Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 812/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 6 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 1279/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Obraza przepisów prawa materialnego, polegająca na błędnej i nieprawidłowej wykładni art. 35 ust. 1a w zw. z art. 6 ust. 1a w zw. z ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt poprzez przyjęcie, iż dla bytu przestępstwa znęcania się nad zwierzęciem konieczne jest wykazanie, iż chciano się znęcać nad zwierzęciem poprzez celowe zadawanie mu cierpienia. Dla bytu przestępstwa znęcania się nad zwierzęciem nie jest konieczna wola sprawcy nakierowana bezpośrednio na chęć wyrządzenia krzywdy zwierzęciu, lecz jedynie wola sprawcy nakierowana określonego zachowania wobec zwierzęcia np. niekarmienia lub niepodjęcia w porę właściwego i skutecznego leczenia. Zatem dla ustalenia zamiaru bezpośredniego nie jest niezbędne dążenie sprawcy do zadania cierpienia zwierzęciu, w tym do celowego nie podjęcia leczenia psa. W konsekwencji niezasadnie uznano, że zachowanie właścicieli względem psa o imieniu H. nie nosi cech umyślnego znęcania się, a zatem nie wyczerpuje znamion ustawowych przestępstwa z art. 35 ust la ustawy o ochronie zwierząt, prawidłowa wykładnia tego przepisu wskazuje, że właściciele umyślnie popełnili zarzucane im przestępstwo, świadomie utrzymywali zwierzę w stanie nieleczonej choroby, zaniechali podjęcia prawidłowych działań medycznych i pielęgnacyjnych, w szczególności udania się ze zwierzęciem do weterynarza, wykonania diagnostyki i podjęcia niezbędnego leczenia oraz podjęcia właściwych działań pielęgnacyjnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady obiektywizmu i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przejawiających się w dowolnym potraktowaniu materiału dowodowego, jego jednostronnej i wybiórczej ocenie oraz uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych, nie opierając swojego rozstrzygnięcia na całokształcie ujawnionych okoliczności w sprawie, jak również poprzez:

—

pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z dokumentacji fotograficznej oraz dowodów przedstawionych na nośniku pendrive udowadniających w sposób obiektywny warunki życia zwierzęcia i jego stan zdrowia,

—

uznanie, że nie można oskarżonymi przypisać celowego utrzymywania zwierzęcia w stanie rażącego zaniedbania i niechlujstwa, w tym w szczególności w stanie nieleczonych chorób takich jak zapalenie trzustki, anemia, alergiczne zapalenie skóry, odleżyny, obustronne zapalenie uszu, zapalenie spojówek, silnej inwazji pasożytów zewnętrznych i wewnętrznych,

—

uznanie, że oskarżeni mieli świadomość jedynie tego, że ich zabiegi zmierzające do odpchlenia psa nie przyniosły rezultatu, podczas gdy od dnia 2 lipca 2018 do dnia 24 sierpnia 2018 roku zwierzę wykazywało wiele zewnętrznych oznak chorobowych i zaniedbania tj. nadmierne wychudzenie z utratą tkanki tłuszczowej oraz mięśniowej, widoczne wszystkie kości szkieletu, ślina inwazja pcheł, liczne rany na ciele, które przyciągały muchy, odleżyny, katastrofalny stan skóry i sierści, problemy z poruszaniem,

—

uznanie, że zaniedbanie oskarżonych względem zaistnienia u zwierzęcia silnej inwazji pcheł nie było drastyczne i nie mogło doprowadzić do daleko idących negatywnych następstw zdrowotnych

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym pominięciu w stanie faktycznym stanu zdrowia i kondycji oraz warunków bytowania odebranego psa, w tym rozpoznania mnogich stanów chorobowych tj. obustronne zapalenie uszu, zapalenie skóry z powikłaniami grzybiczo bakteryjnymi, ropiejące rany na ciele, zapalenie spojówek, zapalenie przestrzeni międzypalcowych, muszyca, odleżyny,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – 3

Apelacja oskarżyciela posiłkowego okazała się zasadna i w konsekwencji doprowadziła po raz drugi do uchylenia wyroku uniewinniającego. Słusznie podniesiony został zarzut obrazy przepisów postępowania, głównie art. 7 k.p.k. polegający na naruszeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, skutkujący w konsekwencji błędami w ustaleniach faktycznych, a więc zasadnością zarzutu 3 apelacji.

Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym że w istniejącej sytuacji procesowej przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ten nie mógł uzupełniać opisu zarzuconego czynu o elementy niekorzystne dla oskarżonych, ponad te zawarte w zarzucie aktu oskarżenia. Niemniej przypomnieć należy że w akcie oskarżenia zarzucone było iż oskarżeni utrzymywali psa rasy mieszanej będącego przedmiotem niniejszego postępowania w stanie rażącego zaniedbania i niechlujstwa, niezapewnili opieki lekarsko – weterynaryjnej pomimo posiadanej wiedzy o jego chorobie, co spowodowało anemię, silny świąd, zapchlenie, wyłysienia na skórze, także niezapewnili odpowiedniego pokarmu i wody. W przekonaniu Sądu Okręgowego przynajmniej część wskazywanych okoliczności znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Poczynione ustalenia faktyczne pozostają pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: poprzedzone zostały rozważeniem wszystkich okoliczności istotnych dla dokonania ustaleń określonej treści, są zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostały wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. (vide m. in.: Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 14 czerwca 2013 r., II KK 136/13) co w realiach niniejszej sprawy nie miało miejsca.

Dokonując oceny dowodów Sąd Rejonowy za wiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonych w zakresie w jakim wykazywali sposób sprawowania pieczy nad posiadanym zwierzęciem. Ponadto jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku głównym dowodem poddającym w wątpliwość ich sprawstwo miały pozostawać zeznania świadka M. A., która zapewniła zwierzęciu opiekę weterynaryjną tuż po jego odbiorze, stwierdzając u niego zapalenie trzustki, tłumaczące jego chudnięcie. Dodatkowo oskarżeni przedstawili paragony, potwierdzające zakup pożywienia, co miało świadczyć, że pies ten był prawidłowo żywiony. Zdaniem Sądu Rejonowego oskarżeni zapewnili też psu prawidłową opiekę weterynaryjną w postaci odpchlania i odrobaczania a także leczenia innych chorób ( grypa w 2016 r. ), o czym miały świadczyć powoływane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokumenty, zeznania świadka S. G. a nawet opinia biegłego lekarza – weterynarza K. Z.. Sąd Rejonowy ocenił jednak powyższe dowody jednostronnie ( co odnosi się chociażby do opinii biegłego ) stracił także z pola widzenia pozostałe dowody obciążające oskarżonych wskazujące na nieprawidłową kondycję psa również w innych aspektach.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że w chwili odbioru zwierzę znajdowało się w stanie daleko odbiegającym od normy, znamionującym wręcz znęcanie się nad nim poprzez utrzymywanie go w zaniedbaniu i niechlujstwie. Potwierdzili to nie tylko świadkowie w osobach K. K. (1)i K. P. związani z działalnością na rzecz (...) Inspektoratu Ochrony Zwierząt, ale także przybyły na miejsce funkcjonariusz Policji świadek M. J. oraz przede wszystkim przeprowadzający po zdarzeniu badania weterynaryjne świadkowie P. N., K. B. oraz M. A.. Kwestią sporną pozostaje, czy stan zwierzęcia bezpośrednio zagrażał życiu, jednak wszyscy wymienieni świadkowie jednoznacznie wskazywali na istnienie nieprawidłowego stanu psa. W sporządzonej opinii biegły o z zakresu weterynarii K. Z.stanowczo zaznaczył ( co Sąd Rejonowy całkowicie pominął oceniając ten dowód wybiórczo ) że pies był skrajnie zaniedbany przez swoich właścicieli i dalsze utrzymywanie w dotychczasowych warunkach mogło zakończyć się nawet jego śmiercią. Co prawda Sąd I instancji nie zakwestionował prawdziwości wskazanych dowodów, jednak podważył ich wartości, poprzez wskazanie, że świadkowie mieli styczność ze zwierzęciem jedynie przez chwilę i nie posiadają szerszej wiedzy na temat dotychczasowego przebiegu opieki. O tym, że stan zwierzęcia nie uległ pogorszeniu w sposób nagły świadczą jednak chociażby zeznania kolejnych świadków M. Z. i K. K. (2). Wskazane osoby zauważyły niepokojące oznaki u zwierzęcia znacznie wcześniej i w konsekwencji poinformowały (...) Inspektorat Ochrony Zwierząt w J. o zaistniałej sytuacji. Materiał dowodowy w postaci zeznań wyżej wymienionych świadków oraz fotografii i nagrań jednoznacznie potwierdzają oznaki skrajnego wręcz zaniedbania występujące u odebranego psa. Trafnie apelujący pełnomocnik podniósł brak oceny przez Sąd Rejonowy powyższych dowodów. Nie sposób przy tym nie zauważyć że na mocy decyzji administracyjnej wyżej wymieniony pies został odebrany oskarżonym ( k. 452 – 453 ).

