Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2014 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania Z. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 12 sierpnia 2013 r. Nr (...)

w sprawie Z. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala Z. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia (...)

Sygn. akt IV U 1143/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia (...). organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu Z. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy.

Od decyzji tej odwołanie wniósł ubezpieczony Z. P. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty. W uzasadnieniu decyzji podniósł, iż od 1999r. ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Leczy się u gastrologa, pulmonologa i okulisty. Nadto odczuwa bóle kręgosłupa, był czterokrotnie rehabilitowany z powodu zwichnięcia lewego stawu barkowego. Jego stan zdrowia pogarsza się.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że ubezpieczony nie przedstawił dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę decyzji ZUS.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. P., ur. (...) do dnia 31 maja 2013r. był uprawniony do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (k. 53 a.r.). W dniu 24 kwietnia 2013r. wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 61 a.r.). Po przeprowadzeniu badania lekarskiego Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (k. 63 a.r.). Komisja Lekarska ZUS po stwierdzeniu u wnioskodawcy wrzodziejącego zapalenia jelita grubego w okresie remisji klinicznej i endoskopowej, astmy oskrzelowej kontrolowanej farmakologicznie, pokrzywki w wywiadach, kamicy nerkowej, łagodnego rozrostu stercza, przebytego w październiku 2012r. urazu lewego barku, jaskry wąskiego kąta obu oczu i nadwzroczności obu oczu uznała, iż nie jest on niezdolny do pracy (k. 19-20 a.l., k. 69 a.r.). Badając sporną okoliczność niezdolności do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza gastrologa, pulmonologa i okulisty. Biegli powyższych specjalności w swojej opinii (k. 9-12 a.s.) stwierdzili u ubezpieczonego: wrzodziejące zapalenie jelita grubego, stan po endoskopowym usunięciu polipa z jelita grubego (2010), astmę oskrzelową przewlekłą łagodną, jaskrę wąskiego kąta obu oczu, stan po irydotomii laserowej obu oczu. Zdaniem biegłych ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, a przyczyną niezdolności są stwierdzone choroby. Niezdolność do pracy jest okresowa i trwa od 1 czerwca 2013r. do 31 grudnia 2014r.

Organ rentowy kwestionował przedmiotową opinię i wniósł o powołanie innego zespołu biegłych. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. stwierdził, że w opinii nie zawarto opisu stanu przedmiotowego i ew. odchyleń potwierdzających istnienie naruszenia sprawności organizmu uzasadniającego orzeczenie niezdolności do pracy. Ubezpieczony nie był hospitalizowany z powodu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego od 2008r., wg ostatniego badania endoskopowego – schorzenie obecnie w remisji, nie ma danych o obecności niedoborów pokarmowych. Astma oskrzelowa jest leczona lekami wziewnymi, bez danych o zaostrzeniach choroby, bez opisu – wg badania KL i biegłych niewydolności oddechowej i cech klinicznych istotnych zaburzeń wentylacji płuc. Nie zostały również stwierdzone zaburzenia widzenia – przy istniejącej jaskrze i nadzwroczności – w stopniu powodującym niezdolność do pracy – wada wzroku jest korygowana szkłami, brak danych o ograniczeniach pola widzenia (k. 19-21 a.s.).

Sąd zwrócił akta biegłym w celu ustosunkowania się do zarzutów organu rentowego.

W opinii uzupełniającej biegli w całości podtrzymali postawione rozpoznania i wnioski końcowe opinii głównej. Podniesiono, m.in. że podstawą do wydania opinii jest wrzodziejące zapalenie jelita grubego, na które opiniowany leczy się od wielu lat. Dotychczasowy przebieg wymienionej choroby, z powodu której ubezpieczony był wielokrotnie hospitalizowany (ostre zaostrzenia choroby wymagające leczenia sterydami, przetaczania krwi) oraz następstwa w postaci trwałych zmian w całym jelicie grubym (ostatnia kolonoskopia z 14 marca 2013r.: „jelito grube skrócone, ze znacznym spłyceniem haustracji z licznymi białawymi linijnymi bliznami pozapalnymi. Śluzówka jelita zmatowiała z niewidocznym rysunkiem naczyniowym”) wskazują na uzyskanie remisji choroby. Stabilizacja we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego nie oznacza wyleczenia tej choroby jak również nie oznacza, że nie wrócą ostre rzuty choroby. Ostre rzuty choroby, jakie przebył opiniowany, mogą prowadzić do powikłań, które niejednokrotnie kończą się śmiercią chorego. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego zaliczane jest do chorób o nieznanej patogenezie, charakteryzuje się trudnym do przewidzenia przebiegiem choroby, brakiem możliwości leczenia przyczynowego. W związku z tym wymaga prowadzenia przez pacjentów oszczędzającego trybu życia, przestrzegania diety, stałego systematycznego leczenia i dalszej specjalistycznej obserwacji (k. 27-28 a.s.).

Organ rentowy kwestionował przedmiotową opinię uzupełniającą i wniósł o powołanie innego biegłego gastrologa. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. stwierdził, że biegły w swojej opinii nie wykazał istotnego naruszenia sprawności organizmu uzasadniającego orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego aktualnie w okresie remisji choroby, bez zaburzeń odżywienia w badaniu przedmiotowym. Ostatni rzut choroby w 2008r. Orzekanie aktualnie częściowej niezdolności do pracy jest nieuprawnione. Sam fakt leczenia schorzenia nie daje podstaw do takiego orzeczenia (k. 35-36 a.s.).

Wniosek o powołanie innego biegłego gastrologa Sąd oddalił, uznając, iż sporna okoliczność została już dostatecznie wyjaśniona.

Z. P. jest z wykształcenia mechanikiem samochodowym, pracował jako kierowca (k. 25-25v a.s.).

Ubezpieczony popierał odwołanie. Pełnomocnik organu rentowego wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach określonych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki zawarte w tym przepisie. Odnośnie warunku niezdolności do pracy Sąd podzielił opinię biegłych, ponieważ została wydana przez lekarzy odpowiedniej specjalności po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z jego dokumentacją lekarską. Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionej opinii biegłych gastrologa, okulisty i pulmonologa. Przy ocenie opinii wydanej w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu, dopuszczalne było oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach z opinii biegłych sądowych, który uznali, że Z. P. jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Wnioski opinii zostały oparte na zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu wnioskodawcy. Sąd Najwyższy wy­jaśniał w przeszłości, że do dowodu z opinii biegłego nie mo­gą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 kpc, a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok SN z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, Lex nr 7404). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania (wyrok SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869). Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii oraz, że nie uzasadnia przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy sądowych przekonanie ubezpieczonego o utrzymującym się stanie inwalidztwa (wyroki SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, póz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161).

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy nie występowały okoliczności, które przemawiałyby za dopuszczeniem kolejnych opinii biegłych lekarzy, gdyż wszystkie niezbędne zagadnienia zostały wszechstronnie wyjaśnione w opinii już w sprawie sporządzonej. Biegli ustosunkowali się też do zarzutów organu rentowego.

W ocenie Sądu wnioski zawarte w opinii powołanych w sprawie biegłych są prawidłowe i logicznie uzasadnione. Opinia ta jest zupełna, jasna, zaś zawarte w niej stwierdzenia są kategoryczne. Biegli w sposób wyczerpujący i skrupulatny dokonali oceny stanu zdrowia opiniowanego, zaś wynikające z przeprowadzonych badań przedmiotowych i podmiotowych wnioski mają walor dowodowy.

Podnieść należy, iż przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

Biegli zasadnie wskazali, że stan zdrowia Z. P. kwalifikuje go do osób częściowo niezdolnych do pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych "niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu". Jednocześnie w art. 12 ust. 3 ustawy wskazano, iż "częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". Ubezpieczony posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu mechanika samochodowego i kierowcy. W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczony w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art.477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w wyroku.