Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 06 maja 2022 r. znak: (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od odwołującego (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Brzozowska

Sygn. akt XVII AmE 191/22

UZASADNIENIE

wyroku z 27 kwietnia 2023 r.

Decyzją z dnia 06 maja 2022 r. znak(...)Prezes Urzędu Regulacji Energetyki działając na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 36 w zw. z art. 12 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2167, ze zm.), w związku z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 264, ze zm.) oraz z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833, ze zm.) a także żart. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, ze zm.), orzekł że:

1) przedsiębiorca (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., nie wywiązała się za okres od 01 stycznia 2016 r. do 30 września 2016 r. z określonego wart. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy, w terminie określonym wart. 27 ust. 3 ustawy lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym wart. 12 ust. 6 tej ustawy, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 ustawy,

2) za zachowanie opisane w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie 4.006,35 zł (słownie: cztery tysiące sześć złotych trzydzieści pięć groszy).

Odwołanie od punktu 2 decyzji wniosła (...) sp. z o.o. zarzucając jej:

1. naruszenie:

a) przepisu postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy — art. 105 § 1 k.p.a. poprzez jego błędną wykładnię,

b) przepisów prawa materialnego — art. 189g k.p.a., art. 189a § 2 pkt 3 k.p.a., art. 189c k.p.a. - poprzez ich błędną wykładnię,

c) przepisów prawa materialnego — art. 42 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (t.j. Dz. U. z 2021 r., por. 2166, z późn. zm.) w zw. z art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej - poprzez ich błędną wykładnię,

co łącznie polegało na nieumorzeniu postępowania w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w przypadku przedawnienia możliwości wydania skarżonej decyzji w tej mierze, a to w odniesieniu do kwestii dotyczącej oceny przestrzegania przez powoda określonego w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (t.j. Dz. U. z 2021 r., por. 2166, z późn. zm.) - zwanej dalej „u.e.e.", za okres od 01 stycznia do 30 września 2016 r. obowiązku realizacji przedsięwzięcia lub przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego, w wyniku których uzyskuje się oszczędność energii finalnej w wysokości określonej w art. 14 ust. 1 u.e.e., potwierdzonego audytem efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 25 u.e.e., lub uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 20 ust. 1 u.e.e.

2. naruszenie prawa materialnego — art. 40 ust, 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (t.j. Dz. U. z 2021 r., por. 2166, z późn. zm.) w zw. z art. 2, art. 7 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polski — poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, jakoby podstawą naliczenie powodowi kary przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki mógł być przychód powoda z 2021 r. (tj. z roku poprzedzającego moment wydania Decyzji o nałożeniu kary), w sytuacji, kiedy prawidłowa wykładnia wskazanego przepisu nakazuje przyjmowanie do obliczeń naliczonej kary przychodu z 2016 r. (tj. z roku, którego dotyczy naruszenie obowiązków ustawowych).

Wobec powyższego strona odwołująca wniosła o:

1. uchylenie skarżonej decyzji w zakresie jej punktu 2;

2. o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym zostaną zasądzone, do dnia zapłaty.

W replice na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (k. 46-52).

W toku rozprawy jaka odbyła się w dniu 19 kwietnia 2023 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska (k. 66).

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 21 maja 2014 r. znak: (...) została udzielona (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. koncesja na obrót energią elektryczną na okres od dnia 01 czerwca 2014 r. do dnia 01 czerwca 2034 r.

Decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24 maja 2016 r. znak: (...) została udzielona (...) S.A. z siedzibą w W. koncesja na obrót paliwami gazowymi na okres od dnia 30 maja 2016 r. r. do dnia 31 grudnia 2030 r. Koncesja ta została następnie cofnięta decyzją z dnia 24 wrzesnia 2019 r. znak (...)

Dowód: okoliczności bezsporne wynikające z uzasadnienia decyzji

Pismem z dnia 05 marca 2018 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wezwał (...) sp. z o.o. do przedstawienia informacji dotyczącej dokonanej w okresie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego oraz realizacji obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, świadectw pochodzenia z kogeneracji oraz świadectw efektywności energetycznej, względnie uiszczenia opłaty zastępczej.

Dowód: okoliczności bezsporne wynikające z uzasadnienia decyzji

Pismem, które wpłynęło do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, w dniu 09 maja 2018 r. (...) sp. z o.o. udzieliła wymaganych informacji, z których wynikało m.in., że w okresie od 01 stycznia 2016 r. do 30 września 2016 r. spółka dokonała sprzedaży energii do odbiorców końcowych w ilości (...) MWh i osiągnęła z tego tytułu przychód w wysokości (...)zł.

