Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Elblągu w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodnicząca: sędzia Elżbieta Kosecka-Sobczak

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Deręgowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2024 roku

sprawy R. Z.

s. Z. i B., ur. (...) w I.

obwinionego o czyn z art. 94 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Iławie

z dnia 30 listopada 2023 roku, sygn. akt II W 210/23

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego R. Z. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł (pięćdziesięciu złotych) z tytułu zryczałtowanych wydatków za postępowanie przed sądem drugiej instancji i wymierza opłatę w kwocie 30 zł (trzydziestu złotych).

Sygn. akt VI Ka 95/24

UZASADNIENIE WYROKU

R. Z. został obwiniony o to, że w dniu 27 stycznia 2022 roku o godzinie 09:50 na drodze publicznej w I. na (...) prowadził pojazd mechaniczny samochód marki P. o nr rej. (...) nie mając do tego uprawnienia, tj. o czyn z art. 94 § 1 k.w.

Wyrokiem z 30 listopada 2023 roku o sygn. akt II W 210/23 Sąd Rejonowy w Iławie:

I. uznał obwinionego R. Z. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który zakwalifikował jako wykroczenie z art. 94 § 1 k.w., a na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia kary i środka karnego;

II. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw z art. 626 § 1 k.p.k. w zw z art. 119 k.p.w. zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia zryczałtowanych wydatków postępowania i opłaty sądowej, przejmując je na Skarb Państwa w całości.

Od tego wyroku odwołał się obrońca, zaskarżając go w całości na korzyść obwinionego i w złożonej apelacji zarzucił temu orzeczeniu:

1.na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw z art. 109 § 2 k.p.w. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.:

-art. 7 k.p.k. w zw z art. 4 k.p.k. w zw z art. 410 k.p.k. polegającą na powierzchownej, wyrywkowej i subiektywnej, a w konsekwencji dowolnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, a przez to oparcie rozstrzygnięcia jedynie na dowodach przemawiających za sprawstwem i winą obwinionego, tj. przede wszystkim w oparciu o decyzję Starosty Powiatu (...) z dnia 11.03.2021 r. o zatrzymaniu prawa jazdy na okres 3 miesięcy, pomimo, że decyzja ta została wydana w oparciu o niekonstytucyjne przepisy;

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, polegającej na odmówieniu waloru wiarygodności zeznaniom obwinionego wskazujących, iż w październiku 2020 r. zagubił brytyjski dokument uprawniający do kierowania pojazdami, złożenia przez niego oświadczenia w Starostwie Powiatowym w I., w tym zakresie, jak również braku możliwości złożenia przedmiotowego dokumentu do uprawnionego organu, z uwagi na jego uprzednie zagubienie;

2. na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw z art. 109 § 2 k.p.w. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść, a będących wynikiem naruszenia wyżej wymienionych przepisów postępowania polegający na przyjęciu:

- iż obwiniony został w sposób prawidłowy zawiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy, w sytuacji gdy o postępowaniu dowiedział się w czasie doręczenia mu decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy oraz uznaniu przez sąd, że pismo z dnia 12.02.2021 r. doręczone obwinionemu w dniu 23.02.2021 r. stanowiło zawiadomienie o toczącym się postępowaniu o wydanie decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, w sytuacji, gdy obwiniony nie został prawidłowo poinformowany o toczącym się postępowaniu i w konsekwencji tegoż został pozbawiony podjęcia możliwości swoich praw przed organem I instancji;

- iż obwiniony w dniu 27 stycznia 2022 r. o godz. 9:50 na drodze publicznej w I. na (...) prowadził pojazd mechaniczny samochód marki P. o nr rej. (...) nie mając do tego uprawnień, w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw na sformułowanie takich wniosków, a sam obwiniony złożył prawidłowe i skuteczne oświadczenie o zagubieniu prawa jazdy, a nadto w sytuacji, gdy decyzja w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy na okres trzech miesięcy została wydana na podstawie niekonstytucyjnych przepisów;

3. na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw z art. 109 § 2 k.p.w. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 94 § 1 k.w. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż obwiniony w dniu 27 stycznia 2022 r. o godz. 9:50 na drodze na drodze publicznej w I. na (...) prowadził pojazd mechaniczny samochód marki P. o nr rej. (...) nie mając do tego uprawnień, w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw na sformułowanie takich wniosków, tym bardziej, że obwiniony udowodnił, iż od października 2020 r. nie posiadał fizycznego dokumentu brytyjskiego prawa jazdy, co zgłaszał odpowiednim organom, przez co nie miał możliwości zwrotu dokumentu do Starosty Powiaty (...) po wydanej w dniu 11 marca 2021 roku decyzji jak również złożył oświadczenie o zgubieniu prawa jazdy przed Starostwem Powiatowym w I.,

4. naruszenie przepisów prawa materialnego art. 102 ust 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami poprzez jego zastosowanie i wydanie niniejszego wyroku na podstawie decyzji dotyczącej przedłużenia zatrzymania prawa jazdy w sytuacji gdy wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.12.2022 r., sygn. akt K 4/21 orzeczono, że art. 7 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, rozumiany w ten sposób, że podstawę wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

5. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 102 ust 1e ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 102 ust 1c i 1 d ustawy o kierujących pojazdami poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż w dniu 27 stycznia 2022 roku skarżący prowadził pojazd silnikowy pomimo wydania decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy za przekroczenie prędkości o więcej niż 50 km/h, pomimo, iż decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy została wydana wyłącznie w oparciu o informację organu kontroli ruchu drogowego.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw z art. 109 § 2 k.p.w. obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie R. Z. od zarzucanego mu czynu i nieobciążanie obwinionego kosztami postępowania przed sądem drugiej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie, z uwagi na to, że przedstawione zarzuty należało uznać za niezasadne i wobec niestwierdzenia podstaw do uchylenia, bądź zmiany wyroku na korzyść obwinionego, niezależnie od granic zaskarżenia.

W ocenie sądu odwoławczego, podstawę zaskarżonego wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy zgodnie z art. 410 k.p.k. w zw z art. 82 § 1 k.p.w., a sąd pierwszej instancji ukształtował swoje przekonanie o sprawstwie obwinionego, w odniesieniu do zarzuconego mu wykroczenia, na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenionych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Wynikające z dowodów -na których oparł się sąd- ustalenia faktyczne stanowiące podstawę przypisania obwinionemu wykroczenia, były prawidłowe i nie zachodziły podstawy do ich zakwestionowania.

Nawiązując do zarzutu obrazy prawa materialnego odnoszącego się do kwalifikacji prawnej czynu, przypomnieć należy, że można go postawić tylko wówczas, gdy nie podważa się jednocześnie ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli natomiast nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego w takiej sytuacji obrońca powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wskazać, że mógł on mieć wpływ na treść wyroku właśnie co do kwalifikacji prawnej czynu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2022 r. sygn. akt II AKa 89/22, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12, poz. 233; postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 2 grudnia 2008 r., III KK 230/08, z dnia 20 listopada 2008 r., V KK 158/08 OSNwSK 2008, poz. 2340, z dnia 15 lutego 2007 r., IV KK 234/06, OSNwSK 2007, poz. 438; z 25 lipca 2005 r., V KK 61/05, OSNwSK 2005, poz. 1412, teza 17. Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego, Tom II. Komentarz aktualizowany, opubl.: LEX/el 2022).

Z kolei skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. w zw z art. 8 k.p.w. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, bądź, że argumentacja zaprezentowana przez sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki, co nie mogło zostać w rozpatrywanym przypadku stwierdzone. Odrzucenie przez sąd wyjaśnień obwinionego, w zakresie, w którym nie przyznał się do popełnienia przypisanego mu wykroczenia, przy uwzględnieniu innych dowodów, w tym przypadku zeznań świadka A. S. (1), złożonych pod groźbą odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, wspartych pozostałymi dowodami, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów. Nie zasługuje na uwzględnienie negowanie dokonanej oceny istniejących dowodów, bądź kwestionowanie opartych na nich ustaleń faktycznych, tylko dlatego, że są niekorzystne dla obwinionego i przeciwstawianie sprzecznych z nimi okoliczności bez istniejących ku temu podstaw. Obrazy art. 7 k.p.k. nie stanowi fakt, że ocena dowodów jest dla obwinionego niekorzystna i nie spełnia jego oczekiwań. Sąd odwoławczy nie znalazł więc podstaw do zakwestionowania dokonanej przez sąd pierwszej instancji oceny zebranych w sprawie dowodów, skoro skarżący nie wykazał jakich to błędów i w odniesieniu do których to dowodów dopuścił się sąd orzekający przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i dlaczego jego ustalenia faktyczne są nietrafne. W oparciu o zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w z art. 8 k.p.w. nie sposób także było uznać, że dokonana przez sąd rejonowy ocena przeprowadzonych dowodów była dowolna i sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego tylko dlatego, że sąd uznał za wiarygodne, w istotnej mierze konsekwentne zeznania świadka, a nie uznał sprzecznych z nimi wyjaśnień obwinionego.

W nawiązaniu do podniesionego przez obwinionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który również okazał się chybiony, przypomnieć trzeba, że zarzut taki nie może sprowadzać się jedynie do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd oceniając zebrany materiał dowodowy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach aniżeli te, na których oparł się ten sąd nie może prowadzić do wniosku, że rzeczywiście ten sąd dopuścił się przy wydaniu wyroku uchybienia o którym mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw z art. 109 § 2 k.p.w. Z uwagi na to, że ustalenia faktyczne przyjęte przez sąd pierwszej instancji wynikały z prawidłowo zgromadzonego i trafnie ocenionego co do wiarygodności materiału dowodowego, podniesiony w tym zakresie zarzut nie był zasadny i nie mógł skutkować uniewinnieniem obwinionego. Przeciwko takiemu uznaniu przemawiały zeznania funkcjonariusza Policji A. S. (1), która nie miała powodów do podania nieprawdy na niekorzyść obwinionego odnośnie okoliczności zdarzenia, a która to w sposób spójny i konsekwentny opisywała sytuację, wskazując podstawy przeprowadzonej kontroli oraz poczynione w jej trakcie ustalenia oraz przytoczyła tłumaczenia obwinionego, który twierdził, że ma uprawnienia, ale nie przy sobie, ale w domu (k.235v). Świadek jednocześnie potwierdziła odczytane jej zeznania, które złożyła w dniu 22 lutego 2022 roku, w postępowaniu wyjaśniającym (k.11), że obwiniony podczas kontroli twierdził również, że posiada aktualny dokument prawa jazdy w domu, który to faktycznie został mu zatrzymany, ale – według oświadczenia obwinionego- został mu już zwrócony ponieważ ustała przyczyna zatrzymania prawa jazdy. Należycie oceniony materiał dowodowy, na którym oparł się sąd pierwszej instancji pozwolił więc na ustalenie, że R. Z. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu wykroczenia drogowego.

Ustosunkowując się do podniesionego w tym zakresie przez obrońcę zarzutu obrazy prawa materialnego, mającego polegać na błędnym przyjęciu przez sąd rejonowy, iż obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. uznać należy, iż jest on pozbawiony merytorycznego uzasadnienia. Wymaga podkreślenia, że obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Zarzut obrazy prawa materialnego jest legitymowany tylko, gdy dotyczy błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowania nieodpowiedniego przepisu lub nie zastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Należy wówczas porównywać treść zastosowanego (niezastosowanego) przepisu prawa z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym. Zauważyć należy, że art. 135a ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym statuuje, że policjant zatrzyma prawo jazdy wydane przez państwo inne niż Rzeczpospolita Polska za pokwitowaniem w przypadku ujawnienia czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, z którą to sytuacją mieliśmy do czynienia w tej sprawie. Skutkiem zatrzymania prawa jazdy jest zawieszenie uprawnień (art. 123 p.r.d.) /R.A. Stefański, Konsekwencje prawne kierowania pojazdem po zatrzymaniu dokumentów stwierdzających uprawnienia do prowadzenia pojazdów albo po orzeczeniu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów bądź po cofnięciu uprawnień w trybie administracyjnym, ZW 1989, nr 1 s. 25-26). Zatrzymanie prawa jazdy wprawdzie nie powoduje utraty uprawnień ale zawiesza je, zatem sprawca nie może z nich korzystać. W art. 94 § 1 kw mowa jest o osobie która nie ma uprawnienia do prowadzenia pojazdu a nie o osobie, która nie posiada uprawnień lub została ich pozbawiona. Przez brak wymaganych uprawnień w rozumieniu art. 94 § 1 k.w. należy rozumieć zarówno sytuację, gdy dana osoba w ogóle nie uzyskała uprawnień do prowadzenia pojazdu określonej kategorii w sposób wskazany w przepisach ustawy - Prawo o ruchu drogowy lub posiadając de facto takie uprawnienia nie może w danej chwili ich realizować i z nich korzystać z uwagi np. na ich czasowe „zawieszenie", nie powodujące jednak ich definitywnej utraty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2019 r., IV KK 59/19). Ustawodawca w art. 94 § 1 k.w. posłużył się określeniem szerokim pozwalającym objąć jego zakresem nie tylko osoby, które w ogóle nie posiadały takich uprawnień ale też takie, które je posiadają ale nie mogą ich realizować. Warunkiem korzystania z posiadanych uprawnień do prowadzenia pojazdu nie jest samo posiadanie dokumentu je stwierdzającego. Osoba, której zatrzymano prawo jazdy nie posiada go w sensie fizycznym lub prawnym. W przypadku fizycznego zatrzymania prawa jazdy zostaje ono jej odebrane a w razie zatrzymania prawnego, polegającego na wydaniu postanowienia lub decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, posługiwanie się nim jest prawnie bezskuteczne (R.A. Stefański, Zatrzymanie prawa jazdy, Poznań 1993, s. 9) Zatrzymanie prawa jazdy wpływa zatem bezpośrednio na korzystanie z uprawnienia, które ono potwierdza. Bez niego nie jest możliwa realizacja tego uprawnienia (R.A. Stefański, Odpowiedzialność za kierowanie pojazdem silnikowym przez osobę, której zatrzymano prawo jazdy, PnD 2009, nr 7 s. 33-41). A z taką sytuacją mamy do czynienia w tej sprawie, bowiem w dacie inkryminowanego zdarzenia tj. 27 stycznia 2022r., jak słusznie to zauważył sąd pierwszej instancji, pozostawała w obrocie prawnym, decyzja Starosty Powiatowego w I. nr (...) z dnia 11 marca 2021 roku o zatrzymaniu prawa jazdy należącego do R. Z. na okres 3 miesięcy, z uwagi na niezwrócenie przez obwinionego brytyjskiego prawa jazdy do depozytu Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w I., pomimo ciążącego na nim obowiązku, o którym to został pouczony, gdy wprost w pkt. 1 decyzji z 11 marca 2021r. wskazano, że zatrzymanie prawa jazdy na okres 3 miesięcy będzie liczone od dnia zwrotu prawa jazdy do wskazanego organu. Nie kwestionując natomiast faktu, że jako równoważne z fizycznym zwrotem dokumentu prawa jazdy uznać można złożenie przez posiadacza prawa jazdy oświadczenia o zagubieniu dokumentu (nie można bowiem zwrócić dokumentu, którego się nie posiada), to należy podkreślić, że obwiniony takie oświadczenie złożył już po dacie czynu z 27 stycznia 2022r , bo dopiero w dniu 8 marca 2022 roku (po tym jak w dniu 7 marca 2022r. został po raz pierwszy przesłuchany co do zdarzenia z 27 stycznia 2022r. w omawianej sprawie i w wyjaśnieniach po raz pierwszy zawarł ze swojej strony informację – gdy brak dowodów na to by uczynił to wcześniej ustnie lub pisemnie- że dokument został zgubiony) , przy czym w ocenie sądu odwoławczego, nie sposób było dać mu wiary, skoro taka okoliczność wynikała jedynie z twierdzeń obwinionego, które ewidentnie pojawiły się dopiero po przesłuchaniu w niniejszej sprawie i nie została potwierdzona innymi dowodami. Nikt bowiem nie potwierdził aby przed 08 marca 2022r. obwiniony składał oświadczenia o utracie prawa jazdy, a prawdziwość twierdzeń obwinionego że prawa jazdy utracił przed dniem złożenia pisemnego oświadczenia z 8 marca 2022r, to podważyły, zeznania kontrolującej obwinionego policjantki, której w dniu 27 stycznia 2022r. nie wspominał o tym aby prawo jazdy zgubił, a wręcz zapewniał że je posiada (co wynika z konsekwentnych zeznań tej policjantki), ponadto żaden z organów, tj. Starostwo Powiatowe czy Komenda Powiatowa Policji, nie potwierdził prawdziwości słów obwinionego, strona angielska – na zapytanie strony polskiej- nie wskazała też na nieważność, zagubienie angielskiego prawa jazdy. Nadto oświadczenie obwinionego z 8 marca 2022r. też trudno uznać za wiarygodne, gdyż w jego treści nie był on w stanie podać żadnych bliższych okoliczności zagubienia prawa jazdy, ale twierdzi w nim że dokument został zagubiony w październiku 2020r., gdy okoliczności takiej nie podawał wcześniej np. w postępowaniu dot. decyzji z 11 marca 2021r., gdy również nic o zagubieniu prawa jazdy nie mówił też policjantce w dniu zdarzenia 27 stycznia 2022r., zaś okoliczność ta miała przecież duże znaczenie dla biegu tych spraw i logiczne jest, że obwiniony powinien zadbać o to żeby pisemnie – o ile by faktycznie stwierdził zagubienie prawa jazdy- wcześniej tj. przed 08 marca 2022r. poinformować o tym policję czy starostę lub ustnie kontrolującą go policjantkę. Stąd słusznie sąd I instancji uznał, że wersja obwinionego jest tylko wyrazem przyjętej przez niego linii obrony, a jego relacje niewiarygodne, naiwne i sprzeczne z pozostałym , wiarygodnym materiałem dowodowym, który to materiał dawał podstawy do przypisania mu czynu z art. 94§1 k.w.

