Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Alicja Kowalska-Kulik

Protokolant: sekr. sąd. Ewa Rusnarczyk

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2014 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

odwołania A. D.

przy uczestnictwie A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K.

z dnia 20 marca 2013 roku nr: (...)

w sprawie A. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia

I. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż stwierdza, że A. D. podlega obowiazkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek Usługi Budowlane (...) od dnia 1 września 2012 roku.

II. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. na rzecz A. D. kwotę 120 zł ( sto dwadzieścia złotych) tytułem kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt IV U 1226/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 5 sierpnia 2014 roku

Decyzją z dnia 20 marca 2013 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K., na podstawie art. 83 ust. 1 , art. 6 ust. 1, art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze zm.) oraz art. 58 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny ( Dz. U. z 1964 r, Nr 16, poz. 93 ze zm.) stwierdził, że A. D. jako pracownik u płatnika składek Usługi Budowlane (...) nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 1 września 2012 roku.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że na podstawie zebranego w toku przeprowadzonej kontroli w dniu 11 lutego 2013 roku materiału dowodowego ustalił, że w przypadku A. D. podjęto czynności zmierzające do ominięcia prawa ( art. 58 k.c.) w celu uzyskania korzyści w postaci świadczenia z ubezpieczenia chorobowego, a nie faktycznego wykonywania pracy. Zdaniem organu rentowego przemawiają za tym następujące okoliczności: A. D. została zatrudniona na stanowisku pracownika do spraw biurowych przez A. K. w pełnym wymiarze czasu pracy od 1 września 2012 roku do 30 września 2012 roku na okres próbny za wynagrodzeniem 3.500 zł brutto, a od 1 października 2012 roku w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem 4.000 zł na czas nieokreślony. Po ponad miesięcznym okresie zatrudnienia, od dnia 13 listopada 2012 roku A. D. przebywa na zwolnieniu lekarskim związanym z ciążą. Przed zawarciem umowy nie była nigdzie zatrudniona, w związku z czym nie posiadała uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych. A. D. była pierwszym i jedynym pracownikiem zatrudnionym na podstawie pisemnej umowy o pracę na stanowisku pracownika do prac biurowych. Pracodawca od dnia 13 listopada 2012 roku nie zatrudnił innego pracownika, co potwierdza brak celowości utworzenia takiego miejsca pracy oraz na zamiar stworzenia warunków koniecznych do uzyskania prawa do świadczeń wynikających z ubezpieczenia chorobowego, a nie na faktyczną potrzebę utworzenia stanowiska pracy. ZUS nadto wskazał, że ustalone wynagrodzenie na poziome 4000 zł znacznie przewyższało wynagrodzenie innych pracowników i nie było uzasadnione doświadczeniem zawodowym. W ocenie organu rentowego jedynym celem przyznania takiego wynagrodzenia było uzyskanie wyższego zasiłku chorobowego. W czasie kontroli nie przedstawiono żadnych dowodów potwierdzających fakt świadczenia pracy przez odwołującą się, brak było również zakresu czynności. W toku kontroli pracodawca nie przedstawił zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego brak przeciwwskazań do wykonywania pracy biurowej. Ponadto A. D. zamieszkuje 200 km od siedziby pracodawcy. Podniesione okoliczności, zdaniem organu rentowego, wskazują, że umowa o pracę była czynnością prawną zmierzającą do obejścia prawa, dokonaną w celu uzyskania korzyści w postaci zasiłku chorobowego, a nie faktycznego wykonywania pracy za wynagrodzeniem, co z mocy prawa czyni ją nieważną.

Od powyższej decyzji odwołała się A. D., zarzucając, że organ rentowy bezzasadnie uznał, że nie powinna ona podlegać ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u płatnika składek Usługi Budowlane (...), poprzez ustalenie, że zaistniały przesłanki wynikające z art. 58 § 1 i 2 k.c .. Odwołująca się podniosła, iż ZUS błędnie ustalił stan faktyczny, tj. że przebywała na zwolnieniu lekarskim związanym z ciążą od 13 listopada 2012 roku (na takim zwolnieniu faktycznie przebywała od 5 grudnia 2012 r.), oraz, że wcześniej nie była ubezpieczona, bowiem od 2006 roku do czasu podjęcia zatrudnienia u A. K. była ubezpieczona w KRUS. Wskazała, że pracodawca A. K. mógł przejąć jej obowiązki na okres zimy, kiedy to w firmach budowlanych są przestoje i nie musiał w tym celu zatrudniać innego pracownika. Ustalone wynagrodzenie w pełni odzwierciedlało powierzone jej obowiązki, ponadto uwzględniało fakt częstego przemieszczania się i trudne warunki lokalowe. Odwołująca wskazała dokładnie co należało do jej obowiązków, które wykonywała w W. i S.. Podała, iż zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy zostało przedstawione pracodawcy przed przystąpieniem do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację, którą posłużył się w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy nadto podniósł, że jest uprawniony do zbadania ważności umowy o pracę w celu stwierdzenia objęcia ubezpieczeniem społecznym pracowników, albowiem na podstawie samego zgłoszenia nie można stwardzić czy osoba zgłoszona do ubezpieczenia posiada tytuł do objęcia ubezpieczeniem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 1996 roku A. D. zamieszkała w S. ukończyła Liceum (...) i uzyskała zawód pielęgniarki, a w 1999 roku ukończyła Niepubliczną Szkołę (...) w G., uzyskując tytuł technika administracyjnego. W okresie od 20 czerwca 1996 roku do dnia 14 listopada 1996 roku odwołująca się była zatrudniona w Zakładzie (...) S. D. w ,B., gdzie prowadziła dokumentację i zajmowała się rozliczeniem zakładu. Następnie pracowała na gospodarstwie rolnym, w związku z czym była ubezpieczona w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego do momentu podjęcia pracy w firmie Usługi Budowlane (...).

( dowód: świadectwa ukończenia szkoły, k. 1 J 2 akt osobowych, świadectwo pracy, k. 85, decyzja KRUS, k. 11 )

Odwołująca się została zatrudniona przez A. K. w firmie Usługi Budowlane (...) na stanowisku pracownika do spraw administracyjnych w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 1 września 2012 roku do dnia 30 września 2012 roku na okres próbny za wynagrodzeniem 3.500 zł brutto, a od 1 października 2012 roku w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem 4.000 zł na czas nieokreślony. W tym czasie A. K. - z uwagi na rozmiar prowadzonych prac był zmuszony podjąć osobiści prace na prowadzonych budowach i potrzebował osoby, która pomogłaby mu przy sprawach biurowych na terenie miejsca prowadzonych robót. A. K. sam z żoną prowadził sprawy pracownicze oraz księgowe w domu, co wymagało uprzedniego przygotowania bieżącej dokumentacji ma miejscu wykonywanych prac. Przed podpisaniem umowy o pracę odwołująca się posiadała zaświadczenie lekarskie o zdolności do pracy. W dniu zawarcia umowy o pracę strony nie wiedziały, że A. D. jest w ciąży. W firmie A. K. zatrudniony był jako pracownik budowlany mąż odwołującej.

Zgodnie z zawartą umową A. D. podjęłą pracę na terenie budów prowadzonych przez firmę A. K. - w W. i S.. Miejsce jej pracy znajdowało się w kontenerze na budowie, gdzie wydzielone było zaplecze biurowe. Pracowała przez 5 dni w tygodniu po 8 godzin dziennie. Do pracy wyjeżdżała wraz z mężem w niedzielę wieczorem, a do domu wracała na weekend. A. K. dla swoich pracowników wynajmował miejsca noclegowe- domy prywatne, bądź hotele pracownicze, w których to miejscach nocowała też odwołująca.

Odwołująca się świadczyła pracę na rzecz swojego pracodawcy, który ustnie przekazał jej zakres obowiązków. W firmie Usługi Budowlane (...) do obowiązków A. D. należało wypełnianie list indywidualnej karty czasu
pracy pracowników, które to karty pracownicy podpisywali codziennie oraz listy
miejsc budowy konkretnych pracowników z określeniem rodzaju budowy. Odwołująca wyliczała czas pracy poszczególnych pracowników, co było potrzebne do ustalenia wysokości wynagrodzenia. Nadto segregowała faktury, które następnie przedkładała A. K.. Wypisywała pracownikom zaświadczenia, jeżeli takich potrzebowali z zakładu pracy. A. D. nadto zajmowała się bieżącymi zakupami potrzebnymi na terenie budowy; kupowała np. rękawice, odzież ochronną drobne narzędzia, wodę, dostarczając to wszystko na miejsce budowy. W tym celu korzystała z udostępnionego jej przez pracodawcę samochodu. Cały czas pozostawała do dyspozycji swojego pracodawcy. Obecność w pracy potwierdzała codziennie własnoręcznym podpisem. A. D. pracowała do 12 listopada 2012 r., od 13 listopada 2012 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, aż do urodzenia dziecka w 2013 r.

( dowód: akta osobowe, zaświadczenie z dnia 29 sierpnia 2012 roku, k, 12, dokumentacja związana z czasem pracy pracowników, k, 72, dokumentacja zawarta w aktach ZUS, zeznania świadka P. M., min. od 03:20, k. 70 zeznania świadka T. S., min. od 05: 27, k. 96, zeznania świadka B. S., min. od 13: 18, k. 96, zeznania A. K., min. od 18 :06, k.70, zeznania odwołującej się, min. od 48: 44, k. 96, )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, której wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania. Okoliczności związane z zakresem obowiązków i charakterem zatrudnienia odwołującej na stanowisku pracownika administracyjnego w firmie Usługi Budowlane (...), Sąd ustalił w oparciu o akta osobowe odwołującej się, list indywidualnej karty czasu pracy pracowników oraz zeznania świadków: P. M., T. S., B. S.. Zeznania w/w Sąd uznał za wiarygodne, spójne, logiczne oraz zgodne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak jest jakichkolwiek podstaw do podważenia ich wiarygodności. Zeznania odwołującej się A. D. i uczestnika A. K. znajdują potwierdzenie w zeznaniach w/w świadków, którzy w sposób obiektywny i wzajemnie zbieżny potwierdzili, że odwołująca się faktycznie wykonywała powierzone jej obowiązki. Świadek P. M. wprost zeznał, że " ( ... ) widywał odwołującą się na budowie" ( nagranie protokołu rozprawy z dnia 22 kwietnia 2014 roku, min. 5: 37, k. 70), świadek T. S., że" ( ... ) pracowała przy papierach" ( nagranie protokołu rozprawy z dnia 5 sierpnia 2014 roku, min. 9. 11. , k. 96 ), świadek B. S., że" ( ... ) była od papierów" (nagranie protokołu rozprawy z dnia 5 sierpnia 2014 roku, min. 16.27. , k. 96). Zeznania wyżej wymienionych korespondują z dokumentacją, potwierdzającą w sposób nie budzący wątpliwości fakt świadczenia pracy przez odwołująca się (w tym dokumenty sporządzone przez nią osobiście).

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie A. D. w świetle poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie czy A. D. była zatrudniona w firmie Usługi Budowlane (...), a tym samym czy posiada tytuł uprawniający do objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym jako pracownika tej firmy.

Bezspornym w sprawie było, że odwołująca się zawarła z A. K., prowadzącym firmę Usługi Budowlane (...) umowę o pracę na stanowisku pracownika do spraw administracyjnych w pełnym wymiarze czasu pracy od 1 września 2012 roku do 30 września 2012 roku na okres próbny za wynagrodzeniem 3.500 zł brutto, a od 1 października 2012 roku w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem 4.000 zł na czas nieokreślony. W ocenie organu rentowego zawarta pomiędzy A. D. a A. K. umowa o pracę zmierzała do ominięcia prawa i została zawarta wyłącznie w celu uzyskania korzyści w postaci świadczenia z ubezpieczenia chorobowego w postaci zasiłku chorobowego, a nie faktycznego wykonywania pracy.

W ocenie Sądu stanowisko organu rentowego nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 6 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 1442, z późno zm.), obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Stosownie do art. 13 pkt 1 cyt. ustawy pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, chorobowemu, i wypadkowemu od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Przepis art. 2 kodeksu pracy stanowi, że pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Pomimo tego jednak, że Kodeks pracy zdefiniował pojęcie "pracownika" poprzez wskazanie podstaw nawiązania stosunku pracy, czynnikiem decydującym o uznaniu osoby fizycznej za pracownika jest ustalenie, że dana osoba jest stroną stosunku pracy. Oceny stanu faktycznego nie można ograniczyć jedynie do stwierdzenia, na jakiej podstawie dana osoba jest zatrudniona. Konieczne jest poddanie analizie elementów treści stosunku prawnego. Występowanie cech właściwych prawnemu stosunkowi pracy przesądza o uznaniu danej osoby za pracownika, bez względu na nazwanie umowy z nią zawartej (por. Komentarze do Kodeksu pracy, U. J., Lex).

Dla istnienia stosunku pracy konieczne jest występowanie charakterystycznych dla niego elementów, o których mowa wart. 22 k.p. Zgodnie z § 1 tego przepisu, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Dla zaistnienia stosunku pracy muszą być spełnione wszystkie jego elementy wymienione wart. 22 k.p., m. in. praca musi być wykonywana pod kierownictwem pracodawcy. Zasada podporządkowania pracownika polega zwłaszcza na obowiązku stosowania się do poleceń przełożonego, które pozostają w związku z wykonywaną pracą, tj. jej organizacją i przebiegiem. Kodeks pracy, normując różne rodzaje stosunków pracy, wszystkie te stosunki prawne opiera m.in. na zasadzie podporządkowania pracownika regulaminowi pracy i poleceniom pracodawcy (por. wyr. SN z 19.02.1987 r., I PR 6/87, OSN 1988/4/52). W uzasadnieniu wyroku z dnia 3 kwietnia 2012 r., III AUa 1627/11, LEX nr 1163474, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu podkreślił, że o tym czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających z art. 22 § 1 k.p. Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych. Okoliczności wynikające z formalnie zawartej umowy o pracę lub ugody pozasądowej nie są wiążące w postępowaniu o ustalenie podlegania obowiązkowi pracowniczego ubezpieczenia społecznego. A zatem dopiero realizacja elementów wskazanych w art. 22 k.p. powoduje, że mamy do czynienia z zatrudnieniem, które rodzi obowiązek ubezpieczenia, o którym mowa wart. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Z postępowania dowodowego przeprowadzonego w przedmiotowej sprawie wynika jednoznacznie, że A. D. od dnia 1 września 2012 roku świadczyła pracę jako pracownik do spraw administracyjnych, a jej pracodawca pracę tę przyjmował i wypłacał za nią wynagrodzenie. Okoliczność ta została potwierdzona szeregiem dowodów, a to: zeznaniami świadków, dokumentacją prowadzoną przez odwołującą się w postaci listy godzin pracy pracowników A. K., samym zgłoszeniem odwołującej się do ubezpieczeń. Dowody w postaci dokumentów oraz dowody osobowe w ocenie Sądu tworzą jednolitą całość. Wyniki postępowania dowodowego wskazują jednoznacznie na to, że pomiędzy A. D. i A. K. doszło do nawiązania stosunku pracy. Zarówno A. D. jak i A. K. mieli rzeczywisty zamiar nawiązania umowy o pracę. Obydwoje w przekonujący sposób wykazali przyczynę zawarcia umowy o pracę, którą było zmniejszenie ilości pracowników, co prowadziło do tego, że A. K. sam wykonywał szereg prac fizycznych wraz z podległymi mu pracownikami. A. K. potrzebował pracownika na stanowisku, na jakim zatrudnił odwołującą się. Odwołująca się miała zajmować się listami godzin pracy pracowników A. K., układaniem faktur, bieżącymi zakupami związanymi z drobnym sprzętem, rękawicami, czy wodą, na bieżąco pomagać A. K.. Czynności te wykonywała na terenie budów prowadzonych w W. i S.. Na terenie budowy miała wydzielone swoje miejsce pracy, tzw. kontener biurowy. Miała do dyspozycji samochód służbowy. Z dowód ujawnionych w sprawie wynika, że odwołująca się A. D. realizowała obowiązki wynikające z umowy o pracę. Przedstawiała pracownikom do podpisu listy godzin, wystawiała zaświadczenia, przywoziła na terenie budowy zakupione towary. Przy pracy widzieli ją pracownicy A. K.: P. M., T. S. i B. S., którzy też razem z odwołującą mieszkali w wynajmowanych dla pracowników miejscach noclegowych. W zamian za wykonaną pracę A. K. wypłacił odwołującej wynagrodzenie, a także wynagrodzenie chorobowe.

Podkreślenia wymaga fakt, że kwestionując ważność umowy o pracę, organ rentowy winien, zgodnie z zasadą ciężaru dowodu, wykazać okoliczności, które wskazują na to, że umowa ta - jak podnosił - miała na celu obejście prawa. Zakład Ubezpieczeń Społecznych okoliczności takich jednak w żaden sposób nie wykazał. Zgodnie z art. 58 par. 1 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna. O czynności prawnej (także zawarciu umowy) mającej na celu obejście ustawy można mówić wówczas, gdy czynność taka pozwala na uniknięcie nakazów lub obciążeń wynikających z przepisu ustawy i tylko z takim zamiarem została dokonana. Podkreślić należy, iż nie jest obejściem ustawy dokonanie czynności prawnej w celu osiągnięcia skutków, jakie ustawa wiąże z tą czynnością. Zawarcie więc umowy o pracę w celu objęcia ubezpieczeniem i ewentualnego korzystania ze świadczeń z tego ubezpieczenia nie jest obejściem prawa, gdyż ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych z zawarciem umowy o pracę wiąże automatycznie i bez woli stron obowiązek ubezpieczenia emerytalno- rentowego, czyniąc stosunek pracy tytułem obowiązkowego ubezpieczenia. Zawierając umowę o pracę strony kierują się różnymi motywami indywidualnymi, które należy odróżnić od causae czynności prawnej. Motyw dążenia do uzyskania ochrony ubezpieczeniem społecznym i prawa do świadczeń z tego ubezpieczenia jest legalną podstawą zawierania umów o pracę i może być nawet głównym motywem nawiązania stosunku pracy (vide; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r. II UK 320/04). Podobny pogląd wypowiedział Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 kwietnia 2008 r. I UK 236/04, stwierdzając, że sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowę o pracę, takie jak np. chęć uzyskania środków utrzymania.

W odniesieniu do zarzutów organu rentowego dot. wysokiego wynagrodzenia w umowie o pracę stwierdzić trzeba, że ustalenie w umowie rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę, może być w konkretnych okolicznościach uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu. Jednak nawet takie uznanie nie wpływa na ważność samej umowy o pracę jako tytułu ubezpieczenia społecznego, bowiem umowa o pracę realizowana zgodnie z jej postanowieniami nie może być uznana za nieważną w całości ze względu na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego tylko z tego powodu, że przyznaje pracownikowi znaczne przywileje, nawet gdy są one nieuzasadnione. W niniejszej sprawie Sąd nie badał tych kwestii, gdyż przedmiotem rozpoznania sprawy było to, czy odwołująca podlega ubezpieczeniom społecznym, a nie ważność postanowień umowy dot. wynagrodzenia. Wskazać należy, iż organ rentowy ma możliwość oceny postanowień umowy o pracę w zakresie dot. wysokości wynagrodzenia i ustalenia niższej podstawy wymiaru składek.

Biorąc podniesione okoliczności pod uwagę Sąd uznał, iż strony zawarły ważną umowę o pracę, która była realizowana zgodnie z jej postanowieniami. Dlatego też Sąd - na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. oraz powołanych przepisów prawa materialnego - zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, iż A. D. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek Usługi Budowlane (...) od dnia 1 września 2012 roku - w pkt I wyroku.

Na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej wart. 98 k.p.c., Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. na rzecz strony odwołującej kwotę 120 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 11 ust. 2 w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013r, poz. 490) -w pkt II wyroku.