Uwzględniając zmniejszoną kwotę przychodu, przedsiębiorca był zobowiązany do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywność energetycznej na ilość energii pierwotnej odpowiadającej (...) toe lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości odpowiadającej tej ilości energii pierwotnej tj. w wysokości (...) zł.

Dowód: pismo odwołującej wraz załącznikami k. 21 – 30 akt administracyjnych,

okoliczności bezsporne.

(...) sp. z o.o. do dnia 31 marca 2017 r. uiściła na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej opłatę zastępczą w wysokości (...) zł. W terminie tym nie przedstawiła natomiast Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw efektywność energetycznej do umorzenia.

Dowód: potwierdzenie dokonanych wpłat k. 18-19 akt administracyjnych,

okoliczności bezsporne.

Pismem z dnia 18 listopada 2021 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zawiadomił (...) sp. z o.o. wszczęciu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej.

Zawiadomienie zostało doręczone adresatowi w dniu 02 grudnia 2021 r.

Dowód: pismo z dnia 18 listopada 2021 r. r. k. 80-81 akt administracyjnych,

zwrotne poświadczenie doręczenia k. 82 akt administracyjnych

Pismem z dnia 08 grudnia 2021 r. (...) sp. z o.o. podniosła, że doszło do przedawnienia możliwości wydania decyzji w przedmiocie nałożenia kary dotyczącej niespełnienia za I, II, III kwartał 2016 r. obowiązku wynikającego z art. 10 ust. 1 lub 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej.

Do pisma załączone wymagane dokumenty.

Dowód: pismo z dnia 08 grudnia 2021 r. k. 35 akt administracyjnych

Przychód (...) sp. z o.o. w 2016 r. wyniósł (...) zł.

Dowód: oświadczenie spółki z dnia 11 lutego 2022 r. k. 55 akt administracyjnych

Przychód (...) sp. z o.o. w 2021 r. wyniósł (...) zł.

Dowód: oświadczenie spółki z dnia 11 lutego 2022 r. k. 56 akt administracyjnych

Decyzją z dnia 06 maja 2022 r. znak (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki działając na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 36 w zw. z art. 12 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2167, ze zm.), w związku z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 264, ze zm.) oraz z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833, ze zm.) a także żart. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, ze zm.), orzekł że:

1) przedsiębiorca (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., nie wywiązała się za okres od 01 stycznia 2016 r. do 30 września 2016 r. z określonego wart. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy, w terminie określonym wart. 27 ust. 3 ustawy lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym wart. 12 ust. 6 tej ustawy, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 ustawy,

2) za zachowanie opisane w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie (...)zł (słownie: cztery tysiące sześć złotych trzydzieści pięć groszy).

Powyższa decyzja została doręczona (...) sp. z o.o. w dniu 27 maja 2022 r.

Dowód: decyzja z dnia 06 maja 2022 r. k. 62-65 akt administracyjnych

zwrotne poświadczenie odbioru k. 66 akt administracyjnych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o twierdzenia przedstawione w decyzji Prezes Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 06 maja 2022 r. w zakresie odnoszącym się do posiadanej przez (...) sp. z o.o. koncesji na obrót energią elektryczną i paliwami gazowymi. Informacje te nie były kwestionowane przez stronę przeciwną. W pozostałym zakresie Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach administracyjnych, mając na uwadze normę art. 229 i 230 k.p.c.

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

W sprawie bezspornym było, że przedsiębiorca (...) sp. z o.o. nie wywiązała się za okres od 01 stycznia 2016 r. do 30 września 2016 r. z określonego w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej ( Dz. U. z 2020 r. poz. 264, ze zm.) obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej. Okoliczność ta, stwierdzona w punkcie I zaskarżonej decyzji, nie była kwestionowana przez odwołującą, nie była także objęta wniesionym odwołaniem. Tym samym doszło do uprawomocnienia się decyzji Prezesa Urzędu w tej części, która stała się decyzją kończącą postępowanie w sprawie. Tym samym na skutek braku zaskarżenia decyzji we wskazanym zakresie, nie mogła być ona podstawą orzekania Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Jednocześnie strona w zarzutach wniesionego odwołania wskazała, że doszło do przedawnienia możliwości wydania skarżonej decyzji w odniesieniu do kwestii dotyczącej oceny przestrzegania przez powoda określonego w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (t.j. Dz. U. z 2021 r., por. 2166, z późn. zm.) za okres od 01 stycznia do 30 września 2016 r. obowiązku realizacji przedsięwzięcia lub przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego. Przedstawione zarzuty, zgodnie z żądaniem strony, miały jednak prowadzić jedynie do uchylenia zaskarżonej decyzji w pkt II tj. w zakresie w jakim za naruszenia opisane w pkt I decyzji nałożono na przedsiębiorcę karę pieniężną.

Jak stanowi art. 479 ⁴⁷ k.p.c. odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu wnosi się za jego pośrednictwem do sądu ochrony konkurencji i konsumentów w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia decyzji. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów odrzuca odwołanie wniesione po upływie terminu do jego wniesienia, niedopuszczalne z innych przyczyn, a także wtedy, gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków odwołania. Ponadto na mocy art. 479 ⁴⁹ k.p.c. odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego oraz zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji i wartości przedmiotu sporu, przytoczenie zarzutów, zwięzłe ich uzasadnienie, wskazanie dowodów, a także zawierać wniosek o uchylenie albo zmianę decyzji w całości lub w części. Treść przywołanych przepisów wskazuje, że termin do wniesienia zarzutów jest określony ustawowo, a to oznacza że zarzuty, które nie zostały przedstawione w odwołaniu nie mogą być później skutecznie podniesione. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyrok z dnia 26 lutego 2015 r. sygn. akt VI ACa 150/15 ( opubl. system Legalis nr 1241803) uwzględnienie takich zarzutów jest niedopuszczalne i stanowi orzekanie ponad żądanie powoda. Przytoczenie przez odwołującego w odwołaniu zarzutów w stosunku do wydanej decyzji administracyjnej stanowi w istocie żądanie udzielenia ochrony prawnej na drodze sądowej i wytycza zakres przedmiotowy rozpoznania danej sprawy ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2010, sygn. akt VI ACa 1195/09, opubl. system Legalis nr 2669322). Oznacza to, że na skutek rozpoznania odwołania sąd może wprowadzić stosowne zmiany, ale jedynie w granicach wyznaczonych odwołaniem i zgodnie z jego żądaniem ( zob. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 18 maja 2012 r., sygn. akt III SK 37/11, opubl. OSNAPiUS 2013, nr 11-12, poz. 143, z dnia 13 sierpnia 2013 r., sygn. akt III SK 57/12, opubl. OSNAPiUS 2014, nr 6, poz. 93, z dnia 6 listopada 2013 r., sygn. akt III SK 59/12, opubl. OSNAPiUS 2015, nr 2, poz. 30 i z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt III SK 55/14, opubl. ZNSA 2016, nr 3, s. 120).

Powyższe, wobec uprawomocnienia się omawianej decyzji w pkt 1), prowadzi do konstatacji, że Sąd nie był władny w toku niniejszego postępowania poddawać ocenie, czy przedsiębiorca swoim zaniechaniem naruszył normę art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej z dnia 15 kwietnia 2011 r. Natomiast podniesione zarzuty dawały podstawę dla oceny, czy w świetle terminów przedawnienia dopuszczalne było nałożenie kary pieniężnej.

Przed przedstawieniem oceny Sądu wyjaśnić należy, że w sprawie zastosowanie miała ustawa o efektywności energetycznej z dnia 15 kwietnia 2011 r. (Dz.U. Nr 94, poz. 551, dalej też ustawa o efektywności energetycznej I ). Akt ten obowiązywał do dnia 30 września 2016 r. i uchylony został ustawą o efektywności energetycznej z dnia 20 maja 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 831, dalej też ustawa o efektywności energetycznej II ). Zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy nowelizującej do wykonania i rozliczenia wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 i art. 23 ust. 3 ustawy uchylanej za okres przed dniem wejścia w życie ustawy, oraz w zakresie kar pieniężnych za niedopełnienie tego obowiązku, stosuje się przepisy dotychczasowe. Nowa ustawa weszła w życie w dniu 01 października 2016 r. Oznacza to, że do oceny stanu faktycznego należało odwołać się do:

- art. 12 ust. 1 ustawy uchylanej -przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany:

1) uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwo efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1, o wartości wyrażonej w tonach oleju ekwiwalentnego, nie większej niż 3% ilorazu:

a) kwoty przychodu ze sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego odbiorcom końcowym, osiągniętego za dany rok, w którym obowiązek ten jest realizowany, w przypadku przedsiębiorstwa energetycznego sprzedającego energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny tym odbiorcom,

b) kwoty transakcji zakupu energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego na giełdzie towarowej, osiągniętego za dany rok, w którym obowiązek ten jest realizowany, w przypadku odbiorcy końcowego działającego we własnym imieniu oraz towarowego domu maklerskiego lub domu maklerskiego działającego na zlecenie tego odbiorcy

- i jednostkowej opłaty zastępczej, oznaczonej symbolem „Ozj”, o którym mowa w ust. 5, lub

2) uiścić opłatę zastępczą, obliczoną w sposób określony w ust. 5.

