Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2022 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Jankowska

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2022 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko A. W.

o zapłatę

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 32 825,29 zł (trzydzieści dwa tysiące osiemset dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia dziewięć groszy) z odsetkami:

ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 32 656,50 zł od dnia 29 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 168,79 zł od dnia 29 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 259 zł (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII GC 595/21

UZASADNIENIE

Powód J. W. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w W. wniósł o wydanie w stosunku do pozwanego A. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą FIRMA HANDLOWO – USŁUGOWA (...) w P. nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym odnośnie kwoty 32 929,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 32 656,50 zł od dnia 29 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 168,79 zł od dnia 29 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest architektem prowadzącym od 2008 roku własną pracownię architektoniczną, a pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w 2016 roku zlecił mu wykonanie projektu przebudowy hostelu i przygotowanie kompleksowej dokumentacji projektowej wnętrza budynku przy ul. (...) w W. przeznaczonego na cele hostelu „kapsułowego”. Powód wykonał i przekazał pozwanemu projekt hostelu pod nazwą „projekt budowlany do „Pozwolenia na budowę” – zmiana sposobu użytkowania z funkcji mieszkalnej na zamieszkania zbiorowego części budynku przy ul. (...)”. Projekt został przekazany pozwanemu na podstawie protokołu podpisanego przez obie strony w dniu 9 lutego 2017 roku. Na podstawie tego projektu pozwany uzyskał z Wydziału Architektury i Budownictwa dla dzielnicy Ś. w W. pozwolenie na budowę hostelu. Za wykonanie projektu powód miał otrzymać od pozwanego wynagrodzenie w wysokości 32 656,50 zł brutto i na taką kwotę powód w dniu 25 kwietnia 2017 roku wystawił fakturę VAT nr (...), która została odebrana i podpisana przez pozwanego. Termin płatności wskazanej w niej kwoty wynosił 3 dni, co oznacza, że wynagrodzenie stało się wymagalne w dniu 29 kwietnia 2017 roku. Pozwany nie kwestionował roszczenia powoda o zapłatę wskazanego wynagrodzenia, co wynika m.in. z treści e-maila z dnia 4 maja 2017 r., w którym zawarł stwierdzenie, że „płatność zostanie uregulowana w pierwszym możliwym terminie , bo wiem, że jest należna”. Pomimo zapewnień kwota wskazana w ww. fakturze nigdy nie została zapłacona, i to mimo propozycji powoda odnośnie rozłożenia jej na raty. W związku z powyższym powód wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty, a następnie zawezwał go do próby ugodowej, jednakże okazało się to bezskuteczne, co uzasadnia powództwo. Powód wyjaśnił, że oprócz kwoty należnego wynagrodzenia domaga się – w oparciu o ustawę o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych - także odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych oraz kwoty stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Pismem procesowym z dnia 15 lutego 2021 roku powód sprostował wysokość żądania pozwu, określając ją na kwotę 32 825,29 zł. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 lipca 2021 roku w sprawie o sygn. akt VIII GNc 480/21 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył zasadności roszczenia powoda. Pozwany przyznał wprawdzie, iż w dniu 25 kwietnia 2017 roku powód wystawił fakturę VAT wskazaną w pozwie na kwotę 32 656,50 zł, którą pozwany zaakceptował i uznał roszczenie z niej wynikające, niemniej wskazał, że strony łączyła długoletnia współpraca w zakresie zawartej umowy zastępstwa inwestycyjnego, a powód nie wykonał właściwie swych zobowiązań z niej wynikających, wobec czego pozwany pismem z dnia 20 września 2019 roku zażądał od niego zapłaty kwoty 596 570 zł częściowo z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania, a częściowo z tytułu niewykonania umowy. Na wskazaną kwotę składały się koszty związane z obsługą kredytu liczone od dnia zakończenia inwestycji we wskazanym przez powoda harmonogramie realizacji inwestycji do dnia rzeczywistego otwarcia hostelu, koszty wykonanych robót i materiałów poniesione wskutek nieprawidłowych decyzji powoda lub ich zmiany ze względu na błędne założenia projektowe, a także m.in. koszty konsultacji architektonicznych w trakcie prac budowlanych i ponownych uzgodnień w zakresie ochrony przeciwpożarowej oraz koszty pracownika zatrudnionego przez pozwanego do pomocy pozwanemu w dotrzymaniu terminu zakończenia realizacji inwestycji. W ocenie pozwanego, powód od momentu wystawienia faktury VAT nr (...) podejmował działania wyłącznie w celu uzyskania wskazanego w niej wynagrodzenia, a nie w celu przyjęcia odpowiedzialności za wybudowanie hostelu i zrealizowanie wzajemnych uzgodnień stron. W związku z powyższym pismem z dnia 6 października 2019 roku pozwany dokonał kompensaty ze skutkiem na dzień 15 listopada 2019 roku wzajemnych wierzytelności stron, czyli wierzytelności powoda z tytułu wynagrodzenia wskazanego w ww. fakturze z wierzytelnością pozwanego z tytułu wyżej opisanej szkody. Pismem procesowym z dnia 6 lipca 2021 roku powód zaprzeczył, aby kiedykolwiek łączyła go z pozwanym umowa o zastępstwo inwestycyjne lub by zobowiązał się do przygotowania procesu budowlanego, jego organizacji i nadzorowania jego przebiegu. Powód zaprzeczył również twierdzeniom pozwanego odnośnie istnienia wierzytelności wskazanej w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, argumentując, że nie istnieje stosunek prawny, z którego taka wierzytelność mogłaby wynikać, a pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na jej powstanie i istnienie, zaś załączone do sprzeciwu faktury wystawione przez biura architektoniczne obejmują kwotę łączną w wysokości 36 285 zł, czyli stanowią zaledwie ułamek kwoty wierzytelności przywołanej przez pozwanego. W ocenie powoda, pozwany nie wykazał faktów w postaci m.in. utraconego przez siebie dochodu, kosztów poniesionych w związku z zatrudnieniem dodatkowego pracownika, z eksploatacją budynku, z wykonywanymi robotami i użytymi materiałami. Niezalenie od tych argumentów powód zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia pozwanego przedstawionego do potrącenia. W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

Poza sporem jest, że pozwany w 2016 roku zlecił powodowi wykonanie projektu przebudowy hostelu i przygotowanie kompleksowej dokumentacji projektowej wnętrza budynku przy ul. (...) w W. przeznaczonego na cele hostelu „kapsułowego”. Powód wykonał i przekazał pozwanemu projekt hostelu pod nazwą „projekt budowlany do „Pozwolenia na budowę” – zmiana sposobu użytkowania z funkcji mieszkalnej na zamieszkania zbiorowego części budynku przy ul. (...)”. Projekt został przekazany pozwanemu na podstawie protokołu podpisanego przez obie strony w dniu 9 lutego 2017 roku. Na podstawie tego projektu pozwany uzyskał z Wydziału Architektury i Budownictwa dla dzielnicy Ś. w W. pozwolenie na budowę hostelu. Za wykonanie projektu powód miał otrzymać od pozwanego wynagrodzenie w wysokości 32 656,50 zł brutto i na taką kwotę powód w dniu 25 kwietnia 2017 roku wystawił fakturę VAT nr (...), która została odebrana i podpisana przez pozwanego. Termin płatności wskazanej w niej kwoty wynosił 3 dni.

Okoliczności bezsporne, dowód: odpis faktury VAT nr (...) – k. 21, przesłuchanie stron – protokół elektroniczny

Z uwagi na brak zapłaty wynagrodzenia w terminie powód pismem z dnia 10 lipca 2016 roku wezwał pozwanego do zapłaty kwoty wskazanej w fakturze VAT nr (...) w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.

Dowód: odpis wezwania do zapłaty – k. 24 akt

W dniu 8 lutego 2019 r. powód złożył do Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej m. in. w zakresie roszczenia wskazanego w pozwie.

Dowód: odpis wniosku o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej z dowodem nadania – k. 25-38 akt

Pismem z dnia 20 września 2019 roku pozwany wezwał powoda do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 596 570 zł tytułem odszkodowania z tytułu częściowego nienależytego wykonania i częściowego niewykonania łączącej strony umowy o zastępstwo inwestycyjne. Wezwanie to powód odebrał w dniu 26 września 2019 roku. Pismem z dnia 6 października 2019 roku pozwany złożył oświadczenie o dokonaniu ze skutkiem na dzień 15 listopada 2019 roku potrącenia wyżej wymienionej wierzytelności z wierzytelnością powoda wynikającą z faktury VAT nr (...)/.

Dowód: odpisy pism z dnia 20 września 2019 roku i z dnia 6 października 2019 roku z dowodem nadania i odbioru – k. 56-60 akt

W dniu 5 lutego 2018 roku (...) w W. wystawili na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 8 610 zł z terminem płatności wyznaczonym na dzień 19 lutego 2018 roku za wykonanie prac polegających na prowadzenie nadzorów nad przebudową ze zmianą sposobu użytkowania budynku na hotel kapsułowy przy ul. (...) (styczeń 2018).

W dniu 21 maja 2018 roku (...) w W. wystawili na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 4 305 zł z terminem płatności wyznaczonym na dzień 4 czerwca 2018 roku za wykonanie prac polegających na prowadzenie nadzorów nad przebudową ze zmianą sposobu użytkowania budynku na hotel kapsułowy przy ul. (...) (maj 2018).

W dniu 7 listopada 2018 roku (...) w W. wystawili na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 8 610 zł z terminem płatności wyznaczonym na dzień 7 grudnia 2018 roku za wykonanie prac polegających na prowadzenie nadzorów nad przebudową ze zmianą sposobu użytkowania budynku na hotel kapsułowy przy ul. (...) (rozliczenie końcowe).

Dowód: kopie faktur VAT nr (...) – k. 61-63 akt

W dniu 1 kwietnia 2019 roku T. J. prowadzący działalność pod firmą (...) w W. wystawił na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 6 150 zł z terminem płatności wyznaczonym na dzień 15 kwietnia 2019 roku za wykonanie prac związanych z drogą pożarową dla budynku na hotel kapsułowy przy ul. (...).

Dowód: kopia faktury VAT nr (...) – k. 64 akt

W okresie od 12 października 2016 roku do dnia 14 lutego 2017 roku powód otrzymał od pozwanego kwotę łączną w wysokości 90 460,44 zł z przeznaczeniem na budowę hostelu przy ul. (...) w W..

Dowód: odpisy pokwitowań – k. 211-215 akt

Poza sporem jest, że do dnia wniesienia pozwu pozwany nie uiścił należności wskazanej w pozwie.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na wyżej wymienionych dowodach z dokumentów prywatnych, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości.

Dowód z przesłuchania stron Sąd uznał za wiarygodny jedynie w zakresie okoliczności związanych z powstaniem roszczenia powoda, a także brakiem zapłaty należnego powodowi wynagrodzenia za wykonany projekt. Nie sposób było bowiem uznać za wiarygodne zeznań pozwanego co do tego, iż strony łączyła dodatkowo umowa o zastępstwo inwestycyjne, w związku z czym powód miał wykonać na rzecz pozwanego dodatkowe prace. Okoliczności te nie zostały w żaden inny sposób potwierdzone.

Głównym przedmiotem niniejszego postępowania było roszczenie powoda o zapłatę należności wynikającej z faktury VAT nr (...). Ta zaś obejmowała wynagrodzenie za projekt architektoniczno - budowlany hostelu przy ul. (...) w W. w kwocie 32 656,50 zł brutto.

Zawarcie przez strony umowy o wykonanie tego projektu architektoniczno – budowlanego nie było sporne między stronami, podobnie jak określona w fakturze VAT nr (...) wysokość wynagrodzenia, a także fakt sporządzenia w dniu 9 lutego 2017 roku protokołu odbioru przez pozwanego, a następnie odebrania przez pozwanego ww. faktury i jej podpisania oraz nieuiszczenia przez pozwanego wynagrodzenia do chwili zamknięcia rozprawy w niniejszym postępowaniu.

Skoro strony łączyła umowa o prace projektowe, była to zatem umowa o dzieło, a więc jedna z umów nazwanych uregulowanych art. 627 i n. k.c. Zgodnie z przepisem art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Zauważyć zatem należało, że elementami przedmiotowo istotnymi umowy o dzieło są określenie dzieła, do którego wykonania zobowiązany jest przyjmujący zamówienie, a także, z uwzględnieniem regulacji art. 628 w zw. z art. 627 k.c., wynagrodzenia, do którego zapłaty zobowiązany jest zamawiający. Jednocześnie w wypadku umowy o dzieło niezbędnym jest, aby starania przyjmującego zamówienie doprowadziły w przyszłości do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu jako koniecznego do osiągnięcia, to bowiem rzeczony rezultat jest istotą tego typu umowy i stanowi przesłankę wypłaty wynagrodzenia.

W umowie, której dotyczy niniejszy proces, strony uzgodniły, że jej przedmiotem będzie sporządzenie przez powoda projektu architektoniczno - budowlanego hostelu przy ul. (...) w W.. Strony określiły również wynagrodzenie należne powodowi na kwotę 32 656,50 zł brutto. Mając zatem na uwadze powyższe oraz definicję umowy o dzieło zawartą w art. 627 k.c. uznać należało, że umowa zawarta przez strony była właśnie tą umową. Skoro zaś zgodnie z ustalonym stanem faktycznym powód spełnił swoje świadczenie niepieniężne, czyli wykonał umówione dzieło (czyli projekt), które zostało odebrane przez pozwanego bez zastrzeżeń, to po stronie pozwanego zaktualizował się obowiązek zapłaty umówionego wynagrodzenia. Dla obrony przez roszczeniem powoda o zasądzenie należnego wynagrodzenia pozwany zgłosił zarzut potrącenia wierzytelności powoda z wierzytelnością pozwanego w kwocie 596 570 zł z tytułu odszkodowania za częściowe nienależyte wykonanie i częściowe niewykonanie łączącej strony umowy o zastępstwo inwestycyjne.

Instytucję potrącenia przewiduje art. 498 k.c., który w § 1 stanowi, że gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 k.c.). Mając na uwadze powyższe oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwanego jest nieskuteczny. Zdaniem Sądu pozwany nie wykazał w żaden sposób, aby przysługiwała mu wierzytelność, która mogłaby zostać skutecznie przedstawiona do potrącenia z wierzytelnością powoda z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie projektu. Możliwość zgłoszenia w toku procesu o zapłatę zarzutu potrącenia jest istotnym udogodnieniem procesowym dla strony pozwanej, które jednak niekiedy prowadzi do błędnego przekonania, że podniesienie zarzutu potrącenia nie wymaga dochowania analogicznych warunków, jakie powinna spełnić strona powodowa, czyli obowiązku opisania i uzasadnienia dochodzonego w pozwie żądania. Wymogi procesowe co do zarzutu potrącenia są natomiast takie same, jak w odniesieniu do żądania pozwu, ponieważ ich niezachowanie uniemożliwia zidentyfikowanie roszczenia, a następnie ustalenie, czy i ewentualnie w jakiej wysokości przysługuje ono stronie pozwanej. Strona pozwana powinna zatem dokładnie określić przedstawioną do potrącenia wierzytelność i przytoczyć okoliczności faktyczne, uzasadniające jej istnienie. W przypadku zaprzeczenia przez stronę powodową prawdziwości twierdzeń, na których został oparty zarzut potrącenia, strona pozwana powinna przytoczyć dowody uzasadniające jej twierdzenia. W niniejszej sprawie pozwany dla uzasadnienia zarzutu potrącenia (w tym co do powstania, istnienia oraz wysokości potrącanej przez siebie wierzytelności) ograniczył się do wskazania dowodów w postaci kopii faktur VAT o nr (...) wystawionych przez (...) w W. oraz kopii faktury VAT nr (...) wystawionej przez (...) T. J. w W.. Dowody te nie mogły jednak zostać wzięte pod uwagę, albowiem nie zostało przedstawione potwierdzenie uiszczenia kwot wskazanych w tych dokumentacja księgowych na rzecz ich wystawców, a nadto z uwagi na fakt, że podmiotem zobowiązanym do zapłaty tychże należności była (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., a nie pozwany, który jest dłużnikiem wierzytelności przysługującej powodowi z tytułu wynagrodzenia za sporządzony projekt. Wprawdzie pozwany twierdził, że dla uzyskania środków finansowych na ostateczne sfinansowanie inwestycji założył spółkę celową, której udziały nabył, jednakże okoliczność ta nie ma wpływu na fakt, że do skutecznego potrącenia może być przedstawiona tylko wierzytelność powstała między tymi samymi stronami. Dowodem na istnienie wierzytelności pozwanego wobec powoda nie są także pokwitowania na kwotę łączną w wysokości 90 460,44 zł. Z ich treści wynika bowiem wprost, że były one przeznaczone na budowę hostelu przy ul. (...) w W., a zatem w żaden sposób nie wpływały na wygaśnięcie wierzytelności powoda wobec pozwanego z tytułu wynagrodzenia za projekt.

W związku z powyższym uznając, że przy bezspornych okolicznościach związanych z powstawaniem i istnieniem wierzytelności powoda wobec pozwanego z tytułu wynagrodzenia za wykonany projekt architektoniczno - budowlany hostelu przy ul. (...) w W. przy jednoczesnym braku wykazania przez pozwanego zasadności zarzutu potrącenia na podstawie art. 627 k.c. w pkt I. sentencji zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 32 656,50 zł brutto. O odsetkach od należności głównej orzeczono w oparciu o art. 7 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (w brzmieniu z dnia zawarcia umowy). Zgodnie bowiem z przedmiotową normą, z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują bowiem odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba, że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Oprócz wynagrodzenia za wykonanie umowy oraz żądania odsetkowego, przedmiotem niniejszego postępowania była rekompensata za koszty odzyskiwania należności, o której mowa w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Mając na uwadze strony niniejszego procesu oraz charakter istniejących pomiędzy nimi transakcji, w ocenie Sądu nie ulegało wątpliwości, iż spełnione zostały przesłanki do objęcia ich zapisami cytowanej ustawy.

Zgodnie zaś z art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy), wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1 bez wzywania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu Euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie stało się wymagalne. W orzecznictwie sądowym utrwalił się przy tym pogląd, zgodnie z którym rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 w/w ustawy, przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 94/15, Legalis).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy nie ulegało wątpliwości, że pozwana nie uregulowała świadczenia ciążącego na niej względem powoda w terminie. Tym samym strona powodowa nabyła uprawnienie do odsetek z tytułu opóźnienia, co jednocześnie spowodowało, iż przysługiwało jej również prawo do domagania się od pozwanej rekompensaty z tytułu kosztów odzyskiwania wierzytelności. Wobec powyższego Sąd uwzględnił żądanie powoda z tego tytułu w całości, tj. co do kwoty 18,79 zł.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., czyli zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez powoda składają się: kwota 1 642 zł uiszczona tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 3.600,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz kwota 17 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa.