Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014r. w O.

sprawy z odwołania Z. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 4 lutego 2013r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Z. D. wniósł odwołanie od decyzji (...) Oddział w P. z dnia 4.02.2013r. nr (...), którą to decyzją ZUS odmówił mu prawa do emerytury wskazując, że na dzień 1.01.1999r. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu odwołania Z. D. wskazał, że jego zdaniem, charakter jego pracy w Fabryce (...) SA, w okresie od 6.09.1973r. do 22.03.1990r., uzasadnia przyjęcie, że była to praca wykonywana w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniósł, że Z. D. nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat i legitymowania się na dzień 1.01.1999r. ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy wskazał, że do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu zatrudnienia w Fabryce (...) SA, w okresie od 6.09.1973r. do 22.03.1990r., ponieważ w świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 12.05.2010r. brak jest informacji w jakich okresach i na których stanowiskach odwołujący pełnił kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno – techniczny w oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 1.04.1993r. odwołujący zajmował różne stanowiska: starszy referent techniczny, samodzielny technolog, kierownik wydziału opraw oświetleniowych, technolog, specjalista do spraw programowania i rozwoju, kierownik działu ogólnotechnicznego, specjalista ds. badania rynku i sprzedaży. Zdaniem organu rentowego trudno uznać, że pracownik zatrudniony na kierowniczym stanowisku stale pracuje w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 3.01.2013r. Z. D. złożył w ZUS wniosek o ustalenie jego uprawnień do emerytury z uwzględnieniem pracy w szczególnych warunkach.

Po rozpoznaniu tego wniosku organ rentowy w dniu 4.02.2013r. wydał zaskarżoną decyzję, w której odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury wskazując, że na dzień 1.01.1999r. nie udowodnił on wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. ZUS wskazał, że do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu zatrudnienia w Fabryce (...) SA, w okresie od 6.09.1973r. do 22.03.1990r., ponieważ w świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 12.05.2010r. brak jest informacji w jakich okresach i na których stanowiskach odwołujący pełnił kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno – techniczny w oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. ZUS wskazał, że zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 1.04.1993r. odwołujący zajmował różne stanowiska: starszy referent techniczny, samodzielny technolog, kierownik wydziału opraw oświetleniowych, technolog, specjalista do spraw programowania i rozwoju, kierownik działu ogólnotechnicznego, specjalista ds. badania rynku i sprzedaży. Zdaniem organu rentowego trudno uznać, że pracownik zatrudniony na kierowniczym stanowisku stale pracuje w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy.

W ocenie Sądu odwołanie Z. D. od decyzji ZUS z dnia 4.02.2013r. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

2) w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. 1.01.1999r. ma wymagany 25-letni okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach,

3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa,

Przedmiotem sporu w przedmiotowej sprawie było jedynie to, czy Z. D. na datę 1.01.1999r. legitymował się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Spełnienie przez odwołującego pozostałych przesłanek warunkujących przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury nie było przez ZUS kwestionowane.

Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z ust. 2 tego przepisu wynika natomiast, że okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Na okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach Z. D. przedłożył w ZUS świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 12.05.2010 wystawione przez (...) SA w likwidacji, w którym wskazano, że Z. D. w okresie od 6.09.1973r. do 22.03.1990r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał prace wymienione w wykazie A dziale XIV poz. 24 pkt 1 tj. kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno – techniczny w oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że o tym, czy dana osoba pracowała w szczególnych warunkach decyduje rodzaj wykonywanych przez nią czynności i sposób ich wykonywania, a nie sam fakt wystawienia świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy aprobuje w tym zakresie stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 25.05.2010r. stwierdzające, że nawet jeżeli pracodawca uznał pracę na danym stanowisku za pracę w szczególnych warunkach, taki pracownik może nie otrzymać wcześniejszej emerytury, ZUS odmówi jej bowiem, gdy nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (I UK 3/10, M.P.Pr. (...)).

