Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. K. i P. K.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 11 sierpnia 2023 r., sygn. akt II C 827/23

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od W. K. i P. K. na rzecz (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 450,00 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Sygn. akt XXVII Ca 3364/23

UZASADNIENIE

Niniejsza sprawa była rozpoznana w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Wobec tego Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Po rozważeniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe. Sąd I instancji trafnie ocenił materiał dowodowy i nie dopuścił się żadnych uchybień w zakresie stosowania przepisów prawa procesowego ani materialnego. Stąd nie zachodziły jakiekolwiek przyczyny świadczące o potrzebie zmiany orzeczenia.

Zarzuty apelacji należało uznać za chybione. Sąd Okręgowy podziela w całości rozważania Sądu I instancji w tej kwestii, nie widząc potrzeby powielania ich w treści niniejszego uzasadnienia.

Sąd Rejonowy słusznie uznał twierdzenie strony skarżącej, że jedynym dowodem do którego przedłożenia strona powodowa była celem wykazania swojego żądania była karta pokładowa. Nie ulega wątpliwości, że nie jest to dokument wykazujący opóźnienie lotu w określnym wymiarze. Powód nie wykazał w jakimkolwiek zakresie wystąpienia opóźnienia lotu w wymiarze ponad 3 godzin. Dowody powołane przez stronę powodową okazały się niewystarczające dla wykazania istnienia żądanych przez siebie roszczeń.

Zatem nie ulega wątpliwości, że roszczenie zgłoszone przez powoda nie zostało udowodnione tak co do zasady jak i wysokości.

W myśl art. 233 k.p.c., którego naruszenia upatruje strona powodowa, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Swobodna ocena dowodów uwzględnia wymagania prawa procesowego, reguły logicznego myślenia oraz doświadczenie życiowe. Kierując się tymi wytycznymi, sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość. Zarzut uchybienia zasadzie swobodnej oceny dowodów może znajdować uzasadnienie w przypadku zaprezentowania przez sąd wewnętrznie sprzecznego, nielogicznego rozumowania lub w razie tylko fragmentarycznego odniesienia się do materiału dowodowego. Potencjalnie możliwa odmienna ocena zebranych dowodów, jeżeli skarżący nie wykazał, na czym polega wadliwość rozumowania sądu, sama w sobie nie może prowadzić do zakwestionowania ustaleń Sądu I instancji (por. wyrok SA w Gdańsku z 27 maja 2014 r., sygn. akt V ACa 23/14). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza więc stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych poprzez przedstawienie przez skarżącego własnej wersji stanu faktycznego. Postawienie zarzutu naruszenia reguł oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu przez skarżącego subiektywnej interpretacji stanu sprawy; konieczne jest w tym względzie posłużenie się argumentami jurydycznymi.

W analizowanej sprawie nie sposób dopatrzeć się takich wad zaskarżonego orzeczenia. Dowody w postaci dokumentów przedstawione przez stronę powodową nie zdołały wykazać zasadności żądania objętego pozwem. Argumentacja powodów opierała się jedynie na powołaniu wytycznych sformułowanych do Rozporządzenia, które powołane zostało w pozwie jako uzasadniające roszczenie. Pozwany zaprzeczył okoliczności powstania ponad trzygodzinnego opóźnienia, a zatem strona powodowa winna była podjąć stosowne kroki celem udowodnienia swoich twierdzeń.

Dowody zaprezentowane przez stronę powodową były niewystarczające. W toku postępowania strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie wnosiła o przeprowadzenie innych dowodów mających na celu wykazanie zasadności swoich żądań.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powołany przepis, rozumiany w kontekście art. 232 k.p.c., wyznacza schemat prowadzenia postępowania dowodowego, nakładając na strony wymóg przedłożenia odpowiednich środków prowadzących do udowodnienia ich twierdzeń. Dostarczenie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, nie jest jej prawem czy obowiązkiem, lecz ciężarem procesowym (por. wyrok SN z 17 czerwca 2009 r., sygn. akt IV CSK 71/09). Następstwa braku inicjatywy w tym zakresie obciążają stronę, która dopuszcza się zaniechania, gdyż to jej interesowi służy właściwe udowodnienie twierdzeń podnoszonych w postępowaniu. Strona winna zatem liczyć się z możliwością oddalenia jej żądań, jeżeli nie dostarczyła wcześniej odpowiednich dowodów. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu sąd nie ma obowiązku podejmowania aktywności i wyręczania stron w zakresie kompletowania materiału sprawy. Wszelka nieuzasadniona ingerencja sądu może być bowiem oceniona jako uchybienie przepisom regulującym rozkład ciężaru dowodu.

Oczywistą rzeczą jest, iż obowiązek udowodnienia, że opóźnienie wynosiło ponad trzy godziny spoczywa na powodach. W niniejszej sprawie powodowie nie przedstawili na tę okoliczność wydruk żadnego dowodu poza kartą pokładową, z której jednak nie sposób wywieść aby wystąpiło trzygodzinne opóźnienie lotu.

W tym miejscu należy podkreślić, że kwestia dopuszczenia dowodu z urzędu jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem sądu (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1947 r. III C 10/47). Suma tych wszystkich okoliczności sprawiła, że Sąd w niniejszej sprawie uznał, że strona powodowa nie wykazała, że opóźnienie przedmiotowego lotu wyniosło ponad 3 godziny.

W myśl art. 5 ust. 1 lit. c Rozporządzenia nr 261/2004, w przypadku odwołania lotu (lub dużego opóźnienia – co wynika z wyroków Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 2009 r., C-402/07 i C-432/07 i z dnia 23 października 2012 r., C-581/10) obsługujący przewoźnik lotniczy powinien wypłacić pasażerowi odszkodowanie na zasadach określonych w art. 7 w kwocie zależnej od długości trasy przelotu.

Zgodnie z motywami 14 i 15 oraz art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004, w drodze odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia, przewoźnik lotniczy jest zwolniony z obowiązku wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie art. 7 tego rozporządzenia, jeżeli może dowieść, że odwołanie lub opóźnienie lotu wynoszące co najmniej trzy godziny jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można by było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Ponadto w niniejszej sprawie nie ulegał wątpliwości fakt, że załoga samolotu została zmuszona aby przystąpić do awaryjnego lądowania, na skutek wystąpienia podczas trwania lotu sygnalizacji pożaru na pokładzie samolotu, która nie została rozpoznana co do przyczyn w trakcie wykonywania przelotu. Okoliczność ta była na tyle istotna, że jej zbagatelizowanie i kontynowanie rejsu byłoby niedopuszczalne.

Zatem, bezsporny w niniejszej sprawie jest fakt, iż opóźnienie powstało z przyczyn nadzwyczajnych, które stanowią takie okoliczności, których strona pozwana nie mogła uniknąć, pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. Tym samym skutkuje to zwolnieniem strony pozwanej od wypłaty odszkodowania na podstawie art. 5 ust. 3 Rozporządzenia (WE) Nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91.

Wobec powyższego stosownie do treści art. 385 k.p.c. Sąd odwoławczy oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu w postepowaniu apelacyjnym rozstrzygnięto zgodnie z treścią art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Pozwana jako strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi procesowemu koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniosła strona powodowa składało się wyłącznie wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika. Wysokość przyznanych kosztów zastępstwa procesowego ustalono na kwotę 450 zł na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.