Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Stanisław Pilarczyk

Protokolant Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w Kaliszu

odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 18 lutego 2014 r. Nr (...)

w sprawie J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o wysokość świadczenia

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lutego 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił wnioskodawcy J. S. prawa do ponownego przeliczenia wysokości emerytury w myśl art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. S., domagając się zmiany powyższej decyzji, podnosząc w odwołaniu, iż posiada nowy dowód w sprawie w postaci angażu z pracy z dnia 29 czerwca 1974 roku. W toku postępowania wnioskodawca podniósł, iż organ rentowy nieprawidłowo ustalił mu wysokość emerytury w oparciu o jego wynagrodzenie za lata 1974-1978, a ponadto nie uwzględniono mu premii w wysokości 6%.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd poczynił następujące ustalenia:

Wnioskodawca J. S. był pracownikiem Zakładów (...) w K. od dnia 24 czerwca 1960 roku do dnia 3 marca 1991 roku (dowód – zaświadczenie – k. 3 akt rentowych wnioskodawcy).

Kwestia wysokości podstawy wymiaru emerytury J. S. była przedmiotem kilkakrotnego badania przez Sąd Okręgowy w Kaliszu. W wyroku z dnia 31 stycznia 2011 roku Sąd Okręgowy w Kaliszu nakazał organowi rentowemu uwzględnić w podstawie wymiaru emerytury wartość osiąganych przez wnioskodawcę wynagrodzeń w latach 1967, 1973, 1974-1990 i 1998. Wynagrodzenia te z powyższych lat Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o wynagrodzenie za godzinę jego pracy, które wynikały z angaży. Sąd ten także badał kwestię dodatku stażowego, za lata 1975-1978 dla wnioskodawcy, podnosząc, iż dodatek mu nie przysługiwał, gdyż nie pracował on ani w kuźni ani odlewni, a tylko tam zatrudnionym pracownikom przysługiwał dodatek stażowy, zgodnie z obowiązującym w zakładzie układem zbiorowym, a ponadto z angaży wnioskodawcy nie wynika, że taki dodatek mu przysługiwał. Wnioskodawca również nie przedłożył żadnych dowodów, iż ten dodatek został mu wypłacony. Co do okresu lat 1966-1973 wnioskodawca nie przedłożył żadnych dowodów odnośnie jego wynagrodzeń (dowód – wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu wraz z uzasadnieniem – k. 60, 63-67 akt VU 1343/10).

W oparciu o wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 31 stycznia 2011 roku (sygn. akt VU 1343/10) organ rentowy wydał decyzję z dnia 9 marca 2011 roku, która była przedmiotem odwołania wnioskodawcy, ale Sąd Okręgowy w Kaliszu, wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 roku (sygn. akt VU 896/11), oddalił odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji, a Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację wnioskodawcy od powyższego wyroku, wyrokiem z dnia 11 lipca 2012 roku, sygn. akt III AUa 120/12 (dowód – wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 6 grudnia 2011 roku, sygn. akt VU 896/11 – k. 214 akt emerytalnych wnioskodawcy, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lipca 2012 roku, sygn. akt III AUa 120/12).

Kolejną decyzją, z dnia 11 października 2012 roku, organ rentowy ponownie odmówił ustalenia wysokości emerytury dla wnioskodawcy, poprzez przeliczenie podstawy jej wymiaru, z uwzględnieniem jego wynagrodzenia za lata 1975-1978, z uwzględnieniem dodatku stażowego.

Odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji z dnia 11 października 2012 roku zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 20 lutego 2013 roku, a apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu oddalił Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 roku (dowód – wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 20 lutego 2013 roku i wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 listopada 2013 roku wraz z uzasadnieniami – akta VU 1945/12 Sądu Okręgowego w Kaliszu).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 j. t. ze zmianami) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 września 2013 roku (III AUa 2146/12, Lex nr 1381344) podkreślono, że istnieje możliwość dokonania ponownej oceny uprawnień przez organ rentowy czy odwoławczy w stanie, gdy przedłożone zostaną nowe dowody lub zostaną ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, a ujawnione dopiero po jej uprawomocnieniu się. Oznacza to, że wspomniane nowe dowody czy ujawnione okoliczności nie były znane organowi rentowemu w chwili wydawania przez niego decyzji oraz mają one wpływ na prawo do świadczenia czy jego wysokość. Ocena zasadności wniosku o ponowne ustalenie prawa do świadczenia musi więc prowadzić do ustalenia zarówno dowodów czy też okoliczności posiadających przymiot nowości i ujawnionych dopiero po wydaniu uprzedniego wyroku sądowego.

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2013 roku (III AUa 1213/12, Lex nr 1284485) podkreślono, że skutkiem prawomocności decyzji organu rentowego jest niedopuszczalność ponownego ustalania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawa do świadczenia i jego wysokości – z urzędu lub na wniosek strony – chyba że stosownie do przepisu art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do tego świadczenia lub jego wysokość.

Również w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21 stycznia 2014 roku (III AUa 550/13, Lex nr 1419117) podniesiono, iż skutkiem prawomocności decyzji organu rentowego jest niedopuszczalność ponownego ustalania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawa do świadczenia i jego wysokości z urzędu lub na wniosek strony, chyba że, stosownie do przepisu art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejąca przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do tego świadczenia lub jego wysokość.

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 września 2013 roku (III AUa 303/13, Lex nr 1366097) podniesiono między innymi, iż do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktyczne, uzyskane przez zainteresowanego w danym okresie. Jego wysokość musi być niewątpliwa i bezwarunkowa, a nie jedynie prawdopodobna. W przypadku takiego składnika wynagrodzenia, jakim jest premia, niezbędne jest istnienie dowodów potwierdzających bez wątpliwości zarówno fakt wypłacania premii jak i jej wysokość.

Podobny pogląd jest zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku (III AUa 1585/11, Lex nr 1163473), gdzie podniesiono, iż między innymi takie składniki jak premie i nagrody czy dodatki mogą być uwzględniane, jeżeli dokumentacja wskazuje niewątpliwie na ich faktyczną wypłatę i w określonej wysokości. Zatem wysokość uzyskiwanego dochodu może być również wykazana dowodami pośrednimi jeżeli w sposób nie budzący wątpliwości wynika z nich, że dochód w określonej wysokości przysługiwał i został wypłacony.

W niniejszej sprawie wnioskodawca nie przedłożył żadnych nowych dowodów, które pozwalałyby ustalić jego emeryturę w wysokości wyższej niż dotychczas ustalono. Co do wynagrodzeń wnioskodawcy z lat 1974-1978, to było to przedmiotem szczegółowego jego ustalenia przez Sąd Okręgowy w Kaliszu, w sprawie VU 1343/10, a wnioskodawca nie przedłożyć żadnych nowych dowodów, które pozwoliłyby ustalić te wynagrodzenia w wysokości wyższej niż uczyniono to w powyższej sprawie.

Dokument płacowy z dnia 12 czerwca 1974 roku, jaki przedstawił wnioskodawca, był znany organowi rentowemu od 2008 roku (k. 19 akt emerytalnych wnioskodawcy) jak i brany był pod uwagę przez Sąd Okręgowy w Kaliszu przy ustalaniu jego wynagrodzenia za 1974 rok, 1975 rok i 1976 rok, gdzie brano pod uwagę jego wynagrodzenie za godzinę pracy w wysokości 16,50 zł. Odnośnie zapisku na tym dokumencie – premia średnia 6%, to należy podnieść, iż z tego zapisu nie można ustalić czy była to premia regulaminowa czy premia uznaniowa, a jeżeli regulaminowa, czy wnioskodawca spełniał wymogi tego regulaminu, aby tą premię otrzymać, a jeżeli uznaniowa, to czy premię tą przyznano wnioskodawcy. Z tego zapisu nie można również przyjąć, że taką premię wnioskodawca otrzymał, a jeżeli nawet wypłacono taką premię, to nie wiadomo w jakiej wysokości i za jaki okres ta premia była wypłacona wnioskodawcy. Tak więc tego rodzaju zapis na dokumencie płacowym nie może prowadzić do ustalenia, iż tego rodzaju premię wnioskodawca otrzymał, a więc ten składnik nie może być uwzględniany przy ustaleniu podstawy wymiaru emerytury w 1974 roku i następnie w latach 1975-1978.

W świetle powyższego należy przyjąć, iż skoro wnioskodawca J. S. nie przedstawił żadnych nowych dowodów, które mają wpływ na jego wysokość emerytury, to zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiada prawu, a odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne, podlegało oddaleniu zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.