Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 28 września 2022 roku ( (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z 27 maja 2022 roku odmówił W. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ wskazał, że podstawę do wydania decyzji stanowiło Orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 25 lipca 2022 roku, która ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

[decyzja k. 153 akt rentowych ZUS]

W dniu 27 października 2022 roku odwołanie od powyższej decyzji złożył W. W. uznając decyzję za krzywdzącą i wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy, a także o zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu.

[odwołanie k. 3-7]

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w dotychczasowe stanowisko w sprawie.

[odpowiedź na odwołanie k. 36-36 odwrót]

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. W. urodził się (...), legitymuje się wykształceniem średnim ogólnokształcącym, wykonywał zawód montera instalacji budowlanych oraz pracownika ochrony.

[bezsporne]

Wnioskodawca legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

[bezsporne]

Decyzją z 24 sierpnia 2018 roku wnioskodawcy przyznano rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2018 roku do 31 maja 2019 roku.

[decyzja k. 77-78 odwrót akt rentowych ZUS]

Następnie decyzją z 5 czerwca 2019 roku wnioskodawcy ponownie ustalono prawo do renty od 1 czerwca 2019 roku do 30 listopada 2019 roku.

[decyzja k. 95-98 akt rentowych ZUS]

Decyzją z 31 grudnia 2019 roku W. W. przyznano prawo do renty od 1 grudnia 2019 roku do 31 maja 2020 roku.

[decyzja k. 104-105 odwrót akt rentowych ZUS]

Kolejną decyzją z 25 sierpnia 2020 roku odwołującemu ustalono rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2020 roku do 31 grudnia 2020 roku.

[decyzja k. 109-110 odwrót akt rentowych ZUS]

Decyzją ostateczną z 28 maja 2021 roku W. W. otrzymał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2018 roku do 31 grudnia 2021 roku.

[decyzja k. 136-137 odwrót akt rentowych ZUS]

Następnie decyzją z 25 maja 2022 roku wnioskodawcy przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 stycznia 2022 roku do 30 czerwca 2022 roku.

[decyzja k. 146-147 odwrót akt rentowych ZUS]

W dniu 27 maja 2022 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

[wniosek z 27 maja 2022 r. k. 149-149 odwrót akt ZUS]

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu 20 czerwca 2022 roku bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u wnioskodawcy: pourazowy zespół bólowy kręgosłupa bez objawów korzeniowych po przebytym 5 lutego 2018 roku złamaniu wieloodłamowym trzonu kręgu Th 11, leczonym zachowawczo. Stan po przebytym 2 sierpnia 2018 roku złamaniu nasady dalszej kości promieniowej prawej, leczony zachowawczo, cukrzycę typu II, nadciśnienie tętnicze, otyłość, niedosłuch zaprotezowany. Orzeczeniem z 20 czerwca 2022 roku Lekarz Orzecznik orzekł, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

[opinia lekarska k. 53 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS, orzeczenie Lekarza Orzecznika k. 143-143 odwrót akt rentowych ZUS]

W dniu 30 czerwca 2022 roku od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS ubezpieczony złożył sprzeciw.

[sprzeciw k. 55-55 odwrót dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS]

Rozpoznając sprzeciw Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu 25 lipca 2022 roku bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u wnioskodawcy przebyte złamanie trzonu kręgu (...) (11 kręgu piersiowego) – bez istotnego upośledzenia sprawności, przebyte złamanie dalszej nasady kości promieniowej prawej, otyłość typu brzusznego, cukrzycę typu 2 leczoną tabletkami, nadciśnienie tętnicze. Orzeczeniem z 25 lipca 2022 roku Komisja Lekarska orzekła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

[opinia lekarska k. 57-58 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej , orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 152-152 odwrót akt rentowych ZUS]

W sądowym badaniu kardiologicznym u wnioskodawcy rozpoznano nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami. Całościowo jednak na chwilę obecną uzyskano optymalną jego kontrolę – choć okresowo występują skoki jego wartości. Przy braku należytego wyrównania konieczna jest modyfikacja leczenia w poradni kardiologicznej (nie stanowi to jednak o niezdolności do pracy). Dodatkowo brak jest danych na istotne powikłania nadciśnienia (np. udar mózgu, zawał mięśnia sercowego). Wnioskodawca nie był ostatnio hospitalizowany powodów kardiologicznych. Obecnie u wnioskodawcy nie stwierdza się zaawansowanej niewydolności serca, w tym nie był kwalifikowany do leczenia inwazyjnego (zabiegi angioplastyki).

Mając na uwadze poziom kwalifikacji oraz całościowy stan kliniczny, należy uznać, iż z punktu widzenia kardiologicznego nie stwierdzono u skarżącego niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach zasiłków chorobowych.

[pisemna opinia biegłego z zakresu kardiologii dr. n. med. R. G. k. 42-44]

W sądowym badaniu diabetologicznym u W. W. rozpoznano: cukrzycę typ 2 wyrównaną względnie, niepowikłaną; stan po urazie kręgosłupa – złamanie Th 11 (11 kręgu piersiowego); nadciśnienie tętnicze; otyłość.

Wnioskodawca choruje na cukrzycę typu 2 od kilku lat. Cukrzyca typu 2 w przypadku wnioskodawcy jest wyrównana względnie, leczona dwoma lekami doustnymi, nie powodowała konieczności hospitalizacji i z punktu widzenia diabetologa stopień jej zaawansowania nie powoduje niezdolności do pracy dotychczas wykonywanej. W związku z postępującym charakterem cukrzycy, wnioskodawca wymaga opieki i okresowych kontroli w poradni diabetologicznej, korekty poziomów glikemii i sposobu leczenia, ale nie jest aktualnie niezdolny do pracy.

[pisemna opinia biegłej z zakresu diabetologii dr n. med. M. P. k. 52-52 odwrót]

Z punktu widzenia neurologicznego u wnioskodawcy stwierdzono przebyte złamanie trzonu kręgu TH 11 (11 kręgu piersiowego) bez istotnych deficytów neurologicznych. Przewlekły zespół bólowy kręgosłupa odcinka lędźwiowego.

W 2018 roku wnioskodawca doznał złamania kręgosłupa w odcinku piersiowym. W tym samym roku doszło także do złamania dalszej nasady kości promieniowej prawej. Wnioskodawca od urodzenia ma utratę słuchu. Dolegliwości bólowe występują u niego po stronie prawej kręgosłupa odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowego.

Przebyte złamanie trzonu kręgu TH 11 (11 kręgu piersiowego) miało miejsce 5 lutego 2018 roku, ma ono charakter utrwalony i nie daje istotnych deficytów neurologicznych, co zostało potwierdzone przez konsultującego wnioskodawcę neurochirurga w 2019 roku. Aktualnie nie występuje znacznego stopnia naruszenie sprawności organizmu, które uzasadniałoby orzeczenie długotrwałej niezdolności do pracy.

[pisemna opinia biegłej z zakresu neurologii dr n. med. J. B. k. 62-64]

W sądowym badaniu laryngologicznym stwierdzono, że ubezpieczony od dzieciństwa, po przechorowaniu ostrej infekcji świnki, cierpi na obustronne zapalenie uszu. K. był operowany – w konsekwencji doznał obustronnego uszkodzenia słuchu. Wnioskodawca używa jednego aparatu słuchowego stosowanego do ucha lewego – nastąpiła u niego zdecydowanie dobra poprawa słuchu pozwalająca mu na swobodne porozumiewanie się z otoczeniem. Można przyjąć, że wnioskodawca mimo stwierdzonego uszkodzenia, po korekcie aparaturowej, ma zachowaną społeczną funkcję słuchu. Nie stwierdzono zaburzania statyki ciała.

Z punktu widzenia biegłego laryngologa, wnioskodawca nigdy nie utracił zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Opiniowany jest zdolny do zarobkowania na wielu stanowiskach na ogólnym rynku pracy nie wymagających szczególnie dobrego słuchu za wyjątkiem pracy na wysokości powyżej 3 metrów.

[pisemna opinia biegłego z zakresu laryngologii dr. n. med. A. L. k. 71-76]

W sądowym badaniu ortopedycznym u W. W. rozpoznano stan po złamaniu 11 kręgu piersiowego kręgosłupa oraz stan po złamaniu końca dalszego prawej kości promieniowej. Z ortopedycznego puntu widzenia nie stwierdza się u wnioskodawcy żadnych przeciwskazań do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Leczenie urazu zostało zakończone i uzyskano stan stabilny, z nieznacznym ograniczeniem funkcji narządu ruchu, będącym trwałym następstwem przebytego urazu. Fakt występowania u wnioskodawcy trwałych następstw urazu nie stanowi żadnego przeciwskazania do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

[pisemna opinia biegłego z zakresu ortopedii lek. med. P. S. k. 90-92]

W ocenie każdego z biegłych brak było konieczności powoływania biegłych innych specjalizacji niż już powołanych przez Sąd.

[bezsporne]

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o powołane dokumenty oraz opinię biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: kardiologii, diabetologii, neurologii, laryngologii, a także ortopedii. Opinie zostały doręczone stronom z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich. Należy zauważyć, że wnioskodawca w zakreślonym przez Sąd terminie, nie zgłosił zastrzeżeń do opinii wydanej przez któregokolwiek z biegłych.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał opinie sporządzone przez biegłych za wiarygodne, gdyż są rzetelne i sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli zdiagnozowali schorzenia, ocenili ich wpływ na sprawność organizmu i zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy, odnosząc swą ocenę do jej doświadczenia i kwalifikacji zawodowych. Opinie biegłych są pełne, nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby ich mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarte w nich końcowe wnioski orzecznicze logicznie wynikają zarówno z osobiście przeprowadzonych przez biegłego badań wnioskodawcy, jak i analizy dokumentacji medycznej. Sąd zważył, że uzyskał niezbędne wiadomości specjalne konieczne do ustalenia okoliczności faktycznych i do wydania rozstrzygnięcia końcowego w sprawie.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy, Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...), wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 4 lipca 2018 roku, III AUa 1328/17, LEX nr 2550815]

Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii. [tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84]

Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2000 roku, II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26]

Sąd nie jest przy tym obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 25 września 1997 roku, II UKN 271/97, OSNP 1998, nr 14, poz. 430]

Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych. [tak: wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00, LEX: 551017]

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4.  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

W myśl art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

Warunki wskazane w art. 57 powyższej ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Bezsporne w niniejszej sprawie jest to, że odwołujący spełnia warunki określone w art. 57 ust. 1 pkt. 2-4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W odniesieniu do odwołującego się kwestią sporną było spełnianie jedynie warunku niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim – opinii biegłych ze wskazanych wyżej specjalności, Sąd ustalił, że decyzja organu ZUS jest prawidłowa. Skarżący, przy uwzględnieniu schorzeń kardiologicznych, diabetologicznych, neurologicznych, laryngologicznych, a także ortopedycznych, na które cierpi, jest jednak zdolny do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. W ocenie Sądu biegli w swoich opiniach dostatecznie precyzyjnie wskazali dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy zarobkowej. Opinie biegłych oceniające stan zdrowia wnioskodawcy szczegółowo wyjaśniały dlaczego fakt występowania u niego schorzeń nie przekłada się na zdolność świadczenia przez niego pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wydanych przez biegłych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia, a także osobiście przeprowadzonych przez każdego z biegłych badań, zdiagnozowali u wnioskodawcy schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy.

Jak zauważa się w orzecznictwie, o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. [tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 21 kwietnia 2021 roku, III AUa 12/21, LEX nr 3259709]

U wnioskodawcy rozpoznano nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami. Uzyskano jednak optymalną jego kontrolę, choć okresowo występują skoki jego wartości. Przy braku należytego wyrównania konieczna jest modyfikacja leczenia w poradni kardiologicznej (nie stanowi to jednak o niezdolności do pracy). Dodatkowo brak jest danych na istotne powikłania nadciśnienia (np. udar mózgu, zawał mięśnia sercowego). Obecnie u wnioskodawcy nie stwierdza się zaawansowanej niewydolności serca, w tym nie był kwalifikowany do leczenia inwazyjnego (zabiegi angioplastyki).

Nadto u W. W. rozpoznano: cukrzycę typ 2 wyrównaną względnie, niepowikłaną. Wnioskodawca choruje na cukrzycę typu 2 od kilku lat, która jest wyrównana względnie, leczona dwoma lekami doustnymi, nie powodowała konieczności hospitalizacji i z punktu widzenia diabetologa stopień jej zaawansowania nie powoduje niezdolności do pracy dotychczas wykonywanej.

Z kolei z punktu widzenia neurologicznego u wnioskodawcy stwierdzono przebyte złamanie trzonu kręgu TH 11 (11 kręgu piersiowego) bez istotnych deficytów neurologicznych oraz przewlekły zespół bólowy kręgosłupa odcinka lędźwiowego. W 2018 roku wnioskodawca doznał złamania kręgosłupa w odcinku piersiowym. W tym samym roku doszło także do złamania dalszej nasady kości promieniowej prawej. Wnioskodawca od urodzenia ma utratę słuchu. Przebyte złamanie trzonu kręgu TH 11 (11 kręgu piersiowego) miało miejsce 5 lutego 2018 roku, ma ono charakter utrwalony i nie daje istotnych deficytów neurologicznych, co zostało potwierdzone przez konsultującego wnioskodawcę neurochirurga w 2019 roku.

Poza tym ubezpieczony od dzieciństwa, po przechorowaniu ostrej infekcji świnki, cierpi na obustronne zapalenie uszu. K. był operowany – w konsekwencji doznał obustronnego uszkodzenia słuchu. Wnioskodawca używa jednego aparatu słuchowego stosowanego do ucha lewego – nastąpiła u niego zdecydowanie dobra poprawa słuchu pozwalająca mu na swobodne porozumiewanie się z otoczeniem. M. stwierdzonego uszkodzenia, po korekcie aparaturowej, ma zachowaną społeczną funkcję słuchu, nie stwierdzono zaburzenia statyki ciała.

W badaniu ortopedycznym u W. W. rozpoznano stan po złamaniu 11 kręgu piersiowego kręgosłupa oraz stan po złamaniu końca dalszego prawej kości promieniowej. Z ortopedycznego puntu widzenia nie stwierdzono u wnioskodawcy żadnych przeciwskazań do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Leczenie urazu zostało zakończone i uzyskano stan stabilny, z nieznacznym ograniczeniem funkcji narządu ruchu, będącym trwałym następstwem przebytego urazu.

Tym samym należało uznać odwołującego się za zdolnego do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

W tym miejscu wskazać także należy, że na stanowisko Sądu co do poprawności
i wiarygodności opinii biegłych, nie ma wpływu treść orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jego wpływ na zdolność skarżącego do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 100) nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 roku (II UK 386/02, OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy, odnosząc się do obu pojęć wskazał, że na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność, to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych kwestii, a w sytuacji ich współistnienia, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art. 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i dotyczy wyłącznie orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalającego niezdolność do pracy, którego to orzeczenia mają wpływ na zakwalifikowanie danej osoby do stosownego stopnia niepełnosprawności. Brak jest jednak zależności odwrotnej – orzeczenia zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności nie mają automatycznego wpływu na uznanie danej osoby za niezdolną do pracy na gruncie ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wnioskodawca, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, z uwagi na posiadane schorzenia, nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W konsekwencji wobec braku dowodów potwierdzających stanowisko ubezpieczonego, żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawcy prawa o renty nie mogło zostać zaakceptowane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.