Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 25 października 2023 r.



Sygn. akt VI Ka 182/23





WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Morycz

Sędziowie: SO Agnieszka Wojciechowska-Langda

SO Ludmiła Tułaczko

protokolant: Aneta Dygas

przy udziale prokuratora Weroniki Masny - Majewskiej

po rozpoznaniu dnia 25 października 2023 r.

sprawy M. B. syna J. i M., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 4 listopada 2022 r. sygn. akt IV K 923/20


I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że skraca orzeczony wobec oskarżonego w punkcie 3) zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 10 (dziesięciu) lat;

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty w postępowaniu odwoławczym i obciąża go pozostałymi wydatkami tego postępowania.


SSO Tomasz Morycz SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda SSO Ludmiła Tułaczko

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 182/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 4 listopada 2022 r. w sprawie o sygn. akt IV K 923/20.

1.2Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.



M. B.

Dotychczasowa niekaralność


Popełnianie wykroczeń w ruchu drogowym



Sytuacja majątkowa

Karta karna - k.344


Informacja - k.341-341v


Informacja e - (...) k.343

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.






2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa niekaralność


Popełnianie wykroczeń w ruchu drogowym


Sytuacja majątkowa

Karta karna



Informacja


Informacja e - (...)

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły też wątpliwości Sądu.





2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.




STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków


Lp.

Zarzut



Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:


1) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez wadliwe, nieodpowiadające przepisom prawa sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku, uniemożliwiającego dokonanie oceny toku wywodu prowadzącego do wydania zaskarżonego orzeczenia, polegające na:

- niewskazaniu dowodów, na których oparł się Sąd I instancji oraz dowodów, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,

- pominięciu oceny wiarygodności dowodów będących podstawą orzeczenia,

- całkowitym zaniechaniu wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku

b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie dokonania przez Sąd I instancji oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów, podczas gdy wydanie wyroku winno być następstwem analizy i dokonanej oceny całokształtu okoliczności, w tym również i tych, które jego trafność podważają

2) błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miał wpływ na treść tego orzeczenia, a mianowicie bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony M. B. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podczas gdy należało wysnuć wniosek przeciwny, a także uznanie, że M. B. w momencie orzekania był osobą karaną, podczas gdy wszystkie jego wcześniejsze wyroki uległy zatarciu,

3) rażącą niewspółmierność wymierzonych środków karnych w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, poprzez wymierzenie środków karnych we wskazanym w wyroku wymiarze i wysokości, podczas gdy wymierzone środki karne są nadmiernie wysokie, przekraczają stopień winy, cele prewencji szczególnej wobec oskarżonego oraz cele prewencji ogólnej.


Przy czym na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonego cofnął zarzut dotyczący wysokości zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny


Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty były częściowo zasadne.


Na wstępie wskazać należy, że by ocena dowodów została wykonana zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.


Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.


Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy, w tym zachowanie oskarżonego, które doprowadziło do przedmiotowego wypadku, ustalając że umyślnie naruszył wskazane zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Jak wynika z nagrania rejestratora znajdującego się w pojeździe jadącym za nim oskarżony od dłuższego czasu kierował samochodem w sposób niepokojący, a jak się potem okazało nieprzewidywalny i niebezpieczny. W szczególności przemieszczał się od prawej krawędzi do osi jezdni, zwalniał i przyspieszał, sprawiając wrażenie jakby chciał gdzieś skręcić. W pewnym momencie, kiedy w niewielkiej odległości od niego znajdował się skuter prowadzony przez pokrzywdzonego i jadący nieco dalej samochód, nieoczekiwanie wykonał gwałtownym manewr skrętu w lewo, uderzając z dużą siłą w skuter. Zdaniem Sądu Okręgowego niemożliwym jest, żeby oskarżony go nie widział. Tym bardziej, że był dobrze widoczny, mając włączone światła. To samo tyczyło się jadącego nieco dalej samochodu. Oskarżony wymusił jednak pierwszeństwo, nawet się nie zatrzymując przy osi jezdni i nie upewniając czy może bezpiecznie wykonać ten manewr, chcąc tylko zdążyć przed nadjeżdżającymi pojazdami i musząc liczyć się z tym, że to się nie uda. W efekcie uderzył w prawidłowo jadący skuter, a dokładnie w część, gdzie znajdowała się lewa noga pokrzywdzonego, która wskutek odniesionych obrażeń została potem amputowana. Wersja oskarżonego, że pokrzywdzony jechał „na zderzaku” poprzedzającego go samochodu jest rażąca niezgodna z rzeczywistością, w tym w szczególności w/w nagraniem. Nie ulega wątpliwości, że przed pokrzywdzonym nikogo nie było, nie licząc znajdującego się znacznie dalej, jadącego przy prawej krawędzi jezdni i także oświetlonego rowerzysty. Dopiero za pokrzywdzonym jechał inne pojazdy, w tym autobus, na który także powoływał się oskarżony.


Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 sierpnia 2009 r. w sprawie o sygn. akt V KK 34/09, warunkiem sprostania obowiązkowi szczególnej ostrożności, nałożonemu na uczestnika ruchu drogowego w sytuacjach wskazanych w ustawie, jest nieustająca obserwacja sytuacji na drodze, umożliwiająca percepcję wszystkich zmian i odpowiednie dostosowanie się do nich. Odbiega od takiego modelu zachowania wykonywanie manewru skrętu w lewo, bez upewnienia się, czy nie spowoduje on zajechania drogi także pojazdowi jadącemu z tyłu. Zaniechanie takiego upewnienia się o braku zagrożenia przy wykonywaniu skrętu w lewo oznacza niezachowanie szczególnej ostrożności, jako warunku prawidłowego wykonania manewru zmiany kierunku jazdy, określonego w art. 22 ust. 1 prawa o ruchu drogowym, a tym samym naruszenie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Jak z kolei zauważył w wyroku z dnia 19 października 1976 r. w sprawie o sygn. akt Rw 273/76, umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, co w konsekwencji staje się przyczyną spowodowania skutków określonych w art. 145 KK z 1969 r.


Na to, że nie był to przypadek, skutek niezauważenia pojazdu pokrzywdzonego, przy czym można byłoby rozważać nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wskazuje też ilość i rodzaj popełnionych przez oskarżonego do chwil obecnej wykroczeń drogowych. Otóż łącznie jest ich 26, a zdecydowana większość była umyślna i polegała chociażby na znacznym przekroczeniu prędkości, nawet powyżej 50 km/h. Kilka miesięcy przed przedmiotowym wypadkiem oskarżony spowodował też kolizję, już wtedy dając się poznać jako kierowca stwarzający realne i poważne niebezpieczeństwo. Mimo to nie wyciągnął z tego wniosków, doprowadzając do tragedii, jaka niewątpliwie spotkała pokrzywdzonego wskutek jego brawurowego i bezmyślnego zachowania na drodze. Tym bardziej nagannego, że oskarżony pracował i pracuje jako kierowca, a co za tym idzie należy wymagać od niego znacznie więcej niż od innych, rzadziej prowadzących pojazdy i w innych celach osób.


W związku z powyższym Sąd Rejonowy trafnie uznał, że oskarżony powinien być czasowo wyeliminowany z grona uczestników ruchu drogowego. Wprawdzie prawo jazdy nie zostało mu zatrzymane po przedmiotowym wypadku, jednak swoim późniejszym zachowaniem, kiedy popełniał 4 kolejne wykroczenia w ruchu drogowym, w tym dwukrotnie przekroczył dopuszczalną prędkość o ponad 30 km/h, udowodnił że było to błędem. Oskarżony nadal zagraża innym. Dlatego jedynie odpowiednio długi środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych może sprawić, że nie dojdzie do podobnej bądź jeszcze większej tragedii. Jednocześnie nie można zgodzić się z argumentacją obrońcy oskarżonego, że potrzebuje on prawa jazdy, żeby kontynuować zatrudnienie i tym samym uzyskiwać dochody, które będzie mógł przeznaczyć na zapłatę orzeczonego zadośćuczynienia. Oskarżony dowiódł bowiem, że nie ma aktualnie predyspozycji, żeby być kierowcą. A skoro tak, to powinien zmienić zawód na inny, nie wymagający poruszania się jakimkolwiek pojazdem, z czym nie powinien mieć większych trudności. Zwłaszcza, że jest człowiekiem młodym, zdrowym, nie mającym nikogo na utrzymaniu i elastycznym. Ponadto posiada zawód mechanika, który może z powodzeniem wykonywać.


Jeśli chodzi uzasadnienie zaskarżonego wyroku, to przypomnieć należy, że myśl aktualnego brzmienia art. 424 § 1 kpk powinno ono zawierać jedynie zwięzłe wskazanie udowodnionych faktów i ich podstawy dowodowej, nie decyduje o trafności rozstrzygnięcia, to zależy od materiału dowodowego stanowiącego podstawę orzeczenia, z którym każde rozstrzygniecie musi być skonfrontowane. Pisemne motywy wyroku stanowią tylko punkt wyjścia do takiej konfrontacji w ramach kontroli odwoławczej, ułatwiając zbadanie zasadności i ocenę werdyktu. Ta ostatnia nie jest wszak niemożliwa również wówczas, gdy ogólnikowość, bądź inne niedostatki motywacji, pociągają za sobą konieczność sięgania do szczegółowej treści dowodów, stanowiących podstawę rekonstrukcji faktów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 84/21). Jak ponadto stanowi art. 455a kpk, nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 kpk. Z powyższego jednoznacznie wynika że to zgromadzony materiał dowodowy, a nie uzasadnienie wyroku, jest decydujący dla oceny trafności kwestionowanego orzeczenia. Czyniąc to Sąd Okręgowy nie napotkał żadnych przeszkód. Wprawdzie Sąd Rejonowy nie wyjaśnił, czym kierował się przy przyjęciu umyślności naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, jednak z opisanych wyżej względów było to prawidłowe. Jeśli chodzi o pozostałe istotne kwestie, to Sąd Rejonowy odniósł się do nich w sposób nie budzący wątpliwości.


Mimo to rację ma skarżący, że orzeczony wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na maksymalny okres 15 lat jest zbyt długi. Wystarczający byłby okres 10-letni i taki też orzekł Sąd Okręgowy, zmieniając zaskarżony wyrok w tym zakresie. Jednocześnie wątpliwości nie budziły pozostałe rozstrzygnięcia, w tym wymierzona oskarżonemu kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby i zadośćuczynienie w wysokości 100.000 złotych. Tej oceny nie zmienia fakt, że w międzyczasie, na etapie postępowania odwoławczego, doszło do zatarcia uprzedniego skazania i uzyskania statusu osoby niekaranej. Czyn z art. 177 § 2 kk jest zagrożony karą pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi 6 miesięcy, a górna 8 lat. Zważywszy na umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i poważne następstwa przedmiotowego wypadku orzeczona kara z pewnością nie jest rażąco niewspółmierna. Oskarżony musi zrozumieć naganność swojego postępowania i ponieść wszelkie związane z nim konsekwencje. Także finansowe. Wskutek przedmiotowego wypadku życie pokrzywdzonego uległo radykalnej i nieodwracalne zmianie. Wprawdzie otrzymał od ubezpieczyciela rekompensatę w znacznej wysokości, jednak musiał ponieść szereg wydatków zmierzających do dostosowania swojego otoczenia do swoich aktualnych możliwości i potrzeb. Tym bardziej, że pomimo tragedii, która go spotkała stara się normalnie funkcjonować, w tym pracować i wychowywać dzieci.

Wniosek


Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy oskarżonego M. B. Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Praga - Południe do ponownego rozpoznania ewentualnie, z ostrożności procesowej zmianę zaskarżonego wyroku poprzez znaczące zmniejszenie okresu obowiązywania środka karnego, w dolnej granicy zagrożenia ustawowego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny


Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek był częściowo zasadny. Jak już wyżej wskazano, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że w zaistniałych okolicznościach orzeczony wobec oskarżonego maksymalny 15-letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest zbyt długi. Z tych względów skrócił go do 10 lat.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).


Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.


ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.31

Przedmiot utrzymania w mocy

Umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, kara i zadośćuczynienie

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Jak już wyżej była mowa, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności nagrania z rejestratora znajdującego się w pojeździe poruszającym się za samochodem kierowanym przez oskarżonego, doszło do wykonania gwałtownego manewru skrętu w lewo i wymuszenia pierwszeństwa. Wówczas skuter kierowany przez pokrzywdzonego i jadący w pewnej odległości za nim samochód znajdowały się już na tyle blisko, mając włączone światła, że muszący ich wiedzieć oskarżony nie mógł tego uczynić w bezpieczny sposób. Co więcej, nawet się nie zatrzymał i nie upewnił czy może to zrobić, chcąc tylko zdążyć przed nadjeżdżającym skuterem i musząc się liczyć z tym, że może się to nie udać. Wątpliwości nie budziła też orzeczone kara i zadośćuczynienie. Z tych względów Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w przeważającej części w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

Zwięźle o powodach zmiany.

Jak już wyżej była mowa, w zaistniałych okolicznościach orzeczony wobec oskarżonego maksymalny 15-letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych był zbyt długi. Z tych względów należało go skrócić do 10 lat. W ocenie Sądu Okręgowego wyeliminowanie oskarżonego z grona uczestników ruchu drogowego na ten czas pozwoli uchronić ich przed następstwami zachowań, których mógłby dopuścić się oskarżony, nie posiadając aktualnie predyspozycji do prowadzenia pojazdów.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia



art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.


Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.


Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.


4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.


5.


art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.


5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania


5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.




Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. B.

III

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty w postępowaniu odwoławczym i obciążył go wydatkami tego postępowania. Powyższe jest naturalną konsekwencją jedynie częściowego uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego i ostatecznego wyniku procesu, znajdując oparcie w art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk. Oskarżony jest człowiekiem młodym, zdrowym, mogącym pracować i uczynić zadość wyrokowi także w tym zakresie. Wysokość opłaty wynikała z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

PODPIS

SSO Tomasz Morycz SSO Agnieszka Wojciechowska - Langda SSO Ludmiła Tułaczko










1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego


Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 4 listopada 2022 r. w sprawie o sygn. akt IV K 923/20.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

Uchylenie

zmiana