W nawiązaniu do zarzutu obrazy prawa materialnego tj. art. 102 ust 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami poprzez jego zastosowanie i wydania wyroku na podstawie decyzji administracyjnej, zapadłej w oparciu o niekonstytucyjny przepis prawny stwierdzić należało, że również ten zarzut okazał się niezasadny. Przede wszystkim bowiem należy zaakcentować to, co wielokrotnie czynił Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu przywołanego przez skarżącego wyroku z dnia 13 grudnia 2022 r., wydanego pod sygn. akt K 4/21, że przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. został uznany za niezgodny z Konstytucją jedynie rozumiany w ten sposób, że podstawę wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 u.k.p., stanowi wyłącznie informacja organu kontroli ruchu drogowego o ujawnieniu popełnienia czynu opisanego w art. 135 ust. 1 pkt 2 p.r.d (art. 135a ust 1 pkt 2 p.r.d.), a zatem tak jak jest on rozumiany w orzecznictwie administracyjnym. Powyższe oznacza, że zatrzymanie prawa jazdy przy zastosowaniu art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. nie zawsze będzie dokonane niezgodnie z Konstytucją, co podkreślił także Trybunał Konstytucyjny wskazując, że do zatrzymania prawa jazdy w trybie przewidzianym w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 u.k.p. może dojść w stanach faktycznych istotnie różniących się względem siebie. W ocenie sądu odwoławczego za taki stan faktyczny, do którego nie będzie odnosił się wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 2022 r. wydany w sprawie o sygn. akt II K 4/21, należy zatem uznać sytuację, w której podstawą wydania przez Starostę Powiatowego decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy będzie nie tylko sama informacja organu kontroli ruchu drogowego, a nadto samemu kierującemu zostanie umożliwione podjęcie obrony i ewentualnego zakwestionowania prawidłowości pomiaru lub złożenia wniosków dowodowych. Sam Trybunał w uzasadnieniu tego wyroku zwracał zresztą wielokrotnie uwagę na to, że problemem stosowania art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. tak jak jest on rozumiany w orzecznictwie administracyjnym są przede wszystkim: związanie starosty informacją otrzymaną od organu kontroli ruchu drogowego i brak możliwości przeprowadzenia przez niego samodzielnego postępowania dowodowego pozwalającego ustalić, czy przesłanki zastosowania sankcji w postaci zawieszenia prawa jazdy faktycznie zaistniały, a w konsekwencji uniemożliwienie stronie zgłaszania dowodów na poparcie swoich twierdzeń (np. o nieprawidłowościach podczas pomiaru prędkości lub ustalania liczby przewożonych pasażerów) i żądania od organu przeprowadzenia dowodu z urzędu, co w efekcie czyni ewentualną późniejszą kontrolę instancyjną czy sądowo - administracyjną w istocie pozorną. W rozpatrywanym przypadku nie może być natomiast mowy o wadliwym rozumieniu przepisu art. 7 ust. 2 ustawy z 2015 r. skoro – co wynika z dołączonych akt postępowania administracyjnego, z których sąd I instancji przeprowadził dowód- u podstaw zatrzymania prawa jazdy leży prawomocny mandat karny, wydany w związku z przekroczeniem przez stronę prędkości dopuszczalnej o więcej niż 50 km/h, którego R. Z. nie kwestionował i który uregulował, a więc nie tylko informacja organu kontroli ruchu drogowego na którą powołuje się obrońca. W takiej sytuacji nie sposób było przyjąć, że doszło do niezgodnego z prawem - jak sugeruje skarżący - zatrzymania prawa jazdy wyłącznie w oparciu o informację o jakiej mowa w tym przepisie. Również w orzecznictwie sądowym jest zauważane, że Trybunał zawęził swoją wypowiedź wyłącznie do sytuacji faktycznych nieprzyjęcia mandatu przez kierowcę (punkt 4.3.2. uzasadnienia wyroku) - (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 września 2023 r., sygn. akt III SA/Po 385/23, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 14 września 2023 r., II SA/Sz 546/23). W ocenie sądu odwoławczego, w tej sprawie nie sposób poza tym doszukać się wystąpienia drugiej z analizowanej przez Trybunał sytuacji, czyli pozbawienia R. Z. możliwości przedstawienia swoich racji w toku postępowania w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy. Jak wynika z lektury załączonych akt administracyjnych, R. Z. odebrał osobiście w dniu 23 lutego 2021 roku, pismo zawierające zawiadomienie o wszczęciu z urzędu, w związku z otrzymaną w dniu 22 stycznia 2021 roku, informacją przesłaną przez Główny Inspektorat Transportu Drogowego w W., dotyczącą kierowania w dniu 26 września 2020 r. w miejscowości K. pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h, w obszarze zabudowanym, postępowania w sprawie zatrzymania prawa jazdy, którym to został poinformowany o prawie do czynnego udziału w postępowaniu i pouczony o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, przed wydaniem decyzji oraz składania nowych wniosków i wyjaśnień w sprawie. Obwiniony skorzystał zaś z przysługujących mu uprawnień, gdyż przed wydaniem decyzji, zapoznał się z aktami tej sprawy w dniu 09 marca 2021 roku, nie podnosząc przy tym, by informacja organu ruchu drogowego o przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h w obszarze zabudowanym, nie odzwierciedlała stanu rzeczywistego. Ponadto R. Z. nie składał w trakcie postępowania, przed wydaniem decyzji z 11 marca 2021r. żadnych wniosków ani wyjaśnień, a także pokwitował – co wynika z adnotacji na decyzji z datą 08 kwietnia 2021r.-odbiór wydanej w tym przedmiocie decyzji, nie wnosząc od niej odwołania. Decyzja ta – znana obwinionemu- stała się więc prawomocna, a jej legalności, wbrew stanowisku skarżącego, z uwagi na przytoczone okoliczności, nie sposób było kwestionować.

Reasumując powyższe rozważania uznać należało, że sąd pierwszej instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia oraz nie naruszył prawa materialnego ani przepisów postępowania. Z przedstawionych względów, nie zachodziły podstawy do uniewinnienia obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu bądź przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, bowiem w ocenie sądu odwoławczego, materiał dowodowy na którym się oparł sąd pierwszej instancji został prawidłowo oceniony i był wystarczający do stwierdzenia, że sprawcą tego wykroczenia był obwiniony. Sąd odwoławczy nie stwierdził również uchybień stanowiących podstaw do uchylenia orzeczenia, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i ich wpływu na treść orzeczenia. Jeszcze raz należy podkreślić, że na dzień czynu tj. 27 stycznia 2022r. obowiązywała wiadoma obwinionemu decyzja z 11 marca 2021r. o zatrzymaniu mu angielskiego prawa jazdy na okres 3 miesięcy, w treści której wskazano że okres zatrzymania będzie liczony od dnia zwrotu prawa jazdy, co na dzień czynu nie nastąpiło, zaś pierwsze oświadczenia obwinionego o zagubieniu prawa jazdy (nota bene mało wiarygodne) pochodzą z marca 2022r. tj. obwiniony złożył je po czynie, przy czym wydanie decyzji administracyjnej z 11 marca 2021r. z rygorem natychmiastowej jej wykonalności powodowało, że kierujący był traktowany na czas wykroczenia jako osoba nie mająca uprawnień do kierowania pojazdami.

W związku z nieuwzględnieniem apelacji wywiedzionej przez obrońcę na korzyść obwinionego w sprawie z oskarżenia publicznego, należało zasądzić od obwinionego opłatę i zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw z art. 121 § 1 k.p.w., art. 8 w zw z art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 2023.123 t.j.) i § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467), uznając, że z uwagi na sytuację majątkową obwinionego oraz wysokość uzyskiwanych przez niego dochodów, nie zachodziły podstawy do zwolnienia go od wydatków i opłaty za postępowanie przed sądem drugiej instancji.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.