Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 17 maja 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy i Zamówień Publicznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Arkadiusz Kucharski

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2023 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa (...) spółki jawnej w W.

przeciwko A. G.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W.

z dnia 5 stycznia 2023 r., sygn. akt VIII GC 545/22

postanawia:

oddalić zażalenie,

zasądzić od (...) spółki jawnej w W. na rzecz A. G. 1350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego rozstrzygnięcia do dnia zapłaty tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

Sędzia Arkadiusz Kucharski

Sygn. akt XXIII Gz 192/23

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 5 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w pkt 1. uchylił postanowienie z 2 grudnia 2022 r. o połączeniu spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz w pkt. 2 odrzucił pozew.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd Rejonowy wyjaśnił, że wniosek pozwanej o odrzucenie pozwu z uwagi na dokonany przez strony zapis na Sąd polubowny był zasadny. Strony w umowie spółki oraz w porozumieniu z 29 listopada 2016 r. ustaliły, że dla rozwiązania wszelkich sporów wynikłych z umowy spółki oraz porozumienia właściwy będzie sąd polubowny. Wobec powyższego pozew wniesiony w niniejszej sprawie podlegał odrzuceniu.

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł powód, zaskarżając je w części, w zakresie pkt 2. Postanowieniu zarzucił:

II.1. nierozpoznanie istoty sprawy polegające na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy powództwa i bezpodstawnym odrzuceniu pozwu wynikające z braku rozważenia, czy roszczenie dochodzone przez Powoda miałoby być objęte zapisem na sąd polubowny, podczas gdy dochodzone przez Powoda wierzytelności nie były objęte zakresem Porozumienia z dnia 29 listopada 2016 r. zawartego pomiędzy Spółką (...), a Pozwaną A. G. (dalej jako: „Porozumienie"), nie wynikają z umowy spółki komandytowej, w brzmieniu ustalonym uchwałą (...) Spółki (...), (...) spółki komandytowej w W. z 19 listopada 2015 r. (dalej jako: „Umowa Spółki (...)"), ani ze stosunku spółki, bowiem za sprawy ze stosunku spółki uznaje się wszelkie sprawy wynikłe między organami spółki lub jej wspólnikami, a więc sprawy dotyczące stosunków wewnętrznych spółki, natomiast roszczenia Powoda podlegają rozliczeniu na zasadach ogólnych z uwagi na fakt, iż kwoty, które stanowiły przysporzenie na rzecz Pozwanej są jej długiem wobec spółki wynikającym ze stosunku cywilnoprawnego niezależnego od stosunku spółki;

II.2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

art. 1161 § 1 k.p.c. w zw. z art. 1165 § 1 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie i odrzucenie pozwu wskutek wadliwego przyjęcia, że roszczenie Powoda było objęte zapisem na sąd polubowny, podczas gdy dochodzone przez Powoda wierzytelności nie wynikały ze stosunku spółki i tym samym nie były objęte Porozumieniem z dnia 29 listopada 2016 r., w którym został dokonany zapis na sąd polubowny obowiązujący względem spraw ze stosunku spółki;

art. 1161 § 1 k.p.c. w zw. z art. 1165 § 1 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie polegające na odrzuceniu pozwu wskutek wadliwego przyjęcia, że roszczenia Powoda wobec Pozwanej były objęte zapisem na sąd polubowny zawartym w umowie spółki komandytowej (...), podczas gdy roszczenia Powoda nie wynikają ze stosunki spółki ani z umowy spółki (...), bowiem dług Pozwanej podlega rozliczeniu na zasadach ogólnych z uwagi na fakt, że dochodzone przez Powoda płatności dokonane za Pozwaną mają charakter osobistych obowiązków Pozwanej, które obciążały ją jako przedsiębiorcę i radcę prawnego;

art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego polegający na pominięciu w ocenie dowodów potwierdzeń przelewów do Urzędu Skarbowego, potwierdzeń przelewów do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, potwierdzeń przelewów do Okręgowej Izby Radców Prawnych, które wykazują fakt, iż płatności dokonywane przez Powoda za Pozwaną miały osobisty charakter i nie mogły wynikać ze stosunku spółki, bowiem na podstawie art. 4 pkt 2) lit d) w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5) w zw. z art. 16 ust. 4 pkt 1) ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych beneficjentem ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych (ubezpieczonym) jak również płatnikiem składek na ubezpieczenie jest osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, której ubezpieczenie to dotyczy tj. w tym przypadku Pozwana A. G., a na podstawie art. 60 pkt 11 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych oraz Uchwał Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych obowiązanym do płacenia składek do samorządu zawodowego jest każdy radca prawny tj. w tym przypadku Pozwana A. G. oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w. zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. podatnikiem oraz płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy jest osoba fizyczna, której podatek dotyczy tj. w tym przypadku Pozwana A. G.;

