Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2024 roku w Gdyni

na rozprawie

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko N. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej N. G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 4 562,56 złotych (cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:



627,79 złotych za okres od dnia 28 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,



1 637,13 złotych za okres od dnia 10 lipca 2019 roku do dnia zapłaty,



1 030,74 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty,



584,99 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  ustala i przyznaje kuratorowi pozwanej N. G.– J. K. kwotę 442,80 złotych brutto (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy, brutto) tytułem wynagrodzenia za sprawowanie kurateli;

IV.  zasądza od pozwanej N. G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 1 759,80 złotych (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1277/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 grudnia 2021 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanej N. G. kwoty 4 562,56 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 627,79 złotych za okres od dnia 28 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty, 1 637,13 złotych za okres od dnia 10 lipca 2019 roku do dnia zapłaty, 1 030,74 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty i 584,99 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem ceny za sprzedany towar w postaci łóżek, materacy i elementów do łóżek – w zakresie kwoty 3 880,65 złotych oraz tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w oparciu o treść art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) – w zakresie kwoty 681,91 złotych, a także kosztów procesu.

W nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 lutego 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 142/22 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia kurator pozwanej N. G. – J. K.wniósł o oddalenie powództwa kwestionując je co do zasady, jak i wysokości, a w szczególności istnienie zobowiązania i fakt zawarcia jakiejkolwiek umowy miedzy stronami, jak też jej wykonanie (ewentualnie – ponad kwotę 627,79 złotych). Kurator pozwanej podniósł również, że powód nie wykazał, aby skutecznie podjął próbę polubownego załatwienia sporu, albowiem wezwania do zapłaty zostały skierowane do pozwanej na niewłaściwy adres, tj. wskazany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej po wykreśleniu pozwanej z tej ewidencji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przez kilka lat współpracował z matką N. G., zaś od 2018 roku – bezpośrednio z N. G. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...)

N. G. kupowała od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. łóżka, materace do łóżek i inne elementy do łóżek, w tym toppery, czy zagłowia.

Zamówienia były składane telefonicznie lub mailowo, najczęściej przez N. G. lub jej matkę, która pomagała jej w prowadzeniu działalności gospodarczej, natomiast obsługą zamówień zajmowali się przedstawiciele N. G., m. in. E. P., czy J. W..

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. doręczał N. G. faktury elektronicznie lub przesyłką pocztową.

zeznania świadka M. P. – protokół rozprawy z dnia 20 marca 2024 roku, k. 154-155 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:01:43-00:15:55)

W dniu 09 maja 2019 roku E. P. jako przedstawiciel N. G. złożyła mailowo w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zamówienie numer (...) (stanowiące rozszerzenie wcześniejszego zamówienia numer (...)) na 8 sztuk bazy M. H 25 cm, tkanina powierzona, nóżki buk lakierowany okrągłe H 12 cm, hamulec oraz łącznik, tkanina L. P. 5 (miała zostać wysłana do wykonawcy), o wymiarach 90 cm x 200 cm oraz na 8 sztuk zagłówka, grubość 10 cm, montowany do bazy, tkanina L. F. 1 (miała zostać wysłana do wykonawcy), o wymiarach 90 cm x 110 cm – wykonane zgodnie ze specyfikacją zamawiającego przesłaną mailowo, wraz z dostawą.

Zamówiony towar został odebrany przez odbiorcę bez zastrzeżeń.

Ani odbiorca ani N. G. nie składała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. reklamacji w związku z realizacją tego zamówienia.

W dniu 13 czerwca 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystawił N. G. fakturę numer (...) na kwotę 6 248,40 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 27 czerwca 2019 roku w związku ze sprzedażą towarów – 8 sztuk bazy M. H 25 cm, 90 cm x 200 cm, tkanina powierzona P. 5, nóżki buk lakier, (...) H 12 oraz 8 sztuk zagłowia 90 cm x 110 cm x 10 cm, tkanina F. 1 wraz z usługą transportową.

wydruk wiadomości mailowej – k. 131 akt, zamówienie – k. 132 akt, potwierdzenie przyjęcia zamówienia – k. 131v akt, specyfikacja zamówienia – k. 132v-133 akt, potwierdzenie wydania zamówienia odbiorcy – k. 13 akt, faktura – k. 7 akt, zeznania świadka M. P. – protokół rozprawy z dnia 20 marca 2024 roku, k. 154-155 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:01:43-00:15:55)

W dniu 17 maja 2019 roku N. G. złożyła mailowo w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zamówienie numer (...) na 1 sztukę materaca nawierzchniowego (...) (...) 4 cm, jersey o wymiarach 140 cm x 200 cm oraz na 3 sztuki materaca nawierzchniowego (...) (...) 4 cm, jersey o wymiarach 160 cm x 200 cm wraz z dostawą. Zgodnie z zamówieniem towar miał zostać dostarczony pod wskazany adres w S..

Po przygotowaniu zamówienia przedstawiciel (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. ponaglił N. G. o odbiór zamówienia i zaproponował jego wysłanie bezpośrednio do niej. J. W. jako przedstawiciel N. G. wskazała adres w G. do wysłania zamówienia.

Zamówiony towar został odebrany przez odbiorcę bez zastrzeżeń.

N. G. nie składała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. reklamacji w związku z realizacją tego zamówienia.

W dniu 05 lipca 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystawił N. G. fakturę numer (...) na kwotę 1 030,74 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 19 lipca 2019 roku w związku ze sprzedażą towarów – 1 sztuki toppera z pianki (...), jersey white o wymiarach 140 cm x 200 cm oraz na 3 sztuk toppera z pianki (...), jersey white o wymiarach 160 cm x 200 cm wraz z usługą transportową.

wydruk wiadomości mailowej – k. 125, 126 akt, zamówienie – k. 125v akt, faktura za usługę doręczenia – k. 126v akt, potwierdzenie przyjęcia zamówienia – k. 127 akt, faktura – k. 11 akt, zeznania świadka M. P. – protokół rozprawy z dnia 20 marca 2024 roku, k. 154-155 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:01:43-00:15:55)

W dniu 06 czerwca 2019 roku E. P. jako przedstawiciel N. G. złożyła mailowo w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zamówienie numer (...) na 6 sztuk materaca nawierzchniowego z wkładem z pianki wysokoelastycznej (...), z pokrowcem z tkaniny jersey, o wymiarach 5 cm x 180 cm x 200 cm wraz z dostawą. Zgodnie z zamówieniem towar miał zostać dostarczony do Hotelu (...)w S..

Zamówiony towar został odebrany przez odbiorcę bez zastrzeżeń.

Ani odbiorca ani N. G. nie składali (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. reklamacji w związku z realizacją tego zamówienia.

W dniu 25 czerwca 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystawił N. G. fakturę numer (...) na kwotę 1 637,13 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 09 lipca 2019 roku w związku ze sprzedażą towarów – 6 sztuk toppera o wymiarach 180 cm x 200 cm x 5 cm wraz z usługą transportową.

wydruk wiadomości mailowej – k. 128-129 akt, zamówienie – k. 129v akt, faktura za usługę doręczenia – k. 130 akt, potwierdzenie przyjęcia zamówienia – k. 130v akt, faktura – k. 11 akt, zeznania świadka M. P. – protokół rozprawy z dnia 20 marca 2024 roku, k. 154-155 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:01:43-00:15:55)

W dniu 18 czerwca 2019 roku E. P. jako przedstawiciel N. G. złożyła mailowo w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zamówienie numer (...) na 2 sztuki toppera nawierzchniowego z pianki (...) o wymiarach 150 cm x 200 cm, w cenie po 184,80 złotych netto za sztukę wraz z dostawą. Zgodnie z zamówieniem towar miał zostać dostarczony do A. T. pod wskazany adres w K..

Zamówiony towar został odebrany przez odbiorcę bez zastrzeżeń.

A. T. ani N. G. nie składali (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. reklamacji w związku z realizacją tego zamówienia.

