Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Przemysław Kociński

Protokolant st. sekretarz sądowy Dorota Dąbrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca 2024 roku w Bydgoszczy

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 19.358,66 zł (dziewiętnaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od następujących kwot:

a.  6.969,92 zł od dnia 11 lipca 2023 r. do dnia zapłaty,

b.  10.455,00 zł od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.711,26 zł (trzy tysiące siedemset jedenaście złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami, w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia o kosztach procesu zawartego w niniejszym wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Przemysław Kociński

Sygn. akt VIII GC 1848/23

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. łącznej kwoty 21.219,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot i dat szczegółowo wskazanych w treści pozwu. Nadto powód domagał się przyznania mu zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że na podstawie umowy z dnia 28 lipca 2022 r. świadczył na rzecz pozwanej spółki usługi doradztwa podatkowego oraz prowadzenia księgowości na rzecz jego klientów. Z tego tytułu powód wystawił w stosunku do pozwanego fakturę VAT na kwotę 9.459,44 zł z tytułu usług świadczonych w czerwcu 2023 r. oraz 10.455 zł z tytułu usług świadczonych w maju 2023 r., które nie zostały zapłacone. Podniesiono, iż pozwany w dniu 5 czerwca 2023 r. złożył wypowiedzenie, w którym uzależnił zapłatę wynagrodzenia od wykonania obowiązków określonych w treści w/w dokumentu. W dalszej kolejności powód podniósł, iż kierował do pozwanego wezwania do zapłaty, które jednak nie odnosiły skutków. Jednocześnie wcześniej wystawione faktury zostały uregulowane z opóźnieniem. Na kwotę dochodzoną pozwem składała się nieuiszczona część wynagrodzenia oraz rekompensata za koszty odzyskiwania należności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 stycznia 2024 r., sygn. akt VIII GC 1848/23 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko w pierwszej kolejności wskazał, iż usługi były świadczone z ramienia powoda przez osobę nieposiadającą koniecznych uprawnień. Podniósł, iż M. W. miała orzeczony zakaz wykonywania działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług rachunkowo-księgowych, co samo w sobie wyłączało w jego ocenie uprawnienie powoda do dochodzenia jakichkolwiek kwot wskazanych w treści pozwu. W dalszej kolejności wskazano na nieterminowość usług wymienionych w wypowiedzeniu umowy. Pomimo ich jednoznacznego określenia doszło do licznych opóźnień jak również braku rozpoczęcia niektórych z nich. Pozwany wskazał również, iż te czynności które zostały wykonane i były określone w wypowiedzeniu cechowały się nieprawidłowościami, skutkowały konieczność przeprowadzenia dodatkowych prac i zaangażowaniem jego pracowników. Nie spełniały one w jego ocenie standardów zarówno należytej, jak i tym bardziej zwiększonej staranności, a więc jakiekolwiek wynagrodzenie z tego tytułu nie było należne.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 28 lipca 2022 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T., zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., pisemną umowę o współpracę. Strony zgodnie ustaliły, iż w imieniu zleceniobiorcy usługi doradztwa za wynagrodzeniem na warunkach określonych przez strony osobiście świadczyć będzie Pani M. W. (§ 1 ust. 1).

W ramach rzeczonej umowy zleceniobiorca zobowiązał się do:

a)  świadczenia usług i wykonania czynności w charakterze Eksperta ds. księgowości, w tym m.in.:

⚫.

⚫

prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z ustawą,

⚫

sporządzania i składania deklaracji podatkowych,

⚫

tworzenia raportów i innych zestawień zgodnie z wymaganiami,

⚫

realizacji projektów mających na celu poprawę efektywności księgowej,

⚫

świadczenia usług stałego doradztwa księgowego,

b)  współpracy z A. przy obsłudze obecnych klientów,

c)  innych zadań uzgodnionych przez A. związanych z czynnościami księgowymi i współtworzeniem działu księgowego (§ 1 ust. 2).

Zleceniobiorca zobowiązał się wykonywać zlecenie zgodnie z obowiązującym prawem, z najwyższą starannością uwzględniającą charakter działalności spółki. Zobowiązał się również do zapewniania odpowiedniego standardu świadczonych usług w zakresie merytorycznym przy zachowaniu należytej staranności i najwyższych standardów (§ 1 ust. 4).

Strony ustaliły, iż czas przeznaczony na wykonanie usług przez zleceniobiorcę nie jest ściśle określony ani z góry ustalony. Zleceniobiorca będzie wykonywać usługi określone w umowie w czasie niezbędnym dla ich prawidłowego wypełnienia oraz zgodnie z wymaganiami A. i klientów, dla których świadczone są usługi (§ 2 ust. 1).

Umowa została zawarta na czas nieokreślony od dnia 1 sierpnia 2022 r. (§ 3 ust 1). Postanowiono, iż może być ona wypowiedziana przez każdą ze stron na piśmie z 2 – miesięcznym okresem wypowiedzenia, licząc od końca miesiąca, w którym wypowiedzenie zostało złożone. Okres wypowiedzenia może zostać skrócony za zgodą stron. W czasie trwania wypowiedzenia zostanie określony sposób dokończenia projektów realizowanych przez zleceniobiorcę (§ 3 ust. 2). Wypowiedzenie wymagało formy pisemnej pod rygorem nieważności (§ 3 ust. 3). A. miała prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym w przypadku:

a)  świadczenia przez zleceniobiorcę usług na rzecz innego podmiotu/klienta A. bez uzyskania zgody A.,

b)  ciężkiego naruszenia przez zleceniobiorcę spoczywających na nim obowiązków (§ 3 ust. 4).

Zleceniobiorca miał prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym w przypadku ciężkiego naruszenia przez A. postanowień umowy, w szczególności nieterminowej wypłaty wynagrodzenia (§ 3 ust. 5).

