Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –	st. sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 16 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

połączonych spraw:

I.  z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z udziałem zainteresowanych: (...) S.A. z siedzibą w P., (...) S.A. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w P., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. w W.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w G.

o zawarcie porozumienia ograniczającego konkurencję

II.  z odwołania (...) S.A. z siedzibą w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z udziałem zainteresowanych: (...) S.A. z siedzibą w P., (...) S.A. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w P., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. w W.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.

o zawarcie porozumienia ograniczającego konkurencję

III.  z odwołania (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z udziałem zainteresowanych: (...) S.A. z siedzibą w P., (...) S.A. z siedzibą w P., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. w W.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., (...) S.A. z siedzibą w G.

o zawarcie porozumienia ograniczającego konkurencję

IV.  z odwołania (...) S.A. z siedzibą w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z udziałem zainteresowanych: (...) S.A. z siedzibą w P., (...) S.A. z siedzibą w W., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. w W.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., (...) S.A. z siedzibą w G.

o zawarcie porozumienia ograniczającego konkurencję

V.  z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. w W.)

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z udziałem zainteresowanych: (...) S.A. z siedzibą w P., (...) S.A. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w P., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., (...) S.A. z siedzibą w G.

o zawarcie porozumienia ograniczającego konkurencję

VI.  z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.)

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z udziałem zainteresowanych: (...) S.A. z siedzibą w P., (...) S.A. z siedzibą w W., (...) S.A. z siedzibą w P., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (następca prawny: (...) Sp. z o.o. w W.), (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., (...) S.A. z siedzibą w G.

o zawarcie porozumienia ograniczającego konkurencję

na skutek odwołań od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 22 grudnia 2021 r. Nr (...)

I.  w sprawie z odwołania (...) sp. z o.o. w Ł.

1.oddala odwołanie;

2. zasądza od (...) sp. z o.o. w Ł. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

II.  w sprawie z odwołania (...) sp. z o.o. w G. (dawniej (...) Sp. z o.o. w P.)

1. oddala odwołanie,

2. zasądza od (...) sp. z o.o. w G. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III.  w sprawie z odwołania (...) S.A. w G.,

1.oddala odwołanie

2. zasądza od (...) S.A. w G. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV.  w sprawie z odwołania (...) S.A. w W.

1.  oddala odwołanie,

2. zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

V.  w sprawie z odwołania (...) S.A. w P.

1. oddala odwołanie,

2. zasądza od (...) S.A. w P., na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

VI.  w sprawie z odwołania (...) Sp. z o.o. w W. (następca prawny (...) sp. z o.o. w W.)

1. oddala odwołanie

2. zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmA 45/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 grudnia 2021 r. nr (...), Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej również jako: „ Prezes UOKiK”):

I.  na podstawie art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173, dalej jako: „ uokik”) w zw. z art. 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 945) oraz w związku z art. 7 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1634), po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za praktykę ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173) zawarcie przez:

1.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.,

2.  (...) S.A. z siedzibą w P. (dawniej: „(...) sp. j. z siedzibą w P., następnie: (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w P.),

3.  (...) S.A. z siedzibą w G.,

4.  (...) S.A. z siedzibą w W.,

5.  (...) S.A. z siedzibą w P. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą w P.),

6.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

7.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. (dawniej: P. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą "(...) z siedzibą w P.)

ze (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej: (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., następnie: (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.), na krajowym rynku obrotu prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, porozumienia ograniczającego konkurencję na lokalnych rynkach usług dostępu do płatnej telewizji, polegającego na ustalaniu stosowanej przez przedsiębiorców wymienionych w pkt 1 - 7 minimalnej ceny sprzedaży odbiorcom dostępu – w systemie „Pay-Per-View” – do transmisji telewizyjnych „na żywo” z meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 r. i stwierdza jej zaniechanie z dniem 11 września 2012 r.;

I.  na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 1 uokik (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173) w zw. z art. 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 945) oraz w związku z art. 7 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1634), po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego, z tytułu naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173), w zakresie określonym w pkt. I sentencji rzeczonej decyzji, nałożył na:

1.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. karę pieniężną w wysokości 65 415,02 zł. płatną do budżetu państwa;

2.  (...) S.A. z siedzibą w P. (dawniej: „(...) sp. j. z siedzibą w P., następnie: (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w P.) karę pieniężną w wysokości 12 494,80 zł., płatną do budżetu państwa;

3.  (...) S.A. z siedzibą w G. karę pieniężną w wysokości 265 766,45 zł., płatną do budżetu państwa;

4.  (...) S.A. z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości 1 637 302,59 zł., płatną do budżetu państwa;

5.  (...) S.A. z siedzibą w P. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą w P.) karę pieniężną w wysokości 67 775,58 zł., płatną do budżetu państwa;

6.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości 523 577,06 zł., płatną do budżetu państwa;

7.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. (dawniej: P. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą "(...) z siedzibą w P.) karę pieniężną w wysokości 3 592,57 zł., płatną do budżetu państwa.

II.  na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 267, dalej również jako: „ k.p.a. ”) w związku z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) oraz w zw. z art. 83 uokik (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173) w zw. z art. 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 945) oraz w zw. z art. 7 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1634), umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie antymonopolowe wobec:

a.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej: (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., następnie: (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.),

b.  (...) sp.j. z siedzibą w P.,

c.  (...) sp. j. z siedzibą w W.,

d.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą w G.),

e.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą w G., następnie: (...) S.A. z siedzibą w K.).

II.  Na podstawie art. 77 ust. 1 oraz art. 80 uokik (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173) w zw. z art. 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 945) oraz w zw. z art. 7 ustawy o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw z dnia 5 sierpnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1634) oraz stosownie do art. 263 § 1 i art. 264 § 1 k.p.a. (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 267) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) oraz w zw. z art. 83 uokik (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173), obciążył kosztami postępowania antymonopolowego:

1.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. w kwocie 309,50 zł.,

2.  (...) S.A. z siedzibą w P. (dawniej: „(...) sp. j. z siedzibą w P., następnie: (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w P.) w kwocie 303,20 zł.,

3.  (...) S.A. z siedzibą w G. w kwocie 308,90 zł.,

4.  (...) S.A. z siedzibą w W. w kwocie 327,05 zł.,

5.  (...) S.A. z siedzibą w P. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą w P.) w kwocie 297,55 zł.,

6.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w kwocie 311,45 zł.,

7.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. (dawniej: P. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą "(...) z siedzibą w P.) w kwocie 291,65 zł.,

- i zobowiązał do uiszczenia tych kosztów na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się przedmiotowej decyzji.

(decyzja Prezesa UOKiK z dnia 22 grudnia 20221 r. k. 7-72 akt sąd.)

Powód - (...) Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. (dalej jako: (...)) zaskarżył powyższą decyzję w części tj. w zakresie jej punktu I, punktu II.1 oraz punktu IV.1, zarzucając jej:

1.  naruszenie prawa materialnego, polegające na:

a.  naruszeniu art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 4 pkt. 5 ustawy antymonopolowej poprzez błędną wykładnię i jego błędne zastosowanie do strony powodowej, skutkującą uznaniem, że (...) była uczestnikiem porozumienia, którego dotyczy Decyzja,

b.  naruszeniu art. 9 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy antymonopolowej poprzez jego niezastosowanie i nie stwierdzenie, że to (...) S.A. (dalej: (...)) lub (...) sp. z o. o. (dalej: (...)) naruszyły zakazy wskazane w tym przepisie, poprzez narzucanie innym podmiotom, w tym (...), cen minimalnych odsprzedaży meczów w systemie pay-per-view, w sytuacji, w której jedynym podmiotem, od którego Powód mógł kupić towar będący przedmiotem niniejszego postępowania był (...), a jedynym podmiotem zainteresowanym narzucaniem cen minimalnych odsprzedaży był (...),

c.  naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy antymonopolowej poprzez jego niezastosowanie z uwagi na to, że UOKiK pominął okoliczność, stosownie do której zachowanie (...) doprowadziło do polepszenia dystrybucji usługi (bez decyzji Spółki jej abonenci nie mieliby realnej możliwości obejrzenia meczów, tymczasem Spółka nie mogłaby zawrzeć umowy bez postanowienia, które jest kwestionowane przez UOKiK, gdyż takiej umowy nie mógł zaoferować jej (...) po uzgodnieniu kwestionowanego postanowienia z (...)).

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, polegające na:

a.  naruszeniu art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego (dalej: kpc) w zw. z art. 84 ustawy antymonopolowej polegające na sprzeczności istotnych ustaleń organu antymonopolowego z treścią zebranego materiału dowodowego, a w szczególności:

a)  bezpodstawne ustalenie udziału (...) w porozumieniu, z pominięciem oczywistego faktu, że to (...) narzucił (...) treść § 3 ust. 2 umowy i (...) nie zawarłaby umowy bez tego postanowienia, a (...) takiej nie mógł ze Spółką zawrzeć, z uwagi na uzgodnienia dokonane z (...),

b)  bezpodstawne przyjęcie, że umowa, którą Spółka zawarła ze (...) sp. z o. o. nie jest narzucona, a także, że dla (...) nie ma charakteru adhezyjnego,

c)  błędne uznanie, że domniemane porozumienie miało antykonkurencyjny cel i skutek,

d)  błędne przyjęcie, że celem i skutkiem porozumienia było wyeliminowanie konkurencji pomiędzy jego uczestnikami co doprowadziło do zastosowania jednolitej ceny i wyeliminowało zastosowanie różnych/niższych cen, w sytuacji, w której Pozwany na poparcie swoich twierdzeń nie przedstawił żadnych argumentów, czy dowodów o charakterze ekonomicznym i pominął twierdzenia Powoda, że cena, którą Powód zastosował była ceną adekwatną do ponoszonych przez niego kosztów, a także błędne przyjęcie, że zastosowana cena mogłaby w przyszłości być argumentem dla abonentów do zmiany operatora, oraz pominięcie technicznych i technologicznych ograniczeń, które uniemożliwiały faktyczne konkurowanie uczestników postępowania między sobą,

co w konsekwencji doprowadziło także do naruszenia art 77 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: kpa) w zw. z art. 7 kpa oraz art. 83 ustawy antymonopolowej,

poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności wskazanych powyżej w pkt a)-d).

b.  naruszenie art. 12 kpa, w związku z art. 2 oraz 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także art. 105 kpa (poprzez jego niezastosowanie) - zasady szybkości postępowania, poprzez prowadzenie postępowania przez okres około 10 lat, z przerwą ponad 2,5 roku, po której UOKiK dopiero pismem z dnia 24 lipca 2020 roku zawiadomił strony o dalszym prowadzeniu postępowanie po zakończeniu procedury postępowania cywilnego (wyrok Sądu Najwyższego został wydany w dniu 6 lutego 2018 roku).

c.  z ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia wskazanych powyżej zarzutów, podniósł naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 1) i art. 111 ustawy antymonopolowej oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez nieskorzystanie z możliwości odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej i nałożenie na (...) kary niewspółmiernej do okoliczności uczestniczenia przez (...) w porozumieniu, nieadekwatnej do okoliczności naruszenia przepisów ustawy antymonopolowej.

Wobec powyższego, (...) Sp. z o. o. wniósł o:

- zmianę powyższej Decyzji w zaskarżonej części, w punkcie I, punkcie II.1., punkcie 1V.1,

- uznanie, że (...) nie dopuściła się praktyki ograniczającej konkurencję naruszającej zakaz, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy, której dotyczy Decyzja i w konsekwencji nienakładanie na Spółkę kary pieniężnej i nieobciążanie Spółki kosztami postępowania,

ewentualnie

- wniósł o zmianę Decyzji w punkcie 11.1 poprzez odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej, ewentualnie o znaczące jej obniżenie, tj. do kwoty 2800 zł.,

- wniósł o uchylenie Decyzji w zaskarżonej części

Ponadto, (...) wniósł o stwierdzenie, że Decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Jednocześnie wniósł o:

- zasądzenie kosztów postępowania, według norm prawem przepisanych oraz

- wezwanie na rozprawę i przesłuchanie w charakterze świadka R. (...) Dyrektora do spraw Operacyjnych (...) (wezwanie na adres Spółki), na okoliczności doświadczeń Spółki w transmisjach pay-per-view, kosztów jakie poniosła (...) w związku z organizacją transmisji meczów, potencjalnego zysku, który Spółka mogła osiągnąć, nienegocjowalności umowy, a w szczególności ceny, braku zmian na rynku w wyniku przeprowadzenia transmisji, konieczności zawarcia umowy ze (...) w celu realizacji interesu abonentów Spółki (na wykazanie tych okoliczności nie ma innych środków dowodowych).

(odwołanie (...) Sp. z o. o. z dnia 2 lutego 2022 r. k. 73-81v akt sąd.)

Prezes UOKiK, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o:

- oddalenie odwołania w całości;

- pominięcie wniosku (...) o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka R. M., jako nieistotnego do rozstrzygnięcia sprawy, nieprzydatnego do wykazania wnioskowanych faktów oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania;

- rozpoznanie sprawy na rozprawie;

- zasądzenie od (...) na rzecz Pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź Prezesa UOKiK na odwołanie (...) Sp. z o. o. z dnia 22 czerwca 2022 r. k. 141- 159 akt adm.)

Odpowiedź na powyższe odwołanie złożył również (...) S.A. z siedzibą w W. i wskazał, iż stanowisko wyrażone w odwołaniu (...) Sp. z o. o. jest wewnętrznie niespójne, a w niektórych przypadkach wewnętrznie sprzeczne. Nadto, dodał, że niektóre z zarzutów odwoławczych są wadliwie sformułowane oraz brak jest wymaganego uzasadnienia zarzutów odwoławczych. W dalszej części odpowiedzi na odwołanie, (...) S.A. odnosi się do poszczególnych zarzutów odwołania (...) Sp. z o.o.

(odpowiedź (...) na odwołanie (...) Sp. z o. o. z dnia 15 czerwca 2022 r. k. 125- 131 akt sąd.)

Powód - (...) S.A. z siedzibą w G. (dalej jako: (...)) zaskarżył powyższą Decyzję w części, tj. w zakresie punktu I, punktu II.3 oraz punktu IV.3 i zarzucił jej:

1.  naruszenie art. 9 ust. 1 i ust. 2 pkt 5 uokik przez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie i zaniechanie stwierdzenia nadużycia przez (...) Sp. z o. o. pozycji dominującej - na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej - polegającego na narzucaniu pozostałym stronom postępowania przed Prezesem UOKIK minimalnej ceny odsprzedaży odbiorcom dostępu do transmisji audiowizualnych na żywo w systemie „Pay-Per-View” z meczów reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014, pomimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczył o nadużyciu pozycji dominującej przez (...) Sp. z o. o.;

na wypadek nieuwzględnienia powyższego zarzutu, Powód zarzucił:

2.  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie i uznanie, że:

a.  pomiędzy Powodem i pozostałymi stronami postępowania przed Prezesem UOKiK doszło do zawarcia niedozwolonego porozumienia ograniczającego konkurencję, pomimo braku antykonkurencyjnego celu i skutku porozumienia na lokalnych rynkach usług dostępu do płatnej telewizji;

b.  zawarcie w umowach licencyjnych zawartych przez strony postępowania przed Prezesem UOKiK, w tym m.in. przez Powoda, ze (...) Sp. z o. o. postanowienia o treści: „ Strony ustalają, że cena sprzedaży Eventu w ramach PPVw [...] i u innych operatorów świadczących usługę PPV będzie nie mniejsza niż 20 zł. brutto” oznacza uzgodnienie przez wszystkie strony postępowania przed Prezesem UOKiK minimalnej ceny sprzedaży odbiorcom dostępu do transmisji telewizyjnych na żywo w systemie „Pay- Per-View” z meczów reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 i zawarcie przez nie jednego porozumienia o de facto horyzontalnym charakterze, pomimo że poszczególni licencjobiorcy - kontrahenci (...) Sp. z o. o. nie utrzymywali między sobą relacji i nie dokonywali wymiany informacji przedmiocie ceny odsprzedaży usługi PPV, ani bezpośrednio ani za pośrednictwem (...) Sp. z o. o.;

2.  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik w zw. z art. 8 ust. 1 uokik poprzez niezastosowanie przez Prezesa UOKiK do porozumienia opisanego w pkt I Decyzji wyłączenia z zakazu zawierania takich porozumień przewidzianego w art. 8 ust. 1 uokik, pomimo spełnienia określonych w tym przepisie przesłanek.

Ponadto, w razie nieuwzględnienia ww. zarzutów, (...) S.A. zarzucił:

3.  naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 1 uokik, art. 4 pkt 15 uokik [oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18.01.2015 r.] oraz art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy z dn. 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm., dalej „kpa”) przez nałożenie na Powoda kary pieniężnej w oparciu o wskazane przepisy uokik przy jednoczesnym braku ustalenia w Decyzji wysokości wskazanych w tych przepisach przychodów powoda, od których zależy wysokość kary pieniężnej;

4.  naruszenie art. 106 ust. 1 piet 1 uokik w zw. z art. 111 uokik [oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18.01.2015 r.] oraz art. 7 i art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 83 uokik, poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia oraz należytego uwzględnienia okoliczności i stopnia naruszenia przepisów ustawy, a w rezultacie nałożenie na Powoda nadmiernie dolegliwej kary pieniężnej, nieadekwatnej do jej zakładanego celu oraz okoliczności niniejszej sprawy.

Mając na uwadze powyższe, Powód - (...) S.A. wniósł o: uchylenie zaskarżonej Decyzji w zaskarżonej części, ewentualnie o zmianę zaskarżonej Decyzji w zakresie punktu II ppkt 3- poprzez uchylenie nałożonej na Powoda kary pieniężnej lub obniżenie wysokości tej kary oraz o zasądzenie na rzecz Powoda od Pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Jednocześnie, (...) S.A. wniósł o:

1.  przeprowadzenie dowodów z:

a.  dokumentów w postaci:

i.  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 22 marca 2013 r.,

ii.  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 25 września 2012 r.

- wszystkie w aktach postępowania antymonopolowego - na okoliczność: posiadania przez (...) Sp. z o. o. na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej pozycji dominującej;

(...).  wiadomość email z dnia 6 września 2012 r. - k. 1851 akt UOKiK

– na okoliczność narzucenia Powodowi przez (...) Sp. z o. o. warunków umowy licencyjnej;

iv.  dokumenty finansowe (...) S.A. za 2012 r. (w aktach postępowania przed Prezesem UOKiK)

- na okoliczność wysokości przychodów (...) S.A. w 2012 r., w tym przychodów ze sprzedaży usługi PPV;

v.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 18 września 2006 r. nr (...),

vi.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 24 maja 2010 r. nr (...),

vii.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 31 grudnia 2010 r. nr (...),

viii.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 8 grudnia 2015 r. nr (...)

- wszystkie na okoliczność praktyki Prezesa UOKiK w kwestii kwalifikowania niedozwolonych porozumień jako porozumienia typu „hub- and-spoke”;

ix.  wyjaśnienia w sprawie ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję (2008)- wydruk ze strony internetowej Prezesa UOKiK

- na okoliczność zasad ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję i niezastosowania ich przy wymiarze kary dla Powoda;

b.  zeznań świadka A. K. (wezwanie na adres siedziby Powoda) na okoliczności:

i.  dotyczące zawarcia przez Powoda ze (...) umowy licencyjnej, w tym wypływu Powoda na treść umowy licencyjnej ze (...), możliwości negocjacji umowy licencyjnej, narzucenia Powodowi przez (...) warunków umowy licencyjnej;

ii.  posiadanych przez Powoda - w momencie zawierania umowy ze (...) - informacji o zawarciu ze (...) umów licencyjnych dot. meczów reprezentacji Polski z Mołdawią i Czarnogórą przez innych przedsiębiorców i warunków tych umowy;

(...).  czy Powód bezpośrednio lub za pośrednictwem (...) dokonywał wymiany informacji dot. ceny odsprzedaży usługi PPV z innymi kontrahentami (...);

iv.  dostępności transmisji meczów reprezentacji Polski z Mołdawią i Czarnogórą w systemie Pay-Per-View wyłącznie dla abonentów Powoda;

v.  wysokości przychodów Powoda osiągniętych ze sprzedaży dostępu do transmisji meczów reprezentacji Polski z Mołdawią i Czarnogórą;

c.  ograniczenie, na podstawie art. 479 ³³ § 3 kpc pozostałym stronom prawa wglądu do Załącznika nr 1 do odwołania zawierającego informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa Powoda.

(odwołanie powoda – (...) S. A. z dnia 4 lutego 2022 r. k. 72-84v akt adm.)

Prezes UOKiK, w odpowiedzi na powyższe odwołanie wniósł o:

1.  jego oddalenie;

2.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci:

a.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 18 września 2006 r., nr (...);

b.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 24 maja 2010 r. nr (...);

c.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 31 grudnia 2010 r. nr (...);

d.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 grudnia 2015 r. nr (...);

- jako nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy;

2.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. K. - jako nieistotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, nieprzydatnego do wykazania wnioskowanych faktów oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania;

3.  zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) według norm przepisanych, w wysokości 6-krotności stawki minimalnej.

(odpowiedź pozwanego na odwołanie (...) S.A. z dnia 2 września 2022 r. k. 376-395v akt sąd.)

Odpowiedź na odwołanie (...) S.A. złożył (...) S.A. z siedzibą w W., w której odniósł się do poszczególnych zarzutów Powoda.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie (...) S.A. z dnia 26 sierpnia 2022 r. k. 358-361v akt adm.)

Ponadto, odpowiedź na odwołanie wniósł również (...) Sp. z o. o., w którym podniósł, że stanowisko (...) S.A. i stanowisko (...) S.A. są zbieżne, zarówno w argumentacji prawnej jak i faktycznej. Wskazał również, że analiza stanowiska (...) S.A. wskazuje na to, iż odwołanie (...) S.A. oraz odwołanie (...) Sp. z o. o. są uzasadnione.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie (...) S.A. z dnia 2 września 2022 r. k. 398-398v akt adm.)

Powód - (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej jako: (...)) zaskarżył powyższą Decyzję w części, tj. w zakresie punktu I, punktu II.4 oraz punktu IV.4 i zarzucił jej:

1.  naruszenie przepisów postępowania:

1.1.  art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez zaniechanie umorzenia przez Pozwanego postępowania administracyjnego w odniesieniu do Powoda, pomimo tego, że prowadzenie tego postępowania było niedopuszczalne, a zatem i bezprzedmiotowe;

1.2.  art. 92 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 7, art. 8 § 1 i art. 12 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez kontynuowanie, przez Pozwanego, postępowania administracyjnego przez około pięć lat, przy czym w okresie wrzesień 2016 r. - lipiec 2020 r., Pozwany nie podjął jakiejkolwiek czynności w tym postępowaniu - co stanowi nadużycie prawa administracyjnego, albowiem powyższe zachowanie się Pozwanego sprzeczne było z celem w/w przepisów prawa;

1.3.  art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 8 i art. 12 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez pozbawienie Powoda prawa do obrony, ze względu na ,,(...) zbyt długi czas trwania postępowania administracyjnego (...)” - co skutkowało tym, że Powód został pozbawiony możliwości udowodnienia - dowodami osobowymi - faktów wskazanych przez Powoda, które miały i mają istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, albowiem upływ tak znacznego czasu spowodował u tych osób bezpowrotną utratę części istotnej wiedzy o tych zdarzeniach;

1.4.  naruszenia art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji), przez całkowite zaniechanie przeprowadzenia przez pozwanego postępowania dowodowego w zakresie wyznaczonym treścią rozstrzygnięcia jego postanowienia z dn. 23 maja 2013 r.;

1.5.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 84 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez zaniechanie dokonania przez Pozwanego oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów w postępowaniach administracyjnych;

1.6.  art 107 § 1 pkt 6 i § 3 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez zaniechanie wskazania w uzasadnieniu zaskarżanej Decyzji dowodów, na których Pozwany się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

1.7.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 84 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji), przez zaniechanie wyprowadzenia przez Pozwanego wniosków z e-maila z dn. 3 września 2012 r. (godz. 18 ⁵⁷) co do stanu ustaleń, w dn. 3 września 2012 r. między Powodem a (...) Sp. z o.o. co do treści umowy licencyjnej;

1.8.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 84 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji), przez przyjęcie przez Pozwanego z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, że z pytania Powoda o treści: „(...) jaką cenę sprzedaży na rynku będą mieć inni dostawcy? (...)”, które zawarto w e-mailu z dn. 4 września 2012 r. (godz. 14 ³⁹) wynika to, że Powód: „(...) był zainteresowany ustaleniem minimalnej ceny sprzedaży usługi u innych operatorów. ”;

1.9.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 84 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji), przez przyjęcie przez Pozwanego z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, że e-mail z dn. 4 września 2012 r. (godz. 15 ^{( 10)}) stanowił odpowiedź „(...) na wiadomość od (...), w której przesłano projekt umowy licencyjnej (...)”;

1.10.  art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez zaniechanie poczynienia przez Pozwanego jakichkolwiek ustaleń faktycznych dotyczących:

⚫

tego w jaki kontekst gospodarczy i prawny wpisywała się umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o.,

⚫

charakteru dóbr/usług, do których odnosiła się umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o.,

⚫

tego czy istniał „rynek właściwy” - a na wypadek stwierdzenia takiego rynku lub rynków - jak przedstawiały się w sierpniu i we wrześniu 2012 r. „warunki funkcjonowania i struktury spornego rynku lub spornych rynków” oraz

⚫

czy umowa powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. mogły oddziaływać negatywnie na konkurencję, to znaczy że w/w umowa lub w/w umowy były konkretnie w stanie zapobiec konkurencji na rynku, ograniczyć ją lub zakłócić, przy czym rynek lub rynki mogły zostać „zakłócone w znaczący sposób”;

1.11.  art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez zaniechanie dokonania przez Pozwanego „indywidualnej i konkretnej oceny treści i celu” umowy powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umów pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. oraz zaniechanie poczynienia ustaleń faktycznych, że umowa powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. „(...) są (...) szkodliwe dla prawidłowego funkcjonowania normalnej gry konkurencyjnej )” na rynku lub na rynkach;

1.12.  art. 156 § 1 pkt 3 i art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez umorzenie przez Pozwanego postępowania administracyjnego „(...) wobec: (...), (...) oraz (...) (...)”, pomimo tego, że Pozwany nie mógł umorzyć w części postępowania administracyjnego zakończonego zaskarżaną Decyzją, ponieważ 1/ istniała ostateczna i prawomocna merytoryczna decyzja „(...) wobec: (...), (...) oraz (...) (...)”, 2/ ponieważ Pozwany nie wszczął drugiego postępowania „(...) wobec: (...), (...) oraz (...) (...)” o przedmiocie tożsamym z tym określonym decyzją Pozwanego z dn. 21 sierpnia 2013 r.;

1.13.  art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy o z dnia 16 lutego 2007 r. ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez zaniechanie wskazania w uzasadnieniu zaskarżanej Decyzji racji, które spowodowały, iż Pozwany, działając w ramach z tzw. uznania administracyjnego, nałożył na Powoda w/w karę pieniężną,

1.14.  art. 6 ust. 1 ust. 3 lit. a/, lit. b/ i lit. c/ Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościach z dn. 4 listopada 1950 r. (Europejska Konwencja Praw Człowieka) w zw. z art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 9 i w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji przez pozbawienie Powoda prawa do obrony, skutkiem zaniechania przez Pozwanego doręczenia Powodowi tzw. szczegółowego uzasadnienia zarzutów informującego o tym czy przedmiotem postępowania było porozumienie zakazane „ze względu na cel” czy też porozumienie zakazane „ze „względu na skutek” oraz o informującego o innych elementach określonych w pkt 7 - pkt 11 dokumentów Pozwanego pod tytułami: „WYJAŚNIENIA dotyczące przedstawiania Szczegółowego uzasadnienia zarzutów w postępowaniach w sprawach: 1) praktyk ograniczających konkurencję, 2) praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów oraz 3) nakładania kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy” (1 września 2015 r.) oraz „WYJAŚNIENIA dotyczące przedstawiania Szczegółowego uzasadnienia zarzutów w postępowaniach w sprawach: 1. praktyk ograniczających konkurencję oraz 2. nakładania kar pieniężnych jeżeli podstawa nałożenia tych kar związana jest ze sprawami z zakresu ochrony konkurencji.” (3 czerwca 2019 r. lub maj 2019 r. - aktualizacja 30 lipca 2020 r.);

1.15.  art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej drugiej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez zaniechanie przeprowadzenia dowodów i poczynienia ustaleń dotyczących okoliczności warunkujących stwierdzenie stanu wyższej konieczności;

2.  naruszenie prawa materialnego:

2.1.  art. 58 § 1 w zw. z art. 758 § 1 k.c. przez niewłaściwe ich zastosowanie, polegające na zaniechaniu ich zastosowania, pomimo tego, że agent-pośrednik nie może zawierać umowy licencyjnej, a przeto umowa licencji niewyłącznej zawarta przez Powoda ze (...) Sp. z o.o. była nieważna;

2.2.  art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że zostały one zastosowane pomimo, że Pozwany nie udowodnił tego, iż na czas wszczęcia postępowania, na czas jego trwania i na czas wydania zaskarżanej Decyzji istniał „interes publiczny” w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;

2.3.  art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że zostały one zastosowane pomimo wadliwego wyznaczenia rynku właściwego w jego aspekcie (wymiarze) produktowym - w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji), to jest przyjęciu, że rynkiem właściwym był: rynek usług dostępu do płatnej telewizji - „(...) świadczonych przez operatorów kablowych, operatorów satelitarnych platform cyfrowych oraz operatorów korzystających z innych transmisji (np. za pośrednictwem infrastruktury sieciowej — (...)) (...)”;

2.4.  art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że zostały one zastosowane pomimo wadliwego, wyznaczenia rynku właściwego w jego aspekcie (wymiarze) geograficznym - w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;

2.5.  art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez jego błędną wykładnię polegającą na pominięciu przez Pozwanego tego, iż zakazanym porozumieniem w rozumieniu tego przepisu jest tylko porozumienie:

⚫

które w istotnym (znaczącym, odczuwalnym) stopniu wpłynęło lub wpływa na konkurencję,

⚫

w odniesieniu do którego nie można stwierdzić istnienia tzw. niezbędnych ograniczeń konkurencji (ancilliary restraints);

2.6.  art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że zostały one zastosowane pomimo, że Pozwany nie poczynił jakichkolwiek ustaleń faktycznych dotyczących:

⚫

tego w jaki kontekst gospodarczy i prawny wpisywała się umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o.,

⚫

charakteru dóbr/usług, do których odnosiła się umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o.,

⚫

czy istniał „rynek właściwy” - a na wypadek stwierdzenia takiego rynku lub rynków - jak przedstawiały się w sierpniu - wrześniu 2012 r. „ warunki funkcjonowania i struktury spornego rynku lub spornych rynków” oraz

⚫

czy umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz urnowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. mogły oddziaływać negatywnie na konkurencję, to znaczy że w/w umowa lub w/w umowy były konkretnie w stanie zapobiec konkurencji na rynku, ograniczyć ją lub zakłócić, przy czym rynek lub rynki mogły zostać „zakłócone w znaczący sposób” a także zaniechał dokonania „indywidualnej i konkretnej oceny treści i celu” umowy Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umów pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o.

oraz zaniechał poczynienia ustaleń faktycznych, że umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. „(...) są (...) szkodliwe dla prawidłowego funkcjonowania normalnej gry konkurencyjnej (...)” na rynku lub na rynkach;

2.7.  art. 106 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ostatniej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez ich zastosowanie, przez Pozwanego, polegające na nałożeniu na Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł. pomimo tego, że Pozwany nie poczynił jakichkolwiek ustaleń faktycznych dotyczących:

⚫

tego w jaki kontekst gospodarczy i prawny wpisywała się umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o.,

⚫

charakteru dóbr/usług, do których odnosiła się umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o.,

⚫

tego czy istniał „rynek właściwy” - a na wypadek stwierdzenia takiego rynku lub rynków - jak przedstawiały się w sierpniu i wrześniu 2012 r. „ warunki funkcjonowania i struktury spornego rynku lub spornych rynków” oraz

⚫

czy umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. mogły oddziaływać negatywnie na konkurencję, to znaczy że w/w umowa lub w/w umowy były konkretnie w stanie zapobiec konkurencji na rynku, ograniczyć ją lub zakłócić, przy czym rynek lub rynki mogły zostać „ zakłócone w znaczący sposób” a także zaniechał dokonania „indywidualnej i konkretnej oceny treści i celu” umowy Powoda ze (...) Sp. z o.o., oraz umów pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. oraz zaniechał poczynienia ustaleń faktycznych, że umowa Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umowy pozostałych stron ze (...) Sp. z o.o. „(...) są (...) szkodliwe dla prawidłowego funkcjonowania normalnej gry konkurencyjnej (...)” na rynku lub na rynkach;

2.8.  art 4 pkt 5 lit. a/ ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu przez Pozwanego, iż „porozumienie” należy utożsamić z więcej niż jedną umową;

2.9.  art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) polegające na zastosowaniu tych przepisów pomimo braku udowodnienia przez Pozwanego, że Powód stawiał „(...) sobie za cel ograniczenie konkurencji (...)”;

2.10.  art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji), przez ich niewłaściwe zastosowanie przez Pozwanego polegające na zastosowaniu tego przepisu pomimo braku udowodnienia przez Pozwanego, że „(...) porozumienie pomiędzy (...) a pozostałymi stronami miało antykonkurencyjny cel.” oraz przy wykluczeniu przez Pozwanego tego, że we wrześniu 2012 r. istniał rynek świadczenia usług (...);

1.1.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu obowiązku zapłaty przez Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł. pomimo braku udowodnienia przez Pozwanego, że zachowanie się Powoda spowodowało powstanie konkretnego zagrożenia konkurencji bądź, że zachowanie się Powoda było zdolne do spowodowania określonego zagrożenia/niebezpieczeństwa dla konkurencji, a zatem takie zachowanie się zazwyczaj („typowo”) prowadzi do spowodowania zagrożenia/niebezpieczeństwa dla konkurencji;

1.2.  art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji), przez jego niewłaściwe zastosowanie przez Pozwanego polegające na zastosowaniu tego przepisu pomimo braku udowodnienia przez Pozwanego, że zachowanie się Powoda (lub zachowania Powoda oraz innych stron postępowania zakończonego zaskarżaną Decyzją) spowodowało powstanie konkretnego istotnego/znacznego/odczuwalnego zagrożenia konkurencji bądź, że zachowanie się Powoda (lub zachowania Powoda oraz innych stron postępowania zakończonego zaskarżaną Decyzją) było zdolne do spowodowania określonego istotnego/znacznego/odczuwalnego zagrożenia/niebezpieczeństwa dla konkurencji, a zatem takie zachowanie się zazwyczaj („typowo”) prowadzi do spowodowania istotnego/znacznego/odczuwalnego zagrożenia/niebezpieczeństwa dla konkurencji;

2.11.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu obowiązku zapłaty przez Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo braku ustalenia przez Pozwanego, że zachowanie się Powoda (lub zachowania Powoda oraz innych stron postępowania zakończonego zaskarżaną Decyzją) spowodowało powstanie konkretnego istotnego/znacznego/odczuwalnego zagrożenia konkurencji bądź, że zachowanie się Powoda (lub zachowania Powoda oraz innych stron postępowania zakończonego zaskarżaną Decyzją) było zdolne do spowodowania określonego istotnego/znacznego/odczuwalnego zagrożenia/niebezpieczeństwa dla konkurencji, a zatem takie zachowanie się zazwyczaj („typowo”) prowadzi do spowodowania istotnego/znacznego/odczuwalnego zagrożenia/niebezpieczeństwa dla konkurencji;

2.12.  art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji), przez ich niewłaściwe zastosowanie przez Pozwanego polegające na zastosowaniu tych przepisów pomimo braku przeprowadzania opisanego w odwołaniu „uproszczonego badania” umowy Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umów (...) Sp. z o.o. z pozostałymi stronami postępowania zakończonego zaskarżaną Decyzją;

2.13.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu obowiązku zapłaty przez Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo braku przeprowadzania opisanego w odwołaniu „uproszczonego badania” umowy Powoda ze (...) Sp. z o.o. oraz umów (...) Sp. z o.o. z pozostałymi stronami postępowania zakończonego zaskarżaną Decyzją;

2.14.  art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji), przez ich niewłaściwe zastosowanie przez Pozwanego polegające na zastosowaniu tych przepisów pomimo braku poczynienia przez Pozwanego niezbędnych ustaleń faktycznych co do „kontekstu gospodarczego i prawnego” w jaki wpisywała się umowa zawarta przez Powoda ze (...) Sp. z o.o.;

2.15.  art. 6 ust. 1 z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu przez Pozwanego, iż zakazem wynikającym z tego przepisu są objęte także porozumienia, które „mogą taki skutek wywołać”, to jest skutek polegający na ograniczeniu konkurencji - przy czym „[n]egatywny skutek nie musi od razu wystąpić, wystarczy że porozumienie zostało zawarte i że istnieje prawdopodobieństwo, iż skutek wystąpi”;

2.16.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu obowiązku zapłaty przez Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo braku poczynienia przez Pozwanego niezbędnych ustaleń faktycznych co do „kontekstu gospodarczego i prawnego” w jaki wpisywała się umowa zawarta przez Powoda ze (...) Sp. z o.o.;

2.17.  art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji), przez ich niewłaściwe zastosowanie przez Pozwanego, polegające na zastosowaniu tych przepisów pomimo braku poczynienia przez Pozwanego niezbędnych ustaleń faktycznych co do „kontekstu gospodarczego i prawnego” w jaki wpisywała się umowa zawarta przez Powoda ze (...) Sp. z o.o., w zakresie braku relacji konkurencji Powoda z pozostałymi operatorami w odniesieniu do transmisji meczów Polska - Czarnogóra i Polska - Mołdawia oraz braku chociażby możliwości spowodowania przez Powoda jakiegokolwiek, a tym bardziej możliwości spowodowania „istotnego/znacznego/odczuwalnego” wpływu na konkurencję („appreciable effect on competition”) w odniesieniu do transmisji meczów Polska - Czarnogóra i Polska – Mołdawia;

2.18.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 z dnia 16 lutego 2007 r. ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu obowiązku zapłaty przez Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo braku poczynienia przez Pozwanego niezbędnych ustaleń faktycznych co do „kontekstu gospodarczego i prawnego” w jaki wpisywała się umowa zawarta przez Powoda ze (...) Sp. z o.o., w zakresie braku relacji konkurencji Powoda z pozostałymi operatorami w odniesieniu do transmisji meczów Polska - Czarnogóra i Polska - Mołdawia oraz braku chociażby możliwości spowodowania przez Powoda jakiegokolwiek, a tym bardziej możliwości spowodowania „istotnego/znacznego/odczuwalnego” wpływu na konkurencję ( „appreciable effect on competition”) w odniesieniu do transmisji meczów Polska Czarnogóra i Polska – Mołdawia;

2.19.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu obowiązku zapłaty przez Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo zaniechania wskazania przez Pozwanego racji, które spowodowały, iż Pozwany, działając w ramach z tzw. uznania administracyjnego, nałożył tę karę pieniężną;

2.20.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu przez Pozwanego, że mógł on odstąpić od nałożenia kary pieniężnej - określonej powyżej wskazanymi przepisami - chociaż te przepisy wykluczały obowiązek nałożenia kary;

2.21.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 z dnia 16 lutego 2007 r. ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że umyślność deliktu określonego w powyższych przepisach „wyraża się również w tym, że przedsiębiorca miał świadomość, że swoim zachowaniem narusza zakaz praktyk ograniczających konkurencję (...)” - aczkolwiek do stwierdzenia umyślności naruszenia zakazu praktyk ograniczających konkurencję konieczne jest istnienie elementu świadomości (płaszczyzna intelektualna) oraz elementu wolicjonalnego (płaszczyzna woli);

2.22.  art. 6 ust. 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościach z dn. 4 listopada 1950 r. („Europejska Konwencja Praw Człowieka”) w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 1 i w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, przez Pozwanego, polegające na nałożeniu na Powoda obowiązku zapłaty kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo tego, że Pozwany nie udowodnił zamiaru Powoda, przy popełnieniu deliktu administracyjnego o znamionach określonych przepisami art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów a także nie określił osoby fizycznej (osób fizycznych), której (których) zachowanie się należało poczytywać za zachowanie się Powoda, nie wskazując nadto podstawy prawnej takiego przypisania;

2.23.  art. 48 ust. 1 Karty Praw Podstawowych w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 1 i w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, przez Pozwanego, polegające na nałożeniu na Powoda obowiązku zapłaty kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo tego, że Pozwany nie udowodnił zamiaru Powoda, przy popełnieniu deliktu administracyjnego o znamionach określonych przepisami art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów a także nie określił osoby fizycznej (osób fizycznych), której (których) zachowanie się należało poczytywać za zachowanie się Powoda, nie wskazując nadto podstawy prawnej takiego przypisania;

2.24.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 z dnia 16 lutego 2007 r. ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że zostały one zastosowane pomimo braku udowodnienia przez Pozwanego umyślności zachowań Powoda i braku nawet wskazania czy „umyślność” zrelatywizowana do Powoda przejawiła się w postaci zamiaru bezpośredniego czy też zamiaru ewentualnego;

2.25.  art. 6 ust. 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościach z dn. 4 listopada 1950 r. („Europejska Konwencja Praw Człowieka”) w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, przez Pozwanego, polegające na nałożeniu przez Pozwanego na Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo tego, że Pozwany nie udowodnił jednej z postaci zamiaru Powoda, przy popełnieniu deliktu administracyjnego o znamionach określonych przepisami art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, a także nie określił osoby fizycznej (osób fizycznych), której (których) zachowanie się należało poczytywać za zachowanie się Powoda, nie wskazując nadto podstawy prawnej takiego przypisania;

2.26.  art. 48 ust. 1 Karty Praw Podstawowych w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, przez Pozwanego, polegające na nałożeniu przez Pozwanego na Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo tego, że Pozwany nie udowodnił jednej z postaci zamiaru Powoda, przy popełnieniu deliktu administracyjnego o znamionach określonych przepisami art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, a także nie określił osoby fizycznej (osób fizycznych), której (których) zachowanie się należało poczytywać za zachowanie się Powoda, nie wskazując nadto podstawy prawnej takiego przypisania;

2.27.  art. 6 ust. 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościach z dn. 4 listopada 1950 r. („Europejska Konwencja Praw Człowieka”) w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, przez Pozwanego, polegające na nałożeniu przez Pozwanego na Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo tego, że Pozwany nie udowodnił jednej z postaci zamiaru Powoda, przy popełnieniu deliktu administracyjnego o znamionach określonych przepisami art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, który to zamiar powinien być zrelatywizowany do ustawowego skutku zakazanej praktyki, a nie do zachowania się (czynu) Powoda;

2.28.  art. 48 ust. 1 Karty Praw Podstawowych w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, przez Pozwanego, polegające na nałożeniu przez Pozwanego na Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo tego, że Pozwany nie udowodnił jednej z postaci zamiaru Powoda, przy popełnieniu deliktu administracyjnego o znamionach określonych przepisami art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, który to zamiar powinien być zrelatywizowany do ustawowego skutku zakazanej praktyki, a nie do zachowania się (czynu) Powoda;

2.29.  art. 6 ust. 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościach z dn. 4 listopada 1950 r. - („Europejska Konwencja Praw Człowieka”) w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) oraz art. 48 ust. 1 Karty Praw Podstawowych w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 4 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji), przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na nałożeniu przez Pozwanego na Powoda kary pieniężnej w kwocie 1.637.302,59 zł, pomimo tego, że Pozwany nie udowodnił Powodowi winy w odniesieniu do zarzuconej Powodowi praktyki ograniczającej konkurencję;

2.30.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że zostały one zastosowane pomimo zaistnienia stanu wyższej konieczności przy zawarciu przez Powoda ze (...) Sp. z o.o. umowy licencyjnej oraz przy zawarciu umów licencyjnych ze (...) Sp. z o.o. przez innych adresatów zaskarżanej Decyzji;

2.31.  art. 111 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na określeniu przez Pozwanego kary pieniężnej, o której stanowi art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) z pominięciem dyrektywy jej wymiaru nakazującej uwzględniania „stopnia naruszenia interesu publicznego”;

2.32.  art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) przez ich wadliwe zastosowanie polegające na ich zastosowaniu pomimo braku udowodnienia przez Pozwanego, że zachowanie się Powoda polegające na zawarciu przez Powoda ze (...) Sp. z o.o. umowy licencji niewyłącznej stanowiło zachowanie społecznie szkodliwe w stopniu wyższym niż znikome;

2.33.  art. 111 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż celem kary pieniężnej nakładanej za naruszenie przepisu art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) jest także „prewencja”, chociaż celem tej kary jest wyłącznie funkcja retrybutywna;

2.34.  art. 111 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na określeniu przez Pozwanego kary pieniężnej, o której stanowi art. 106 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej decyzji) przy uwzględnieniu nieistniejącej funkcji kary pieniężnej to jest, funkcji „prewencyjnej”, chociaż celem tej kary jest wyłącznie funkcja retrybutywna;

2.35.  art. 111 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na określeniu przez Pozwanego kary pieniężnej, o której stanowi art. 106 ust. 1 pkt 1 w z w. art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (w brzmieniu tej ustawy określonym w pkt 31 zaskarżanej Decyzji) z pominięciem dyrektywy jej wymiaru nakazującej uwzględnianie rozmiaru (wielkości) korzyści osiągniętych przez sprawcę deliktu administracyjnego z dokonanego przez niego deliktu.

W związku z powyższym, (...) S.A. wniósł o: uchylenie (w części dotyczącej Powoda) Decyzji Prezesa UOKiK z dnia 22 grudnia 2021 r. nr(...), względnie wniósł o zmianę zaskarżanej Decyzji w części i stwierdzenie, że (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nie zawierała ze (...) Sp. z o.o. (obecnie: (...) Sp. z o.o.) z siedzibą w W. oraz z innymi przedsiębiorcami porozumienia ograniczającego konkurencję dotyczącego telewizyjnego udostępnienia w Polsce meczów piłkarskich Polska - Czarnogóra i Polska - Mołdawia w 2012 r. rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata w Brazylii w 2014 r.

Ponadto, (...) wniósł o:

1.  zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów procesu według norm przepisanych;

2.  przeprowadzenie rozprawy także w nieobecności Powoda;

3.  wezwanie na rozprawę następujących świadków:

⚫.

⚫

J. B., adres do doręczeń: (...) S.A, ul. (...), (...)-(...) W.,

⚫

B. P., adres do doręczeń: (...) S.A, ul. (...), (...)-(...) W.,

⚫

M. Z., adres do doręczeń: (...) S.A, ul. (...), (...)-(...) W.,

⚫

W. S., adres do doręczeń: (...) S.A, ul. (...), (...)-(...) W.,

⚫

B. B. (1), adres do doręczeń: (...) S.A., ul. (...), (...)-(...) W.,

⚫

G. M. (1), adres do doręczeń: Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, plac (...), (...)-(...) W.,

⚫

K. S. (1), adres do doręczeń: Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, plac (...), (...)-(...) W..

(odwołanie (...) S.A. z dnia 26 stycznia 2022 r. k. 72- 179 akt sąd.)

W odpowiedzi na powyższe odwołanie, Prezes UOKiK wniósł o:

1.  odrzucenie odwołania z dnia 26 stycznia 2022 r. w części dotyczącej pkt III ppkt 1, 4 i 5 sentencji Decyzji;

2.  oddalenie odwołania z dnia 26 stycznia 2022 r., w pozostałej części;

ewentualnie, w razie nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie odwołania, w którym mowa w pkt 1.,

3.  wniósł o oddalenie odwołania z dnia 26 stycznia 2022 r. w całości.

Ponadto, Pozwany wniósł o:

4.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodów z zeznań świadków, wskazanych w odwołaniu z dnia 26 stycznia 2022 r., jako nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, nieprzydatnych do wykazania wnioskowanych faktów oraz zmierzających jedynie do przedłużenia postępowania;

5.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron, jako niedopuszczalnego w świetle art. 299 k.p.c., nieprzydatnego do wykazania wnioskowanych faktów, nieistotnego dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania;

6.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodu z nagrania na płycie CD, jako nieprzydatnego do wykazania wnioskowanego faktu;

7.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodu z oględzin z udziałem biegłego, jako nieistotnego dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania;

8.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, jako nieistotnego dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania;

9.  zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź Prezesa UOKiK na odwołanie (...) S.A. z dnia 5 sierpnia 2022 r. k. 272-316v akt sąd.)

Ponadto, odpowiedź na odwołanie wniósł (...) Sp. z o.o., w którym podniósł, że analiza stanowiska (...) S.A., wskazuje na to, iż odwołanie (...) Sp. z o.o. jak i odwołanie (...) S.A. są uzasadnione. (...) Sp. z o.o. przyłącza się do wniosków i argumentów podnoszonych w przedmiocie konieczności umorzenia postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie (...) S.A. z dnia 3 sierpnia 2022 r. k. 319-320 akt adm.)

Odpowiedź na odwołanie złożył również (...) S.A. z siedzibą w P., w której odniósł się do poszczególnych zarzutów (...) S.A. i wskazał m.in., że Prezes UOKiK nie usunął uchybień proceduralnych wskazanych w wyrokach SOKiK, SA i SN; nie usunął powyższych uchybień i wydał kolejne rozstrzygnięcie w tej samej sprawie administracyjnej; dodał też, że nowe rozstrzygnięcie obarczone jest tymi samymi wadami proceduralnymi, które zostały wskazane w przywołanych wyżej wyrokach; ponadto, Prezes UOKiK poprzez wydanie nowego rozstrzygnięcia dopuścił się kolejnych rażących naruszeń proceduralnych, które nie mogą zostać konwalidowane w postępowaniu sądowym oraz wskazał, iż wobec braku możliwości konwalidacji uchybień Prezesa UOKiK, konieczne jest uchylenie Decyzji II w całości.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie (...) S.A. z dnia 22 lipca 2022 r. k. 239-242v akt sąd.)

Powód - (...) Sp. z o. o. z siedzibą w P. ( aktualnie (...) S.A. z siedzibą w P., dalej jako (...) ) zaskarżył powyższą Decyzję w części, tj. co do punktu I, punktu II.5 oraz do punktu IV.5 i zarzucił jej:

1.  naruszenie art. 531 § 1 i 2 ksh w zw. z art. 30 § 4 kpa oraz art. 10 § 1 kpa i art. 28 kpa w zw. z art. 83 uokik - przez pominięcie udziału w postępowaniu monopolowym (...) Sp. z o. o. z siedzibą w P. i w rezultacie wydanie Decyzji w stosunku do (...) Sp. z o.o. (wcześniejsza firma: (...) S.A), pomimo że w wyniku podziału (...) S.A., jaki nastąpił w trakcie postępowania antymonopolowego, prawa i obowiązki związane z postępowaniem monopolowym prowadzonym pod sygnaturą: (...), zgodnie z planem podziału (...) S.A., przeszły z (...) S.A. na (...) Sp. z o. o.;

Niezależnie od powyższego zaskarżonej Decyzji zarzucił:

2.  naruszenie art. 9 ust. 1 i ust. 2 pkt 5 uokik przez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie i zaniechanie stwierdzenia nadużycia przez (...) Sp. z o. o. pozycji dominującej - na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej - polegającego na narzucaniu pozostałym stronom postępowania przed Prezesem UOKiK minimalnej ceny odsprzedaży odbiorcom dostępu do transmisji audiowizualnych na żywo w systemie „Pay-Per-View” z meczów reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014, pomimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczył o nadużyciu pozycji dominującej przez (...) Sp. z o.o.;

Ponadto, na wypadek nieuwzględnienia zarzutów nr 1-2, zaskarżonej Decyzji zarzucił:

3.  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie i uznanie, że:

a.  pomiędzy Powodem i pozostałymi stronami postępowania przed Prezesem UOKiK doszło do zawarcia niedozwolonego porozumienia ograniczającego konkurencję, pomimo braku antykonkurencyjnego celu i skutku porozumienia na lokalnych rynkach usług dostępu do płatnej telewizji;

b.  zawarcie w umowach licencyjnych zawartych przez strony postępowania przed Prezesem UOKiK, w tym m.in. przez Powoda, ze (...) Sp. z o. o. postanowienia o treści: „ Strony ustalają, że cena sprzedaży Eventu w ramach PPV w [...] i u innych operatorów świadczących usługę PPV będzie nie mniejsza niż 20 zł brutto.” oznacza uzgodnienie przez wszystkie strony postępowania przed Prezesem UOKiK minimalnej ceny sprzedaży odbiorcom dostępu do transmisji telewizyjnych na żywo w systemie „Pay- Per-View” z meczów reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 i zawarcie przez nie jednego porozumienia o de facto horyzontalnym charakterze, pomimo że poszczególni licencjobiorcy - kontrahenci (...) Sp. z o.o. nie utrzymywali między sobą relacji i nie dokonywali wymiany informacji przedmiocie ceny odsprzedaży usługi PPV, ani bezpośrednio ani za pośrednictwem (...) Sp. z o.o.;

2.  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik w zw. z art. 8 ust. 1 uokik poprzez niezastosowanie przez Prezesa UOKiK do porozumienia opisanego w pkt I Decyzji wyłączenia z zakazu zawierania takich porozumień przewidzianego w art. 8 ust. 1 uokik, pomimo spełnienia określonych w tym przepisie przesłanek;

W razie nieuwzględnienia wyżej wskazanych zarzutów, skarżonej Decyzji zarzucił nadto:

3.  naruszenie art. 106 ust 1 pkt 1 uokik, art. 4 pkt 15 uokik [oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18.01.2015 r.] oraz art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy z dn. 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm., dalej „kpa”) przez nałożenie na Powoda kary pieniężnej w oparciu o wskazane przepisy uokik, przy jednoczesnym braku ustalenia w Decyzji wysokości wskazanych w tych przepisach przychodów Powoda, od których zależy wysokość kary pieniężnej;

4.  naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 1 uokik w zw. z art. 111 uokik [oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18.01.2015 r.] oraz art. 7 i art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 83 uokik, poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia oraz należytego uwzględnienia okoliczności i stopnia naruszenia przepisów ustawy, a w rezultacie nałożenie na Powoda nadmiernie dolegliwej kary pieniężnej, nieadekwatnej do jej zakładanego celu oraz okoliczności niniejszej sprawy.

Z uwagi na powyższe, (...) S.A. wniósł o:

1.  uchylenie Decyzji w zaskarżonej części;

ewentualnie o:

2.  zmianę zaskarżonej Decyzji w zakresie pkt II ppkt 5 - poprzez uchylenie nałożonej na Powoda kary pieniężnej lub obniżenie wysokości tej kary;

a ponadto wniósł o:

3.  zasądzenie na rzecz Powoda od Pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Jednocześnie, Powód wniósł o:

4.  przeprowadzenie dowodów z:

a.  dokumentów w postaci:

i.  plan podziału (...) S.A. z dnia 14 kwietnia 2021 r. - wydruk wyciągu z planu i pełna wersja na nośniku danych,

ii.  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 13 lipca 2021 r. wraz z załącznikami (w aktach postępowania antymonopolowego),

(...).  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 30 września 2021 r. (w aktach postępowania antymonopolowego),

- na okoliczność: podziału (...) S.A., przejścia na (...) Sp. z o. o. praw i obowiązków związanych z postępowaniem antymonopolowym prowadzonym pod sygnaturą: (...), poinformowania Prezesa UOKiK o dokonanym podziale (...) S.A. i jego skutkach;

iv.  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 22 marca 2013 r.,

v.  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 25 września 2012 r.

- na okoliczność: posiadania przez (...) Sp. z o. o. na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej pozycji dominującej (wszystkie w aktach postępowania antymonopolowego);

vi.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 18 września 2006 r. nr(...),

vii.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 24 maja 2010 r. nr (...),

viii.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 31 grudnia 2010 r. nr (...)

ix.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 8 grudnia 2015 r. nr (...)

- wszystkie na okoliczność praktyki Prezesa UOKiK w kwestii kwalifikowania niedozwolonych porozumień jako porozumienia typu „hub- and-spoke”;

x.  Wyjaśnienia w sprawie ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję (2008)- wydruk ze strony internetowej Prezesa UOKiK

- na okoliczność zasad ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję i niezastosowania ich przy wymiarze kary dla Powoda;

xi.  dokumenty finansowe (...) za 2012 r. (w aktach postępowania przed Prezesem UOKiK)

- na okoliczność wysokości przychodów (...) S.A. w 2012 r., w tym przychodów ze sprzedaży usługi PPV;

xii.  pismo do Fundacji (...) z dnia 20 listopada 2012 r. (w aktach postępowania przed Prezesem UOKiK, przy piśmie (...) S.A. z dnia 26 listopada 2012 r.)

- na okoliczność przekazania przez (...) S.A. całego zysku z usługi PPV na cele charytatywne do Fundacji (...);

b.  zeznań świadka T. Z. (wezwanie na adres siedziby powoda) na okoliczności:

i.  dotyczące zawarcia przez (...) S.A. ze (...) umowy licencyjnej, w tym wpływu (...) S.A. na treść umowy licencyjnej ze (...), możliwości negocjacji umowy licencyjnej, narzucenia (...) S.A. przez (...) warunków umowy licencyjnej;

ii.  posiadanych przez (...) S.A. - w momencie zawierania umowy ze (...) - informacji o zawarciu ze (...) umów licencyjnych dot. meczów reprezentacji Polski z Mołdawią i Czarnogórą przez innych przedsiębiorców i warunków tych umów;

(...).  czy (...) S.A. bezpośrednio lub za pośrednictwem (...) dokonywała wymiany informacji dot. ceny odsprzedaży usługi PPV z innymi kontrahentami (...);

iv.  dostępności transmisji meczów reprezentacji Polski z Mołdawią i Czarnogórą w systemie Pay-per-View wyłącznie dla abonentów (...)

S.A.;

v.  wysokości przychodów (...) S.A. osiągniętych ze sprzedaży dostępu do transmisji meczów reprezentacji Polski z Mołdawią i Czarnogórą;

2.  ograniczenie, na podstawie art. 479 ³³ § 3 kpc pozostałym stronom prawa wglądu do Załącznika nr 1 do odwołania zawierającego informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa Powoda.

(odwołanie (...) S.A. z dnia 28 stycznia 2022 r. k. 72- 222v akt sąd.)

Prezes UOKiK, w odpowiedzi na odwołanie wniósł:

1.  w całości o jego oddalenie;

2.  o pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci:

a.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 18 września 2006 r., nr (...);

b.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 24 maja 2010 r., nr (...);

c.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 31 grudnia 2010 r., nr (...);

d.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 grudnia 2015 r., nr (...);

e.  pełnej wersji planu podziału (...) S.A. z dnia 14 kwietnia 2021 r.,

- jako nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy;

2.  pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka T. Z., jako nieistotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, nieprzydatnego do wykazania wnioskowanych faktów oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania;

3.  zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) według norm przepisanych, w wysokości 6-krotności stawki minimalnej.

(odpowiedź pozwanego na odwołanie (...) S.A. z dnia 2 września 2022 r. k. 392-415v akt sąd.)

(...) S.A., wniósł odpowiedź na odwołanie, w której odniósł się do poszczególnych zarzutów odwołania.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie z dnia 30 sierpnia 2022 r. k. 372-377 akt sąd.)

Nadto, (...) Sp. z o. o. również wniósł odpowiedź na odwołanie (...) S.A. i wskazał, że stanowisko (...) S.A. jak i (...) S.A. są zbieżne, zarówno co do argumentacji prawnej jak i faktycznej. Wskazał też, że analiza stanowiska (...) S.A. wskazuje na to, iż odwołanie (...) S.A. jak i odwołanie (...) S.A. są uzasadnione.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie z dnia 2 września 2022 r. k. 418-418v akt sąd.)

Odwołanie od powyższej Decyzji złożył również powód – (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. (aktualnie (...) Sp. z o. o., dalej jako (...) ), zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej Decyzji zarzucił:

1.  naruszenie art. 479 ^31a KPC w zw. z art. 93 ust. 1 u.o.k.k. - poprzez wydanie decyzji administracyjnej w toku postępowania administracyjnego prowadzonego po prawomocnym uchyleniu pierwotnie wydanego w jego ramach rozstrzygnięcia, z obejściem przepisów dot. przedawnienia możliwości wszczęcia postępowania ze względu na upływ czasu od momentu zaniechania praktyki;

2.  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 u.o.k.k. - poprzez przyjęcie, że między (...) a spółką pod firmą (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. ( (...)), a także między (...) a pozostałymi stronami postępowania antymonopolowego doszło do zawarcia porozumienia naruszającego konkurencję, mimo że:

a.  ustalenia organu zostały poczynione w oparciu o wadliwą definicję rynku właściwego;

b.  wertykalna relacja pomiędzy (...) a (...) miała charakter relacji agencyjnej, w ramach której dopuszczalne jest ustalanie cen minimalnych;

c.  do ustalenia ceny minimalnej odsprzedaży doszło pomiędzy (...) a (...), a następnie - na skutek nadużycia pozycji dominującej przez (...) - cena ta została narzucona pozostałym przedsiębiorcom, w tym Powodowi;

d.  w okolicznościach sprawy uzasadnione było wszczęcie postępowania wyłącznie wobec inicjatora inkryminowanego porozumienia;

2.  naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 1, art. 111 ust. 1 pkt 1, ust. 2, 3 i 4 u.o.k.k., art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 1 i 2 EKPC

- poprzez nałożenie na Powoda rażąco wygórowanej kary pieniężnej z naruszeniem zasady proporcjonalności, nieadekwatnej do zakładanego celu kary.

W związku z powyższym, wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości oraz stwierdzenie, na podstawie art. 479 ^31a § 3 zd. 2 KPC, że Decyzja ta została wydana bez podstawy prawnej;

ewentualnie, wniósł o:

2.  zmianę Decyzji w ten sposób, że Sąd nie stwierdza naruszenia przez (...) art. 6 ust. 1 pkt 1 u.o.k.k.;

ewentualnie, wniósł o:

3.  zmianę zaskarżonej Decyzji w części, w zakresie pkt II ppkt 6 poprzez odstąpienie od wymierzenia wobec Powoda kary pieniężnej na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 1 u.o.k.k.;

ewentualnie, wniósł o:

4.  zmianę zaskarżonej Decyzji w części, w zakresie pkt II ppkt 6 poprzez nałożenie na Powoda kary pieniężnej w wysokości istotnie mniejszej niż określona w Decyzji.

Powód wniósł również o:

5.  ograniczenie, co do pozostałych stron postępowania, prawa wglądu do następujących informacji oraz dokumentów, stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa Powoda w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji („u.z.n.k.”):

a.  sposobu podziału między (...) a (...) przychodów z transmisji (nb. 114),

b.  kwoty przychodów osiągniętych przez (...) w wyniku przedmiotowych transmisji oraz relacji tych przychodów do całkowitego przychodu (...) osiągniętego w roku 2012 (nb. 188),

c.  kwoty przychodów osiągniętych przez (...) w roku 2012 z tytułu świadczenia usług Pay-per-view oraz relacja tych przychodów do całkowitego przychodu (...) osiągniętego w roku 2012 (nb. 188),

d.  kwoty zysku osiągniętego przez (...) w wyniku przedmiotowych transmisji oraz relacja tego zysku do wysokości nałożonej na (...) kary pieniężnej (nb. 197 i 202),

e.  zestawienia przychodów (...) z tytułu świadczenia usług PPV za rok 2012 (załącznik nr 3 do niniejszego odwołania),

2.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z:

- zestawienia przychodów (...) Sp. z o.o. z tytułu świadczenia usług Pay-per- view (PPV) za rok 2012 na okoliczność: wysokości przychodów i zysków uzyskanych przez Powoda z tytułu transmisji przedmiotowych meczów oraz nieproporcjonalności kary pieniężnej nałożonej przez Prezesa UOKiK,

oraz:

3.  zasądzenie na rzecz Powoda od Pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych

(odwołanie (...) Sp. z o. o. z dnia 10 lutego 2022 r. k. 72- 92v akt sąd.)

W odpowiedzi na odwołanie, Prezes UOKiK wniósł o jego oddalenie, pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodu z zestawienia przychodów (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z tytułu świadczenia usług Pay-per-view za rok 2012, jako nieistotnego dla rozstrzygnięcia sprawy oraz o zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) według norm przepisanych, w wysokości 6-krotności stawki minimalnej.

(odpowiedź Prezesa UOKiK na odwołanie (...) Sp. z o. o. z dnia 7 września 2022 r. k. 284-307 akt sąd.)

(...) Sp. z o. o., w odpowiedzi na odwołanie wskazał, że stanowisko (...) jak i (...) Sp. z o. o. są zbieżne, zarówno co do argumentacji prawnej, jak i faktycznej, a ponadto dodał, że analiza stanowiska (...) wskazuje na to, iż odwołanie (...) Sp. z o. o. jak i odwołanie (...) Sp. z o. o. są uzasadnione.

(odpowiedź (...) Sp. z o. o. na odwołanie z dnia 2 września 2022 r. k. 247-247v akt sąd.)

(...) S.A., w odpowiedzi na odwołanie podsumował stanowisko (...) Sp. z o. o. oraz odniósł się do poszczególnych zarzutów odwołania.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie z dnia 31 sierpnia 2022 r. k. 252-269 akt sąd.)

Powód - (...) Sp. z o. o. z siedzibą w P. (dalej jako: (...)) złożył odwołanie od Decyzji Prezesa UOKiK dotyczące części: punktu I, punktu II.7 oraz punktu IV.7. Zaskarżonej Decyzji zarzucił:

1.  naruszenie art. 9 ust. 1 i ust. 2 pkt 5 uokik przez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie i zaniechanie stwierdzenia nadużycia przez (...) Sp. z o. o. pozycji dominującej - na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej - polegającego na narzucaniu pozostałym stronom postępowania przed Prezesem UOKiK minimalnej ceny odsprzedaży odbiorcom dostępu do transmisji audiowizualnych na żywo w systemie „Pay-Per-View” z meczów reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014, pomimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczył o nadużyciu pozycji dominującej przez (...) Sp. z o. o.;

2.  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie i uznanie, że:

a.  pomiędzy Powodem i pozostałymi stronami postępowania przed Prezesem UOKiK doszło do zawarcia niedozwolonego porozumienia ograniczającego konkurencję, pomimo braku antykonkurencyjnego celu i skutku porozumienia na lokalnych rynkach usług dostępu do płatnej telewizji;

b.  zawarcie w umowach licencyjnych zawartych przez strony postępowania przed Prezesem UOKiK, w tym m.in. przez Powoda, ze (...) Sp. z o. o. postanowienia o treści: „Strony ustalają, że cena sprzedaży Eventu w ramach PPV w [...] i u innych operatorów świadczących usługę PPV będzie nie mniejsza niż 20 zł brutto” oznacza uzgodnienie przez wszystkie strony postępowania przed Prezesem UOKiK minimalnej ceny sprzedaży odbiorcom dostępu do transmisji telewizyjnych na żywo w systemie „Pay- Per-View” z meczów reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 i zawarcie przez nie jednego porozumienia o de facto horyzontalnym charakterze, pomimo że poszczególni licencjobiorcy - kontrahenci (...) Sp. z o. o. nie utrzymywali między sobą relacji i nie dokonywali wymiany informacji przedmiocie ceny odsprzedaży usługi PPV, ani bezpośrednio ani za pośrednictwem (...) Sp. z o. o.;

2.  naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 uokik w zw. z art. 8 ust. 1 uokik poprzez niezastosowanie przez Prezesa UOKiK do porozumienia opisanego w pkt I Decyzji wyłączenia z zakazu zawierania takich porozumień przewidzianego w art. 8 ust. 1 uokik, pomimo spełnienia określonych w tym przepisie przesłanek.

Na wypadek nieuwzględnienia wskazanych zarzutów, skarżonej Decyzji zarzucił:

3.  naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 1 uokik, art. 4 pkt 15 uokik [oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18.01.2015 r.] oraz art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy z dn. 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm., dalej „kpa”) przez nałożenie na Powoda kary pieniężnej w oparciu o wskazane przepisy uokik, przy jednoczesnym braku ustalenia w Decyzji wysokości wskazanych w tych przepisach przychodów Powoda, od których zależy wysokość kary pieniężnej;

4.  naruszenie art. 106 ust. i pkt 1 uokik w zw. żart. 111 uokik [oba w brzmieniu obowiązującym przed dniem 18.01.2015 r.] oraz art. 7 i art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 83 uokik, poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia oraz należytego uwzględnienia okoliczności i stopnia naruszenia przepisów ustawy, a w rezultacie nałożenie na Powoda nadmiernie dolegliwej kary pieniężnej, nieadekwatnej do jej zakładanego celu oraz okoliczności niniejszej sprawy.

Z uwagi na powyższe, Powód wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonej Decyzji w części;

ewentualnie o:

2.  zmianę zaskarżonej Decyzji w zakresie pkt II ppkt 7 – poprzez uchylenie nałożonej na Powoda kary pieniężnej lub obniżenie wysokości tej kary;

dodatkowo, wniósł o:

3.  zasądzenie na rzecz Powoda od Pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Jednocześnie, Powód wniósł o :

4.  przeprowadzenie dowodów z:

a.  dokumentów w postaci:

i.  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 22 marca 2013 r.,

ii.  pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 25 września 2012 r.

- na okoliczność: posiadania przez (...) Sp. z o. o. na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej pozycji dominującej (wszystkie w aktach postępowania antymonopolowego);

(...).  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 18 września 2006 r. nr (...),

iv.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 24 maja 20ior. nr (...),

v.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 31 grudnia 20ior. nr (...),

vi.  decyzja Prezesa UOKiK z dnia 8 grudnia 20isr. nr (...)

- wszystkie na okoliczność praktyki Prezesa UOKiK w kwestii kwalifikowania niedozwolonych porozumień jako porozumienia typu „hub- and-spoke”;

vii.  wyjaśnienia w sprawie ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję (2008)- wydruk ze strony internetowej Prezesa UOKiK

- na okoliczność zasad ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję i niezastosowania ich przy wymiarze kary dla Powoda.

(odwołanie (...) Sp. z o. o. z dnia 31 stycznia 2022 r. k. 72- 82v akt sąd.)

Pozwany, w odpowiedzi na powyższe odwołanie wniósł o: jego oddalenie, pominięcie wniosku Powoda o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci:

a.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 18 września 2006 r., nr (...);

b.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 24 maja 2010 r., nr (...);

c.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 31 grudnia 2010 r., nr (...);

d.  decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 grudnia 2015 r., nr (...),

- jako nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy,

oraz wniósł o zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź pozwanego na odwołanie (...) Sp. z o. o. z dnia 9 czerwca 2022 r. k. 271-288 akt sąd.)

(...) S.A. wniósł odpowiedz na odwołanie, w której odniósł się do poszczególnych zarzutów odwołania (...) Sp. z o. o.

(odpowiedź (...) S.A. na odwołanie z dnia 8 czerwca 2022 r. k. 253-256v akt sąd.)

Nadto, odpowiedź na odwołanie złożył również (...) Sp. z o.o. i wskazał, iż stanowisko (...) Sp. z o. o. jak i (...) Sp. z o.o. są zbieżne, zarówno co do argumentacji prawnej jak i faktycznej, a ponadto dodał, iż analiza stanowiska (...) Sp. z o. o. wskazuje na to, iż odwołanie (...) Sp. z o. o. jak i odwołanie (...) Sp. z o. o. są uzasadnione.

(odpowiedź (...) Sp. z o. o. na odwołanie z dnia 8 czerwca 2022 r. k. 291-292 akt sąd.)

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej jako: (...) Sp. z o.o.”, dalej jako: (...)) jest przedsiębiorcą, którego przedmiotem działalności jest m.in. pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w pozostałych mediach, działalność klubów sportowych, pozostała działalność związana ze sportem (okoliczności niesporne).

(...) zawarł 29 maja 2012 r. umowę z Polskim Związkiem Piłki Nożnej (dalej jako: „PZPN”) oraz (...) KG z siedzibą w H., uprawniającą (...) do działania w charakterze podagenta, w zakresie zawierania umów dotyczących wszystkich praw telewizyjnych, którymi może rozporządzać (...) KG z siedzibą w H., na podstawie umowy zawartej z PZPN w dniu 25 maja 2009r. Przyznane (...) uprawnienia obejmowały m.in. zawieranie umów w zakresie udzielenia licencji na transmisję „na żywo” meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej rozegranych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 r. z Czarnogórą w dniu 7 września 2012 r. oraz z Mołdawią w dniu 11 września 2012 r. w systemie „Pay – Per – View” (dalej jako: „PPV”) (umowa z dnia 29 maja 2012 r. k. 27-32 akt adm., umowa z dnia 25 maja 2009 r. wraz z załącznikami k. 33-56 akt adm.).

(...) korzystając ze swoich uprawnień podjął negocjacje z Telewizją (...) S.A. w sprawie udzielenia licencji na transmisję meczów między Polską a Czarnogórą oraz między Polską a Mołdawią w kanale ogólnodostępnym, jednakże zakończyły się one niepowodzeniem (pismo (...) z dnia 21 listopada 2012 r. k. 1479-1490 akt adm.).

(...), w związku z niepowodzeniem negocjacji z Telewizją (...) SA ,propozycję udzielenia licencji na transmisję ww. meczów w systemie PPV przedstawił innym przedsiębiorcom – w formie korespondencji e-mail (pismo (...) z dnia 26 października 2012 r. k. 1395-1398v akt adm.).

(...) podjął m.in. negocjacje z (...) . Rozmowy z tym operatorem były o tyle istotne, że (...) nie posiadał doświadczeń w realizacji transmisji meczów w systemie PPV w przeciwieństwie do(...), który przeprowadził już w tym systemie transmisję walki bokserskiej między W. K., a T. A.. Ponadto, (...) był operatorem największej w Polsce i czwartej co do wielkości w Europie platformy satelitarnej (okoliczności bezsporne, pismo (...) z dnia 26 października 2012 r. k. 1395-1398v akt adm.).

Podjęcie negocjacji między (...) a (...) w sprawie zawarcia umowy odnoszącej się do licencji w zakresie umożliwienia klientom dostępu do meczu pomiędzy Polską a Czarnogórą nastąpiło 31 sierpnia 2012 r. (w trakcie rozmowy telefonicznej między Prezesem Zarządu (...) a Prezesem Zarządu (...)) (pismo (...) z dnia 1 października 2012 r. k. 293-305 akt adm.).

W dniu 3 września 2012 r., w siedzibie (...), odbyło się spotkanie negocjacyjne z przedstawicielami obu spółek. Ze strony (...) padła propozycja, aby to (...) przygotował projekt umowy licencyjnej, określającej wszystkie warunki współpracy, gdyż ten w przeciwieństwie do (...) posiadał doświadczenie w transmisji wydarzeń sportowych w systemie PPV. Tego samego dnia (...) przesłał do (...) informację o ogólnych warunkach współpracy, m.in. osób uprawnionych do reprezentacji (...) przy zawieraniu umowy licencyjnej, charakterystyki sygnału, kwestii związanych z przepisami ustawy o radiofonii i telewizji. (pismo (...) z dnia 1 października 2012 r. k. 293-305 akt adm., e-mail z dnia 3 września 2012 r. godz. 18:57 k. 320-321 akt adm; pismo (...) z 7 stycznia 2013 r., k. 2011).

(...)oraz (...) negocjowali warunki umowy m.in. odnoszące się do ceny sprzedaży (wiadomości e-mail z dnia 4, 5, 6, 7 września 2012 r. wraz z załącznikiem k. 352-403 akt adm.).

(...) wystąpił 4 września 2012 r. do (...) z pytaniem odnoszącym się do ceny sprzedaży na rynku transmisji przez innych dostawców: „ Cena: jaką cenę sprzedaży na rynku będą mieć inni dostawcy?”. Jednocześnie, (...) przesłał projekt umowy licencyjnej (wiadomość e-mail z dnia 4 września 2012 r. godz. 14:58 k. 352-366 akt adm.).

W § 3 ust. 2 projektu umowy przygotowanego przez (...) została zawarta klauzula o następującej treści: „ Strony ustalają, że cena sprzedaży Eventu w rozumieniu Meczu I lub Meczu II w ramach PPV w (...) i u innych operatorów świadczących usługę PPV będzie nie mniejsza niż 20 zł. brutto”. (projekt umowy licencji wyłącznej k. 354-366 akt adm.).

(...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w dniu 5 września 2012 r. podpisała z (...), umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Polska-Czarnogóra, która w § 3 ust. 2 zawierała informację, iż „cena sprzedaży Eventu w ramach PPV w (...) i u innych operatorów świadczących usługę PPV będzie nie mniejsza niż 20 zł. brutto”. (umowa z dnia 5.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a (...) k. 116-127, k. 306-317, k. 668-673v akt adm.).

W meczu Polska-Czarnogóra, liczba widzów, którzy zdecydowali się na zakup praw do transmisji (usługa PPV dostępna za pośrednictwem dekodera) wyniosła (...), natomiast w meczu Polska-Mołdawia – (...) widzów.

(pismo (...) z dnia 1 października 2012 r. k. 293-305 akt adm.)

(...) po otrzymaniu od (...) projektu umowy, przesłał go innym operatorom, którym także złożył ofertę umowy licencji niewyłącznej na transmisję meczów w systemie (...). Projekt umowy zawierał oczywiście tożsame postanowienie § 3 ust. 2, dotyczące jednakowej ceny minimalnej dla oferenta i wszystkich pozostałych operatorów.

W szczególności w dniu 4 września 2012 r. (...) przesłał ww. projekt umowy i negocjował warunki w formie mailowej z (...) w sprawie nabycia praw do udostępniania meczy reprezentacji Polski przez PPV (pismo (...) Polska z dnia 2.10.2012 r. k. 404-405 akt adm., korespondencja e-mail k. 412-422, k. 431-436, k. 438-444v, k. 446-449v, k. 451-455v akt adm.).

(...) jest m.in. dostawcą usług telewizyjnych dla klientów indywidualnych oraz dla klientów biznesowych, w ponad (...) miejscowościach w Polsce (okoliczności bezsporne).

Powyższe strony nie zawarły umowy w formie pisemnej, lecz (...) przeprowadziła transmisję obu meczów w systemie PPV, na warunkach ustalonych w wyniku negocjacji ze (...) (projekt umowy między (...) Sp. z o. o., a (...) Sp. z o. o. k. 406-411 akt adm., pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 30.10.2012 r. k. 428-429, k. 694-694v akt adm., pismo (...) Polska z dnia 31.10.2012 r. k. 465-466 akt adm., korespondencja e-mail k. 467-478, k. 696-709v, k. 711-720v akt adm.).

Przychód osiągnięty przez (...) z transmisji, po odjęciu opłaty licencyjnej wyniósł (...) zł stanowiąc (...) przychodu Spółki osiągniętego w 2012 r. (pismo (...) z dnia 5 sierpnia 2013 r. k. 2857-2866 akt adm.).

W meczu Polska-Czarnogóra, liczba widzów, którzy zdecydowali się na zakup praw do transmisji wyniosła (...), natomiast w meczu Polska-Mołdawia – (...).

(pismo (...) z dnia 2 października 2012 r. k. 404-405 akt adm.)

(...) S.A. (dalej jako: (...)) jest ogólnopolskim operatorem kablowym i telekomunikacyjnym, który dostarcza usługi dla klientów indywidualnych jak i dla klientów biznesowych.

(...) oraz (...) w dniu 4 września 2012 r. rozpoczęły negocjacje w sprawie ww. umowy (pismo (...) S.A. z dnia 5.10.2012 r. k. 176-177 akt adm., wiadomość e-mail z dnia 4.09.2012 r. i kolejne k. 189-196 akt adm.).

(...) S.A. i (...) podpisały, umowę licencji niewyłącznej 6 września 2012 r. odnoszącą się do transmisji meczu Polska-Czarnogóra, zawierającą niezmieniony § 3 ust. 2.

Strony rozszerzyły powyższą umowę o transmisję meczu Polska-Mołdawia, na takich samych warunkach, uwzględniających cenę sprzedaży Eventu w ramach PPV w (...) i u innych operatorów świadczących usługę PPV (umowa z dnia 6.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a (...) S.A.” k. 100-103v k. 179-186, k. 654-657v akt adm., aneks do umowy licencji wyłącznej z dnia 10.09.2012 r. k. 105-105v, k.187-188, k. 658v-659 akt adm.).

Liczba widzów, którzy dokonali zakupu usługi PPV na mecz Polska-Czarnogóra wyniosła (...), natomiast w meczu Polska-Mołdawia- (...).

(pismo (...) z dnia 5 października 2012 r. k. 176-177 akt adm.)

(...) jest przedsiębiorcą świadczącym usługi telekomunikacyjne w ponad (...) miejscowościach na terenie Polski (okoliczność bezsporna).

(...) otrzymała od (...) propozycję współpracy odnoszącej się do transmisji obu meczów, tj. Polska-Czarnogóra oraz Polska-Mołdawia - w systemie PPV. Strony rozpoczęły negocjacje w sprawie umowy odnoszącej się do nabycia praw do transmisji meczu piłki nożnej między reprezentacją Polski i Czarnogóry 4 września 2012 r., a 5 września 2012r. podpisały umowę licencji niewyłącznej zawierającą niezmieniony § 3 ust 2 umowy (pismo (...) S.A. z dnia 28.09.2012 r. k. 233-234 akt adm., wiadomość e-mail z dnia 4.09.2012 r. i kolejne k. 200-222 akt adm., umowa z dnia 5.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a (...) S.A k. 106-112 k. 223-229, k. 661-664, k. 1841-1844, k. 1847-1850 akt adm.).

Strony rozszerzyły powyższą umowę o transmisję meczu Polska-Mołdawia, na takich samych warunkach, uwzględniających cenę sprzedaży Eventu w ramach PPV w (...) i u innych operatorów świadczących usługę PPV, z wyjątkiem zobowiązania (...) do przekazania zaproszeń VIP oraz niestosowania zapisów Umowy dotyczących praw biletów dostępu dla abonentów w ramach PPV na mecz Polska-Mołdawia (aneks do umowy licencji wyłącznej z dnia 7.09.2012 r. k. 115-115v, k. 665v-666 akt adm.).

Liczba widzów, którzy dokonali zakupu usługi PPV na mecz Polska-Czarnogóra wyniosła (...), natomiast w meczu Polska-Mołdawia- (...).

(pismo (...) z dnia 28 września 2012 r. k. 198-199 akt adm.)

Przychód (...) osiągnięty ze sprzedaży abonentom poszczególnych Eventów wyniósł odpowiednio: Event I- (...) zł brutto oraz za Event II- (...) zł brutto (pismo (...) z dnia 19 lipca 2013 r. k. 2848-2849 akt adm.).

(...) rozpoczął 5 września 2012 r. negocjacje z (...) odnoszące się emisji meczów reprezentacji Polski w systemie PPV (pismo (...) z dnia 5.09.2012 r. k. 278-279 akt adm., korespondencja e-mail k. 289-291 akt adm.).

(...) jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym świadczącym usługi dla lokalnych jak i dla ogólnopolskich dostawców telekomunikacyjnych (okoliczność bezsporna).

Strony podpisały w dniu 5 września 2012 r. umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Polska-Czarnogóra, zawierającą niezmienioną klauzulę zawartą w § 3 ust. 2 (umowa z dnia 5.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a (...) S.A k. 129-132v, k. 280- 287, k. 676-679v akt adm.).

Strony rozszerzyły powyższą umowę o transmisję meczu Polska-Mołdawia, na takich samych warunkach, uwzględniających cenę sprzedaży Eventu w ramach PPV w (...) i u innych operatorów świadczących usługę PPV, z wyjątkiem zobowiązania (...) do przekazania zaproszeń VIP oraz niestosowania zapisów Umowy dotyczących praw biletów dostępu dla abonentów w ramach PPV na mecz Polska-Mołdawia (aneks do umowy licencji wyłącznej z dnia 11.09.2012 r. k. 288, k. 680 akt adm.).

W meczu Polska-Czarnogóra, liczba widzów, którzy zdecydowali się na zakup praw do transmisji wyniosła (...), natomiast w meczu Polska-Mołdawia – (...) widzów.

(pismo (...) z dnia 28 września 2012 r. k. 278-279 akt adm., mail z dnia 14 września 2012 r. k. 291 akt adm.)

(...) świadczy usługi dostępu do telewizji, którego głównym obszarem działalności jest P., S., R., b., M. (okoliczność bezsporna).

(...) w dniu 6 września 2012 r. podpisała z (...) umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Polska-Mołdawia, zawierającą § 3 ust. 2 odnoszący się do ceny sprzedaży (umowa z dnia 6.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a (...) k. 135-140, k. 682-684v akt adm.).

(...) świadczy usługi telewizyjne oraz współpracuje z lokalnymi operatorami Internetu (okoliczność bezsporna).

6 września 2012 r. (...) podpisała z (...) umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Polska-Mołdawia. W § 3 ust. 2 ww. umowy ustalono, iż „cena sprzedaży Eventu w ramach PPV u DYSTRYBUTORA SYGNAŁU Z EVENTU i u innych operatorów świadczących usługę PPV będzie nie mniejsza niż 20 zł. brutto”. (umowa z dnia 6.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a (...) S.A. k. 142-147, k. 686-688v akt adm.).

(...) jest piątym pod względem wielkości operatorem telewizji kablowej w Polsce. Swoje usługi świadczy na rzecz takich miast jak: Ł., K., K., M., P., P., P. oraz P. (okoliczność bezsporna).

W dniu 4 września 2012 r. (...) otrzymała od (...) propozycję współpracy odnoszącą się do transmisji obu meczów, tj. Polska-Czarnogóra oraz Polska-Mołdawia - w systemie PPV (wiadomość e-mail z dnia 4.09.2012 r. k. 165-166, k. 174-175 akt adm.).

(...) w dniu 6 września 2012 r. zawarła z (...), umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Czarnogóra-Polska, zawierającą niezmieniony § 3 ust. 2 odnoszący się do ceny sprzedaży (umowa z dnia 6.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a (...) Sp. z o. o. k. 57-63, k. 155-161, k. 628-631 akt adm.).

(...) oraz (...) rozszerzyły ww. umowę o transmisję meczu Polska-Mołdawia, na takich samych warunkach, uwzględniających cenę sprzedaży Eventu w ramach PPV w (...) i u innych operatorów świadczących usługę PPV, z wyjątkiem zobowiązania (...) do przekazania zaproszeń VIP oraz niestosowania zapisów Umowy dotyczących praw biletów dostępu dla abonentów w ramach PPV na mecz Polska-Mołdawia (aneks do umowy licencji wyłącznej z dnia 7.09.2012 r. k. 64-65, k. 162-163, k. 621v-632 akt adm.).

W meczu Polska-Czarnogóra, liczba widzów, którzy zdecydowali się na zakup praw do transmisji wyniosła (...) natomiast w meczu Polska-Mołdawia – (...) widzów.

(pismo (...) z dnia 28 września 2012 r. k. 151-153 akt adm.)

(...), (...) Spółka Jawna” (dalej jako: (...)) jest przedsiębiorcą świadczącym usługi telekomunikacyjne w północnej W. oraz na terenach sąsiednich województwa (...) (okoliczność bezsporna).

(...) negocjowała ze (...) w celu nabycia praw do transmisji meczów (wiadomości e-mail k. 243-274v akt adm.).

(...) w dniu 6 września 2012 r. podpisała z (...) umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Czarnogóra-Polska. W § 3 ust. 2 ww. umowy ustalono, iż minimalna cena sprzedaży transmisji u danego operatora i innych operatorów wyniesie 20 zł brutto.

Następnie, aneksem strony ustaliły takie same warunki odnoszące się do transmisji meczu Polska-Mołdawia.

(umowa z dnia 6.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a „(...) Sp. J.” k. 67-74 k. 238-241v, k. 634-637v akt adm., aneks do umowy licencji wyłącznej z dnia 7.09.2012 r. k. 75, k. 242-242v, k. 638 akt adm.)

Liczba widzów, którzy dokonali zakupu usługi PPV od (...), na mecz Polska-Czarnogóra wyniosła (...), natomiast w meczu Polska-Mołdawia- (...).

(pismo (...) z dnia 26 września 2012 r. k. 235-237 akt adm.)

(...) Spółka Jawna (dalej jako: (...)) dostarczała programy telewizyjne do abonentów w takich miastach jak: C., C., B. oraz W. (okoliczność bezsporna).

(...) w dniu 6 września 2012 r. podpisała z (...) umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Czarnogóra-Polska. W § 3 ust. 2 ww. umowy ustalono, iż minimalna cena sprzedaży transmisji u danego operatora i innych operatorów wyniesie 20 zł brutto.

Następnie, aneksem strony ustaliły takie same warunki odnoszące się do transmisji meczu Polska-Mołdawia.

Z usługi – transmisji meczów w systemu PPV skorzystało: (...) abonentów (mecz Polska- Czarnogóra) oraz (...) abonentów (mecz Polska-Mołdawia).

(umowa z dnia 6.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a „(...) Spółka Jawna” k. 78-85 k. 640v-644 akt adm., aneks do umowy licencji wyłącznej z dnia 7.09.2012 r. k. 87-88, k. 645-645v akt adm., pismo „(...) Spółka Jawna” z dnia27.11.2012 r. k. 791-793 akt adm.)

Telewizja (...) (dalej jako: (...)) świadczyła usługi telewizji kablowej na terenie miasta: W., M., M. i K. (okoliczność bezsporna).

(...) w dniu 6 września 2012 r. podpisała z (...) umowę licencji niewyłącznej odnoszącą się do transmisji meczu Czarnogóra-Polska, w której zawarła tożsamy do umowy z (...) § 3 ust. 2.

Następnie, aneksem strony ustaliły takie same warunki odnoszące się do transmisji meczu Polska-Mołdawia.

Z usługi – transmisji meczów w systemie PPV skorzystało (...) abonentów.

(umowa z dnia 6.09.2012 r. między (...) Sp. z o. o., a Telewizja (...) k. 89-96, k. 647-650v akt adm., aneks do umowy licencji wyłącznej z dnia 7.09.2012 r. k. 97-98, k. 651-651v akt adm., pismo (...) z dnia 26.11.2012 r. k. 768-769 akt adm.)

Sąd ustalił, że poszczególni przedsiębiorcy uzyskiwali następujące przychody odpowiednio w 2012 i 2020 roku:

(...) w 2012 r. uzyskała przychód w wysokości (...), zaś w 2020 r. przychody (...) wyniosły (...) zł (Rachunek zysków i strat za rok 2012 k. 1344-1345 akt adm., pismo (...) z dnia 30 listopada 2020 r. k. 3190 akt adm., pismo (...) z dnia 24 maja 2021 r. k. 3244-3245 akt adm., pismo (...) z dnia 12 lipca 2021 r. k. 3367 akt adm., Rachunek zysków i strat za rok 2020 k. 3386v-3387, k. 3473v-3474 akt adm.).

(...) w 2012 r. uzyskała przychód w wysokości (...) zł, a w 2020 r. uzyskała przychód w wysokości (...) zł (pismo (...) z dnia 22 kwietnia 2013 r. k. 1195-1196 akt adm., CIT-8 za rok 2012 k. 1197-1207 akt adm., pismo (...) z dnia 12 lipca 2021 r. k. 3345 akt adm., CIT-8 za rok 2020 k. 3346-3352 akt adm.).

(...) w 2012 r. uzyskał przychód w wysokości (...) zł, a w 2020 r. uzyskał przychód w wysokości (...) zł (złącznik nr 1 do pisma (...) z dnia 24 kwietnia 2013 r. k. 1248 akt adm., PIT-36L za rok 2012 k. 1249-1253 akt adm., pismo (...) z dnia 26 maja 2021 r. k. 3250 akt adm., CIT-8 za 2020 r. k. 3251-3254 akt adm.).

(...) w 2012 r. uzyskał przychód w wysokości (...) zł, natomiast w 2020 r. uzyskał przychód w wysokości (...) zł (pismo (...) z dnia 19 kwietnia 2013 r. k. 1168-1169 akt adm., CIT-8 za rok 2012 k. 1170-1173 akt adm., pismo Cyfrowego (...) z dnia 12 lipca 2021 r. k. 3354-3354v akt adm., CIT-8 za rok 2020 k. 3355-3364v akt adm.).

(...) w 2012 r. uzyskała przychód w wysokości (...) zł, natomiast w 2020 r. uzyskała przychód w wysokości (...) zł., natomiast kwota przychodów z działalności telekomunikacyjnej wyniosła (...) zł, a przychody z działalności telewizyjnej wyniosły (...) zł (pismo (...) z dnia 22 kwietnia 2013 r. k. 1229-1230 akt adm., CIT-8 za rok 2012 k. 1233-1234v akt adm., pismo (...) z dnia 28 maja 2021 r. k. 3265-3266 akt adm., formularz 00 za rok 2020 k. 3267 akt adm., Rachunek zysków i strat za rok 2020 r. k. 3270-3271 akt adm., pismo (...) z dnia 12 lipca 2021 r. k. 3392-3393 akt adm., CIT-8 za rok 2020 k. 3337-3344 akt adm.).

(...) w 2012 r. uzyskał przychód w wysokości (...) zł, a w 2020 r. uzyskał przychód w wysokości (...) zł (pismo (...) z dnia 19 kwietnia 2013 r. k. 1236-1237 akt adm., CIT-8 za rok 2012 k. 1238-1244 akt adm., pismo (...) z dnia 5 lipca 2021 r. k. 3288-3289 akt adm., CIT-8 za rok 2020 k. 3290-3329 akt adm.).

(...) w 2012 uzyskał przychód w wysokości (...) zł, a w 2020 r. osiągnął przychody w wysokości (...) zł (pismo (...) z dnia 22 kwietnia 2013 r. k. 1258 akt adm., ZIT-8 za rok 2012 k. 1259-1262 akt adm., pismo (...) z dnia 13 lipca 2021 r. k. 3406-3407 akt adm., CIT-8 za rok 2020 k. 3408-3417v akt adm.).

Przychody powodów ogółem, przychody z transmisji, ewentualne ilość odbiorców, na podstawie których można ustalić wielkość przychodów z transmisji, stanowiły tajemnicę przedsiębiorstwa i na etapie ich pozyskiwania były objęte ograniczeniem prawa wglądu, jednak z uwagi na ich historyczny już charakter Sąd uznał, że nie muszą być chronione po upływie tak znacznego okresu czasu.

Opisany stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów zebranych w postępowaniu i niekwestionowanych twierdzeń stron. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zebranym w sprawie dokumentom, które nie były przez strony kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu. W szczególności, w najważniejszej kwestii dotyczącej zmowy cenowej, to ustalenia Sądu oparte są na treści umów zawartych przez strony, w którym bezsprzecznie strony ustaliły cenę minimalną, za jaką będą oferować usługę swoim abonentom, ale co także jest oczywiste, bo wynika z treści § 3 ust 2 umowy, zastrzegły, że taka sama cena sprzedaży będzie u innych operatorów świadczących usługę PPV.

Sąd ustalił także, że operatorzy pomimo, że z treści umów nie wynikało wprost, którzy spośród nich będą oferować możliwość obejrzenia meczy reprezentacji w systemie PPV, to doskonale o tym wiedzieli. Wskazują na to jednoznacznie zeznania świadków T. Z., R. M., A. K..

Zeznania wymienionych świadków, mimo, że współpracowali lub aktualnie współpracują z różnymi Powodami, odpowiednio (...), (...), (...), są w dużej mierze zbieżne, co przemawia za ich wiarygodnością (zeznania świadka T. Z. k.482-484 akt sąd., zeznania świadka R. M. k. 488- 490 akt sąd., zeznania świadka A. K. k. 491- 492 akt sąd.).

W szczególności należy zauważyć, że mimo, że świadkowie dokładnie nie wskazywali aby mieli wiedzę, iż inni operatorzy otrzymali analogiczną ofertę od (...), to jednak z ich wypowiedzi wynika, że posiadali informacje w tym zakresie. Świadek T. Z. wprawdzie wskazał z jednej strony, że „Nie miałem wiedzy, że ktoś zawarł czy miał zawierać umowę z (...). Wiedzę miałem tylko z prasy, że inni operatorzy też taką propozycję umowy z (...) dostali.” jednak z drugiej strony stwierdził, że „Padła taka propozycja, że (...) może przekazywać te prawa w ramach "Pay-Per-View" poszczególnym operatorom.” oraz, że „Jeśli jest to cytat z umowy, to z treści umowy wynikało jaka będzie cena dla innych operatorów.” (protokół rozprawy z 11 kwietnia 2024 r. czas nagrania 02:56:02 k. 483 akt sąd.). Z kolei świadek R. M. wręcz wskazał, że „Ponieważ było duże zamieszanie z prawami do transmisji tych 2 meczów piłkarskich, (...) zwrócił się do operatorów satelitarnych i kablowych, czy do wszystkich nie wiem.”, „Tam były mocne przepychanki pomiędzy (...) a nadawcami telewizyjnymi, czy te prawa będą czy nie będą.” (protokół rozprawy z 12 kwietnia 2024 r. czas nagrania 00:09:26 k. 488 akt sąd.). Natomiast świadek A. K. zeznał, że „ Nie mieliśmy wiedzy, czy inni operatorzy zawarli umowę ze (...), (...) nie była największym operatorem telewizji kablowej, ale była świadomość, że pewnie inni też dostali propozycje, ale żadnej wiedzy na ten temat nie mieliśmy.” (protokół rozprawy z 12 kwietnia 2024 r. czas nagrania 00:46:05 k. 491 akt sąd.). Jednak świadek R. M. dodatkowo podał, że „ Na portalach w internecie była informacja, że transmisja będzie przeprowadzona przez (...), (...) . Także (...) przystąpiła do tego wydarzenia, a ile firm finalnie przystąpiło nie wiem.” (protokół rozprawy z 12 kwietnia 2024 r. czas nagrania 00:09:26 k. 489 akt sąd.)

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że operatorzy mieli wiedzę nie tylko o tym za jaką cenę inni operatorzy będą oferować transmisję meczu, ale też którzy z nich będą oferować tę usługę.

Zdaniem Sądu fakt, że mecze reprezentacji narodowej w piłce nożnej w tak ważnym wydarzeniu jakim były eliminacje do Mistrzostw Świata nie będą transmitowane w kanale telewizji publicznej lub jakimkolwiek innym publicznie dostępnym wywołało duże zainteresowanie opinii publicznej, w tym głównie kibiców piłkarskich i spotkało się z dużym zainteresowaniem mediów.

Nie sposób było w tej sytuacji nie mieć wiedzy, jacy inni operatorzy będą świadczyć usługę, szczególnie, że operatorzy konkurowali między sobą o abonentów, o czym niżej. Informacje o ofercie transmisji przez poszczególnych operatorów były publicznie dostępne w internacie i prasie, co przyznali świadkowie, a co było także oczywiste i tego powodu, że operatorzy sami upubliczniali tę informację, aby przekazać ją swoim abonentom, a przy okazji na potrzeby rywalizacji konkurencyjnej z innymi operatorami o klienta, prezentować swój wizerunek jako operatora, który udostępnia możliwość oglądania ważnych dla polskich kibiców wydarzeń sportowych.

Z zeznań świadków wyłaniają się również wspólne twierdzenia o medialności eventu, o dużym zainteresowaniu odbiorców, na które operatorzy musieli odpowiedzieć, także z powodów wizerunkowych. Świadek R. M. wprost wskazał, że „Miało to znaczenie z powodów wizerunkowych. To było bardziej pod naciskiem licznych telefonów abonentów, że chcieli to wydarzenie obejrzeć.” (protokół rozprawy z 12 kwietnia 2024 r. czas nagrania 00:09:26 k. 490 akt sąd.).

Zebrany materiał dowodowy dostarczył zdaniem Sądu również przekonujących argumentów do uznania, wbrew twierdzeniem odwołujących, w szczególności (...), że to właśnie (...), był inicjatorem zastrzeżenia w umowie ceny, jaka będzie obowiązywać wszystkich operatorów. Wskazuje na to jednoznacznie treść maila z 4.09.2012 z godz. 14.39, w którym przedstawiciel (...) zwrócił się z pytaniem do (...) „ jaką cenę sprzedaży na rynku będą mieć inni dostawcy?”, po czym nie czekając na odpowiedź (...), (...) przesłał mu o godz. 14.58 mailem projekt umowy licencyjnej, w którym zawarty został § 3 ust 2 o treści ” Strony ustalają, że cena sprzedaży Eventu w ramach PPV w (...) i u innych operatorów świadczących usługę PPV będzie nie mniejsza niż 20 zł brutto”.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że to (...) był inicjatorem ujednolicenia ceny minimalnej dla wszystkich pozostałych operatorów. Nie sposób uznać za wiarygodną argumentację (...), że kwestia ta była przedmiotem rozmów ze (...), gdyż w takiej sytuacji pytanie mailem o cenę dla innych operatorów byłoby nieracjonalne. Natomiast zadanie pytania świadczy o tym, że kwestia ta nie była wcześniej uzgodniona, a w konsekwencji zawarcie przez (...) w projekcie umowy postanowienia § 3 ust 2 o treści jak wyżej, świadczy o tym, że to właśnie ten przedsiębiorca zainicjował unifikację ceny minimalnej dla wszystkich operatorów i zastrzegł to w projekcie umowy, który został zaakceptowany przez (...), ale i pozostałych operatorów, którzy nie kwestionowali tego postanowienia.

Sąd pominął wnioski dowodowe (...) z zeznań świadków: B. P., M. Z., W. S. i J. B., oraz G. M. (1) i K. S. (1), gdyż okoliczności na które świadkowie mieli zeznawać nie były istotne dla sprawy. W szczególności nie były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy przyczyny, dla których (...) nie zdecydowała się na transmisję przedmiotowych meczy reprezentacji narodowej w piłce nożnej. Przy czym bezsporne było między stronami, że (...) i (...) nie doszli do porozumienia w kwestii transmisji, stąd (...) złożył ofertę (...) i operatorom telewizji kablowej. Podobnie nie były istotne dla sprawy zeznania G. M. i K. S. na okoliczność, co oświadczyła Prezes UOKiK na konferencji prasowej w kwestii rynku właściwego. Rynek właściwy jest elementem ustaleń Sądu, ale ustaleń tych dokonuje się na podstawie konkretnych faktów, w tym oceny substytucyjności towarów, dlatego wypowiedź medialna przedstawiciela organu nie może być kluczowa dla dokonania tych ustaleń. Jeśli chodzi zaś o stanowisko organu, jakim jest Prezes UOKiK, to jego stanowisko zostało wyrażone w zaskarżonej Decyzji. Z tych samych powodów, Sąd pominął wniosek dowodowy z odtworzenia wypowiedzi Prezes UOKiK M. T. na okoliczność rynku właściwego ustalonego w sprawie.

Sąd nie przeprowadzał dowodów zgłoszonych przez (...) z zeznań świadka B. i dowodu z przesłuchania strony, gdyż wnioski dowodowe zostały w tym zakresie cofnięte.

Sąd postanowił także pominąć wniosek dowodowy (...) dotyczący dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu technik przekazu sygnału cyfrowego i dowód z oględzin jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż zdaniem Sądu okoliczności, na które miał być dowód dopuszczony, nie wymagają wiedzy specjalistycznej. W szczególności oczywistym jest, że satelitarny przekaz telewizyjny oferowany przez (...) oferowany jest w innej technologii niż przez pozostałych operatorów, którzy dla świadczenia usług płatnej telewizji muszą wybudować instalacje i przyłącza (inaczej poprowadzić okablowanie do każdego z lokali, którym będzie przesyłany sygnał telewizyjny i połączyć je z źródłem sygnału również droga kablową). Jednocześnie oczywistym i powszechnie wiadomym jest, że rozpoczęcie świadczenia usług telewizyjnych w każdej z technologii wymaga dokonania instalacji odpowiedniego osprzętu w mieszkaniu abonenta i nie jest możliwe rozpoczęcie świadczenia usług z dnia na dzień, a w rzeczywistości może to nastąpić w najlepszym razie w ciągu kilku dni od zawarcia umowy (dodatkowo w przypadku operatów tv kablowej jest to możliwe tylko wówczas gdyż operator posiada przyłącza w danej lokalizacji). Natomiast w ocenie Sądu dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie była istotna okoliczność, na którą (...) również chciał przeprowadzić dowód z opinii biegłego, tj. czy sygnał cyfrowy przekazywany satelitarnie w pierwszej połowie września 2012 r. był tożsamy lub podobny co do jakości z sygnałem cyfrowym przekazywanym naziemnie oraz czy możliwości systemu przekazu sygnału cyfrowego drogą naziemną w pierwszej połowie września 2012 r. były takie same lub podobne jak możliwości systemu przekazu sygnału cyfrowego drogą satelitarną. Z punktu widzenia odbiorców, a więc potencjalnych użytkowników usługi PPV, transmisje meczów pierwszej reprezentacji Polski w piłce nożnej stanowiły towar, dla którego brak było substytutu, zaś kwestia jakości sygnału cyfrowego przekazywanego droga naziemną nie mogła mieć znaczenia, skoro z usługi PPV mogli skorzystać tylko ci użytkownicy, którzy posiadali już wcześniej dostęp do płatnej telewizji czy to satelitarnej telewizji cyfrowej czy telewizji kablowej. Zatem kwestia jakości sygnału nie mogła mieć znaczenia dla potencjalnych użytkowników usługi PPV, w odniesieniu do transmisji meczów pierwszej reprezentacji Polski w piłce nożnej.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a wszystkie odwołania wniesione od niej były bezzasadne.

W sprawie powodom został postawiony zarzut zawarcia we wrześniu 2012 r. niedozwolonego porozumienia, o jakim mowa w przepisie art. 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z uwagi na okoliczność, że pomiędzy wszczęciem postępowania w sprawie a wydaniem decyzji zaskarżonej w niniejszym postępowaniu upłynął długi okres czasu, w trakcie którego doszło do kilku kluczowych zmian w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów, kluczowe jest ustalenie, które przepisy winny znaleźć zastosowanie do jej rozstrzygnięcia.

Postępowanie w sprawie zostało wszczęte 8 listopada 2012 r., na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173). Po wydaniu pierwszej decyzji w sprawie, w dniu 18 stycznia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 2014 poz. 945). W myśl art. 3 tej ustawy, do spraw, w których postępowanie wszczęto przed dniem wejścia w życia ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Kolejna zmiana ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów miała miejsce 17 kwietnia 2016 r. (ustawa o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw z dnia 5 sierpnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1634). Zgodnie z art. 7 tej ustawy, do spraw, w których postępowanie przed Prezesem Urzędu wszczęto przed dniem wejścia w życie tej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Postępowanie w niniejszej sprawie wszczęto przed wejściem w życie powyższej nowelizacji.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu prawidłowo organ uznał, że w sprawie niniejszej należało stosować nadal przepisy ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów w brzmieniu sprzed powołanych nowelizacji (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173).

Podobną ocenę zaistniałych nowelizacji przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 lipca 2020 r., sygn. akt I NSK 8/19, w którym, na gruncie innych nowelizacji tej ustawy uznał, że przy braku rozróżnienia w przepisach intertemporalnych pomiędzy przepisami proceduralnymi a materialnoprawnymi, należy uznać, że odnoszą się one do wszystkich przepisów zmienianej ustawy tj. zarówno o charakterze materialnoprawnym jak i proceduralnych.

W tym stanie rzeczy w niniejszej sprawie zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.: Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 660; Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206; Dz. U. z 2008 r. Nr 157, poz. 976; Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458; Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505; Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241; Dz. U. z 2011 r. Nr 34, poz. 173).

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na:

1) ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów;

2) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego lub inwestycji;

3) podziale rynków zbytu lub zakupu;

4) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;

5) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy;

6) ograniczaniu dostępu do rynku lub eliminowaniu z rynku przedsiębiorców nieobjętych porozumieniem;

7) uzgadnianiu przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu lub przez tych przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 pkt 1 u.o.k.i.k. Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 6, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 7 i 8, lub naruszenia zakazu określonego w art. 9 u.o.k.i.k.

Pojęcie „przychodu” zdefiniowane zostało w art. 4 pkt 15 u.o.k.k., zgodnie z którym przez przychód rozumie się przychód uzyskany w roku podatkowym poprzedzającym dzień wszczęcia postępowania na podstawie ustawy, w rozumieniu obowiązujących przedsiębiorcę przepisów o podatku dochodowym.

Kluczową dla rozstrzygnięcia sprawy kwestią była dopuszczalność kontynuowania postępowania wszczętego w 2012r, w związku z uchyleniem przez Sąd pierwszej decyzji wydanej w sprawie. W tej kwestii Sąd zważył co następuje:

Postanowieniem z dnia 8 listopada 2012 r. Prezes UOKiK wszczął z urzędu postępowanie antymonopolowe w związku z podejrzeniem naruszenia przez:

1.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

2.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.,

3.  (...) sp. j. z siedzibą w P.,

4.  (...) sp.j. z siedzibą w P.,

5.  Telewizja (...) sp. j. z siedzibą w W.,

6.  (...) S.A. z siedzibą w G.,

7.  (...) S.A. z siedzibą w G.,

8.  (...) S.A. z siedzibą w W.,

9.  (...) S.A. z siedzibą w P.,

10.  P. Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P.,

11.  (...) S.A. z siedzibą w G.,

12.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

art. 6 ust 1 pkt 1 u.o.k.i.k., poprzez zawarcie na krajowym rynku obrotu prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej przez (...) Sp. z o. o. o. z siedzibą w W. z pozostałymi wymienionymi przedsiębiorcami, porozumienia ograniczającego konkurencję na lokalnych rynkach usług dostępu do płatnej telewizji polegającego na ustalaniu stosowanej przez każdego z tych przedsiębiorców minimalnej ceny sprzedaży odbiorcom dostępu - w systemie „Pay-Per-View” – do transmisji telewizyjnych „na żywo” z meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 r. (postanowienie Prezesa UOKiK z dnia 8 listopada 2012 r. k. 1-4 akt adm.).

Postanowieniem z dnia 23 maja 2013 r. Prezes UOKiK zmienił postanowienie o wszczęciu postępowania antymonopolowego z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie (...), w związku z podejrzeniem naruszenia przez:

1.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

2.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.,

3.  (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w P. (dawniej: „(...) sp. j. z siedzibą w P.),

4.  (...) sp.j. z siedzibą w P.,

5.  Telewizja (...) sp. j. z siedzibą w W.,

6.  (...) S.A. z siedzibą w G.,

7.  (...) S.A. z siedzibą w G.,

8.  (...) S.A. z siedzibą w W.,

9.  (...) S.A. z siedzibą w P.,

10.  P. Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P.,

11.  (...) S.A. z siedzibą w G.,

12.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

art. 6 ust 1 pkt 1 u.o.k.i.k., poprzez zawarcie na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej przez (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. z pozostałymi wymienionymi przedsiębiorcami, porozumienia ograniczającego konkurencję na lokalnych rynkach usług dostępu do płatnej telewizji oraz na krajowym rynku usług dostępu do płatnych transmisji wydarzeń sportowych za pośrednictwem Internetu, polegającego na ustalaniu stosowanej przez każdego z tych przedsiębiorców minimalnej ceny sprzedaży odbiorcom dostępu - w systemie „Pay-Per-View” – do transmisji audiowizualnych „na żywo” z meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 r. (postanowienie Prezesa UOKiK z dnia 23 maja 2013 r. k. 1333-1334v akt adm.).

Decyzją z dnia 21 sierpnia 2013 r. Prezes UOKiK uznał, że na krajowym rynku obrotu prawami telewizyjnymi do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej 12 przedsiębiorców zawarło porozumienie ograniczające konkurencję na lokalnych rynkach usług dostępu do płatnej telewizji oraz na krajowym rynku usług dostępu do płatnych transmisji wydarzeń sportowych za pośrednictwem Internetu polegające na ustalaniu stosowanej przez 11 przedsiębiorców (oprócz (...) sp. z o.o.) min. ceny sprzedaży odbiorcom dostępu- w systemie Pay-Per-View – do transmisji audiowizualnych „na żywo” z meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014 r. i stwierdził zaniechanie przedmiotowej praktyki ograniczającej konkurencję i naruszającej zakaz, o którym mowa w art. 6 ust 1 pkt 1 u.o.k.i.k. z dniem 11 września 2012 r . (decyzja Prezesa UOKiK z dnia 21 sierpnia 2013 r. k. 2886-2938 akt adm.).

Ww. decyzja w wyniku odwołań została częściowo uchylona przez Sąd Okręgowy w Warszawie- Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z 8 grudnia 2014 r. z uwagi na zmianę zakresu postępowania prowadzonego przez organ, która doprowadziła do rozszerzenia jego zakresu, nie zaś wyłącznie do „ doprecyzowania” jego treści, podczas gdy postanowienie o zmianie postanowienia o wszczęciu postępowania zostało wydane bez podstawy prawnej, stąd nie mogło wywołać żadnych skutków prawnych .

Apelacja od powyższego wyroku Sądu Okręgowego została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 września 2016 r. o sygn. VI ACa 283/15.

Z kolei skarga kasacyjna od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie została oddalona wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2018 r. o sygn. III SK 8/17 (Legalis nr 1767632).

Sąd Najwyższy zgodził się z Sądami obu instancji orzekającymi w sprawie, iż postanowienie organu z 23 maja 2013 r. o zmianie postanowienia o wszczęciu postępowania nie wywołało skutków prawnych, w tym skutków odnoszących się do przedmiotu i zakresu postępowania. W konsekwencji wyłączną podstawą wszczęcia postępowania administracyjnego mogło być tylko postanowienie Prezesa UOKiK z dnia 8 listopada 2012r.

W przywołanym wyroku z 6 lutego 2018 r. Sąd Najwyższy wskazał, że „ postanowienie o wszczęciu postępowania ma określać w sposób klarowny dla przedsiębiorcy i wiążący dla organu ochrony konkurencji na dalszych etapach procedowania jakiego rodzaju zachowanie jest kwestionowane przez Prezesa Urzędu. Opis zachowania wyznacza zasadniczy przedmiot postępowania, natomiast podstawa prawna kwalifikacji tego zachowania przez organ składa się na zarzut (zarzuty) naruszenia porządku prawnego. W przypadku postępowań w sprawie praktyk ograniczających konkurencję dochodzi kwestia identyfikacji rynku właściwego. Jak wynika to z wyroku Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2013 r., III SK 28/12 do wyznaczenia rynku właściwego dochodzi w wyniku zgromadzenia i oceny dowodów oraz analiz w toku postępowania antymonopolowego. Choć więc wyznaczenie rynku właściwego ma znaczenie dla przypisania przedsiębiorcy praktyki ograniczającej konkurencję i jego wskazanie jest istotne już w postanowieniu o wszczęciu postępowania (z uwagi na prawo przedsiębiorcy do obrony), to dopuszczalna jest modyfikacja koncepcji rynku właściwego w toku postępowania na analogicznych zasadach jak ma to miejsce w przypadku zmiany podstawy prawnej kwalifikacji zachowania przedsiębiorcy jako naruszającego zakazy OchrKonkurU.”

Sąd Najwyższy postawił również tezę, iż określenie rynku właściwego jest elementem istotnym i koniecznym jedynie dla rozstrzygnięcia zawartego w decyzji kończącej postępowanie w sprawie nieuczciwej konkurencji, ale zastrzegł, że „mimo możliwości przyjęcia w decyzji innej definicji rynku właściwego niż wskazana w postanowieniu o wszczęciu postępowania, Prezes Urzędu w toku postępowania, zakończonego wydaniem zaskarżonej odwołaniami decyzji, doprowadził do modyfikacji zachowania przedsiębiorcy badanego pod kątem zakazu praktyk ograniczających konkurencję, co w świetle wyroku Sądu Najwyższego z 3 października 2013 r., III SK 67/12 (OSNP 2014 nr 5, poz. 79) należało uznać za niedopuszczalne. Ta wada decyzji została trafnie wychwycona i oceniona przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w zaskarżonym wyroku. Przechodząc do kwestii wpływu tego uchybienia na treść rozstrzygnięcia sądowego, przypomnieć należy, że wyrokiem z 8 grudnia 2014 r., (…) Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną decyzję we wskazanej w sentencji wyroku części. Oznacza to, że jest to uchylenie kasatoryjne, skutkujące powrotem sprawy do organu administracji celem usunięcia uchybień procedowania w postępowaniu przed tym organem (zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego w wyrokach z 22 listopada 2016 r., III SK 39/15, oraz z 5 grudnia 2016 r., III SK 18/14). Sąd Najwyższy podtrzymuje dotychczasowe poglądy, zgodnie z którym sądy orzekające w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu powinny dążyć do merytorycznego rozpoznania odwołania i zakończenia sprawy. Wyroki kasatoryjne mogą wydawać (wyjątkowo) wtedy, gdy decyzja dotknięta jest wadą, której nie można konwalidować na etapie postępowania sądowego. Skoro jednak to treść decyzji organu wyznacza przedmiot postępowania sądowego w zakresie wyznaczonym odwołaniem, a w odwołaniu (i odpowiedzi na odwołanie) nie domagano się przypisania przedsiębiorcy praktyki ograniczającej konkurencję o „węższym” zakresie (wynikającym z postanowienia o wszczęciu postępowania) niż wskazany w sentencji decyzji Prezesa Urzędu, Sąd nie może orzekać o innej praktyce niż praktyka przypisana wskutek wadliwego procedowania przez organ (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23 maja 2017 r., III SK 35/16).”

W tym stanie rzeczy, organ prawidłowo, po prawomocnym uchyleniu decyzji z 21 sierpnia 2013 r., prowadził w dalszym ciągu wszczęte a niezakończone postępowanie z udziałem tych przedsiębiorców wobec których decyzja została uchylona, w zakresie przedmiotowym określonym w pierwotnym postanowieniu o jego wszczęciu, tj. postanowieniu z dnia 8 listopada 2012 r. i w konsekwencji wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie Decyzję. Na taki kierunek działania organu jako właściwy, wskazuje także wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2022r wydany w sprawie I NSKP 16/21, w którym na kanwie podobnego stanu faktycznego związanego z uchyleniem pierwotnej decyzji Prezesa UOKiK jednoznacznie uznano, że uchylenie decyzji nie kończy sporu, który nadal może być kontynuowany na gruncie postępowania administracyjnego, a jego dalszy przebieg jest uzależniony od rozstrzygnięcia Prezesa UOKiK. Jednocześnie Sąd ten wskazał, że uchylenie decyzji nie jest jednoznaczne z wykluczeniem z obrotu prawnego całego dotychczasowego postępowania, wraz z decyzją o jego wszczęciu, zaś Prezes UOKiK ma pewien zakres swobody, co do podjęcia stosowanych kroków odnośnie dalszego przeprowadzenia postępowania i wydania adekwatnej do poczynionych ustaleń decyzji. W szczególności może ona zakończyć postępowanie w sposób formalny, przyznając tym samym, że uprzednia decyzja była wadliwa i nie powinna zapaść, jak również może kontynuować wcześniej wszczęte postępowania, eliminując z niego wytknięte przez Sąd naruszenia (zarówno o charakterze materialnym, jak i procesowym) i wydając nową decyzję w tej samej sprawie. Nie ma przy tym podstaw, żeby Prezes UOKiK w celu prowadzenia takiego postępowania musiał wszczynać kolejne, niezależne postępowanie w tym przedmiocie.

Nie ulega zatem wątpliwości, że po uchyleniu decyzji z 21 sierpnia 2013 r. Prezes UOKIK słusznie prowadził dalej postępowanie, w ramach zakreślonych pierwotnym postanowieniem o wszczęciu postępowania z dnia 8 listopada 2012 r., gdyż jak wynika ze stanowiska Sądu Najwyższego niedopuszczalne było rozszerzenie przedmiotu postępowania po modyfikacji rynku właściwego dokonanego na mocy kolejnego postanowienia Prezesa UOKIK z dnia 23 maja 2013 r. o zmianie postanowienia o wszczęciu postępowania antymonopolowego z dnia 8 listopada 2012 r. Zaskarżona Decyzja obejmująca zatem jedynie praktykę Powodów opisaną w pierwotnym postanowieniu o wszczęciu postępowania nie zawiera zatem wady, wytkniętej przez sądy uprzednio orzekające w sprawie.

Jednocześnie wobec przyjęcia prawidłowości kontynuowania przez organ postępowania wszczętego postanowieniem z dnia 8 listopada 2012 r. nie mają racji bytu zarzuty oparte na treści art. 93 u.o.k.i.k. dotyczącego przedawnienia wszczęcia postępowania w sprawie praktyk ograniczających konkurencję, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania, upłynęło 5 lat, albowiem praktyka Powodów miała miejsce we wrześniu 2012 r. a zatem nie upłynął wymieniony w ww. przepisie ustawowy okres przedawnienia w niniejszym przypadku wszczęcia postępowania.

W załączniku do protokołu z dnia 11 kwietnia 2024 r. (...) ( (...)) wystosowała jednak zarzut dalej idący, a mianowicie przedawnienia karalności, powołując się na art. 25 Rozporządzenia 1/2003 i potrzebę prounijnej wykładni przepisów.

W tym zakresie należy wskazać, że obowiązek wykładni prawa krajowego zgodnie z prawem unijnym (obowiązek wykładni prounijnej, obowiązek wykładni zgodnej) jest autonomiczną konstrukcją prawa unijnego, wypracowaną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wynika, że sądy państw członkowskich (oraz inne organy państwowe), zobowiązane są do wykładni prawa krajowego zgodnie z prawem UE, jego treścią i celem. Obowiązek wykładni pro unijnej stanowi, obok zasady bezpośredniego skutku, zasady pierwszeństwa oraz zasady odpowiedzialności odszkodowawczej państw członkowskich za naruszenie prawa unijnego, instrument służący zapewnieniu efektywności prawa unijnego w krajowym porządku prawnym.

Obowiązek wykładni zgodnej jest ściśle związany z zakresem regulacji prawa unijnego – aktualizuje się w sprawie objętej zakresem zastosowania prawa UE, tj. w „sprawie unijnej”. Do kategorii spraw unijnych należeć będą w szczególności te przypadki, w których znajdują zastosowanie przepisy prawa krajowego implementujące regulację dyrektywy.

Obowiązek wykładni zgodnej odnosi się więc do każdej regulacji unijnej wiążącej prawnie oraz podlegającej realizacji przez państwo członkowskie w prawie krajowym (tj. na gruncie regulacji o charakterze normatywnym). Obowiązek wykładni zgodnej ukształtowany został początkowo w odniesieniu do dyrektyw (por. wyroki w sprawie (...), C-14/83; w sprawie (...), C-106/89). Dalszy rozwój orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości potwierdził, że przedmiotem odniesienia dla tego obowiązku są także unijne normy traktatowe (por. wyrok w sprawie M., C-157/86), rozporządzenia (por. wyrok w sprawie Postępowanie karne przeciwko X, C-60/02), zasady ogólne prawa unijnego (por. wyrok w sprawie N., C-246/06) oraz normy traktatów międzynarodowych wiążących UE (odnośnie do tej ostatniej kategorii Trybunału Sprawiedliwości wypowiedział się co do Porozumień TRIPS, por. wyrok w sprawie (...), C-53/96). Istotnym etapem rozwoju koncepcji obowiązku wykładni zgodnej było orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w sprawie P., C-105/03, w którym Trybunał potwierdził obowiązek wykładni zgodnej w odniesieniu do decyzji ramowych wydawanych w ramach (byłego) III filaru UE. Należy odnotować, że Trybunał Sprawiedliwości sformułował ponadto obowiązek uwzględniania w procesie wykładni prawa krajowego zaleceń wydawanych przez organy unijne (por. wyrok w sprawie G., C-322/88 – obowiązek ten nie stanowi jednak obowiązku wykładni zgodnej w omawianym znaczeniu) („Wykładnia prounijna” Agnieszka Sołtys, Andrzej Wróbel (red.nauk.), Lex).

Oznacza to, że interpretacja prawa unijnego ma pierwszeństwo nad prawem krajowym. Prounijna wykładnia jest jednak stosowana w przypadku, gdy w danej sprawie występuje element unijny, czyli gdy mamy do czynienia z unijnym aktem prawnym lub kwestią związaną z prawem UE. Tymczasem w niniejszym sprawie element unijny nie występuje, w szczególności powodom nie został postawiony zarzut naruszenia traktatowych reguł konkurencji w szczególności art. 101 TFUE, który uznaje za niezgodne z rynkiem wewnętrznym i zakazane wszelkie porozumienia między przedsiębiorstwami, wszelkie decyzje związków przedsiębiorstw i wszelkie praktyki uzgodnione, które mogą mieć wpływ na handel między Państwami Członkowskimi i których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz rynku wewnętrznego.

Należy także zaznaczyć, że art. 25 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art.. 81 i 82 Traktatu (Dz.Urz.UE.L 2003 Nr 1, str. 1) traktuje o terminach przedawnienia nakładania kar, ale przez Komisję, a nie Państwo Członkowskie, stąd również z tego powodu nie mógł zostać przeniesiony na grunt prawa polskiego.

Skoro więc w sprawie niniejszej nie mają zastosowania wspólnotowe reguły konkurencji, ani nie istnieje przepis, który miałby być wykładany w świetle prawa unijnego, to nie istnieje w sprawie niniejszej problem interpretacji prawa krajowego w zgodzie z wiążącym prawem unijnym, a prawo unijne nie może być w tym wypadku stosowane bezpośrednio.

Przepisy prawa krajowego, tu konkretnie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, nie przewidują zaś wprawdzie instytucji przedawnienia karalności za naruszenie reguł konkurencji, tym niemniej wprowadzają pewien element stabilizacji stosunków prawnych ze względu na upływ czasu a jest nim przedawnienie wszczęcia postępowania uregulowane w art. 93 u.o.k.i.k. Tym samym należy stwierdzić, że wyłącznie przedawnienie wszczęcia postępowania może spowodować niemożność następczego nałożenia kary w trybie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Jednocześnie art. 189g § 1 k.p.a., który wszedł w życie od 1 czerwca 2017 r., a określa, że administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa, nie może mieć zastosowania, albowiem w myśl art. 189g § 2 k.p.a. przepisu § 1 nie stosuje się do spraw, w przypadku których przepisy odrębne przewidują termin, po upływie którego nie można wszcząć postępowania w sprawie nałożenia administracyjnej kary pieniężnej lub stwierdzenia naruszenia prawa, w następstwie którego może być nałożona administracyjna kara pieniężna.

Dlatego w sprawie niniejszej Sąd nie stwierdził aby doszło do przedawnienia karalności praktyki polegającej na zawarciu porozumienia ograniczającego konkurencję opisanego w Decyzji.

Przechodząc do kluczowej kwestii dotyczącej zarzutu zawarcia przez przedsiębiorców niedozwolonego porozumienia, to należy w pierwszej kolejności ustalić rynek właściwy na jakim praktyka została zawarta i ewentualnie na jaki rynek ona oddziaływała.

Praktyki ograniczające konkurencję ujawniają się na określonym rynku właściwym. Stąd też dla „umiejscowienia” zachowania stron niniejszego postępowania w kontekście zastosowania art. 6 ust. 1 pkt 1 u.o.k.i.k. należy zdefiniować rynek właściwy w sprawie. Tym niemniej trzeba zauważyć, że zarówno w orzecznictwie jak i piśmiennictwie prezentowane są poglądy, iż ustalenie rynku właściwego w niektórych rodzajach spraw jest bardziej istotne niż w innych. I tak kwestia rynku właściwego jest jedną z pierwszorzędnych przy nadużywaniu pozycji dominującej jako, że przypisanie naruszenia zależy od ustalenia pozycji dominującej na rynku, co musi być poprzedzone określeniem rynku, czy też z analogicznych względów ma doniosłe znaczenie przy koncentracji, której wpływ na konkurencję musi zostać oszacowany na rynku, w tym wpływ na powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku. Z kolei w przypadku porozumień ograniczających konkurencję takiego przełożenia nie ma. Porozumienia są zakazane już choćby ze względu na cel ograniczenia konkurencji, tak więc to, na jakim rynku miałoby dojść do jej ograniczenia, ma drugorzędne znaczenie. Trudno więc przyjąć założenie, iż zdefiniowanie rynku może w ogóle wpływać na legalność lub nielegalność tego rodzaju porozumienia. Z uwagi jednak na fakt, iż wspomnianym celem zakazanych porozumień ma być naruszenie konkurencji, jak uregulowano w art. 6 ust. 1 pkt 1 u.o.k.i.k., na rynku właściwym, wskazane jest jego wyznaczenie. Z tym, że z powyższych względów potrzeba dokładności tego wyznaczenia w przypadku zakazanych porozumień nie jest postrzegana jednolicie (por. artykuł w Internetowym Kwartalniku Antymonopolowym i Regulacyjnym 2023 nr 5(12) Jana Polańskiego pt. „Rynki nierelewantne”, w którym autor poddaje w wątpliwość nawet niezbędność wyznaczania rynku w niektórych sprawach).

Przechodząc do typowania rynku właściwego trzeba mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 4 pkt 9 u.o.k.i.k. przez rynek właściwy rozumie się rynek towarów, które ze względu na ich przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, uznawane są przez ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym ze względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu panują zbliżone warunki konkurencji. Pod pojęciem towarów rozumieć należy, w myśl art. 4 pkt 7 u.o.k.i.k., zarówno rzeczy, jak i energię, papiery wartościowe i inne prawa majątkowe, ale też usługi, jak np. roboty budowlane. W powyższej definicji mieści się więc bez wątpienia sprzedaż odbiorcom dostępu - w systemie „Pay-Per-View” – do transmisji telewizyjnych „na żywo” z meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej rozgrywanych w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014.

Pojęcie rynku właściwego odnosi się przedmiotowo do wszystkich wyrobów (usług) jednego rodzaju, które ze względu na swoje szczególne właściwości odróżniają się od innych wyrobów (usług) w taki sposób, że nie istnieje możliwość dowolnej ich zamiany. Rynek właściwy produktowo obejmuje wszystkie towary, które służą zaspokajaniu tych samych potrzeb nabywców, mają zbliżone właściwości, podobne ceny i reprezentują podobny poziom jakości. Niezbędnym elementem rynku właściwego jest także jego wymiar geograficzny, co łączy się z koniecznością wskazania obszaru, na którym warunki konkurencji, mające zastosowanie do określonych towarów, są jednakowe dla wszystkich konkurentów. Zatem, aby wyznaczyć rynek właściwy, określoną działalność poddaje się analizie z punktu widzenia asortymentowego (produktowego), a także geograficznego.

W kontekście definiowania rynku właściwego w wymiarze produktowym należy więc odnieść się do reguły substytucyjności, rozumianej jako możliwość zamiennego stosowania produktów lub usług przez nabywców, których potrzeby mają one zaspokajać.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy podnieść, że (...) był uprawniony do udzielania licencji w zakresie praw medialnych do meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej rozgrywanych w ramach eliminacji do imprez sportowych rangi mistrzowskiej oraz meczów towarzyskich rozgrywanych przez reprezentację w charakterze gospodarza. Jedną z kategorii praw, którymi obrót stanowił przedmiot działalności (...), były prawa do transmisji telewizyjnych, odbieranych za pośrednictwem odbiorników telewizyjnych.

Prezes UOKIK wyraził w Decyzji przekonanie, że z punktu widzenia odbiorców, a więc potencjalnych użytkowników usługi PPV, transmisje meczów pierwszej reprezentacji Polski w piłce nożnej stanowią towar, dla którego brak jest substytutu. Według Prezesa UOKIK powyższa kategoria meczów stanowi dla odbiorców szczególnego rodzaju wydarzenie, stanowiące odrębny towar, nie tylko w porównaniu do transmisji z innych, niż piłkarskie, wydarzeń sportowych, ale także względem innych rozgrywek piłkarskich (np. transmisji meczów ligowych). Prezes Urzędu powołał się przy tym nie tylko na argumentację co do wyjątkowego statusu transmisji meczów piłkarskich przedstawioną w innej swojej decyzji z 12 lutego 2010 r. nr (...), jak i z dnia 29 maja 2006 r. nr (...), ale również na ustalenia przyjęte w tej ostatnio wymienionej decyzji wynikające z badania preferencji konsumentów przeprowadzonego w toku postępowania antymonopolowego. W ramach postępowania administracyjnego Prezes UOKiK zlecił Instytutowi (...), przeprowadzenie badań opinii publicznej w obszarze piłki nożnej. Z raportu pt. "Badanie poziomu preferencji w obszarze piłki nożnej" wynika, że mecze piłki nożnej stanowią odrębną kategorię produktową, która jest niejednorodna. Daje się w niej wyodrębnić trzy grupy: (i) "piłka z wyższej półki" (Liga Mistrzów i Puchar UEFA), (ii) "mecze reprezentacji" i (iii) "liga polska" (I i II liga oraz rozgrywki o Puchar Polski). Grupy te nie stanowią względem siebie substytutów. Ustalenia te zdaniem Prezesa Urzędu zachowują aktualność i tym samym pozwalają na uznanie w niniejszej sprawie, iż transmisje z meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej nie mają swojego substytutu, a tym samym stanowią o odrębności produktowej tych rozgrywek, które należy wyodrębnić spośród innych typów rozgrywek piłkarskich.

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację Prezes UOKIK uznał, że rynkiem właściwym w ujęciu produktowym, na którym zawarto zarzucane porozumienie był rynek obrotu prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej.

Jednocześnie Prezes Urzędu uznał, że w ujęciu produktowym zarzucane porozumienie oddziaływało na rynkach usług dostępu do płatnej telewizji.

Rozpatrując aspekt produktowy dotyczący dostarczania usług płatnej telewizji do użytkowników końcowych Prezes Urzędu ocenił, że zasadne jest potraktowanie usług świadczonych przez operatorów telewizji kablowych, operatorów satelitarnych platform cyfrowych oraz operatorów korzystających z innych transmisji (np. za pośrednictwem infrastruktury sieciowej IPTV), co do zasady jako usług substytucyjnych. Konsument otrzymuje bowiem porównywalną usługę niezależnie od typu zastosowanej do świadczenia tej usługi technologii. Jak zauważył Prezes Urzędu, mimo tego, że operatorzy telewizji płatnej wykorzystują różne formy transmisji sygnału telewizyjnego, takie jak np. sieć kablowa czy przekaz satelitarny, zasadniczo konkurują między sobą w ramach jednego rynku, tj. rynku usług dostępu do płatnej telewizji.

W aspekcie geograficznym Prezes UOKIK zaznaczył, że na obszarze Polski tylko jeden podmiot, tj. (...), był uprawniony do obrotu prawami do transmisji telewizyjnych, obrót ten ograniczony był, na mocy umowy zawartej pomiędzy (...) a (...) KG, do terytorium Polski, a umowy licencyjne dotyczące praw do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski w piłce nożnej zawierane przez (...) z operatorami płatnej telewizji obejmowały całość terytorium Polski, toteż nie było zasadne wyznaczenie węższego zasięgu rynku obrotu prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej niż rynek krajowy.

Co istotne, Prezes UOKIK przyjął, że rynki dostępu do usług płatnej telewizji w aspekcie geograficznym należało określić jako rynki lokalne, obejmujące obszar miasta lub miejscowości. W tym zakresie organ stwierdził, że w przypadku usług dostępu do płatnej telewizji, zasięg rynku geograficznego zróżnicowany jest w zależności od technologii używanej do ich świadczenia. Z jednej strony na rynku tym obecni są operatorzy platform cyfrowych, którzy konkurują na szczeblu krajowym (oferują jedną spójną ofertę płatnej telewizji na terenie całej Polski, niezależnie od istnienia i zachowania konkurentów na rynkach lokalnych). Z drugiej zaś - dla operatorów przewodowych (świadczących usługi w oparciu o sieci przewodowe), których działalność jest w aspekcie geograficznym ograniczona zasięgiem sieci - rynkiem właściwym jest rynek lokalny. Mimo, iż oferta platform cyfrowych jest jednolita na terenie całego kraju, to warunki konkurencji są różne na różnych rynkach lokalnych. Z punktu widzenia konsumentów rynkiem, na którym panują zbliżone warunki konkurencji jest obszar, na którym odbiorcy mają identyczne możliwości wyboru dostawcy. Z uwagi na fakt, iż w przypadku operatorów kablowych możliwości te są ograniczone z jednej strony koniecznością wybudowania sieci w celu obsługi nowego klienta, z drugiej zaś brakiem geograficznej mobilności klientów (zmiana miejsca zamieszkania jedynie w celu uzyskania lepszych warunków usług dostępu do telewizji jest zachowaniem raczej niespotykanym), bezpośrednia konkurencja między dostawcami usług telewizji kablowej zachodzi na obszarze, na którym operatorzy ci mogą świadczyć usługi tym samym klientom.

Prezes UOKIK wskazał, iż poza (...), pozostali operatorzy będący stronami porozumienia świadczyli w okresie stosowania antykonkurencyjnej praktyki usługi dostępu do płatnej telewizji w technologii przewodowej, co oznacza, iż działali na rynkach lokalnych, gdzie konkurentami są zarówno operatorzy platform satelitarnych, jak i operatorzy przewodowi. W związku z powyższym w niniejszej sprawie należało w ocenie Prezesa Urzędu uznać, że rynkami właściwymi, na które porozumienie oddziaływało, były lokalne rynki usług dostępu do płatnej telewizji.

Podsumowując Prezes UOKIK zdecydował, że rynkiem właściwym, na którym doszło do zawarcia porozumienia, jest w niniejszej sprawie krajowy rynek obrotu prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej. Z kolei rynkami, na które zawarte porozumienie oddziaływało, są lokalne rynki usług dostępu do płatnej telewizji.

(...) S.A. nie zgodził się z tymi tezami. Podniósł w tym kontekście szereg zastrzeżeń.

Oprócz (...) również (...) zarzuciła, że ustalenia organu zostały poczynione w oparciu o wadliwą definicję rynku właściwego.

Sąd analizując stanowiska wszystkich stron w tym zakresie stwierdził, że decyzję Pozwanego w zakresie rynku właściwego należy zaakceptować. Po pierwsze bowiem postawione zarzuty nie wskazują na dyskwalifikujące błędy przy oznaczaniu rynku właściwego, a stanowią jedynie polemikę z zasadniczo poprawną argumentacją organu. Przy czym należy podkreślić, że Sąd stoi na stanowisku, że do stwierdzenia zawarcia porozumienia ograniczającego konkurencję dotyczącego ustalania minimalnych cen odsprzedaży produktów, nie jest wymagane szczegółowe określanie rynku właściwego. Należy bowiem zauważyć, że jeśli przyjmuje się, że dane porozumienie ma na celu ograniczenie konkurencji, a tak przyjmuje się w niniejszym przypadku, to nie ma potrzeby brania pod uwagę konkretnych skutków, jakie to porozumienie wywołuje na rynku, a zatem badania rynku. Wprawdzie w sprawach dotyczących porozumień ograniczających konkurencję, definicja rynku właściwego może mieć przełożenie na możliwość skorzystania przez przedsiębiorców z wyłączenia de minimis, jednak takie wyłączenie nie jest możliwe w przypadku porozumień cenowych. Jak wynika z art. 7 ust. 3 u.o.k.i.k, określone kategorie porozumień, w szczególności porozumienia dotyczące ustalania bezpośrednio lub pośrednio cen, nie podlegają wyłączeniu spod zakazu określonego w art. 6 ust. 1 u.o.k.i.k. z uwagi na niewielki udział ich uczestników w rynku właściwym. Na aprobatę zasługuje pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lutego 2019 r. w sprawie o sygn. akt I NSK 10/18 (Legalis), w myśl którego wertykalne porozumienia ustalające minimalne ceny odsprzedaży uznawane są za praktyki ograniczające konkurencję ze względu na cel i nie jest niezbędne szczegółowe badanie rynku właściwego i oznaczenie pozycji jego uczestników. Porozumienia tego rodzaju są zakazane bez względu na wielkość udziału w rynku stron porozumienia, jak również nie jest konieczne alternatywne badanie negatywnych skutków działania tych porozumień.

Odnosząc się do konkretnych zarzutów dotyczących materii rynku właściwego Sąd wskazuje, że Pozwany rozważał jaki rynek uznać za właściwy w zasięgu produktowym i geograficznym, analizował też na jakim rynku doszło do zawarcia porozumienia, a na jakie rynki porozumienie oddziaływało, dochodząc do racjonalnych wniosków. Natomiast (...) praktycznie kwestionował te konkluzje, nie przedstawiając właściwe żadnych przekonujących kontrargumentów, przemawiających za koniecznością ponownego usytuowania porozumienia na właściwym rynku.

Jeśli chodzi o rynek właściwy w ujęciu produktowym, to jest nim rynek obrotu prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej. Nie ulega przy tym wątpliwości, że towarem mogą być i są w tym zakresie prawa do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej. W ocenie sądu Pozwany nie dokonał delimitacji rynku obrotu prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej – w sposób zupełnie dowolny i spekulatywny. Prezes UOKIK faktycznie podparł się badaniem preferencji konsumentów w obszarze piłki nożnej, przeprowadzonym przez Instytut (...), w ramach postępowania antymonopolowego zakończonego wydaniem decyzji z dnia 29 maja 2006 r., nr (...) i wysnuł poprawne wnioski na tej podstawie. Odwołał się też do innej swojej decyzji i stanowiska Komisji Europejskiej, na poparcie swoich ocen w tym przedmiocie. Natomiast odniesienie się do dotychczasowej praktyki decyzyjnej nie jest błędem i nie może być postrzegane w niniejszym przypadku jako ujęcie aspektu produktowego rynku właściwego na podstawie innych decyzji Prezesa. Posiłkowanie się argumentacją zawartą w uprzednio wydanych wyrokach czy decyzjach na potrzeby rozpatrywanej sprawy stanowi naturalną i racjonalną praktykę organów ochrony konkurencji, ale także i Komisji Europejskiej, w tym w szczególności dla wyznaczenia i opisania rynków właściwych. W ocenie Sądu wywody Prezesa UOKIK, iż transmisje meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej stanowią towar, dla którego brak jest substytutu, są uzasadnione. Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniom (...), rynek w ujęciu produktowym nie mógł zostać rozszerzony, np. o inne wydarzenia sportowe, co wpisywało się nie tylko w tendencję do wąskiego definiowania rynku właściwego, ale także powszechne postrzeganie piłki nożnej i meczy reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie jako szczególnych wydarzeń sportowych, co znajduje odzwierciedlenie zarówno z marketingowym wykorzystywaniu tych wydarzeń np. w reklamach bardzo różnych produktów (telewizirów, napojów, produktów spożywczych itp.), najkorzystniejszych kontraktach dla członków reprezentacji narodowej w tej dyscypliny sportu, czy nawet popularności reprezentantów drużyny narodowej w świecie sportu. W dalszej kolejności Prezes UOKIK logicznie zdefiniował rynki właściwe w ujęciu produktowym, na które zakazane porozumienie oddziaływało, jako rynki usług płatnej telewizji. Owszem określenie rynku w tym aspekcie jest szersze, aczkolwiek jest to uzasadnione faktem, że oddziaływanie porozumienia odbywało się na tym właśnie rynku, gdzie jak przyznał (...) odbywało się zasadnicze współzawodnictwo między przedsiębiorcami, a gdzie żaden operator satelitarnej telewizji cyfrowej oraz żaden operator telewizji kablowej nie mógł działać niezależnie, co zresztą zostało przyznane przez przesłuchanych w sprawie świadków. Zatem szersze ujęcie rynku w tym aspekcie nie dyskwalifikuje oceny dokonanej przez Prezesa UOKiK.

Odnosząc, się do zarzutu, że rynek usług PPV nigdy nie istniał, to zdaniem Sądu nie jest to zarzut uzasadniony. Niewątpliwe było, że rynek ten kształtował się, o czym świadczyły oferty różnych operatorów, które miały stanowić atrakcyjną alternatywę dla dostępnych w płatnej telewizji kanałów sportowych. Fakt, że rynek ten nie rozwinął się w oczekiwanym przez operatorów kierunku, nie świadczy o tym, że nie istniał, a brak progresji wynikał z upowszechnienia się internetu i większej dostępności do płatnych wydarzeń sportowych za pośrednictwem tego medium. Jednocześnie nie ma przełożenia na ustalenie rynku właściwego fakt, iż od czerwca 2012 r. rozpoczęto nadawanie programów telewizyjnych w ramach naziemnej telewizji cyfrowej. Przy czym w szczególności (...), który zarzuty w tym kierunku podnosił, nie wykazał, jak rodzaj nadawanego sygnału miałby wpływać na definicję produktową rynków usług dostępu do płatnej telewizji. Zupełnie niezrozumiałe są zaś zarzuty nawiązujące do produktowego rynku usług dostępu do płatnych transmisji wydarzeń sportowych za pośrednictwem internetu skoro zaskarżoną Decyzją nie objęto tego rynku.

Jeśli chodzi o zasięg geograficzny rynku właściwego obejmuje on obszar kraju. Wadliwość definicji geograficznej tego rynku (...) opierał na rzekomej nieważności umowy licencji niewyłącznej zawartej przez (...) ze (...). Należy jednak stwierdzić, że ważność danej umowy licencyjnej nie rzutuje na wyznaczenie rynku właściwego w aspekcie geograficznym. W świetle kryteriów wyznaczania rynku właściwego określonych w art. 4 pkt 9 u.o.k.i.k. istotne jest bowiem, że (...) faktycznie dokonywał czynności związanych z obrotem prawami do transmisji telewizyjnych meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, o czym bez wątpienia świadczą zawierane przez ten podmiot umowy licencyjne z pozostałymi stronami postępowaniami, które zostały wprowadzone w życie. Zatem znaczenie w tej perspektywie miał terytorialny zakres uprawnień (...), które mogły być wykonywane wyłączenie na terytorium Polski, przez co udzielane przez (...) licencje obejmowały zgodnie z zawieranymi umowami obszar Polski.

Podobnie Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania, iż rynki dostępu do usług płatnej telewizji należało określić jako rynki lokalne, skoro część operatorów będących stronami porozumienia działała na rynkach lokalnych z uwagi na zasięg ich sieci, a więc rywalizacja na rynku, na który praktyka oddziaływała odbywała się na rynkach lokalnych, na których operatorzy telewizji kablowej konkurowali nie tylko z (...), ale też między sobą. Nie budzi przy tym wątpliwości Sądu, iż funkcjonujący na tych rynkach lokalnych operatorzy byli między sobą konkurentami w zakresie w jakim zasięg ich sieci się pokrywał.

Na tak określonym rynku właściwym zdaniem Sądu doszło do zawarcia zarzucanego powodom zakazanego porozumienia, o jakim mowa w art. 6 uokik.

Analiza treści umów zawieranych przez powodów ze (...), w których strony nie tylko uzgodniły minimalną cenę sprzedaży usługi PPV przez operatora na 20 zł brutto, ale także ustaliły, że taka sama cena będzie obowiązywać u innych operatorów świadczących usługę PPV, jednoznacznie świadczy o niedozwolonym charakterze porozumienia.

Przepis art. 6 pkt 1 uokik wyraźnie bowiem zakazuje zawierania porozumień polegających na ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów.

Tymczasem powodowie ustalili ze (...) minimalną cenę sprzedaży przez siebie eventów, a ponadto zrealizowali to postanowienie, gdyż wszyscy objęci decyzją przedsiębiorcy prowadzili sprzedaż usługi PPV w cenie 20 zł.

Przy czym nie budzi wątpliwości Sądu, że uczestnikiem porozumienia był również (...), pomimo nie zawarł pisemnej umowy ze (...), natomiast dokonywał uzgodnień ze (...) w korespondencji mailowej oraz przeprowadził transmisje obu meczów. Przy czym w odniesieniu do ceny, (...) zaakceptował cenę minimalną i taką samą cenę dla innych operatorów, jaka obowiązywała w pozostałych umowach licencyjnych, gdyż w trakcie negocjacji (...) poinformował przedstawiciela (...), że „Wszyscy dystrybutorzy omawianego meczu w PPV na terytorium Polski mają dokładnie takie same warunki (20 PLN koszt dla abonenta ” (e-mail z 5.09.2012 r., k. 1974), zaś przedstawiciel (...) zaakceptował tę propozycję, chociaż wskazywał, że cenę 20 zł uważa za zbyt wygórowaną (e-mail z 5.09.2012r, k. 1973).

Odnośnie charakteru opisanego porozumienia, to ze względu na to, że (...) był jedynym podmiotem uprawnionym do oferowania licencji na transmisje meczów, zaś operatorzy nabywający licencję oferowali usługę PPV bezpośrednio konsumentom, formalnie każde porozumienie miało charakter wertykalny (pionowy). Porozumienia wertykalne zawierane są bowiem pomiędzy przedsiębiorcami działającymi na różnych szczeblach obrotu.

Niemniej jednak z uwagi na treść postanowienia dotyczącego ceny minimalnej, które zastrzegało również, że cena ta będzie obowiązywała także u innych operatorów świadczących usługę PPV, należało uznać, że porozumienie to oddziaływało także na relacje horyzontalne pomiędzy operatorami oferującymi usługę PPV. Niewątpliwie było bowiem, że zawarcie w umowie dwóch przedsiębiorców, działających na innym szczeblu obrotu, postanowienia o cenie, jaka będzie obowiązywać u innych przedsiębiorców oferujących tą samą usługę, miało wpływ na relacje horyzontalne, pomiędzy przedsiębiorcami, którzy ta usługę oferowali konsumentom. Porozumienia horyzontalne są bowiem zawierane są pomiędzy przedsiębiorcami działającymi na tym samym szczeblu obrotu gospodarczego.

Treść postanowienia dotyczącego ceny minimalnej u innych operatorów, dawała niewątpliwie każdemu z operatorów zawierających umowę świadomość, za jaką minimalną cenę inni operatorzy będą oferować usługę w systemie PPV. Przy tego typu wymianie informacji między konkurentami, następuje eliminacja między nimi cenowej presji konkurencyjnej, a dodatkowo operatorzy mieli mniejszą skłonność do negocjacji ceny ze (...).

Prezes UOKIK, odwołując się do wykształconych w doktrynie amerykańskiej poglądów, sklasyfikował porozumienie jako „hub-and-spoke” (ang. piasta i szprychy), które polega na wymianie informacji dotyczących przede wszystkim planowanej wysokości cen odsprzedaży pomiędzy konkurentami za pośrednictwem producenta.

Powyższa ocena, aczkolwiek nie ma normatywnego uzasadnienia, to istotnie oddaje charakter porozumienia, które zawarli odwołujący się przedsiębiorcy ze (...). Porozumienie to cechowało się bowiem brakiem bezpośrednich relacji między operatorami, będącym konkurentami, ale za pośrednictwem (...), który był jedynym podmiotem uprawnionym do oferowania licencji, i zawarciem przez niego w każdej z umów passusu o cenie minimalnej u innych operatorów na transmisje meczów, wszyscy operatorzy byli świadomi uczestnictwa swoich konkurentów w porozumieniu (to głównie z mediów, chociaż treść umowy od razu sugerowała, że inni operatorzy też otrzymali ofertę i będą świadczyć usługę) i o cenach minimalnych konkurentów. Jak słusznie zauważył Prezes UOKiK, rolę koordynatora i strażnika w porozumieniu pełnił (...).

Zatem zarzucone powodom porozumienie chociaż formalnie objęło tylko dwustronną relację pomiędzy (...) a każdym z operatorów z osobna, to jednak również wpływało na wzajemną relację pomiędzy wszystkimi przedsiębiorcami, którzy zawarli umowy licencyjne ze (...). Mieli oni bowiem pewność i świadomość, że cena minimalna 20 zł obowiązywać będzie u wszystkich podmiotów świadczących usługę PPV.

Dla oceny analizowanego zachowania powodów, jako zakazanego w rozumieniu art. 6 uokik istotne jest również określenie celu lub skutku zawartego porozumienia. W myśl powołanej regulacji zakazane są bowiem tylko takie porozumienia, w tym też cenowe, których celem lub skutkiem jest ograniczenie konkurencji.

Jakkolwiek ustawa stawia alternatywnie kwestię czy porozumienie miało cel czy skutek antykonkurencyjny, to jednak w orzecznictwie zwykło się przyjmować, że ze względu na stopień szkodliwości dla konkurencji porozumienia cenowe zakazane są już ze względu na sam cel do jakiego mogą one zmierzać, przy czym antykonkurencyjny cel porozumienia istnieje obiektywnie, niezależnie od subiektywnego przekonania stron, gdyż istotny dla możliwości stwierdzenia antykonkurencyjnego charakteru porozumienia jest cel (przedmiot) porozumienia, a nie cel (zamiar) jego stron. Również doktryna wskazuje, iż tak rozumiany „przedmiot porozumienia" odrywa się całkowicie od subiektywnych zamiarów stron, od „celu" ich działania. Cel ten może więc istnieć nawet wtedy, gdy strony porozumienia nie mają świadomości bezprawności swoich działań.

Rozróżnienie porozumień, które mają antykonkurencyjny charakter ze względu na cel oraz takich, które są antykonkurencyjne ze względu na ich skutek związane jest z okolicznością, że pewne formy zmowy między przedsiębiorstwami można uznać, z uwagi na sam ich charakter, za szkodliwe dla prawidłowego funkcjonowania konkurencji, nawet jeśli nie wywierają one żadnego antykonkurencyjnego skutku (tak TSUE w wyroku z 20.11.2008r, w sprawie C-209/07; pkt 17 wyroku). Przy czym skutek porozumienia to jego wpływ na rynek, w tym na relacje między uczestnikami porozumienia oraz wpływ na osoby trzecie, w tym także na konsumentów.

W konsekwencji przyjmuje się, za bezcelowe prowadzenie zaawansowanych badań ekonomicznych mających zobrazować antykonkurencyjny skutek, skoro także w ich braku można stwierdzić, że dane porozumienie powinno zostać zakazane (tak A. Bolecki s.39 w: Wymiana informacji między konkurentami w ocenie organów ochrony konkurencji; Wydawnictwo Naukowe Wydziału Zarządzania UW, Warszawa 2013). Wykazanie antykonkurencyjnego celu porozumienia pozwala z kolei ograniczyć się do takich elementów porozumienia jak jego treść oraz przyczyny i okoliczności jego zawarcia (tak A. Jurkowska, w Komentarzu do ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, pod redakcją T. Skoczny, 2009, str. 380).

Oczywiste jest przy tym, że w wypadku takich porozumień zakazanych ze względu na cel, dla uznania, że doszło do zawarcia porozumienia, nie ma znaczenia rzeczywisty skutek czy też kwestia odczuwalności wpływu porozumienia na konkurencję na rynku właściwym.

Na znaczenie samego tylko celu dla uznania porozumienia za niedozwolone, w kontekście możliwości ustalania cen, zwrócił uwagę Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie C-246/86 (...), wskazując, że nawet jeśli ustalone ceny nie są przestrzegane, to decyzja je wprowadzająca spełnia przesłanki ograniczenia konkurencji. Oznacza to, że z punktu widzenia odpowiedzialności nie ma znaczenia rzeczywiste stosowanie ustalonych cen, lecz już sama możliwość ich ustalenia, więc nie muszą wystąpić skutki porozumienia, a pod uwagę będą brane potencjalne skutki porozumienia.

Na kanwie porozumienia polegającego na wymianie informacji między konkurentami TSUE w wyroku z 4 czerwca 2009 r. w sprawie C-8/08(...) dokonał analizy dotyczącej rozróżnienia między porozumieniami informacyjnymi zakazanymi ze względu na cel, a zakazanymi ze względu na skutek. Zasadniczo TSUE uznał, że praktyka ma antykonkurencyjny cel, jeżeli już „na pierwszy rzut oka, z dużą dozą prawdopodobieństwa można przyjąć, że rzeczywiście może ona spowodować naruszenie, ograniczenie lub zaburzenie konkurencji na danym rynku właściwym, co w przypadku porozumień informacyjnych oznacza, że wymiana informacji ogranicza niepewność konkurentów co do ich przyszłych zachowań rynkowych.

Przy czym dla ustalenia czy celem porozumienia było naruszenie konkurencji konieczne jest jej zdefiniowanie. Zazwyczaj przyjmuje się w literaturze przedmiotu (np. K. Kohutek czy T. Skoczny w komentarzu do ustawy o ochronie konkurencji), że konkurencja jest procesem rynkowym rywalizacji przedsiębiorców, który prowadzi do polepszania jakości towarów, zachowania cen na odpowiednim poziomie, usuwania z rynku podmiotów nieefektywnych, przyczyniając się do zapewnienia optymalnej alokacji dóbr w społeczeństwie. Beneficjentami prawidłowo funkcjonującego mechanizmu konkurencji są zarówno konsumenci, jak i działający na rynku przedsiębiorcy. Z tych przyczyn ochrona konkurencji objęta jest troską ustawodawcy, która znajduje swój wyraz m.in. w regulacjach ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.

W sprawie niniejszej, biorąc pod uwagę potencjalne skutki, jakie wykonanie porozumienia mogłoby przynieść dla tak rozumianej konkurencji, należy uznać, że ustalenie ceny minimalnej świadczenia sprzedaży odbiorcom dostępu do transmisji w systemie PPV prowadziło do kontroli cen samodzielnych przedsiębiorców, jakimi byli operatorzy, co mogło zakłócić wolnorynkową zasadę samodzielności tych przedsiębiorców i doprowadzić do sztucznego utrzymywania poziomu cen, niezależnego od popytu i podaży i innych rynkowych instrumentów wpływających na poziom cen.

Oczywistym skutkiem, jaki mogło przynieść stosowanie porozumienia, była eliminacja ceny z gry konkurencyjnej pomiędzy operatorami jako czynnika o zasadniczym znaczeniu dla nabywców, jak i dla kształtowania strategii ekonomicznej przez konkurentów. Porozumienia pomiędzy dostawcami i dystrybutorami, które prowadzą do narzucenia ceny odsprzedaży (RPM) powodują, że poziomy cen różnią się od tych, które istniałyby gdyby porozumień nie było, bo po pierwsze nie decydują o tym sami sprzedawcy, a zatem to nie ich koszty i oczekiwana marża decydują o cenie, a po wtóre ze względu na narzuconą przez producenta wszystkim dystrybutorom jednolitą cenę detaliczną, brak między poszczególnymi dystrybutorami rywalizacji cenowej także prowadzi do ustalenie ceny na jednolitym lub zbliżonym poziomie różnym od tego, który zaistniałby w wyniku rywalizacji rynkowej.

W sprawie niniejszej niewątpliwe było, że skutkiem ograniczenia suwerenności decyzyjnej operatorów w zakresie kształtowania polityki cenowej mogło być i w rzeczywistości było zmniejszenie niepewności, co do ich zachowania na rynku, (a jest to istota mechanizmów konkurowania), a finalnie całkowite wyeliminowanie konkurencji cenowej pomiędzy operatorami. Tego typu ograniczenia skutkują zwykle podwyższeniem cen powyżej poziomu konkurencyjnego, czego skutki mogłyby być odczuwalne przez finalnych odbiorców.

Dodatkowo w sprawie niniejszej zawarcie w umowie licencyjnej informacji, o cenie minimalnej obowiązującej u innych operatorów skutkowało całkowitą pewnością i świadomością, że cena ta obowiązywać będzie u wszystkich podmiotów świadczących usługę PPV.

Przy czym należy zaznaczyć, że jakkolwiek pomiędzy operatorami rywalizacja cenowa nie mogła bezpośrednio skutkować dla konsumentów swobodnym wyborem i możliwością nabycia dostępu do rzeczonych transmisji w systemie PPV u dowolnego operatora oferującego najniższą cenę, gdyż z powodów technologicznych nie było możliwe nabycie usługi u tego operatora, który oferowałby najatrakcyjniejszą cenę (z powodu zbyt krótkiego czasu pomiędzy ogłoszeniem oferty PPV a datą transmitowanego wydarzenia, nie było możliwe zawarcie umowy z operatorem świadczącym usługę dostępu do płatnej telewizji i rozpoczęcie świadczenia tej usługi), niemniej jednak, cena ta miała walor konkurencyjny w szerszym aspekcie. Należy bowiem zaznaczyć, że charakterystyczną cechą wydarzeń sportowych, jest ich społecznie relacyjny charakter. Mecze pierwszej reprezentacji w piłce narożnej rozgrywane w ramach Mistrzostw Świata mają doniosłe znaczenie dla kibiców piłki nożnej, ale nie tylko. W powszechnym odbiorze są one wydarzeniami o narodowo patriotycznym wyrazie, gdyż rywalizacja ma charakter międzypaństwowy. Jednocześnie nie można tracić z pola widzenia, że oglądanie meczów reprezentacji narodowej w piłce nożnej jest jednak formą rozrywki.

Taki charakter meczów reprezentacji sprzyja ich wspólnemu oglądaniu. Warto odnotować, że do takiego grupowego schematu oglądania meczów odwołują się powszechnie reklamy różnych produktów spożywczych, ale nie tylko (bo np. też telewizorów), gdzie wspólne oglądanie meczów, a zwłaszcza reprezentacji narodowej jest wydarzeniem towarzyskim. Powyższe skłania do przyjęcia, że rywalizacji cenowa między operatorami mogła się odbywać również w odniesieniu do oferowanych eventów w systemie PPV, gdyż spośród dostępnych dla danej grupy towarzyskiej czy rodzinnej, która miałaby wolę wspólnego oglądania meczów, ofert różnych operatorów (gdy członkowie danej grupy korzystają z usług różnych operatorów), członkowie grupy mogliby wybrać najtańszą ofertę transmisji w systemie PPV i wspólnie obejrzeć mecz. Nabywcą byłby więc ten członek grupy, który korzystał z usług płatnej telewizji u operatora, który oferuje najniższą cenę transmisji meczów w systemie PPV. Korzyść całej grupy jest przy tym oczywista

Ponadto porozumienie oddziaływało na relacje horyzontalne pomiędzy operatorami oferującymi usługę PPV, także na przyszłość. Jak przyznali świadkowie, wszyscy operatorzy zawierając umowę kierowali się chęcią zaspokojenia oczekiwań odbiorców, nawet gdy skonstruowanie oferty nie miało dla operatora ekonomicznego uzasadnienia. Miało to jednak znaczenie dla rywalizacji między operatorami, w szczególności postrzegania ich w opinii odbiorców usług jako tych, którzy posiadają w ofercie ważkie dla kibiców wydarzenia sportowe. Jest rzeczą powszechnie znaną, że oferty operatorów świadczących usługi dostępu do płatnej telewizji są zróżnicowane cenowo w zależności o wybranego pakietu, różniącego się zawartością, przy czym pakiet sportowy, szczególnie o szerszym zakresie, jest zawsze elementem dodatkowo płatnym. Dlatego z punktu widzenia odbiorców, w szczególności kibiców sportowych, operator, który oferuje nawet poza abonamentem i za dodatkową opłatą w systemie PPV ważne wydarzenia sportowe, może mieć przewagę konkurencyjną nad innymi operatorami, którzy takich atrakcji nie zapewniają. Zatem rywalizacja między operatorami odnosiła się również do przyszłych, potencjalnych odbiorców, którzy wszak z racji braku dostęp do płatnej telewizji u danego operatora nie mogli wprawdzie obejrzeć eventów, których dotyczyła zmowa, ale mogli być skłonni zawrzeć z nim umowę w przyszłości, pozytywnie oceniając jego ofertę, w tym oferowanie dostępu do znaczących sportowych wydarzeń, jakimi są mecze reprezentacji narodowej w piłce nożnej.

Zatem zawarcie przez każdego z powodów porozumienia ze (...) mogło zaburzyć mechanizm rynkowy - konkurencji cenowej między różnymi operatorami, gdyż operatorzy nie mogli w świetle treści umowy podjąć samodzielnych działań w zakresie kształtowania ceny minimalnej, a jednocześnie eliminowało niepewność co do zachowań rynkowych konkurentów.

Przy czym dla każdego z powodów zasadniczo było korzystne posiadanie wiedzy, że inni operatorzy nie będą oferować eventu po niższej cenie, gdyż nie stwarzało to presji na obniżanie ceny dla konsumentów, ale też nie wymagało od nich zwiększania efektywności, w szczególności obniżania kosztów, celem stworzenia bardziej korzystnej oferty dla odbiorcy.

Oczywistym jest bowiem, że decyzje przedsiębiorców podejmowane w warunkach niepewności co do zachowania konkurentów kształtować się mogą zgoła inaczej niż w sytuacji gdy mają oni wiedzę o przyszłych decyzjach pozostałych przedsiębiorców będących ich konkurentami. Niepewność co do zachowania konkurentów zawsze intensyfikuje natężenie konkurencji na danym rynku.

Mając na uwadze powyższe, ze względu na naruszenie konkurencji – porozumienie wykazywało wystarczający stopień szkodliwości , aby być uznanym za zakazane ze względu na antykonkurencyjny cel zmierzający do ograniczenia konkurencji cenowej.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że wyrok TSUE z 29 czerwca 2023r w sprawie C-211/22 ((...)), powoływany przez (...) jako argument dla braku antykonkurencyjnego charakteru porozumienia, nie zmienia zasadniczo postrzegania porozumień wertykalnych dotyczących ustalania cen minimalnych odsprzedaży (RPM), jako najpoważniejszych ograniczeń konkurencji, które zasadniczo stanowią ograniczenie konkurencji ze względu na cel. Wyrok ten podobnie jak i wcześniejsze, ale i późniejsze orzecznictwo TSUE wskazuje na konieczność oceny treści postanowień porozumienia, obiektywnych celów, do osiągnięcia których zmierza porozumienie, a także kontekstu gospodarczego i prawnego, w jaki porozumienie się wpisuje. Zasadniczo więc wyrażony w wyroku postulat badania czy porozumienie wykazuje wystarczający stopień szkodliwości dla konkurencji nie stanowi zerwania z dotychczasową oceną porozumień RPM, jako porozumień zasadniczo ograniczających konkurencję ze względu na cel.

Przedstawiona wyżej analiza porozumień zawartych przez powodów, nie pozwala na uznanie, że porozumienia te miały korzystne skutki dla konkurencji, skoro konkurencję tę eliminowały, z niekorzystnym skutkiem także dla konsumentów, którzy na skutek zawartych porozumień nie mogli nabyć usługi po niższej cenie niż uzgodniona miedzy przedsiębiorcami. Podkreślenia przy tym wymaga, że jak wykazało postępowanie dowodowe, niektórzy operatorzy byli skłonni do oferowania eventu po niższej cenie, ale mimo wszystko dostosowali się do ustalonej ceny minimalnej. Nie sposób więc przyjąć, że celem działania operatorów było zwiększenie dobrobytu konsumentów, gdyż dla osiągniecia takiego celu nie było konieczne ustalanie ceny minimalnej odsprzedaży. Dla zaspokojenia potrzeb konsumentów wystarczające było skonstruowanie oferty detalicznej po cenie ustalonej w warunkach konkurencji cenowej.

Przy czym oczywistym jest, że konkurencja cenowa ma pierwszoplanowe znaczenie wśród różnych form konkurencji, dlatego dla zachowania konkurencji wymagana jest samodzielność kształtowania polityki cenowej przez uczestników rynku, co pozwala z kolei uwzględniać także interesy konsumentów.

Antykonkurencyjny charakter porozumienia skutkował więc ograniczeniem wolność przedsiębiorców będących operatorami płatnej telewizji w zakresie kształtowania własnej polityki cenowej.

Sąd nie znajduje także skutków analizowanego porozumienia, które byłyby korzystne dla konkurencji, gdyż porozumienie eliminowało niepewność co do zachowania konkurentów, w szczególności w zakresie minimalnej ceny za jaką będą oferować usługę odbiorcom, co także nie sprzyjało rywalizacji cenowej między operatorami, ale także eliminowało po stronie operatorów skłonność do negocjowania niższej ceny minimalnej dla konsumenta, skoro cena oferowana konsumentom przestawała być elementem rywalizacji między konkurentami.

Powyższe jednoznacznie wskazywało na wystarczający stopień szkodliwości zawartych porozumień dla konkurencji i kwalifikacji ich jako ograniczających konkurencję ze względu na antykonkurencyjny cel, co z kolei eliminowało konieczność badania skutków porozumienia.

Jednocześnie zdaniem Sądu zawarcie porozumienia należącego do kategorii hub and spoke stanowiło zagrożenie interesu publicznego, bowiem prowadziło do naruszenia wartości istotnych dla prawa antymonopolowego, a także motywowało konieczności nałożenia kary pieniężnej. Przy tym, w judykaturze przyjmuje się, że naruszenie interesu publicznego polega tu na zawarciu porozumienia dotyczącego zasadniczego parametru konkurencji na rynku, jakim jest cena (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2008 r., III SK 40/07, OSNP 2009 nr 19-20, poz. 272).

Powodowie zawierając umowy ze (...) i akceptując obowiązek sprzedaży eventu za cenę nie niższą niż ustalona w umowie naruszali bezpośrednio interes dużej liczby odbiorców - nabywców końcowych, którzy potencjalnie musieli ponosić wyższe koszty zakupu dostępu do transmisji meczów, gdyż skutkiem porozumienia był brak presji konkurencyjnej, która zmierzałaby do obniżenia ceny w ramach rywalizacji cenowej o klienta. Praktyka ta naruszało więc podstawową zasadę, że każdy podmiot wykonujący działalność gospodarczą powinien samodzielnie określać politykę, którą zamierza prowadzić na wspólnym rynku. W tym stanie rzeczy uznać należy, że doszło do naruszenia interesu publicznoprawnego.

W tych okolicznościach, za bezzasadny należało uznać zarzut niewłaściwej wykładni art. 6 ust. 1 u.o.k.k. z pominięciem całokształtu okoliczności towarzyszących zawarciu i wykonaniu umowy, tj. jej ekonomicznego kontekstu decydującego o celu oraz bez analizy skutku porozumienia.

W tych okolicznościach zachodziły podstawy do nałożenia na uczestników porozumienia kar pieniężnych.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 pkt 1 u.o.k.i.k. Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli przedsiębiorca ten, choćby nieumyślnie dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 6, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 7 i 8, lub naruszenia zakazu określonego w art. 9 u.o.k.i.k.

Pojęcie „przychodu” zdefiniowane zostało w art. 4 pkt 15 u.o.k.k., zgodnie z którym przez przychód rozumie się przychód uzyskany w roku podatkowym poprzedzającym dzień wszczęcia postępowania na podstawie ustawy, w rozumieniu obowiązujących przedsiębiorcę przepisów o podatku dochodowym.

Niewątpliwie w związku z zawartym porozumieniem ograniczającym konkurencję nałożenie kar na przedsiębiorców było zasadne, zgodne z zasadą celowości i proporcjonalności.

W takim razie podstawę ustalenia kary pieniężnej w niniejszej sprawie stanowił przychód uzyskany w roku podatkowym poprzedzającym dzień wszczęcia postępowania antymonopolowego, tj. w roku 2011, bowiem niniejsze postępowanie wszczęto 8 listopada 2012 r. Natomiast przy ustalaniu maksymalnej wysokości nakładanych kar pieniężnych została wzięta pod uwagę wysokość przychodu osiągniętego przez przedsiębiorców w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, tj. roku 2020 .

Dyrektywy wymiaru kary statuuje przepis art. 111 u.o.k.i.k., nakazujący przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych uwzględnienie w szczególności okresu, stopnia oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a także uprzedniego naruszenia przepisów u.o.k.i.k.

Dokonując oceny stopnia szkodliwości naruszenia Prezes Urzędu prawidłowo wziął pod uwagę okoliczności dotyczące natury naruszenia oraz czynników związanych ze specyfiką rynku oraz działalnością przedsiębiorców, ale także skutki praktyki dla konkurencji i konsumentów, kierując się interpretacją przesłanek wymiaru kary zawartą w „Wyjaśnieniach w sprawie ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowanie praktyk ograniczających konkurencję” (2008 r.) oraz orzecznictwem. Tym samym Prezes Urzędu uwzględnił faktycznie przesłanki wymiaru kary zawarte w treści art. 111 u.o.k.i.k.

W szczególności porozumienie polegające na ustaleniu minimalnych cen sprzedaży usługi PPV należało uznać za poważne naruszenie prawa konkurencji. Porozumienie to miało charakter wertykalny, gdyż zostało zawarte przez przedsiębiorców działających na różnych szczeblach obrotu i wpłynęło na poziom ceny usługi PPV oferowanej przez konkurentów, ale też skutkowało wymianą informacji o poziomie ceny minimalnej, jaką zaakceptowali w umowach ze (...) inni przedsiębiorcy działający na tym samym szczeblu obrotu. Tego rodzaju porozumienie niewątpliwie wpływało na cenę oferowanego produktu. Powyższa przesłanka stała się podstawą do ustalenia przez organ kwoty bazowej dla każdego przedsiębiorcy, która podlegała dalszym modyfikacjom. Jakkolwiek Sąd nie jest związany metodyką zastosowaną przez organ do ustalenia kwoty bazowej z odwołaniem się do „ Wyjaśnień w sprawie ustalania wysokości kar pieniężnych za stosowania praktyk ograniczających konkurencję (2008)”, to jednak ustalona tak kwota bazowa uwzględniała w adekwatny sposób, w stosunku do każdego z powodów okoliczność poważnego naruszenia konkurencji z uwzględnieniem przychodów w roku podatkowym poprzedzającym dzień wszczęcia postępowania antymonopolowego, tj. w roku 2011.

Powyższe dało także prawidłowa podstawę do ostatecznego ustalenia wymiaru kary, z uwzględnieniem dalszych okoliczności wpływających na jej obniżenie lub też podwyższenie.

Organ ustalił kwoty bazowe w następującej wysokości:

(...) – 467 250,12 zł

(...) – 89 248,57 zł

(...) – 1 898 331,79 zł

(...) – 5 847 509,24 zł

(...) – 484 111,30 zł

(...) 3 739 836,11 zł

(...) – 25 661,22 zł

Zważywszy, że porozumienie dotyczyło świadczenia usługi PPV, która nie stanowiła głównego przedmiotu działalności żadnego z przedsiębiorców będących stroną postępowania, prawidłowo zostało to uznane przez organ jako okoliczność wpływającą in minus na wysokość kary nałożonej na każdego z przedsiębiorców. Podobnie należało uwzględnić na korzyść wszystkich powodów ograniczony zakres czasowy i przedmiotowy porozumienia, które obejmowało jedynie transmisje dwóch meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, które dodatkowo były rozgrywane w przeciągu kilku dni. Te okoliczności znacznie ograniczają zakres skutków, które stwierdzona praktyka mogła, z uwagi na swą naturę, wywrzeć na rynkach, na które oddziaływała. Z kolei porozumienie zawarte z (...) obejmowało transmisję tylko jednego meczu. Zakres porozumienia zawartego z ww. podmiotem był więc mniejszy niż w przypadku pozostałych stron postępowania, a w konsekwencji również i jego potencjalny skutek, co tym samym uzasadniało ustalenie kary w przypadku tego podmiotu w niższej wysokości niż w przypadku pozostałych podmiotów.

W dalszej kolejności należało odnotować, że rzeczone porozumienie nie tylko usunęło niepewność co do ceny usługi PPV stosowanej przez konkurentów, ale też, że zostało ono wprowadzone w życie, gdyż wszyscy przedsiębiorcy, którzy zawarli porozumienie prowadzili sprzedaż usługi PPV po ustalonej cenie minimalnej. Okoliczność, ta została więc prawidłowo przez organ potraktowana jako wpływająca na zwiększenie kary.

Niezależnie od faktycznego wprowadzenia w życie, wpływ analizowanego porozumienia na konkurencję był, z uwagi na charakter praktyki, dość ograniczony - zarówno co do czasu trwania, jak i pod względem jego przedmiotu. Porozumienie obejmowało swoim zakresem transmisje z zaledwie dwóch meczów pierwszej reprezentacji Polski mężczyzn w piłce nożnej, rozgrywanych w przeciągu kilku dni. a zatem nie było długotrwałe, przez co nie skutkowało zwiększeniem wymiaru kar.

Przy miarkowaniu kar została również prawidłowo uwzględniona przez organ jako okoliczność łagodząca wobec (...), (...), (...), (...), (...) oraz (...) bierna rola tych przedsiębiorców w naruszeniu, którzy zasadniczo jedynie przyłączyli się do porozumienia na warunkach ustalonych przez inne podmioty. Przedsiębiorcy zaakceptowali umowy, które dostarczył (...). Przy czym podnoszona przez powodów okoliczność narzucenia im treści umowy przez przedsiębiorcę posiadającego pozycję dominującą nie wykluczała uznania zawartego porozumienia za antykonkurencyjne. W orzecznictwie TSUE powyższa kwestia jest jednoznacznie uznawana za obojętną dla oceny antykonkurencyjnego zachowania. Na brak możliwości wyłączenia odpowiedzialności uczestników niedozwolonego porozumienia zawartego z przedsiębiorcami posiadającymi pozycję dominująca lub szczególnie silnymi ekonomicznie wskazano m.in. w wyroku TSUE z 28 czerwca 2005 r. w sprawie D. R. A/S and Others v. Commission (C-189/02 P, C-202/02 P, C-205/02 P, C-206/02 P, C-207/02 P, C‑208/02 P i C-213/02 P). przyjęto w nim, że udział w kartelu przedsiębiorców zajmujących pozycję dominującą lub szczególnie silnych ekonomicznie, którzy mogliby podjąć środki odwetu wobec innych, o wiele słabszych uczestników, gdyby ci zdystansowali się publicznie od treści spotkań, które miały cel niezgodny z prawem konkurencji, nie ma wpływu na odpowiedzialność tych słabszych ekonomicznie przedsiębiorców z tytułu ich uczestnictwa w niezgodnym z prawem działaniu.

Natomiast w stosunku do (...) należało uznać za okoliczność obciążająca fakt, że był on inicjatorem porozumienia, co musiało skutkować podwyższeniem kary dla tego przedsiębiorcy. W tej kwestii należy odwołać się do ustaleń faktycznych poczynionych wyżej, że to (...) będąc zainteresowanym ustaleniem minimalnej ceny sprzedaży usługi u wszystkich operatorów świadczących dostęp w systemie PPV do transmisji przedmiotowych meczów, zaproponował (...) taką treść umowy (to (...) w trakcie procesu przygotowywania projektu umowy wysłał do (...) pytanie o cenę sprzedaży na rynku jaką będą mieć inni dostawcy i nie czekając na odpowiedź zawarł w projekcie umowy licencyjnej postanowienie ustalające minimalną cenę sprzedaży usługi u wszystkich operatorów świadczących dostęp w systemie PPV).

Nadto należało przyjąć, że (...) dopuścił się naruszenia przepisów ustawy umyślnie, gdyż sam zwrócił się z zapytaniem o cenę sprzedaży usługi, jaką mieliby oferować inni operatorzy. Uczynił to rozmyślnie, następnie celowo przygotowując projekt umowy licencyjnej w określonym kształcie, tak aby inni operatorzy byli ograniczeni minimalną ceną sprzedaży eventu. Umyślność jest drugą okolicznością obciążającą tego przedsiębiorcę.

Po uwzględnieniu wszystkich powyższych okoliczności łagodzących i obciążających zasadne stało się zwiększenie wymiaru kary pieniężnej wobec (...) o 40% oraz zmniejszenie wymiaru kar pieniężnych wobec pozostałych stron postępowania o 30%.

W konsekwencji na (...) została nałożona kara pieniężna w wysokości 65 415,02 zł, na (...) kara pieniężna w wysokości 12 494,80 zł, na (...) kara pieniężna w wysokości 265 766,45 zł, na (...) kara pieniężna w wysokości 1 637 302,59 zł, na (...) S.A.- dawniej (...) S.A. kara pieniężna w wysokości 67 775,58 zł, na (...) dawniej (...) kara pieniężna w wysokości 523 577,06 zł, na (...) – dawniej (...) kara pieniężna w wysokości 3 592,57 zł.

Wymiar kar wyliczony w oparciu o przychody z 2011 r. nie przekraczał maksymalnego progu określonego ustawą.

Zdaniem Sądu tak ustalone kary wbrew zarzutom powodów nie są nadmiernie wygórowane i stanowią one znikomy procent przychodów przedsiębiorców, nie stanowiąc dla żadnego z nich sankcji, która zagrażałaby ich dalszej egzystencji. Kary są również proporcjonalne do stwierdzonego naruszenia przepisów ustawy, oraz uwzględniają wszelkie okoliczności, jakie towarzyszyły temu naruszeniu.

Należy podkreślić, że kary nakładane na przedsiębiorców realizują cel nie tylko przymuszający, ale prewencyjny. Mają więc one zapobiegać podobnym naruszeniom w przyszłości, zarówno przez ukaranych przedsiębiorców (prewencja indywidualna), ale też przez innych uczestników obrotu gospodarczego (prewencja ogólna). Ten skutek jest możliwy do osiągniecia jedynie wówczas, gdy kara będzie w dostatecznym stopniu odczuwalna dla przedsiębiorców, aby odstraszała swoją wysokością. Kary o symbolicznej jedynie wysokości nie mają takiego waloru.

Podsumowując, w ocenie Sądu nałożone przez Prezesa UOKIK na powodów kary, stanowią sankcję o odpowiednim stopniu dolegliwości, proporcjonalnym do wagi, stopnia naruszenia przepisów ustawy, nie większym niż to niezbędne dla osiągnięcia zamierzonego celu nałożonych kar.

W kwestii pozostałych zarzutów powodów, nieomówionych wyżej:

(...) S.A.- dawniej (...) S.A., podniosła zarzut, iż (...) S.A. nie powinna być adresatem Decyzji, gdyż w wyniku podziału (...) S.A. w trybie art. 594 § 1 pkt 4 k.s.h., jaki miał miejsce w toku postępowania w dniu 1 lipca 2021 r., prawa i obowiązki (...) S.A. związane z niniejszym postępowaniem zostały przeniesione, zgodnie z planem podziału (...) S.A. na (...) sp. z o.o., ponieważ doszło do przeniesienia prawa zbywalnego, tzn. praw i obowiązków z umowy licencyjnej pierwotnie łączącej spółkę dzieloną, tj. (...) S.A. ze (...) sp. z o.o., czyli tego stosunku prawnego, w związku z którym doszło do wszczęcia postępowania przez Prezesa UOKIK, jak również przeniesiony został sam udział w postępowaniu prowadzonym przez Prezesa UOKIK jako wynikający z praw i obowiązków powołanej umowy. Przy czym według (...) S.A. ograniczony charakter sukcesji administracyjnej, wynikający z art. 531 § 1 i 2 k.s.h. nie stoi na przeszkodzie temu, aby w związku z podziałem Spółki doszło do zmiany strony postępowania cywilnego lub administracyjnego, zwłaszcza wobec treści art. 30 § 4 k.p.a., zgodnie z którym w sprawach dotyczących praw zbywalnych lub dziedzicznych w razie zbycia prawa lub śmierci strony w toku postępowania na miejsce dotychczasowej strony wstępują jej następcy prawni.

W zakresie podniesionego zarzutu Sąd podziela stanowisko organu, że okoliczność podziału (...) S.A. poprzez przeniesienie części majątku Spółki na (...) sp. z o.o. nie mogła spowodować w niniejszym przypadku następstwa procesowego w postępowaniu antymonopolowym wobec spółki (...) sp. zo.o. Podstawy takiej nie stanowi art. 531 § 2 k.s.h., zgodnie z którym na spółkę przejmującą lub spółkę nowo zawiązaną powstałą w związku z podziałem przechodzą z dniem podziału albo z dniem wydzielenia albo z dniem wyodrębnienia w szczególności zezwolenia, koncesje oraz ulgi, pozostające w związku z przydzielonymi jej w planie podziału składnikami majątku spółki dzielonej, a które zostały przyznane spółce dzielonej, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi stanowi inaczej. Sukcesja administracyjnoprawna ma bowiem ścisły związek z wydanymi aktami administracyjnymi, czyli dotyczy władczych, jednostronnych aktów działania administracji publicznej. Natomiast z chwilą wydzielenia się spółki (...) sp. z o.o. nie istniał żaden akt administracyjny, który mógłby zostać przypisany tej spółce w planie podziału. Co więcej ze wskazanego przepisu nie można wyinterpretować przejścia odpowiedzialności administracyjnoprawnej ciążącej na spółce dzielonej w związku z tym, że składnik majątku został przydzielony w planie podziału na rzecz spółki wydzielonej. Tym bardziej, że prowadziłoby to do niedopuszczalnego rezultatu, tj. możliwości rozdysponowania w planie podziału odpowiedzialności administracyjnoprawnej na inny podmiot niż faktycznie naruszający prawo. Tymczasem odpowiedzialność tego rodzaju jest ściśle związana z podmiotem naruszającym przepisy, z jego własnymi zachowaniami a więc nie może być obiektem zbycia.

Skoro art. 531 § 2 k.s.h. nie daje możliwości przeniesienia odpowiedzialności administracyjnoprawnej na spółkę wydzieloną, czyli zmiana nie jest dozwolona na gruncie prawa materialnego, to w konsekwencji przepis regulujący następstwo procesowe w postępowaniu administracyjnym nie znajdzie zastosowania. Mowa tu o przytaczanym przez (...) S.A. art. 30 § 4 k.p.a., zgodnie z którym w sprawach dotyczących praw zbywalnych lub dziedzicznych w razie zbycia prawa lub śmierci strony w toku postępowania na miejsce dotychczasowej strony wstępują jej następcy prawni. W tym kontekście należy podkreślić, że niniejsze postępowanie antymonopolowe toczyło się w sprawie zachowania (...) S.A., obecnie (...) S.A., naruszającego konkurencję, natomiast odpowiedzialność administracyjnoprawna za naruszenie przepisów u.o.k.i.k., która się z tym zachowaniem wiąże, nie jest prawem lub obowiązkiem wynikającym z umowy licencyjnej zawartej ze (...), która została w planie podziału przypisana spółce wydzielonej. Przedmiotem postępowania antymonopolowego nie było prawo zbywalne z umowy licencji, która co istotne została de facto wykonana, ale odpowiedzialność za delikt. W sytuacji zatem gdy odpowiedzialność administracyjnoprawna, tu za naruszenie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, jest niezbywalna, nie jest możliwa zmiana podmiotowa w postępowaniu administracyjnym.

Należy wskazać także, że orzecznictwo, w tym TSUE jednoznacznie wskazuje, że jakkolwiek kluczowa w odpowiedzialności za naruszenie prawa konkurencji jest zasada odpowiedzialności indywidualnej, czyli że odpowiedzialność za naruszenia prawa konkurencji należy przypisać tej osobie, która prowadzi przedsiębiorstwo uczestniczące w naruszeniu prawa konkurencji, to jednak w wyjątkowych wypadkach, to inny podmiot może zostać ukarany za dane zachowanie, gdy go nie popełnił. Taka sytuacja może mieć miejsce gdy podmiot odpowiedzialny za naruszenie przestał istnieć w sensie prawnym lub gospodarczym, przy czym w tym drugim przypadku należy uznać, że sankcja nałożona na przedsiębiorstwo, które w dalszym ciągu istnieje pod względem prawnym, lecz nie wykonuje już dzielności gospodarczej, mogłaby być pozbawiona skutku odstraszającego. Zatem przyjmuje się, że zbyt formalistyczne podejście do zasady odpowiedzialności indywidualnej mogłoby prowadzić do nieskuteczności wymierzania sankcji, gdy podmiot który dopuścił się antykonkurencyjnej praktyki nie istnieje lub nie prowadzi już znaczącej działalności gospodarczej. Dlatego dopuszcza się możliwość nałożenia sankcji na następcę za antykonkurencyjne zachowanie poprzednika, wykorzystując koncepcję ciągłości gospodarczej, z którą mamy do czynienia gdy nowy podmiot kontynuuje prowadzenie przedsiębiorstwa uczestniczącego w antykonkurencyjnej praktyce. Jednak gdy dany podmiot nie przestaje istnieć z prawnego punktu widzenia, ale przestaje wykonywać określoną działalność (w ramach której dopuścił się antykonkurencyjnej praktyki) i przenosi ją na inny podmiot, to taka restrukturyzacja nie może skutkować przeniesieniem odpowiedzialności na powstały podmiot „wydmuszkę”, której karanie za dopuszczenie się antykonkurencyjnych zachowań jest pozbawiane celu (tak rzecznik generalny w opinii z 3.07.2007r, w sprawie C 280/06, pkt 79, oraz wyrok TSUE w sprawie C-280/06 pkt 40).

Podnoszona przez (...) kwestia ewentualnej nieważności umowy licencyjnej zawartej ze (...) nie ma znaczenia dla oceny prawnej niniejszej sprawy. Hipotetyczna nieważność tej umowy w świetle prawa cywilnego nie oznacza, że nie doszło do zawarcia porozumienia ograniczającego konkurencję, które może zostać zawiązane w różnoraki sposób, w drodze ustaleń, które mogą przybrać praktycznie dowolną formę. Natomiast strony postępowania antymonopolowego nawiązały współpracę, podjęły negocjacje i przyjęły uzgodnienia, którym dały wyraz w konkretnym postanowieniu umownym, objętym konsensem stron, a następnie zrealizowały przyjęte ustalenia, gdyż, co istotne, powodom zostały skutecznie udzielone stosowne prawa do dystrybucji transmisji meczów, w związku z czym w oparciu o regulacje umowy licencyjnej, faktycznie sprzedawali odbiorcom dostęp - w systemie PPV- do transmisji telewizyjnych meczów, które w rzeczywistości były transmitowane. Tak więc fakt, iż dane uzgodnienia realnie miały miejsce, a nawet zostały wykonane jest kluczowe dla przypisania powodom odpowiedzialności za zawarcie antykonkurencyjnego porozumienia, które istniało niezależnie od oceny prawnej umowy formalizującej to porozumienie i będącej dowodem jego istnienia.

W odniesieniu do podnoszonych przez powodów zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, w tym także przewlekłości postępowania administracyjnego, należy stwierdzić, iż zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r. sygn. akt III CRN 120/91; z dnia 19 stycznia 2001 r. sygn. akt I CKN 1036/98 oraz z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r. sygn. akt I CKN 265/98 i z dnia 11 sierpnia 1999 r. sygn. akt 351/99) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest bowiem przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednakże stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd antymonopolowy jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy. Stąd też zarzuty dotyczące rażącego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego nie są przez Sąd brane pod uwagę, albowiem Sąd nie bada prawidłowości prowadzonego postępowania administracyjnego, poza wyjątkami prowadzącymi czy to do nieważności postępowania administracyjnego czy też do naruszenia podstawowych gwarancji procesowych strony jak prawo do obrony, czego jednak w niniejszej sprawie Sąd nie odnotował.

Mając powyższe na uwadze Sąd w oparciu o przepis art. 479 ^31a § 1 kpc orzekł o oddaleniu wszystkich odwołań w połączonych sprawach.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, że w każdej z połączonych spraw to Prezes UOKiK jest stroną wygrywającą i w związku z tym należy mu się zwrot kosztów obrony, co w prawie niniejszej ograniczało się do zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, którd Sąd zasądził w stawce minimalnej przewidzianej dla postępowań przed SOKiK.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

ZARZĄDZENIE

(...)