Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 24 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu w dniu 05 czerwca 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa B. C. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

- o zapłatę 9 600 zł.

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki B. C. (1) kwotę 4 000 złotych (cztery tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 26 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  orzeka, że powódka wygrała sprawę w 41,66 %, pozostawiając szczegółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt XI C 798/12

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2012 r. B. C. (1) złożyła pozew przeciwko (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W., domagając się zapłaty kwoty 9000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami od dnia 26 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia na rzecz powódki kwoty 600 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty rehabilitacji wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty a także zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka podała, że w dniu 22 marca 2009 r. doszło do zdarzenia drogowego, w którym uczestniczyła powódka jako pasażerka pojazdu marki M. o nr rej (...), sprawcą wypadku był kierujący pojazdem M. o nr rej (...), który posiadał w dacie zdarzenia obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej zawarte z (...) Towarzystwo (...) S.A. Następnego dnia po wypadku powódka B. C. (1) zaczęła odczuwać dolegliwości bólowe i udała się na konsultację chirurgiczną, podczas której stwierdzono uraz kręgosłupa szyjnego ze znacznym spłyceniem lordozy szyjnej. Powódce zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego, następnie powódka była leczona zachowawczo przez neurologa i chirurga oraz rehabilitowana. Powódka przebywa przebywała na zwolnieniu do dnia 09 czerwca 2009 r. Powódka nadal odczuwa dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i ograniczenie ruchomości szyjnej oraz drętwienie prawej ręki, nadal jest od opieką lekarską i rehabilituje się i zażywa leki przeciwbólowe. Powódka zgłosiła zdarzenie stronie pozwanej. Decyzją z dnia 26 sierpnia 2009 r. zakład ubezpieczeń przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 4200 zł. Od powyższej decyzji powódka odwołała się w zakresie kwoty przyznanego zadośćuczynienia. Pismem z dnia 13 stycznia 2012 r. strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko. Wypłacona powódce dotychczas, podczas toczącego się postępowania odszkodowawczego, kwota w wysokości 4200 zł zdaniem powódki jest nieadekwatna do doznanych obrażeń ciała oraz stopnia cierpień. Powódka wskazała, że przy miarkowaniu kwoty zadośćuczynienia winien być uwzględniony całokształt negatywnych następstw życiowych wypadku w życiu osoby poszkodowanej. Powódka podkreśliła, że od dnia wypadku jej codzienne funkcjonowanie jest utrudnione, wykonywanie zwykłych czynności tj. sprzątanie opieka nad dzieckiem zakupu stanowią dla powódki problem. Dolegliwości zwiększają się przy dłuższym siedzeniu, jeździe samochodem, zmianach pogody. Powódka wskazała że domaga się zwrotu poniesionych przez powódkę kosztów rehabilitacji w kwocie 600 zł. Uzasadniając datę początkową naliczania odsetek powódka wskazała ż pismem z dnia 26 sierpnia 2009 strona pozwana przyznała powódce bezsporną kwotę zadośćuczynienia stąd należy uznać że w tej dacie najpóźniej strona pozwana winna spełnić jej żądanie. Nadto pismem z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona pozwana odmówiła refundacji kosztów leczenia powódki, stąd najpóźniej w tej dacie strona powodowa winna spełnić jej żądanie z tego tytułu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana przyznała, że sprawca kolizji był ubezpieczony w pozwanym Towarzystwie, w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana przyznała również że ponosi odpowiedzialność za przedmiotową kolizję drogową przy czym wskazała że wypłaciła powódce kwotę 4200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie strony pozwanej przyznane powódce zadośćuczynienie w pełni kompensuje krzywdę doznaną przez nią w związku z kolizją z dnia 22 marca 2009 r. Strona pozwana wskazała, że powódka mogła odczuwać pewne dolegliwości jednakże ich zakres i stopień natężenia są znacznie wyolbrzymione i przerysowane a to na potrzeby niniejszego postępowania. Strona pozwana wskazała, że na miejsce zdarzenia drogowego uczestnicy kolizji nie wzywali policji, nie było również wzywane pogotowie ratunkowe, a powódka dopiero następnego dnia sama udała się na konsultację lekarską. Nie stwierdzono wobec powódki konieczności hospitalizacji, nie wykonywano żadnego zabiegu a jedynie zalecono leżenie przez okres 2-3 dni przyjmowanie leku przeciwbólowego, stosowanie żelu na szyję a następnie kołnierz ortopedyczny i fizykoterapię. Badanie RTG nie wykazało złamania w kręgach szyjnych. Powódka do dnia 09 czerwca 2009 przebywała na zwolnieniu, kontynuowała leczenie którego koszty pokrywała strona pozwana. Lekarz strony pozwanej stwierdził poprawę stanu zdrowia – stopień uszczerbku na zdrowiu uległ zmniejszeniu z 6% do 4%.

Strona pozwana wskazała, że charakter zadośćuczynienia jest kompensacyjny zatem wysokość nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy ale musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i nie może być źródłem wzbogacenia. Nadto wskazała, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę nie może być wyliczone mechanicznie na podstawie procentowego uszczerbku na zdrowiu. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy takich jak wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych ich intensywność i czas trwania nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała wywołaniu rozstroju zdrowia, poczucie przydatności społecznej bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury. Doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu był znikomy a związane z nim dolegliwości nie były znaczne. Wypłacone powódce dotychczas kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do doznanej przez nią krzywdy a powódka nie udowodniła ażeby było inaczej.

Odnośnie roszczenia dotyczącego zwrotu kosztów poniesionych na rehabilitację strona pozwana wskazała, że uraz powódki istnieje od 3 lat i w tak długim okresie czasu po wypadku rehabilitacja mogła oraz powinna się obywać w ramach refundacji z środków NFZ, a powódka nie wykazała konieczności przeprowadzenie takich zabiegów poza sektorem publicznym . Strona pozwana wskazała że na poszkodowanym ciąży obowiązek zapobiegania zwiększeniu poniesionej szkody, zatem w sytuacji gdy możliwe jest skorzystanie ze świadczeń refundowanych przez NFZ powódka obowiązana była z nich skorzystać. Korzystanie z usług prywatnych w gdy możliwe jest leczenie w ramach NFZ w sposób oczywisty zwiększa rozmiar powstałej szkody.

Odnośnie roszczenia dotyczącego odsetek od dochodzonego zadośćuczynienia strona pozwana podniosła, iż jest ono nieuzasadnione, gdyż podstawą ustalenia wysokości zadośćuczynienia będzie stan zdrowia powódki ustalony dopiero w wyroku sądowym. Spadkowi wartości siły nabywczej pieniądza służy już samo określenie wysokości zadośćuczynienia w chwili wyrokowania przez sąd, co wyklucza dopuszczalność dodatkowego zasądzenia odsetek za czas przed wyrokowaniem, gdyż świadczenie ustalone przez sąd w pełni rekompensuje poniesioną szkodę ustaloną według stanu z chwili wydania wyroku. Nadto wskazał, że kwota należna tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stanie się wymagalna dopiero z dniem wyrokowania, zatem nie można uznać, że dochodzi do opóźnienia w spełnieniu świadczenia, stąd żądanie odsetek przed dniem wydania wyroku jest nieuzasadnione.

W toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 marca 2009 r. powódka B. C. (1) uczestniczyła w kolizji drogowej, podczas której sprawca kolizji kierujący pojazdem M. o nr rej (...) najechał na tył samochodu marki M. o nr rej (...) którego pasażerką była powódka. Samochód marki M. nr rej (...) w dniu kolizji objęty był polisą ubezpieczeniową OC wykupioną w (...) Towarzystwo (...)..A. z siedzibą w W..

bezsporne (ponadto dowód:

- przesłuchanie powódki k. 65-66

W następnym dniu po kolizji powódka zaczęła odczuwać bóle w okolicach kręgosłupa szyjnego. W dniu 24 marca 2014 r. udała się na konsultację lekarską do lekarza chirurga, który stwierdził bolesność mięśni szyi po stronie tylno - prawnej, nasilaną ruchami skrętnymi głowy. Zalecił leżenie przez okres 2-3 dni, zażywanie leku ketonal oraz żelu na szyję a w razie pogorszenia samopoczucia konsultację neurologiczną. Powódce zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres 3 tygodni wykonanie zbadania RTG szyi. Badanie RTG wykazało znaczny stopień spłycenia lordozy szyjnej, zwężenie przestrzeni m-k C4-5 i w odcinku tylnym C3-4, nie wykryto złamania. Powódka pozostawała też pod opieką lekarza neurologa. Powódka odczuwała bóle kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do prawej kończyny górnej w drętwieniem dłoni bez wypadania przedmiotów. Była leczona za pomocą środków farmakologicznych: neurovit, tolperis, cataflam. Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od 25 marca 2009 do 08 czerwca 209 r. W miesiącach kwiecień – maj 2009 r. powódka uczęszczała na rehabilitację. Badanie rezonansem magnetycznym wykazało spłycenie fizjologiczne lordozy szyjnej, na poziomie (...) widoczną wypuklinę krążka uciskającą worek oponowy. Podczas konsultacji neurologicznej stwierdzono stan po skręceniu kręgosłupa szyjnego, zespół korzeniowy szyjny pourazowy.

Dowód:

- konsultacja chirurgiczna z dnia 24.03.2010 r. k. 10;

- zaświadczenie z dnia 06.04.2009 r. k. 11 verte;

- zaświadczenie z dnia 31.08.2009 k. 12 verte;

- wyniki badania RTG k. 13;

- zaświadczenie z dnia 22.11.2010 k. 14;

- informacja do lekarza kierującego k. 15;

- karta zabiegowa k. 16 verte;

- oświadczenie o przebytej rehabilitacji/ fizjoterapii z dnia 01.06.2010 r. k. 17-18;

- konsultacja neurologiczna z dnia 23.11.2011 r. k. 20-21;;

- wynika badania MR z dnia 01.12.2011 r. k. 19;

- konsultacja neurologiczna z dnia 06.02.2012 r. k. 22;

- konsultacja neurologiczna z dnia 08.12.2011 r. k. 23;

(...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. decyzją z dnia 26 sierpnia 2009 r. przyznała powódce tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę w wysokości 4.200 zł.

Dowód:

- decyzja z dnia 26.08.2009 r. k. 38;

W toku postępowania likwidacyjnego lekarz orzecznika z (...) Towarzystwo (...) S.A. uznał 6%, a następnie 4% trwały uszczerbek na zdrowiu.

Dowód:

- opinia lekarza orzecznika z dnia 16.08.2009 – akta szkody 137464;

- opinia lekarza orzecznika z dnia 23.12.2011 r. - akta szkody 137464;

Pismem z dnia 31 października 2011 r. pełnomocnik powódki B. C. (1) wezwał (...) Towarzystwo (...) S.A. do wypłacenia jego mandantce tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę kwoty 30.000 zł pomniejszoną o wcześniej wypłaconą kwotę.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z 31.10.2011 r. k. 36;

W dniach 01-21 marca 2012 r. powódka korzystała opłatnie z 10 zabiegów terapii manualnej w Ośrodku (...), ponosząc z tego tytułu koszt w łącznej wysokości 600 zł

Dowód:

- zaświadczenie z dnia 21.03.2012 k. 24;

- skierowanie na fizykoterapie k. 25;

- faktura VAT nr (...) z dnia 15.03.2012 na kwotę 300 zł k. 26;

- faktura VAT nr (...) z dnia 02.03.2012 na kwotę 300 zł k. 27;

- harmonogram zabiegów, skierowanie k. 32;

Pełnomocnik B. C. (2) wezwał (...) Towarzystwo (...) S.A. do zwrotu poniesionych przez powódkę kosztów rehabilitacji w wysokości 300 zł oraz kosztów dojazdu w wysokości 172,17 zł oraz do zwrotu kosztów rehabilitacji w wysokości 300 zł oraz kosztów dojazdu w wysokości 45,96 zł. Jednocześnie wobec rozbieżności w opiniach lekarzy zwrócił się do ubezpieczyciela o jednoznaczne wskazanie stopnia trwałego uszczerbku orzeczonego przez lekarza ubezpieczyciela w związku z urazami doznanymi w wypadku z dnia 22 marca 2009 r.

Dowód:

- pismo pełnomocnika powódki z dnia 26.03.2012 r. k. 28;

- pismo pełnomocnika powódki z dnia 15.03.2012 r. k. 29;

Strona pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. odmówiła zwrotu kosztów zabiegów rehabilitacyjnych oraz dojazdów. W uzasadnieniu wskazała, że art. 826 k.c. nakłada na ubezpieczonego przy użyciu dostępnych mu środków obowiązek zmniejszenia rozmiarów szkody. Uraz poszkodowanej istnieje od 3 lat i w tak długim czasie po wypadku kiedy poszkodowana wiedziała, że wymaga rehabilitacji, zasadne było zorganizowanie planowanej rehabilitacji w ramach NFZ.

Dowód:

- pismo (...) S.A. z dnia 18.04.2012 k. 30;

- pismo pełnomocnika powódki z dnia 15.03.2012 r. k. 29;

Przed wypadkiem powódka nie odczuwała żadnych dolegliwości ze strony kręgosłupa szyjnego. Po wypadku powódka odczuwała dolegliwości bólowe. Powódka w czasie wypadku pracowała jako księgowa. Po powrocie do pracy po wypadku miała problem z siedzeniem w jednej pozycji, odczuwała wówczas ból kręgosłupa, drętwienie prawej ręki. Z powodu dolegliwości bólowych zażywała środki farmakologiczne jednak po nich czuła się mniej wydajna, otępiała. Powódka nadal odczuwa bóle kręgosłupa, nie może spać na plecach bo odczuwa sztywnienie kręgosłupa. Powódka z uwagi na likwidację pracodawcy straciła pracę i obecnie jest bezrobotna. W momencie wypadku powódka miała małe dziecko. Po wypadku w opiece nad dzieckiem pomagał jej przez 2 tygodnie mąż, który wówczas wziął urlop, a następnie przez 3 miesiące mama powódki. Powódka nie mogła dźwigać dziecka, zakupów, które zostawiała w samochodzie lub piwnicy. Cięższe prace domowe nadal wykonuje mąż powódki. Przez 2-3 miesiące po wypadku powódka bała się jeździć samochodem. Przed wypadkiem powódka dużo tańczyła, jeździła na rowerze po wypadku tańczy jedynie wolne tańce, nie jeździ na rowerze w terenie.

Dowód:

- przesłuchanie powódki k. 65-66;

- zeznania świadka G. C. k. 64-65;

Na skutek wypadku z dnia 22 marca 2009 r. B. C. (2) doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego, dyskopatia (...) (wypuklina jądra miażdżystego) w obrazie (...). Uraz ten nie pozostawił trwałego uszczerbku na zdrowiu. Uszczerbek na zdrowiu wynosi 0% w zakresie skutków ortopedycznych. Rokowania na przyszłość są pomyślne, brak podstaw do przewidywania wystąpienia w przyszłości powikłań przebytego urazu bądź następstw mogących upośledzać sprawność kręgosłupa. Uraz kręgosłupa był powierzchowny i nie spowodował uszkodzeń anatomicznych (złamań, zwichnięć uszkodzeń więzadłowych). Ze względu na powierzchowne obrażenia struktur kręgosłupa uzasadniona była kinefizykoterapia w okresie 22 kwietnia – 7 maja 2009. dla rehabilitacji w okresie późniejszym brak takiego uzasadnienia.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej k. 78;

- uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej k. 139 ;

- uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej k. 166;

W wyniku zdarzenia drogowego z dnia 22 marca 2009 r. B. C. (2) doznała urazu kręgosłupa szyjnego – skręcenia kręgosłupa szyjnego, wystąpił bólowy zespół korzeniowy szyjny. W ze skręceniem kręgosłupa powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4%. W przyszłości powódka może również odczuwać bóle kręgosłupa szyjnego ale wobec rodzaju stwierdzonych zmian w badaniach obrazowych mogą one mieć jedynie niewielkie nasilenie. W związku z przebytym urazem zasadne było przeprowadzenie zabiegów fizykoterapeutycznych w okresie od kwietnia do lipca 2009r. Brak jest uzasadnienia dla rehabilitacji w późniejszym okresie. Wskazywane przez powódkę dolegliwości bólowe nie znajdują obecnie uzasadnienia chyba, że mają podłoże nerwicowe. Ze względu na niewielkie nasilenie zmian pourazowych uszczerbek na zdrowiu wynosi 4% w odniesieniu do skutków neurologicznych.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu neurologii k. 86-87;

- uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu neurologii k. 129-130;

Wypadek z dnia 22 marca 2009 r. nie spowodował u powódki B. C. (2) żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Odczuwa lęk przed jazdą samochodem przy czym nie stanowi to zaburzenia psychicznego. Powódka nie ma choroby psychicznej, nie stwierdzono u niej nerwicy.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 190-191 k. 86-87;

W odniesieniu do świadczeń realizowanych w warunkach ambulatoryjnych skierowanie do poradni rehabilitacyjnej oraz na zabiegi fizjoterapeutyczne może wystawić każdy lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Jedynie w przypadku wady postaw kwalifikującej się do rehabilitacji leczniczej narządu ruchu skierowanie na zabiegi wystawia w ramach umowy z NFZ lekarz specjalista. Fizjoterapia odbywa się w cyklu terapeutycznym do 10 dni zabiegowych przy czym przepis nie precyzuje ilości cykli w roku kalendarzowym. Świadczenia realizowane w warunkach domowych – czas trwania rehabilitacji dla jednego świadczeniobiorcy wynosi do 80 dni zabiegowych w roku kalendarzowym. W przypadku świadczeń rehabilitacji ogólnoustrojowej realizowanej w warunkach ośrodka lub oddziału dziennego, czas trwania rehabilitacji dla jednego świadczeniobiorcy wynosi od 15 do 30 dni zabiegowych, bez ograniczenia ilości pobytów w ośrodku/oddziale dziennym w roku kalendarzowym. Skierowanie może wystawić między innymi lekarz oddziału lub poradni urazowo ortopedycznej neurologicznej i innych wymienionych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 06 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej. W odniesieniu do świadczeń realizowanych w warunkach stacjonarnych – czas trwania rehabilitacji ogólno ustrojowej dla jednego świadczeniobiorcy wynosi do 6 tygodni, bez ograniczenia ilości pobytów w oddziale w roku kalendarzowym. Każdy podmiot leczniczy prowadzi własną listę świadczeniobiorców oczekujących w kolejce.

Dowód:

- pismo Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 12.02.2014 r. k. 183-185;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Samoistnym źródłem zobowiązania z tytułu czynu niedozwolonego jest fakt wyrządzenia szkody, za którą ustawa czyni określony podmiot odpowiedzialnym. Treścią tak powstałego stosunku prawnego jest uprawnienie do uzyskania odszkodowania (lub zadośćuczynienia) i odpowiadający temu uprawnieniu obowiązek naprawienia szkody (zadośćuczynienia krzywdzie).

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie powódka mogła dochodzić należnego z powyżej wskazanego tytułu świadczenia według swego wyboru – od ubezpieczonego posiadacza pojazdu, od ubezpieczyciela lub obu podmiotów łącznie. Współodpowiedzialność tych podmiotów ma charakter in solidum, bowiem każdy z nich ma obowiązek zaspokoić to samo roszczenie odszkodowawcze, które wynika jednak z innych tytułów prawnych, a jednocześnie brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności solidarnej podmiotów czy to ze źródła ustawowego, czy umownego.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie z treścią § 2 tego przepisu umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Podobnie stanowi art. 9 ust. 2a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych. Stosownie zaś do art. 9 ust. 1 tej ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, przy czym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych). Jednocześnie stosownie do art. 35 tejże ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Powódka opiera swoje roszczenie na przepisie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wskazać należy, że zadośćuczynienie orzekane na podstawie art. 445 § 1 k.c. spełnia funkcję kompensacyjną, a więc powinno być pochodną doznanej krzywdy. Stanowi swoistą rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez osobę poszkodowaną – stąd też w każdej sprawie konieczne jest ocenienie całokształtu sytuacji poszkodowanego, tak aby możliwe było uwzględnienie w przyznanym zadośćuczynieniu różnorodnych aspektów doznanej krzywdy – a zatem, tych negatywnych zmian w życiu pokrzywdzonego, które nie wyrażają się w postaci wymiernego, majątkowego uszczerbku, lecz jednocześnie w oczywisty sposób pogarszają jakość życia pokrzywdzonego, wpływając na jego sferę emocjonalną, osobistą, rodzinną, społeczną. Na pojęcie krzywdy składa się zatem szereg elementów, o bardzo zindywidualizowanym charakterze, zazwyczaj sprawiających trudności przy ilościowej i jakościowej ocenie.

W orzecznictwie podkreśla się, że przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 k.c.) należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.06.1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny; wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też określonej sztywnymi regułami, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.09.2001 r., III CKN 427/00, Lex 52766). Jednocześnie jednak przyznana kwota nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28.09.2001 r., III CKN 427/00, Lex nr 52766). Zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanego, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Pamiętać należy, iż zadośćuczynienie nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.02.2000r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

W rozpoznawanej sprawie nie było między stronami sporu co do zasady odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – bezspornym było, że powódka odniosła krzywdę a osobą odpowiedzialną za jej spowodowanie był kierowca, prowadzący pojazd, objęty umową ubezpieczenia OC zawartą ze stroną pozwaną. Brak kwestionowania przez stronę pozwaną zasady odpowiedzialności odszkodowawczej, skutkowały odstąpieniem przez Sąd od przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie. Strony nie prowadziły sporu także co do faktu wypłaty przez stroną pozwaną powódce kwoty 4.200 zł tytułem zadośćuczynienia.

Sporna między stronami pozostawała wysokość należnego zadośćuczynienia za krzywdę, którą doznała powódka na skutek wypadku z dnia 22 marca 2009 r. Wobec czego Sąd w niniejszym postępowaniu przedmiotem rozpoznania uczynił kwestię adekwatności w stosunku do następstw wypadku, w szczególności w zakresie doznanych cierpień fizycznych i psychicznych oraz uszczerbku na zdrowiu, wypłaconej przez ubezpieczyciela kwoty tytułem zadośćuczynienia. Tym samym na Sądzie spoczywał obowiązek dokonania całościowej i dogłębnej analizy konkretnego stanu faktycznego, a zatem wzięcia pod uwagę wszystkich okoliczności faktycznych, które miały wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Rozmiar doznanej krzywdy ma bowiem decydujące znaczenie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Istotne znaczenie odegrały zatem zarówno cierpienia fizyczne jakie odniosła powódka takie jak ból i długotrwałość leczenia oraz cierpienia psychiczne. Sąd wziął także pod uwagę skutki uszkodzenia ciała mające wpływ na wykonywaną pracę zawodową, czynności życia codziennego, funkcjonowanie w rodzinie, stopień ewentualnego kalectwa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd dokonał oceny negatywnych następstw w sytuacji życiowej powódki po wypadku i w oparciu o te ustalenia oszacował zakres doznanej przez powódkę krzywdy, a w konsekwencji – zakres przysługującego jej zadośćuczynienia, odpowiedniego do wyrządzonej przez sprawcę krzywdy.

Dokonanie ustaleń następstw wypadków w zakresie uszczerbku na zdrowiu wymagało wiadomości specjalnych z zakresu medycyny, w związku z czym Sąd przy badaniu uszczerbku na zdrowiu poszkodowanej skorzystał z dowodu z opinii biegłych.

Stan faktyczny w sprawie ustalono w oparciu o złożoną do akt dokumentację medyczną, której rzetelność nie była w toku procesu kwestionowana, opinie biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej, neurologii i psychiatrii jak również przesłuchanie powódki oraz zeznania świadka. Sąd pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej, albowiem osoby uprawnione do jej reprezentacji nie mogły posiadać wiadomości pozwalających na rozstrzygnięcie kwestii spornych.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, iż wskutek wypadku z dnia 22 marca 2009 r. powódka doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego, bólowego zespołu korzeniowego szyjnego objawowego, co skutkowało w odniesieniu do pierwszego z opisanych urazów trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wysokości 4%.

W związku z wypadkiem powódka odczuwała bóle kręgosłupa szyjnego drętwienie prawej ręki, bez wypadania przedmiotów. Przez okres 3 tygodni po wypadku nosiła bez przerwy kołnierz ortopedyczny. W związku z wypadkiem w okresie od dnia 25 marca do dnia 08 czerwca 2009 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. Po powrocie do pracy nadal odczuwała dolegliwości bólowe. Leczyła się neurologicznie, zażywała środki farmakologiczne przeciwbólowe, w okresie 22 kwiecień – 07 maj 2009 r. uczęszczała na rehabilitację. W opiece nad dzieckiem powódce pomagał jej mąż a następnie mama przez ok. 3 miesiące. Powódka nie mogła dźwigać, nosić zakupów wykonywać cięższych prac domowych. W tych obowiązkach wyręczał ją jej maż.

Jak wynika z pisemnej opinii biegłej z zakresu neurologii lek. med. B. Ż. w wyniku wypadku z dnia 22 marca 2009 r. B. C. (1) doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego, wystąpił bólowy zespół korzeniowy szyjny objawowy, co w odniesieniu do urazu skręcenia kręgosłupa szyjnego skutkowało 4% trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki. Biegła skazała ponadto, że w przyszłości powódka może odczuwać bóle kręgosłupa szyjnego ale ze względu na rodzaj zmian w badaniach obrazowych mogą one mieć jedynie niewielkie nasilenie. Wnioski te zostały następnie potrzymane w opinii uzupełniającej.

W wydanej w sprawie opinii pisemnej biegły sądowy z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej dr n. med. J. S. również wskazał że B. C. (1) w następstwie wypadku z dnia 22 marca 2009 r. doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego. Przy czym biegły wskazał, ż uraz ten pozostawił trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki, uszczerbek ten wynosi 0% gdyż nie stwierdzono ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego powyżej 20 st. Uraz kręgosłupa był powierzchowny, nie spowodował uszkodzeń anatomicznych (złamań zwichnięć uszkodzeń więzadłowych). Biegły wskazał, że rokowania na przyszłość są pomyślne, brak podstaw do przewidywania wystąpienia w przyszłości powikłań przebytego urazu bądź następstw mogących upośledzać sprawność kręgosłupa. W ocenie biegłego większość zgłaszanych dolegliwości powódki nie znajduje uzasadnienia w badaniu obiektywnym (brak zmian anatomicznych i czynnościowych uzasadniających. W opiniach uzupełniających biegły potrzymała wnioski z opinii pisemnej.

Ustalając medyczne konsekwencje wypadku Sąd oparł się na sporządzonych przez biegłych sądowych opiniach tj. opinii pisemnej biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej dr n. med. J. S., dwóch pisemnych opiniach uzupełniających biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej dr n. med. J. S., opinii pisemnej biegłego z zakresu neurologii lek med. B. Ż., pisemnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu neurologii lek med. B. Ż. oraz pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii D. R. (1), a także złożonych dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy, na której oparli się także biegli sporządzając opinię w sprawie. Strona pozwana nie zgłaszała zastrzeżeń do opinii biegłych. Powódka zakwestionowała opinię biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej. Powódka zarzuciła, iż opinia ta jest nierzetelna i wewnętrznie sprzeczna, bowiem biegły stwierdzi w wyniku badania bólowe ograniczenia kręgosłupa szyjnego a jednocześnie stwierdził brak trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki. Powódka zarzuciła iż biegły nie stwierdził trwałego uszczerbku na zdrowiu w oparciu o § 8 pkt 3 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 2002 r. Powódka podniosła, iż twierdzenia biegłego o braku trwałego uszczerbku na zdrowiu pozostają dodatkowo w sprzeczności z dokumentacją medyczną. Nielogiczne jest twierdzenie biegłego, że powódka nie wymagała rehabilitacji we wrześniu 2012 r. skoro potrzebę taką potwierdza dokumentacja medyczna przed wykonaniem rehabilitacji. Zdaniem powódki fakt, iż we wrześniu 2012 r. poddawana była zabiegom rehabilitacyjnym świadczy o trwałych skutkach w zdrowiu powódki będących następstwem przedmiotowego wypadku. Jednocześnie powódka wniosła o powołanie innego biegłego sądowego z zakresu chirurgii-ortopedii. Sąd dopuścił dowód z pisemnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej, który potwierdził wnioski sformułowane w przedstawionej opinii pisemnej oraz w sposób wyczerpujący odniósł się do zarzutów powódki. Biegły wskazał, iż bolesność podczas ruchów kręgosłupa nie oznacza ograniczenia jego ruchomości. Ból jest pojęciem subiektywnym, a w ocenie uszczerbku na zdrowiu uwzględnia się obiektywne anatomiczne i czynnościowe odchylenia od normy spowodowane urazem. Doznania subiektywne nie są uwzględnione w tabeli uszczerbków. Biegły wskazał, iż nie może ustalać uszczerbku na zdrowiu nie opierając się na aktach prawnych, uszczerbek musi wynikać z tabeli uszczerbków, a pozycja 89a w tabeli uszczerbków wskazuje jedynie 15% uszczerbku na zdrowiu gdy ograniczenie ruchomości kręgosłupa przekracza 20 st. Zdaniem biegłego zastosowanie innych pozycji w rozporządzenia byłoby niewłaściwe, gdyż wymieniona pozycja 89a jest adekwatna do oceny doznanych obrażeń. Jednocześnie biegły wskazał, że fakt pobierania fizykoterapii w 2012 r. nie oznacza, iż wynika ona z przebytego urazu kręgosłupa szyjnego, dolegliwości kręgosłupa mogą wynikać ze schorzeń samoistnych (m.in. stwierdzonej w badaniu (...) wypukliny jądra miażdżystego (...)). Podczas badania biegły nie stwierdził objawów psychotycznych. Powódka wniosła zarzuty do uzupełniającej opinii biegłego, w której zarzuciła, iż biegły uparcie próbuje zdeprecjonować dolegliwości bólowe podczas ruchów kręgosłupa, a skoro poruszanie daną częścią ciała sprawia ból to w ocenie powódki występuje ograniczenie pełnych ruchów w zakresie danego narządu. Nadto powódka ponownie zarzuciła, iż biegły całkowicie pomija pełną treść§ 8 pkt 3 rozporządzenia, wedle której jeżeli skutki urazów nie wyczerpują w pełni przesłanek określonych rozporządzeniem z dnia 18 grudnia 2002 r. dla podstawowego schorzenia, to można określić uszczerbek na zdrowiu poniżej progu określonego w rozporządzeniu. Jednocześnie powódka podtrzymała wniosek o powołanie innego biegłego sądowego z zakresu chirurgii-ortopedii. Sąd dopuścił dowód z kolejnej pisemnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej. W opinii uzupełniającej biegły podtrzymał dotychczasowe wnioski, odnosząc się zarzutów powódki wskazał, że kwestia zastosowania § 8 pkt 3 rozporządzenia została wyjaśniona w poprzedniej opinii, przy czym zaznaczył, że pozycja ta nie może być stosowana jako zamiennik uzasadniający ocenę uszczerbku w sytuacji gdy pkt 89a nie spełnia oczekiwań powódki, nadto podniósł, że występowanie bólu bez przyczyn obiektywnych nie jest równoznaczne z ograniczeniem ruchów kręgosłupa. Powódka ustosunkowując się do uzupełniającej opinii biegłego podtrzymała dotychczasowe zastrzeżenia oraz wniosek o powołanie innego biegłego sądowego chirurga i ortopedy.

Powódka wniosła również zastrzeżenia do pisemnej opinii biegłego z zakresu neurologii zarzucając iż opinia ta jest nierzetelna, wewnętrznie sprzeczna, bowiem biegła stwierdziła przedmiotowym badaniem bólowe ograniczenia kręgosłupa szyjnego, bolesność uciskową kręgosłupa zespół, bólowy korzeniowy szyjny natomiast w uzasadnieniu nie stwierdziła objawów ubytkowych a dolegliwości bólowe określiła jako niewielkie, co pozostaje w sprzeczności z wynikami przeprowadzonego badania oraz dokumentacją medyczną przedłożoną do akt. Nadto wskazała, że nielogiczne jest stwierdzenie biegłej, iż powódka nie wymagała rehabilitacji w 2012 r. skoro konieczność taką potwierdza dokumentacja medyczna. Jednocześnie powódka wniosła o powołanie innego biegłego sądowego neurologa także na okoliczność wskazania czy niezbędne jest przeprowadzenie dowodu z opinii lekarza psychiatry. Sąd dopuścił dowód z pisemnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu neurologii, która w całości podtrzymała swoją pisemną opinię. Biegła wyjaśniła, że objawy: bolesność kręgosłupa, bólowe ograniczenie ruchomości nie są neurologicznymi objawami ubytkowymi. Nadto biegła wskazała, że badania pomocnicze nie wykazują żadnych utrwalonych zmian pourazowych, które wskazywałyby na potrzebę fizykoterapii w związku z przedmiotowym urazem w 2012 r. Z uwagi na to, że doznania bólowe powódki są nieadekwatne do przeprowadzonego badania i dokumentacji medycznej biegła wskazała na zasadność przeprowadzenia badania przez biegłego psychiatrę, gdyż ewentualna nerwica może powodować większe odczuwanie bólu. Powódka ustosunkowując się do uzupełniającej opinii biegłego zarzuciła, iż jest ona wewnętrznie sprzeczna bowiem biegła stwierdziła trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 4% a jednocześnie wskazała że powódka w chwili obecnej nie odczuwa bólu i nie była zmuszona ponosić kosztów leczenia w 2012 r. Jednocześnie podtrzymała wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu neurologii także na okoliczność konieczności powołania biegłego z zakresu psychiatrii.

Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu psychiatrii. Jak wynika z opinii biegłego z zakresu psychiatrii D. R. (2) u B. C. (2) nie rozpoznano zaburzenia psychicznego czyli jednostki chorobowej z zakresu stanu zdrowia psychicznego, nie stwierdzono u powódki w wyniku wypadku z dnia 22 marca 2009 r. żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Sąd dokonał oceny opinii biegłych sądowych powołanych w niniejszej sprawie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (postanowienie SN 2000.11.07 (...) OSNC 2001/4/64). W ocenie Sądu sporządzone opinie biegłych lek med. B. Ż., dr n. med. J. S., D. R. (2) są opiniami wyczerpującymi, zrozumiałymi, rzetelnymi i logicznymi. Z opinii tych jednoznacznie wynika stan faktyczny i materiał dowodowy, na jakim oparli się biegli. Wnioski formułowane następnie przez biegłych na ich podstawie są jasne i logiczne. Stwierdzenia zawarte w opiniach, są przekonywujące oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Biegła lek. med. B. Ż. już w pierwszej pisemnej opinii wskazała na 4% trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wywołany wypadkiem z dnia 22 marca 2009 r., a biegły z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej dr n. med. J. S. wskazał na 0% trwały uszczerbek na zdrowiu powódki. Pisemne opinie uzupełniające biegłych dotyczyły wyjaśnienia pierwszych opinii pisemnych złożonych przez biegłych.

Wskazać zatem należy, iż z powyższych przyczyn, Sąd ustalił na podstawie przedmiotowych opinii wysokość uszczerbku na zdrowiu powódki. Stwierdzenia zawarte w opiniach, są bowiem w pełni przekonywujące oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, zwłaszcza w dokumentacji medycznej.

W niniejszej sprawie Sąd zważył także, że powódka po zdarzeniu, przebywała na zwolnieniu lekarskim, odczuwała dyskomfort związany z noszeniem kołnierza ortopedycznego, odczuwała dolegliwości bólowe, musiała zażywać środki przeciwbólowe, w okresie od 22 kwietnia do 07 maja 2009 uczęszczała na rehabilitację, korzystała z pomocy osób trzecich w opiece nad dzieckiem, miała problemy z noszeniem ciężarów, podnoszeniem dziecka oraz ograniczyła aktywność fizyczną. W świetle dokonanych ustaleń, w szczególności w świetle stwierdzonego przez biegłą lek med. B. Ż. 4% trwałego uszczerbku a zdrowiu powódki na podstawie poz. 94a tabeli uszczerbków przy zastosowaniu § 8 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U.2013.954 j.t. ) należy uznać, że wypłacone poszkodowanej zadośćuczynienie w wysokości 4200 zł nie jest adekwatne do doznanej krzywdy a odniesione przez powódkę obrażenia fizyczne i dolegliwości pourazowe uzasadniają przyznanie powódce zadośćuczynienia w kwocie większej niż wypłacona. Sąd doszedł do przekonania, że żądanie zasądzenia od strony pozwanej dalszej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 4000 zł mieści się w granicach wyznaczonych przez art. 445 kc i stanowi świadczenie adekwatne do doznanej przez powódkę krzywdy.

Wobec powyższego orzeczono jak w pkt I sentencji , zasądzając na rzecz powódki dalszą kwotę zadośćuczynienia w wysokości 4000 zł.

W pozostałym zakresie powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Biorąc pod uwagę funkcję kompensacyjną zadośćuczynienia orzekanego na podstawie art. 445 kc , jak wcześniej wspomniano, należy dokonać oceny i wziąć pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym miarkując, by przyznana kwota nie była nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale „odpowiednią” tzn. utrzymaną w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Należy wziąć pod uwagę także takie okoliczności, jak wiek poszkodowanego, skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do normalnego funkcjonowania, prognozy na przyszłość, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym, niemożność wykonywania czynności zwykle podejmowanych przez osoby w zbliżonym wieku.

Jak wynika z opinii biegłej z zakresu naurologii lek. med. B. Ż. powódka w przyszłości może odczuwać bóle kręgosłupa szyjnego jednakże ze względu na rodzaj zmian w badaniach obrazowych mogą one mieć jedynie niewielkie nasilenie. Biegła wskazała, że zgłaszane przez powódkę dolegliwości bólowe nie znajdują uzasadnienia w przeprowadzonych badaniach chyba że mają czynności nerwicowe, które może stwierdzić biegły psychiatra. Przy czym jak wynika z pisemnej opinii biegłego z zakresu psychiatrii D. R. (2) u powódki nie stwierdzono zaburzenia psychicznego, żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym wywołanego wypadkiem z dnia 22 marca 2009 r. Ponadto z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej dr n. med. J. S. wynika, że urazu skręcenia kręgosłupa szyjnego u powódki nie pozostawił trwałego uszczerbku na jej zdrowiu. Uraz kręgosłupa był powierzchowny, nie spowodował uszkodzeń anatomicznych (złamań zwichnięć uszkodzeń więzadłowych). Nadto w ocenie biegłego rokowania na przyszłość są pomyślne, brak podstaw do przewidywania wystąpienia w przyszłości powikłań przebytego urazu bądź następstw mogących upośledzać sprawność kręgosłupa, a większość zgłaszanych dolegliwości powódki nie znajduje uzasadnienia w badaniu obiektywnym (brak zmian anatomicznych i czynnościowych uzasadniających.

Biorąc powyższe pod uwagę – w szczególności wnioski opinii biegłych w zakresie następstw wypadku i rokowaniach na przyszłość - w ocenie Sądu roszczenie powódki w zakresie przekraczającym przyznaną już powódce łączną kwotę zadośćuczynienia w wysokości 8200 zł., nie zasługuje na uwzględnienie, o czym orzeczono jak w pkt II sentencji.

W tym miejscu należy odnieść się do zgłoszonego przez powódkę żądania zapłaty odszkodowania za poniesione do tej pory koszty leczenia. Powódka poza wypłaconymi z tego tytułu w toku postępowania likwidacyjnego kwotami zażądała zapłaty dalszej kwoty 600 zł z tytułu.

Stosownie do art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przepis art. 361 § 1 k.c. wyraża zasadę przyczynowości, ograniczonej jednak do przypadków normalnego - adekwatnego związku przyczynowego. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego jest determinowane określonymi okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy i dlatego istnienie związku przyczynowego bada się uwzględniając te okoliczności ( por. wyrok SN z dnia 8.12.2005 r. III CK 298/05 Lex 172174).

W związku z powyższym należało ocenić, czy żądanie powódki zasądzenia kwoty 600 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty rehabilitacji jest zasadne. Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, które warunkują powstanie obowiązku naprawienia szkody w rozumieniu przepisów reżimu deliktowego są: szkoda w znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej, fakt wyrządzający szkodę czyli działanie lub zaniechanie działania oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a faktem. Należało zatem rozstrzygnąć, czy między wydatkami poniesionymi przez powódkę a wypadkiem drogowym istniał związek przyczynowy, tj. czy w kontekście stwierdzonych urazów na skutek wypadku z dnia 22 marca 2009 r. wydatki jakie poniosła powódka związane były z leczeniem tychże dolegliwości.

W ocenie Sądu roszczenie powódki o zapłatę odszkodowania tytułem wydatków poniesionych na koszty rehabilitacji w 2012 r. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności opinii biegłych sądowych doszedł do przekonania, że zabiegi rehabilitacyjne, z których korzystała powódka w 2012 r. nie mają związku z leczeniem urazu będącego następstwem wypadku z dnia 22 marca 2009 r. Jak wynika z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej ze względu na powierzchowne obrażenia struktur kręgosłupa uzasadniona była kinefizykoterapia jedynie w okresie 22 kwietnia – 7 maja 2009 r. dla rehabilitacji w okresie późniejszym biegły nie znalazł takiego uzasadnienia. Dodatkowo w pisemnej uzupełniającej opinii z dnia 08 listopada 2013 r. biegły wskazał, że fakt pobierania fizykoterapii w 2012 r. nie oznacza, iż wynikała ona z przebytego urazu kręgosłupa szyjnego, dolegliwości kręgosłupa mogą wynikać ze schorzeń samoistnych. Również biegła sądowa z zakresu neurologii wskazała, że w związku z przebytym urazem zasadne było przeprowadzenie zabiegów fizykoterapeutycznych w okresie od kwietnia do lipca 2009r. Brak jest natomiast uzasadnienia dla rehabilitacji w późniejszym okresie. Nadto w opinii uzupełniającej wskazała, że badania pomocnicze nie wykazały żadnych utrwalonych zmian pourazowych, które wskazywałyby na potrzebę fizykoterapii w 2012 r. w związku z urazem z dnia 22 marca 2009 r. Nadto biegła wskazała ze jeżeli taka potrzeba była to ewentualnie w związku z innymi uszkodzeniami lub przeciążeniem kręgosłupa w późniejszym czasie na innym tle.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił w tym zakresie roszczenie powódki o czym orzeczono jak w pkt II sentencji.

Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Obowiązek zaspokojenia roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nie staje się wymagalny dopiero z datą wydania uwzględniającego to roszczenie wyroku wydanego w toku wytoczonego o nie procesu sądowego, lecz z chwilą wezwania dłużnika do jego zaspokojenia (art. 455 kc). W przypadku zaś, gdy odpowiedzialność za wyrządzoną przez sprawcę szkodę ponosi ubezpieczyciel, zobowiązany on jest na podstawie art. 817 § 1 kc spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

Powódka jako początkową datę naliczania odsetek od kwoty 9.000 zł wskazała dzień wydania decyzji strony pozwanej z dnia 26 sierpnia 2009 r. przyznającej powódce zadośćuczynienie kwocie 4.200 zł Strona powodowa nie kwestionowała daty zgłoszenia wskazując jedynie w odpowiedzi na pozew, że odsetki ustawowe należą się od daty wyrokowania bowiem z tym momentem dopiero roszczenie z tytułu zadośćuczynienia staje się wymagalne. Ze znajdującej się w aktach sprawy korespondencji stron wynika , że w dniu 26 sierpnia 2009 z całą pewnością strona pozwana posiadała wiedzę na temat zaistniałego wypadku oraz faktu zgłoszenia przez powódkę roszczeń ponad 30 dni skoro w tym dniu przyznała pozwanej zadośćuczynienie w kwocie 4.200 zł Jako, że strona pozwana nie zakwestionowała daty zgłoszenia żądania na podstawie art. 230 k.p.c. Sąd uznał to za fakt przyznany a zatem powódka była uprawniona do żądania zasądzenia odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty 4.000 zł od dnia 26 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu w punkcie III wyroku nastąpiło na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Stosunkowe rozdzielenie kosztów polega na wyważonym rozłożeniu kosztów pomiędzy stronami, przy uwzględnieniu wysokości, w jakiej zostały poniesione oraz stosownie do wyniku postępowania czyli stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia dochodzonych w toku postępowania żądań. W niniejszej sprawie strona powodowa żądała zasądzenia kwoty 9600 zł i jej żądanie zostało uwzględnione co do kwoty 4.000 zł a zatem wygrała sprawę w 41,66 %, zaś obrona strony pozwanej okazała się skuteczna w 58,34%

Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Sąd może jednak rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia kosztów obciążających strony.

Mając powyższe na uwadze Sąd pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu o czym orzeczono jak w pkt III sentencji.

Z/

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  odpis doręczyć peł. powódki;

3.  kal. 14 dni.

29.07.2014r.