Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska (spr.)

Sędziowie: SO Agnieszka Woźniak

SR (del.) Rafał Lila

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Stachowiak

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2014 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko (...) Centrum Budownictwa spółce jawnej A. C., W. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 stycznia 2014 roku, sygnatura akt V GC 1143/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w części zasądzającej odsetki ustawowe od kwoty 3 845, 40 zł w ten sposób, że odsetki ustawowe zasądza do dnia 16 września 2013 r. , uchylając orzeczenie o zasądzeniu odsetek od tej kwoty po dniu 16 września 2013 r. i umarza postępowanie w tej części;

II.  oddala apelację w pozostałej części.

SSO Agnieszka Woźniak SSO Anna Budzyńska SSR del. Rafał Lila

Sygn. akt VIII Ga 148/14

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. żądała zasądzenia od pozwanej (...) Centrum Budownictwa Spółka jawna A. C., W. S. w G. kwoty 27.845,40 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazano, że pozwana zamówiła i odebrała od powódki papę termozgrzewalną za kwotę 39.845,40 zł, z czego - mimo wezwania - do zapłaty pozostała kwota 27.845,40 zł.

W dniu 17 września 2013r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Gorzowie Wielkopolskim wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie w całości.

Pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, podnosząc zarzut braku legitymacji czynnej powoda, braku zobowiązania, w związku z jego uregulowaniem w całości, braku udowodnienia zakresu dochodzonego roszczenia odsetkowego.

Z uwagi na dokonane w toku procesu wpłaty powódka ograniczyła powództwo, cofając je co do należności głównej, a domagając się zasądzenia odsetek ustawowych od zapłaconych należności.

Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim w sprawie o sygn. akt V GC 1143/13 zasądził od pozwanej (...) Centrum Budownictwa Spółka jawna A. C. W. S. w G. na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. w G. W.. ustawowe odsetki: od kwoty 31.739,61 zł od dnia 05.07.2013 r. do dnia 12.07.2013 r.; od kwoty 24.739,61 zł od dnia 13.07.2013r. do dnia 22.07.2013 r.; od kwoty 20.739,61 zł od dnia 23.07.2013 r. do dnia 09.08.2013 r.; od kwoty 17.845,40 zł od dnia 10.08.2013 r. do dnia 19.08.2013 r.; od kwoty 12.845,40 zł od dnia 20.08.2013 r. do dnia 22.08.2013 r.; od kwoty 3.845,40 zł od dnia 23.08.2013 r. do dnia zapłaty; od kwoty 2.400,31 zł od dnia 26.06.2013 r. do dnia 05.08.2013 r.; od kwoty 1.400,31 zł od dnia 06.08.2013 r. do dnia 09.08.2013 r.; od kwoty 5.705,48 zł od dnia 30.06.2013 r. do dnia 09.08.2013r. (pkt I wyroku); umarzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt II wyroku) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.393 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III wyroku).

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych:

Powódka (...) sp. z o.o. w G. W.. oraz pozwana (...) A. C. W. G. prowadzą działalność gospodarczą, podlegającą wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego.

W dniu 08 maja 2012 r. powódka zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę factoringową, na mocy której faktor zobowiązał się w sposób stały do świadczenia na rzecz faktoranta usług factoringowych bez przyjęcia ryzyka.

W dniu 09 marca 2013 r. pozwana G. Centrum Budownictwa sp. j. A. C. W. S. w G. zamówiła u powódki (...) sp. z o.o. w G. W.. towar, wskazując termin realizacji na dzień 09 marca 2013 r.

Zamówiony towar został wydany pozwanej w dniu 05 kwietnia 2013 r. Tego samego dnia powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT numer (...) na kwotę 31.739,61 zł z terminem płatności do 04 lipca 2013 r.

Pismem z dnia 03 kwietnia 2013 r. powódka zawiadomiła pozwaną o zawarciu umowy factoringowej z (...) sp. z o.o. Skutkiem zawartej umowy miała być cesja na rzecz (...) sp. z o.o. wierzytelności powódki należnych od pozwanej.

W dniu 19 kwietnia 2013 r. pozwana zamówiła u powódki towar, który został jej wydany w dniach 26 i 30 kwietnia 2013 r.

W dniu 26 kwietnia 2013 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.400,31 zł z terminem 25 czerwca 2013 r., a w dniu 30 kwietnia 2013 r. fakturę VAT numer (...) na kwotę 5.705,48 zł z terminem zapłaty 29 czerwca 2013 r.