art. 233 §1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające, na bezpodstawnym ustaleniu, że dochodzone przez Powoda roszczenia wynikały z Umowy Spółki (...) i uznanie przez Sąd I instancji, że: „Jak wynika z dokumentów powołanych przez pozwaną; którym to dokumentom strona powoda nie zaprzeczyła skutecznie - strony w łączącej je umowie ustaliły, iż wszelkie spory wynikające z umowy miały zostać poddane pod rozstrzygnięcie sądu polubownego ad hoc składającego się wyłącznie z adwokatów lub radców prawnych. Strona żądająca rozstrzygnięcia sporu formułując żądanie miała wyznaczyć jednocześnie arbitra.", podczas gdy Umowa Spółki (...) nie przewidywała świadczeń dokonanych za Pozwaną objętych niniejszym sporem;

art. 227 k.p.c. i 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego polegający na pominięciu w ocenie dowodów Uchwał w sprawie zaliczek z zysku za rok 2014, 2015 i 2016 (załącznik nr 75 do pozwu) oraz Regulaminu podziału zysku i wypłaty zaliczek (załącznik nr 76 do pozwu), podczas gdy treść tych dokumentów reguluje wszystkie płatności, które były objęte stosunkiem spółki i dotyczyły Pozwanej, a z treści tych dokumentów nie wynika, aby dochodzone przez Powoda wierzytelności mogły być objęte zapisami na sąd polubowny zawartymi w umowie Spółki (...) oraz w Porozumieniu z dnia 29 listopada 2016 r.;

art. 227 k.p.c. i 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego polegający na pominięciu w ocenie dowodów przedłożonego przez Pozwaną załącznika nr 1 do Odpowiedzi na Pozew tj. „zestawienia zaliczek wypłaconych przez Spółkę Pozwanej za rok 2015 i połowę roku 2016" oraz załącznika nr 4 do Odpowiedzi na pozew tj. korespondencji mailowej pomiędzy adw. A. T., które potwierdzają, że wierzytelności Powoda nie wynikały ze stosunku spółki, bowiem to zaliczki z zysku były jedynymi należnościami, których mogła się domagać Pozwana jako była wspólniczka w ramach Umowy Spółki (...);

art. 227 k.p.c. i 230 k.p.c. i 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie faktu niezaprzeczonego przez Pozwaną czyli faktu, iż Spółka (...) dokonywała opisanych w Pozwie płatności na prośbę (zlecenie) Pozwanej i na jej korzyść oraz faktu, iż Pozwana nie zaprzeczyła, że zwracała dokonywane za nią analogiczne płatności przed 2016 r., oraz faktu, iż strony dotychczas nie rozliczyły opisanych w Pozwie płatności dokonywanych za Pozwaną w 2016 roku;

art. 327 ¹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jakiegokolwiek wyjaśnienia, dlaczego zdaniem Sądu I instancji roszczenia Powoda mają być objęte zapisem na sąd polubowny, co uniemożliwia zrekonstruowanie motywów wydanego orzeczenia oraz dokonanie jego kontroli instancyjnej;

art. 327 ¹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. poprzez brak wskazania i uzasadnienia w zaskarżonym orzeczeniu, który z zapisów na sąd polubowny - czy wynikający z Umowy Spółki (...), czy wynikający z Porozumienia z dnia 29 listopada 2016 r. miałby stanowić o tym, że dochodzone przez Powoda roszczenia są objęte zapisem na sąd polubowny;

art. 327 ¹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wyjaśnienia, dlaczego zdaniem Sądu I instancji: „Wniosek o odrzucenie pozwu z uwagi na dokonany przez strony zapis na Sąd polubowny jest zasadny. Jak wynika z dokumentów powołanych przez pozwaną, którym to dokumentom strona powoda nie zaprzeczyła skutecznie - strony w łączącej je umowie ustaliły, iż wszelkie spory wynikające z umowy miały zostać poddane pod rozstrzygnięcie sądu polubownego ad hoc składającego się wyłącznie z adwokatów lub radców prawnych. Strona żądająca rozstrzygnięcia sporu formułując żądanie miała wyznaczyć jednocześnie arbitra", podczas gdy Sąd I instancji nie wskazał z jakiej umowy pochodzi ten zapis, który to jest zapis i którym dokumentom rzekomo strona powodowa skutecznie nie zaprzeczyła, co uniemożliwia zrekonstruowanie motywów wydanego orzeczenia oraz dokonanie jego kontroli instancyjnej;

