Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2023 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 października 2023 roku w Warszawie

sprawy A. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o zasiłek opiekuńczy

w związku z odwołaniem A. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 11 kwietnia 2022 roku, znak: (...)

na skutek apelacji wniesionej przez ubezpieczoną

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 marca 2023r., sygn. akt VI U 229/22

oddala apelację;

zasądza od A. Z. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

sędzia Agnieszka Stachurska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 marca 2023r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ
w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, orzekając w sprawie o sygnaturze akt VI U 229/22 z odwołania A. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 kwietnia 2022 roku, nr (...), dotyczącej odmowy przyznania zasiłku opiekuńczego, oddalił odwołanie.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

A. Z. miała przyznane zasiłki z ubezpieczenia chorobowego w okresach:

- od dnia 3 listopada 2021r. do dnia 5 listopada 2021r.

- od dnia 10 stycznia 2022r. do dnia 14 stycznia 2022r.

- od dnia 24 stycznia 2022r. do dnia 26 stycznia 2022r.

- od dnia 1 lutego 2022r. do dnia 7 lutego 2022r.

Podstawa wymiaru zasiłku opiekuńczego, przyjmując do jego wyliczenia przychód za okres od stycznia do grudnia 2021 roku, wynosiła 580,36 zł. W związku z tym, że między niezdolnościami do pracy od 3 listopada 2021 roku do 5 listopada 2021 roku i od 10 stycznia 2022 roku do 14 stycznia 2022 roku była przerwa dłuższa niż miesiąc kalendarzowy, to podstawę wymiaru zasiłku opiekuńczego za okres od 10 stycznia 2022 roku do 14 stycznia 2022 roku ZUS obliczył, przyjmując przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych od stycznia do grudnia 2021r. Wyłączony został przychód za miesiące styczeń, kwiecień, czerwiec, gdyż wówczas ubezpieczona przepracowała mniej niż połowę miesiąca.

Sąd Rejonowy wskazał, że stan faktyczny w sprawie był bezsporny. Został ustalony na podstawie faktów przyznanych. Jeśli chodzi zaś o dowód z przesłuchania stron, to został ograniczony do przesłuchania A. Z., jednak nie okazał się przydatny dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie wniósł nowych i istotnych faktów do stanu faktycznego.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Rejonowy wskazał, że spór dotyczył podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego. Odwołująca się nie kwestionowała wyliczenia ZUS, zgodnie z którym podstawa wymiaru zasiłku opiekuńczego, przy uwzględnieniu przychodu za okres od stycznia do grudnia 2021 roku, wynosiła 580,36 zł. Spór koncentrował się wokół zastosowania przez organ rentowy art. 43 ustawy zasiłkowej w jego obecnym brzmieniu, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022r. Zgodnie z nim podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż miesiąc kalendarzowy. W poprzednim stanie prawnym przepis ten stanowił, że podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe. Sąd Rejonowy ocenił, że organ rentowy prawidłowo zastosował ww. przepis w jego obecnym brzmieniu i nie doszło do zadziałania prawa wstecz, jak wywodziła to odwołująca się. Istotne jest bowiem, kiedy powstało prawo do zasiłku opiekuńczego, a to w realiach niniejszej sprawy powstało już w nowym stanie prawnym. Odwołująca się domaga się ustalenia podstawy wymiaru zasiłku opiekuńczego począwszy od dnia 10 stycznia 2022 roku, a nowe brzmienie przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 roku. W związku z powyższym, nie doszło do działania prawa wstecz. Zdarzenie ubezpieczeniowe zaistniało już w okresie obowiązywania nowego stanu prawnego i bez znaczenia jest, że okres poprzedniej niezdolności do pracy miał miejsce jeszcze w poprzednim stanie prawnym. Nie to jest punktem odniesienia, lecz data powstania prawa do zasiłku (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 20 marca 2023r. wraz z uzasadnieniem, k. 27 i 31-33 a.s.).

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła A. Z., zaskarżając je w całości. Zarzuciła wyrokowi naruszenie art. 43 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022r. w związku z art. 43 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021r. poprzez odniesienie miesięcznej przerwy w pobieraniu zasiłków do grudnia 2021r., kiedy to przepis w obecnym brzmieniu nie obowiązywał i w konsekwencji zastosowanie podstawy wymiaru zasiłku ustalonej na nowo w 2022r. A. Z. zarzuciła również naruszenie wynikającej z art. 2 Konstytucji zasady ochrony zaufania jednostki do Państwa, niedziałania prawa wstecz oraz ochrony praw nabytych. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę zaskarżonej w odwołaniu decyzji i przyznanie prawa do zasiłku opiekuńczego za okresy: od 10 stycznia 2022r. do 14 stycznia 2022r., od 24 stycznia 2022r. do 26 stycznia 2022r. oraz od 1 lutego 2022r. do 7 lutego 2022r. od podstawy wymiaru wynoszącej 6.839,63 zł brutto.

W uzasadnieniu apelacji odwołująca się wskazała, że Sąd Rejonowy nie miał racji stwierdzając, że bez znaczenia jest to, że okres niezdolności do pracy przypadał w poprzednim stanie prawnym. Z zasad konstytucyjnych ochrony praw nabytych, niedziałania prawa wstecz oraz zaufania obywateli do Państwa wynika, że przepis w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022r. powinien być stosowany do zdarzeń mających miejsce od stycznia 2022r. Również wystąpienie przerwy w wymiarze miesiąca powinno być badane od 2022r., natomiast w przypadku, gdy przerwa miała miejsce do końca 2021r. powinno się wziąć pod uwagę wówczas obowiązujące przepisy co do jej długości, tj. okres trzech miesięcy. Natomiast występowanie przerwy w wysokości miesiąca można byłoby badać w lutym i następnych miesiącach 2022r. Wtedy powinno się wziąć pod uwagę, czy od początku 2022r. wystąpił okres przerwy w wymiarze miesiąca. Natomiast Zakład Ubezpieczeń Społecznych badał, czy przerwa w wymiarze miesiąca obowiązująca od początku 2022r. miała miejsce w 2021r. Skoro przepis art. 43 ustawy zasiłkowej w zmienionym brzmieniu, tj. nakazującym przeliczanie podstawy wymiaru zasiłku za każdym razem, gdy przerwa w pobieraniu zasiłku wyniesie miesiąc kalendarzowy, obowiązuje od początku 2022r., to przepis w nowym brzmieniu powinien być stosowany w całości od 2022r., a jego obowiązywanie i skutki nie powinny być odnoszone do roku 2021, kiedy miał inne brzmienie. Zdaniem A. Z. to, czy zaistniał miesiąc kalendarzowy przerwy w pobieraniu zasiłku i konieczność przeliczenia podstawy wymiaru powinno być oceniane dopiero od 2022r., tj. miesiąc przerwy mógłby wystąpić najwcześniej w styczniu 2022r. Odwołująca się podkreśliła również, że w wyniku nowelizacji ustawy zasiłkowej doszło do pogorszenia jej sytuacji w zakresie ustalenia podstawy wymiaru zasiłku z mocą wsteczną, gdyż w styczniu 2022r. doszło do zmniejszenia podstawy wymiaru jej zasiłku w oparciu o nowe przepisy zastosowane bezpośrednio do okresu przed styczniem 2022r., gdy one nie obowiązywały ( apelacja z dnia 8 maja 2023r., k. 37-38 a.s.).

W odpowiedzi na apelację z dnia 28 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od A. Z. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając przedstawione stanowisko pełnomocnik Zakładu wskazał, że brak jest podstaw do przyjęcia argumentacji A. Z., ponieważ przepis art. 43 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022r., został zmieniony na mocy art. 4 pkt 9 w zw. z art. 23 pkt 2 ustawy z dnia 24 czerwca 2021r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw. Jednocześnie wskazana ustawa nowelizująca wprowadziła przepisy intertemporalne, zgodnie z którymi, zasiłki oraz świadczenie rehabilitacyjne, do których prawo powstało przed dniem 1 stycznia 2022r., wypłaca się w wysokości, na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2022r., za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy. W związku z powyższym, skoro prawo do zasiłków opiekuńczych przysługuje A. Z. za okresy od 10 stycznia 2022r. do 14 stycznia 2022r., od 24 stycznia 2022r. do 26 stycznia 2022r. oraz od 1 lutego 2022r. do 7 lutego 2022r., to zgodnie z treścią powołanych przepisów intertemporalnych, brak podstaw do ustalenia wysokości przysługujących ubezpieczonej świadczeń z zastosowaniem art. 43 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022r. Prawo do ww. świadczeń powstało po przerwie w pobieraniu należnych ubezpieczonej świadczeń i jednocześnie po dniu 1 stycznia 2022r., a zatem nie przysługują one za okres nieprzerwanej niezdolności do pracy, powstałej przed dniem 1 stycznia 2022r. Organ rentowy ustalił zatem wysokość należnych A. Z. świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Mając powyższe na względzie wniesiono o oddalenie apelacji (odpowiedź na apelację z dnia 28 lipca 2023r., k. 52-54 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja A. Z. podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe i nie narusza dyspozycji przepisów prawa materialnego, przywołanych przez Sąd Rejonowy, a także przez apelującą. W związku z tym zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, zaś wniesiony przez A. Z. środek zaskarżenia stanowi jedynie polemikę z poprawnymi rozważaniami Sądu I instancji, która nie ma oparcia w przepisach. Jeśli chodzi zaś o ustalenia faktyczne, poczynione w postępowaniu pierwszo instancyjnym, to podkreślić należy, że nie zostały one zakwestionowane w apelacji, poza tym strony nie były w sporze co do okoliczności faktycznych, dlatego też Sąd II instancji, aprobując ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, przyjął je za własne, co powoduje, że nie zachodzi potrzeba ich powtarzania.

Przechodząc do szczegółowej oceny zarzutów apelującej, jeszcze raz należy przypomnieć, że art. 43 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz. U. z 2022r.,. poz. 1732, zwana dalej ustawą zasiłkową) został zmieniony od 1 stycznia 2022r. Zmiana została dokonana w art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 24 czerwca 2021r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych ustaw (Dz. U. 2021r., poz. 1621, zwana dalej ustawą zmieniającą). Ustawodawca wprowadził dodatkowo przepis przejściowy. Jest nim art. 21 ustawy zmieniającej, o którym A. Z. nie wspomina w apelacji, a jest w sprawie istotny. Przewiduje on, że zasiłki oraz świadczenie rehabilitacyjne, do których prawo powstało przed dniem 1 stycznia 2022r., wypłaca się w wysokości, na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2022r., za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy. Z przepisu tego wynika, że – mimo zmiany regulacji - stan prawny obowiązujący przed 1 stycznia 2022r. stosuje się nadal do sytuacji, gdy prawo do zasiłku lub świadczenia rehabilitacyjnego powstało przed tą datą. O powstaniu prawa przed 1 stycznia 2022r. można zaś mówić tylko w takim przypadku, gdy sytuacja powodująca konieczność przyznania określonego świadczenia (niezdolność do pracy osoby ubezpieczonej czy też konieczność opieki nad innym członkiem rodziny) oraz spełnienie przesłanek uzasadniających jego przyznanie zaistniała zanim doszło do zmiany przepisów, a więc przed 1 stycznia 2022r. Trudno wyobrazić sobie sytuację, by o powstaniu przed tą datą prawa do zasiłku czy świadczenia rehabilitacyjnego można było mówić w sytuacji, kiedy – jak w przedmiotowej sprawie – zaistnienie konieczności sprawowania opieki nad członkiem rodziny wystąpiło po 1 stycznia 2022r. W takim przypadku oczywiste jest, że prawo do świadczenia mogło powstać tylko po ww. dacie, a to z kolei oznacza, że nie ma możliwości zastosowania przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2021r. Przepis przejściowy - art. 21 ustawy zmieniającej pozwala na to, ale tylko w sytuacji, którą wyraźnie reguluje. W pozostałych przypadkach stosuje się przepisy, które zaczęły obowiązywać od 1 stycznia 2022r. Dotyczy to też sytuacji A. Z., która przecież prawo do świadczenia, na jakie wskazuje zaskarżona decyzja, nabyła po 1 stycznia 2022r. W związku z tym do ustalenia jego wysokości oraz zasad i trybu przyznania stosuje się zmieniony art. 43 ustawy zasiłkowej, który przewiduje, że podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż miesiąc kalendarzowy.

Skrócony okres przerwy, o którym mowa w powołanym przepisie, nie jest elementem czy też przesłanką decydującą o prawie do świadczenia – zasiłku opiekuńczego. Jest to tylko element wiążący się z ustaleniem wysokości świadczenia, przy czym nie odnosi się wprost do samej metody wyliczania podstawy wymiaru zasiłku, lecz decyduje o tym tylko, czy ta podstawa w określonym przypadku jest obliczana na nowo, czy też przyjmuje się tą, która zostało wyliczona poprzednio. W związku z tym apelująca nie ma racji, że Sąd I instancji naruszył w jej przypadku art. 43 ustawy zasiłkowej. Zastosowanie tego przepisu według brzmienia obowiązującego w datach, gdy powstało prawo odwołującej się do zasiłku opiekuńczego, nastąpiło poprawnie.

Odnosząc się do polemicznej argumentacji A. Z., wskazać należy jeszcze, że odwołująca się – poza tym, że skonstruowała swoje argumenty na podstawie pokrzywdzenia jej osoby oraz naruszenia przepisów Konstytucji, co będzie jeszcze przedmiotem analizy – to nie wyjaśniła, które z przepisów ustawy zasiłkowej czy też ustawy zmieniającej, które Sąd I instancji szczegółowo przeanalizował, miałyby prowadzić do wykładni przedstawionej w apelacji. Wykładnia ta, poza tym że nie jest niczym uzasadniona, to nie wskazuje też na naruszenie standardów konstytucyjnych. Analizę w tym obszarze trzeba rozpocząć od przypomnienia, że jeśli chodzi o zasadę ochrony praw nabytych, to nie została ona wprost sformułowana w żadnym akcie prawnym. Zasada ta wyprowadzana jest z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Wielokrotnie zasadę ochrony praw nabytych wyjaśniał Trybunał Konstytucyjny (np. wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 25 czerwca 2002r., K 45/01, Lex nr 54906; z dnia 10 lipca 2000r., SK 21/99, Lex nr 41216). Z uwagi na to, iż zasada praw nabytych ma umocowanie w Konstytucji RP – uchwalenie przepisów godzących w tę zasadę mogłoby zostać uznane za niekonstytucyjne. Kwestię ochrony praw nabytych w zakresie ubezpieczeń społecznych precyzyjnie wyjaśnił Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 22 lutego 2008r. (I UK 228/07, Lex nr 500043), w uzasadnieniu którego stwierdził, iż zasada ta chroni wyłącznie oczekiwania usprawiedliwione i racjonalne. (...). Usprawiedliwione oczekiwania realizacji praw nabytych powstają w szczególności w przypadku przyznania świadczeń emerytalnych decyzją właściwych organów i wiążą się one ze szczególnym charakterem stosunku ubezpieczeniowego. Odmienny charakter mają natomiast sytuacje prawne osób, które nie spełniają wszystkich przesłanek nabycia prawa do emerytury, a w szczególności przesłanki wieku emerytalnego. W tym przypadku brak jest równie silnych argumentów przemawiających za zapewnieniem stabilności prawa. W konsekwencji tylko osoby, które przed wejściem w życie nowych przepisów spełniły wszystkie warunki nabycia prawa do świadczenia mogą zasadnie układać swoje plany życiowe w zaufaniu do obowiązującego prawa zakładając, że będą mogły skorzystać z przyznanych nim uprawnień. Ustawodawca może natomiast ingerować w ekspektatywy, które nie mają charakteru maksymalnie ukształtowanych, pod warunkiem, że nie naruszy istoty prawa do zabezpieczenia społecznego.". Powyższe oznacza więc, że do naruszenia prawa nabytego przez nowe prawo o skutku retrospektywnym, doszłoby wówczas, gdyby takie prawo formułowało np. nowe, dodatkowe przesłanki nabycia prawa do świadczenia lub też modyfikowało istniejące, np. wprowadzając mniej korzystne. Stwierdzenie naruszenia prawa nabytego nie jest jednak oczywiste w odniesieniu do modyfikacji metody ustalania wysokości świadczeń. Czym innym jest bowiem prawo do świadczenia, czym innym zaś prawo do określonej jego wysokości, o którym mowa może być dopiero wówczas, gdy wysokość ta zostanie ustalona decyzją organu rentowego.

Przedmiotem ochrony przewidzianej w zasadzie ochrony praw słusznie nabytych jest przysługujące już określonej osobie prawo podmiotowe. Z zasady tej nie wynika natomiast zakaz zmiany przepisów określających sytuację prawną osoby w zakresie, w którym sytuacja ta nie wyraża się w przysługującym danej osobie prawie podmiotowym. Prawo do świadczeń – w tym wypadku zasiłku opiekuńczego, jest elementem prawa do zabezpieczenia społecznego w zakresie i formie, które określa ustawa (art. 67 ust. 1 Konstytucji RP), jednakże sama metoda obliczenia świadczeń nie stanowi istoty tego prawa. Poza tym w przedmiotowej sprawie ustawodawca, wprowadzając analizowaną zmianę art. 43 ustawy zasiłkowej, nie zmienił sposobu wyliczania zasiłków wstecz. Znaczy to tyle, że zasiłki za okresy przysługujące do 31 grudnia 2021r., a w niektórych przypadkach – jeśli zachodzi ciągłość niezdolności do pracy – także i po tej dacie, muszą być obliczone zgodnie z tym stanem prawnym, który obowiązywał do ww. daty. Dopiero na przyszłość, a więc od 1 stycznia 2022r. ustawodawca inaczej ukształtował sposób obliczenia zasiłków – wprowadził zmianę dotyczącą długości przerwy, która powoduje, że podstawa wymiaru nie jest obliczana na nowo. To jednak wywiera skutki dopiero na przyszłość, a więc odnosi się do tych sytuacji, kiedy nabycie zasiłku i jego realizacja nastąpią już po zamianie przepisów. Mechanizm wyliczania podstawy wymiaru zasiłku został więc zmieniony na przyszłość, co do przypadków, które zaistnieją od daty wejścia w życie ustawy zmieniającej, nie odnosi się zaś do zasiłków, do których prawo powstało wcześniej. Jeśli chodzi zaś o naruszenie oczekiwań – w tym wypadku ubezpieczonej – co do zastosowania w jej przypadku regulacji, jaka obowiązywała przed 1 stycznia 2022r. – to nie stanowi ono niezgodnego z ustawą zasadniczą arbitralnego ograniczenia zasady ochrony praw nabytych czy też zasady ochrony zaufania jednostki do Państwa.

Jeśli chodzi natomiast o zasadę lex retro non agit to wynika z niej zakaz stanowienia prawa, które nakazywałoby stosowanie nowo ustanowionych norm prawnych do sytuacji zaistniałych przed ich wejściem w życie. Prawo powinno co do zasady działać na przyszłość i wobec tego nie należy stanowić przepisów, które miałyby być stosowane do zdarzeń zaszłych i zakończonych przed ich wejściem w życie, jeżeli nowe ukształtowanie praw i obowiązków obywateli prowadziłoby lub mogło prowadzić do pogorszenia ich sytuacji prawnej w stosunku do stanu poprzedniego, co pozostaje w ścisłym związku z nakazem poszanowania praw słusznie nabytych (por. między innymi wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 2009r., P 66/07, OTK-A 2009 nr 5, poz. 65 oraz z dnia 15 lipca 2009r., K 64/07, OTK-A 2009 nr 7, poz. 110 i orzeczenia w nich powołane).

W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, że analizowana zmiana ustawy zasiłkowej nie zmodyfikowała sposobu przyznawania i wyliczania zasiłków i świadczeń rehabilitacyjnych z mocą wsteczną, ale na przyszłość, odnosi się bowiem tylko do prawa do tych świadczeń, które zostały nabyte po 1 stycznia 2022r., tak jak w przypadku odwołującej się. Dopiero w sytuacji, gdyby odwołująca się nabyła prawo do zasiłku przed 1 stycznia 2022r., a ustawodawca nakazałby do takich przypadków stosować przepisy po tej dacie wprowadzone, można byłoby rozważać wystąpienie naruszeń konstytucyjnych zarzuconych w apelacji. Tak jednak nie jest, gdyż odwołująca się – co trzeba szczególnie mocno podkreślić – nabyła prawo do zasiłku opiekuńczego za okresy oznaczone w zaskarżonej decyzji po 1 stycznia 2022r., a więc w czasie, kiedy zmieniony art. 43 ustawy zasiłkowej już obowiązywał i powinien zostać zastosowany w takim brzmieniu, jak przyjął ZUS oraz Sąd I instancji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji, wobec stosując art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, o które w odpowiedzi na apelację wnioskował pełnomocnik organu rentowego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od A. Z. od na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 120 zł. Jej wysokość została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1935).

sędzia Agnieszka Stachurska