Słusznie zatem apelujący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zakwestionował ocenę dowodów w zakresie w jakim Sąd I instancji uznał, że nie można oskarżonym przypisać celowego utrzymywania zwierzęcia w stanie rażącego zaniedbania, w sytuacji gdy pominięte zostały stwierdzone u niego dolegliwości takie jak anemia, alergiczne zapalenie skóry, odleżyny, obustronne zapalenie uszu, zapalenie spojówek, silna inwazja pasożytów zewnętrznych
i wewnętrznych. Jeżeli nawet część z tych dolegliwości nie zostało dosłownie wymienionych w opisie zarzutu zawartego w akcie oskarżenia mieszczą się one w sformułowaniu „rażące zaniedbanie i niechlujstwo” które zawarte zostało w opisie czynu. Wychudzenie psa mogło być związane ze stwierdzoną chorobą trzustki, zaznaczyć niemniej należy, że sam fakt zakupu pożywienia dla zwierząt nie świadczy jeszcze że przedmiotowy pies dostawał należyte pożywienie. W zabudowaniach oskarżonych przebywały jeszcze inne zwierzęta.

Dodatkowo Sąd Rejonowy uwzględnił z korzyścią dla oskarżonych, że posiadany przez nich pies objęty był uprzednio opiekę weterynaryjną, co potwierdziła świadcząca w tym zakresie usługi lecznicze świadek S. G.. Zaznaczyć jednak należy, że wskazany świadek ostatni raz przeprowadzała badania wskazanego psa cztery miesiące przed zdarzeniem i dodatkowo na rozprawie potwierdziła, że wówczas stan zwierzęcia był znacznie lepszy, niż na przestawionych
w toku postępowania fotografiach i nagraniach sporządzonych w chwili odbioru zwierzęcia. Przyznała co prawda, że zasugerowała oskarżonym, że przyczyną chudnięcia zwierzęcia może być jego podeszły wiek, nie zmienia to jednak innych, ujawnionych
w toku postępowania zaniedbań i potwierdza, że w omawianym czasookresie oskarżeni zaprzestali udzielania zwierzęciu prawidłowej opieki. Na uwagę w kontekście prawidłowej i całościowej oceny materiału dowodowego zasługuje również fakt, że z zeznań obecnej właścicielki psa - świadka E. S. ( której Sąd Rejonowy nie przesłuchał na rozprawie, ani jej wcześniejszych zeznań nie poddał ocenie ) jednoznacznie wynika, że jego stan zdrowia uległ poprawie. Powyższe wskazuje zatem, że kondycja odebranego psa przy relatywnie niewielkich nakładach finansowych mogła ulec polepszeniu. Wyklucza to zatem możliwość uznania, że miał on zapewnione odpowiednie warunki w inkryminowanym czasie. Okoliczność na jaką w wyjaśnieniach powoływali się oskarżeni, jakoby zaprzestanie należytej opieki nad psem wynikało z uzasadnionego przeświadczenia, że wiek zwierzęcia wyklucza zasadność dalszego leczenia, nie wyklucza ich sprawstwa w zakresie zarzucanego im czynu.

W ocenie Sądu Okręgowego w świetle powyższych ustaleń brak jest podstaw do uznania wyjaśnień oskarżonych za wiarygodne w zakresie w jakim zapewniali że sprawowali należytą opiekę nad wyżej wymienionym psem. Analiza obszernego materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania poparta zasadami logiki i doświadczenia życiowego wykazuje na oznaki znęcania nad zwierzęciem w rozumieniu art. 35 ust. 1a w zw. z art. 6 ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt. Zaznaczyć należy również, że w niniejszej sprawie większość dowodów stanowiły dowody osobowe poparte fotografiami i nagraniami. Żaden ze świadków nie miał przy tym realnego interesu w przedstawianiu faktów z niekorzyścią dla oskarżonych, bowiem były to osoby zainteresowane jedynie pomocą na rzecz zwierzęcia. Jak jawi się z uzasadnienia zaskarżonego wyroku zostały one zdeprecjonowane przez Sąd Rejonowy, który to skupił się w głównej mierze na jednostronnej ocenie dowodów korzystnych dla oskarżonych. W związku z powyższym uznać należy, że słusznie apelujący w stawianym zarzucie podniósł naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów.

Poczynione ustalenia faktyczne mogą być uznane za zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia w sytuacji, gdy: sąd pierwszej instancji sprostał określonej w art. 7 k.p.k. zasadzie swobodnej oceny dowodów. Jeżeli dokonana przez ten sąd ocena tych dowodów nie wykracza poza wyznaczone przez ten przepis granice, to przyjęte przez ten sąd ustalenia faktyczne są prawidłowe (wyr. SA w Białymstoku z 6.10. 2015 r., II AKa 127/15)., co w realiach sprawy nie zaistniało. Konsekwencją nieprawidłowej oceny dowodów było również poczynienie przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych odnoszących się do uznania, że zaniedbanie zwierzęcia nie miało charakteru rażącego, skutkujące uniewinnieniem oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów. Brak jest przy tym podstaw do zaaprobowania stanowiska apelującego, aby błąd w ustaleniach faktycznych wynikać miał, z nieuwzględniania przez Sąd Rejonowy także innych dolegliwości zwierzęcia takich jak obustronne zapalenie uszu, zapalenie skóry z powikłaniami grzybiczo bakteryjnymi, ropiejące rany na ciele, zapalenie spojówek, zapalenie przestrzeni międzypalcowych, muszycy, odleżyn.

Sprawa niniejsza rozpoznawana była ponownie, po uprzednim wydaniu przez Sąd Okręgowy wyroku kasatoryjnego, Sąd Rejonowy niedostatecznie jednak zrealizował wskazania Sądu Odwoławczego. Materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania prawidłowo oceniony dawał dostateczne podstawy pozwalające stwierdzić nienależyty stan odebranego psa, który był wynikiem celowego zaniechania oskarżonych. Sąd Okręgowy stwierdza że nie jest obecnie konieczne, przy zasadności dwóch wskazanych wyżej zarzutów szczegółowe odnoszenie się do zarzutu obrazy prawa materialnego, stosownie do treści art. 436 k.p.k. Zarzut ten będzie miał na względzie Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Wobec całej powyższej argumentacji wyrok uniewinniający oskarżonych nie mógł się ostać. Sąd Okręgowy nie przesądza czy i jaka kara powinna zostać wymierzona oskarżonym ( być może adekwatny będzie wyrok warunkowo umarzający postępowanie ), niemniej uniewinnienie oskarżonych, przy przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów nie było rozstrzygnięciem trafnym.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonych winnych popełnienia zarzucanego im czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo zasadności apelacji złożony wniosek był trafny. Stosownie bowiem do reguły ne peius wyrażonej w art. 454 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy nie mógł skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

Zakaz skazania oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Art. 454 § 1 k.p.k. wyklucza skazanie przez Sąd Odwoławczy oskarżonego, którego w pierwszej instancji uniewinniono lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie. Ze względu zatem na przedstawiony wyżej wynik przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy analizy i oceny materiału dowodowego, zapadłe w pierwszej instancji orzeczenie nie mogło się ostać i podlegało uchyleniu w całości.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy szeroko skorzysta z uprawnień jakie daje przepis art. 442 k.p.k. Następnie wszystkie dowody podda ocenie kierując się wymogami wynikającymi z art. 7 k.p.k. w szczególności zaś zeznania świadków w połączeniu opinią biegłego z zakresu weterynarii, materiał fotograficzny, dokumenty i nagrania video.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy prawidłowo zbada społeczną szkodliwości czynu z uwzględnieniem zarówno okoliczności, że odebrane zwierzę przez wiele lat było w posiadaniu oskarżonych, gdzie otrzymywało pożywienie oraz podstawą opiekę weterynaryjną, jak również z uwzględnieniem krytycznego stanu zwierzęcia w inkryminowanym czasie, będącego wynikiem zaniechania oskarżonych.

Po poczynieniu właściwych ustaleń faktycznych Sąd I instancji dokona prawidłowej oceny prawnej zachowania oskarżonych pod kątem znamion przestępstwa z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt. Ponadto weźmie pod uwagę niekaralność oskarżonych ich właściwości i warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia. Przy ewentualnym wymiarze kary Sąd Rejonowy prawidłowo zastosuje dyrektywny wynikające z art. 53 k.k.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

--------------------------------------------------------------------------------------------

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel posiłkowy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana