Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, 11 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieście Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W. w składzie:

Przewodniczący SSR Alicja Rudnicka

Protokolant Dominika Gorząd

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu

na rozprawie sprawy

z powództwa O. P. S. w S.

przeciwko M. B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od strony powodowej O. P. S. w S. na rzecz pozwanej M. B. kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powód O. P. S. w S. wniósł powództwo przeciwko M. B. o zapłatę kwoty 1 752,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20.08. 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Na uzasadnienie swego żądania podał, że pozwana w dniu 17.04.2012 r. uległa wypadkowi przy pracy, w związku, z czym przedkładała zwolnienia lekarskie na kolejne okresy, poczynając od 23.04.2012r. Powód podniósł, że kontaktował się z Z. U. S. celem uzyskania informacji, czy istnieje możliwość rozliczenia się między instytucjami z wypłaconych kwot wynagrodzeń. Strona powodowa wskazała, że kierując się dobrem pracownika z uwagi na zaistniałą sytuację oraz faktu braku wiedzy jak długo potrwa absencja chorobowa i kompletowanie dokumentów powypadkowych, pracownikowi wypłacano 100% wynagrodzenia. Podczas rozmowy w czerwcu 2012 informował pozwaną, że otrzymała 100 % wynagrodzenia za okres od 23.04.2012 r. do 20.05.2012 r. Pracownik był w pełni świadomy, że otrzymuje wynagrodzenie w pełnej wysokości. Absencja chorobowa pozwanej trwała do 04.07.2012 r. Po powrocie do pracy pozwana wykazała chęć zwrotu nadpłaconego wynagrodzenia, przy czym poprosiła pracowników księgowości o dokładne wyliczenie kwoty podlegającej zwrotowi. Pozwana jednocześnie poinformowała powoda o tym, że otrzymała świadczenie wypadkowe z ZUS-u. Strony uzgodniły, że nadpłata zostanie potrącona z najbliższej wypłaty miesięcznego wynagrodzenia za pracę. Z związku z rozwiązaniem stosunku pracy kwota ta nie została potrącona. W dniu 13.07.2012 r. powód zwrócił się do ZUS o „uznanie wypłaconego wynagrodzenia”, wniosek ten spotkał się z odmową z uwagi na wypłacenie świadczenia przez ZUS. W dniach 20.08.2012 r. i 12.09.2012 r. powód wezwał pozwaną do zwrotu nadpłaconego wynagrodzenia. Powód podniósł, że w związku z zawiadomieniem pozwanej o nienależnym wypłaconym wynagrodzeniu winna ona liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu.

W dniu 27.05.2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 752, 31 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20.08.2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 497,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W dniu 20.06.2013 r. pozwana wniosła sprzeciw żądając oddalenia powództwa oraz zwrotu kosztów procesu. (przesyłka polecona k. 41)

W uzasadnieniu sprzeciwu podała, że w związku z urazem kręgosłupa jakiego doznała w wyniku wypadku przy pracy przebywała w okresie od dnia 23.04.2012 r. do 04.07.2012 r. na zwolnieniu lekarskim. Po zakończeniu leczenia wróciła do pracy w dniu 05.07.2012 r., a w dniu 13.07.2012 r. rozwiązano z nią stosunek pracy. W wyniku wniesionego odwołania Sąd Rejonowy dla Wrocławia –Śródmieścia wyrokiem z dnia 04.02.2013r. przywrócił ją do pracy na poprzednich warunkach. Pozwana otrzymała za miesiąc kwiecień wynagrodzenie w kwocie 2 126,24 zł w dniu 27.04.2012 r., również za okres od 01.05. do 20.05.2012 r. otrzymała wynagrodzenie wypłacone w dniu 25.05.2012 r. w wysokości 1 502,50 zł. Pozwana wiedziała, że za okresy niezdolności do pracy w związku z wypadkiem winna otrzymać wynagrodzenie w pełnej wysokości. Otrzymując przelewy za kwiecień i maj była przekonana, że wynagrodzenie zostało jej słusznie wypłacone. Pozwana wiedziała, że po okresie 33 dni świadczenie będzie wypłacane z ZUS. Natomiast nie miała wiedzy, że w przypadku wypadku przy pracy zasiłek chorobowy przysługuje od pierwszego dnia niezdolności nawet, jeśli pracownik nie wykorzystał 33 dni wypłaty wynagrodzenia finansowanego przez pracodawcę. Pozwana była przekonana, że powód posługujący się wyspecjalizowanymi służbami wypłacił kwoty wynagrodzeń zasadnie. Pozwana w późniejszym okresie otrzymywała w dniach 31 maja 2012 r., 19 czerwca 2012 r., 27 czerwca 2012 r., 06 lipca 2012 r. przelewy z ZUS. Ponadto w międzyczasie od powoda w dniu 27 czerwca 2012 r. i 27 lipca 2012 r. otrzymała kwoty wynagrodzenia za te miesiące. Powód wypłacił pozwanej kwotę za okres 33 dni niezdolności do pracy, w tym za 5 dni zwolnienia lekarskiego, na którym była przed wypadkiem. Taką też informację powód zamieścił w świadectwie pracy pozwanej. Pozwana po otrzymaniu w dniu 31 maja 2012 r. z ZUS zasiłku nie miała wątpliwości, co do zasadności wynagrodzenia wypłaconego jej przez powoda, ponieważ wiedziała, że do 33 dni wynagrodzenie za okres zwolnienia lekarskiego wypłaca pracodawca. W ocenie pozwanej w zachowaniu powoda brak jest profesjonalizmu, który w istocie nie potrafił rozliczyć należnego świadczenia i próbuje winą obarczyć pozwaną. Pozwana wskazała, że powód sam w pozwie przyznał, że kontaktował się z ZUS-em i otrzymał informację, że po zakończeniu leczenia istnieje możliwość rozliczenia się pomiędzy instytucjami i tzw. „uznania wypłaconego wynagrodzenia” lub rozliczenia się bezpośrednio z pracownikiem. Fakt ten świadczy o tym, iż w chwili dokonania przelewów wiedział, że nie był podmiotem zobowiązanym do spełnienia świadczenia w następstwie, czego nie może żądać jego zwrotu. Pozwana zaprzeczyła, że samo poinformowanie jej w czerwcu o otrzymanym w pełnej wysokości wynagrodzeniu świadczyło, że miała świadomość o nienależnym wynagrodzeniu. Ponadto podniosła, że wypłacone w miesiącu czerwcu wynagrodzenie za kwiecień i maj 2012 r. zostało przeznaczone na bieżące potrzeby w tym na rehabilitację w związku, z czym nie jest już wzbogacona.

Na skutek sprzeciwu nakaz zapłaty utracił swoją moc.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje stanowisko. W uzasadnieniu wskazał, że pozwana wykazała chęć zwrotu nadpłaconego wynagrodzenia, co świadczy o tym, że miała świadomość o niezasadności jego wypłaty. W momencie wypłaty świadczenia powód nie miał świadomości, że przekazuje kwoty nienależne, będąc przekonanym o słuszności swoich działań. Powód wskazał, że nawet, jeśli pozwana nie jest już wzbogacona winna liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu, gdyż miała świadomość o nadpłaceniu wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Pozwana M. B. była zatrudniona u powoda w O. P. S. w S. od dnia 02.05.1998 r. do 13.01.2014 r. na stanowisku starszego pracownika socjalnego.

Dowód: umowa o pracę k. 11

zeznania stron – k.88 płyta CD

Wynagrodzenie pozwanej w ostatnim okresie wynosiło 3 100 zł brutto miesięcznie. Wynagrodzenia były wypłacane do dnia 27 danego miesiąca.

Dowód: zeznania świadków J. B.,

A. Z. C.k. 87 (płyta CD).

W okresie od dnia 19.03.2012 r. do dnia 23.03.2012 r. pozwana przebywała na zwolnieniu lekarskim.