Strony uzgodniły wynagrodzenie w kwocie 8.500 zł netto miesięcznie powiększone o podatek od towarów i usług zgodnie z obowiązującymi przepisami (§ 4 ust. 1). Wynagrodzenie za dany miesiąc miało być płatne na podstawie faktury wystawionej najpóźniej ostatniego dnia roboczego tego miesiąca, w terminie 7 dni od daty otrzymania przez A. faktury. Wynagrodzenie będzie płatne na firmowy rachunek bankowy zleceniobiorcy, który będzie zgłoszony na (...). W przypadku braku takiego zgłoszenia zleceniodawca zastrzega sobie prawo do opóźnienia w płatnościach (§4 ust. 2). Niezależnie od wynagrodzenia, zleceniobiorcy przysługiwał zwrot wszelkich udokumentowanych kosztów uiszczanych przez zleceniobiorcę w imieniu spółki lub jej klientów, jak również wszelkich udokumentowanych kosztów poniesionych w celu wykonania usług będących przedmiotem niniejszej umowy, pod warunkiem ich uprzedniego zaakceptowania przez A. (§ 4 ust. 4).

Ustalono, iż wszelkie zmiany umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności (§ 10 ust. 3).

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: umowa współpracy – k. 29-32 akt.

Czynności na rzecz pozwanego i jego klientów świadczył ze strony powoda wyłącznie M. W.. Prócz działań o charakterze stricte księgowo-rachunkowym, w porozumieniu z pozwanym, realizowała ona również czynności polegające na pomocy innym, mniej doświadczonym księgowym, wdrażanie systemu E. jak też przeprowadzanie szkoleń dla innych księgowych z zakresu bieżących problemów dotyczących funkcjonowania programów księgowych czy też prowadzonych czynności rachunkowo-księgowych.

Dowód: zeznania świadków: M. W. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, K. P. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, K. K. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119

M. W. ustnie ustaliła z K. W., iż w przypadku zajścia konieczności wykonywania dodatkowych czynności, pozwany będzie wypłacał na jej rzecz należność z tytułu godzin nadliczbowych. W tym zakresie została pomiędzy w/w ustalona stawka. Ilość godzin nadliczbowych była odnotowywana w wewnętrznym arkuszu kalkulacyjnym, a następnie akceptowana przez przedstawiciela pozwanego.

Dowód: zeznania świadków: M. W. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, K. P. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, K. K. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, przesłuchanie reprezentanta pozwanego – protokół elektroniczny płyta CD k. 126,

Wyrokiem z dnia 7 marca 2022 r., prawomocnym od dnia 2 marca 2023 r., Sąd Rejonowy w T. (...)(sygn. akt (...)) orzekł w stosunku do M. W. zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu usług rachunkowo-księgowych na okres dwóch lat.

O wydaniu przedmiotowego orzeczenia powód jak również M. W. nie poinformowali pozwanej spółki.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: wydruk z (...) k. 82, zeznania świadka M. W. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, przesłuchanie reprezentanta powoda – protokół elektroniczny płyta CD k. 126, przesłuchanie reprezentanta pozwanego – protokół elektroniczny płyta CD k. 126,

Wiosną 2023 r. reprezentant pozwanego, za pośrednictwem wpisu do (...), dowiedział się o orzeczonym w stosunku do M. W. zakazie. W toku spotkań prowadzonych z udziałem reprezentantów pozwanego i w/w osoby próbowano wyjaśnić rzeczoną kwestię. Z uwagi na nieprzekazanie przez M. W. pełnych informacji w zakresie wydanego orzeczenia prezes pozwanego powziął wątpliwości co do prawidłowości czynności wykonywanych przez w/w osobę w ramach zawartej umowy współpracy z powodem.

Dowód: zeznania świadka M. W. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, przesłuchanie reprezentanta pozwanego – protokół elektroniczny płyta CD k. 126,

Zdarzały się sytuacje, iż pozwany, wystawiane przez powoda faktury z tytułu wykonywania umowy współpracy, płacił z kilkudniowym opóźnieniem.

Dowód: zeznania świadka M. W. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, przesłuchanie reprezentanta powoda – protokół elektroniczny płyta CD k. 126, przesłuchanie reprezentanta pozwanego – protokół elektroniczny płyta CD k. 126

W dniu 31 maja 2023 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego fakturę VAT nr (...) tytułem świadczenia usług doradczych zgodnie z umową z dn. 28.07.2022 r. na kwotę 10.455 zł brutto (8.500 zł netto). Termin płatności został określony na dzień 7 czerwca 2023 r.

Dowód: faktura – k. 15

Pismem datowanym na dzień 5 czerwca 2023 r. pozwany złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dnia 28 lipca 2022 r. zawartej w powodem z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącego dwa miesiące kalendarzowe licząc od końca miesiąca, w którym wypowiedzenie zostało złożone.

W treści rzeczonego dokumentu wskazano, iż strony uzależniają wypłatę wynagrodzenia określonego w umowie od wypełnienia, w terminach określonych w załączniku numer 1, zakresu obowiązków określonych przez A.. Jednocześnie wskazano, iż pozwany zastrzega sobie możliwość niewypłacenia wynagrodzenia określonego w § 4 pkt 1 umowy w sytuacji niewywiązania się przez zleceniodawcę z terminowego, rzetelnego i całkowitego spełnienia zakresu obowiązków określonych w załączniku nr 1 do wypowiedzenia.

W załączniku nr 1 do wypowiedzenia wskazano wykaz zadań obowiązujących w trakcie okresu wypowiedzenia wraz z terminami ich spełnienia:

1)  sprawozdania finansowe za rok 2022 r. dla firm: (...) Sp. z o.o., B. P. R.Sp. kom., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...)Sp. z o.o., (...) S. A. (...) Sp. z o.o. (...) Sp. z o.o. – w terminie do 26 czerwca 2023 r.,

2)  dokończenie księgowań za miesiące styczeń – maj 2023 w następujących firmach: (...) Sp. z o.o., B. P. R.Sp. kom., (...) Sp.z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) S.A. + przekazanie ksiąg do nowego biura, (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., M. p.S.A., (...)– w terminie do 9.07.2023 r.,

3)  sporządzenie rozliczenia rocznego CIT dla obsługiwanych podmiotów w terminie do 26.06.2023 r.,

4)  rzetelne przekazanie obecnie obsługiwanych podmiotów do nowo wytypowanych księgowych,

5)  przeprowadzenie szkoleń w zespole: Tworzenie matryc w (...) dla klientów – do 13.06.2023 r., Księgowanie metodą kasową w E. – do 7.07.2023 r., Rozliczenie dotacji, ulg B+R – do 30.06.2023 r., Rozliczenie budowy w toku – do 28.07.2023 r., Koszty produkcji – do 7.07.2023 r., Magazyn walut w E. – do 31.07.2023 r.,

6)  video Instrukcje dotyczące E. – do 31.08.2023 r.,

7)  opracowanie techniczne obecnie działających ustawień baz wzorcowych dla (...) i (...) oraz schematów księgowych,

8)  klient (...): wyczyszczenie sald powiązanych w P. – w P. O. salda wynikające z przekształcenia, których nie powinno być w kartotece, księgowanie robót w toku, niewyjaśnionych temat z (...) i amortyzacją w (...), ustalenie sposobu księgowania kaucji w P., księgowanie subwencji (...),

9)  podpięcie nowych kont pod stare, aby przenieść bilans zamknięcia na bilans otwarcia – do 31.08.2023 r.

Dowód: wypowiedzenie z 5.06.2023 r. – k. 23-28

Powyższy dokument nie został podpisany przez pozwanego. Zapisy znajdujące się w treści rzeczonego dokumentu jak również pozycje w załączniku nr 1 nie były z pozwanym oraz M. W. ustalane oraz konsultowane.

Dowód: zeznania świadka M. W. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, przesłuchanie reprezentanta powoda – protokół elektroniczny płyta CD k. 126, przesłuchanie reprezentanta pozwanego – protokół elektroniczny płyta CD k. 126,

Na podstawie załącznika do powyższego dokumentu pracownik pozwanego stworzył plik w programie (...) zawierający poszczególne zadania, które M. W. miała wykonać w okresie wypowiedzenia. W przedmiotowym pliku odnotowywane były zmiany statusów poszczególnych zadań, terminy ich wykonania, opóźnienia jak również uwagi do poszczególnych pozycji.

Dowód: plik (...) płyta CD na k. 89, zeznania świadków: M. W. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, K. P. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119, K. K. – protokół elektroniczny płyta CD k. 119,

Pismem z dnia 20 czerwca 2023 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ze skutkiem natychmiastowym na podstawie § 3 ust. 5 umowy – w związku z rażącym naruszeniem przez pozwanego postanowień umowy w formie nieopłacenia faktury nr (...) za usługi wykonane w maju 2023 r. W związku z powyższym wskazano, iż z dniem 21 czerwca 2023 r. powód przestaje świadczyć usługi objęte umową – pani M. W. nie będzie logowała się na udostępnione jej przez pozwanego konta, do aplikacji, do sytemu telefonicznego, nie będzie udzielała żadnych wskazówek ani wyjaśnień innym pracownikom i współpracownikom pozwanego. Powierzony sprzęt zostaje zabezpieczony i można go odebrać we wcześniej uzgodnionym czasie i miejscu.

Jednocześnie wezwano do zapłaty w ciągu 3 dni roboczych następujących należności:



10.455,00 zł tytułem faktury VAT nr (...) wraz z odsetkami od dnia 7.05.2023 r. do dnia zapłaty,



6.969,92 zł należności za trwający miesiąc rozliczeniowy czerwiec do dnia 20 czerwca włącznie,



2.489,52 zł należności za wypracowanych 40 nadgodzin,



1.306,49 zł tytułem odszkodowania za opóźnienia w płatnościach, naliczone zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

Dowód: oświadczenie – k. 22

W dniu 20 czerwca 2023 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego następujące noty księgowe:



nr 1 na kwotę 326,79 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności z tytułu fv (...) z dnia 30.11.2022 r.,



nr 2 na kwotę 328,29 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności z tytułu fv (...) z dnia 30.12.2022 r.,



nr 3 na kwotę 328,29 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności z tytułu fv (...) z dnia 28.02.2023 r.,



nr 4 na kwotę 321,22 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności z tytułu fv (...) z dnia 27.04.2023 r.

Dowód: noty księgowe – k. 16-19

W dniu 3 lipca 2023 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 9.459,44 zł brutto (7.690,60 zł netto) tytułem: świadczenia usług doradczych zgodnie z umową z dn. 28.07.2022 r. na kwotę 6.969,92 zł brutto (5.666,60 zł netto) oraz świadczenia usług doradczych zgodnie z umową z dn. 28.07.2022 r. – godziny nadliczbowe na kwotę 2.489,52 zł brutto (2.024,00 zł netto). Liczbę godzin nadliczbowych określono na 40 po stawce 50,60 zł netto (62,24 zł brutto). Termin płatności został określony na dzień 10 lipca 2023 r.

Dowód: faktura – k. 14

Pismem z dnia 2 października 2023 r. pełnomocnika powoda wezwał pozwanego do uiszczenia należności z tytułu faktur nr (...) oraz z tytułu not księgowych nr (...) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dat wymagalności faktur i not w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

W odpowiedzi pozwany wskazał, iż w jego ocenie roszczenia strony powodowej mają charakter bezpodstawny i odmówił dokonania płatności.

Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania – k. 20-21, odpowiedz wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 87-88

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd w dużej części oparł się na okolicznościach bezspornych. W pozostałym natomiast zakresie Sąd wykorzystał przede wszystkim zgromadzone w sprawie i znajdujące się w aktach dowody z dokumentów prywatnych i wydruków, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości, nie były również kwestionowane przez strony procesu.

Za co do zasady zgodne z rzeczywistością Sąd uznał zeznania świadka M. W. jako logiczne, jasne, konsekwentne, a nadto znajdujące oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Potwierdziła on zakres i formę współpracy z pozwanym, w tym również działania podejmowane w okresie wypowiedzenia. Jednocześnie Sąd nie podzielił twierdzeń świadka odnośnie szerszego niż przewidywała umowa zakresu obowiązków określonych w załączniku do oświadczenia z 5.06.2023 r. W szczególności należało mieć na względzie, co będzie przedmiotem szerszych rozważań w dalszej części uzasadnienia, iż kwestia szkoleń mieściła się ramach czynności określonych zawartą umową o współpracę. Tym samym twierdzenie, iż odbywało się to wyłącznie z „dobrej woli” świadka nie zasługiwało na uwzględnienie. Jednocześnie, dokonując rzeczonej oceny, Sąd miał na uwadze fakt, iż rzeczony świadek miał bezpośredni interes w tym, by pewne okoliczności sprawy przedstawić w sposób subiektywny. Analiza całości przedmiotowego dowodu nie dała jednak podstaw by z tego względu zakwestionować rzeczone depozycje.

Wiarygodne w ocenie Sądu były zeznania świadka K. P. jako logiczne, jasne, konsekwentne, a nadto znajdujące oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Warto jednakże wskazać, iż rzeczone depozycje w zdecydowanej większości odnosiły się do zagadnień w sprawie bezspornych. W kwestiach dotyczących bezpośrednich ustaleń stron świadek nie posiadała natomiast szczegółowej wiedzy, co, mając na uwadze pełnioną funkcję, należało uznać za w pełni zrozumiałe. Jednocześnie w/w potwierdziła podnoszone przez świadka M. W. okoliczności związane z panującą u pozwanego atmosferą i jego stosunkiem do w/w osoby po wyjściu na jaw zagadnienia związanego z wyrokiem.

W podobny sposób Sąd ocenił zeznania świadka K. K.. Co do zasady cechowały się one logicznością oraz jasnością, a także miały charakter konsekwentnych wskazań. Jednocześnie w ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdzał wskazań świadka odnośnie nieprawidłowości w pracy M. W. mających miejsce przed złożeniem wypowiedzenia przez pozwanego, w szczególności brak było informacji w przedmiocie zastrzeżeń formułowanych w tym zakresie bezpośrednio przez klientów. Podobnie jak świadek K. P. również i w tym zakresie w kwestiach dotyczących bezpośrednich ustaleń stron czy to związanych z rozliczeniami świadek nie posiadała szczegółowej wiedzy.

Jedynie jako częściowo wiarygodny w ocenie Sądu należało ocenić dowód z przesłuchania reprezentanta powoda. Nie zasługiwały na powyższy przymiot przede wszystkim wskazania odnośnie wykraczania wykazu prac wskazanych w załączniku do wypowiedzenia poza ramy określone umową o współpracę – jak wskazano już wyżej kwestia szkoleń, która miała charakter najbardziej sporny, mieściła się w zakresie obowiązków ustalonych w rzeczonym kontrakcie. W pozostałym zakresie reprezentant powoda bądź odnosiła się do okoliczności w sprawie bezspornych lub wynikających w sposób jednoznaczny ze zgromadzonej w aktach dokumentacji bądź zasłaniała się niewiedzą wynikającą z tego, iż nie świadczyła w sposób bezpośredni usług na rzecz pozwanego. W rzeczywistości bowiem umowa, mimo, że zawarta pomiędzy spółkami, stanowiła stosunek umowny między M. W. a pozwanym. W pozostałej części rzeczony dowód Sąd uznał za wiarygodny, albowiem jej twierdzenia miały jasny, logiczny i spójny charakter. Przy dokonywaniu rzeczonej oceny Sąd miał na uwadze również to, że jako osoba bezpośrednio zainteresowana wynikiem niniejszego procesu mogła pewne okoliczności przedstawić w korzystniejszym dla siebie świetle.

Wiarygodnym w przeważającej części był w ocenie Sądu dowód z przesłuchania reprezentanta pozwanego, albowiem prezentowane przez niego twierdzenia i okoliczności miały charakter spójny, logiczny i konsekwentny. Jednocześnie jednak nie znajdowały potwierdzenia w dokumentach i wydrukach załączonych do akt sprawy zagadnienia związane z bardzo złą jakością usług świadczonych przez M. W. jeszcze przed złożeniem oświadczenia o wypowiedzeniu, zwłaszcza, że powyższe miało stanowić podstawę rzeczonego oświadczenia. Sąd uznał natomiast za zgodne z rzeczywistością wskazania odnośnie objęcia umową stron kwestii przeprowadzania szkoleń. Również w pozostałej części przedmiotowy dowód zasługiwał na uwzględnienie albowiem odnosił się do kwestii bezspornych bądź tych, które znajdowały potwierdzenie w treści zebranego w sprawie materiału dowodowego. Podobnie jak w przypadku powoda, również w tym przypadku, w toku rzeczonej oceny Sąd miał na uwadze bezpośrednie zainteresowanie reprezentanta pozwanego w treści rozstrzygnięcia.

Godzi się zauważyć w tym miejscu, iż podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia jest rozstrzyganie kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1996 roku, II CRN 173/95, publ. Lex nr 1635264). Skuteczne przedstawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak: orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, publ. OSNAPiUS 2000, Nr 19, poz. 732; z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, publ. OSNC 2000, Nr 10, poz. 189; z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, publ. Lex nr 53136; z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, publ. Lex nr 56096). Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych, i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2003 r., II CK 75/02). Na sądzie orzekającym ciąży obowiązek dokonania oceny wszechstronnej, w czym mieści się wymaganie rozważenia wszystkich dowodów mających znaczenie dla przedmiotu sprawy oraz kierowania się w ocenie regułami logiki i doświadczenia życiowego nakazującego uwzględniać wzajemne związki między poszczególnymi faktami (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2005 r., II CK 385/04).

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód opierał swoje żądanie na tym, iż nie otrzymał od pozwanego pozostałej części wynagrodzenia należnego mu za wykonanie zleconych mu usług polegających na świadczeniu szeroko pojętych usług księgowych w maju oraz część czerwca 2023 roku. Zarzuty pozwanego sprowadzały się natomiast tak naprawdę do poważenia prawidłowości czynności w tym zakresie podejmowanych przez osobę wskazaną w treści umowy (M. W.), w szczególności niewykonania całości działań określonych w załączniku do oświadczenia z dnia 5 czerwca 2023 r. o wypowiedzeniu umowy. Strona pozwana podniosła nadto, iż sam fakt orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług rachunkowo-księgowych stanowił o braku podstaw do domagania się jakiegokolwiek wynagrodzenia za wykonane działania.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do kwestii charakteru umowy, która została zawarta pomiędzy stronami. W ocenie Sądu nie ulegało wątpliwości, iż powyższa stanowiła świadczenie usług – wykonywanie czynności związanych ze świadczeniem szeroko pojętych usług rachunkowo-księgowych. Zgodnie z art. 750 § 1 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Stosownie do treści art. 734 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący, zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie, natomiast jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie (art. 735 k.c.).

Zauważyć należało, iż takowe umowy charakteryzują się tym, że ich przedmiotem jest świadczenie usług, przy czym umowa taka może dotyczyć dokonania jednej usługi, większej – określonej liczby usług, bądź też dotyczyć stałego świadczenia usług określonego rodzaju. Umowy takie mogą mieć charakter odpłatny bądź nieodpłatny i są umowami konsensualnymi. Ich stronami mogą być wszelkie podmioty prawa cywilnego, a więc osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną. Cechą charakterystyczną takich umów jest również to, że zazwyczaj są to umowy oparte na zaufaniu między stronami. Zlecający usługę powierza jej wykonanie danej osobie w zaufaniu do jej umiejętności, kwalifikacji, wiedzy i innych walorów.

W dalszej kolejności należało zauważyć, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie ulegało wątpliwości, iż umowa zawarta pomiędzy stronami w lipcu 2022 r. miała formę pisemną. Bezspornym było również to, iż przewidziano w niej świadczenie przez pozwanego, w imieniu którego miała występować M. W., usług na rzecz powoda, które miały charakter odpłatny i miały być rozliczane w sposób ryczałtowy w wysokości 8.500 zł netto za każdy miesiąc pracy, po powiększeniu o należny podatek od towarów i usług. Płatność natomiast miała być rozliczana na podstawie przedłożonej faktury, która miała być wystawiana najpóźniej ostatniego dnia danego miesiąca, w którym zleceniobiorca świadczył usługi.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie ulegało żadnej wątpliwości, iż przedmiotem żądania pozwu była zapłata wynagrodzenia za czynności przeprowadzone na zlecenie pozwanego w maju oraz w przeciągu 20 dni czerwca 2023 roku (do dnia złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy ze skutkiem natychmiastowym). Powyższe tym samym było objęte przedmiotem oceny Sądu i w związku z tym wyznaczało ramy przedmiotowe niniejszego procesu. Konsekwencją niniejszego było więc to, iż kwestionując zgłoszone roszczenie strona pozwana winna wykazać zarzuty, które podważałyby faktyczne wykonanie jak też prawidłowość tych właśnie czynności, co mogłoby skutkować odmową zapłaty wynagrodzenia. Ewentualna próba zaprzeczenia zasadności takowego roszczenia poprzez wskazanie, iż we wcześniejszych okresach czynności były wykonywane wadliwie i skoro wówczas wynagrodzenie zostało wypłacone to jakiekolwiek dalsze nie jest należne, nawet pomimo poprawności działań objętych żądaniem, w ocenie Sądu nie mogła być skuteczna. Jeszcze raz należało zauważyć, iż roszczenie powoda dotyczyło precyzyjnie zakreślonego okresu, nie stanowiło swoistego całościowego rozliczenia współpracy, lecz było żądaniem zapłaty za konkretne czynności w określonych ramach czasowych. Ewentualne bezzasadne w ocenie strony przyznanie wynagrodzenia za poprzednie okresy z uwagi na popełnione wówczas błędy, o których w momencie zapłaty nie posiadał wiedzy, nie mogą same przez się podważać należności z innego tytułu, poprzez odwołanie się do istnienia swoistej nadwyżki uiszczonego świadczenia. Takowe mogłoby co najwyżej stanowić podstawę do wytoczenia osobnego powództwa (bądź złożenia pozwu wzajemnego) w przedmiocie zwrotu niezasadnie otrzymanych należności bądź naprawienia wyrządzonej szkody. Nie mogły natomiast w sposób bezpośredni rzutować na ocenę działań w konkretnym, innym okresie czasu.

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając całość okoliczności niniejszej sprawy, w ocenie Sądu powód wykazał zasadność dochodzonych roszczeń w przeważającym zakresie.

W pierwszej kolejności należało wskazać, iż nie budziło wątpliwości Sądu, że współpraca stron, w szczególności do momentu dowiedzenia się przez pozwanego o orzeczonym wobec M. W. zakazie prowadzenia działalności gospodarczej, układała się w sposób poprawny – brak było bowiem w materiale dowodowym wskazań by (...) Sp. z o.o. w jakikolwiek sposób negatywnie wypowiadała się o pracy w/w. Bezsprzecznie jednak powzięcie rzeczonej informacji zmieniło nastawienie pozwanego do osoby świadczącej z ramienia powoda na jego rzecz usługi, doprowadzając ostatecznie do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu. Powyższe zostało potwierdzone nie tylko przez M. W., ale również przez świadka K. P., która także wykonywała czynności na rzecz pozwanego. Doszło wówczas do znacznego rozszerzenia bieżącej kontroli działań podejmowanych przez wskazanego wyżej pracownika powoda, ustalania ich faktycznego przebiegu jak również wywierania na nią zwiększonej presji. Jednocześnie jednak w żadnym momencie nie wskazano, iż M. W. ma zaprzestać świadczenia swoich usług na rzecz pozwanego i tym samym jego klientów.

Konsekwencją powyższego w ocenie Sądu było to, iż w toku niniejszego procesu doszło do wykazania, iż powód, a dokładnie działająca w jego imieniu M. W., zajmował się wykonywaniem usług na rzecz pozwanej spółki przez okres maja i czerwca 2023 r. w takim samym jak dotychczas kształcie, za co wystawił z resztą faktury, stanowiące podstawę dochodzonych roszczeń. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do faktycznie wykonywanych czynności przez M. W. w objętym sporem okresie. Potwierdzili to nie tylko świadkowie ze strony powodowej, ale również K. P. i K. K., a więc osoby współpracujące bezpośrednio ze stroną pozwaną. Co więcej – znajdowało to odzwierciedlenie również w twierdzeniach reprezentanta pozwanej spółki. Co prawda A. L. wskazał, iż w jego ocenie rzeczone były świadczone w większości niewłaściwie, bez wyraźnego efektu, jednakże z drugiej strony nie był w stanie wskazać na konkretne uchybienia czy opóźnienia. Podnoszone w tym zakresie zastrzeżenia miały postać bardzo ogólnych twierdzeń i wskazań i w ocenie Sądu głównie odnosiły się one do braku realizacji czynności określonych w załączniku do wypowiedzenia, która to kwestia będzie przedmiotem dalszych rozważań. Co również istotne w tym miejscu – przypomnieć należało, iż analizowana umowa miała charakter umowy starannego działania, a nie rezultatu. Tym samym jedynie wykazanie braku pierwszego ze wskazanych wyżej elementów mógłby prowadzić do zakwestionowania zasadności domagania się wynagrodzenia. W toku niniejszego postępowania pozwany, na którym spoczywał obowiązek dowodowy w tym przedmiocie, nie wykazał jednak, aby świadczone przez powyżej wskazaną w wymienionych miesiącach usługi, nosiły cechy nieprawidłowości. Innymi słowy, przedstawiony przez usługobiorcę materiał dowodowy nie świadczył o tym, iż powód nie realizował umowy czy też wykonywał ją w sposób znacznie ograniczony w okresie za który domagał się wynagrodzenia. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadziła do wręcz odmiennych wniosków – raz jeszcze należało podkreślić, iż nie tylko pracownik powoda czy jej reprezentant, ale również świadkowie strony pozwanej, którzy przejęli prowadzenie po M. W. część zadań, jednoznacznie wskazali, iż usługi w zakreślonym pozwem okresie były świadczone.

W ocenie Sądu nie był w tym zakresie uzasadniony zarzut podniesiony przez pełnomocnika pozwanego w toku mowy końcowej, w którym wskazał, iż zarówno strona powodowa jak też jej pracownik nie byli w stanie wskazać nazw konkretnych podmiotów, które były w spornym okresie obsługiwane. Abstrahując od tego, iż czynności stricte księgowe nie stanowiły wyłącznych obowiązków powoda, należało jednocześnie przypomnieć, iż treść zawartej przez strony umowy nie uzależniała wypłaty wynagrodzenia od ilości podjętych działań, ilości obsłużonych podmiotów czy też wypełnienia określonych czynności. Powód nie był zobowiązany do przedkładania żadnego wykazu w tym przedmiocie, gdyż wynagrodzenie było określone jako miesięczny ryczałt za wykonywanie zleconych działań. W tym kontekście nie sposób w ocenie Sądu wymagać od zleceniobiorcy, iż będzie pamiętał nie tylko szczegółowe nazwy obsługiwanych podmiotów, ale również podjęte w stosunku do nich, w danym czasie, działania. Mimo powyższego należało zauważyć, iż przesłuchana w charakterze świadka M. W. przedstawiła w sposób opisowy, odwołując się do profili działalności, spółki, które w spornym okresie obsługiwała. Pozwany w żaden sposób nie zdołał natomiast podważyć przedmiotowych twierdzeń, opierając się w zasadzie wyłącznie na ogólnych stwierdzeniach i zarzutach, które miały podważać staranności czynności powoda, które w analizowanym okresie faktycznie były świadczone.

W dalszej kolejności podnieść należało, iż wbrew wskazaniom podniesionym w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty, w ocenie Sądu nie sposób uznań, iż już sam fakt orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług rachunkowo-księgowych wykluczał możliwość uznania zasadności dochodzonego roszczenia. Po pierwsze M. W. nie prowadziła takowej działalności w spornym okresie i tym samym nie mogła w takim charakterze współpracować z pozwanym. Jasnym było bowiem, iż umowa została podpisana pomiędzy spółkami prawa handlowego, zaś w/w była wyłącznie pracownikiem jednej z nich. Po drugie orzeczenie tego typu zakazu nie może w sposób automatyczny (jak zdaje się przyjmować strona pozwana) powodować uznania nieprawidłowości czynności faktycznych dokonanych przez osobę nim objętą. W ocenie Sądu potwierdzała to chociażby postawa samego pozwanego. Nie ulegało bowiem kwestii, iż o fakcie wydania analizowanego orzeczenia dowiedział się on wiosną 2023 r. Mimo powyższego, nie tylko nie zakończył w sposób natychmiastowy stosunku umownego z powodem (chociażby na podstawie § 3 ust. 4 pkt b), ale kontynuował jego trwanie (poprzez złożenie „standardowego” wypowiedzenia), w tym określił zakres czynności, które to właśnie M. W. miała wykonać pod rygorem niewypłacenia wynagrodzenia. Gdyby faktycznie takowe czynności same przez siebie miały być uznane za wyłączające uprawnienie do żądania zapłaty świadczenia określonego w umowie to rzeczona postawa strony pozwanej musiałaby zostać uznana za nielogiczną czy wręcz nieracjonalną.

Analiza twierdzeń podniesionych przez pozwanego w ocenie Sądu prowadziła do wniosku, iż w dużej mierze uzasadnieniem dla braku wypłaty na rzecz powoda wynagrodzenia za czynności z maja i czerwca był brak zrealizowania wszystkich czynności określonych w załączniku nr 1 do oświadczenia o wypowiedzeniu. W tym kontekście należało w pierwszej kolejności zauważyć, iż powyższe zostało złożone na początku czerwca 2023 r., natomiast jedna z faktur objętych żądaniem pozwu dotyczy okresu poprzedzającego, a więcej maja 2023 r. W tym więc zakresie brak realizacji świadczeń określonych w wypowiedzeniu nie mógł mieć żadnego znaczenia dla oceny zasadności roszczenia objętego fakturą nr (...). Po drugie należało podnieść, iż pozwany w analizowanym dokumencie rozłożył realizację zadań na cały okres wypowiedzenia (do 31 sierpnia 2023 r.). W świetle powyższego, zarzucanie stronie powodowej, iż nie zrealizowała większości z nich, nie mogło zostać uznane za skuteczne, gdyż w rzeczywistości był to zarzut przedwczesny – postawa pozwanego, który zaniechał wypłaty wynagrodzenia, doprowadziła bowiem do natychmiastowego wypowiedzenia przez zleceniobiorcę stosunku umownego i tym samym obiektywnego braku możliwości realizacji wszystkich pozycji z analizowanego wykazu.

W tym miejscu należało w ocenie Sądu w sposób jednoznaczny wskazać, iż treść złożonego przez pozwanego wypowiedzenia stanowiła tylko i wyłącznie jego własne, jednostronne oświadczenia woli i tylko w takim zakresie mogło wpłynąć na treść stosunku umownego stron. Inaczej mówiąc – poprzez powyższe doszło tylko i wyłącznie do skorzystania z przewidzianego umową uprawnienia prawnokształtującego (zakończenie umowy po okresie wypowiedzenia), bez możliwości wpływu na jakiekolwiek inne postanowienia kontraktu, w szczególności w zakresie możliwości wstrzymania wypłaty wynagrodzenia. Warto bowiem zauważyć, iż analizowana umowa nie tylko nie zawierała w tym zakresie takiego uprawnienia na rzecz którejkolwiek ze stron, ale również wymagała, by ewentualne jej zmiany były dokonywane wyłącznie w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Tym samym, umieszczenie zapisu w treści jednostronnego oświadczenia woli pozwanego co do wstrzymania się z płatnością wynagrodzenia do momentu realizacji prac wskazanych w treści załącznika do umowy, w żaden sposób nie wpływało na prawa i obowiązki stron zawartego kontraktu.

Na marginesie rzeczonych rozważań należało również zauważyć, iż nie było uzasadnionym stanowisko prezentowane przez powoda, iż zakres prac określonych w analizowanym załączniku wykraczał poza obowiązki określone umową. W tym zakresie w szczególności kwestionowano zapisy odnoszące się do realizacji szkoleń. W ocenie Sądu analiza treści kontraktu stron dawała podstawy do przyjęcia, iż czynności o powyższym charakterze mieściły się w zakresie zobowiązań zleceniobiorcy. Abstrahując od tego, iż przedmiotowa umowa zwierała wyłącznie przykładowy zestaw obowiązków (poprzez użycie zwrotu „w tym m.in.”), już w tym zakresie możliwym było odwołanie się do § 1 ust. 3 pkt a tiret 4 oraz § 1 ust. 3 pkt c. Oba postanowienia również stanowiły bardzo szerokie i tym samym pojemne zakresy możliwych do wykonywania działań. Bezsprzecznie bowiem przeprowadzenie szkoleń dla innych osób współpracujących z pozwanym i obsługujących jego klientów, a dotyczące funkcjonalności programów księgowych czy też bieżących problemów związanych z ich wykorzystywaniem uznać należało za mieszczące się w pojęciu „poprawy efektywności księgowej”. Podobnie należało ocenić kwestie działań M. W. związanych z programem E. – w tym przypadku powyższe stanowiło również, jak słusznie wskazał reprezentant pozwanego, „czynność związaną (…) ze współtworzeniem działu księgowego”. Prócz powyższego nie ulegało wątpliwości, iż w toku wzajemnej współpracy M. W. takowe czynność, na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy z lipca 2022 r., faktycznie świadczyła. Jednocześnie w żadnym miejscu nie podnosiła, iż zgłaszała co do tego jakiekolwiek uwagi, wątpliwości czy też by uzyskiwała z tego tytułu dodatkowe roszczenia.

Mając wszystko powyższe na uwadze Sąd doszedł do wniosku, że roszczenia strony powodowej w zakresie jakim obejmowały wynikające z obu faktur VAT należności z tytułu standardowych usług wynikających z treści umowy, a więc związanych z prowadzeniem szeroko pojętych czynności o charakterze księgowym i doradztwa podatkowego, uznać należało za w pełni uzasadnione. Powyższe nie tylko znajdowały potwierdzenie w materiale dowodowym sprawy, ale mieściły się w ramach zakreślonych umową. Tym samym, uwzględnieniu w całości podlegała należność z tytułu faktury VAT nr (...), która to wynosiła 10.455,00 zł brutto (8.500 zł netto). Z drugiego dokumentu księgowego o nr (...) Sąd uwzględnił natomiast kwotę 6.969,92 zł (5.666,60 zł netto) – powyższe stanowiło bowiem iloczyn dziennej stawki wynikającej z treści umowy (8.500 zł/30 = 283,33 zł) oraz ilości dni, w jakich w czerwcu usługi były świadczone (20 dni).

W ocenie Sądu brak było natomiast podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda wynikającego z pkt 2 faktury nr (...), a oznaczonego jako „Świadczenie usług doradczych zgodnie z umową z dn. 28.07.2022 – godziny nadliczbowe”. Strona powodowa nie sprostała bowiem ciążącemu na niej obowiązkowi wykazania zasadności tego roszczenia co do zasady oraz wysokości. W pierwszej kolejności należało podkreślić, iż nie wynikało ono z zapisów łączącej strony umowy, które mogły być zmieniane wyłącznie w drodze pisemnej. Wskazać wręcz należało, iż postanowienia analizowanego kontraktu przeczyły możliwości występowania takowego świadczenia – w § 2 ust. 1 określono bowiem, iż czas na wykonanie usług nie jest ściśle określony ani z góry ustalony, gdyż miały by one świadczone w czasie niezbędnym dla ich prawidłowego wypełnienia. Abstrahując od powyższego, należało jednakże przyjąć, iż materiał dowodowy zebrany w aktach sprawy nakazywał przyjęcie, iż występowała praktyka wykonywania na rzecz pozwanego pracy w godzinach nadliczbowych, jak też istniał mechanizm ich rozliczania. Jednocześnie jednak w aktach niniejszej sprawy, prócz wystawionej faktury, brak było jakiegokolwiek dowodu na mocy którego możliwym byłoby ustalenie, jaki był zakres i przedmiot tych czynności w żądanym w ramach pozwu zakresie. Sama reprezentant strony powodowej nie była w stanie podać w jaki sposób powyższa należność została określona. Po drugie, treść zeznań przesłuchanych w toku niniejszego procesu świadków jak również twierdzenia zaprezentowane przez reprezentanta pozwanego wskazywały, iż ustalenia w przedmiocie godzin nadliczbowych stanowiły w rzeczywistości umowę pomiędzy pozwaną spółką a M. W., w których spółka powodowa w żaden sposób nie uczestniczyła. Tym samym to ewentualnie w/w, po wykazaniu faktycznego zakresu oraz zasadności jednostkowej wartości, mogłaby zostać uznana za podmiot legitymowany do występowania z przedmiotowym roszczeniem. Po trzecie brak było podstaw do oparcia się na wcześniejszych okresach, gdzie takowa miała być w całości akceptowana przez stronę pozwaną. Poza tym takowa okoliczność nie została w żaden sposób udokumentowana. Wobec powyższego w ocenie Sądu roszczenie powoda w zakresie w jakim obejmowało zapłatę kwoty 2.024,00 zł netto + VAT, jako nieudowodnione i nieuzasadnione, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Niezależnie od tego, powód zgłosił roszczenie o zapłatę rekompensaty za koszty odzyskiwania należności od łącznie sześciu nieuiszczonych w terminie należności w toku wzajemnej współpracy, w tym dwóch objętych żądaniem pozwu. W orzecznictwie sądowym utrwalił się przy tym pogląd, zgodnie z którym rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 94/15, Legalis).

Jak wskazano wyżej pozwany niewątpliwie nie tylko się opóźnił, ale w ogóle zaniechał spełnienia należności z tytułu należności objętych fakturami dochodzonymi w toku niniejszego procesu. W ocenie Sądu w toku postępowania strona powodowa wykazał również, iż doszło do opóźnień w zakresie 4 pozostałych należności objętych fakturami nr (...). Co prawda rację miał pełnomocnik pozwanego podnosząc w mowie końcowej, iż do akt nie zostały przedłożone nie tylko rzeczone faktury, ale również potwierdzenia dokonania wpłat, lecz należało mieć na względzie, iż jakiekolwiek zarzuty ze strony pozwanego w rzeczonym przedmiocie pojawiły się dopiero na powyższym, końcowym etapie procesu. Zarówno w treści sprzeciwu jak też w ramach dalszych pism procesowych czy stanowisk zajmowanych w toku rozpraw, próżno szukać wypowiedzi na temat rzeczonych należności objętych wystawionymi notami księgowymi. Tym samym, w świetle art. 230 k.p.c., powyższe należało uznać za przyznane. Co więcej, w toku przesłuchania w zasadzie każdy ze świadków jak też reprezentanci stron potwierdzili, iż dochodziło w toku wzajemnej współpracy do uchybień w zakresie terminu płatności. W świetle powyższego należało więc uznać, iż przedmiotowe należności miały charakter uzasadniony. Jednocześnie powód określił je w sposób prawidłowy, dokonując przeliczenia kwoty 70 euro na złotówki – w każdym przypadku zgodnie z kursem wynikającym z treści analizowanego przepisu – co prowadziło do przyjęcia, iż rzeczone należności wynosiły odpowiednio 317,63 zł oraz 311,52 zł (w zakresie faktur objętych niniejszym procesem), a także 326,79 zł, 328,29 zł, 328,29 zł (w tym zakresie właściwa wartość rekompensaty winna wynosić 330,19 zł) oraz 321,22 zł. Łącznie należność z tego tytułu wynosiła 1.933,74 zł i została zasądzona wraz z należnością główną w punkcie I wyroku.

Podsumowując przedmiotowe rozważania należało wskazać, iż Sąd w pkt I sentencji, na podstawie art. 734 k.c. w zw. z art. 750 k.c. oraz art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, zasądził od pozwanego na rzecz powoda łączną kwotę 19.358,66 zł (10.4555,00 zł + 6.969,92 zł + 1.933,74 zł).

O odsetkach od należności objętych spornymi fakturami orzeczono na podstawie art. 7 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych zgodnie z którym, z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba, że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Co istotne, w przedmiotowym zakresie Sąd miał na uwadze także postanowienie § 7 ust. 15 umowy stron z którego wynikało, że faktury z tytułu wynagrodzenia za świadczone usługi, wystawiane będą po zakończonym miesiącu którego rozliczenie dotyczy, a zapłata wynikających z nich należności, nastąpi w terminie 7 dni.

Mając zatem na uwadze powyższe, a zwłaszcza uznając, iż zostały spełnione przesłanki o których mowa w art. 7 przytaczanej ustawy, odsetki od kwoty 10.455 zł wynikającej z faktury VAT wystawionej w dniu 31 maja 2023 r., przyznano zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty, natomiast w zakresie faktury z dnia 3 lipca 2023 r., w zakresie kwoty 6.969,92 zł początek okresu naliczania odsetek ustalono na dzień 11 lipca 2023 r.

W pozostałym wymiarze, roszczenie jako niezasadne i nieudowodnione, na uwzględnienie nie zasługiwało i podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Nie ulegało wątpliwości, iż pozwany jest stroną przegrywającą w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I wyroku, zaś wygrał w części, w jakiej Sąd oddalił powództwo (punkt II). Mając na uwadze powyższe, a więc stosunek kwoty żądania do zasądzonego i uzasadnionego na dzień wnoszenia pozwu roszczenia, uznać należało, iż powód wygrał sprawę w 89% (19.358,66 zł z kwoty 21.219,03 zł). Koszty poniesione przez niego wynosiły łącznie 4.617,00 zł, na które składa się kwota 1.000 zł tytułem opłaty od pozwu oraz 3.617,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (17 zł). Pozwany zaś poniósł koszty w wysokości 3.617,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz.1800) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając na uwadze, iż powód wygrał sprawę w 89 % koszty jemu należne wynoszą 4.109,13 zł, zaś należne koszty pozwanego – 397,87 zł. Odejmując koszty procesu powoda od kosztów procesu pozwanego otrzymano kwotę 3.711,26 zł, którą to kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie III wyroku.

Sędzia Przemysław Kociński