Pozwana uiściła na rzecz (...) sp. z o.o. w W.: w dniu 12 lipca 2013 r. kwotę 7.000 zł tytułem faktury (...), w dniu 19 lipca 2013r. kwotę 4.000 zł tytułem faktury (...).

Pismem z dnia 29 lipca 2013 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 28.845,40 zł tytułem nieopłaconych faktur VAT nr (...) w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania.

Pozwana uiściła na rzecz (...) sp. z o.o. w W.: w dniu 05 sierpnia 2013 r. kwotę 1.000 zł tytułem faktury (...), w dniu 09 sierpnia 2013r. kwotę 5.705,48 zł tytułem faktury (...), kwotę 1.400,31 zł tytułem faktury (...), kwotę 2.894,21 zł tytułem faktury (...), w dniu 19 sierpnia 2013r. kwotę 5.000 zł tytułem faktury (...), w dniu 22 sierpnia 2013r. kwotę 9.000 zł tytułem faktury (...), w dniu 12 września 2013r. kwotę 3.845,40 zł tytułem faktury (...), w dniu 16 września 2013r. kwotę 3.845,40 zł.

W dniu 14 października 2013r. (...) sp. z o.o. w W. dokonał cesji zwrotnej wierzytelności z faktur numer (...).

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W części cofniętej z uwagi na zapłatę w toku procesu Sądu umorzył postępowanie na zasadzie przepisu art. 355 k.p.c.

Jako podstawę prawną żądania pozwu Sąd Rejonowy wskazał przepis art. 535 k.c., regulującego umowę sprzedaży.

W ocenie Sądu Rejonowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, że strony łączyła umowa sprzedaży, z której powódka wywiązała się w całości. W dniu 09 marca 2013 r. pozwana zamówiła u powódki towar, który został wydany pozwanej w dniu 05 kwietnia 2013r. Tego samego dnia powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT numer (...) na kwotę 31.739,61 zł z terminem płatności do 04 lipca 2013 r. Do dnia zapłaty pozwana nie wywiązała się z obowiązku uregulowania należności. Wobec powyższego wystąpienie przez powódkę z powództwem okazało się zasadne.

Pozwana uregulowała należność względem powódki, dochodzoną pozwem już po dniu wniesienia pozwu.

Sąd Rejonowy wskazał, że w zakresie umowy factoringu pełnomocnik strony powodowej został wezwany do złożenia pisma przygotowawczego w odpowiedzi na argumentację pozwanej i prawidłowo przedłożył dokumenty cesji zwrotnej oraz wyjaśnił znaczenie factoringu. Zobowiązanie to oraz złożone dowody nie przedłużyły postępowania. Słusznie pełnomocnik powódki wykazał istnienie legitymacji czynnej w opozycji do argumentacji pozwanej.

Sąd I instancji, oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy uznał, że strony procesu łączyła umowa sprzedaży papy termozgrzewalnej, która została wykonana – powódka dostarczyła pozwanej towar. Powódka przeniosła na pozwaną własność papy. Pozwana przedmiot sprzedaży przyjęła bez zastrzeżeń. Uiszczona została jedynie część należności z tytułu umowy.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że wierzytelność powoda istniała i wpłaty na rzecz faktora nie zmieniły istnienia długu. Cesja zwrotna pozwala na dochodzenie całości należności, również odsetkowych na zasadzie przepisu art. 481 k.c.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Pozwany wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu:

1)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 500 k.c. a tym samym błędne uznanie przez Sąd, że przeniesienie wierzytelności na osobę trzecią nie skutkowało w prawie dochodzenia roszczenia objętego niniejszym powództwem przez powoda, polegające na tym, że powód dokonał przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią, powiadamiając o tym pozwanego, a tym samym przeniósł wszelkie prawa do dochodzenia należności w stosunku do pozwanego na cesjonariusza;

2)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 509 k.c., art. 512 k.c. oraz art. 513 k.c. w związku z art. 5 k.c. polegające na tym, że Sąd błędnie uznał, że powód nie powiadomił pozwanego o cesji zwrotnej dokonanej pomiędzy cesjonariuszem w powodem ( zawiadomienie o cesji z dnia 14.10.2013 r.) a także to, że cesja zwrotna została dokonana przez powoda w trakcie procesu tj. po wniesieniu zarzutów w sprzeciwie od nakazu zapłaty, co jest sprzeczne ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa i nie zasługuje na ochronę, jako, że zostało dokonane dla potrzeb procesu – nie narusza tych przepisów;

3)  naruszenie prawa procesowego tj. art. 199 par. 1 pkt 3 k.p.c. – brak legitymacji czynnej powoda na należność dochodzoną pozwem w kwocie 28.845,40 zł jak też kolejnych czynności związanych z wniesionym powództwem, polegających na ograniczeniu powództwa, polegające na tym, że powód w chwili wniesienia powództwa tj. w dniu 08.08.2013 r. nie posiadał legitymacji czynnej, albowiem wszelkie prawa z wierzytelności o jaką wystąpił powód do Sądu zostały przeniesione umową cesji wierzytelności w dniu 03.04.2013 r., a więc przed wystąpieniem przez powoda z roszczeniem;

4)  naruszenie prawa procesowego tj. art. 321 par. 1 k.p.c. czyli zasądzenie przez Sąd ponad żądanie pozwu tj. odsetek od kwoty 3.845,40 zł od dnia 23.08.2013 r. do dnia zapłaty pomimo tego, że powód w odpowiedzi na sprzeciw z dnia 06.12.2013 r. wnosił o zasądzenie odsetek od kwoty 3.845,40 zł od dnia 23.08.2013 r. do dnia 16.09.2013 r.;

5)  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. polegające na zasądzeniu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2417 zł pomimo, że powód w pismach ograniczających powództwo nie występował o zwrot kosztów procesu;

6)  maruszenie przepisów prawa procesowego tj. naruszenie art. 98 par 4 k.p.c. w związku z par. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych poprzez zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości niegodnej ze stawkami i żądaniem powoda.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancji.

W uzasadnieniu skarżący zarzucił, że Sąd Rejonowy nie uzasadnił swojego stanowiska co do podzielenia twierdzeń powoda o wykazaniu istnienia jego legitymacji czynnej. Podniósł, że w związku z zawiadomieniem o dokonanej cesji wierzytelności pozwany spłacił swoje zobowiązanie na rzecz wskazanego w tym zawiadomieniu cesjonariusza. Powód tym samym utracił prawo do dochodzenia roszczenia wynikającego z zawartych z pozwanym umów. Zarzucił, że powód wystąpił z powództwem o należność, która została już uregulowana i przekazana cesjonariuszowi. Podniósł, że powód wystąpił z powództwem już po dokonanej cesji wierzytelności. Wskazał, że gdyby rzeczywiście doszło do zwrotnej cesji wierzytelności to na dzień 14.10.2013 r. w zawiadomieniu tym powinny zostać wskazane tylko należności niespłacone, a takich należności nie było, bo pozwany spłacił całą należność główną. W związku z tym zawiadomienie o zwrotnej cesji wierzytelności nie mogło obejmować roszczenia które zostały już zaspokojone.

Podniósł, że powód w pozwie wniósł o zasądzenie kosztów procesu, jednakże w dalszych pismach zawierających ograniczenie żądania pozwu takiego wniosku już nie zawarł. Ponadto zdaniem apelującego ewentualne koszty zastępstwa procesowego powinny być zasądzone od wartości żądania z dnia 6.12.2013 r. (według wyliczeń pozwanego wysokość odsetek wyniosła kwotę 543,40 zł w związku z tym koszty zastępstwa procesowego wynoszą 180 zł).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się zasadna jedynie w niewielkiej części – co do odsetek ustawowych od kwoty 3.845,40 zł, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w tym zakresie, w pozostałej części zarzuty apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wskazać trzeba, że zarzuty apelacji jak również ich uzasadnienie sprowadza się do kwestionowania przez skarżącego stanowiska Sądu Rejonowego co do przyjęcia, iż powód w niniejszej sprawie wykazał istnienie swojej legitymacji czynnej do wystąpienia z powództwem. Pozwany bowiem powołując się na zawartą, jeszcze przed wniesieniem pozwu, umowę pomiędzy powodem a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, wywodził, iż powodowi nie przysługuje w stosunku do pozwanego wierzytelność. Skarżący wskazywał także, iż spłacił swoje zobowiązanie na rzecz cesjonariusza wobec czego powód utracił prawo do dochodzenia roszczeń wynikających z zawartych z pozwanym umów.

Odnosząc się do tych zarzutów należy przyznać racje skarżącemu, iż Sąd Rejonowy poza odwołaniem się stanowiska pełnomocnika powoda w żaden sposób nie wyjaśnił swego poglądu co do istnienia po stronie powoda legitymacji czynnej do występowania z powództwem w niniejszej sprawie, niemniej jednak zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał na dokonanie przez Sąd odwoławczy samodzielnej oceny podniesionego przez pozwanego w tym zakresie zarzutu w płaszczyźnie norm prawa materialnego.

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie powód zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością tzw. umowę faktoringu. Wyjaśnienia wymaga, że przez umowę faktoringu rozumie się umowę, na podstawie której jedna strona (instytucja faktoringowa, faktor) nabywa lub zobowiązuje się nabywać od drugiej strony (przedsiębiorstwa, faktoranta) wierzytelności pieniężne, niewymagalne, krótkoterminowe, z zawieranych przez nią ze swymi klientami w ramach bieżącej działalności gospodarczej umów sprzedaży, zamiany lub umów o świadczenie usług. Często przedmiotem przelewu na faktora są wierzytelności przyszłe faktoranta wobec jego klientów. Znaczenie gospodarcze umowy faktoringu polega na stworzeniu możliwości finansowania bieżącej działalności gospodarczej faktoranta w sytuacji, w której odracza on termin zapłaty za towar dostarczony klientowi lub za wykonaną na rzecz klienta usługę, czyli gdy udziela tzw. kredytu towarowego (vide uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2007 r., IV CSK 160/07). Wyróżnia się przy tym trzy formy faktoringu: tzw. faktoring pełny (bez regresu), faktoring niepełny (z regresem) oraz faktoring mieszany. Przy faktoringu niepełnym dokonanie cesji nie obejmuje przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika wobec faktora. Ta forma faktoringu oznacza de facto zaciągnięcie kredytu krótkoterminowego przez faktoranta.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że - jak wynika z umowy faktoringu nr (...) z dnia 8 maja 2012 r. – powód zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowę faktoringu bez przejęcia ryzyka (tzw. faktoring niepełny). Jak wynika z ,,regulaminu świadczenia usług faktoringowych bez przejęcia ryzyka’’ ( dalej jako regulamin) z postanowieniami umownymi dotyczącymi braku po stronie faktora przejęcia ryzyka niewypłacalności kontrahenta (dłużnika) skorelowane zostało jego uprawnienie do zwrotnego przeniesienia wierzytelności na faktoranta (powoda), które to uprawnienie zostało określone jako tzw. ,,cesja zwrotna”.

W niniejszej sprawie niespornym było, że faktor skorzystał z przysługującego mu prawa zwrotnej cesji wierzytelności tj., przeniesienia jej z powrotem na powoda. Błędny był przy tym pogląd skarżącego, że do owej cesji zwrotnej doszło w dniu 14 października 2013 r. Skarżący wadliwie utożsamia datę zawiadomienia o cesji zwrotnej z datą dokonania tej czynności prawnej. Do takiego rozumowania nie uprawnia w szczególności treść pisma z dnia 14 października 2013 r. które zawiera jedynie informacje o tym, że faktor dokonał cesji zwrotnej, bez wskazania daty dokonania tej czynności prawnej (k. 101).

Podnieść ponadto należy, że pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 6 grudnia 2013 r. wyjaśnił, że przedmiotowa umowa faktoringu został zawarta na czas odroczenia płatności należności przysługujących powodowi wobec pozwanego z tytułu zawartych umów sprzedaży (k. 96 verte). Jak wynika z faktury VAT nr (...) należność z niej wynikająca miała być płatna do dnia 25 czerwca 2013 r. (k. 7), z faktury VAT nr (...) do dnia 4 lipca 2013 r. (k. 10); a z faktury VAT nr (...) do dnia 29 czerwca 2013 r. (k. 14). Zgodnie z użytym w regulaminie pojęciem ,,termin żądania” rozumie się określony w umowie dzień po terminie wymagalności wierzytelności (dacie płatności, wynikającej z faktury) od którego faktor jest uprawniony do skorzystania z prawa do żądania zwrotu. Z umowy faktoringu natomiast wynika, iż strony oznaczyły termin żądania na 30 dni, co przy przyjęciu daty płatności każdej z faktury VAT (a więc odpowiednio 25 czerwca, 29 czerwca i 4 lipca 2013 r.) pozwala na wysunięcie wniosku, iż faktor mógł skorzystać z prawa żądania zwrotu jeszcze przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie tj. przed dniem 9 sierpnia 2013 r.

Reasumując uznać należy, że powodowi przysługiwała legitymacja czynna do wytoczenia powództwa.

Wadliwie jest także stanowisko skarżącego co do tego, że powód utracił prawo do dochodzenia roszczeń wynikających z zawartych z pozwanym umów albowiem pozwany spłacił swoje zobowiązanie wobec cesjonariusza. Jak wynika bowiem z zebranego w sprawie materiału dowodowego należność główna dochodzona pozwem została przez pozwanego zapłacona już po wniesieniu pozwu. Wskazać należy, że pozew został wniesiony w dniu 9 sierpnia 2013 r. (data prezentaty Sądu k. 3). Poszczególne zaś wpłaty miały miejsce odpowiednio w dniu 9 sierpnia, 19 sierpnia, 22 sierpnia i 16 września 2013 r., co znalazło odzwierciedlenie w pismach procesowych powoda z dnia 14.08.2013 r, 22.08.2013 r., 26.08.2013 r. i z dnia 06.12.2013 r., zawierających ograniczenie żądania pozwu. W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, że jedynie przez omyłkę Sąd Rejonowy w części wstępnej uzasadnienia odwołał się do pism procesowych powoda z dnia 14 sierpnia 2013 r. zamiast kolejno wskazanych wyżej.

Mając na uwadze powyższe przyjąć należy, że na dzień wniesienia pozwu powodowi przysługiwała należność w kwocie w nim określonej.

W konsekwencji wykazania przez powoda istnienia swojej legitymacji czynnej nie mogło być mowy o naruszeniu wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego. Marginalnie wskazać zresztą należy, że całkowicie niezrozumiałe było odwołanie się przez skarżącego do naruszenia regulacji art. 500 k.c. jako odnoszącej się do instytucji potrącenia.

Chybione było także powołanie się na normę art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. który odnosi się do braku zdolności sądowej lub procesowej, a więc braku uprawnienia do występowania przed sądem i podejmowania czynności procesowej, nie zaś legitymacji materialnej pojmowanej jako określone normami prawa materialnego uprawnienie konkretnego powoda do dochodzenia sądowej ochrony określonego roszczenia materialnoprawnego przeciwko konkretnemu pozwanemu.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także podstaw do stwierdzenia naruszenia przepisów regulujących zasady rozstrzygania o kosztach procesu. Wskazać należy, że powód już w pozwie wniósł o zasądzenie kosztów procesu. Wbrew przy tym zarzutom apelacji wniosek o przyznanie tych kosztów został następnie ponowiony przez powoda w piśmie z dnia 6 grudnia 2013 r., zawierającym cofnięcie pozwu co do kwoty należności głównej (k. 96 verte).

Wyjaśnienia wymaga, że w przypadku gdy cofnięcie pozwu nastąpiło wskutek dokonania zapłaty przez pozwanego po wytoczeniu powództwa, to pozwany jest obowiązany do zwrotu kosztów procesu powodowi. Stanowisko to należy wywieść z tezy, że zaspokojenie przez pozwanego roszczenia powoda po wytoczeniu pozwu jest równoznaczne z przegraniem przez niego procesu (orzeczenie SN z dnia 21 lipca 1951 r., C 593/51, OSN(C) 1952, nr 2, poz. 49). Jak już zaś wskazano zaspokojenie przez pozwanego roszczenia powoda co do należności głównej miało miejsce już po wniesieniu przez niego pozwu.

Zaakcentowania wymaga, że przy ustaleniu stopnia wygrania sprawy przez każdą ze stron bierze się pod uwagę wartość żądania pierwotnie dochodzonego przez powoda ( tj. wartość przedmiotu sporu) oraz wartość żądania, które zostało ostatecznie uwzględnione przez Sąd bądź też zaspokojone w toku procesu. Wbrew twierdzeniom pozwanego ,,punktem wyjścia” do wyliczenia należnych stronie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, nie może być więc kwota wynikająca ze zmodyfikowanego żądania pozwu. Pozwany zresztą w tym zakresie przejawia niekonsekwencję albowiem w uzasadnieniu apelacji odwołuje się do wartości stanowiącej kwotę wyliczonych przez siebie odsetek ustawowych podczas gdy na pierwszej stronie apelacji sam podaje wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę odpowiadającą pierwotnemu żądaniu pozwu tj. 27.845,40 zł (k. 126).

Na uwzględnienie zasługiwał jedynie – jak wskazano na wstępie rozważań - zarzut dotyczący naruszenia normy art. 321 § 1 k.p.c. Podnieść należy, że kwota w wysokości 3.845,40 zł została przez pozwanego zapłacona w toku procesu - a powód w swym piśmie z dnia 6 grudnia 2013 r. domagał się odsetek ustawowych od tej kwoty do dnia dokonania wpłaty powyższej należności przez pozwanego tj. do dnia 16 września 2013 r. Z tego też względu brak było podstaw do zasądzenia odsetek od tej kwoty po tej dacie - do dnia zapłaty, wobec czego na podstawie art. 386 § 1 i 3 k.p.c. orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie, w oparciu o regulacje art. 385 k.p.c., apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna.