Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2024r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2024r. w Warszawie

sprawy M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rekompensatę z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek odwołania M. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 14 kwietnia 2022 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że od 1 stycznia 2022 roku przyznaje M. G. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

UZASADNIENIE

M. G. w dniu 27 maja 2022r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 14 kwietnia 2022r., znak: (...), odmawiającej przyznania prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu odwołania wskazała, że w Zakładach (...) sp. z o.o., gdzie była zatrudniona przez 7 lat, 3 miesiące i 18 dni, oraz w Krajowym Związku Rewizyjnym Spółdzielni (...) sp. z o.o. w W., gdzie była zatrudniona przez 12 lat, wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych jako składacz fotoskładu. Praca ta wymieniona jest w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r., w dziale XI pod poz. 2 oraz w wykazie A dziale XI poz. 2 pkt 5 zarządzenia Nr 37 Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z 25 października 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu nauki, szkolnictwa wyższego i techniki.

Dodatkowo ubezpieczona zarzuciła, że choć u obu wskazanych pracodawców wykonywała pracę w tych samych warunkach oraz na jednakowych stanowiskach, to organ rentowy uznał tylko jedno świadectwo pracy z (...) sp. z o.o. Nie uznał natomiast świadectwa pracy z Wydawnictwa Spółdzielczego (...) sp. z o.o., które w 2016 roku ogłosiło upadłość i już nie istnieje. W związku z tym nie ma możliwości dostarczenia jakiegokolwiek dokumentu i udowodnienia przez ubezpieczoną swoich racji ( odwołanie z 27 maja 2022r. - k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z 27 czerwca 2022r. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a uzasadniając przedstawione stanowisko powołał się na przepisy ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS i ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych oraz zacytował § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Dalej wskazał, że M. G. na dzień 31 grudnia 2008r. udowodniła łącznie 7 lat, 3 miesiące i 18 dni pracy w warunkach szczególnych. Zakład nie uznał ubezpieczonej okresu pracy w warunkach szczególnych od 2 listopada 1997r. do 31 grudnia 2008r., kiedy była zatrudniona w Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o., ponieważ świadectwo pracy w warunkach szczególnych, wystawione przez Krajowy Związek Rewizyjny Spółdzielni (...), nie spełnia wymogów formalnych, gdyż brak wskazania w nim zarządzenia właściwego ministra lub uchwały centralnego związku spółdzielczego, któremu podlegał zakład ze wskazaniem charakteru pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu i punktu załącznika. Dodatkowo organ rentowy zwrócił uwagę, że w świadectwie pracy z 30 kwietnia 2016r., wystawionym przez Wydawnictwo Spółdzielcze sp. z o.o., w punkcie 4.8, dotyczącym wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, znajduje się zapis „nie dotyczy” (odpowiedź na odwołanie z 27 czerwca 2022r., k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. G., ur. (...), w okresie od 10 września 1976r. do 31 lipca 1980r. była zatrudniona w (...) jako uczeń w zawodzie składacza ręcznego, a potem jako składacz ręczny (świadectwo pracy z 31 lipca 1980r., k. 3 akt kapitału początkowego). Następnie od 14 października 1980r. do 31 października 1997r. pracowała w Wydawnictwie (...) - (...) sp. z o.o. w W., gdzie w okresie od 22 lutego 1984r. do 30 września 1989r. korzystała z urlopu wychowawczego (świadectwo pracy z 28 października 1997r., k. 5 akt kapitału początkowego). W dniu 25 lutego 2022r. wskazany pracodawca wystawił ubezpieczonej świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w którym potwierdził, że ubezpieczona od 1 stycznia 1990r. do 31 października 1997r. wykonywała pracę składacza fotoskładu i w tym czasie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę o charakterze: procesy składu z zastosowaniem elektronicznych monitorów ekranowych, wymienioną w Wykazie A dziale XI poz. 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. (Dz. U. z 1983r. Nr 8 poz. 43 ze zm.) na stanowisku składacza fotoskładu (przy bezpośredniej obsłudze monitora ekranowego), wymienionym w Wykazie A dziale XI poz. 2 pkt 5 załącznika nr 1 do zarządzenia Nr 37 Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z 25 października 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu nauki, szkolnictwa wyższego i techniki dotyczącego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8 poz. 443) (świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze z 25 lutego 2022r., k. 35-36 akt emerytalnych).

W dniu 2 listopada 1997r. M. G. została zatrudniona w Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o. w W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku składacza komputerowego w dziale fotoskładu (umowa o pracę z 2 listopada 1997r. – akta osobowe). Pracowała do 30 kwietnia 2016r., tj. do daty zakończenia stosunku pracy w związku z wypowiedzeniem pracodawcy z powodu likwidacji stanowiska pracy. W wystawionym przez pracodawcę świadectwie pracy w punkcie 4.8, który dotyczy wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze, wskazano „nie dotyczy” (świadectwo pracy z 30 kwietnia 2016r. – akta osobowe).

W Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o. w W., które było zakładem poligraficznym, M. G. pracowała w dziale fotoskładu, w małym pomieszczeniu w piwnicy, gdzie znajdowały się duże monitory kineskopowe, ustawione do siebie tyłem, a także czytnik i klawiatura. Na ekranach monitorów znajdowała się siatka zabezpieczająca, która odpadała. Zadaniem ubezpieczonej, do której trafiały materiały do składu, było wykonywanie pracy na klawiaturze, przepisanie tekstów z maszynopisów, ich składanie i korekta oraz redakcja techniczna. Wraz z ubezpieczoną pracowała w tym samym czasie A. L., która również wykonywała pracę przy monitorze. Godziny pracy w Wydawnictwie w ramach pełnego etatu były ustalone na 7,5 godziny. Ubezpieczona oraz A. L. rozpoczynały pracę o 7.30, a kończyły o 15.00. W latach 1997-1999 czas pracy był dłuższy z uwagi na dużą ilość pracy (zeznania świadka A. L., k. 20-21 a.s.; zeznania ubezpieczonej, k. 21-22 a.s.).

W dniu 12 stycznia 2021r. M. G. wystąpiła z wnioskiem o emeryturę. Świadczenie emerytalne wraz z okresową emeryturą kapitałową zostało jej przyznane decyzjami z 25 stycznia 2021r. (wniosek o emeryturę, k. 1-12 akt emerytalnych; decyzje z 25 stycznia 2021r., k. 13-22 akt emerytalnych).

W dniu 24 stycznia 2022r. ubezpieczona złożyła wniosek o przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych (wniosek z 24 stycznia 2022r., k. 23 akt emerytalnych). Pismem z 11 lutego 2022r. została poinformowana przez ZUS o konieczności przedstawienia świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (pismo z 11 lutego 2022r., k. 27 akt emerytalnych). W dniu 15 marca 2022r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno – rentowego, do którego dołączyła świadectwa pracy oraz inne dokumenty kadrowe, a także świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze z dnia 25 lutego 2022r., wystawione przez Wydawnictwo (...) - (...) sp. z o.o., świadectwo pracy w warunkach szczególnych z 14 marca 2022r., wystawione przez Krajowy Związek Rewizyjny Spółdzielni (...), a także świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze z 14 marca 2022r., które sama podpisała (wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno – rentowego z załącznikami, k. 29-54 akt emerytalnych).

Decyzją z 14 kwietnia 2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję odmawiającą M. G. prawa do rekompensaty (decyzja organu rentowego z 14 kwietnia 2022r., k. 63-64 akt emerytalnych).

Podstawą ustalenia powyższego stanu faktycznego były powołane dokumenty przedstawiające przebieg postępowania przed organem rentowym oraz te, które zostały zgromadzone w aktach osobowych M. G. i które ubezpieczona przedstawiła w postępowaniu prowadzonym przez organ rentowy dla potwierdzenia okresów zatrudnienia, w tym okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Pozwoliły one na ustalenie przebiegu postępowania przed Zakładem, a przede wszystkim na dokonanie ustaleń odnośnie okresów pracy M. G., zajmowanych przez nią stanowisk oraz charakteru wykonywanej pracy. Obiektywny charakter tych dokumentów nie budził wątpliwości Sądu, dlatego zostały one ocenione jako wiarygodne. Takiej oceny Sąd dokonał także w odniesieniu do zeznań świadka A. L. oraz ubezpieczonej, które korelują ze sobą, prezentując w sposób spójny charakter pracy M. G. w okresie zatrudnienia w Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Regulacja dotycząca prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegała się M. G., została wprowadzona do ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2023r., poz. 164). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób obliczenia określają art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III „Rekompensata”. Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy (stan prawny obowiązujący w dacie złożenia wniosku przez ubezpieczonego i wydania zaskarżonej decyzji) wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia . Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

W rozpatrywanej sprawie nie zachodzi negatywna przesłanka przyznania M. G. prawa do rekompensaty. Ubezpieczona nie miała przyznanego prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na prace wykonywane w warunkach szczególnych. Wobec tego Sąd dokonał analizy, czy spełnione zostały przesłanki pozytywne, o których była mowa. Analizę rozpocząć należy od przypomnienia, że zgodnie z cytowanymi przepisami ustawy o emeryturach pomostowych prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948r., które przed 1 stycznia 2009r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty, będą uwzględnione tylko te okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego , do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje bowiem w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak takich dokumentów nie oznacza jednak braku możliwości wykazania faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych przy użyciu innych środków dowodowych. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984r., III UZP 6/84; z dnia 21 września 1984r., III UZP 48/84; a także wyroki: Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999r., II UKN 619 i Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 grudnia 2004r., III AUa 2474/03). Jednocześnie, potwierdzenie przez pracodawcę w świadectwie pracy faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub informacja, że praca taka nie była wykonywana - z uwagi na to, że świadectwo jest dokumentem prywatnym - nie stanowi bezwzględnej przesłanki do przyznania wcześniejszej emerytury czy rekompensaty bądź odmowy ich przyznania. Organ rentowy, a także sąd, mają prawo i zarazem obowiązek zweryfikować prawdziwość oświadczenia pracodawcy wynikającego z takiego dokumentu i ostatecznie nie uwzględnić go. Tak właśnie było w przedmiotowej sprawie. Ubezpieczona przedstawiła w ZUS świadectwo pracy, w którym Wydawnictwo Spółdzielcze sp. z o.o. w punkcie 4.8 wskazało na niewykonywanie przez ubezpieczoną pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy na taką okoliczność powołał się toku postępowania, akcentując zarazem, że świadectwa pracy w warunkach szczególnych u ww. pracodawcy, wystawione przez ubezpieczoną oraz przez Krajowy Związek Rewizyjny Spółdzielni (...) nie spełniają wymogów formalnych. Sąd potwierdza, że prawidłowość ww. świadectw pracy w warunkach szczególnych budzi wątpliwości formalne, dlatego, że dokument taki wystawia pracodawca bądź jego następca prawny. Pracownik ani podmiot, który nie jest następcą prawnym, a tak jest z Krajowym Związkiem Rewizyjnym Spółdzielni (...), nie są podmiotami do tego uprawnionymi. Jeśli chodzi zaś o punkt 4.8 świadectwa pracy z 30 kwietnia 2016r., to organ rentowy nie ma racji wskazując, iż wyklucza on możliwość ustalenia faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych oraz przyznania rekompensaty. W takiej sprawie, jak rozpatrywana, istotne jest przede wszystkim ustalenie, jaką pracę faktycznie wykonywała osoba ubiegająca się o rekompensatę. Nazwa stanowiska pracy nie ma charakteru przesądzającego, podobnie jak kwalifikacja wykonywanej pracy, jakiej dokonał pracodawca.

Uwzględniając powyższe, Sąd w rozpatrywanej sprawie przeprowadził postępowanie dowodowe i ustalił, że M. G. w Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o. wykonywała ten sam rodzaj pracy co w Wydawnictwie (...) – (...) sp. z o.o. Jako składacz komputerowy w dziale fotoskładu, pracując między innymi wraz z A. L., zajmowała się bezpośrednią obsługą monitora ekranowego. Był to duży monitor kineskopowy, wyposażony dodatkowo w czytnik i klawiaturę. Zadaniem ubezpieczonej, do której trafiały materiały do składu, było przepisanie tekstów z maszynopisów, ich składanie w systemie graficznym i korekta oraz redakcja techniczna. Wskazane czynności były wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy (w poligrafii czas ten był ustalony na 7,5 godziny), cały czas przy użyciu komputera.

Biegły sądowy z zakresu BHP Z. C., któremu Sąd zlecił wydanie opinii potwierdził, że praca ubezpieczonej w Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o. była pracą w warunkach szczególnych, na jaką wskazuje Wykaz A stanowiący załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, w którym w Dziale XI („W poligrafii”) w punkcie 2 uwzględniono „procesy składu z zastosowaniem elektronicznych monitorów ekranowych”. Ubezpieczona taki właśnie rodzaj prac wykonywała nie tylko w Wydawnictwie (...) – (...) sp. z o.o., ale również w Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o.

Sąd ocenił opinię biegłego jako rzetelną. Biegły oparł się na zgromadzonych dokumentach, a także uwzględnił zeznania ubezpieczonej oraz świadka. Przeanalizował również obowiązujące przepisy i na tej podstawie przedstawił poprawne wnioski. Ubezpieczona ich nie kwestionowała. Również organ rentowy nie zgłosił do opinii uwag i zastrzeżeń. Mimo, że wniósł o oddalenie odwołania i wskazał, że nie podziela opinii biegłego z zakresu BHP, to w piśmie z 29 maja 2023r. (k. 67-68 a.s.) nie przedstawił żadnych argumentów przemawiających za wadliwością wniosków Z. C.. Zdaniem Sądu, stanowisko Zakładu wobec opinii biegłego opierało się na twierdzeniu o dowodach, jakie obowiązują w postępowaniu przed organem rentowym, nie zaś na zarzutach czy uwagach wobec tego, co wskazał biegły.

Wobec powyższego Sąd, mimo stanowiska ZUS, podzielił ocenę biegłego Z. C., przyjmując zarazem, że M. G. spełnia przesłanki do przyznania rekompensaty. Okres pracy w warunkach szczególnych, którym się legitymuje, wyliczony jako suma okresu uwzględnionego przez ZUS, wynoszącego 7 lat, 3 miesiące i 18 dni, oraz okresu pracy w Wydawnictwie Spółdzielczym sp. z o.o. od 2 listopada 1997r. do 31 grudnia 2008r. – po odliczeniu urlopu bezpłatnego od 10 lutego 2003r. do 14 lutego 2003r., od 10 marca 2003r. do 14 marca 2003r., od 17 listopada 2003r. do 21 listopada 2003r. i od 22 listopada 2004r. do 26 listopada 2004r. oraz okresów zwolnień lekarskich, wyszczególnionych w świadectwie pracy z 30 kwietnia 2016r. – wynosi ponad 15 lat.

W konsekwencji odwołanie, jako uzasadnione, podlegało uwzględnieniu. Na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję przyznając M. G. rekompensatę z tytułu pracy w warunkach szczególnych od 1 stycznia 2022r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym ubezpieczona złożyła pierwszy wniosek o przeliczenie rekompensaty. Co prawda do wniosku tego nie dołączyła świadectwa pracy w warunkach szczególnych i została przez ZUS wezwana do jego przedstawienia, skutkiem czego w marcu 2022r. raz jeszcze złożyła wniosek o przeliczenie świadczenia emerytalnego, niemniej jednak to wniosek ze stycznia 2022r. zapoczątkował postępowanie w sprawie o rekompensatę i od pierwszego dnia miesiąca, w którym doszło do złożenia tego wniosku, należało przyznać ubezpieczonej rekompensatę.