Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 22-05-2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IX Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Piotr Łuczak

Protokolant:Mirosław Jabłoński

po rozpoznaniu w dniu 22-05-2014 r. we W.

sprawy z powództwa I. W. (1)

przeciwko I. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej I. S. na rzecz powoda I. W. (1) kwotę 10.160,13 zł (dziesięć tysięcy sto sześćdziesiąt zł trzynaście groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 21 marca 2013r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 537,27 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt IX C 1121/12

UZASADNIENIE

I. W. (1) w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniósł o zasądzenie od I. S. kwoty 16.490,91 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lutego 2012 r. oraz kosztami postępowania.

Podniósł, że w dniu 17 września 2011 r. strony zawarły ustną umowę o dzieło, na podstawie której powód zobowiązał się do montażu podłóg drewnianych z własnych materiałów, a pozwana do zapłaty umówionego wynagrodzenia w wysokości 41.690,91 zł. Powód wykonał swoje świadczenie w okresie od września 2011 r. do lutego 2012 r. Pozwana natomiast regulowała umówione wynagrodzenie etapami, za każdym razem otrzymując fakturę częściową. Z każdej faktury wynikała łączna wartość działa i kwota pozostała do zapłaty, a pozwana nigdy nie kwestionowała jej treści. Początkowo pozwana regulowała swoje zobowiązania gotówką, nie zrealizowała natomiast ostatniej faktury przelewowej. Pozwana po wykonaniu świadczenia przez powoda zaczęła go unikać. Ostatnia część wynagrodzenia powoda w kwocie 16.490,91 zł płatna była w terminie do dnia 8 lutego 2012 r.

Nakazem zapłaty z dnia 10 września 2012r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w postępowaniu upominawczym prowadzonym pod sygn. akt VI Nc-e 113674/12 uwzględnił powództwo w całości (k. 8).

Pozwana I. S. zaskarżyła powyższy nakaz zapłaty w całości, wnosząc w sprzeciwie o oddalenie powództwa w całości (k. 11).

Postanowieniem z dnia 9 października 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy powyższego nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do tut. Sądu (k. 15).

Powód wezwany do uzupełnienia pozwu na podstawie art 505(37) 1 kpc., w brzmieniu ówcześnie obowiązującym, podtrzymał żądanie, wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 16.491 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lutego 2012 r. oraz kosztami postępowania.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 2417 zł.

Pozwana zaprzeczyła, aby powód wykonał zobowiązanie wynikające z łączącej strony umowy. Podniosła, że nie dokonał on montażu podłóg drewnianych objętych umową we W. i w G., a wskazanych w fakturach VAT dołączonych do pozwu. Strony ustaliły, że wynagrodzenie będzie przysługiwało powodowi po wykonaniu montażu we W. i w G.. Z uwagi na niewykonanie przez powoda przedmiotu umowy, objętego zamówieniem z dnia 17 września 2011 r. pozwana nie dokonała zapłaty wynagrodzenia objętego umową. Częściowa zapłata wynikała z jej przekonania że powód zrealizuje usługę. Wobec niewykonania przez powoda świadczenia, pozwana była zmuszona do zakupu materiałów do montażu podłóg drewnianych (m.in. kleju) oraz wykonania montażu we własnym zakresie we W.. W (...) usługa pozwanej została ograniczona do dostarczenia J. J. kleju.

Pozwana zarzuciła w świetle powyższych twierdzeń, że wobec niewykonania zobowiązania przez powoda, żądanie zapłaty wynagrodzenia nie jest uzasadnione.

W piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2013 r. (data nadania) powód przyznał, że strony łączyła umowa o montaż podłóg, który nie został wykonany. Zarzucił jednak, że umowa nie została wykonana w zakresie montażu podłóg (a jedynie w zakresie sprzedaży materiału), z winy pozwanej. Podniósł, że twierdząc w pozwie, iż wykonał umowę, posłużył się skrótem myślowym, a jego intencją było wskazanie, że wyrażał on gotowość i chęć wykonania montażu podłóg, jednak z przyczyn leżących po stronie pozwanej nie doszło ani do wyznaczenia terminu, ani nawet do określenia miejsca montażu. Powód podniósł, że podjął ponadprzeciętne starania w celu ustalenia z pozwanym terminu i miejsca instalacji, wykonując od października 2011 r. do lutego 2012r. około dwustu połączeń do pozwanego. Z przyczyn leżących po stronie pozwanego nie doszło jednak do ustalenia czasu i miejsca montażu. Powód twierdził zatem, że należy mu się wynagrodzenie z umowy o dzieło w pełnej wysokości.

Ponadto, powód podniósł, że w celu wykonania umowy zakupił podłogi u szwedzkiego dostawcy. Poniósł w związku z tym koszty wynoszące 73.167,60 SEK, koszt transportu w kwocie 300 zł. Doliczając marżę stosowaną przez powoda (3%) oraz uwzględniając kurs korony szwedzkiej w październiku 2011 r., wykonał umowę w zakresie uzasadniającym wynagrodzenie co najmniej w wysokości 37.990,01 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. W. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą IW C. I. W. (1). Przedmiotem tej działalności jest produkcja mebli biurowych i sklepowych. W ramach prowadzonej działalności świadczy on również usługi sprzedaży i montażu podłóg.

( dowód: wydruk z (...) powoda, k. 24)

I. S. do dnia 2 sierpnia 2012 r. zarejestrowana była w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, pod firmą (...) – K. Ekskluzywne Podłogi Drewniane”. Faktycznie prowadzeniem tej działalności zajmował się mąż pozwanej M. S..

( dowody: wydruk z (...) pozwanej, k. 25, zeznania świadka M. S., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 29 maja 2013r., przesłuchanie I. S., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 22 maja 2014r.)

Powód i pozwana współpracowali od około 2009 r. Mąż pozwanej zamawiał u powoda podłogi wraz z montażem drogą elektroniczną oraz telefonicznie. Zdarzało się, że w pierwszej kolejności zamawiane były konkretne podłogi, a dopiero po ich zamówieniu przez pozwanego u zagranicznych producentów i dostawie do kraju, strony uzgadniały telefonicznie lub mailowo szczegóły co do miejsca i terminu montażu podłóg u klientów pozwanej.

( dowody: - zeznania świadka I. W. (2) i przesłuchanie I. W. (1) w charakterze strony przez Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w trybie pomocy sądowej, sygn. akt I Cps 140/13, k. 132-134)

We wrześniu 2011 r. mąż pozwanej złożył u powoda drogą elektroniczną zamówienie na dostawę i montaż podłóg: N Black 108,8 m ², Tarascon 18,76 m ², wraz z listwami oraz Boston 26,6 m ². Podłogi Black i Tarason miały być zamontowane u J. J., przy ul. (...), (...)-(...) K.(G.). W zamówieniu podano również telefon kontaktowy do osoby, u której miały zostać zamontowane podłogi. Podłogi Boston miały być wysłane do W., na adres firmy prowadzonej przez pozwaną

Wartość zamówienia brutto wynosiła 41.690,91 zł. Tytułem płatności za wystawiane przez powoda faktury częściowe pozwana uiściła kwotę 25.200 zł.

( dowody: zamówienie od klienta, k. 26, wydruk zamówienia internetowego, k. 21, faktury VAT, k. 28-33, potwierdzenia przelewów, k. 36-41, przesłuchanie I. W. (1) w charakterze strony przez Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w trybie pomocy sądowej, sygn. akt I Cps 140/13, k. 133-134)

W dniu 17 września 2009 r. powód wystawił dokument - „Zamówienie od klienta” (...). Jako klient została w tym dokumencie wskazana, a zamówienie obejmowało podłogi Black, Tarascon i Boston. Koszt transportu powód określił w tym dokumencie na kwotę 300 zł. Dokument zamówienia nie został odebrany przez pozwaną.

( dowód: zamówienie od klienta z dnia 17.09.2011r., k. 26)

Powód zamówił u producenta w Szwecji podłogi zgodnie z zamówieniem złożonym przez męża pozwanej, a mianowicie: panele N Black, Tarascon i Boston. Łącznie koszt tego zamówienia wyniósł 73.167,60 SEK. Faktura za zamówienie była płatna w dniu 14 i 19 października 2011r. Podłogi Boston zostały zamówione już w lipcu 2011 r.

( dowód: faktury wraz z tłumaczeniami, k. 59-60, 79-80)

Powód stosuje 3% marży na towary zamówione u producentów.

(okoliczność bezsporna)

Powód dostarczył podłogi zgodnie z zamówieniem, wysyłając je do G. i do W..

( dowody: dokumenty przewozowe, k. 34-35)

Podłogi nie zostały zamontowane u klientów.

(okoliczność bezsporna)

Mąż pozwanej zlecił montaż podłóg u klienta we W. innej firmie, a wykonanie umowy z klientem w G. ograniczyło się do dosłania kleju, a podłogi klient zamontował we własnym zakresie.

( dowód: przesłuchanie M. S., protokół elektroniczny rozprawy w dniu 29 maja 2013r.)

W dniu 6 lutego 2012 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT (...) do zamówienia z dnia 19 września 2012 r. na kwotę 16.490,91 zł, z terminem zapłaty do dnia 8 lutego 2012r.

( dowód: faktura (...), k. 33)

Średni kurs korony szwedzkiej wynosił w dniu 14 października 2011 r. 0,4692 zł, a w dniu 19 października 2011 r. - 04739 zł,

(Archiwum kursów średnich NBP – Tabela A)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powód domagał się w niniejszej sprawie zapłaty za wykonanie zamówienia złożonego przez męża pozwanej w jej imieniu i na jej rzecz w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Zamówienie to obejmowało montaż podłóg we W. i w G., przy czym materiał do montażu podłóg określonych w zamówieniu miał być dostarczony przez powoda. Zdaniem Sądu, z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że strony łączyła w tym zakresie umowa o dzieło, skoro rezultatem tej umowy miało być zamontowanie podłóg, a więc osiągnięcie określonego, zindywidualizowanego rezultatu w postaci materialnej.

Zgodnie z art. 627 k.c., przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Zdaniem Sądu, nie były słuszne twierdzenia pełnomocnika pozwanej, który na rozprawie w dniu 22 maja 2014r. podnosił, że kwota, jakiej powód domaga się w niniejszej sprawie została ustalona jednostronnie przez wykonawcę w dokumencie niepodpisanym (wydruk faktury), a sama faktura nie została odebrana, ani zaakceptowana przez pozwaną.

Sąd zważył, że elementami przedmiotowo istotnymi umowy o dzieło są określenie dzieła, do którego wykonania zobowiązany jest przyjmujący zamówienie, a także, z uwzględnieniem regulacji art 628 w zw. z art 627 k.c., wynagrodzenia, do którego zapłaty zobowiązany jest zamawiający. Należy zgodzić się ze stanowiskiem SN wyrażonym w wyroku z 27 lutego 2004 r. (V CK 307/03, niepubl.), zgodnie z którym błędem jest zapatrywanie, że wysokość wynagrodzenia w umowie o dzieło należy do cech przedmiotowo istotnych umowy o dzieło, a brak określenia tego składnika umowy stanowi okoliczność wykluczającą zawarcie takiej umowy. Wykładnia taka narusza przepis art. 628 k.c., którego treść uzupełnia przepis art 627 k.c., określający umowę o dzieło jako odpłatną (tak też, m.in. K. Kołakowski (w:) G. Bieniek, Komentarz, t. II, 2006, s. 166). Wysokość wynagrodzenia za wykonanie dzieła (pomijając sytuację gdy strony określą to wprost w umowie) można zatem określić po pierwsze przez wskazanie podstaw do jego ustalenia. Jeżeli zaś strony nie określiły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie. Takim uzasadnionym nakładem przyjmującego zamówienie może być również zakup materiałów do wykonania dzieła, które stanowiło większą część wynagrodzenia, którego powód domagał się w niniejszej sprawie.

Spór jaki stał się przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu, sprowadzał się w istocie do kwestii, czy powodowi należy się wynagrodzenie za wykonanie całości zamówionego dzieła, skoro ostatecznie do wykonania umowy w całości nie doszło.

Zgodnie z art. 639 k.c., zamawiający nie może odmówić zapłaty wynagrodzenia mimo niewykonania dzieła, jeżeli przyjmujący zamówienie był gotów je wykonać, lecz doznał przeszkody z przyczyn dotyczących zamawiającego. Jednakże w wypadku takim zamawiający może odliczyć to, co przyjmujący zamówienie oszczędził z powodu niewykonania dzieła.

Zgodnie ze stanowiskiem SN wyrażonym w wyroku z 20 marca 2002 r. (V CKN 945/00, LEX nr 54486) dla zastosowania przepisu art. 639 k.c. podstawowe znaczenie ma ustalenie, że niewykonanie dzieła (mimo gotowości wykonania po stronie przyjmującego zamówienie) nastąpiło "z przyczyn dotyczących zamawiającego". Przyczynami dotyczącymi zamawiającego są wszelkie przyczyny faktyczne i prawne, zawinione oraz niezawinione, które leżą po jego stronie (zob. wyrok SN z 15 listopada 1990 r., II CR 184/90, Pr. Gosp. 1993, nr 5, s. 20; wyrok SN z 14 stycznia 2004 r., I CK 93/03, LEX nr 175941; a także Z. Radwański, J. Panowicz-Lipska, Zobowiązania, 2008, s. 173). Wskazane przyczyny mogą być także skutkiem niewspółdziałania przy wykonywaniu dzieła (zob. K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2006, s. 1055-1056).

Należy dodać, że obowiązek wykazania okoliczności w powyższym zakresie spoczywał w rozpoznawanej sprawie na powodzie (art 6 k.c., art 232 k.p.c.).

Powód twierdził, że pozwana jest zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia za zamówione dzieło w pełnej wysokości, ponieważ do jego niewykonania przez powoda doszło na skutek braku współdziałania zamawiającego. Powód twierdził, że nie mógł wykonać montażu podłóg, zamówionego przez pozwaną, ponieważ zamawiający nie wskazał mu danych dotyczących terminu i miejsca montażu.

Zdaniem Sądu, wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego nie potwierdziły tych twierdzeń.

Po pierwsze Sąd miał na uwadze to, że stanowisko powoda do co podstaw faktycznych żądania, nie było w niniejszej sprawie konsekwentne. Zarówno w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, jak i po uzupełnieniu braków pozwu zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 505 ³⁷ par. 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 lipca 2013 r., zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 10 maja 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 654), powód twierdził, że domaga się zapłaty wynagrodzenia za dzieło zamówione przez pozwaną, które powód wykonał w całości. Dopiero na skutek zaprzeczenia przez pozwaną tej okoliczności w odpowiedzi na pozew i jej twierdzenia, że montaż podłóg nie został w ogóle wykonany, powód podniósł, że istotnie nie wykonał dzieła w całości, ale nastąpiło to z wyłącznie z przyczyny leżącej po stronie zamawiającego (wspomniany wyżej brak informacji co do terminu i miejsca montażu). Zdaniem Sądu nie jest przekonujący argument powoda, że twierdzenie o wykonaniu umowy, stanowiące element podstawy faktycznej żądania wskazanej w pozwie, było w istocie skrótem myślowym. W ocenie Sądu nawet jeśli tak było, to jest to skrót myślowy zbyt daleko idący, a powód musi ponosić z tego względu negatywne skutki procesowe, zwłaszcza jeśli był reprezentowany w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika. Należało mieć w tym kontekście na uwadze także to, że z art. 207 par. 6 k.p.c., obowiązującego już w dacie wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, wynika obowiązek stron obejmujący koncentrowanie materiału faktycznego, twierdzeń, zarzutów i wniosków dowodowych na ich poparcie, w odniesieniu do powoda już w pozwie. Na stronach ciąży zatem obowiązek procesowy podania w pierwszych pismach złożonych przez nich w sprawie (powód w pozwie, pozwany w odpowiedzi na pozew), wszystkich twierdzeń składających się na podstawę faktyczną sporu. Jeśli zatem powód wywodzi swoje roszczenie o zapłatę całości wynagrodzenia, pomimo jego niewykonania, z braku współdziałania pozwanej, to okoliczność tę powinien wskazać już w pozwie. Kończąc tę kwestię natury ogólnej wskazać należy, że wspomniany na wstępie brak konsekwencji powoda, nie mógł zostać pominięty w ramach oceny zeznań świadka I. W. (2) i zeznań samego powoda przesłuchiwanego w charakterze strony. Zgodnie bowiem z art 233 par. 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jak podkreśla się w orzecznictwie, rozważenie zebranego materiału powinno następować z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i wszystkich okoliczności mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności - por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5-6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267).

Po drugie zaś, Sąd stwierdził, że materiał dowodowy zebrany w sprawie przeczy twierdzeniu powoda, że nie miał on wiedzy co do miejsca i terminu montażu podłóg. Jak wynika z wydruku mailowego zamówienia przez męża pozwanej (k. 21) podłóg, które miały zostać zamontowane u klienta pozwanej w G., w treści zamówienia wskazane było miejsce montażu (dokładny adres), oraz dane klienta, w tym także numer telefonu. Nawet jeśli założyć prawdziwość twierdzeń powoda, że pomimo wykonania wielu telefonów do pozwanej i jej męża, nie udało mu się ustalić informacji istotnych dla wykonania montażu, to powód miał możliwość ustalenia niezbędnych szczegółów bezpośrednio z klientem. Jeśli tego nie uczynił, to nie można twierdzić, że doznał przeszkody z przyczyn dotyczących wyłącznie zamawiającego.

Sąd stwierdził, że powód nie dołączył do pozwu wydruku zamówienia mailowego dotyczącego podłóg Boston, które miały zostać zamontowane u klienta we W.. Zeznał jednak, że zamówienie na wszystkie podłogi zostały złożone mailowo. Można zatem na podstawie tego co zostało powiedziane wyżej domniemywać, że także w tym zamówieniu pozwana, czy też jej mąż jako prowadzący w jej imieniu działalność gospodarczą, wskazał miejsce dostawy i telefon kontaktowy do klienta.

Zdaniem Sądu, analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie sposób jednak nie zauważyć, że podłogi Boston zostały zamówione przez powoda u producenta w Szwecji w lipcu 2011 r. Jak zostało ustalone na podstawie zeznań powoda przesłuchiwanego w charakterze strony, w toku współpracy gospodarczej stron zdarzały się takie sytuacje, w których pozwana najpierw zamawiała podłogi, a szczegóły dotyczące montażu były ustalane już po ich dostarczeniu w drodze telefonicznej lub mailowej. Powód twierdził, że podejmował wielokrotnie próby kontaktu telefonicznego z pozwaną w celu ustalenia tych szczegółów. Sąd na wniosek powoda zwrócił się do operatora sieci telekomunikacyjnej w celu potwierdzenia tych okoliczności. Nie doprowadziło to jednak do ustalenia tego faktu, wobec upływu okresu, przez który operator przechowuje dane o historii połączeń abonentów sieci. Niemniej jednak fakt podejmowania nieskutecznych prób połączeń wynikał z zeznań żony powoda przesłuchiwanej w charakterze świadka, jak również zeznań samego powoda przesłuchiwanego w charakterze strony. Z zeznań tych wynika jednak, że powód dzwonił do pozwanej także w celu uzyskania zapłaty brakującej części wynagrodzenia. Ostatecznie pozwana i jej mąż faktycznie zaczęli unikać rozmów, ponieważ nie zamierzali zapłacić wynagrodzenia ze względu na niewykonanie montażu, który został zresztą zlecony wykonawcy we W.. Nie można zatem było ustalić, w jakim dokładnie celu, kiedy i ile razy powód dzwonił do pozwanej. Sąd zważył jednak, że telefoniczne uzgodnienie szczegółów wykonania umowy było – zgodnie z tym co zeznał sam powód – tylko jedną z form kontaktu zgodnie z praktyką obowiązującą w tej mierze we wzajemnych kontaktach stron. Powód dysponował adresem mailowym pozwanej, skoro właśnie drogą mailową zostało złożone zamówienie na montaż podłóg w G.. Nie wykazał jednak, aby podejmował próby kontaktu w tej formie, co byłoby wystarczającą i dostatecznie pewną podstawą ustalenia, że nie bezskutecznie zwracał się do pozwanej o wskazanie miejsca i terminu montażu we W..

Z powyższych względów Sąd doszedł do przekonania, że powód nie wykazał zasadności roszczenia o zapłatę wynagrodzenia w całości, pomimo nie wykonania dzieła. Nie udowodnił bowiem, że doznał przeszkody z przyczyn dotyczących zamawiającego.

Zdaniem Sądu powyższe stwierdzenie nie oznacza jednak, że żądanie powoda jest w całości bezzasadne. W sprawie było bezsporne to, że umowa została wykonana w tej części, w jakiej powód zobowiązany był zamówić i dostarczyć podłogi. Pozwana nie przeczyła bowiem, że zamówione podłogi powód dostarczył do klientki w G., a fakt dostawy do W. wynika bezsprzecznie z potwierdzenia odbioru przesyłki kurierskiej. Zresztą, pozwana nie zaprzeczała prawdziwości także tego twierdzenia powoda. Sąd stwierdził zatem, że powodowi należy się wynagrodzenie za część wykonanego dzieła, obejmujące nakłady, jakie poniósł w związku z realizacją umowy. Tym samym, powodowi należało się wynagrodzenie w wysokości odpowiadającej kwocie, jaką zapłacił szwedzkiemu producentowi za zamówione u niego podłogi, powiększone o marżę stosowaną przez powoda. Dokonując przeliczenia ceny uiszczonej w koronach szwedzkich, Sąd nie przyjął jednak średniego kursu walut obowiązującego w październiku 2011 r., ale średni kurs walut w dacie wymagalności roszczenia o zapłatę za podłogi, co jest zgodne z art. 358 k.c. Ponadto, Sąd nie uwzględnił w zakresie należnej części wynagrodzenia kosztów transportu w kwocie 300 zł. Po pierwsze, powód nie wykazał, aby w ramach łączącej strony umowy pozwana była zobowiązana do pokrycia także kosztów transportu. Kwotę taką powód wpisał w wystawiony przez siebie dokumencie zamówienia, ale nie wynika z niego aby był to dokument zaakceptowany przez pozwaną. Po drugie, powód nie wykazał, aby faktycznie poniósł koszty transportu w wysokości 300 zł.

Pomijając analizowaną wyżej kwestię zamówienia przez pozwaną montażu podłóg Boston w ramach umowy o dzieło łączącej strony, Sąd stwierdził, że w tej mierze nie można wykluczyć, że zamówienie podłóg Boston obejmowało tylko ich zakup bez montażu. Jest to logicznie i ekonomicznie uzasadnione – skoro powód prowadzi firmę w S., a montaż miał być we W.gdzie działalność gospodarczą prowadziła pozwana i jej mąż. Ponadto, podłogi zostały wysłane na adres miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a nie jak w zamówieniu do G.– do miejsca montażu podłóg u klienta. Nie zmienia to jednak faktu, że w tym zakresie powodowi należała by się tylko zapłata ceny za podłogi Boston, bez wynagrodzenia za ich montaż (bez względu na to, z jakiej przyczyny on nie nastąpił). Powód natomiast domagał się zapłaty za zamówione dzieło w całości, w tym także co do wynagrodzenia za montaż podłóg Boston.

Mając powyższe względy na uwadze, dokonując przeliczenia uiszczonej przez powoda ceny za zakupione dla pozwanej podłogi według kursu walut z daty wymagalności oraz doliczając stosowaną przez powoda marżę, w punkcie I sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.161,13 zł.

Rozstrzygnięcie o odsetkach zapadło w oparciu o treść art 481 k.c. w zw. z art 481 k.c. Skoro strony nie uzgodniły terminu zapłaty wynagrodzenia z umowy o dzieło, świadczenie powinno zostać spełnione niezwłocznie po doręczeniu pozwanej jako dłużnikowi wezwania do zapłaty. W treści faktury VAT (...) z dnia 6 lutego 2012 r. zawarte zostało stwierdzenie, że stanowi ona jednocześnie wezwanie do zapłaty, a należność wynikająca z faktury miała zostać uregulowana w ciągu trzech dni. Powód nie wykazał, kiedy faktura ta – stanowiąca wezwanie do zapłaty – została doręczona pozwanej. Zdaniem Sądu nie było zasadne żądanie odsetek od dnia 9 lutego 2012r., a więc po upływie terminu zapłaty liczonego od dnia wystawienia faktury. Sąd zasądził zatem odsetki ustawowe licząc termin zapłaty od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu w niniejszej sprawie, do którego dołączona była faktura wystawiona przez powoda.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a więc co do żądania głównego oraz co do odsetek, ponad to, o czym orzeczono w punkcie I sentencji.

Sąd orzekł o kosztach postępowania, na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając stosownie do wyniku sprawy koszty poniesione przez strony, obejmujące uiszczoną przez powoda opłatę sądową od pozwu oraz koszty zastępstwa procesowego poniesione przez obie strony.