Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 176/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Rydzewski (spr.)

Sędziowie: SSA Grażyna Świderska - Wandor

SSO del. Marta Gutkowska

Protokolant: st. sekretarz sądowy Aleksandra Konkol

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Andrzeja Błażejaka

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r.

sprawy

H. Z.

a także

J. D. na postawie art. 435 k.p.k.

oskarżonej z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego H. Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 28 października 2013 r., sygn. akt IV K 19/13

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a/ z podstawy wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej w stosunku do oskarżonych: H. Z. (punkt I) oraz J. D. (punkt II) eliminuje art. 12 k.k.;

b/ obniża wymierzoną oskarżonemu H. Z. karę pozbawienia wolności (punkt I) do 4 (czterech) lat;

c/ uchyla orzeczone środki karne w stosunku do oskarżonych: H. Z. i J. D. (punkt IV i V);

II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych brutto, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu H. Z. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV. zwalnia oskarżonego H. Z. od ponoszenia kosztów sądowych za obie instancje, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Postępowanie w sprawie IV K 19/13 Sądu Okręgowego w Gdańsku pierwotnie toczyło się przeciwko oskarżonym H. Z. i J. D..

I tak, H. Z. i J. D. zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie od 11 kwietnia 2011 roku do 2 kwietnia 2012 roku w G., W., S. i w G., działając w ramach uzgodnionego wcześniej podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, doprowadzili D. U. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 900 tys. zł, stanowiącym mienie znacznej wartości, oraz J. W. (1) – do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 405.047,00 zł, stanowiącym mienie znacznej wartości, w ten sposób, że H. Z. przedstawiając się jako K. K. i legitymując się uprzednio podrobionym wspólnie z innymi dowodem osobistym serii (...), wydanym na nazwisko K. K., w dniu 10 sierpnia 2011 roku w G., zawarł z D. U. umowę najmu na czas określony 6 miesięcy mieszkania położonego przy ul. (...) w G. o wartości 900 tys. zł, wprowadzając przy tym w błąd poprzez zadeklarowanie chęci nabycia w/w lokalu w okresie trwania najmu, podczas gdy pod pretekstem rzekomego przedłożenia w banku dokumentów niezbędnych do otrzymania kredytu, którym miał sfinansować transakcję zakupu mieszkania, uzyskał dane osobowe właścicielki, zaświadczenie z dnia 10 sierpnia 2011 roku o nie zaleganiu z opłatami wystawione przez Biuro (...) przy ul. (...) w G., akt notarialny z dnia 18 marca 1999 roku nr rep.(...) Kancelarii Notarialnej P. R. dot. darowizny w/w lokalu na rzecz D. U., a następnie w dniu 19 września 2011 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z J. D., która podając się za D. U. i posługując się uprzednio podrobionym przez siebie i inne osoby dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko D. U., wprowadziła w błąd notariusza J. W. (2), a następnie wyłudziła dokument w postaci pełnomocnictwa udzielonego rzekomo przez D. U. P. K., upoważniającego do zawarcia w imieniu właścicielki mieszkania przy ul. (...) w G. umowy pożyczki w dowolnej wysokości oraz do dysponowania wspomnianym mieszkaniem jako zabezpieczeniem przyszłej wierzytelności, po czym dokument ten przekazała H. Z., który z kolei w dniu 22 września 2011 roku w G., podając się w Urzędzie Miejskim w G. za rzekomego pełnomocnika D. U. – P. K. i posługując się w związku z tym wyłudzonym uprzednio przez J. D. pełnomocnictwem notarialnym, poświadczając nieprawdę co do faktu udzielenia go przez właścicielkę mieszkania P. K., wprowadził w błąd urzędniczkę L. H. co do swej tożsamości, okazując w/w podrobiony uprzednio przez siebie i inne osoby dowód osobisty serii (...) wystawiony na nazwisko P. K., a następnie po wypełnieniu wniosku o wydanie zaświadczenia o niezameldowaniu, na którym podrobił podpis P. K., wyłudził dokument w postaci wspomnianego wyżej zaświadczenia dot. lokalu przy ul. (...) w G., po czym w dniu 28 września 2011 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z J. D., podającą się za D. U. i posługującą się podrobionym dowodem osobistym wystawionym na nazwisko pokrzywdzonej D. U., wyłudziła kolejny dokument w postaci odpisu skróconego aktu małżeństwa zwartego przez D. U. i W. U. po uprzednim wprowadzeniu w błąd urzędniczki Urzędu Stanu Cywilnego w G. I. L. co do tożsamości osoby wnioskodawczyni oraz poprzez złożenie podrobionego w całości przez inną nieustaloną osobę wniosku o wydanie wspomnianego dokumentu, a następnie również w dniu 28 września 2012 roku w W., wprowadzając w błąd notariusza L. S. oraz J. W. (1) co do swej tożsamości, po uprzednim posłużeniu się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko P. K. oraz wyłudzonym uprzednio przez J. D. pełnomocnictwem notarialnym zawarł z J. W. (1) umowę pożyczki w kwocie 405.047,00 zł, oferując przy tym jako zabezpieczenie wspomniane mieszkanie należące do D. U., przez co doprowadził do bezprawnego przeniesienia prawa własności wspomnianej nieruchomości na J. W. (1) w ramach umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie na szkodę D. U., a następnie doprowadził J. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez uzyskanie od niego w ramach zawartej umowy pieniędzy w gotówce w wysokości 105.047,00 zł oraz w kwocie 300 tys. zł przelanych na konto innej osoby, założone w dniu 11 kwietnia 2011 roku, mocą umowy zawartej z (...) S. A. we W. jedynie dla zrealizowania czynu zabronionego, a wypłaconych w dniach 5, 6 i 7 października 2011 roku w bankomatach zlokalizowanych przy ul. (...) w G., (...) w G., Al. (...) w S., ul. (...) w G., a następnie w dniu 2 kwietnia 2012 roku w celu upozorowania, iż korespondencja J. W. (1) wysłana do D. U. na fałszywy adres korespondencyjny przy ul. (...) w G. w związku z upływem w dniu 28 marca 2012 roku terminu zwrotu pożyczki, dotarła do adresatki, pokwitował jej odbiór, podpisując się na zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki jako P. K., czym działał podobnie jak J. D. na szkodę D. U. oraz J. W. (1), przy czym H. Z. zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k., to jest w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 4 grudnia 2006 roku do 6 marca 2008 roku i od 1 marca 2010 roku do 12 lipca 2010 roku części kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej mocą wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 21 grudnia 2011 roku, sygn. akt IV K 178/11, obejmującego wyroki skazujące Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2009 roku, sygn. akt XIV K 26/08, za przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k., za które wymierzono karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku sygn. akt IV K 28/10, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 sierpnia 2011 roku, sygn. akt II AKa 210/11, za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za które wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

to jest – H. Z. - o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., J. D. o przestępstwoo przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.,

a nadto H. Z. oskarżono o to, że:

II. w okresie od połowy kwietnia 2011 roku do 9 września 2011 roku w G. i G., działając w ramach uzgodnionego wcześniej podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 407.200 zł Bank (...) S. A. w W., w ten sposób, iż w połowie kwietnia 2011 roku podając się za mężczyznę o nazwisku T. i podejmując negocjacje w przedmiocie zakupu nieruchomości, w prowadził w błąd J. i J. S. (1) co do zamiaru nabycia nieruchomości budynkowej położonej przy ul. (...) w G., stanowiącej własność w/w za kwotę 690.000 zł, podczas gdy w rzeczywistości nie miał zamiaru tego uczynić, a jedynie zebrać informacje o stanie nieruchomości oraz uzyskać niezbędne dla otrzymania kredytu dokumenty, a następnie w dniu 28 lipca 2011 roku podając się za E. K. i składając uprzednio podrobiony przez siebie w całości wniosek o wydanie dokumentu, wyłudził w Sądzie Rejonowym w Gdyni V Wydziale Ksiąg Wieczystych odpis z Księgi Wieczystej nr (...) dot. nieruchomości przy ul. (...) w G., po czym w dniu 1 września 2011 roku podając się za K. K., okazał w Wydziale Geodezji Urzędu Miasta G. podrobiony w całości przez siebie i inne osoby dowód osobisty serii (...) wystawiony na nazwisko K. K. oraz podrobione pełnomocnictwo do działania w imieniu J. S. (1) datowane na dzień 31 sierpnia 2011 roku, a także podrobiony w całości przez siebie wniosek z dnia 1 września 2011 roku o wydanie wypisu i wyrysu z Rejestru (...), wyłudzając podstępnie dokument w postaci w/w wypisu i wyrysu dot. nieruchomości przy ul. (...) w G., przy czym również w dniu 1 września 2011 roku podając się w V Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Gdyni za J. S. (1) złożył w imieniu tegoż podrobiony w całości wniosek o dopisanie numeru porządkowego 27 do nieruchomości przy ul. (...) oraz o zmianę jako adresu dla doręczeń przez wskazanie ul. (...) w G. jako adresu korespondencyjnego, następnie w dniu 2 września 2011 roku posługując się uprzednio podrobionym dowodem osobistym serii (...) wystawionym na nazwisko K. K. oraz podrobione w całości pełnomocnictwo do działania w imieniu P. G., zawarł z A. Ż., reprezentującą Bank (...) S. A. w W. umowę o kredyt hipoteczny nr (...) w wysokości 407.200 zł, wprowadzając w ten ją w ten sposób w błąd co do swojej tożsamości, a następnie w dniu 5 września 2011 roku przekazał A. Ż. brakujące, a wymagane przez bank podrobione w całości dokumenty w postaci aktu notarialnego nr rep.(...) z dnia 5 września 2011 roku sporządzonego rzekomo w kancelarii notarialnej notariusz M. D., przenoszącego własność nieruchomości przy ul. (...) w G. na rzecz P. G., a które to dokumenty w dniu 6 września 2011 roku zostały przekazane do banku, po czym w dniu 9 września 2011 roku przedłożył w V Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Gdyni jako autentyczny wspomniany już wcześniej akt notarialny z dnia 5 września 2011 roku, wyłudzając w ten sposób poświadczenie nieprawdy w Księdze Wieczystej ustanowionej dla nieruchomości przy ul. (...) w G. w postaci wpisu o przeniesieniu własności w/w nieruchomości na rzecz P. G. i ustanowieniu hipoteki jako zabezpieczenia kredytu udzielonego przez Bank (...) S. A. w W., działając tym samym na szkodę małżeństwa S. i w/w banku, lecz zamiaru swego nie zrealizował z uwagi na działania podjęte przez J. i J. S. (1) oraz przedstawiciela banku, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k., to jest w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 4 grudnia 2006 roku do 6 marca 2008 roku i od 1 marca 2010 roku do 12 lipca 2010 roku części kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej mocą wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 21 grudnia 2011 roku, sygn. akt IV K 178/11, obejmującego wyroki skazujące Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2009 roku, sygn. akt XIV K 26/08, za przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k., za które wymierzono karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku sygn. akt IV K 28/10, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 sierpnia 2011 roku, sygn. akt II AKa 210/11, za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za które wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

to jest o przestępstwo określone w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

III. w okresie od nieustalonego dnia w końcu listopada 2011 roku do 7 lutego 2012 roku w G., G. i w T., działając w ramach uzgodnionego wcześniej podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, doprowadził D. i Z. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 550 tys. zł, stanowiącym mienie znacznej wartości oraz firmę (...) S. A. w T. – do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 184.300 zł, w ten sposób, że przedstawiając się jako Z. D. i legitymując się uprzednio podrobionym przez siebie i inne osoby dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko Z. D., w dniu 1 grudnia 2011 roku w G. zawarł ze Z. S. umowę najmu na czas nieokreślony mieszkania położonego przy ul. (...)w G. o wartości 550 tys. zł, wprowadzając przy tym wymienionego w błąd poprzez zadeklarowanie chęci nabycia w/w lokalu w okresie trwania najmu, to jest do dnia 30 maja 2012 roku, podczas gdy pod pretekstem rzekomego przedłożenia w banku dokumentów niezbędnych do otrzymania kredytu, którym miał sfinansować transakcję zakupu mieszkania, uzyskał odpis z Księgi Wieczystej nr (...) dot. przedmiotowego mieszkania, zaświadczenia o niezaleganiu z opłatami czynszowymi oraz zaświadczenie o niezameldowaniu wystawione przez Urząd Miasta w G., a następnie w dniu 2 września 2012 roku w T., wprowadzając w błąd notariusza T. O. oraz B. S. reprezentującą firmę (...) S. A. w T. co do swej tożsamości, po uprzednim posłużeniu się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko Z. D. oraz wyłudzonym uprzednio w dniu 30 stycznia 2012 roku w kancelarii notarialnej notariusz I. B. w G. pełnomocnictwem notarialnym do rzekomego reprezentowania D. i Z. S., zawarł z firmą (...) S. A, w T. umowę pożyczki w kwocie 184.300 zł, oferując przy tym jako zabezpieczenie wspomniane mieszkanie należące do D. i Z. S., przez co doprowadził do bezprawnego przeniesienia własności wspomnianej nieruchomości na firmę (...) S. A. w T. w ramach umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie na szkodę D. i Z. S., a następnie doprowadził firmę (...) S. A. w T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez uzyskanie od w/w spółki w ramach uprzednio zawartej umowy pieniędzy w wysokości 184.300 zł przelanych na konta poprzednio otwarte na podstawie fałszywych dokumentów – odpowiednio w (...) Banku S. A. w W. na nazwisko Z. S. oraz w (...) S. A. we W. na nazwisko W. K. jedynie dla zrealizowania czynu zabronionego, a wypłaconych następnie w dniach 6, 7 lutego 2012 roku w bankomatach (...) S. A., czym działał na szkodę D. i Z. S. oraz firmy (...) S. A. w T., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k., to jest w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 4 grudnia 2006 roku do 6 marca 2008 roku i od 1 marca 2010 roku do 12 lipca 2010 roku części kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej mocą wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 21 grudnia 2011 roku, sygn. akt IV K 178/11, obejmującego wyroki skazujące Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2009 roku, sygn. akt XIV K 26/08, za przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k., za które wymierzono karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku sygn. akt IV K 28/10, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 sierpnia 2011 roku, sygn. akt II AKa 210/11, za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za które wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

to jest o przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

IV. w okresie od 5 grudnia 2011 roku do 29 lutego 2012 roku w G. i w G., działając w ramach uzgodnionego wcześniej podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, usiłował doprowadzić R. J. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci mieszkania o znacznej wartości 350.000 zł oraz D. W. – do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o znacznej wartości w kwocie 250.000 zł, w ten sposób, że przedstawiając się jako Z. D. i legitymując się uprzednio podrobionym przez siebie i inne osoby dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko Z. D., w dniu 5 grudnia 2011 roku w G. zawarł z R. J. (2), działającą w imieniu R. J. (1), umowę najmu na czas określony mieszkania położonego w G. przy ul. (...), uzyskując od niej w ten sposób dane osobowe właściciela mieszkania R. J. (1), zaświadczenie z dnia 2 grudnia 2011 roku o niezaleganiu z opłatami eksploatacyjnymi wystawione przez Administrację (...) w G. ul. (...) oraz odpis księgi wieczystej nr (...), a które to dokumenty przekazał następnie innej osobie w celu wyłudzenia pełnomocnictwa udzielonego w Kancelarii Notarialnej I. B. w G. w dniu 20 stycznia 2012 roku rzekomo przez R. J. (1), upoważniającego T. D. do sprzedaży stanowiącego własność R. J. (1) mieszkania położonego w G. przy ul. (...) za cenę i na warunkach według uznania pełnomocnika, a którym to pełnomocnictwem posłużono się następnie w Kancelarii Notarialnej A. T. w G. w lutym 2012 roku w celu doprowadzenia do zawarcia umowy sprzedaży D. W. tegoż lokal, okazanego jej w dniu 14 stycznia 2012 roku rzekomo w imieniu R. J. (1), jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na umieszczenie na wniosek R. J. (2) w księdze wieczystej ustanowionej dla nieruchomości przy ul. (...) w G. ostrzeżenia przed jej nabyciem, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k., to jest w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 4 grudnia 2006 roku do 6 marca 2008 roku i od 1 marca 2010 roku do 12 lipca 2010 roku części kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej mocą wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 21 grudnia 2011 roku, sygn. akt IV K 178/11, obejmującego wyroki skazujące Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2009 roku, sygn. akt XIV K 26/08, za przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k., za które wymierzono karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku sygn. akt IV K 28/10, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 sierpnia 2011 roku, sygn. akt II AKa 210/11, za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za które wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

Na mocy wyroku z dnia 28 października 2013 roku Sądu Okręgowego w Gdańsku – IV K 19/13 – oskarżony H. Z. , w zakresie czynów opisanych w punktach I, II, III i IV aktu oskarżenia, został uznany za winnego tego, że w okresie od 11 kwietnia 2011 roku do 2 kwietnia 2012 roku w G., G., S., W. i T., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z J. D. oraz innymi nieustalonymi osobami, wobec których materiały postępowania wyłączono do odrębnego prowadzenia, działając w ramach uzgodnionego podziału ról, mając przy tym na celu osiągnięcie korzyści majątkowej, dopuścił się następujących zachowań:

1. w okresie od 11 kwietnia 2011 roku do 2 kwietnia 2012 roku w G., W., S. i w G., wspólnie i w porozumieniu z J. D. oraz innymi nieustalonymi osobami, podejmując działania ustalone w ramach podziału ról, doprowadził D. U. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 900.000 zł, stanowiącym mienie znacznej wartości oraz J. W. (1) – do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 405.047 zł, stanowiącym mienie znacznej wartości, w ten sposób, że:

⚫: w dniu 10 sierpnia 2011 roku w G. H. Z. przedstawiający się jako K. K. i legitymujący się uprzednio podrobionym, wspólnie z innymi nieustalonymi osobami bądź osobą, dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko K. K. zawarł z D. U. umowę najmu na czas określony 6 miesięcy mieszkania położonego przy ul. (...) w G. o wartości 900.000 zł, wprowadzając przy tym wyżej wymienioną w błąd co do swojej tożsamości oraz rzeczywistych zamiarów, poprzez zadeklarowanie chęci nabycia przedmiotowego lokalu s okresie trwania najmu, podczas gdy pod pretekstem rzekomego przedłożenia w banku dokumentów niezbędnych do otrzymania kredytu, którym miał sfinansować transakcję zakupu mieszkania, uzyskał dane osobowe właścicielki, zaświadczenie z dnia 10 sierpnia 2011 roku o niezaleganiu z opłatami wystawione przez Biuro (...) przy ul. (...) w G., akt notarialny z dnia 18 marca 2009 roku nr rep. (...) Kancelarii Notarialnej P. R. dotyczący darowizny przedmiotowego lokalu na rzecz D. U.,
⚫: następnie w dniu 19 września 2011 roku w G. J. D. (działająca wspólnie i w porozumieniu z H. Z. i innymi nieustalonymi osobami w ramach podziału ról) podając się za D. U. i posługując się uprzednio podrobionym przez siebie i inne nieustalone osoby dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko D. U., podstępnie wprowadziła w błąd notariusza J. W. (2) co do swojej tożsamości, w wyniku czego wyłudziła dokument w postaci pełnomocnictwa udzielonego przez D. U. P. K., upoważniającego do zawarcia w imieniu właścicielki mieszkania przy ul. (...) w G. umowy pożyczki w dowolnej wysokości oraz do dysponowania wspomnianym mieszkaniem jako zabezpieczeniem przyszłej wierzytelności, po czym dokument ten przekazała H. Z.,
⚫: następnie w dniu 22 września 2011 roku w G., podając się w Urzędzie Miejskim w G. za pełnomocnika D. U. – P. K. i posługując się w związku z tym wyłudzonym uprzednio przez J. D. pełnomocnictwem notarialnym, poświadczającym nieprawdę co do faktu udzielenia go przez właścicielkę mieszkania P. K., H. Z. podstępnie wprowadził w błąd urzędniczkę L. H. co do swojej tożsamości oraz upoważnienia do działania w imieniu D. U., okazując wyżej wymienionej podrobiony przez siebie oraz inne osoby dowód osobisty serii (...) wystawiony na nazwisko P. K., a następnie po wypełnieniu wniosku o wydanie zaświadczenia o niezameldowaniu, na którym podrobił podpis P. K., wyłudził dokument w postaci wspomnianego wyżej zaświadczenia dotyczącego lokalu przy ul. (...) w G.,
⚫: następnie w dniu 28 września 2011 roku w G. J. D. (działająca wspólnie i w porozumieniu z H. Z. i innymi nieustalonymi osobami w ramach podziału ról) podająca się za D. U. i posługująca się podrobionym dowodem osobistym wystawionym na nazwisko pokrzywdzonej D. U., wyłudziła kolejny dokument w postaci odpisu skróconego aktu małżeństwa zawartego przez D. U. i W. U. po uprzednim podstępnym wprowadzeniu w błąd urzędniczki Urzędu Stanu Cywilnego w G. I. L. co do tożsamości osoby wnioskodawczyni oraz przez złożenie, podrobionego w całości przez inną nieustaloną osobę wniosku o wydanie wspomnianego dokumentu,
⚫: następnie tego samego dnia 28 września 2012 roku w W., wprowadzając w błąd notariusza L. S. oraz J. W. (1) co do swojej tożsamości po uprzednim posłużeniu się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko P. K. oraz wyłudzonym uprzednio przez J. D. pełnomocnictwem notarialnym, H. Z. zawarł z J. W. (1) umowę pożyczki w kwocie 405.047 zł, oferując przy tym jako zabezpieczenie wspomniane mieszkanie należące do D. U., przez co doprowadził do bezprawnego przeniesienia prawa własności wspomnianej nieruchomości na J. W. (1) w ramach umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, a następnie doprowadził J. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez uzyskanie od niego w ramach zawartej umowy pieniędzy w kwocie 405.047 zł, z czego kwotę 105.047 zł oskarżony otrzymał w gotówce w dniu zawarcia umowy zaś kwota 300.000 zł została przelana na konto założone w dniu 11 kwietnia 2011 roku konto na podstawie umowy zawartej z (...) S. A. we W. przez osobę podającą się za R. Z. jedynie dla zrealizowania czynu zabronionego, a następnie została wypłacona w dniach 5, 6 i 7 października 2011 roku w bankomatach zlokalizowanych przy ul. (...) w G., (...) w G., Al. (...) w S., ul. (...) w G.,
⚫: następnie w dniu 2 kwietnia 2012 roku w celu upozorowania, iż korespondencja J. W. (1) wysłana do D. U. na fałszywy adres korespondencyjny przy ul. (...) w G. w związku z upływem w dniu 28 marca 2012 roku terminu zwrotu pożyczki, dotarła do adresatki, H. Z. pokwitował jej odbiór, podpisując się na zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki jako P. K.,

czym działał na szkodę D. U. oraz J. W. (1),

2. w okresie od połowy kwietnia 2011 roku do 9 września 2011 roku w G. i G., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 407.200 zł, stanowiącym mienie znacznej wartości, bank (...) S. A. w W., w ten sposób, że:

⚫: w połowie kwietnia 2011 roku, podając się za mężczyznę o nazwisku T. i podejmując negocjacje w przedmiocie zakupu nieruchomości, wprowadził w błąd J. i J. S. (1) co do swojej tożsamości oraz zamiaru nabycia nieruchomości zabudowanej, położonej przy ul. (...) w G., stanowiącej własność wyżej wymienionych za kwotę 690.000 zł, podczas gdy w rzeczywistości nie miał zamiaru tego uczynić, a jedynie zebrać informacje o stanie nieruchomości oraz uzyskać niezbędne dla otrzymania kredytu dokumenty,
⚫: następnie w dniu 28 lipca 2011 roku, podając się za E. K. i składając uprzednio podrobiony przez siebie w całości wniosek o wydanie dokumentu, wyłudził w Sądzie Rejonowym w Gdyni V Wydziale Ksiąg Wieczystych odpis z księgi wieczystej nr (...), dotyczący nieruchomości przy ul. (...) w G.,
⚫: następnie w dniu 1 września 2011 roku, podając się za K. K., okazał w Wydziale Geodezji Urzędu Miasta G. podrobiony w całości przez siebie i inne nieustalone osoby dowód osobisty serii (...) wystawiony na nazwisko K. K. oraz podrobione pełnomocnictwo do działania w imieniu J. S. (1), datowane na dzień 31 sierpnia 2011 roku, a także podrobiony w całości przez siebie wniosek z dnia 1 września 2011 roku o wydanie wypisu i wyrysu z Rejestru (...), wyłudzając podstępnie dokument w postaci w/w wypisu i wyrysu dotyczący nieruchomości przy ul. (...) w G.,
⚫: następnie tego samego dnia 1 września 2011 roku, podając się w V Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Gdyni za J. S. (1), złożył w jego imieniu podrobiony w całości wniosek o dopisanie numeru porządkowego (...) do nieruchomości przy ul. (...) oraz o zmianę adresu dla doręczeń poprzez wskazanie ul. (...) w G. jako adresu korespondencyjnego,
⚫: następnie w dniu 2 września 2011 roku, posługując się uprzednio podrobionym dowodem osobistym serii (...) wystawionym na nazwisko K. K. oraz okazując podrobione w całości pełnomocnictwo do działania w imieniu P. G., zawarł z A. Ż., reprezentującą bank (...) S. A. w W., umowę o kredyt hipoteczny nr (...) w wysokości 407.200 zł, wprowadzając ją w ten sposób w błąd co do swojej tożsamości oraz istotnych okoliczności mających wpływ na podjęcie decyzji kredytowej, a następnie w dniu 5 września 2011 roku przekazał A. Ż. brakujące, a wymagane przez bank podrobione w całości dokumenty, między innymi w postaci aktu notarialnego nr rep.(...) z dnia 5 września 2011 roku sporządzonego rzekomo w Kancelarii Notarialnej notariusz M. D., przenoszącego własność nieruchomości przy ul. (...) w G. na rzecz P. G., a które to dokumenty w dniu 6 września 2011 roku zostały przekazane do banku,
⚫: następnie w dniu 9 września 2011 roku przedłożył w V Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Gdyni jako autentyczny, wspomniany już wcześniej akt notarialny z dnia 5 września 2011 roku, wyłudzając w ten sposób poświadczenie nieprawdy w księdze wieczystej ustanowionej dla nieruchomości przy ul. (...) w G. w postaci wpisu o przeniesieniu własności przedmiotowej nieruchomości na P. G. i ustanowieniu hipoteki jako zabezpieczenia dla kredytu udzielonego przez bank (...) S. A. w W.,

czym działał na szkodę małżeństwa S. i wyżej wymienionego banku, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na działania podjęte przez J. i J. S. (1) oraz przedstawiciela banku,

3. w okresie od nieustalonego dnia w końcu listopada 2011 roku do 7 lutego 2012 roku w G., G. i w T., wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, doprowadził D. i Z. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 555.000 zł, stanowiącym mienie znacznej wartości oraz firmę (...) S. A. w T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 184.300 zł, w ten sposób, że:

⚫: w dniu 1 grudnia 2011 roku w G., przedstawiając się jako Z. D. i legitymując się uprzednio podrobionym przez siebie i inne nieustalone osoby dowodem osobistym serii (...), wydanym na nazwisko Z. D., zawarł ze Z. S. umowę najmu na czas nieokreślony mieszkania położonego przy ul. (...)w G. o wartości 550.000 zł, wprowadzając przy tym wyżej wymienionego w błąd co do swojej tożsamości oraz rzeczywistych zamiarów poprzez zadeklarowanie chęci nabycia przedmiotowego lokalu w okresie trwania najmu – do dnia 30 maja 2012 roku, podczas gdy pod pretekstem rzekomego przedłożenia w banku dokumentów niezbędnych do otrzymania kredytu, którym miał sfinansować transakcję zakupu mieszkania, uzyskał odpis z księgi wieczystej nr (...) dotyczący przedmiotowego mieszkania, zaświadczenia o niezaleganiu z opłatami czynszowymi oraz zaświadczenie o niezameldowaniu wystawione przez Urząd Miasta w G.,
⚫: następnie w dniu 2 września 2012 roku w T., wprowadzając w błąd notariusza T. O. oraz B. S. reprezentującą firmę (...) S. A. w T. co do swojej tożsamości oraz istotnych okoliczności mających wpływ na podjęcie decyzji o udzieleniu pożyczki, po uprzednim posłużeniu się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko Z. D. oraz wyłudzonym uprzednio w dniu 30 stycznia 2012 roku w Kancelarii Notarialnej notariusz I. B. w G. pełnomocnictwem notarialnym upoważniającym go do rzekomego reprezentowania D. i Z. S., zawarł z firmą (...) S. A. w T. umowę pożyczki w kwocie 184.300 zł, oferując przy tym jako zabezpieczenie wspomniane mieszkanie należące do D. i Z. S., przez co doprowadził do bezprawnego przeniesienia prawa własności wspomnianej nieruchomości na firmę (...) S. A. w T. w ramach umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie na szkodę D. i Z. S., a następnie doprowadził firmę (...) S. A. w T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez uzyskanie od wyżej wymienionej spółki, w ramach zawartej umowy, pieniędzy w wysokości 184.300 zł, przelanych na konta uprzednio otwarte na podstawie fałszywych dokumentów – odpowiednio w (...) Banku S. A. w W. na nazwisko Z. S. oraz w (...) S. A. we W. na nazwisko W. K. jedynie dla zrealizowania czynu zabronionego, a wypłaconych następnie w dniach 6, 7 lutego 2012 roku w bankomatach (...) S. A.,

czym działał na szkodę D. i Z. S. oraz firmy (...) S. A. w T.,

4. w okresie od 5 grudnia 2011 roku do 29 lutego 2012 roku w G. i w G., wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, doprowadził R. J. (1) działającego przez pełnomocnika w osobie R. J. (2), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci mieszkania o znacznej wartości 350.000 zł oraz usiłował doprowadzić D. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o znacznej wartości w kwocie 250.000 zł w ten sposób, że:

⚫: w dniu 5 grudnia 2011 roku w G., przedstawiając się jako Z. D. i legitymując się uprzednio podrobionym przez siebie i inne osoby dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko Z. D., zawarł z R. J. (2), działającą w imieniu R. J. (1), umowę najmu na czas określony mieszkania położonego w G. przy ul. (...) o wartości 350.000 zł, wprowadzając w błąd co do swej tożsamości oraz rzeczywistych zamiarów, uzyskując od niej w ten sposób dane osobowe właściciela mieszkania R. J. (1), zaświadczenie z dnia 2 grudnia 2011 roku o niezaleganiu z opłatami eksploatacyjnymi wystawione przez Administrację (...) w G. ul. (...) oraz odpis księgi wieczystej nr (...),
⚫: następnie uzyskane w ten sposób dokumenty przekazał innej osobie w celu wyłudzenia pełnomocnictwa udzielonego w Kancelarii Notarialnej I. B. w G. w dniu 20 stycznia 2012 roku przez osobę podającą się za R. J. (1), upoważniającego T. D. do sprzedaży mieszkania położonego w G. przy ul. (...) za cenę i na warunkach ustalonych przez pełnomocnika według jego uznania,
⚫: w dniu 14 stycznia podając się za osobę występującą w imieniu R. J. (1), okazał D. W. jako osobie zainteresowanej zakupem mieszkanie przy ul. (...),
⚫: następnie w lutym 2012 roku nieustalona osoba podająca się za T. D. posłużyła się wskazanym wyżej pełnomocnictwem w Kancelarii Notarialnej A. T. w G. w celu doprowadzenia do zawarcia umowy sprzedaży przedmiotowego lokalu D. W., a tym samym w celu doprowadzenia D. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 250.000 zł, jednakże zamierzonego celu oskarżony nie osiągnął z uwagi na wniosek R. J. (2) w księdze wieczystej ustanowionej dla nieruchomości przy ul. (...) w G. ostrzeżenia przed jej nabyciem,

czym działał na szkodę R. J. (1) i D. W.,

wskazane powyżej zachowania potraktowano jako jeden czyn zabroniony, przy czym ustalono, że czynu tego H. Z. dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k., to jest przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 4 grudnia 2006 roku do 6 marca 2008 roku i od 1 marca 2010 roku do 12 lipca 2010 roku części kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 21 grudnia 2011 roku sygn. akt IV K 178/11, obejmującego wyroki skazujące Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 24 czerwca 2009 roku sygn. akt XIV K 26/08 za przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k., za które wymierzono karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku sygn. akt IV K 28/10, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 sierpnia 2011 roku sygn. akt II AKa 210/11 za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za które wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

czyn ten w konsekwencji zakwalifikowanoz art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to po zastosowaniu art. 12 k.k. i art. 11 § 3 k.k. na mocy art. 294 § 1 k.k. wymierzono mu karę 6 lat pozbawienia wolności (punkt I wyroku).

W punkcie II wyroku oskarżoną J. D. uznano za winną tego, że w okresie od 11 kwietnia 2011 roku do 2 kwietnia 2012 roku w G., W., S. i w G., wspólnie i w porozumieniu z H. Z. oraz innymi nieustalonymi osobami, wobec których materiały wyłączono do odrębnego prowadzenia, działając w ramach uzgodnionego podziału ról, mając przy tym na celu osiągnięcie korzyści majątkowej, doprowadziła D. U. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 900.000 zł, stanowiącym mienie znacznej wartości oraz J. W. (1) – do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 405.047 zł, stanowiącym mienie znacznej wartości, w ten sposób, że:

⚫: w dniu 10 sierpnia 2011 roku w G. H. Z. (działający wspólnie i w porozumieniu z J. D. i innymi nieustalonymi osobami w ramach podziału ról) przedstawiając się jako K. K. i legitymując się uprzednio podrobionym, wspólnie z innymi nieustalonymi osobami bądź osobą, dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko K. K., zawarł z D. U. umowę najmu na czas określony 6 miesięcy mieszkania położonego przy ul. (...) w G. o wartości 900.000 zł, wprowadzając przy tym wyżej wymienioną w błąd co do swojej tożsamości oraz rzeczywistych zamiarów, poprzez zadeklarowanie chęci nabycia przedmiotowego lokalu w okresie trwania najmu, podczas gdy pod pretekstem rzekomego przedłożenia w banku dokumentów niezbędnych do otrzymania kredytu, którym miał sfinansować transakcje zakupu mieszkania, uzyskał dane osobowe właścicielki, zaświadczenie z dnia 10 sierpnia 2011 roku o nie zaleganiu z opłatami wystawione przez Biuro (...) przy ul. (...) w G., akt notarialny z dnia 18 marca 1999 roku nr rep. (...) Kancelarii Notarialnej P. R. dotyczący darowizny przedmiotowego lokalu na rzecz D. U.,
⚫: następnie w dniu 19 września 2011 roku w G. J. D. podając się za D. U. i posługując się uprzednio podrobionym przez siebie i inne nieustalone osoby dowodem osobistym serii (...) wydanym na nazwisko D. U., podstępnie wprowadziła w błąd notariusza J. W. (2) co do swojej tożsamości, w wyniku czego wyłudziła dokument w postaci pełnomocnictwa udzielonego przez D. U. P. K., upoważniającego do zawarcia w imieniu właścicielki mieszkania przy ul. (...) w G. umowy pożyczki w dowolnej wysokości oraz do dysponowania wspomnianym mieszkaniem jako zabezpieczeniem przyszłej wierzytelności, po czym dokument ten przekazała H. Z.,

⚫: następnie w dniu 22 września 2011 roku w G., podając się w Urzędzie Miejskim w G. za pełnomocnika D. U. – P. K. i posługując się w związku z tym wyłudzonym uprzednio przez J. D. pełnomocnictwem notarialnym, poświadczającym nieprawdę co do faktu udzielenia go przez właścicielkę mieszkania P. K., H. Z. podstępnie wprowadził w błąd urzędniczkę L. H. co do swojej tożsamości oraz upoważnienia do działania w imieniu D. U., okazując wyżej wymienionej podrobiony przez siebie oraz inne osoby dowód osobisty serii (...) wystawiony na nazwisko P. K., a następnie po wypełnieniu wniosku o wydanie zaświadczenia o niezameldowaniu, na którym podrobił podpis P. K., wyłudził dokument w postaci wspomnianego wyżej zaświadczenia dotyczącego lokalu przy ul. (...) w G.,
⚫: następnie w dniu 28 września 2011 roku w G. J. D. podająca się za D. U. i posługująca się podrobionym dowodem osobistym wystawionym na nazwisko pokrzywdzonej D. U., wyłudziła kolejny dokument w postaci odpisu skróconego aktu małżeństwa zawartego przez D. U. i W. U. po uprzednim podstępnym wprowadzeniu w błąd urzędniczki Urzędu Stanu Cywilnego w G. I. L. co do tożsamości osoby wnioskodawczyni oraz przez złożenie, podrobionego w całości przez inną nieustaloną osobę wniosku o wydanie wspomnianego dokumentu,
⚫: następnie tego samego dnia 28 września 2012 roku w W., wprowadzając w błąd notariusza L. S. oraz J. W. (1) co do swojej tożsamości po uprzednim posłużeniu się podrobionym dowodem osobistym na nazwisko P. K. oraz wyłudzonym uprzednio przez J. D. pełnomocnictwem notarialnym, H. Z. zawarł z J. W. (1) umowę pożyczki w kwocie 405.047 zł, oferując przy tym jako zabezpieczenie wspomniane mieszkanie należące do D. U., przez co doprowadził do bezprawnego przeniesienia prawa własności wspomnianej nieruchomości na J. W. (1) w ramach umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, a następnie doprowadził J. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez uzyskanie od niego w ramach zawartej umowy pieniędzy w kwocie 405.047 zł, z czego kwotę 105.047 zł oskarżony otrzymał w gotówce w dniu zawarcia umowy zaś kwota 300.000 zł została przelana na konto założone w dniu 11 kwietnia 2011 roku konto na podstawie umowy zawartej z (...) S. A. we W. przez osobę podającą się za R. Z. jedynie dla zrealizowania czynu zabronionego, a następnie została wypłacona w dniach 5, 6 i 7 października 2011 roku w bankomatach zlokalizowanych przy ul. (...) w G., (...) w G., Al. (...) w S., ul. (...) w G.,
⚫: następnie w dniu 2 kwietnia 2012 roku w celu upozorowania, iż korespondencja J. W. (1) wysłana do D. U. na fałszywy adres korespondencyjny przy ul. (...) w G. w związku z upływem w dniu 28 marca 2012 roku terminu zwrotu pożyczki, dotarła do adresatki, H. Z. pokwitował jej odbiór, podpisując się na zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki jako P. K.,

czym działała na szkodę D. U. oraz J. W. (1),

to jest za winną popełnienia przestępstwaz art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to po zastosowaniu art. 12 k.k. i art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierzono jej karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie w punkcie III wyroku warunkowo zawieszono – na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. – na okres 4 lat tytułem próby.

Z kolei, w punkcie IV wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd meriti orzekł w stosunku do oskarżonych H. Z. i J. D. – solidarnie – obowiązek naprawienia połowy szkody wyrządzonej przypisanym im przestępstwem popełnionym na szkodę J. W. (1), poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 215.906,98 zł.

Dalej, w punkcie V wyroku Sąd Okręgowy orzekł w stosunku do oskarżonego H. Z. obowiązek naprawienia połowy szkody wyrządzonej przypisanym mu przestępstwem popełnionym na szkodę firmy (...) S. A. w T., poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 92.150 zł.

Wyrok zawierał także rozstrzygnięcia wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k. (punkt VI), na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (punkt VII) oraz na podstawie art. 627 k.p.k. (punkt VIII) i art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1976 roku o opłatach w sprawach karnych (punkt IX).

Z wyrokiem nie zgodził się H. Z. . Obrońca oskarżonego – adw. A. Z. – zaskarżyła wyrok w całości.

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi zarzuciła:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, to jest:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającej na uznaniu, że:

⚫: oskarżony założył rachunek bankowy w (...) S. A. we W. i w dniach 5, 6 i 7 października w bankomatach zlokalizowanych w G., G. i S. wypłacił kwotę 300.000 zł,
⚫: oskarżony założył rachunek bankowy w (...) Banku S. A. w W. i w dniach 6 i 7 lutego 2012 roku w bankomatach wypłacił kwotę 184.300 zł,

b) art. 4 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz naruszeniu zasady, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) art. 413 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez brak wyczerpującego uzasadnienia odpowiedzialności za powstałą szkodę, zarówno co do zasady jak i wysokości,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść tego orzeczenia, a polegających na ustaleniu, że:

⚫: w dniu 28 września 2011 roku J. D. działała wspólnie i w porozumieniu z H. Z. wyłudzając odpis skróconego aktu małżeństwa zawartego przez D. U. i W. U.,
⚫: oskarżony otrzymał kwotę 105.047 zł w gotówce w dniu 28 września 2012 roku u notariusza w W. od J. W. (1),
⚫: oskarżony pokwitował odbiór korespondencji wysłanej na adres ul. (...) w G. dla D. U.,
⚫: oskarżony podając się za mężczyznę o nazwisku T. podjął negocjacje z J. i J. S. (1) w połowie kwietnia 2011 roku,
⚫: oskarżony podając się za E. K. podrobił w całości wniosek o wydanie odpisu księgi wieczystej nr (...), gdy w rzeczywistości oskarżony otrzymany wcześniej wniosek jedynie złożył w Sądzie,
⚫: oskarżony wyłudził dokument w postaci wypisu i wyrysu nieruchomości przy ul. (...) w G. oraz podrobił w całości wniosek o dopisanie numeru porządkowego (...)oraz o zmianę adresu dla doręczeń,
⚫: oskarżony w dniu 14 stycznia 2012 roku podając się za R. J. (1) okazał D. W. mieszkanie przy ul. (...),

3. przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn popełniony przez nieustaloną osobę podającą się za T. D., która miała na celu doprowadzenie D. W., w Kancelarii Notarialnej A. T. w G., do zawarcia umowy sprzedaży lokalu przy ul. (...) w G..

Nadto na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. obrońca wyrokowi zarzuciła rażącą niewspółmierność oraz surowość wymierzonej kary 6 lat pozbawienia wolności jako nieadekwatnej do celów kary i zasad określonych w art. 53 k.k.

W konsekwencji podniesionych zarzutów skarżąca domagała się:

1. zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów - co do których podsądny nie przyznał się,

2. w pozostałym zakresie – odpowiedniego miarkowania kary,

oraz:

3. nie orzekania w stosunku do oskarżonego obowiązku naprawienia szkody – wobec nie wskazania w uzasadnieniu związku między zachowaniem oskarżonego a doznanymi przez pokrzywdzonych szkodami,

a z ostrożności procesowej:

4. uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W ramach postępowania odwoławczego oskarżony H. Z. – w trybie art. 453 § 2 k.p.k. – złożył do akt pismo - z dnia 25 marca 2014 roku (k. 3056 i n.) – w którym zawarł swe stanowisko wobec zaskarżonego wyroku. I tak, wyjaśnił, że rzeczywiście posługiwał się danymi K. K., Z. D. i P. K., i dysponował dowodami osobistymi na te nazwiska. Zaprzeczył zaś, aby posługiwał się innymi danymi osobowymi, oprócz nazwiska E. K., gdzie w Wydziale Ksiąg Wieczystych podszywając się pod owego mężczyznę złożył podpis w postaci parafy. Oskarżony zgodził się także z tymi ustaleniami Sądu, w świetle których wynajął trzy mieszkania w G., a także był u notariuszy w W. i w T.. Zaprzeczył – natomiast – aby: a) podpisywał umowy bankowe, b) był u „innych notariuszy”, c) działał wspólnie i w porozumieniu z J. D.. Na swych twierdzeń oskarżony przywoływał zeznania doręczycieli pocztowych oraz treści opinii biegłych z zakresu badań porównawczych pisma. Wywody zakończył zaś stwierdzeniem, że za popełnione czyny „poniósł zbyt wysoką karę”, ponieważ sam „został oszukany” – to jest przez osoby, które odniosły korzyści z jego działań.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje .

Apelacja obrońcy H. Z. okazała się „zasadna” – z powodów wymienionych w art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. – w zakresie orzeczenia przez Sąd a quo w punktach IV i V zaskarżonego wyroku środków karnych przewidzianych w art. 46 § 1 k.k. Te same względy zadecydowały o zmianie wyroku w punkcie V – na podstawie art. 435 k.p.k. - wobec oskarżonej J. D.. Oprócz tego, słusznym okazał się zarzut obrońcy wymierzenia oskarżonemu H. Z. rażąco surowej kary pozbawienia wolności (na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k.). Z kolei, Sąd Apelacyjny z urzędu – wobec spełnienia się przesłanek z art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz przesłanek z art. 435 k.p.k. w stosunku do oskarżonej J. D. – orzekł o wyeliminowaniu z podstawy prawnej wymiaru kary pozbawienia wolności - w punktach I i II wyroku - art. 12 k.k. W pozostałym zakresie apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

***

Na wstępie przypomnieć należy, że prawidłowość rozstrzygnięcia każdej sprawy karnej zależy od należytego wykonania przez Sąd meriti dwóch podstawowych obowiązków, które to decydują o tym, że konkretny proces karny jest rzetelny ( vide: art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 roku – Dz. U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284).

Pierwszy z nich, dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do zgodnego z przepisami postępowania karnego przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony oraz do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych do ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Drugi, pociąga za sobą obowiązek prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań Sądu nie mogą pozostawać dowody istotne dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Podstawę wyroku może przy tym stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku Sąd ma obowiązek wskazać jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na Sądzie Orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania i uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa do swobodnej oceny dowodów, organ a quo powinien logicznie i przekonywująco swoje stanowisko uzasadnić ( argumentum ex art. 2, 4, 7, 92, 410 k.p.k).

Biorąc powyższe pod uwagę, nikomu nie trzeba tłumaczyć, że przekonanie Sądu Pierwszej Instancji o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego – to jest art. 7 k.p.k. – dopóty, dopóki: 1) było poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy - art. 410 k.p.k., i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy - art. 2 § 2 k.p.k., 2) stanowiło wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego - art. 4 k.p.k., 3) było wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku - art. 424 § 1 k.p.k. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/95, OSN Prok. i Pr. 1996/10/10; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; vide: orzecznictwo i literatura przedmiotu przytoczona w: Z. Gostyński, Komentarz. Kodeks postępowania karnego, Wydawnictwo ABC 1998, t. I, str.169).

Przekładając powyższe wywody na grunt sprawy rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Gdańsku powiedzieć trzeba, co następuje.

W zasadniczym zakresie Sąd a quo prawidłowo wywiązał się ze swoich obowiązków. I tak – w pierwszej kolejności - na rozprawie ujawnił wszystkie niezbędne dowody, kierując się przy tym nakazem ustalenia prawdy materialnej; po drugie - także w zakresie oceny zgromadzonych dowodów nie popełnił żadnego istotnego błędu, a wynik przeprowadzonej egzegezy był zgodny z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego; i na koniec - swoje stanowisko Sąd Okręgowy w sposób wyczerpujący, a przede wszystkim odpowiadający standardom procesowym przewidzianym w art. 424 k.p.k., i jednocześnie przekonujący, uzasadnił w pisemnych motywach wyroku. W tych okolicznościach uchybienia zgłaszane przez apelującego oraz te eksplikowane przez oskarzonego w ramach art. 453 § 2 k.p.k., a odnoszące się do sfery faktów - nie mogły zostać uwzględnione.

Odpowiadając natomiast szczegółowo na każdy z podniesionych zarzutów powiedzieć należało, co następuje.

Nie był zasadny zarzut jakoby Sąd Pierwszej Instancji w stanie faktycznym sprawy przyjął, że „oskarżony ( osobiście – przyp. S.A.) założył rachunek bankowy w (...) S. A. we W. i w dniach 5, 6 i 7 października 2011 roku w bankomatach zlokalizowanych w G., G. i S. wypłacił kwotę 300.000 zł”. Zarzut ten nie mógł być słuszny z dość prostej przyczyny, mianowicie dlatego, że takich okoliczności Sąd Okręgowy - po prostu - nie ustalił. Otóż, na s. 5 i 7 uzasadnienia można przeczytać, że konto zostało założone przez nieustaloną – jak dotąd - osobę i tak samo pieniądze uprzednio przelane na ów rachunek - z konta pokrzywdzonego J. W. (1) - zostały potem wypłacone również przez anonima. Niemniej jednak – zdaniem Sadu ad quem - Sąd meriti słusznie przyjął, że oskarżony H. Z. miał świadomość – w ramach przydzielonej mu przez inne podmioty roli sprawczej – istnienia tych czynności. Przekonywały w tym zakresie następujące fakty. Po pierwsze – z opinii grafometrycznych biegłego J. B. (k. 2236 i n. oraz z k. 2379 i n.) wynikało, że parafy zaczynające się od litery „Z” oraz podpisy o treści (...) złożone na dokumentach dotyczących rachunku bankowego o nr (...) – mogły zostać nakreślone przez osobę wypełniającą zapisy w pozycjach (...) na wniosku o wydanie dowodu osobistego dla H. Z. datowanego na 30 sierpnia 1997 roku - tym samym musiała być to osoba od szeregu lat związana z oskarżonym. Po drugie – z tych samych opinii niezbicie wynikało, że oskarżony H. Z. w dniu 2 kwietnia 2012 roku – to jest już po wypłatach bankomatowych - podpisał się danymi osobowymi: „K. P.” na zwrotnym potwierdzeniu odbioru korespondencji kierowanej przez J. W. (1) do D. U.. I po trzecie – z aktu notarialnego sporządzonego w Kancelarii Notarialnej notariusza L. S. oraz z depozycji J. W. (1) niezbicie wynikało, że w dniu podpisania umowy pożyczki H. Z. podając się za P. K. otrzymał do ręki kwotę 105.047 zł, natomiast przelew dalszej kwoty pożyczki w postaci 300.000 zł - na konto R. Z. - miał nastąpić w bardzo w krótkim terminie, to jest po złożeniu odpisu aktu notarialnego do Wydziału Ksiąg Wieczystych. Trudno w takich okolicznościach Sądowi Okręgowemu było nie przyjąć, że oskarżony jako współsprawca w dokonaniu przypisanego mu czynu, miałby nie odpowiadać także za założenie konta na dane R. Z. i dokonanie z niego wypłat kwoty 300.000 zł.

Nie był także racjonalny zarzut apelującego, jakoby oskarżony nie brał udziału w założeniu rachunku bankowego w (...) S. A. na dane W. K. o nr (...), z którego w dniach 6 i 7 lutego 2012 roku wypłacono kwotę 184.300 zł z przelewu pochodzącego z konta założonego na dane Z. S. o nr (...) w (...) S. A., na które to pierwotnie wpłynęły pieniądze pochodzące od pokrzywdzonej spółki akcyjnej (...) z T.. W tym zakresie wystarczyło odwołać się do treści opinii grafometrycznej biegłego J. B. z k. 2379 i n., z której jednoznacznie wynikało, że parafy zaczynające się partykułą „K” oraz sześć podpisów o treści (...) na dokumentach bankowych związanych z założeniem konta w (...) S. A. oraz parafy zaczynające się literą „S” i trzy podpisy o treści (...) na dokumentach bankowych dotyczących konta w (...) S. A. - zostały wykonane właśnie przez oskarżonego H. Z.. Jeżeli jeszcze do tego „dołoży się” fakt podpisania przez oskarżonego umowy pożyczki o treści znanej mu przecież w chwili składania sfałszowanego podpisu (za Z. D.) - gdzie wskazane było na jakie konto miał nastąpić przelew pieniędzy – to nie można było mieć sensownych wątpliwości co do słuszności przyjęcia przez Sąd Okręgowy współsprwaczego współdziałania H. Z. w kwestionowanym przez skarżącego zakresie.

Zupełnie bezzasadny był zarzut skarżącego, zgodnie z którym Sąd meriti popełnił błąd w zakresie poczynionego przez siebie ustalenia, zgodnie z którym w dniu 28 września 2011 roku oskarżony H. Z. - wspólnie i w porozumieniu z J. D. – wyłudził w Urzędzie Stanu Cywilnego w G. odpis skrócony aktu małżeństwa zawartego przez D. U. i W. U.. W tej części swe wyczerpujące i logiczne wywody Sąd Okręgowy zamieścił na s. 63-64 uzasadnienia, a Sąd ad quem w pełni się z nimi zgadzając – odsyła apelującego do ich lektury. Sąd Apelacyjny jeszcze raz stanowczo przypomina, że oskarżona J. D. w czasie popełnienia czynu była konkubiną H. Z., a w dniu 19 września 2011 roku udając D. U. i posługując się podrobionym dowodem osobistym na te dane, wyłudziła w Kancelarii Notarialnej notariusza J. W. (2) pełnomocnictwo dla dokonania fiducjarnego przewłaszczenia nieruchomości dla P. K. – czyli właśnie dla H. Z.. Potem – podczas dalszych przestępczych zabiegów – okazało się, że do przewłaszczenia mieszkania i uzyskania pożyczki od J. W. (1) – to jest do dnia 28 września 2011 roku - wymagany jest odpis skrócony aktu małżeństwa D. U., którego ta ostatnia nie mogła dostarczyć, ponieważ przebywała za granicą. To właśnie – i słusznie - z faktu presji czasu, z okoliczności wcześniejszego posługiwania się przez J. D. dowodem osobistym D. U. w dniu 19 września 2011 roku, Sąd Okręgowy wyciągnął logiczny wniosek, że w dniu 28 września 2011 roku rano w USC w G., to J. D. kolejny raz wystąpiła jako D. U. i uzyskała odpis rzeczonego dokumentu urzędowego, posługując się fałszywym dowodem tożsamości. Nic tu nie zmieniała treść opinii biegłego grafometry J. B., z której wynikało, że wniosek o wydanie odpisu aktu stanu został wypełniony i podpisany przez inną osobę. Było tak, ponieważ z zeznań urzędniczki USC I. L. nie wynikało z całą pewnością, aby wniosek był wypełniany w jej obecności. Nic więc nie stało na przeszkodzie, aby J. D. i H. Z. – w celu zacierania śladów przestępczego działania – złożyli wniosek, który wcześniej został podrobiony przez kogoś innego. Trudno też było sobie wyobrazić, aby zamieszane w sprawę osoby – wszak kierujące działaniami oskarżonych - dysponując sfałszowanym uprzednio dowodem osobistym D. U. wraz ze zdjęciem J. D., tylko na potrzeby uzyskania odpisu aktu małżeństwa miałyby preparować inny dokument tożsamości – tym razem na inne dane żeńskie, i wciągać tę osobę do przestępczego – i tak już dostatecznie skomplikowanego - mechanizmu. Poza tym, ryzyko niepowodzenia operacji podejmowanej w USC w G. było minimalne, skoro już wcześniej oskarżona J. D. skutecznie podszyła się skutecznie pod dane D. U. u notariusza J. W. (2). Co więcej – zdaniem Sądu Apelacyjnego – wykonanie nowego fałszywego dowodu tożsamości na inną kobietę, wydelegowanie jej do USC w celu uzyskania dokumentu, przy braku odpowiedniej praktyki w posługiwaniu się danymi D. U., wprowadzałoby niepotrzebny element ryzyka w przedsiębranym przestępczym projekcie.

Kolejno, chybiony był zarzut obrońcy, jakoby Sąd meriti postąpił nieprawidłowo ustalając, że oskarżony H. Z. w ramach swych zachowań posługiwał się danymi osobowymi mężczyzny o nazwisku T., to jest podczas podejmowania pierwszych kontaktów – w kwietniu 2011 roku – z pokrzywdzonymi małżonkami J. i J. S. (1). W tej części – odpierając zarzut apelującego – należało przywołać depozycje J. S. (1) z k. 1389-1391 (ze śledztwa – okazanie fotografii), z k. 2746-2748 (z rozprawy) oraz J. S. (2) z k. 2748-2749 (z rozprawy), które to osoby, w zasadzie bez żadnych wątpliwości, rozpoznały oskarżonego jako T.. W tych okolicznościach utrzymywanie przez H. Z. zupełnie odmiennych depozycji było z góry zdane na niepowodzenie. Sąd Apelacyjny przypomnieć też chce, że oskarżony w ramach przestępstwa popełnianego na szkodę J. i J. S. (1) występował nadto jako K. K. w kontaktach z przedstawicielem banku (...) S. A. – A. Ż. (w dniach 2 i 5 września 2011 roku), a wcześniej podawał się za pełnomocnika J. S. (1) w postępowaniu przed Urzędem Miejskim w G. (dnia 1 września 2011 roku), bądź za J. S. (1) przed Sądem Rejonowym w Gdyni V Wydziałem Ksiąg Wieczystych (także dnia 1 września 2011 roku). Tak samo oskarżony brał udział w zakładaniu konta bankowego na dane J. S. (1) w (...) S. A. ( vide: k. 2379 i n. opinia biegłego J. B. – w zakresie podrobienia przez oskarżonego paraf zaczynających się od partykuły „S” i podpisów o treści (...) na dokumentach bankowych), które to miało być potem użyte w przestępczym procederze w sposób podobny do czynów dokonanych na szkodę D. U. i małżonków S.. W konsekwencji, można było bez żadnej wątpliwości przyjąć, że za brakiem trafności zarzutu skarżącego przemawiało również modus operandi oskarżonego, którego rolą przecież było „udzielanie twarzy” na zlecenie nieustalonych osób, bądź też firmowanie niektórych czynności łączących się z ryzykiem pozostawienia śladów kryminalistycznych.

Nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut, w świetle którego Sąd a quo w stanie faktycznym sprawy niesłusznie przyjął, że „oskarżony podając się za E. K. podrobił w całości wniosek o wydanie odpisu z księgi wieczystej nr (...)”, gdy tymczasem „w rzeczywistości oskarżony otrzymany wcześniej ( i podrobiony – przypis S. A.) wniosek jedynie złożył w Sądzie”. Zarzut apelującego nie mógł być uwzględniony z dość oczywistej przyczyny. Otóż, takiego faktu Sąd Okręgowy w ogóle nie ustalił. Na s. 15 uzasadnienia Sądu meriti Sąd Apelacyjny odnalazł passus, w którym bez kłopotu wyczytać można – co zresztą potwierdzały wyjaśnienia samego oskarżonego – że podsądny H. Z. podając się za E. K. złożył – „tylko” ( sic) - w dniu 26 lipca 2011 roku (k. 2451-2452) wniosek o wydanie odpisu z Księgi Wieczystej dla nieruchomości położonej przy ul. (...), który był zaopatrzony fikcyjnym podpisem E. K. - co bynajmniej nie jest równoznaczne ze złożeniem własnoręcznie podrobionego wniosku. Sąd Apelacyjny jeszcze raz w tym przedmiocie przypomina, że oskarżony H. Z. nigdy nie zaprzeczał, że posługiwał się – ale bez okazywania dowodu osobistego – danymi E. K. oraz, iż złożył podrobiony wniosek w Wydziale Ksiąg Wieczystych, a także, że go osobiście opłacił w kasie sądowej.

Nie był zasadny zarzut dokonania błędnych ustaleń przez Sąd meriti, zgodnie z którymi oskarżony H. Z. wyłudził dokument w postaci wypisu i wyrysu nieruchomości położonej przy ul. (...) w G. (w Urzędzie Miejskim w G. w dniu 1 września 2011 roku) oraz podrobił w całości wniosek o dopisanie numeru porządkowego 27 oraz o zmianę adresu dla doręczeń (złożony w Sądzie Rejonowym w Gdyni V Wydziale Ksiąg Wieczystych w dniu 1 września 2011 roku). W tym zakresie - zupełnie niezależnie od treści wyjaśnień składanych przez oskarżonego - Sąd Apelacyjny przywołuje okoliczności wynikające z kategorycznej opinii biegłego J. B. (k. 2379 i n.). Otóż, biegły bez żadnej wątpliwości ustalił, że podpis o treści (...) na wniosku złożonym w Wydziale Ksiąg Wieczystych oraz, iż zapisy stanowiące wypełnienie wniosku oddanego w Urzędzie Miejskim – zostały na pewno nakreślone przez oskarżonego H. Z.. Z kolei – co ważne - skarżący nie przytoczył żadnych argumentów podważających treść opinii biegłego, co ostatecznie – wedle Sądu ad quem – zamknęło dyskusję na ten temat.

Sąd Okręgowy – wbrew przeciwnym twierdzeniom obrońcy – nie popełnił też jakiejkolwiek pomyłki, kiedy za udowodnione przyjął, że to oskarżony w dniu 14 stycznia 2012 roku pokazywał D. W. lokal położony przy ul. (...) - to jest potencjalnej nabywczyni mieszkania należącego do R. J. (1). Nie było jednak tak, jak opisywał to obrońca, że oskarżony podawał się wówczas za R. J. (1). Wszak na s. 21-22 uzasadnienia Sąd meriti przyjął – co należało uznać za prawidłowe w świetle depozycji D. W. – że wówczas H. Z. podawał się za przyjaciela R. J. (1). Było to zresztą zgodne z treścią rozmowy telefonicznej, którą D. W. prowadziła z rzekomym R. J. (1) w dniu 13 stycznia 2011 roku. Sąd Apelacyjny przypomina też, że pokrzywdzona rozpoznała oskarżonego - podczas okazania udokumentowanego na k. 473-474 - jako osobę bardzo przypominającą wyglądem (pod względem budowy ciała i rysów twarzy) owego przyjaciela R. J. (1), zaś R. J. (2) wskazała na H. Z. jako na mężczyznę, który wcześniej – w dniu 3 grudnia 2011 roku - wynajął mieszkanie podając się za Z. D. (k. 487-489). Oskarżony dysponował zatem kluczami do lokalu w dniu 14 stycznia 2012 roku i mógł je okazać D. W.. Idąc dalej, jako logiczny jawił się też wniosek, zgodnie z którym, skoro ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby oskarżony klucze te przekazał komu innemu, a D. W. rozpoznała oskarżonego jako bardzo przypominającego jej mężczyznę, który pokazywał przedmiotowe locum, to nie było żadnego istotnego powodu do poczynienia ustaleń przeciwnych od przyjętych przez Sąd Okręgowy. Tak postawioną tezę wzmacniało również ustalenie, że oskarżony H. Z. korzystał z danych Z. D. również w dniu 1 grudnia 2011 roku – wraz z fałszywym dowodem osobistym – to jest przy dokonywaniu czynu na szkodę D. i Z. małżonków S.. Kolejny więc raz zdradziło oskarżonego jego modus operandi oraz bliski czas korzystania z danych osobowych Z. D. na szkodę różnych podmiotów, to jest w dniach 1 i 3 grudnia 2011 roku. W tych okolicznościach nie sposób było nie przyjąć, by ustalenia Sądu Pierwszej Instancji nie stały pod ochroną art. 7 k.p.k. - co dostatecznie udowadniało udział oskarżonego w dokonywaniu czynu na szkodę R. J. (1) i D. W..

Nie był także zasadny zarzut - zgłoszony w piśmie procesowym oskarżonego - jakoby H. Z. nie był „zamieszany” w otwieranie rachunków bankowych, które potem służyły lub miały posłużyć do dokonania przestępstwa. Sąd Apelacyjny opisywał już w uzasadnieniu nie budzący wątpliwości współudział oskarżonego w zakładaniu kont bankowych na nazwiska Z. S., W. K., R. Z. i J. S. (1). W tym miejscu warto też dodatkowo przypomnieć, że oprócz tego Sąd Okręgowy słusznie ustalił – bazując na wiarygodnej opinii biegłego J. B., k. 2379 i n. – iż oskarżony H. Z. podobnie podrobił podpisy J. W. (3) na dokumentach bankowych dotyczących otwarcia konta na wskazywane dane osobowe. Ustalonego - przez Sąd Okręgowy - stanu faktycznego nie były w stanie zakwestionować zeznania doręczycieli przesyłek bankowych, ponieważ osoby te - z uwagi na mnogość wykonywania tego typu czynności - nie były w stanie zapamiętać szczegółów przedmiotowych doręczeń.

Reasumując, udział oskarżonego w zakładaniu kont bankowych pokazywał w sposób bardzo przejrzysty w jak dużym stopniu oskarżony zaangażowany był w machinę przestępczych działań. Sąd Apelacyjny jest zresztą przekonany, że H. Z. jedynie w obawie przed skutkami przyszłych działań swoich mocodawców oraz w obawie przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, starał się - w sposób w zasadzie nieudolny - zakwestionować ustalony w sprawie stan faktyczny, co wynikało jednoznacznie z analizy składanych prze niego wyjaśnień.

Nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut oskarżonego jakoby Sąd meriti oprócz ustalenia wizyt oskarżonego u notariuszy T. O. i L. S. ustalił jeszcze jego bytność „u innych notariuszy”. Sąd Okręgowy takich faktów nie umieścił w nakreślonym przez siebie stanie faktycznym, co dowodnie wynikało z lektury uzasadnienia wyroku. Nie oznaczało to oczywiście, aby Sąd a quo - w ramach instytucji współsprawczego współdziałania - pozbawiony został możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za całość przestępstwa.

Sąd ad quem w tym miejscu wskazuje – podobnie jak to uczynił Sąd Pierwszej Instancji – że zgodnie z art. 18 § 1 k.k. współsprawstwo zachodzi wówczas, gdy do wykonania czynu zabronionego dochodzi „wspólnie i w porozumieniu z inną osobą”.

Termin „wspólnie” ma charakter przedmiotowy. Owe znamię „wspólnej” realizacji znamion typu czynu zabronionego jest spełnione także wówczas, gdy oceniane zachowanie (działanie lub zaniechanie) stanowi istotne ułatwienie lub co najmniej znaczne zmniejszenie ryzyka niepowodzenia przy realizacji znamion typu czynu zabronionego. Zaś termin ustawowy „porozumienie”, łączy ową „wspólnotę” zachowania (działania lub zaniechania) i oznacza akceptację wspólnej realizacji znamion czynu zabronionego - in tempore criminis – oraz pozwala na traktowanie czynu przez współdziałającego jako własnego, to jest podjętego cum animus auctoris (np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2013 roku, III KK 139/12, SIP Lex nr 1288659; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2013 roku, II KK 71/13, OSNKW 2013/8/65; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2013 roku, II AKa 126/13, SIP Lex nr 1322731; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013 roku, II AKa 105/13, SIP Lex nr 1356722; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 czerwca 2013 roku, II AKa 113/13, SIP Lex nr 1362653; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca 2013 roku, II AKa 200/13, SIP Lex nr 1342402; W. Wróbel, A. Zoll, Polskie prawo karne, Część ogólna, Kraków 2013, s. 259 i n.).

Przekładając powyższe na realia rozpoznawanej sprawy Sąd Apelacyjny nadmienia, że oskarżony (między innymi): a) w ramach działań podjętych na szkodę D. U. i J. W. (1) - na fikcyjny dowód osobisty wynajął mieszkanie, potem uzyskał zaświadczenie z Urzędu Miejskiego w G. o nie zameldowaniu innych osób w lokalu oraz uczestniczył w pozyskaniu odpisu aktu stanu cywilnego, następnie skorzystał z pełnomocnictwa wyłudzonego przez jego konkubinę, a na końcu zawarł notarialną umowę pożyczki, podczas zawierania której wziął znaczną kwotę gotówki i wskazał konto, na które miała zostać przelana pozostała kwota, b) w przypadku czynu popełnionego na szkodę J. i J. S. (1) oraz (...) S. A. – zgłosił się do małżonków z propozycją kupna mieszkania, udał się do Wydziału Ksiąg Wieczystych i Urzędu Miejskiego w G., gdzie posługiwał się danymi innej osoby, uzyskując stosowne dokumenty, a na koniec podpisał umowę kredytową na kwotę ponad 407.000 zł, wykorzystując wyłudzone pełnomocnictwo, podrobiony akt notarialny sprzedaży i inne sfałszowane dokumenty, c) z kolei w ramach dokonywania czynu na szkodę małżonków S. i spółki akcyjnej (...) – wynajął mieszkanie i brał udział w podpisywaniu umowy pożyczki z wykorzystaniem – m. in. – fałszywych dokumentów (pełnomocnictwa), d) i na koniec – w ramach czynu popełnianego na szkodę R. J. (1) i D. W. – wynajął mieszkanie, a potem pokazywał je potencjalnej nabywczyni. Dalej, na te wszystkie okoliczności (wymienione w punktach a-d) należało też niejako „nałożyć” fakty, zgodnie z którymi oskarżony uczestniczył w zakładaniu kont bankowych na cudze dane osobowe, a które to rachunki spełniały kluczową rolę w dokonywanym czynie zabronionym.

Doprawdy, w takich warunkach nie sposób było uznać, że oskarżony H. Z. nie traktował dokonywanego przestępstwa jako własnego albo by wykonywane przez niego czynności nie miały istotnego znaczenia w pochodzie przestępstwa, którego finałem zawsze było – lub miało być – uzyskanie znacznej ilości pieniędzy. Resumując, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że oskarżony miał świadomość istnienia wszystkich tych okoliczności, za które przypisano mu odpowiedzialność, co w efekcie prowadziło do tezy o nieskuteczności apelacji w zasadniczym jej zrębie.

***

Niestety, Sąd Okręgowy orzekając w stosunku do obu oskarżonych naruszył treść art. 12 k.k., a to z uwagi na przywołanie owego przepisu w podstawie wymiaru kary.

Sąd Apelacyjny przypomina więc, że konstrukcja czynu ciągłego jest specyficznym mechanizmem redukcji wielości zachowań w znaczeniu ontologicznym i sprowadzeniu ich - od strony prawnej - do poziomu jednego, sztucznie wygenerowanego, czynu zabronionego. Owa redukcja polega na łącznej kwalifikacji podjętych przez sprawcę działań lub zaniechań. Zatem: przepis art. 12 k.k. powinien znajdować odzwierciedlenie tylko w kwalifikacji prawnej czynu, a to z uwagi na modyfikowanie ustawowych znamiona typu czynu zabronionego o znamię ciągłości, natomiast nie może być przywoływany w podstawie wymiaru kary - ponieważ jej nie modyfikuje (por. np.: W. Wróbel, A. Zoll, Polskie Prawo karne. Cześć ogólna, Kraków 2013, s. 292 i n.; J. Giezek, Komentarz do art. 12 Kodeksu karnego, SIP Lex/stan prawny na dzień 15 maja 2012 roku).

W konsekwencji Sąd Apelacyjny dokonał zmiany zaskarżonego wyroku – na podstawie art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k. - poprzez wyeliminowanie art. 12 k.k. z podstawy wymiaru kary obu oskarżonym.

***

Kolejny błąd Sądu meriti związany był z rozstrzygnięciami zawartymi w punktach IV i V wyroku, a które to odnosiły się do nałożenia na oskarżonych - na podstawie art. 46 § 1 k.k. - obowiązków naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych J. W. (1) i firmy (...) S. A. w T..

Otóż, Sąd Okręgowy w sposób rażąco niesprawiedliwy dla oskarżonych naruszył treść art. 49a k.p.k., z którego treści expressis verbis wynika, że wniosek, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., pokrzywdzony - a także prokurator - mogą skutecznie złożyć tylko do czasu zakończenia pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie. Tymczasem, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania (por. s. 78 uzasadnienia Sądu a quo) Prokurator pożądane wnioski złożył zbyt późno, to jest dopiero w ramach końcowych głosów stron na rozprawie w dniu 21 października 2013 roku.

Dlatego Sąd Apelacyjny – na podstawie art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. - musiał dokonać zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie orzeczonych - wobec obu oskarżonych - środków karnych.

***

Wcześniej już Sąd Apelacyjny wspominał, że zasadny okazał się zarzut apelacyjny wymierzenia oskarżonemu H. Z. rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w Gdańsku wymierzył podsądnemu karę 6 lat pozbawienia wolności.

Pamiętać należy, że rażąca niewspółmierność kary to podstawa odwoławcza, która dotyczy samej reakcji prawnej na przestępstwo, leżącej w sferze swobodnego uznania sądu, a więc gdy ustawa pozwala sądowi orzekać w określonych granicach kary albo zezwala mu - nie obligując - na stosowanie środka karnego lub innego środka. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., WR 363/90, OSNKW 1991/7-8/39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, Prok. i Pr. 1995/6/18). Chodzi zatem o istnienie wyraźnej różnicy między karą wymierzoną a tą, którą należałoby wymierzyć przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiary kary z art.53 i n. k.k. Zarzut niewspółmierności nie wymaga także wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać może również na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 1974 r., V KRN 78/74, OSNKW 1974/12/234).

Odnosząc powyższe do realiów sprawy będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania wskazać trzeba – zdaniem Sądu Apelacyjnego – że już pierwszy kontakt z treścią zaskarżonego wyroku wzbudza zainteresowanie ze względu na rozmiar kary wymierzonej oskarżonemu H. Z..

Sąd Okręgowy – kierując się wskazaniami art. 53 k.k. (s. 76-77 uzasadnienia) – jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary poczytał: a) wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, b) konsekwentny sposób jego popełnienia, to jest w wyniku realizacji, przez okres kilku miesięcy, założonego planu, c) kierowanie się przez oskarżonego niskimi pobudkami - w postaci chęci osiągnięcia zysku, d) nagminność popełniania przez oskarżonego przestępstw przeciwko mieniu, e) rozmiar wyrządzonej swoim działaniem szkody, jak i rozmiar szkody grożącej, f) działanie w warunkach recydywy. Z kolei, jako okoliczności łagodzące przy wymiarze kary Sąd a quo uznał: a) częściowe przyznanie się do popełnienia przestępstwa oraz b) złożenie wyjaśnień.

W konsekwencji więc – wedle zapatrywania Sądu Okręgowego – „całkowitej przewagi” okoliczności obciążających, w połączeniu z działaniem oskarżonego z zamiarem bezpośrednim i w okolicznościach „spełnienia się przesłanki do nadzwyczajnego zaostrzenia kary” oraz z uwagi na wskazania płynące z zasady prewencji ogólnej, wymierzono podsądnemu karę pozbawienia wolności „przekraczającą dolną ustawową granicę”. Sąd meriti podkreślił też, że w jego ocenie przy wymiarze kary należało także wziąć pod uwagę „całkowite fiasko dotychczasowych prób resocjalizacji oskarżonego”, co skłaniało do wymierzenia surowej kary.

Z kolei obrona wskazywała, że w procesie wymiaru kary nie uwzględniono, iż wyjaśnienia oskarżonego pozwoliły na odtworzenie przebiegu zdarzenia, a także, że oskarżony w pochodzie przestępstwa „wykonywał polecenia innej osoby, nie zdając sobie do końca sprawy z konsekwencji swego zachowania”.

Przechodząc do meritum zagadnienia, Sąd ad quem wskazuje, że nawet po odrzuceniu chybionej tezy obrony o braku istnienia u oskarżonego świadomości dokonywania przestępstwa oszustwa – z uwagi na materiał dowodowy sprawy – nie można było zdaniem Sądu Apelacyjnego nie zauważyć, że Sąd meriti w procesie wymiaru kary nie dostrzegł dość zasadniczej okoliczności, a mianowicie tego, że oskarżony był „tylko” pewnym „elementem w mechanizmie” dokonywanego przestępstwa i wyłudzone pieniądze nie powiększyły finalnie jego majątku. Sąd Okręgowy nie zbił wiarygodności tej części wyjaśnień H. Z. – art. 5 § 2 k.p.k. - w których mówił, że działał on „jedynie” na zlecenie innych podmiotów, za stosownym wynagrodzeniem, a kwestia ta – wedle Sądu Apelacyjnego - miała niebagatelne znaczenie wobec nakazu wymierzenia kary – wedle przesłanek z art. 53 k.k. – sprawiedliwej.

Po drugie, w procesie uzasadniania wymierzonej kary Sąd a quo dopuścił się pewnych błędów. I tak:

- trudno uznać za prawidłową konstatację o działaniu oskarżonego z niskich pobudek, skoro osiągnięcie korzyści majątkowej należy do znamion popełnionego przestępstwa,

- logicznie nie był prawidłowy wniosek o spełnieniu się przesłanek do nadzwyczajnego obostrzenia kary, ponieważ tej instytucji Sąd finalnie nie zastosował,

- okolicznością prowadzącą do zaostrzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego nie mogło być także działanie z ramach zamiarem bezpośrednim, a to dlatego, że ów zamiar należy przecież do znamion popełnionego czynu,

- trudno też uznać było za prawidłowe stwierdzenie, że wymierzona oskarżonemu kara (jedynie) „przekraczała dolny próg ustawowego zagrożenia” skoro przekroczyła go aż sześciokrotnie,

- trudno także zgodzić się z twierdzeniem, że dotychczasowe próby resocjalizacji oskarżonego zakończyły się „całkowitym fiaskiem”, ponieważ w ramach zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd nie ustalił, że wszelkie przyszłe próby resocjalizacyjne skierowane wobec oskarżonego zdane będą na niepowodzenie, co prowadziłoby z kolei do racjonalnego wniosku o konieczności wymierzenia mu surowej kary wobec potrzeby zabezpieczenia społeczeństwa przed dostatecznie uzasadnionym podejrzeniem ponawiania przez oskarżonego identycznych działań in futuro.

Reasumując, powyżej zaprezentowane błędy Sądu a quo, w połączeniu ze skutecznością okoliczności przywoływanej przez obronę, skutecznie rozbiły prezentowane przez Sąd Okręgowy „przekonanie o całkowitej przewadze” okoliczności obciążających nad łagodzącymi w procesie wymiaru kary H. Z.. Zdaniem Sądu Apelacyjnego oskarżony niewątpliwie zasługuje na surową karę, w myśl przeanalizowanych wyżej faktów - warunkowanych treścią art. 53 k.k. – ale wymierzona kara musi w większym stopniu być adekwatna do korzyści płynących z popełnionego przestępstwa oraz do roli pełnionej w nim przez podsądnego. Wszystko to prowadziło Sąd Apelacyjny do wymierzenia oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności.

***

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 i art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058, Nr 126, poz. 1069 i Nr 153, poz.1271 z późniejszymi zmianami) oraz na podstawie § 14 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz.1348 z późniejszymi zmianami).

Sytuacja prawna i faktyczna oskarżonego - w postaci konieczności odbycia przez niego kary 4 lat pozbawienia wolności oraz brak majątku - spowodowała, że nie powinien być on obciążany kosztami sądowymi związanymi z postępowaniem przed Sądem Drugiej Instancji. Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowiły: art. 624 § 1 k.p.k., art. 634 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).

II AKa 176/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE