozumieć stanowisko powoda, iż dopiero po dokonaniu „ustaleń” powziął on wiadomości, z jakim podmiotem zawarta została umowa i na rzecz jakiego podmiotu wydana została decyzja (jak wskazał to powód w piśmie z dnia 9 grudnia 2020 r. - 2 akapit uzasadnienia: (...) ustalił , że Beneficjent jest komornikiem sądowym” - k. 83). Na wydruku potwierdzenia wykonania przelewu również widnieje jako odbiorca „Komornik sądowy (...)”. W związku z powyższym, stwierdzić należy, że stanowisko powoda nie ma żadnego uzasadnienia i jest niespójne z dokonywanymi przez niego wcześniej czynnościami. Literalna wykładnia norm prawnych nie pozostawia wątpliwości, że komornicy sądowi nie są przedsiębiorcami oraz nie mogą prowadzić działalności gospodarczej (art. 33 ust. 1 i 2 Ustawy o komornikach sądowych z dnia 22 marca 2018 r. (Dz.U. z 2018 r, poz. 771)). Natomiast dokonując wykładni funkcjonalnej kształtuje się odmienny pogląd. Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 13 grudnia 2011 r. wskazał, że pomimo pełnienia przez komorników sądowych funkcji publicznych w służbie wymiaru sprawiedliwości, podleganiu orzeczeniom sądów oraz nadzorowi prezesów sądów rejonowych, przy których działają co wytwarza ich więź z władzą sądowniczą, tak komornicy sądowi nie są pracownikami sądów. Trybunał w swoim orzeczeniu przyjął pogląd, że pozycja komorników zbliża się do wolnego zawodu z uwagi na charakter pełnionej funkcji. Komornicy sądowi wykonują czynności egzekucyjne na własny rachunek w ramach samofinansującego się modelu egzekucji sądowej, oraz podlegają przepisom o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ubezpieczeniach społecznych oraz o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, dotyczącym osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Poddani są uregulowaniom ograniczającym swobodę działalności i wykluczającym kierowanie się zasadą maksymalizacji zysku. Nie przysługuje im więc prawo profilowania działalności i podejmowania egzekucji stosownie do prognozowanych szans jej powodzenia. Komornik dysponuje swoistym „przedsiębiorstwem” - zapleczem osobowym i materialnym w postaci kancelarii, którą ma obowiązek utrzymywać na poziomie odpowiednim do godności urzędu i posiadanych środków. Trybunał konstytucyjny przyjął, że status komornika w obowiązującym porządku prawnym ma charakter hybrydowy. Z jednej strony komornik pełni funkcję publiczną, podejmując czynności w imieniu państwa, z drugiej zaś - jest ąuasi- przedsiębiorcą, podmiotem samofinansującym się, ale o znacznie ograniczonej swobodzie działalności (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 2011 r., sygn. akt SK 44/09, OTK-A 2011/10/117). Charakter działalności prowadzonych przez komorników sądowych pozwala przyjąć w rozumowaniu funkcjonalnym, że komornicy sądowi są przedsiębiorcami w myśl art. 4 Ustawy Prawo przedsiębiorców oraz prowadzą działalność gospodarczą w myśl art. 3 ww. Ustawy. Szczególną uwagę należy również zwrócić na fakt, że ustawodawca wskazał wprost w art. 33 ust. 3 Ustawy o komornikach sądowych, że do komorników sądowych należy stosować przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2561, 2674 i 2770), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Rola komorników sądowych w prawidłowym funkcjonowaniu państwa jest niezwykle istotna i właśnie chcąc uwypuklić ich związek z funkcjonowaniem państwa, w przypadku komorników sądowych z sądownictwem, ustawodawca starał się podkreślić status komorników jako funkcjonariuszy publicznych wprowadzając zapis do Ustawy o komornikach sądowych, że nie są przedsiębiorcami i nie mogą prowadzić działalności gospodarczej. W ocenie Sądu nie można jednak pominąć, że charakter ich zawodu spełnia przesłanki zawarte w Ustawie - Prawo przedsiębiorców. Z powyższych względów, w ocenie Sądu nie można zastosować testu prawdy - fałszu do złożonego przez pozwaną w Umowie oświadczenia, że jest przedsiębiorcą i prowadzi działalność gospodarczą. Nie można bowiem uzyskać jednoznacznej, obiektywnej odpowiedzi na przedstawione pytanie, czy powyższe informacje podane przez pozwaną są prawdziwe, czy też nie. Takiemu testowi można przykładowo poddać informacje dotyczące liczby pracowników zatrudnianych przez pozwaną (§ 1 ust. 4), czy wysokość obrotów gospodarczych uzyskanych w konkretnym roku (§1 ust. 8), Tego typu informacje można poddać testowi prawda/fałsz, czego powód dokonał i poinformował pozwaną w swojej częściowo pozytywnej decyzji o przyznaniu subwencji finansowej. Natomiast informacje, czy pozwana mogła być beneficjentem Programu Tarcza Finansowa, w ocenie Sądu nie podlegała weryfikacji w drodze testu prawda/fałsz i tym samym nie można pozwanej postawić zarzutu podania nieprawdziwych informacji lub złożenia nieprawdziwego oświadczenia. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że rozbieżne stanowiska w zakresie możliwości objęcia komorników sądowych pomocą finansową z tzw. Tarczy, zajmowały nawet organy władzy publicznej. Niewątpliwie też pozwana, jak i inni komornicy sądowi, kierowali się wyrażonym przez S. K. w piśmie z dnia 19 czerwca 2020 r. stanowiskiem, albowiem było ono odpowiedzią na zapytania Krajowej Rady Komorniczej. Zdaniem Sądu wszystkie powyższe okoliczności wskazują na to, iż status komorników sądowych jako potencjalnych beneficjentów subwencji, był co najwyższej przedmiotem rozbieżnych wykładni. W związku z tym, oświadczenia ubiegających się o subwencję komorników sądowych co do ich statusu i prowadzonej działalności, nie mogą być natomiast kwalifikowane jako oświadczenia nieprawdziwe (por. wyrok Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2023 r., sygn. akt XXVI GC 1164/22, niepubl.).

Pozwana została zidentyfikowana jako komornik sądowy w umowie subwencji nr (...) z dnia 30 lipca 2020 r. oraz w decyzji o przyznaniu subwencji, a także w tytule przelewu wypłaty subwencji. Skoro zatem powód powyższe okoliczności znał, to dokonując weryfikacji wniosku i statusu komornika sądowego jako potencjalnego beneficjenta, winien był wydać decyzję odmowną, co czynił w części wniosków komorników. Stanowisko powoda, iż nie dokonywał on weryfikacji wniosków, co miałoby w zamyśle powoda usprawiedliwiać wydanie decyzji pozytywnej, należy uznać za pozbawione argumentów na gruncie prawa cywilnego. W orzecznictwie jak i w doktrynie utrwalony jest pogląd, że osoba, która składa podpis pod dokumentem bez zapoznania się z jego treścią, składa oświadczenie o treści utrwalonej w dokumencie. Zawarcie Umowy o subwencje i wydanie pozytywnej decyzji na rzecz beneficjenta bez zapoznania się z treścią wniosku, mogłoby być zatem okolicznością obciążającą wyłącznie powoda.

Wobec uznania przez Sąd, że w niniejszej sprawie nie można mówić o złożeniu przez pozwaną nieprawdziwego oświadczenia uprawniającego do złożenia wniosku o przyznanie subwencji finansowej, nie może być też mowy o popełnieniu przez pozwaną czynu niedozwolonego. Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności z art. 415 k.c. są: zaistnienie zdarzenia szkodzącego, wystąpienie szkody, adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a szkodą. Sprawcy czynu niedozwolonego należy przypisać bezprawność rozumianą jako sprzeczność zachowania z normami szeroko pojmowanego porządku prawnego oraz winę. W niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z ww. przesłanek. Zachowania pozwanej w toku ubiegania się o subwencję nie nosiły znamion bezprawności, co czyni roszczenie powoda rozpatrywane na gruncie przepisów kodeksu cywilnego o czynach niedozwolonych, całkowicie bezzasadnym.

Nie zostały również spełnione przesłanki do żądania zwrotu subwencji jako nienależnego świadczenia. Stosownie do art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Przepis art. 410 § 2 k.c. zawiera zamknięty katalog czterech kondykcji, które tworzą obowiązek zwrotu nienależnego świadczenia: 1) osoba, która spełniła świadczenie, nie była w ogóle zobowiązana lub też była zobowiązana, ale nie względem osoby, której świadczyła; 2) gdy odpadła podstawa świadczenia; 3) gdy zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty; 4) gdy czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Sąd rozpoznający sprawę w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy, że kondykcje wynikające z art. 410 k.c. wzajemnie się wyłączają, nie ma więc możliwości ich zbiegu, a zatem każdy stan faktyczny może odpowiadać tylko jednej z nich (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 25 listopada 2015 r. IV CSK 29/15). Powód spełnił na rzecz pozwanej świadczenie w postaci subwencji w wyniku przeprowadzenia postępowania o ubieganie się przez beneficjentów o pomoc finansową w ramach programu rządowego, na który to proces składało się: zawarcia przez strony Umowy Subwencji, która jednakże nie gwarantowała przyznania przedmiotowej subwencji, następnie przeprowadzenie przez powoda weryfikacji wniosku potencjalnego beneficjenta i wreszcie wydanie przez powoda decyzji w przedmiocie przyznania lub odmowy przyznania subwencji. Pozytywna decyzja uruchamiała wypłatę subwencji. Nie może być zatem mowy o spełnieniu świadczenia, do którego strona nie była zobowiązana lub była zobowiązania do świadczenia na rzecz innej osoby. Strony dokonały ważnej w świetle prawa czynności prawnej, a zatem nie wchodzi w rachubę zwrot świadczenia spełnionego w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Strony niniejszego postępowania zawarły Umowę Subwencji, która nie została rozwiązana ani nie wygasła, a tym samym nie doszło też do odpadnięcia podstawy świadczenia. Wskazać też należy, że decyzja powoda o przyznaniu subwencji miała charakter uznaniowy. Powód nie skorzystał z uprawnienia wynikającego z Umowy dotyczącego wydania decyzji odmownej. Stosownie natomiast do § 12 ust. 3 Regulaminu decyzja miała charakter potwierdzenia w całości, w części albo zaprzeczenia przez (...) okoliczności spełnienia przez wnioskującego Warunków Programowych na podstawie jego oświadczeń wiedzy zawartych w Umowie i danych oraz informacji, o których mowa w ust. 4 Regulaminu. Wydając pozytywną decyzję w oparciu o podane przez pozwaną informacje, które w żaden sposób nie mogły wprowadzać powoda w błąd, powód potwierdził zatem spełnienie przez pozwaną Warunków Programowych. Co więcej nie może być mowy o tym, że wniosek pozwanej nie był weryfikowany, a jedynie zaakceptowany przez algorytm, albowiem pozwana nie otrzymała w całości wnioskowanej przez siebie kwoty subwencji. Nie można też zapominać, że powód miał z mocy Regulaminu uprawnienie do odstąpienia od stosowania niektórych spośród Warunków Programowych biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, z uwzględnieniem zasady racjonalności ekonomicznej, w tym wyważenia słusznych interesów danego Beneficjenta, ogółu wszystkich Beneficjentów i Skarbu Państwa oraz realizacji celów szczegółowych określonych w Programie (§ 10 ust. 11 Regulaminu). Jeżeli więc po przeprowadzeniu weryfikacji wniosku złożonego przez komornika sądowego, którego działalność została wprost ujawniona we wniosku i umowie, powód wydał decyzję pozytywną pomimo stanowiska, że komornicy sądowi nie są objęci programem z uwagi na brak cech przedsiębiorcy, to należy przyjąć, że działał na podstawie cytowanego § 10 ust. 11 Regulaminu. Rozpatrując roszczenie powoda na gruncie art. 410 k.c. nie można również pominąć przesłanek wyłączających możliwość żądania zwrotu spełnionego świadczenia określonych w art. 411 k.c. Stosownie do powyższego przepisu, nie można żądać zwrotu świadczenia jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Niezależnie od tego, że nie można w ogóle w rozpoznawanej sprawie mówić o nienależnym świadczeniu, to powód nie mógłby żądać jego zwrotu, gdyż spełnienie świadczenia było wynikiem świadomej decyzji powoda wydanej po dokonaniu weryfikacji wniosku drugiej strony i bez obarczenia tego procesu decyzyjnego jakimkolwiek prawie istotnym błędem.

Nietrafna była też argumentacja powoda, iż jego roszczenie może znajdować uzasadnienie na gruncie art. 471 k.c. Stosownie do powyższego przepisu, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przyczyną szkody podlegającej naprawieniu w myśl powołanego przepisu, jest niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, dłużnik musi zatem uchybić zobowiązaniu, naruszyć obowiązki wynikające dla niego z treści łączącego go z wierzycielem stosunku zobowiązaniowego. Pojęcie wykonania zobowiązania oznacza zachowanie dłużnika, polegające na spełnieniu wszystkich obowiązków spoczywających na nim, a wynikających z treści łączącego strony stosunku prawnego, W rozpoznawanej sprawie Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez pozwaną jakiegokolwiek zobowiązania wynikającego ze stosunku obligacyjnego łączącego go z powodem z mocy Umowy Subwencji. Powód w ocenie Sądu takich okoliczności nie wykazał, choć to na stronie powodowej spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu. Brak podstaw do przypisania stronie pozwanej naruszenia zobowiązania kontraktowego poprzez jego niewykonanie lub nienależyte wykonanie, czyni bezzasadnym roszczenie powoda o naprawienie szkody na podstawie art. 471 k.c. (por. wyrok Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2023 r., sygn. akt XXVI GC 1164/22, niepubl.).

Na koniec niniejszych rozważań wskazać należy, że zgodnie z art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju (Dz. U. z 2023 r., poz. 1103), Rada Ministrów, w związku ze skutkami COVID-19, może powierzyć (...) realizację rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, w szczególności w formach, o których mowa w art. 13 ust. 1, lub w formach bezzwrotnych. Ustęp 2 tego przepisu wskazuje, że program rządowy określa w szczególności warunki i okres udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, o którym mowa w ust. 1, sposób przygotowania i elementy rocznych planów udzielania tego finansowania oraz sprawozdawczości z ich realizacji. Jak wynika z art. 21a ust. 2b ustawy, w celu uzyskania wsparcia finansowego, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca obowiązany jest do złożenia (...) oświadczeń wymaganych do ustalenia przez (...) możliwości objęcia przedsiębiorcy wsparciem finansowym. Umowy subwencji zawierane pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W. a beneficjentami tzw. tarczy finansowej miały charakter adhezyjny. Proces zawierania umowy był zautomatyzowany, odbywał się online, powód określał jednostronnie nie tylko istotne, ale wszystkie postanowienia umowy, bez możliwości wprowadzenia modyfikacji przez wnioskującego o pomoc finansową. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. o sygn. akt IV CSK 95/07 wskazał precyzyjnie, że na gruncie prawa polskiego, i to nie tylko w zakresie stosunków z udziałem konsumentów (art. 385 § 2 k.c.), wątpliwości należy tłumaczyć na niekorzyść strony, która zredagowała umowę. Ryzyko wątpliwości wynikających z niejasnych postanowień umowy, nie dających usunąć się w drodze wykładni, powinna bowiem ponieść strona, która zredagowała umowę (LEX nr 485885).

Reasumując, Rada Ministrów powierzyła w dobie pandemii koronawirusa stronie powodowej zadanie polegające na rozdysponowaniu środków przeznaczonych na utrzymanie miejsc pracy i tak, jak może być dyskusyjne, czy komornicy sądowi są przedsiębiorcami, czy też nie, tak poza wszelkimi sporami powinno leżeć to, że środki otrzymane z umowy subwencji w sposób realny przyczyniły się do utrzymania miejsc pracy w kancelariach komorniczych. Wskazać również należy, że (...) S.A. z siedzibą w W. w żadnym miejscu nie negował na co komornik J. M. przeznaczyła otrzymane pieniądze, nawet nie starał się wykazać, że mogły one zostać wydatkowane na coś innego niż utrzymanie miejsc pracy w kancelarii.

Ze wszystkich powyżej wskazanych względów powództwo podlegało oddalenie w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądzając z tego tytułu od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.617 zł. Na koszty procesu po stronie wygrywającej spór pozwanej złożyły się: wynagrodzenie dla profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 3.600 zł (wysokość stawki zgodna z obowiązującymi przepisami, tj. z § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W tym stanie rzecz orzeczono jak w sentencji.

27.12.2023 r.

Sędzia Jacek Szwandrok

ZARZĄDZENIE

(...)

27.12.2023 r.

Sędzia Jacek Szwandrok