Wobec zakwestionowania przez ZUS przedstawionego przez Z. D. świadectwa pracy w szczególnych warunkach należało więc przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu ustalenia czy charakter pracy odwołującego w spornym okresie pozwala na zakwalifikowanie jej jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów cytowanego wyżej Rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983r.

W toku postępowania Sąd pozyskał akta osobowe Z. D.. Wynika z nich, że w dniu 6.09.1973r. odwołujący został zatrudniony w (...) w P. na stanowisku starszego referenta technicznego. Z dniem 1.08.1974r. powierzono mu obowiązki samodzielnego technologa, które pełnił do 31.03.1975r. Z dniem 1.04.1975r. powierzono mu obowiązki Kierownika Wydziału Opraw Oświetleniowych, a następnie z dniem 11.08.1977r. obowiązki technologa TT. Od dnia 01.03.1978r. powierzono mu obowiązki Kierownika Wydziału P-5. Z karty uprawnień i obowiązków kierownika Wydziału (k. 6), wynika, że odwołujący miał w szczególności za zadanie organizowanie całokształtu prac wydziału i kierowanie nim, organizowanie sprawnego zarządzania produkcją, dokonywanie analizy ekonomicznej wydziału, odpowiadał za całokształt pracy wydziału wynikającej z dokładnego podziału pracy i realizację planów produkcyjnych. Następnie z dniem 31.03.1980r. odwołującemu powierzono stanowisko specjalisty ds. programowania i rozwoju w Dziale II, które zajmował do 31.01.1981r. Następnie w dniu 1.02.1981r. powierzono ubezpieczonemu obowiązki Kierownika D. Programowania (...) i Inwestycji, które zajmował do 14.04.1981r. Z dniem 15.04.1981r. Z. D. powierzono obowiązki Kierownika D. Ogólnotechnicznego TO, które pełnił do 31.07.1991r., a od 1.08.1991r. powierzono mu obowiązki pracownika ds. ogólnych TR. ( vide dokumenty z akt osobowych).

Dokumenty z akt osobowych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Na okoliczność ustalenia charakteru pracy wykonywanej przez odwołującego w (...) P. Sąd dopuścił również dowód zeznań świadków T. Z., J. C., a także odwołującego Z. D., przesłuchanego w charakterze strony.

Świadek T. Z. zeznała, że pracę w (...) rozpoczęła w 1971r. Podała, że nie wie, jakie angaże posiadał odwołujący, ale z tego co pamięta pracował on na produkcji. Stał przy maszynach, pracował przy zapłonnikach przy ogniu, na wtryskarkach, gdzie było cięte tworzywo sztuczne. Pracował też na prasach, przy obróbce ogniowej szkła.

Świadek J. C. zeznał natomiast, że miał styczność z odwołującym w 1973r. kiedy razem pracowali na prasach. Świadek podał, że on później pracował w kontroli jakości od 1973r. Z. D. pracował natomiast jako ustawiacz-tłoczarz, na wtryskarkach, przy produkcji zapłonników, na produkcji. Świadek nie pamiętał dokładnie jaki to był okres. Z. D. spotykał na produkcji. Świadek nie miał wiedzy jaki odwołujący miał angaż. Świadek pracował jako kontroler jakości. Z. D. jako kontroler jakości nie pracował. Świadek nie kojarzył Z. D. jako kierownika.

Z. D. zeznał, że pracę w P. rozpoczął 06.09.1973r. Utrzymywał, że został przyjęty do pracy na produkcji i cały czas pracował właśnie na produkcji. Nie był w stanie potwierdzić czy było to stanowisko starszego referenta technicznego. Utrzymywał, że został skierowany do pracy na produkcji do tłoczenia wyprasek na prasach mechanicznych. Potem pracował naprzemiennie przy przetwórstwie żywic z tworzyw sztucznych, na wtryskarkach i przy ogniowej obróbce szkła. Twierdził że trudno mu było powiedzieć czy w 1974r. powierzono mu obowiązki samodzielnego technologa. Trudno mu było również powiedzieć, czy wykonywał obowiązki samodzielnego technologa. Podobnie wymijające odpowiedzi padały na pytania Sądu o kolejne stanowiska wskazane w aktach osobowych tj. kierownika wydziału opraw oświetleniowych, specjalisty ds. planowania i rozwoju, kierownika działu oprogramowania, kierownika działu ogólnotechnicznego TO. Odwołujący z uporem powtarzał, że cały czas pracował na produkcji przy wtryskarkach, przy prasach i przy ogniowej obróbce szkła.

Oceniając moc dowodową zeznań świadków i samego odwołującego odnośnie charakteru jego pracy w spornym okresie stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie i danie im wiary. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że nie znajdują one potwierdzenia w dowodach z dokumentów. Z zeznań odwołującego, jak też przesłuchanych świadków zdaje się wynikać, że Z. D. cały czas pracował jako pracownik produkcyjny, co pozostaje w jaskrawej sprzeczności z dowodami z dokumentów z akt osobowych, które sporządzane przez cały okres zatrudnienia wskazują na zgoła inną historię zatrudnienia wnioskodawcy z (...) P., związaną zasadniczo z kierownictwem poszczególnych wydziałów zakładu i obowiązkami technologa. Odnośnie zeznań samego odwołującego, w ocenie Sądu, nie były one szczere. Komunikacja z odwołującym na rozprawie była bardzo utrudniona. Odwołujący niejednokrotnie uchylał się od odpowiedzi na pytania sądu, nie umiał wyjaśnić rozbieżności wynikających z jego zeznań i dokumentacji osobowej. Odwołujący z jednej strony podkreślał, że nie ma problemów z pamięcią, z drugiej jednak strony wielokrotnie tą niepamięcią się zasłaniał, używając najczęściej sformułowania, że trudno mu powiedzieć czy rzeczywiście pełnił stanowiska wskazane w angażach w aktach osobowych. Podkreślić należy, że z uwagi na bierną postawę odwołującego i brak współpracy z Sądem w zakresie ustalenia rzeczywistego charakteru jego obowiązków, niemożliwym okazało się szczegółowe ustalenie charakteru zatrudnienia odwołującego w spornym okresie, w szczególności na zajmowanych przez niego stanowiskach kierowniczych.

Uznając, iż sprawa wymaga wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu bhp, J. D., którego zobowiązał do wypowiedzenia się czy charakter pracy Z. D. w spornym okresie pozwala na zakwalifikowanie jej jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Biegły J. D. w opinii z dnia 9.12.2013r. wskazał, że jego zdaniem praca wykonywana przez odwołującego w okresie od 06.09.1973 r. do 22.03.1990 r. nie była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach. Biegły w wydanej opinii przeanalizował szczegółowo dokumentację z akt osobowych odwołującego, odniósł się też do zeznań świadków. Wskazał, że z dokumentów wynika, że odwołujący pracował na stanowiskach: starszy referent techniczny, samodzielny technolog, kierownik wydziału opraw oświetleniowych, technolog, specjalista ds. programowania i rozwoju, kierownik działu ogólnotechnicznego, specjalista ds. badania rynku i sprzedaży. Biegły zdefiniował prace zarówno w zawodzie technologa, jak też dozorze inżynieryjno – technicznym w rozumieniu działu XIV pkt. 24 wykazu A. Wskazał, że technologia to całokształt wiedzy dotyczącej konkretnej metody wytwarzania jakiegoś dobra lub też uzyskiwania określonego efektu produkcyjnego. Podstawowym obowiązkiem technologa była obsługa technologiczna poprzez przygotowanie planowanych procesów produkcyjnych. Generalnie więc główny technolog, czy samodzielny technolog odpowiedzialny był za wszystkie aspekty procesu technologicznego, planowania i monitorowania działań produkcyjnych z uwzględnieniem kosztów efektywności oraz sprawował nadzór technologiczny nad kolejnymi fazami produkcyjnymi. Biegły nie miał wątpliwości, że praca technologa nie była pracą w warunkach szczególnych. Wskazał, że praca skarżącego na takich stanowiskach, jak starszy referent techniczny, samodzielny technolog, kierownik wydziału opraw oświetleniowych, technolog, specjalista ds. programowania i rozwoju, kierownik działu ogólnotechnicznego, specjalista ds. badania rynku i sprzedaży, nie była pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu cyt. wyżej przepisów. Biegły podkreślił, że wymienione stanowiska nie występują w wykazie A stanowisk pracy w warunkach szczególnych, stanowiący załącznik do Zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30.03.1985r. Zdaniem biegłego, nie ulega wątpliwości, że niektóre czynności jakie wykonywał odwołujący mogły mieć znamiona prac w warunkach szczególnych, niemniej były to jednostkowe prace jedne z wielu innych występujących na piastowanych stanowiskach pracy a zdecydowanie nie mające charakteru prac w warunkach szczególnych Prace odwołującego rozpatrywać należało jedynie w kategoriach pracy uciążliwej, szkodliwej dla zdrowia, a nie mającej charakteru pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu cyt. rozporządzenia.

Zdaniem biegłego świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 12.05.2010r. potwierdza nieprawdę. W świadectwie tym mowa jest o kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji oraz dozorze inżynieryjno – technicznym, gdy tymczasem cały materiał dowodowy, w tym dokumenty akt osobowych oraz treść świadectwa pracy temu zaprzeczają.

Do powyższej opinii odwołujący zgłosił krótkie zastrzeżenia, podnosząc jedynie, że wskazany biegły nie posiada Certyfikatu Ministerstwa i z tego powodu opinia przez niego sporządzona nie może stanowić dowodu w sprawie. Z. D. nie wniósł natomiast żadnych merytorycznych zastrzeżeń do opinii biegłego.

Oceniając moc dowodową wskazanej wyżej opinii biegłego, Sąd uznał ją za przekonującą, rzeczową i logicznie uzasadnioną. Biegły szczegółowo przeanalizował całokształt materiału dowodowego, czemu dał wyraz w obszernym uzasadnieniu wydanej opinii.

Nie może budzić wątpliwości, że ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury, które jest wyjątkiem od zasady nabywania uprawnień emerytalnych po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego, wymaga przedstawienia dowodów precyzyjnych, jednoznacznych i pewnych ( vide np. wyrok Sądu Najwyższego z 22.11.2001r., I PKN 660/20000, LEX 54095). Zgodnie z art. 323 k.pc. obowiązek przedstawienia takich dowodów spoczywa na wnioskodawcy. Odwołujący na poparcie swej tezy, że wykonywał prace w szczególnych warunkach przedstawił zeznania dwóch świadków, które jak wskazano wyżej, Sąd ze względu na ich sprzeczność z dokumentami z akt osobowych, uznał za niewiarygodne. Podkreślić też należy, że w orzecznictwie sądowym (zob. wyroki Sądów Apelacyjnych: w L. z dnia 05.02.2014r., III AUa 1368/13 0 LEX 1425488, w S. z dnia 20 września 2012 r. III AUa 374/12 - LEX 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 r. III AUa 1267/12 - LEX 1312036, czy też w B. z dnia 17 kwietnia 2013 r. III AUa 10430/12 - LEX 1314677) zgodnie przyjmuje się, że dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, w sytuacji jaka zaistniała w sprawie niniejszej, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej przyczyny, w przekonaniu Sądu, na takich dowodach nie można oprzeć pozytywnego dla wnioskodawcy orzeczenia. Konieczne bowiem byłoby przyjęcie założenia, że dokumentacja pracownicza była świadomie przez pracodawcę fałszowana czy prowadzona wadliwie. Tymczasem brak jest jakichkolwiek przesłanek uprawdopodobniających taką tezę.