- art. 27 ust. 3 ustawy uchylonej - świadectwo efektywności energetycznej umorzone do dnia 31 marca danego roku kalendarzowego jest uwzględniane przy rozliczeniu wykonania obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 w poprzednim roku kalendarzowym,

- art. 12 ust. 6 ustawy uchylanej – wpływy z opłaty zastępczej stanowią przychód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Kwotę opłaty zastępczej należy uiścić na rachunek bankowy tego funduszu do dnia 31 marca każdego roku za poprzedni rok kalendarzowy.

Przywołane przepisy, wobec objęcia decyzją Prezesa Urzędu okresu od dnia 1 stycznia 2016 r. do 30 września 2016 r. określają, że obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectwa efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej, powinien być zrealizowany przez (...) sp. z o.o. do dnia 31 marca 2017 r. Natomiast jak wskazuje załączone do akt administracyjnych zawiadomienie o wszczęciu postępowania, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wszczął postepowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w dniu 18 listopada 2021 r. ( vide k. 32 akt administracyjnych).

W tak ustalonym stanie faktycznym strona odwołująca podniosła, że nastąpiło przedawnienie możliwości wydania zaskarżonej decyzji, z powołaniem na przytoczone w odwołaniu przepisy postępowania administracyjnego oraz obecnie obowiązującej ustawy o efektywności energetycznej z dnia 20 maja 2016 r. Poniżej Sąd przedstawia ocenę, co do poszczególnych zarzutów odwołania.

Zdaniem odwołującej w sprawie nie może mieć zastosowania przepis art. 189g § 1 k.p.a., co wprost wynika z unormowania art. 189a § 2 k.p.a. Pierwszy ze wskazanych przepisów stanowi, że administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa. W myśl drugiego w przypadku uregulowania w przepisach odrębnych (…) terminów przedawnienia nakładania administracyjnej kary pieniężnej (…) przepisów niniejszego działu w tym zakresie nie stosuje się. Zdaniem strony odwołującej takie odrębne przepisy zawarte są w art. 42 ust. 3 ustawy o efektywności energetycznej z dnia 20 maja 2016 r., który stanowi, że do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 i 1598).

Jak to wskazano wyżej, do obowiązku objętego zaskarżoną decyzją, nie ma zastosowania ustawa o efektywność energetycznej II . Do wykonania i rozliczenia obowiązków umorzeniowych za okres od 1 stycznia do 30 września 2016 roku należy stosować przepisy poprzednio obowiązującej ustawy o efektywności energetycznej I . Natomiast ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej I , jak również przepisy innych ustaw, nie przewidywały przedawnienia dla tego typu czynu. Oznacza to, że zarzuty odwołania z powołaniem na przytoczone przepisy nie mogły wywołać oczekiwanego przez stronę skutku.

Strona podniosła nadto, że przepis art. 189g k.p.a. nie może mieć zastosowania z uwagi na okres jego obowiązywania. Sąd nie przychyla się do tego poglądu. Słusznie w uzasadnieniu odwołania wskazano, że przepis ten został wprowadzony dopiero ustawą o zmianie ustawy - kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw z dnia 7 kwietnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 935), która weszła w życie w dniu 01 czerwca 2017 r. Brzmienie przepisów przejściowych tej ustawy wskazuje, że jedynie do postępowań administracyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia ustawy ostateczną decyzją lub postanowieniem stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym. Wykładnia a contrario pozwala więc na konkluzję, że do spraw wszczętych po 31 maja 2017 r. stosuje się znowelizowane przepisy, w tym art. 189g k.p.a. Jak to już wskazywano, zgodnie z tym przepisem administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia sutków naruszenia prawa. W omawianej sprawie naruszenie nastąpiło w dniu 31 marca 2017 r. i w tym dniu rozpoczął bieg 5-cio letni termin przedawnienia ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt VII AGa 778/21, z dnia 21 września 2021 r. sygn. akt VII AGa 1048/20, niepubl.). Oznacza to, że przedawnienie w świetle przywołanego przepisu nastąpiłoby dopiero w dniu 31 marca 2022 r. W stanie faktycznym sprawy dodatkowo uwzględnić należy jednak treść art. 15 zzr ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem covid-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych z dnia 2 marca 2020 r. (Dz.U. Z 2020 r. Poz. 374). Zgodnie z jego brzmieniem w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 bieg przewidzianych przepisami prawa administracyjnego terminów (…) przedawnienia (…) nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na ten okres. Przepis ten miał zastosowanie w okresie od dnia 14 marca 2020 r. ( ustawa o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem covid-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw z dnia 31 marca 2020 r. Dz.U. z 2020 r. poz. 568 w zw. z rozporządzeniem Ministra Zdrowia w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego z dnia 13 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 433) do dnia 23 maja 2020 r. ( art. 68 ust. 1 ustawy o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa sars-cov-2 z dnia 14 maja 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 875). Oznacza to, że zawieszenie omawianego terminu przedawnienia miało miejsce na okres 71 dni. W konsekwencji w stanie faktycznym sprawy przedawnienie nastąpiłoby w dniu 10 czerwca 2022 r. Jako że zaskarżona decyzja została wydana w dniu 06 maja 2022 r. zarzut przedawnienia oparty o omówioną normę art. 189g k.p.a. w ocenie Sądu nie miał uzasadnienia.

W odwołaniu od decyzji, jako argument, że w sprawie nie może mieć zastosowania przepis art. 189g k.p.a. przywołano nadto przepis art. 189c k.p.a., w myśl którego jeżeli w czasie wydawania decyzji w sprawie administracyjnej kary pieniężnej obowiązuje ustawa inna niż w czasie naruszenia prawa, w następstwie którego ma być nałożona kara, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest ona względniejsza dla strony.

W omawianej sprawie naruszenie prawa nastąpiło w dniu 31 marca 2017 r., a zaskarżona decyzja została wydana w dniu 06 maja 2022 r. Oznacza to, że z powołaniem na art. 189c k.p.a., należało zbadać, czy w okresie tym doszło do zmiany stanu prawnego, a jeżeli tak, to których z nich jest względniejszy dla strony.

Sąd określił, że w czasie tym obowiązywały następujące prawne tj.:

- pierwotnie przepis art. 56 ust. 7a ustawy Prawo energetyczne , w brzmieniu jaki uzyskał od dnia 02 września 2016 r. ( ustawa o zmianie ustawy - prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw z dnia 22 lipca 2016 r. Dz.U. z 2016 r. poz. 1165) tj. w sprawach dotyczących kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa , z wyłączeniem art. 68 § 1-3.

- od dnia 01 czerwca 2017 r., kiedy to współistnieje przepis art. 56 ust. 7a ustawy Prawo energetyczne oraz art. 189g k.p.a.

Uzupełniająco odnotować także należy, że od dnia 30 października 2015 r. ( ustawa o zmianie ustawy - prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw z dnia 11 września 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1618) do dnia 01 września 2016 r. obowiązywał przepis art. 56 ust. 7a ustawy Prawo energetyczne , w myśl którego w sprawach dotyczących kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa .

Wobec przywołanych przepisów Sąd wskazuje, że do dnia 01 czerwca 2017 r. przepisy prawa administracyjnego w ogóle nie przewidywał przedawnienia karalności za delikty administracyjne. Kwestia ta ewentualnie była regulowana w przepisach szczególnych. W kontekście naruszenia prawa do jakiego w omawianej sprawie doszło w dniu 31 marca 2017 r., w odniesieniu do kar nakładanych na podstawie art. 56 ust. 1 Prawa energetycznego ustawa ta w art. 56 ust. 7a odsyłała do działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa , z wyłączeniem art. 68 § 1-3 (a więc z wyłączeniem przepisów regulujących kwestie przedawnienia), a od dnia 01 czerwca 2017 r. dodatkowo obowiązuje art. 189g k.p.a. Oznacza to, że faktycznie do stanu faktycznego sprawy mógł mieć zastosowanie jedynie pięcioletni okres przedawnienia przewidziany w art. 189g k.p.a.

Strona odwołująca, uzasadniając przedstawione zarzuty, powołała się nadto na normę art. 42 ust. 3 ustawy o efektywności energetycznej II , w myśl którego do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 i 1598), z powołaniem na normę art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej , zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Po pierwsze przywołany przepis art. 42 ustawy o efektywności energetycznej II nie mógł mieć zastosowania, wobec normy art. 53 tej ustawy, który zakłada, że do wykonania i rozliczenia wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 i art. 23 ust. 3 uchylanej ustawy o efektywności energetycznej I za okres przed dniem wejścia w życie ustawy, oraz w zakresie kar pieniężnych za niedopełnienie tego obowiązku, stosuje się przepisy dotychczasowe. Oznacza to, że do kar pieniężnych zastosowanie ma ustawa o efektywności energetycznej I , która w swej treści w ogóle nie przewidywała przedawnienia. Taka sytuacja tj. brak przedawnienia karalności deliktu związanego z naruszeniem obowiązku wynikającego z art. 12 ust. 1 tej ustawy, występowała – na co już zwrócono uwagę wyżej – do dnia 01 czerwca 2017 r., kiedy to wszedł w życie omówiony już wyżej art. 189g k.p.a. Niewątpliwie sytuacja, w której następuje przedawnienie karalności w okresie 5-cio letnim, jest bardziej względniejsza dla strony.

Po drugie należy wyjaśnić, że przeciwko stosowaniu art. 68 Ordynacji podatkowej przemawia istotna różnica merytoryczna pomiędzy podatkiem, a karą pieniężną. Analizę w tym zakresie przeprowadził Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 listopada 2021 r. sygn. akt VII AGa 403/21 ( niepubl.), która następnie została przytoczona w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2022 r. sygn. akt VII AGa 106/23 ( niepubl.). W orzeczeniach tych wyjaśniono, co przytacza Sąd orzekający meriti, „że nie można utożsamiać administracyjnej kary pieniężnej z niepodatkową należnością publicznoprawną. Przepisy Działu III Ordynacji podatkowej mają zastosowanie do opłat i innych niepodatkowych należności budżetu państwa, do których ustalenia uprawnione są organy inne niż organy podatkowe, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej ( art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej). Niepodatkowe należności budżetowe to niebędące podatkami i opłatami, należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych ( art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej). Należnościami budżetowymi w ww. znaczeniu nie są administracyjne kary pieniężne nakładane w związku z deliktem administracyjnym, mimo że wpływ z administracyjnych kar pieniężnych jest dochodem budżetu państwa. Charakter kar administracyjnych nie pozwala bowiem utożsamiać ich z należnościami wynikającymi ze stosunków publicznoprawnych nakazujących określonym podmiotom świadczenia pieniężne na rzecz Państwa, o których stanowi art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej”. Podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w postanowieniu wydanym w dniu 13 lutego 2019 r. w sprawie sygn. akt VII AGz 6/19 (niepubl.), stwierdził, że „kara pieniężna nie stanowi „daniny publicznej” bowiem jej nałożenie następuje na mocy aktu indywidualnego niebędącego ustawą, (...) podstawą wymierzenia kary pieniężnej nie jest przepis prawa a decyzja, która dotyczy działania lub zaniechania określonego podmiotu naruszającego prawo, nie służy ona również realizacji przez Państwo celów publicznych, bowiem ma charakter incydentalny i nie przyczynia się do stałego pokrywania publicznych potrzeb finansowych, jej funkcja, w głównej mierze represyjna, ma na celu zmobilizowanie indywidualnego podmiotu do postępowania zgodnie z przyjętym przez ustawodawcę katalogiem norm prawnych, w celu zachowania porządku publicznego”. Podobnie stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 marca 2002 r. sygn. akt VII AGa 778/21 ( niepubl.). Powyższe wskazuje, że kara pieniężna nie jest daniną publiczną, co także uniemożliwia stosowanie art. 68 Ordynacji podatkowej do kwestii jej przedawnienia.

Uzupełniająco Sąd wskazuje, że ugruntowany w orzecznictwie jest nadto pogląd, że kara pieniężna nałożona na podstawie przepisów ustaw o efektywności energetycznej oraz Prawa energetycznego ma charakter kształtujący stosunek prawny. Dlatego na gruncie art. 56 ust. 7a ustawy Prawo energetyczne w pierwotnym brzmieniu tj. z odesłaniem do ustawy Ordynacja podatkowa, bez wyłączenia stosowania art. 68 § 1 -3, przyjmuje się, że mógłby mieć ewentualnie zastosowanie jedynie art. 68 § 2 Ordynacji podatkowej. Przepis ten stanowi, że jeżeli podatnik:

1) nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,

2) w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego,

zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast uwzględniając, że spoczywający na spółce obowiązek powstał w dniu 31 marca 2017 r., a decyzja Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki została doręczona 27 maja 2022 r., również termin przewidziany w przedstawionym przepisie nie upłynął.

Przedstawione wywody prowadziły do wniosku, że podniesiony zarzut przedawnienia karalności nie miał oparcia w obowiązujących przepisach prawa, i brak było podstaw do uchylenia pkt 2 zaskarżonej decyzji.

Powyższe prowadziło także do uznania, że nie doszło do naruszenia normy art. 105 § 1 k.p.a. poprzez jego błędną wykładnię. W myśl tego przepisu gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Umorzenie postępowania jest orzeczeniem formalnym, kończącym postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia ( zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 02 lipca 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 833/07, opubl. Legalis; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt IV SA/Gl 476/10, opubl. Legalis; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 września 2019 r., sygn. akt I GSK 1266/19, opubl. Legalis ). Odnosi się do sytuacji, w których żądanie strony nie dotyczy sprawy podlegającej rozstrzygnięciu co do istoty przez organ administracji publicznej, gdyż brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego. Inaczej ujmując o bezprzedmiotowości w orzeczeniach wywodzi się w przypadku, gdy w sprawie stan faktyczny nie odpowiada stanowi hipotetycznemu zapisanemu w normie prawa materialnego. Taka sytuacja nie miała miejsca w omawianej sprawie.

Drugi zarzut odwołania odnosił się do naruszenia art. 40 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej II , poprzez oparcie obliczenia kary o wysokość przychodu spółki w 2021 r. Jak bowiem wskazała skarżąca, wysokość kary pieniężnej nie może być wyższa niż 10% przychodu ukaranego przedsiębiorstwa energetycznego osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, co odnosi się do roku, którego dotyczy naruszony obowiązek.

Wobec tego Sąd ponownie wskazuje, że w myśl art. 53 ustawy o efektywności energetycznej II w zakresie kar pieniężnych za niedopełnienie tego obowiązku z art. 12 ust. 1 stosuje się przepisy dotychczasowe. Tym samym do obliczenia wysokości kary zastosowanie miał art. 35 ustawy o efektywności energetycznej I . Regulacja tego przepisu stanowiła, że Prezes URE nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorcę końcowego oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o których mowa w art. 12 ust. 2, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym rok nałożenia kary.

Jako że w omawianej sprawie decyzja wydana została w 2022 r., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki słusznie uwzględnił przychody spółki, jakie ta osiągnęła w roku poprzedzającym tj. 2021 r.

Przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o efektywności energetycznej I stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej lub nie uiszczenie opłaty zastępczej i nie wymaga wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy. Wynika to z tego, że zasadniczo odpowiedzialność w prawie administracyjnym ma charakter odpowiedzialności obiektywnej, a więc niezależnej od winy.

Na mocy art. 36 tej ustawy o efektywności energetycznej I przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 35, należy uwzględnić w szczególności stopień oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy. Wyjaśnić przy tym należy, że ustawodawca określając w art. 35 ustawy o efektywności energetycznej I jedynie górną granicę nałożenia kary pozostawił Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki pewien luz decyzyjny. To Prezes bowiem kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne, znając specyfikę rynku energii i problemy tego sektora gospodarki, to Sąd jedynie wyjątkowo może w tak określoną sankcje ingerować (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, opubl. system Legalis). Oznacza to, że Sąd rozpoznający odwołanie od decyzji organu, co prawda jest władny zmienić tę decyzję, jakkolwiek ku temu konieczne jest wykazanie, że pozwany organ przekroczył zasady uznania administracyjnego w stopniu uzasadniającym miarkowania kary administracyjnej. W niniejszej sprawie strona odwołująca nie sprostała w tym zakresie na spoczywającym na niej ciężarze dowodowym.

Wymierzona kara pieniężna mieści się w granicach ustawowych, a nadto zdaniem Sądu uwzględnia wytyczne jej wymiaru.

Sąd przypomina, że celem art. 12 ustawy o efektywności energetycznej I było stworzenie ram prawnych dla działań na rzecz poprawy efektywności energetycznej gospodarki, m.in. przez wprowadzenie mechanizmu wsparcia tych działań, co w konsekwencji miało wpłynąć na ograniczenie szkodliwego oddziaływania sektora energetycznego na środowisko. Wskazany przepis stanowił bowiem zachętę do inwestycji mających na celu zwiększenia efektywności energetycznej, w szczególności oszczędności energii. Omawiana ustawa miała zatem za zadanie ustanowienie systemu promującego i wspierającego uzyskiwanie oszczędności energii zwłaszcza na polu końcowego wykorzystania energii. Zakładaną konsekwencją ustawy było ograniczenie szkodliwego oddziaływania sektora energetycznego na środowisko oraz przyczynienie się do poprawy bezpieczeństwa energetycznego kraju. Wydawanie świadectw efektywności energetycznej miało przy tym na celu zmotywowanie podmiotów objętych zakresem regulacji, w tym w szczególności przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców końcowych, do podjęcia działań inwestycyjnych przyspieszających osiągnięcie krajowego celu w zakresie oszczędnego gospodarowania energią oraz przyczyniających się, poprzez zmniejszenie zużycia energii, do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych i innych substancji szkodliwych do atmosfery ( zob. uzasadnienie projektu ustawy VI.3514, Efektywność energetyczna). Przypomnieć także należy, że ustawa o efektywności energetycznej z 2011 r. stanowiła wypełnienie postanowień dyrektywy 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/76/EWG (Dz. Urz. WE L 114 z 27.04.2006, str. 64). W preambule tej dyrektywy wskazano na konieczność poprawy zabezpieczenia niezawodności dostaw energii oraz efektywności wykorzystania energii przez odbiorców końcowych co przyczynić się ma do zmniejszenia zużycia energii pierwotnej oraz do zmniejszenia emisji CO2 i innych gazów cieplarnianych i tym samym do zapobiegania niebezpiecznym zmianom klimatycznym. Wskazano także, że poprawa efektywności wykorzystania energii umożliwi wykorzystanie potencjalnych oszczędności energii w sposób ekonomicznie efektywny. Środki poprawy efektywnego wykorzystania energii mogą prowadzić do tych oszczędności, w ten sposób wspomagając Wspólnotę w zmniejszaniu jej uzależnienia od importu energii.

Co więcej, konieczność poprawy efektywności energetycznej w kontekście zabezpieczenia niezawodności dostaw energii jest także częścią szerszego systemu bezpieczeństwa energetycznego i sanowi podstawowy cele polityki energetycznej państwa ( art. 13 ustawy Prawo energetyczne )

Zaakcentować również należy, że wspominana opłata zastępcza przekazywana jest na rzecz jednej z podstawowych instytucji ochrony środowiska tj. Narodowego Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, który to przeznacza środki w wysokości stanowiącej równowartość wpływów z opłaty zastępczej na realizację przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorców końcowych.

Powyższe wskazuje, że opłata zastępcza stanowi jedną z głównych instytucji systemu efektywności wykorzystania energii i bezpieczeństwa środowiska. Z jednej strony konieczność jej uiszczenia stanowić może dla przedsiębiorstw energetycznych bodziec do wprowadzenia nowych rozwiązań służących osiągnięciu krajowego celu w zakresie oszczędnego gospodarowania energią (np. modernizacja urządzeń wytwórczych, sieci przesyłowych i dystrybucyjnych). Z drugiej strony terminowość wpłaty opłat ma kluczowe znaczenie na wypełnianie przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska zadań służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorców końcowych (art. 12 ust. 5 ustawy). Nie ulega przy tym wątpliwości, że postęp w dziedzinie efektywności energetycznej ma charakter priorytetowy. Służyć ma realizacji nadrzędnych celów związanych z ochroną środowiska i powstrzymaniem niebezpiecznych zmian klimatycznych. Przysłużyć się może do uzyskania większej suwerenności energetycznej, poprzez uniezależnienia krajowej gospodarki od importowanych źródeł pozyskiwania energii.

Z uwagi na istotne znaczenie wymienionych powyżej wartości oraz dóbr prawnie chronionych, wobec faktu, że odwołująca nie przedstawiła do umorzenia Prezesowi Urzędu świadectw efektywności energetycznej na ilość energii pierwotnej odpowiadającej (...) toe lub nie uiściła opłaty zastępczej w wysokości (...) zł, nałożona kara pieniężna w wysokości (...) zł jawi się wręcz jako symboliczna. Stanowi ona jedynie (...) przychodu osiągniętego w roku poprzedzającym wydanie decyzji.

Wobec tego jedynie marginalnie wskazać można, że uwzględniając wskazany przez spółkę przychód uzyskany w roku 2016 r. (k. 55 akt administracyjnych) oraz brzmienie art. 40 ustawy o efektywności energetycznej II , nałożona kara również mieści się w granicach ustawowych i stanowi niewielki procent tych przychodów. Tak określona kara pieniężna uzasadniona jest nadto zarówno wysokością brakującej opłaty zastępczej, jak i okresem przekroczenia terminu jej płatności. Dla spełnienia funkcji wychowawczej, trudno przyjąć jej niższą wysokość, a już zwłaszcza określoną poniżej poziomu brakującej opłaty zastępczej.

Przedstawione wywody, wobec braku zarzutu co do wysokości kary, a jedynie uwzględnionego przychodu dla określenia maksymalnej jej wysokości, mają jednak charakter jedynie uzupełniający.

Przedstawione argumenty prowadziły do oddalenia odwołania.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98, 99, 108 § 1 k.p.c. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu polega na obowiązku zwrotu kosztów procesu przez stronę przegrywającą sprawę. W konsekwencji kosztami zastępstwa procesowego Prezesa Urzędu, określonymi na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) na 720,00 zł, obciążono odwołującego.

17.05.2023 r.

SSO Małgorzata Wiliński

Sygn. akt XVII AmE 191/22

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

SSO Małgorzata Wiliński