Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 25 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Małgorzata Małecka

Ławnicy:

Protokolant:protokolant sądowy st. sekr. sąd. Maria Wieczorek

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2014 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. T.

przeciwko (...)Bank Spółka Akcyjna w P.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  kosztami procesu obciąża powoda i w związku z tym zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  kosztami sądowymi, od obowiązku uiszczenia których powód został zwolniony, obciąża Skarb Państwa.

/-/SSO Małgorzata Małecka

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 sierpnia 2013 r., skutecznie wniesionym do tutejszego Sądu 23 sierpnia 2013r., powód A. T.wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 128.921 zł wraz z odsetkami od dnia 20 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podał, że poniósł szkodę w związku z wykonanym na wniosek pozwanego zabezpieczeniem w sprawie z powództwa (...) S.A.(obecnie (...)Bank S.A.) przeciwko niemu. Podstawą zabezpieczenia był wydany przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w dniu 12 października 2002 r. nakaz zapłaty w sprawie o sygnaturze IX (...), od którego powód złożył zarzuty, wskazując w nich brak podstaw do zgłaszanego w pozwie roszczenia m.in. z uwagi na wcześniejszą spłatę poręczonego długu i wnioskując o uchylenie nakazu. Wskutek złożonego wniosku o udzielenie zabezpieczenia w dniu 27 lutego 2003 r. komornik zajął środki finansowe powoda w kwocie 65.277,33 zł.

W dalszej kolejności powód podał, że prawomocnym wyrokiem z dnia 22 grudnia 2011 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu oddalił powództwo stwierdzając, że pozwanemu (powodowi w tamtejszej sprawie) nie przysługiwało roszczenie wobec powoda (pozwanego w tamtejszej sprawie). Powód podał także, że w dniu 17 grudnia 2012 r. zawezwał pozwanego do próby ugodowej w zakresie roszczenia objętego niniejszym pozwem, a pozwany odmówił zawarcia ugody. (k.1-5 akt).

W odpowiedzi na pozew z dnia 27 grudnia 2013 r. pozwany (...)BANK S.A. w P.wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym 17 zł tytułem uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa procesowego w sprawie według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że bezspornymi są okoliczności, że komornik na wniosek pozwanego zajął środki pieniężne powoda w kwocie 65.227,33 zł oraz że powództwo w sprawie o sygnaturze (...) zostało wobec A. T.prawomocnie oddalone. Przyznał również, że bezsporną jest okoliczność, że zajęta kwota została zwrócona w dniu 5 kwietnia 2012 r., a w dniu 11 maja 2012 r. komornik zwrócił powodowi odsetki w wysokości 8.766,42 zł.

Pozwany podniósł m.in. zarzut przedawnienia roszczenia powoda, bowiem art. 746 kpc przewiduje roczny okres przedawnienia. Zawezwanie do próby ugodowej nie przerwało biegu przedawnienia, szczególnie w odniesieniu do roszczeń przedawnionych przed złożeniem wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Pozwany podniósł również, że przy naliczaniu odsetek miesięcznych bez kapitalizacji, roszczenie o odszkodowanie przedawnia się za każdy miesiąc. (k. 89-98 akt).

Na rozprawie z dnia 17 marca 2014 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko w sprawie ( k. 119 akt).

W piśmie procesowym z dnia 2 kwietnia 2014 r. powód m.in. zakwestionował zasadność zarzutu przedawnienia, wskazując, że powód zawezwał pozwanego do próby ugodowej i zgodnie z art. 123 kc bieg przedawnienia został przerwany. Zdaniem powoda, początek wymagalności roszczenia zgodnie z art. 746 kc nie stanowi chwila uprawomocnienia się orzeczenia o oddaleniu powództwa. (k. 132-141 akt).

Pismem procesowym z dnia 28 kwietnia 2014 r. pozwany podniósł, że roszczenie powoda oparte na przepisie art. 746 kpc wygasło. Pozwany podał, że roczny termin przewidziany w tym przepisie ma charakter terminu zawitego, bowiem ustawa z jego upływem wiąże skutek w postaci wygaśnięcia roszczenia. Pozwany podniósł, że skoro wyrok Sądu Apelacyjnego wydany został w dniu 22 grudnia 2011r., to roszczenie powoda oparte o art. 746 kpc wygasło z dniem 23 grudnia 2012 r. Nadto podniósł, że zawezwanie do próby ugodowej nie mogło przerwać biegu terminu zawitego. (k. 294-296 akt).

Pismem procesowym z dnia 10 czerwca 2014 r. powód zakwestionował zarzut pozwanego, jakoby jego roszczenie wygasło. Zdaniem powoda, zrównaną z powództwem o którym, mowa w art. 746 kpc formą dochodzenia roszczenia jest zawezwanie do próby ugodowej. Nadto podał, że poprzez wniesienie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej bieg terminu zawitego uległ przerwaniu. (k. 356-357 akt).

Pismem z dnia 26 czerwca 2014 r. pozwany podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie wskazał, że aby dochować rocznego terminu o którym mowa w art. 746 § 1 zdanie 2 kpc, konieczne jest wytoczenie powództwa o naprawienie szkody wyrządzonej zabezpieczeniem przed upływem wskazanego w tym przepisie terminu. Jednocześnie podał, że wniesienie w tym terminie wniosku o zawezwanie próby ugodowej nie przerwało biegu terminu przedawnienia terminu zawitego. (k. 393-399 akt).

Na rozprawie z dnia 25 września 2014 r. strony podtrzymały swoje stanowisko
w sprawie. ( k. 451 akt).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 października 2002 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie o sygnaturze (...) z powództwa (...) S.A.w P.(obecnie (...)Bank S.A. z siedzibą w P.) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym m.in. przeciwko A. T.. Pismem z dnia 29 października 2002 r. powód A. T.wniósł zarzuty od powyższego nakazu zapłaty.

Bezsporne, jak również dowód: zarzuty od nakazu zapłaty (k. 11-15 akt).

Nakaz zapłaty z dnia 15 października 2002 r. stanowił podstawę wszczęcia przez Komornika Sądowego (...)na wniosek pozwanego postępowania zabezpieczającego przeciwko powodowi. Komornik w toku postępowania zabezpieczającego zajął wierzytelności z wynagrodzenia za pracę powoda
w wysokości 65.277,33 zł. Nadto zajął wierzytelności z tytułu wszelkich należności oraz
z rachunków bankowych w bankach (...) S.A.III Oddział w P., (...) S.A.III Oddział w P., (...) S.A.II Oddział w P., (...) Bank (...) S.A., (...)II Oddział w P., (...) S.A.I Oddział w P., (...) S.A.I Oddział
w P., (...) S.A.I Oddział w P., (...) S.A.III Oddział w P.,
w Banku (...) S.A. i (...) S.A.II Oddział w P..

Pismem z dnia 28 lutego 2003 r. Syndyk Masy Upadłości Przedsiębiorstwa Usług (...) Sp. z o.o.z siedzibą w Z., poinformował powoda, że wpłacił na jego rachunek kwotę 65.277,33 zł stanowiącą 50% wartości zaspokajanej wierzytelności pracowniczej oraz że pozostałą kwotę 65.277,33 zł wpłacił na rachunek Komornika Sądowego (...), w związku z dokonanym w dniu 18 grudnia 2002 r. zajęciem wierzytelności w sprawie oznaczonej (...)

Bezsporne, jak również dowód: zawiadomienie z dnia 16 grudnia 2002 r. o wszczęciu postępowania zabezpieczającego (k. 274 akt), zawiadomienie o zajęciu wynagrodzenia za pracę (k. 275 akt), pismo syndyka z dnia 28 lutego 2003 r. (k. 8 akt), zawiadomienia o zabezpieczeniu wierzytelności (k. 276 akt), zawiadomienia o zabezpieczeniu wierzytelności z rachunku bankowego (k. 277 – 287 akt).

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2011 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w sprawie
o sygnaturze akt (...)z powództwa (...)BANK S.A. z siedzibą
w P.(dawniej (...) Bank (...) S.A.) przeciwko A. T., J. T.i P. W.na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie o sygnaturze akt (...)i w punkcie I.1 wyroku zmienił zaskarżony wyrok w punkcie
2 w ten sposób, że oddalił powództwo o zasądzenie kwoty 798.256,74 zł z ustawowymi odsetkami od tej kwoty.

Żadna ze stron nie złożyła skargi kasacyjnej od powyższego wyroku.

Bezsporne, jak również dowód: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2011 r. (k. 9 -10 akt).

W dniu 20 grudnia 2012 r. A. T.złożył do Sądu Rejonowego (...)wniosek o zawezwanie (...)Bank S.A. z siedzibą
w P.do próby ugodowej. Na rozprawie w dniu 14 lutego 2013 r. strony nie zawarły ugody.

dowód : wniosek o zawezwanie do próby ugodowej (k. 2-5 akt Sądu Rejonowego (...)w sprawie o sygnaturze (...)), protokół rozprawy z dnia
14 lutego 2013 r. (k. 48 akt Sądu Rejonowego (...)w sprawie
o sygnaturze (...)).

W dniu 23 sierpnia 2013 r. powód wniósł powództwo przeciwko pozwanemu
w niniejszej sprawie domagając się zasądzenia kwoty 128.921 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 20 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty.

dowód: prezentata – dowód wpływu pozwu do tutejszego Sądu (k. 1 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów urzędowych i prywatnych, które uznał za w pełni wiarygodne. Zgodnie
z treścią art. 244 k.p.c. dokumenty urzędowe stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Zgodnie natomiast z treścią art. 245 k.p.c. dokumenty prywatne stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Zgromadzone w sprawie dokumenty nie były kwestionowane przez strony. Również Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować zgromadzone w sprawie dokumenty urzędowe i prywatne z urzędu. Wiarygodność kserokopii dokumentów również nie budziła wątpliwości Sądu. Mimo, że kserokopia nie jest dokumentem, a stanowi jedynie element twierdzenia strony o istnieniu dokumentu o treści odpowiadającej kserokopii, to w niniejszej sprawie żadna ze stron nie podniosła zarzutów kwestionujących istnienie określonych dokumentów prywatnych czy urzędowych.

Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe stron, poza przeprowadzonymi dowodami z dokumentów załączonych przez strony do pism procesowych oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy Sądu Rejonowego (...)o sygn. akt (...), uznając iż nie są one przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo z uwagi na wygaśnięcie roszczenia powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Artykuł 746 kpc jest podstawą prawną odpowiedzialności uprawnionego za szkodę wyrządzoną obowiązanemu przez wykonanie zabezpieczenia. Przepis ten ma materialnoprawny charakter. Powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej uprawnionego jest skutkiem upadku zabezpieczenia i wchodzi w grę we wszystkich sytuacjach, które powodują taki upadek ze względu na nieuzyskanie przez uprawnionego merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Roszczenie o naprawienie szkody powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia sądu o odrzuceniu pozwu, umorzeniu postępowania albo o oddaleniu żądania, albo z chwilą uprawomocnienia się zarządzenia o zwrocie pozwu bądź też z upływem terminu zakreślonego uprawnionemu do wytoczenia postępowania (chyba że niewytoczenie sprawy nastąpiło wskutek zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika). Naprawienia szkody obowiązany może dochodzić tylko w odrębnym procesie . Z art. 746 § 1 kpc zdanie ostatnie wynika, że roszczenie o naprawienie szkody wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od jego powstania.

Obecne brzmienie tego przepisu zostało mu nadane nowelizacją kodeksu postępowania cywilnego z dnia 16 września 2011 r. (Dz. U. Nr 233, poz. 1381). Usunęła ona istniejącą wcześniej wadliwość polegającą na powiązaniu wygaśnięcia roszczenia z upływem roku od "powstania szkody".

W ocenie Sądu, do niniejszej sprawy zastosowanie znajduje art. 746 kpc w poprzednim brzmieniu, nadanym ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2004, nr 172, poz. 1804), lecz nie ma to istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem wykładnia tego przepisu jest taka sama.

Jak uznał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., sygn. akt II CSK 715/11, wykładnia art. 746 kpc w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 172, poz. 1804) uwzględniająca funkcje i cele tego przepisu, uzasadnia stwierdzenie, że bieg rocznego terminu prekluzyjnego wskazanego w art. 746 k.p.c. nie rozpoczynał się wcześniej, niż w dniu powstania roszczenia w przypadku przesłanki istniejącej (w rozpoznawanej sprawie nie rozpoczynał biegu przed uprawomocnieniem się wyroku oddalającego powództwo).

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy zauważyć należy, że bezspornie postępowanie w którym udzielono zabezpieczenia zakończyło się prawomocnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu wydanym w dniu 22 grudnia 2011r. oddalającym powództwo wobec A. T.. Trafnie zauważył pozwany, że od tej daty należy zatem liczyć roczny termin do dochodzenia roszczenia powoda. Na marginesie wskazać należy, że jakkolwiek powód zakwestionował ( pismo powoda z 2 kwietnia 2014r.) , aby termin o którym mowa w art. 746 kpc liczyć od dnia 22 grudnia 2011 r., tym niemniej nie wskazał innej daty, od której należałoby to uczynić.

Powód wprawdzie złożył do Sądu w dniu 20 grudnia 2012 r. (a więc w terminie) wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, wskazując, że w ten sposób będzie dochodził przysługującego mu roszczenia, jednakże okoliczność ta, z uwagi na brak zawarcia ugody miedzy stronami, a tym samym konieczność wytoczenia pozwanemu przez powoda niniejszego procesu, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem skuteczne złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej nie przerwało biegu terminu zawitego z art. 746 par.1 kpc.

Trafnie zauważył pozwany, że dochodzenie roszczenia na podstawie art. 746 kpc nie jest uwarunkowane wcześniejszym postępowaniem pojednawczym i wiąże się z ryzykiem braku zgody wzywanego na zawarcie ugody.

Na podkreślenie zasługuje, iż o ile w przypadku roszczeń podlegających przedawnieniu, orzecznictwo i doktryna prezentują jednolite stanowisko, że zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg terminu przedawnienia ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r. III CZP 42/06), o tyle odmiennie kształtuje się znaczenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej w przypadku roszczeń, które wygasają na skutek upływu terminów zawitych.

Terminy zawite (prekluzyjne) tym się charakteryzują, że dotyczą ograniczenia pod względem czasu dochodzenia przed właściwym organem praw podmiotowych, przy czym niedochodzenie tych praw w terminie określonym w szczególnym przepisie prawa cywilnego pociąga za sobą wygaśnięcie prawa. (por. K. Piasecki, Komentarz do art.117 Kodeksu cywilnego. LEX). Skutkiem upływu terminu zawitego jest wygaśnięcie uprawnienia, które było terminem tym ograniczone. W przypadku prekluzji sądowej oznacza to całkowite wyłączenie ochrony sądowej, tj. w tym przypadku rzeczywiście mamy do czynienia z niemożnością realizacji uprawnienia przed sądem. W tej sytuacji obowiązkiem sądu jest uwzględnienie upływu czasu z urzędu. Prekluzja nie pozostawia miejsca na inicjatywę podmiotów uwikłanych w spór; nawet jeśli zainteresowani nie uświadamiali sobie istnienia terminu zawitego i skutków jego upływu, sąd powinien wyciągnąć konsekwencje z faktu wygaśnięcia uprawnienia. (por. M. Pyziak – Szafnicka, Komentarz do art.117 Kodeksu cywilnego, LEX oraz K. Piasecki, Komentarz do art.117 Kodeksu cywilnego. LEX).

Terminem zawitym jest również termin wskazany w art. 746 kpc, o czym świadczy wyraźne brzmienie przepisu, zgodnie z którym roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od dnia powstania szkody.

Zdaniem powoda, złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej przerwało bieg terminu zawitego.

W doktrynie wskazuje się na podobieństwo terminów przedawnienia i terminów prekluzyjnych, bowiem obie instytucje są wyrazem zasady bezpieczeństwa i pewności obrotu, przez ograniczenia czasowe w dochodzeniu roszczeń.

Kwestia powyższa była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego
w sprawie o sygnaturze III CZP 39/77 ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1978 r. w sprawie o sygnaturze III CZP 39/77). W uzasadnieniu do powyższego wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że instytucja terminów zawitych nie została w naszym ustawodawstwie choćby w głównych zarysach uregulowana oraz wskazał na powszechnie przyjęty pogląd, że stosowanie w drodze analogii przepisów o przedawnieniu do terminów zawitych nie jest co do zasady wyłączone. W dalszej kolejności zaznaczył jednak, że ewentualna analogia musi mieć charakter ograniczony. Przyjęcie bowiem koncepcji szeroko stosowanej analogii prowadziłoby w sposób oczywisty do wypaczenia woli ustawodawcy, który terminy zawite utrzymuje, obok terminów przedawnienia, w tym celu, aby w wypadkach, gdy wymagają tego szczególne względy, stosować bardziej restryktywne ograniczenie czasowe dla dochodzenia lub innej realizacji danego prawa. Tylko przeto umiarkowana, ostrożna analogia wchodzi w tym zakresie w rachubę. Należy także z całym naciskiem podkreślić, że każdy termin prekluzyjny wymaga z tego punktu widzenia odrębnej oceny, a przede wszystkim zbadania, jakie racje przemawiają za ścisłym jego stosowaniem, a jakie za ewentualnym złagodzeniem jego rygoryzmu w drodze analogii. Zawsze należy ocenić, która z tych dwu możliwości jest bardziej uzasadniona z punktu widzenia interesu społeczno-gospodarczego i zasad współżycia społecznego (na podkreślenie zasługuje, że powyższe stanowisko Sądu Najwyższego dotyczyło rocznego terminu prekluzyjnego dla dochodzenia uprawnień z tytułu rękojmi za wady fizyczne innych rzeczy aniżeli budynku i analogicznego stosowania do tego terminu art. 117 § 3 zdanie drugie k.c” ( aktualnie uchylonego). Na podkreślenie zasługuje również, że wraz z uchyleniem tego przepisu znacznym przekształceniom uległa sama instytucja przedawnienia i kwestia uwzględniania upływu przedawnienia. Zatem w obecnym stanie prawnym, możliwość stosowania przepisów o przerwaniu biegu przedawnienia do terminów zawitych jest jeszcze bardziej ograniczona.

Wskazać należy, że współcześnie judykatura opowiada się za niestosowaniem per analogiam do terminów zawitych przepisów o przerwaniu biegu terminu przedawnienia roszczeń ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2012 r. V CSK 18/12, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 1998 r. I CKN 448/97, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1993 r. III CZP 125/93 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2012 r. I ACa 1010/12).

Podstaw powyższego stanowiska należy dopatrywać się w szczegółowym porównaniu przedawnienia oraz terminów zawitych. Porównując obie instytucje zauważyć należy, że te ostatnie cechujące się dużo większym rygoryzmem niż terminy przedawnienia, ustawodawca wprowadził przede wszystkim w interesie ogólnym, a więc w celu ochrony takich wartości, jak porządek prawny w ogóle, prawidłowość funkcjonowania gospodarki, stabilizacja rodziny itp., korzyść zaś, jaką przy tej okazji osiągają także poszczególne podmioty, jest niejako wtórna (uboczna). Większy rygoryzm, który, jak już wspomniano, cechuje terminy zawite, należy zatem uznać za ich istotny wyróżnik. Innymi słowy, stanowią one bardziej ostre albo bardziej intensywne ograniczenie czasowe dochodzenia roszczeń, do których terminy takie się odnoszą. Roszczenia, do których terminy takie się odnoszą, po ich upływie wygasają, natomiast roszczeń przedawnionych nie można jedynie skutecznie dochodzić przed sądem, jeżeli ten przeciwko komu roszczenie takie (przedawnione) przysługuje, uchylił się od jego zaspokojenia. Ponadto można zrzec się korzystania z zarzutu przedawnienia (por. art. 117 § 2 k.c.), czego nie wolno uczynić w odniesieniu do terminów zawitych. Przepisy te mają bowiem charakter przepisów bezwzględnie obowiązujących (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1993 r. III CZP 125/93). Nadto podnosi się w orzecznictwie, że to ograniczenie (zawężenie) możliwości stosowania do upływu terminów zawitych terminów o przedawnieniu roszczeń sprawia, że może ono mieć miejsce tylko wyjątkowo, tj. wtedy, gdy przemawiają za tym szczególne okoliczności konkretnej sprawy. Przyjęcie bowiem odmiennej koncepcji prowadziłoby - zdaniem Sądu Najwyższego - do wypaczenia intencji ustawodawcy, który obok terminów przedawnienia roszczeń utrzymał terminy prekluzyjne. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1993 r. III CZP 125/93).

Mając na uwadze powyższe oraz wskazując, że powód nie podnosił, aby w sprawie wystąpiły szczególne okoliczności, w ocenie Sądu, do terminu dochodzenia roszczenia przewidzianego w art. 746 kpc nie stosuje się w drodze analogii przepisów o przerwaniu biegu terminu przedawnienia. Zauważyć należy, że powód reprezentowany był zarówno w niniejszym procesie oraz na etapie postępowania pojednawczego przez fachowego pełnomocnika. Ponadto, złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej na dwa dni przed upływem terminu przewidzianego w art. 746 kpc świadczy o tym, że powód był świadomy, że roszczenie o naprawienie szkody spowodowanej zabezpieczeniem jest ograniczone rocznym terminem. Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg przedawnienia, jednakże z uwagi na to, że w niniejszej sprawie termin dochodzenia roszczenia obwarowany został terminem zawitym, przerwanie biegu tego terminu nie nastąpiło.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu wydany został w dniu 22 grudnia 2011 r. i od tej chwili należy liczyć roczny termin dochodzenia przez powoda roszczenia. Roszczenie powoda wygasło zatem z upływem 22 grudnia 2012 r. Tym samym powód wnosząc powództwo w dniu 23 sierpnia 2013 r. nie dochował terminu zawitego wskazanego w art. 746 kpc.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie, I sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 98 kpc obciążając nimi stronę powodową, która przegrała niniejszy proces. Koszty procesu stanowiła kwota 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu). (punkt II wyroku).

O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono w punkcie III wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.) i obciążono nimi Skarb Państwa.

/-/ SSO Małgorzata Małecka