Analiza historii zatrudnienia Z. D. w (...) SA w P., w oparciu o wyżej wskazane dokumenty z akt osobowych, wskazuje, że odwołujący w czasie długoletniego zatrudnienia w tej firmie sprawował funkcje związane najpierw z procesem technologicznym, planowaniem i monitorowaniem działań produkcyjnych, a następnie w dużej mierze z kierownictwem poszczególnych wydziałów firmy. Z omówionych wyżej dowodów z akt osobowych nie wynika, by odwołujący, jak wskazano to w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, sprawował bezpośredni dozór na procesem produkcji w firmie. Taki bezpośredni nadzór sprawują zasadniczo mistrzowie i brygadziści oraz kontrolerzy jakości. Podkreślić należy, że również świadek C. podał, że pełnił funkcję kontrolera jakości, zaprzeczył jednak by funkcję taką pełnił kiedykolwiek odwołujący. Jak słusznie wskazał biegły, niektóre czynności jakie wykonywał odwołujący mogły mieć znamiona prac w warunkach szczególnych, niemniej były to jednostkowe prace jedne z wielu innych występujących na piastowanych stanowiskach pracy a zdecydowanie nie mające charakteru prac w warunkach szczególnych. Jak wynika z akt osobowych odwołujący był współtwórcą projektu racjonalizatorskiego pod tytułem: Urządzenie do wiązania paczek, oraz współautorem wzoru użytkowego pt. Oprawa lampy biurkowej. Tego rodzaju czynności nie miały niewątpliwie charakteru prac w warunkach szczególnych.

Przywołać w tym miejscu należy pogląd Sądu Najwyższego, jaki wyraził on w wyroku z dnia 24 września 2009 roku, który to pogląd Sąd Okręgowy w całości podziela. Sąd Najwyższy w cytowanym wyroku stanął na stanowisku, że „jeśli czynności ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno – technicznego wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku związanym z określoną w pkt. 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia kontrolą lub dozorem inżynieryjno technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników a ile na inne czynności ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część, takie jak sporządzanie związanej z nim dokumentacji. Sąd Najwyższy jednak w tym samym orzeczeniu podkreślił, że czym innym jest wykonywanie czynności administracyjno - biurowych ściśle związanych ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno - technicznego, a czym innym wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności, nie mających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji. Wykonywanie takich czynności w ramach zakresu obowiązków na danym stanowisku pracy uniemożliwia sprawowanie dozoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w konsekwencji wyłącza zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach. Podobny pogląd wypowiedział Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5,czerwca 2007 roku, I UK 376/06, gdzie Sąd Najwyższy w sprawie o zbliżonym do niniejszego stanie faktycznym, stwierdził, że „zatrudnienie ubezpieczonego na stanowisku kierownika kilku oczyszczalni ścieków, które nie ograniczało się do sprawowania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy dozoru nad pracownikami świadczącymi prace w szczególnych warunkach, ale polegała na wykonywaniu także innych, licznych czynności kierowniczych, nie stanowi wykonywania pracy w szczególnych warunkach dla potrzeb nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym „ ( por. też 5 maja 2009 roku, I UK 4/09). Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że skoro odwołujący w spornym okresie był zatrudniony na stanowiskach referenta technicznego, technologa, kierowników różnych działów, specjalisty ds. programowania , to brak jest podstaw do przyjęcia, że wykonywał wyłącznie zatrudnienie „wykonawczego" pracownika dozoru inżynieryjno – technicznego lub wyłącznie pracownika produkcji.

Reasumując powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżona decyzja ZUS jest zasadna i odpowiada prawu. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że w spornym okresie zatrudnienia w (...) w P. Z. D. wykonywał pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie Z. D. od decyzji z dnia 4 lutego 2013r.