W dniu 05 lipca 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystawił N. G. fakturę numer (...) na kwotę 584,99 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 19 lipca 2019 roku w związku ze sprzedażą towarów – 2 sztuk toppera pianka (...) o wymiarach 150 cm x 200 cm wraz z usługą transportową.

wydruk wiadomości mailowej – k. 123 akt, zamówienie – k. 123v akt, faktura za usługę doręczenia – k. 124 akt, potwierdzenie przyjęcia zamówienia – k. 124v akt, faktura – k. 10 akt, zeznania świadka M. P. – protokół rozprawy z dnia 20 marca 2024 roku, k. 154-155 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:01:43-00:15:55)

N. G. na poczet posiadanych wobec (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zaległości, w tym z innych faktur niż wskazane powyżej, uiściła łącznie kwotę 7 000 złotych. Faktura numer (...) została uregulowana w części, do zapłaty pozostała kwota 627,79 złotych.

Mimo wezwań do zapłaty kierowanych do N. G. w 2021 roku, faktury numer (...) nie zostały uregulowane w jakiejkolwiek części.

potwierdzenie przelewu – k. 8, 9 akt, wezwania do zapłaty wraz potwierdzeniem ich nadania i zwrotu – k. 24-30 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, a także w oparciu o zeznania świadka M. P., które Sąd uznał za wiarygodne w całości, albowiem znajdowały one potwierdzenie w pozostałych dowodach zgromadzonych w sprawie. Na podstawie zeznań tego świadka Sąd ustalił m. in. w jaki sposób przebiegała współpraca stron, jak też że faktury były doręczane pozwanej elektronicznie lub przesyłką pocztową, zaś ani pozwana ani bezpośredni odbiorcy zamówionych przez nią towarów nie składali żadnych reklamacji co do ilości, czy jakości.

Sąd nie przeprowadził dowodu z dokumentacji księgowej pozwanej za okres od czerwca do lipca 2019 roku wobec oświadczenia złożonego przez kuratora w piśmie z datą w nagłówku „dnia 27 października 2023 roku” (data prezentaty: 2023-11-29, k. 103-105 akt), jak też mając na uwadze, że w sprawie w ocenie Sądu brak jest podstaw do podjęcia przez Sąd działań z urzędu w celu gromadzenia dowodów na poparcie twierdzeń jednej ze stron. Nadto Sąd zważył, że kwestia zaksięgowania przez pozwaną faktur wystawionych przez powoda pozostawała w niniejszej sprawie irrelewantna. Co do zasady bowiem kwestii istnienia między stronami stosunku prawnego, czy prawidłowości jego wykonania nie może rozstrzygać samo zaksięgowanie i rozliczenie bądź nie spornej faktury przez stronę. Zaksięgowanie faktury i rozliczenie podatku od towarów i usług nie stanowi bowiem oświadczenia woli, czy wiedzy strony o istnieniu i wykonaniu umowy przez drugą stronę. Jest to czynność techniczna dla celów podatkowych i nie odnosi skutków w sferze cywilnoprawnej takich, jakich oczekiwać mogłaby od niej strona powodowa. Faktura jest dokumentem księgowym, rozliczeniowym, jednym z tzw. dowodów źródłowych stwierdzających dokonanie danej operacji gospodarczej. Wystawienie faktury, następnie przyjęcie przez kontrahenta, zaksięgowanie bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje podstawę do domniemania, że dokonywane w ewidencji księgowej zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zafakturowanej operacji gospodarczej, jednak jest to wyłącznie domniemanie dopuszczalne tylko w przypadku, gdy dłużnik nie kwestionował roszczenia, a taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszym postępowaniu (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 października 2002 roku, sygn. akt I ACa 219/02; Sąd Okręgowy w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 listopada 2016 roku, sygn. akt XIII Ga 517/16; Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 lutego 2003 roku, sygn. akt I CKN 7/2001, czy z dnia 15 marca 2002 roku, sygn. akt II CKN 729/99). Z drugiej zaś strony fakt ewentualnego niezaksięgowania spornych faktur i nierozliczenia podatku od towarów i usług w żadnej mierze sam przez się stanowi i nie przesądza o tym, że umowy między stronami nie było, bądź nie była realizowana i to prawidłowo, zwłaszcza, gdy okoliczności te – tak jak w niniejszej sprawie, wynikają wprost z innych przedłożonych przez powoda i uznanych za wiarygodne dowodów. Ewentualne zaś uchybienia przepisom podatkowym w zakresie ewidencjonowania takich faktur, które są między stronami sporne może co najwyżej rodzić odpowiedzialność karno – skarbową danego podmiotu, który ich nie ująłby w swoich księgach rachunkowych, co pozostaje jednakże bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości.

W niniejszej sprawie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanej N. G. kwoty 4 562,56 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 627,79 złotych za okres od dnia 28 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty, 1 637,13 złotych za okres od dnia 10 lipca 2019 roku do dnia zapłaty, 1 030,74 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty i 584,99 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem ceny za sprzedany towar w postaci łóżek, materacy i elementów do łóżek – w zakresie kwoty 3 880,65 złotych oraz tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w oparciu o treść art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) – w zakresie kwoty 681,91 złotych, a także kosztów procesu.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu kurator pozwanej zakwestionował je co do zasady, jak i wysokości, a w szczególności istnienie zobowiązania i fakt zawarcia jakiejkolwiek umowy, jak też jej wykonanie (ewentualnie – ponad kwotę 627,79 złotych). Kurator pozwanej podniósł również, że powód nie wykazał, aby skutecznie podjął próbę polubownego załatwienia sporu, albowiem wezwania do zapłaty zostały skierowane do pozwanej na niewłaściwy adres, tj. wskazany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej po wykreśleniu pozwanej z tej ewidencji.

Zgodnie z treścią art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Powyższy przepis kreuje zatem stosunek obligacyjny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Sprzedawca (tu – powód) zobowiązuje się wydać towar, zaś kupujący (tu – pozwany) zobowiązuje się zapłacić ustaloną za ten towar cenę.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że pozwana złożyła powodowi zamówienie na łóżka, materace i elementy do łóżek szczegółowo wskazane w fakturach, że powód dostarczył i wydał pozwanej lub wskazanemu przez nią odbiorcy zakupiony przez niego towar w ilości i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem, a więc wykazania, że zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie pozwanej obowiązek zapłaty.

W ocenie Sądu powód powyżej wskazanemu obowiązkowi dowodowemu sprostał i zdołał wykazać za pomocą zaoferowanych dowodów z dokumentów, wydruków korespondenci mailowej, za pomocą której strony się kontaktowały i składały oświadczenia oraz zeznań świadka M. P., że pozwana złożyła mu zamówienia na produkty szczegółowo wskazane w fakturach i że zgodnie z ustaleniami stron towar ten został dostarczony i wydany osobom uprawnionym do jego odbioru.

Sąd miał przy tym na uwadze, że powód przedłożył wydruki korespondencji mailowej, z której jednoznacznie wynikało, że sporne zamówienia składała albo sama pozwana (zamówienie numer (...)) albo jej przedstawiciel – E. P. (pozostałe zamówienia; J. W. wskazała jedynie miejsce dostarczenia jednego z zamówień nota bene złożonego przez samą pozwaną). Jakkolwiek w aktach sprawy brak jest stosownych pełnomocnictw dla tychże osób, jednakże nie budzi wątpliwości Sądu, że działały on zajmując się obsługą zamówień w imieniu i na rachunek pozwanej. Sąd zważył przy tym, że osoby te posługiwały się mailami z pełnymi danymi pozwanej, w tym osobowymi, adresowymi i dla celów podatkowych, działając jako przedstawiciele handlowi pozwanej, nadto jedno z zamówień (objęte fakturą numer (...)) złożone przez E. P. zostało w znacznej części przez pozwaną opłacone, czym pośrednio potwierdziła ona jej umocowanie do działania w imieniu pozwanej. Wreszcie kurator pozwanej nie wykazał, ażeby albo pozwana albo sam kurator złożyli zawiadomienie o ewentualnej możliwości popełnienia przestępstwa przez te osoby jako zamawiające towary jakoby w imieniu pozwanej. Niezależnie zaś od tego wskazać należy, że skoro po doręczeniu pozwanej faktur, pozwana nie kwestionowała ani zasadności ani ich wysokości, a w październiku i grudniu 2019 roku dokonała częściowej spłaty zaległych zobowiązań, uznać należało, że w sposób dorozumiany zaakceptowała również te zamówienia jako złożone w jej imieniu i na jej rachunek. Od racjonalnie działającego przedsiębiorcy w ramach wymaganej od niego zawodowej staranności należy bowiem oczekiwać, że w sytuacji gdy otrzymuje faktury, czy wezwanie do zapłaty – jego zdaniem niezasadne, z nieznanych mu faktur, czy stosunków prawnych albo w nieprawidłowej, nieakceptowanej przez niego wysokości, podejmuje działania w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Skoro więc pozwana nie podjęła żadnych czynności reklamacyjnych, nie zwróciła faktur i nie domagała się ich korekty, uznać należało, że w ten sposób również potwierdziła nie tylko złożenie zamówień, ale i zrealizowanie dostaw, co dodatkowo znajduje potwierdzenie w przedłożonych przez powoda dowodach zlecenia doręczenia.

Nie było przy tym wątpliwości, że przedłożone przez powoda faktury miały charakter dowodu, z którym nie wiązało się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru takich dowodów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd może wyrokować w oparciu o nie zwłaszcza w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie (zeznania świadka, dokumenty dostawy, zamówienia, korespondencja mailowa). W takiej sytuacji dowody takie stanowią samodzielny środek dowodowy, którego moc dowodową Sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z własnym przekonaniem, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Ta sama reguła dotyczy przypadku, gdy dokumenty z uwagi na brak podpisu nie stanowią dokumentów w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. będąc wówczas także innym środkiem dowodowym, o jakim mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c.

W ocenie Sądu powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zdołał zatem za pomocą zaoferowanych dowodów z dokumentów, wydruków korespondencji mailowej i zeznań świadka M. P. wykazać, że pozwana osobiście lub przez działających w jej imieniu przedstawicieli handlowych zamówiła u powoda towary objęte fakturami numer (...) i że zamówione produkty zostały dostarczone pozwanej lub zgodnie z jej wskazówkami – wskazanemu przez nią odbiorcy. Powyższe aktualizowało więc po jej (pozwanej) stronie obowiązek zapłaty, który zrealizowała jedynie w zakresie częściowej spłaty należności wynikającej z faktury numer (...). Nie budziła też przy tym wątpliwości Sądu wysokość dochodzonego w sprawie roszczenia, ze złożonych przez pozwaną zamówień wynikała bowiem m. in. cena za zamówione produkty znajdująca następnie odzwierciedlenie w wystawionych przez powoda fakturach.

Odnosząc się natomiast do zarzutu kuratora pozwanej, że powód nie wykazał, aby skutecznie podjął próbę polubownego załatwienia sporu, albowiem wezwania do zapłaty zostały skierowane do pozwanej na niewłaściwy adres, tj. wskazany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej po wykreśleniu pozwanej z tej ewidencji, to wskazać należy, że brak było podstaw do uznania powództwa za przedwczesne w kontekście powyższego zarzutu (niewyczerpania drogi polubownego rozwiązania sporu). Zgodnie z treścią art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. warunkiem formalnym pozwu jest podanie przez powoda informacji co do tego, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia. Powód we wniesionym pozwie wymaganą informację zawarł wskazując, że skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty, które jednakże okazało się bezskuteczne (jedna przesyłka powróciła niepodjęta, kolejna – z adnotacją „adresat wyprowadził się”). Sąd zważył przy tym, że przepis art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. nie nakłada na Sąd obowiązku badania, czy wskazane przez powoda podjęte próby wyczerpywały możliwości ugodowego zakończenia sporu ani nie nakłada na powoda obowiązku podjęcia wszystkich możliwych czynności prowadzących do ugodowego zakończenia sporu przed wniesieniem pozwu, ani tym bardziej nie uzależnia możliwości wytoczenia powództwa od skutecznego podjęcia próby polubownego załatwienia sporu (bo wówczas wytoczenie powództwa byłoby zbędne). Sąd zważył przy tym, że w niniejszej sprawie w istocie wezwania do zapłaty zostały skierowane w 2021 roku na adres prowadzenia działalności gospodarczej pozwanej mimo, że została ona w październiku 2020 roku wykreślona z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Okoliczność ta pozostaje jednakże bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, skoro bowiem pozwana zakończyła działalność gospodarczą winna, zachowując należytą staranność, poinformować swoich kontrahentów o innym adresie do korespondencji. Jednocześnie podkreślić należy, że informacja o podjętych przez strony próbach pozasądowego zakończenia sporu lub zaniechaniu ich podjęcia ma umożliwić jedynie Sądowi dokonanie oceny realnych możliwości zakończenia sporu sądowego w drodze mediacji, a tym samym celowości skierowania stron do mediacji, co w niniejszej sprawie nie było możliwe wobec zastępowania pozwanej nieznanej z miejsca pobytu przez kuratora procesowego.

Skoro zaś zasadne było żądanie należności głównej (kwota 3 880,65 złotych), to zasadne pozostawało również żądanie kwoty 681,91 złotych tytułem sumy rekompensat za koszty odzyskiwania należności na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790), zgodnie z którym wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności (przy wskazanej wartości świadczenia pieniężnego) stanowiąca równowartość kwoty 40 euro, a jest ona ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Nie było przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie łącząca strony umowa (sprzedaży) była transakcją handlową w rozumieniu przedmiotowej ustawy. Wskazana w powyższym przepisie rekompensata przysługuje przy tym wierzycielowi bez wykazania, że koszty te zostały poniesione i bez wzywania dłużnika do jej zapłaty, a roszczenie o nią powstaje po upływie terminów do zapłaty określonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 roku, sygn. akt III CZP 94/15), tj. wtedy gdy wierzyciel nabywa prawo do odsetek, czyli gdy spełnił swoje świadczenie oraz nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Mając całokształt powyższych rozważań na uwadze Sąd w punkcie pierwszym wyroku przyjmując za podstawę prawną przepis art. 535 k.c. w zw. z art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. w zw. z art. 1, 4, 7 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) zasądził od pozwanej N. G. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 4 562,56 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 627,79 złotych za okres od dnia 28 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty, 1 637,13 złotych za okres od dnia 10 lipca 2019 roku do dnia zapłaty, 1 030,74 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty i 584,99 złotych za okres od dnia 22 lipca 2019 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące powództwo, tj. w zakresie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od kwoty 627,79 złotych za okres od dnia 28 czerwca 2018 roku do dnia 27 czerwca 2019 roku – za niezasadne, Sąd orzekł jak w punkcie drugim wyroku oddając powództwo w tej części na podstawie powyższych przepisów w zw. z art. 1, 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) w zw. z art. 6 k.c. stosowanym a contrario. Sąd miał bowiem na uwadze, że termin płatności kwoty 627,79 złotych jako pozostałej do zapłaty należności wynikającej z faktury numer (...) upływał pozwanej z dniem 27 czerwca 2019 roku, stąd też pozwana popadła w opóźnienie uzasadniające naliczanie odsetek od dnia 28 czerwca 2019 roku, a nie jak wskazano w żądaniu pozwu – od dnia 28 czerwca 2018 roku (błędne określenie roku).

W punkcie trzecim wyroku na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 roku, poz. 536) w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) w zw. z art. 603 ^{( 4)} § 3 k.p.c. Sąd ustalił i przyznał kuratorowi pozwanej N. G. – J. K. wynagrodzenie za sprawowanie kurateli w kwocie 442,80 złotych brutto.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast w punkcie czwartym wyroku. Sąd zważył, iż przepis art. 98 § 1 k.p.c. statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Przepis art. 100 k.p.c. wskazuje natomiast, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Niewątpliwie w niniejszej sprawie wskazać należy, że powód przegrał sprawę jedynie w nieznacznej części żądania, tj. jedynie odnośnie oddalonego w części żądania w zakresie należności odsetkowej. W tej sytuacji w ocenie Sądu całością kosztów procesu należało zatem obciążyć pozwaną, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) zasądzając od niej na rzecz powoda kwotę 1 759,80 złotych (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty ) tytułem zwrotu: opłaty sądowej od pozwu (400 złotych), kosztów zastępstwa procesowego (900 złotych), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 złotych) i wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora pozwanej (442,80 złotych).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 03 kwietnia 2024 roku