Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014 r. w O.

sprawy z powództwa E. G.

przeciwko M. J.

o zapłatę

orzeka:

powództwo oddala.

SSR Małgorzata Mikos-Bednarz

  I C 98/14 upr

UZASADNIENIE

Powódka E. G.prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą F. B. Usługi (...)w O.złożyła w dniu 11.12.2013r. pozew w postępowaniu upominawczym wnosząc o zasądzenie od pozwanego M. J.kwoty 1.330,00 zł, w tym kwoty 640,00 zł wraz z umownymi odsetkami maksymalnymi w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP naliczanymi od dnia 17.05.2013r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powódka wskazała , że zawarła z pozwanym w dniu 16.04.2013r. umowę pożyczki gotówkowej nr. (...) zgodnie z treścią której pozwany zobowiązał się do zwrotu kwoty pożyczki wraz z jej całkowitym kosztem, tzn. kwotą oprocentowania i opłatą administracyjną w łącznej kwocie 640,00 zł . A ponadto w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pozwany zobowiązał się do poniesienia kosztów windykacji opisanych szczegółowo w pkt. 12 umowy w kwocie 690,00 zł . Powódka wskazała, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się kwota pożyczki 500,00 zł, kwota całkowitego kosztu pożyczki 140,00 zł ł oraz kwota 690,00 zł z tytułu windykacji będącej następstwem wezwań do zapłaty, informacji o zakończeniu windykacji .

Dnia 27.12.2013r. pod sygn. akt. I Nc 1716/13 wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym . ( k. 16 ) .

Pozwany M. J. skorzystał z prawa wniesienia sprzeciwu co do kwoty 671,00 zł ( k. 20 – 21 ). W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł , że kwota 671,00 zł to zawyżone koszty wezwań , które zostały uznane za praktyki sprzeczne z obowiązującymi przepisami , na poparcie swojego stanowisk pozwany powołał orzeczenie Sąd Najwyższego oraz orzeczenia Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów . Pozwany w ślad za powołanymi orzeczeniami wywodzi , że rosnące z każdym wezwaniem naliczanie kosztów wezwań od 30,00 zł do 140,00 zł oraz kwota 300,00 zł za tzw. wizytę windykacyjna są nadmiernie wygórowane , stanowią dodatkowe źródło zysku dla pozwanej , podczas gdy koszt wysłania 5 wezwań po 3,80 zł to kwota 19,00 zł , którą pozwany uznał .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka E. G.prowadzi działalność gospodarczą na zasadzie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej pod nazwą F. B. Usługi (...)w O.(zaświadczenie k. 10 ).

W dniu 16.04.2013r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej powódka zawarła z pozwanym M. J. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) , która została udzielona na okres jednego miesiąca z ostatecznym terminem spłaty do dnia 16.05.2013 r. Przy zawarciu umowy pozwanemu wypłacono gotówką kwotę 500,00 zł ( tzw. całkowita kwota pożyczki). Oprocentowanie ustalono na poziomie 18% , co dało powodowi miesięczną kwotę oprocentowania 7,50 zł ( tzw. kwota oprocentowania ). Opłatę przygotowawczą ustalono na poziome 140,00 zł .

W § 9 umowy stwierdzono , że w wypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkodawcy przysługuje prawo wypowiedzenia umowy o pożyczkę i żądanie zwrotu całego zadłużenia wynikającego z niniejszej umowy wraz z należnymi kosztami windykacyjnymi .

Umowy pozwanemu nie wypowiedziano .

Ponadto w §12 zawarto zapis , że w wypadku opóźnienia w regulowaniu należności wynikających z umowy pożyczkobiorca zobowiązuje się ponieść koszty windykacyjne wynikające z podjętych działań według stawek ryczałtowych : 5 za monitoring telefoniczny

( telefon lub SMS ) , 25 zł upomnienie , 30 zł pierwsze wezwanie do zapłaty , 50 zł drugie wezwanie do zapłaty , 70,00 zł wezwanie ostateczne , 100 zł wezwanie – informacja o zakończeniu windykacji polubownej , 140 zł wezwanie przedsądowe , 300 zł koszt windykacji w przypadku konieczności osobistego kontaktu pracownika firmy windykacyjnej .

( dowód – umowa k. 4 , wezwania do zapłaty z dowodami doręczeń k. 5 -9 , pełnomocnictwo dla firmy windykacyjnej i jej informacja k. 13-14).

Pozwany o wydaniu nakazu zapłaty zapłacił kwotę 659,00 zł tj. 500,00 tytułem pożyczki , 140,00 zł odsetki i opłata przygotowawcza oraz 19,00 zł koszt 5 przesyłek poleconych -okoliczność bezsporna.

W tym zakresie nakazowi zapłaty nadano klauzulę wykonalności ( postanowienie z dnia 12.02.2014r. k. 28 ) .

Sąd zważył, co następuje :

Z uwagi na datę zawarcia umowy tj. 16.04.2013r.do oceny postanowień i skutków prawnych umowy stron zastosowanie będzie miała nowa ustawa z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2011.126.715 ),która weszła w życie z dniem 18.12.2011r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności : umowę pożyczki ( ... ) .

Umowa została zawarta przez przedsiębiorcę (powódkę) w ramach prowadzonej działalności z konsumentem (pozwanym). Powódka jest przedsiębiorcą, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się m.in. udzielaniem pożyczek gotówkowych. Pozwany jest konsumentem w rozumieniu ustawy, bowiem z umowy nie wynika, aby zaciągał pożyczkę na działalność gospodarczą. A za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. (art. 22 ¹ kc w zw. z art. 5 pkt 1 ukk). Z wyjaśnień pozwanego wynika , że pożyczkę zawarł na bieżące potrzeby życiowe ( zapłata czynszu , utrzymanie codzienne ).

Ponadto zastosowanie będą miały przepisy kodeksu cywilnego tj. art. 359 kc w zakresie dotyczącym maksymalnych odsetek umownych oraz art. 384- 385 ³kc dotyczących zobowiązań umownych z udziałem konsumenta.

Odesłanie do kodeksu cywilnego i ustawy o kredycie konsumenckim zawiera także wspomniana wyżej umowa pożyczki zawarta między stronami sporu. ( w §13 umowy ) .

Wszystkie warunki podmiotowe i przedmiotowe z art. 3 cytowanej ustawy zostały spełnione . Powódka E. G.jest przedsiębiorcą , który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą F. B.zajmuje się m.in. działalnością wspomagającą usługi finansowe ( taki zakres działalności ujawniony jest w wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k. 10 ) . Pozwany jest konsumentem w rozumieniu ustawy, bowiem z umowy nie wynika, aby zaciągał pożyczkę na działalność gospodarczą, poza tym trudno przypuszczać, że kredyt w tak niewielkiej kwocie mógł służyć innym celom niż potrzebom indywidualnym/ konsumpcyjnym klienta. Przedmiotem zobowiązania stron był więc kredyt konsumencki w postaci umowy pożyczki objęty warunkami tej ustawy.

Zgodnie z treścią umowy pożyczkobiorca w § 5 zobowiązał się za każdy dzień zwłoki do zapłaty odsetek maksymalnych .

Zastrzeżenie odsetek w umowie w tej wysokości było prawnie dopuszczalne . Przewiduje to art. 359 & 2 ( 1 -2 ) kc , który maksymalną wysokość odsetek umownych w stosunku rocznym ustalił na poziomie czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Dlatego też w tym zakresie powództwo nie było kwestionowane .Co do kwoty 659,00 zł w tym 640,00 zł wraz z umownymi odsetkami ( w zakresie w jakim pozwany nie wniósł sprzeciwu ) nakazowi zapłaty z dnia 27.12.2013r nadano klauzulę wykonalności .

Choć w ocenie sądu zasadność żądania odsetek maksymalnych może dotyczyć tylko i wyłącznie kwoty 500,00 zł tj . kwoty pożyczki rzeczywiście udzielonej pozwanemu .Odsetki powinny być naliczane od rzeczywiście wypłaconego pozwanemu kapitału , którym pozwany mógł swobodnie- kosztem powódki -dysponować. Stąd żądanie odsetek maksymalnych także od kwoty 140,00 zł traktowanej jako całkowity koszt pożyczki wydaje się być nieuzasadnione . Należy bowiem zwrócić uwagę , że te koszty to koszty wyliczone przez powoda jako koszty udzielenia pożyczki , trudno więc przyjąć , że mają charakter zobowiązaniowy . Ale skoro pozwany w tym zakresie ( kwoty 140,00 zł ) uznał zasadność nakazu zapłaty sąd w tym zakresie nadał klauzulę wykonalności .

Co do zasady należało uznać za słuszne żądanie powódki odnośnie łącznej kwoty 140,00 zł , a określanej w umowie mianem „opłaty administracyjnej „ w kwocie 132,50 zł i w kwocie 7,50 zł jako „kwota oprocentowania” .

Mieści się to bowiem w ustawowym pojęciu „całkowitego kosztu kredytu „ zdefiniowanego w art. 5 pkt. 6 ustawy o kredycie konsumenckim . Te koszty konsument będzie ponosił nawet gdyby zrealizował swoje zobowiązanie, czyli spłacił pożyczkę w terminie. Są to opłaty mające z punktu widzenia powoda charakter obsługowy, które w zasadzie mają pokryć koszty ponoszone przez pożyczkodawcę przy udzielaniu pożyczki.

I tak odnosząc się do definicji ustawowych należy stwierdzić , że na „ całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta „ ( art. 5 pkt. 8 ustawy ) składa się – suma całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu . „Całkowita kwota kredytu” ( pkt. 7 art. 5 ustawy ) to suma wszystkich środków pieniężnych , które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt ( w sprawie niniejszej jest to kwota 500,00 zł ).

Natomiast „całkowity koszt kredytu” ( pkt. 6 definicji ustawowych ) to – wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt , w szczególności :

a) odsetki , opłaty , prowizje , podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy , oraz

b) koszty usług dodatkowych w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu .

I tak jak wcześniej wspomniano odsetki i opłata administracyjna mieszczą się w powyższych pojęciach ustawowych i należne były powódce od pozwanego , który pożyczki na dzień wniesienia pozwu nie spłacił .

Nie ma natomiast w ustawie o kredycie konsumenckim podstaw do żądania zapłaty przez pożyczkobiorcę kwoty 690,00 zł , jako koszty działań windykacyjnych ( k. 15 ) .

Z pkt. 12 umowy wynika, że na koszty windykacji składają się kwoty : 30 zł pierwsze wezwanie do zapłaty , 50 zł drugie wezwanie do zapłaty , 70,00 zł wezwanie ostateczne , 100 zł wezwanie – informacja o zakończeniu windykacji polubownej , 140 zł wezwanie przedsądowe , 300 zł koszt windykacji w przypadku konieczności osobistego kontaktu pracownika firmy windykacyjnej .

W ocenie Sądu takie określenie kosztów windykacji jest rażąco nadmiernym zyskiem kosztem konsumenta, który faktycznie otrzymał niewielką kwotę, w tym wypadku 500 zł , a zobowiązany były zgodnie z żądaniem pozwu do spłaty kwoty ponad 2,5- krotnie wyższej , w tym przypadku 1.330,00 zł i to w przypadku nawet jednodniowego opóźnienia w spłacie

( umowa nie różnicuje kosztów windykacji od długości terminu opóźnienia ) .

Wysokość wprowadzanych do umowy dodatkowych opłat powinna znajdować uzasadnienie w rzeczywistych nakładach jakie musi ponieść powódka w związku z podjęciem czynności windykacyjnych . Sukcesywny wzrost opłat ( 30 zł , 50 zł ,70 zł , 100 zł , 140 zł aż do 300 zł ) za hipotetyczne czynności windykacyjne jest nieuzasadniony bowiem całkowicie oderwany od rzeczywistych nakładów powódki .

Nawet przyjmując, że działalność powódki nastawiona jest na zysk finansowy z tytułu zgody na korzystanie z jej kapitału, to nie może pozostawać ona poza kontrolą sądu i być nadmierna. Nie uprawnia to także powódki do przerzucania na konsumenta kosztów działalności gospodarczej i związanego z tym ryzyka własnej działalności parabankowej. Przerzucanie na pożyczkobiorcę „ kosztów windykacji „ prowadzi do nieuzasadnionego obciążania konsumenta kosztami ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Takie działanie należy ocenić jako sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumenta .

Istotne jest bowiem , aby te dodatkowe koszty, pomimo umownego ich zastrzeżenia i wyrażenia na nie zgody przez pozwanego w umowie pożyczki, nie były rażąco wygórowane .

Żądanie kosztów windykacji jest nieuzasadnione ani prawnie , o czym wspomniano powyżej ani też dowodowo.

Po pierwsze, nie ma podstaw do obciążania nimi konsumenta w ustawie o kredycie konsumenckim .

Po drugie , Sąd pozbawiony jest możliwości zweryfikowania tych kosztów i ich rzeczywistego poniesienia przez powódkę . Rzeczywiście poniesione i udokumentowane przez powódkę koszty windykacyjne to pięć potwierdzeń wysłania do pozwanego korespondencji listami poleconymi na łączną kwotę 19,00 zł ( k. 5 -9 ) czemu pozwany nie zaprzeczył i zwrócił powódce kwotę 19,00 zł za koszty przesyłki .

Nie może natomiast budzić wątpliwości, że żądanie kwoty 690,00 zł tytułem kosztów windykacji (w którym nie mieszczą się ani koszty sądowe ani koszty postępowania egzekucyjnego ) jest zdecydowanie rażąco wygórowane. Koszty windykacji w łącznej kwocie 690,00 przewyższają kwotę rzeczywiście udzielonej pożyczki .

Żądanie pozwu poza uznaną i zapłaconą przez pozwanego kwotę 659,00 z w ocenie Sądu nie tylko pozostało nieudowodnione, ale rażąco narusza interesy konsumenta oraz kształtuje jego obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami w rozumieniu art. 385 ¹ kc.

Sąd w niniejszym składzie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w orzeczeniu z dnia 13.07.2005r. I CK 832/04 w którym doprecyzowując w/w pojęcia kodeksowe SN wyjaśnił , że w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 kc „rażące naruszenie interesów konsumenta „oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „ działanie wbrew dobrym obyczajom „ w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych , które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie , wskazane w tym przepisie formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta „.

Odnosząc się do powyższej interpretacji należy stwierdzić, że żądanie kwoty 690,00 zł tytułem hipotetycznych kosztów windykacji godzą zarówno w równowagę kontraktową jak i wprowadzają nieusprawiedliwioną dysproporcję praw pożyczkodawcy i obowiązków pożyczkobiorcy. Żądanie zwrotu hipotetycznych kosztów windykacji należy uznać za przejaw dublowania opłat i dążenie do przerzucania na konsumenta , własnego ryzyka gospodarczego .

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 kc, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W § 3 art. 385 ¹ kc, ustawodawca wyjaśnił, że nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Nie budzi wątpliwości Sądu – jako fakt znany z urzędu – (z uwagi na licznie wnoszone przez powódkę pozwy), że powódka posługuje się wzorcem umowy, na treść którego pożyczkobiorcy nie mają wpływu i nie są z nimi uzgadniane indywidualnie .

Powódka w obrocie posługuje się formularzem umowy , którego treści od §1 do ostatniego są powielane , jednostronnie ustalone przez powódkę . Postanowienia umowy nie podlegają negocjacjom – pożyczkobiorca nie ma żadnego wpływu na ich treść . Konsument – pożyczkobiorca może albo przystąpić do umowy na proponowanych we wzorcu warunkach albo nie dojdzie do zawarcia umowy .

Podkreślić przy tym należy, że ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. (art. 385 ¹ § 4 kc).

Jak przyznał pozwany była to jego trzecia umowa zawierana z pozwaną o pożyczkę i zawsze była to umowa tej samej treści , pozwany nie mógł negocjować warunków umowy , mógł ją podpisać tylko w przedstawionym do podpisu formularzu ( także w zakresie pkt. 12) albo nie podpisywać w ogóle . Pozwany nie miał wpływu na treść formularza umowy .

Zdaniem Sądu nieuzgodnione indywidualnie postanowienia umowy dotyczące wysokości kosztów windykacyjnych w sposób oczywisty kształtują obowiązki pożyczkobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Są sprzeczne z ogólnie obowiązującymi przepisami prawa cywilnego kształtującymi zasady odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania ( z art. 361 KC w zw. z art. 471 KC ). To powódkę obciąża obowiązek wykazania wysokości szkody i związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem zobowiązania a szkodą . Powódka E. G. nie potrafiła wskazać z czego wynikają koszty windykacji w żądanych rosnących kwotach ,określając w umowie , że mają charakter stawek ryczałtowych . Jedyne wytłumaczenie powódki to to , że zajmowali się tym prawnicy , a ona nie wnikała z czego wynikają poszczególne kwoty.

Wyjaśnić przy tym należy, że co do zasady pożyczkodawca może obciążyć pożyczkobiorcę kosztami jakie powstają w związku z niespłaceniem zadłużenia.

Zdaniem Sądu żądane od pozwanego koszty windykacji muszą wynikać z kosztów faktycznie poniesionych przez powoda, bowiem w przeciwnym razie można by jeszcze rozważyć, czy nie mamy tu do czynienia z ukrytą karą umowną, której zastrzeganie przy zobowiązaniach pieniężnych jest niedopuszczalne (art.483 kc).

Na marginesie należy od razu dodać, że przepis art. 385 ³ pkt 17 kc wprost stanowi, że niedozwolonym postanowieniem umownym jest takie, które nakłada na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania lub odstąpił od umowy, obowiązek zapłaty rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego.

Nie jest zasadne zdaniem Sądu obciążenia pozwanego kosztami czynności windykacyjnych według stawek określonych w pkt 12 umowy. Choćby co do kosztów wezwań można zauważyć, że koszt sporządzenia wezwania do zapłaty (niezależnie: pierwszego, drugiego, przedsądowego , ostatecznego ) jest co do zasady taki sam.

Z podanych powodów powództwo ponad kwotę uznaną przez pozwanego należało oddalić.

Należy również podnieść , że podstawy oddalenia powództwa mają swoje uzasadnienie także w treści zarzutów podniesionych przez pozwanego w sprzeciwie. Pozwany M. J. słusznie podnosi , że postanowienia punktu 12 umowy określającej wysokość rosnących kosztów windykacji w takim zapisie jaki obowiązuje w treści umowy proponowanej przez pozwaną pożyczkobiorcom jest na liście klauzul niedozwolonych orzekanych przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów i publikowanych na liście klauzul niedozwolonych ( należy wymienić chociażby wyrok z dnia 27.04.2012r. XVII Amc 5533/11 , z dnia 9.10.2006r. XVII Amc 101/05 , z dnia 10.08.2012r. XVII Amc 3629/11 , klauzule niedozwolone zarejestrowane pod numerami wpisu 978, 3770 , (...) ).

A jak wypowiedział się Sądu Apelacyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 24 października 2013 r.( I ACa 535/13) , umieszczenie klauzul w rejestrze ma ten skutek, że także inni przedsiębiorcy nie mogą się nimi posługiwać. Wskazuje na to treść art. 479 ⁴³ k.p.c., który statuuje tzw. rozszerzoną prawomocność wyroków Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (wyrok prawomocny ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpisania postanowienia do rejestru) oraz treść art. 24 u.o.k.k., który za naruszenie zbiorowych interesów konsumentów, skutkujące nałożenie wysokiej kary pieniężnej, uznaje stosowanie przez przedsiębiorców w relacjach z konsumentami postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone. Przy czym prawomocność rozszerzona powinna być rozumiana jako skuteczność wpisanej do rejestru klauzuli niedozwolonej, nie tylko wobec podmiotu, co do którego zostało wydane orzeczenie, ale również do wszystkich przedsiębiorców stosujących wzorce umowne w obrocie konsumenckim.

Celem ustawowym wprowadzonym w treści art. 479 ⁴³ KPC było więc usunięcie postanowień wzorca uznanych za abuzywne z obrotu ze skutkiem nie tylko dla stron procesu ale także wobec osób trzecich . Skoro więc pozwany w sprzeciwie podniósł zarzut abuzywności danej klauzuli umownej , sąd w procesie ma prawo dokonać analizy czy wprowadzenie zapisów w umowie , która jest przedmiotem rozpoznania narusza interesy pozwanego jako konsumenta. A to takich wniosków sąd doszedł o czym w powyższych rozważaniach.

Mając powyższe na uwadze powództwo ponad kwotę uznana przez pozwanego ( co do której nadano klauzulę wykonalności nakazowi zapłaty ) należało oddalić.

SSR Małgorzata Mikos – Bednarz