W dniu 17.04.2012 r. pozwana w czasie wykonywania obowiązków pracowniczych uległa wypadkowi samochodowemu uczestnicząc w kolizji jako pasażerka. W następstwie wypadku pozwana była niezdolna do pracy w okresie od dnia 23.04.2012 r. do dnia 04.07.2012 r.

Powód w dniu 27.04.2012r. sporządził protokół powypadkowy w którym uznał zdarzenie za wypadek przy pracy.

Dowód: zeznania pozwanej M. B. k. 75 i 88 (płyta CD)

Protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy Nr 001/2012r. k.36

zeznania Dyrektor A. P. słuchanej z ramienia strony pozwanej

k.88 (płyta CD)

Protokół powypadkowy wraz z dokumentacją medyczną pozwanej pracodawca przekazał Z. U. S. celem wydania decyzji, w zakresie uznania albo odmowy uznania zdarzenia za wypadek przy pracy. Organ rentowy uznał zdarzenie za wypadek przy pracy.

Dowód: Protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy

Nr 001/2012r. k.36- 37

zeznania świadków J. B.,

A. Z. C. k. 87 (płyta CD).

W dniu naliczania wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2012 r. powód miał wiedzę, że organ rentowy ma termin 30 dniowy na wydanie decyzji w przedmiocie wypadku przy pracy oraz, że w razie uznania zdarzenia z wypadek przy pracy świadczenie w całości od samego początku wypłaca Z. U. S.. Pracownik księgowości odpowiedzialny za naliczanie wynagrodzenia u strony powodowej przed wypłatą dokonaną na rzecz pozwanej zwrócił się telefonicznie do Z. U. S. o uzyskanie porady i informacji o sposobach rozliczenia nadpłaconych przez płatnika składek kwot przez możliwość ich rozliczenia z Z. U. S. albo z samym pracownikiem. Po uzyskaniu informacji w dniu 27 04.2014r. powód wypłacił pozwanej wynagrodzenie w pełnej wysokości za miesiąc kwiecień 2012 r. przelewając na jej konto bankowe kwotę 2 126, 24 zł. Następnie 25.02.2012r. wypłacono pozwanej kwotę 1 502, 50 zł tytułem wynagrodzenia za 20 dni miesiąca maja 2012 r. łącznie za 28 dni nieobecności w pracy. Powód dokonując wypłat chciał zapewnić pozwanej otrzymywanie środków finansowych do momentu wypłaty zasiłku chorobowego płatnego z ZUS.

Dowód: zeznania świadków J. B.,

A. Z. C. k. 78 (płyta CD) ,

wydruk płac k. 15-16.

historia operacji na rachunku pozwanej k. 39

Pozwana pozostając w przekonaniu o prawidłowej decyzji pracodawcy w zakresie wypłaty wynagrodzeń za kwiecień, maj 2012r. przeznaczyła je na pokrycie kosztów związanych z rehabilitacją, zbiegami leczniczymi i ćwiczeniami usprawniającymi, które okazały się potrzebne, celem leczenia urazu po wypadku drogowym z dnia 17.04.2012r.

Dowód: zeznania pozwanej – k. 75, 88 (płyta CD)

częściowo zeznania Dyrektor A. P. słuchanej z ramienia strony pozwanej

k.88 (płyta CD)

W dniu 31.05.2012 r. powódka otrzymała kwotę 586,11 zł od Z. U. S.. W dniach 19.06.2012 r. i 27.06.2012 r. Z. U. S. dokonał na rzecz pozwanej wypłaty kwot: 746,14zł i 2 198,53zł tytułem świadczenia ZUS. W dniu 27.06.2012 r. pozwana otrzymała od powoda kwotę 350,00 zł tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2012r.

Dowód: wyciąg z rachunku bankowego k. 40,

wydruk list płac k. 15-16.

Pod koniec czerwca 2012r. pozwana przyszła na rozmowę do pani dyrektor, podczas której podpisała listy płac za kwiecień i maj 2012 r. W tym dniu poinformowano pozwaną, że pracodawca nadpłacił kwotę odpowiadającą wynagrodzeniu za 28 dni bez sprecyzowania jej wysokości. Jednocześnie poinformowano pozwaną, że będzie zachodziła konieczność przeprowadzenia rozliczenia tych kwot z ZUS albo z pozwaną.

Dowód: zeznania świadków J. B.,

A. Z. C. – k. 78 (płyta CD).

W lipcu 2012r. pozwana udała się do działu księgowości w celu ustalenia wysokości kwoty podlegającej zwrotowi i prosiła o jej wyliczenie. Pozwana wraz z pracownicami działu księgowości ustnie ustaliły, że kwota ta zostanie potrącona z wynagrodzenia za lipiec 2012 r.

Dowód: zeznania świadków J. B.,

A. Z. C.,

wyjaśnienia pozwanej M. B. k. – k. 78 (płyta CD).

Pracownik księgowości powoda nie wpisał w przesłanym do ZUS-u druku Z3 w punkcie 6 okresu zwolnień lekarskich pozwanej od 23.04.2012 r. do dnia 20.05. 2012 r. Po wezwaniu do złożenia całej dokumentacji przekazano ZUS wszystkie zwolnienia lekarskie pozwanej w tym za w/w okres.

Dowód: zeznania świadka A. Z. C. k. 78 (płyta CD).

okoliczność bezsporna

Oświadczeniem z dnia 13.07.2012 r. powód rozwiązał z pozwaną stosunek pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia. Powód przedstawił pozwanej do podpisu pismo zawierające oświadczenie o wyrażeniu zgody na potrącenie kwot wypłaconych w kwietniu i maju 2012 r., na co pozwana nie wyraziła zgody.

W dniu 13.07.2012 r. powód wystawił świadectwo pracy, w którym wskazał, że za okres od dnia 23.04.2012 r. do 20.05.2012 r. wypłacił pozwanej wynagrodzenie z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Natomiast za okres od dnia 21.05.2012 r. do dnia 04.07.2012 r. otrzymała zasiłek chorobowy. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieście we Wrocławiu z dnia 04.02.2013r. powódka została przywrócona do pracy u powoda na dotychczasowych zasadach.

Dowód: oświadczenie powoda k. 34,

świadectwo pracy z dnia 13.07.2012r. k. 34 verte – 35,

wyrok z dnia 04.02.2013r. k. 38.

Pismem z dnia 13.07.2012 r. powód zwrócił się do ZUS o uznanie wynagrodzenia wypłaconego pozwanej za okres od 23.04.2012 r. do 20.05.2012 r. W odpowiedzi powyższe pismo w dniu 17.08.2012 r Z. U. S. poinformował o braku podstaw do uznania wynagrodzenia wypłaconego pozwanej za wskazany okres.

Z. U. S. podał, że w dniu 27.06.2012 r. wypłacił M. B. zasiłek choroby z ubezpieczenia wypadkowego.

Dowód: pismo powoda do ZUS z dnia13.07.12 r. k. 17,

pismo ZUS do powoda z dnia 14.08.2012 r. k. 18,

pismo ZUS do pozwanej z dnia 21.01.2014 r. k. 61.

Pismem z dnia 20.08.2012 r. powód wezwał pozwaną do zwrotu nienależnie nadpłaconego wynagrodzenia za okres 28 dni od dnia 23.04. 2012 r. do dnia 20.05.2012 r. w wysokości 1 752, 31 zł w związku z otrzymaniem przez pozwaną świadczenia za powyższy okres z Z. U. S.. Pismem z dnia 12.09.2012 r. oraz z dnia 09.04. 2012 r. powód ponowienie wezwał pozwaną do zwrotu świadczenia.

Dowód: wezwania do zapłaty k. 19-21,

książka nadawcza k. 22,

Zatrudnienie pozwanej ustało z dniem 13.01.2014r. na mocy porozumienia stron.

okoliczność bezsporna

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Na wstępie należy wskazać, że podstawą żądania powoda był art. 410 k.c. w związku z art. 405 k.c., który poprzez art. 300 k.p. ma odpowiednie zastosowanie do stosunków między pracownikiem, a pracodawcą.

Z nienależnym świadczeniem mamy do czynienia wówczas, gdy podmiot, który spełnił świadczenie nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby wobec, której świadczył, albo gdy podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Jednocześnie należy wskazać, że w art. 411 k.c. ustawodawca wymienia sytuacje, w których mimo spełnienia ogólnych przesłanek zwrotu nienależnego świadczenia z art. 410 § 2 k.c. wyłączone jest roszczenie o dokonanie tego zwrotu. Dotyczy to czterech, enumeratywnie wyliczonych przypadków. Mianowicie jeżeli spełniający świadczenie wiedział, iż nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej; jeżeli spełnienie świadczenia czyni zadość zasadom współżycia społecznego; jeżeli zostało ono spełnione w celu zadośćuczynienia przedawnionemu roszczeniu; jeżeli świadczenie zostało spełnione, zanim wierzytelność stała się wymagalna.

Należy zauważyć, że pracodawca jest zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia za okres niezdolności do pracy pracownika wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną trwającą łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80 % wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu. W razie wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia; poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów - w okresie wskazanym w pkt 1 - pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia, (art. 92 § 1 k.p.).

Zatem wypadek przy pracy nie mieści się w zakresie świadczeń wypłacanych przez pracodawcę ujętych w kodeksie pracy. Z kolei zgodnie z art. 8 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje niezależnie od okresu podlegania ubezpieczeniu. Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje od pierwszego dnia niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, z zastrzeżeniem, że nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, za które ubezpieczony na podstawie odrębnych przepisów zachowuje prawo do wynagrodzenia, uposażenia, stypendium lub innego świadczenia przysługującego za czas niezdolności do pracy. Tak, więc przedmiotowe świadczenie jest wypłacane przez Z. U. S. za cały okres niezdolności do pracy związany z wypadkiem przy pracy od jej pierwszego dnia.

Bezspornym jest, że w wyniku zdarzenia z dnia 17.04.2012 r. pozwana uległa wypadkowi przy pracy. Zatem była uprawniona do otrzymywania od początku niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy zasiłku chorobowego w wysokości 100 % wynagrodzenia wypłacanego przez Z. U. S., przy czym nie przysługiwało jej wynagrodzenie za pracę.

Na podstawie analizy materiału dowodowego w szczególności zeznań świadków J. B., A. Z. C. Sąd doszedł do przekonania, że powód dokonując przelewu na rzecz pozwanej kwot wynagrodzenia wiedział, że podmiotem zobowiązanym do wypłaty świadczeń z tytułu wypadku przy pracy jest Z. U. S.. Powyższe znajduje dodatkowe odzwierciedlenie w zachowaniu powoda, a dokładnie pracowników zajmujących się płacami. Mianowicie powód przed naliczeniem płacy za miesiąc kwiecień 2012 r. zwrócił się do ZUS o udzielenie porady i uzyskanie informacji dotyczących sposobu przeprowadzenia rozliczeń w sytuacji, w której to pracodawca dokona wypłaty świadczenia, które winien wypłacić organ rentowy. Zeznania powyższych świadków wskazały, że powód już w chwili wypłaty wynagrodzenia wiedział, że dokonanie wypłaty przed decyzją ZUS jest przedwczesne. Co więcej, że będzie zachodziła konieczność dokonania późniejszych rozliczeń w zakresie wypłaconych kwot z organem rentowym albo z samą pozwaną. Zeznania świadków J. B., A. Z. C. wskazują, że powód chciał zapewnić środki finansowe pozwanej z uwagi na długi czas oczekiwania na decyzję organu rentowego i posiadał wiedzę jaki podmiot jest uprawniony do wypłaty świadczeń w przypadku wypadku przy pracy. A co za tym idzie nie występowało tutaj błędne przekonanie powoda, o tym, kto jest zobowiązany do zapłaty świadczenia z tytułu wypadku przy pracy. Nie można przyjąć, że powód działał pod wypływem błędu, czy braku świadomości o tym, że zdarzenie z dnia 17 kwietnia 2012 r. jest wypadkiem przy pracy, gdyż powód znał treść protokołu powypadkowego stanowiącego podstawę do wydania decyzji ZUS i znał procedury w zakresie przyznawania świadczenia z tytułu wypadku przy pracy. Zachowanie powoda prowadzi do wniosku, że powód samodzielnie podjął decyzję o wypłacie świadczenia przed podjęciem decyzji przez organ rentowy, tym samym nie można w tej sytuacji mówić o mylnym postrzeganiu stanu faktycznego przez powoda. Inaczej mówiąc powód podejmując decyzję o wypłacie wynagrodzenia pozwanej mimo braku rozstrzygnięcia sprawy przez organ właściwy ZUS miał świadomość, że dokonuje tego przedwcześnie, gdyż wiedział o możliwości późniejszego rozliczenia z organem. Dodatkowo o świadomości, powoda, iż w chwili wypłaty nie był podmiotem uprawnionym do wypłaty wskazuje działanie polegające na nie wpisaniu w druku Z3 przekazanym do ZUS w punkcie 6 okresu zwolnień pozwanej od 23.04.2012 r. do dnia 20.05.2012 r. co potwierdziły zeznania świadka A. Z. C.. Należy wskazać, że powyższe ma na celu przekazanie właściwych danych do ZUS i od niego uzależniona jest wypłata świadczeń z ZUS, zatem „ukrycie” okresu zwolnienia lekarskiego prowadziło do nie wypłacenia przez ZUS świadczenia za powyższy okres. Podkreślić należy, że takie działanie było niewłaściwe i dopiero po zweryfikowaniu przez ZUS po wezwaniu powoda do złożenia wszystkich dokumentów i tak dokonano wypłaty świadczeń za cały okres niezdolności do pracy z powodu wypadku przy pracy. Tym samym nietrafne w ocenie Sądu jest posługiwanie się przez powoda argumentacją usprawiedliwiającą jego działanie brakiem wiedzy, co do tego, czy zdarzenie jakiemu uległa pozwana zostało uznane przez organ rentowy za wypadek przy pracy, gdyż powód jako pracodawca znał procedury postępowania przed ZUS.

Zważywszy na powyższe należy przyjąć, że powód mimo świadomości o nienależności świadczenia na rzecz pozwanej spełnił je. Na marginesie dodać wypada, że powód może żądać zwrotu nienależnego świadczenia, gdy spełnił świadczenie w przekonaniu, że nie jest uprawniony, jednocześnie zastrzegając sobie jego zwrot. Przy czym, zastrzeżenie zwrotu może być dokonane w formie jednostronnego oświadczenia woli i może być uczynione nawet wbrew woli przyjmującego świadczenie. Wyrażone może być w dowolny sposób, jednak musi dotrzeć do przyjmującego świadczenie najpóźniej w chwili spełnienia świadczenia. Zastrzeżenie zwrotu uczynić można tylko w sytuacji braku zobowiązania, a nie na wypadek zajścia jakiegoś innego zdarzenia. Spełniający świadczenie musi, więc dać wyraz swoim wątpliwościom, co do istnienia zobowiązania i oświadczyć, że płaci, lecz gdy będzie mógł udowodnić, iż zobowiązanie nie istnieje, będzie żądał zwrotu. Nie budzi wątpliwości w ocenie Sadu, że powód dokonując wypłaty świadczenia na rzecz pozwanej przez dokonanie przelewu nie uczynił żadnych zastrzeżeń. Działanie mające charakter złożenia zastrzeżenia zwrotu dokonał dopiero w końcu czerwca 2012 r. kiedy powód przeprowadził z pozwaną rozmowę podczas której poinformował, że będzie konieczne rozliczenie albo z ZUS albo z pozwaną, jednak niewątpliwie jako spóźnione zastrzeżenie nie mogło zostać uznane za skuteczne.

W tym miejscu zasadnym jest odniesienie się do zarzutów powoda, że pozwana winna liczyć się z obowiązkiem zwrotu świadczenia. Zauważyć należy o zakresie zwrotu decyduje powinność przewidywania obowiązku zwrotu, a nie jak w sytuacji określonej w art. 408 k.c. - stan wiedzy wzbogaconego. "Powinność" oznacza zarówno sytuację, w której zobowiązany do zwrotu wiedział, że korzyść mu się nie należy, jak również sytuację, gdy co prawda był subiektywnie przekonany, iż korzyść mu się należy, lecz na podstawie okoliczności sprawy obiektywnie powinien się liczyć z możliwością obowiązku zwrotu (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2010 r., II PK 246/09). Co więcej Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 stycznia 2007 r., II PK 138/06 wskazał, że pracownik ma prawo uważać, że świadczenie wypłacane przez pracodawcę posługującego się wyspecjalizowanymi służbami jest spełniane zasadnie i zgodnie z prawem, a więc nie musi liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu (art. 409 KC)". W ocenie Sądu Najwyższego obowiązek zwrotu korzyści przez pracownika mógłby powstać tylko wtedy, gdyby można mu było przypisać złą wiarę, której to ciężar dowodu w tej kwestii spoczywa na pracodawcy. Powód w żaden sposób nie wykazał, że pozwana miała świadomość o tym, że powinna liczyć się ze zwrotem świadczenia. Faktem jest, że po rozmowie z pracownikiem ZUS poinformowano pozwaną w czerwcu 2012r. o tym, że kwoty wypłacone tytułem wynagrodzenia w miesiącu kwietniu i maju 2012r. w równowartości odpowiadającej 28 dniom będą musiały zostać rozliczone albo przez uznanie ich przez ZUS albo przez rozliczenie z pozwaną jednak nie wskazał dokładnie, że to właśnie pozwana konkretnie będzie zobowiązana do zwrotu. Zatem po stronie pozwanej nie istniało subiektywne przekonanie, że będzie zachodziła konieczność zwrotu.

Odnosząc się do zarzutów, że pozwana wyraziła zgodę na potrącenie należy wskazać, że uczyniła to w formie ustnej a do dokonania potrąceń kwot konieczna jest zgodna wyrażona na piśmie (art. 91 § 1 k.p.). Ponadto pozwana skutecznie odwołała swoje oświadczenie odmawiając potrącenia przez podpisanie pisemnej zgody na jego dokonanie, a nawet gdyby tego nie uczyniła działanie pracodawcy oparte na ustnej zgodnie byłoby bezprawne.

Na uwagę zasługuje fakt, że powód dopiero w dniu 13.07.2012 r. poinformował Z. U. S. o wypłacie na rzecz pozwanej świadczenia za okres od 23.04. do 20.05.2012 r. i zażądał jednocześnie uznania powyższej kwoty przez organ w celu dokonania wzajemnego rozliczenia, które z uwagi na wypłacenie już tego świadczenia przez ZUS spotkało się z odmową. Niewątpliwie w ocenie Sądu powód dopuszczając się opóźnienia w przekazywaniu informacji organowi rentowemu sam naraził się na negatywne w stosunku do siebie konsekwencje, gdyż już w tym okresie ZUS wypłacił świadczenie pozwanej.

Ubocznie należy zauważyć, że powód nie ma zamkniętej drogi w zakresie żądania rozliczenia z ZUS i może domagać się wydania decyzji i podjęcia dalszych działań w celu weryfikacji jej poprawności.

Sąd dokonując ustaleń faktycznych oparł się na zeznaniach świadków J. B., A. Z. C. oraz stron, które są spójne, wzajemnie się uzupełniają oraz znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci wydruków listy płac, potwierdzeń przelewów, korespondencji z Z. U. S..

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że żądanie zwrotu świadczenia od pozwanej jest wyłączone przez wystąpienie negatywnej przesłanki z art. 411 ust. 1 k.c. tj. jeżeli spełniający świadczenie wiedział, iż nie był do świadczenia zobowiązany, a co za tym idzie powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

` O kosztach Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c nakładającym na stronę przegrywającą obowiązek zwrotu kosztów procesu stronie, która wygrała. Na przedmiotowe koszty poniesione przez pozwaną złożyły się koszty zastępstwa prawnego ustalone w wysokości 450,00 zł na podstawie § 12 ust.1 pkt 2 w zw. z § 6 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.