II.3. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

art. 65 § 2 k.c. poprzez błędną wykładnię Umowy Spółki (...) skutkującą wadliwym uznaniem przez Sąd I instancji, że dochodzone przez Powoda wierzytelności dotyczące żądania zwrotu składek na ZUS, zaliczek na podatek dochodowy i składek do Okręgowej Izby Radców Prawnych uiszczanych za Pozwaną wynikały z ww. Umowy Spółki (...), co skutkowało błędnym uznaniem, że w realiach niniejszej tych płatności dotyczy zapis na sąd polubowny;

art. 65 k.s.h. poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niezastosowanie tego przepisu do treści Porozumienia z dnia 29 listopada 2016 r., które obejmowało swoim zakresem rozliczenia stron wynikające ze stosunku spółki, a więc rozliczenia, o którym mowa w art. 65 k.s.h., a płatności za Pozwaną polegające na uiszczaniu za nią składek na Fundusz Pracy, składek członkowskich w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w W., płatności za składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz płatności zaliczek na podatek dochodowy stanowiły kwoty pobierane przez byłą wspólniczkę z innych tytułów, nie były uregulowane Porozumieniem z dnia 29 listopada 2016 r., a Powód się ich nie zrzekł, wobec czego stanowią dług Pozwanej wobec Spółki (...) i podlegają rozliczeniu na ogólnych zasadach

Powód wniósł o :

rozpoznanie zażalenia jako oczywiście uzasadnionego w trybie art. 395 § 2 k.p.c. poprzez uchylenie zaskarżonego punktu 2 postanowienia i rozpoznanie sprawy na nowo, tj. odmowę odrzucenia pozwu;

w razie nierozpoznania zażalenia w trybie art. 395 § 2 k.p.c. zgodnie z pkt. 1 powyżej wniósł o uchylenie punktu 2 zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy;

w razie nieuwzględnienia wniosku w pkt. 1 i 2 powyżej wniósł o zmianę punktu 2 zaskarżonego postanowienia poprzez odmowę odrzucenia pozwu, gdyż roszczenia Powoda dochodzone w niniejszym procesie nie są objęte zapisem na sąd polubowny;

w razie nieuwzględnienia wniosku w pkt. 1-3 powyżej wniósł o uchylenie punktu 2 zaskarżonego postanowienia w celu dalszego prowadzenia postępowania rozpoznawczego;

ponadto wniósł o zasądzenie od Pozwanej na rzecz Powoda zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na zażalenie pozwana wniosła o oddalenie zażalenia jako oczywiście bezzasadnego oraz zasądzenia na rzecz pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na podstawie art. 15zzs ¹ pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w brzmieniu nadanym z dniem 3 lipca 2021 r. sprawa podlegała rozpoznaniu przez sąd odwoławczy w składzie 1-osobowym.

Sąd Okręgowy, pozostając w należytym szacunku do orzeczenia Sądu Najwyższego z 26.04.2023 r. w sprawie III PZP 6/22, stwierdza, że w niniejszej sprawie (po wyznaczeniu w niej składu 1 osobowego) nie została wydana żadna decyzja, żadne zarządzenie, które by ten skład zmieniało.

Równocześnie Sąd Okręgowy w niniejszym składzie nie znajduje podstaw do występowania do Prezesa SO w Warszawie z wnioskiem o zmianę składu w trybie art. 15 zzs(1) ustęp 1 pkt 4 wzmiankowanej wyżej ustawy, gdyż niniejsza sprawa nie jest ani szczególnie zawiła, ani precedensowa. Słuszność wyżej wyrażonego poglądu znajduje potwierdzenie w piśmie Sędziego Wizytatora ds. Cywilnych w SO w W-wie z 11.05.2023 r. (Wiz 450-444/23), gdzie wskazano, że stosowanie instytucji zmiany składu w trybie art. 15 zzs(1) ustęp 1 pkt 4 wzmiankowanej wyżej ustawy nie może być uzasadnione wyłącznie kasacyjnym charakterem danej sprawy. Niniejsza sprawa, poza tym, że ma charakter kasacyjny, nie zawiera w sobie żadnych szczególnych cech, które usprawiedliwiałyby traktowanie jej jako szczególnie zawiłej lub precedensowej. W konsekwencji nie było w niej żadnych podstaw prawnych do występowania z wnioskiem o zmianę składu w trybie art. 15 zzs(1) ustęp 1 pkt 4 wzmiankowanej wyżej ustawy.

Nie ma też żadnych podstaw prawnych do formalnego zawieszenia postępowania, ani tym bardziej do faktycznego wstrzymania się z rozpoznaniem środka zaskarżenia.

Dlatego zażalenie musiało zostać rozpoznane przez Sąd Okręgowy w składzie 1-osobowym.

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Okręgowy wyjaśni przyjętą przez siebie metodologię niniejszego wywodu.

Zdaniem Sądu Okręgowego istota zażalenia zawiera się w ramach zarzutu z pkt II.1 (str. 2 zażalenia), dlatego ten zarzut zostanie bezpośrednio omówiony. Wszystkie pozostałe zarzuty zarówno z pkt II.2 jak i pkt II.3 są jedynie pochodną zarzutu z pkt II.1. i jako takie nie wymagają szczegółowego odniesienie, gdyż to, że zarzuty z pkt II.2 i pkt II.3 są niezasadne wynika z oceny zarzutu z pkt II.1.

W ramach zarzutu z pkt II.1 skarżący przyjął założenie, że powództwo nie wynika ani z Porozumienia z 29.11.2016 r., ani z umowy spółki, ani ze stosunku spółki.

W oparciu o to zasadnicze założenie powód zbudował wszystkie pozostałe zarzuty zażalenia.

Sąd Okręgowy nie podziela wyżej wzmiankowanego założenia powoda, co samo w sobie determinuje ocenę pozostałych zarzutów zażalenia jako bezzasadnych.

Co do kwestii kluczowej :

Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu akt sprawy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że powództwo w niniejszej sprawie niewątpliwie wnika stąd, że pozwana była wspólnikiem powodowej spółki. Relacje prawne pozwanej ze spółką były regulowane zarówno w umowie spółki jak i w treści tzw. Porozumienia z 29.11.2016 r. (zwanego dalej : Porozumieniem), tam zaś zostały zawarte zapisy na sąd polubowny, co uzasadniało (przy zarzucie strony pozwanej) odrzucenie pozwu z tej właśnie przyczyny.

Oznacza to, iż zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu, zaś przeciwny temu zarzut z pkt II.1 (i w konsekwencji także pozostałe zarzuty) nie był trafny.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko strony pozwanej, że w istocie sprawa dotyczy rozliczenia zysku w spółce, a tym samym sprawa ta należy do kategorii spraw wynikających ze stosunku spółki. Za sprawy ze stosunku spółki uznaje się wszelkie sprawy wynikłe między organami spółki lub jej wspólnikami, a więc dotyczące stosunków wewnętrznych spółki. Sąd Okręgowy w całości przychyla się do zaprezentowanego w tym temacie stanowiska prawnego strony pozwanej.

W tym kontekście przypomnieć należy, iż pozwana wykonująca zawód radcy prawnego była wspólnikiem spółki, której przedmiotem działalności była działalność prawnicza w zakresie świadczenia pomocy prawnej w rozumieniu ustawy prawo o adwokaturze i ustawy o radcach prawnych (§5 umowy spółki komandytowej – k. 127 i 128). Umowa spółki przewidywała, że wszelkie spory wynikające z tej umowy wspólnicy poddają pod rozstrzygnięcie sądu polubownego (§18 umowy spółki komandytowej - k. 139), a zatem niewątpliwie istniał zapis na sąd polubowny w rozumieniu art. 1161 k.p.c. Poza sporem pozostawało prawo pozwanej jako wspólnika do udziału w zysku spółki. Spółka uiszczała obciążające pozwaną składki o charakterze osobistym, jednakże nie jak twierdzi powód, ze względu na prośbę pozwanej (to twierdzenie - o rzekomej „prośbie” - jest bowiem zupełnie dowolne, niczym nie poparte i zaprzeczone przez stronę pozwaną), a praktykę obowiązującą w odniesieniu do wszystkich wspólników. Jak wskazuje pozwana, składki były wykazywane w rocznych rozliczeniach przygotowywanych przez księgowość spółki dla każdego wspólnika. Uiszczone składki z perspektywy rozliczeń między spółką a wspólnikiem z tytułu jego udziału w zysku, były traktowane jako zaliczka wypłacana na poczet przyszłego zysku. W zestawieniu miesięcznym zaliczki były potrącane jedynie w sensie księgowym, tj. doliczane do sumy zaliczek na poczet zysku wypłaconych wspólnikowi w określonym miesiącu w gotówce zgodnie z umową spółki. W konsekwencji spółka dopisywała uiszczone za wspólnika składki do sumy wypłat dokonywanych na rzecz wspólnika w trakcie roku, pomniejszając wypłatę tytułem udziału w zysku właśnie o kwotę zapłaconych składek. Stąd uprawniony wniosek, że spółka w istocie płaciła składki za wspólników traktując je jako część zaliczki na poczet zysków, żeby uprościć roczne rozliczenia przy wypłacie zysków ze spółki.

W ocenie Sądu Okręgowego, bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy pozostaje podnoszona przez powoda okoliczność osobistego charakteru zobowiązań wynikających ze składki na ubezpieczenie społeczne, składki na ubezpieczenie zdrowotne, zaliczki na fundusz pracy, zaliczki na podatek dochodowy, a także składki należnej Okręgowej Izbie Radców Prawnych, skoro spółka wyręczała w tych płatnościach pozwaną aby następnie przy rozliczeniu rocznym odjąć zapłacone składki od zysku przypadającego na pozwaną z tytułu umowy spółki.

Dlatego Sąd Okręgowy podziela stanowisko strony pozwanej, iż złożony pozew i dochodzone nim roszczenie wynika ze stosunku spółki i jako takie jest objęte zapisem na sąd polubowny przewidzianym w § 18 umowy spółki.

Niezależnie od powyższych okoliczności, które stanowią wyłączną podstawę do odrzucenia pozwu ze względu na istniejący zapis na sąd polubowny, należy zwrócić uwagę, że zapis ten został również wyraźnie potwierdzony w zawartym przez strony Porozumieniu.

Precyzyjnie wyrażoną tam intencją stron było polubowne zakończenie wszelkich spraw związanych z wystąpieniem pozwanej ze spółki, dlatego strony w § 10 ust. 6 tego Porozumienia ustaliły, że dla rozwiązania ewentualnych sporów związanych z wykonaniem, niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem porozumienia właściwy jest sąd polubowny, wskazany w umowie spółki oraz wskazana tam procedura postępowania przed tym sądem. Analiza Porozumienia doprowadziła Sąd Okręgowy do wniosku, że Porozumienie niewątpliwie obejmuje również spór o uiszczane za pozwaną tych składek, których obecnie dotyczy pozew. W pkt 3 stanowiącym swoistą preambułę Porozumienia, wprost i literalnie wskazano intencję objęcia porozumieniem wszystkich spraw związanych z wystąpieniem ze spółki. Wobec tego postanowienie to należało interpretować w sposób szeroki obejmując jego zakresem jak najliczniejszą liczbę spraw ograniczając to tylko warunkiem, że sprawy te muszą być związane z wystąpieniem wspólniczki ze spółki. Nie budzi wątpliwości Sądu, że wobec wystąpienia pozwanej ze spółki kwestia uiszczanych składek jako zaliczek na poczet przyszłego zysku stała się aktualna do rozliczenia właśnie z tej przyczyny. W ocenie Sądu Okręgowego Porozumienie również pod względem rodzajowym dotyczy wszystkich składek będących przedmiotem pozwu. Nie ma przy tym znaczenia, że niektóre z kwot, obejmujące miesiące listopad 2016 r. do stycznia 2017 r., powstały już po dacie Porozumienia. Większość składek została bowiem zapłacona przed zawarciem Porozumienia, a rodzajowo wszystkie były aktualne w rozliczeniach stron na datę tego Porozumienia, czyli niewątpliwie rodzajowo dotyczyły każdej z tych 5 składek i podatków.

Wobec powyższego niezależnie od tego czy roszczenie wynikające z pozwu rozważać z perspektywy umowy spółki, czy Porozumienia, to w każdym wypadku aktualizuje się zapis na sąd polubowny, dlatego orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i jako takie odpowiada prawu.

Wobec powyższego i na podstawie powołanych przepisów oraz art. 385 w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

O kosztach postępowania zażaleniowego w punkcie 2 postanowienia, Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia Arkadiusz Kucharski