Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2014r.

Sąd Rejonowy w Kłodzku – Sąd Pracy

w składzie:

Przewodniczący SSR Andrzej Józefowski

Protokolant Paulina Szkutnik

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2014r. w Kłodzku

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko F. G. – (...) w J.

o wynagrodzenie

I.  zasądza od pozwanego F. G. - (...) w J. na rzecz powoda Z. K. kwotę 4.500,00 złotych (cztery tysiące pięćset złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami od 500,00 złotych od 11 sierpnia 2013r. i od kwot po 2.000 złotych od 11 września i 11 października 2013r.;

II.  umarza postępowanie co do kwoty 300,00 złotych;

III.  nakazuje pozwanemu F. G. – (...) w J. , aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa ( Kasa tut. Sądu) kwotę 225,00 złotych tytułem opłaty sądowej, od ponoszenia której powód był ustawowo zwolniony;

IV.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.000,00 złotych.

Sygn. akt IVP 269/13

UZASADNIENIE

Powód Z. K. domagał się zasądzenia od pozwanego F. G. prowadzącego firmę (...) w J. zaległego wynagrodzenia za pracę oraz diet w wysokości 4 800zł wraz z ustawowymi odsetkami.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w okresie od 1 07 2013r. do 22 09 2013r. był zatrudniany przez pozwanego na stanowisku kierowcy.

Pozwany nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za pracę w pełnej wysokości oraz za lipiec i sierpień 2013r. dokonał potrąceń z wynagrodzenia za pracę bez zgody powoda. Powód wskazał, że zgodnie z umową z pozwanym powinien zarabiać 4 000zł miesięcznie tytułem wynagrodzenia za pracę oraz ryczałtowo określonych diet.

Pozwany F. G. – (...) w J. wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że powód był zatrudniony za wynagrodzeniem po 1 600zł brutto miesięcznie, przy czym w okresach od 1 – 3 VII 2013r. , 6 – 8 VII 2013r., 10-14 VII 2013r., 20-21 VII 2013r., 27 – 29 VII 2013r., 2 – 11 VIII 2013r., 17 – 19 VIII 2013r. oraz 23 – 27 VIII 2013r. korzystał z dni wolnych od pracy. Pozwany podniósł, że tytułem wynagrodzenia za pracę oraz diet powód otrzymał łącznie kwotę 5 500zl, przy czym pozwany nie dokonywał jakichkolwiek potrąceń z wynagrodzenia należnego powodowi.

W toku procesu powód ograniczył swoje żądanie do kwoty 4 500zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powód Z. K. zawarł z pozwanym umowę o pracę na czas określony od 1 VII 2013r. do 30 IX 2013r. na stanowisko kierowcy. Strony rozwiązały umowę o pracę za porozumieniem stron z dniem 22 09 2013 r.

Strony ustnie uzgodniły wynagrodzenie powoda na kwotę 4 000zł miesięcznie obejmujące wynagrodzenie podstawowe w wysokości 1 600zł miesięcznie oraz ryczałtowo określone diety za wykonywanie przez powoda pracy w charakterze kierowcy na terenie Europy.

W trakcie zatrudnienia powód wykonywał pracę w różnych krajach Europy ( najczęściej do Hiszpanii i Niemiec ), przy czym nie wystawiał ani nie oddawał delegacji za podróż służbową , nie podpisywał list obecności, a jedynym dowodem pracy powoda jako kierowcy były zapisy tachografu.

Strony sporządziły pisemną umowę o pracę, w której określiły wyłącznie wynagrodzenie podstawowe powoda na kwotę 1 600zł.

/ dowód: zeznania powoda,

umowa o pracę (k-3)/;

Powód otrzymał, tytułem wynagrodzenia za pracę oraz diet, w drodze przelewu na rachunek bankowy 3 500zł w dniu 6 VIII 2013r. oraz 2 000zł w dniu 9 IX 2013r. Innych wypłat powód już nie otrzymywał. Nie otrzymywał także list płac i nie podpisywał takich list.

/ dowód: zeznania powoda;

historia rachunku (k-17-19)/;

Sąd zważył

W związku z cofnięciem przez powoda pozwu w części dotyczącej 300zł Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w tej części przyjmując ograniczenie roszczenia za zgodne z art. 203 § 4 k.p.c. i 469 k.p.c.

Wypłata wynagrodzenia za pracę jest podstawowym obowiązkiem pracodawcy wynikającym z zawartej umowy o pracę. Z kolei z tytułu podróży poza granice kraju pracownik nabywa prawo do diet w wysokości co najmniej określonej w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowych lub samorządowych jednostkach sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.)

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, że jego wynagrodzenie za pracę zostało ustalone ustną umową stron w taki sposób, że w pisemnej umowie z dnia 1 VII 2013r. wyrażono podstawowe wynagrodzenie powoda odpowiadające minimalnemu wynagrodzeniu pracowników, podczas gdy łączne wynagrodzenie powoda z należnymi dietami za podróże zagraniczne związane z charakterem pracy wynosiło 4 000zł miesięcznie netto. Powód nie dokumentował podróży poza granice kraju , także w zakresie trasy podróży przez różne Państwa , od czego zależy wysokość diet określana najczęściej w euro.

Zeznania powoda znalazły potwierdzenie w historii rachunku bankowego, z której wynika że pozwany pracodawca wypłacił powodowi jednorazowo 3 500zł, co oznacza że wynagrodzenie powoda nie mogło wynosić po 1 600zł brutto miesięcznie.

Podobnie – we wrześniu 2013r. – pracodawca wypłacił powodowi kwotę 2 000zł, a więc wyższą niż określoną w pisemnej umowie o pracę, co przemawia za wersją przedstawioną przez powoda co do zasad wynagradzania powoda za pracę o szczególnym charakterze.

Pozwany pracodawca podniósł, że powód przez szereg dni nie świadczył pracy lecz okoliczności tych w żaden sposób nie udowodnił i z mocy art. 6 k.c. ponosi ujemne konsekwencje tego faktu.

Sąd przyjął za wiarygodne zeznania powoda, iż jego czas pracy odbiegał od wskazywanego przez pracodawcę i polegał na takiej organizacji wykonywania pracy, że powód wyjeżdżał za granicę nawet na 3 tygodnie, a później korzystał z przerw od pracy. Szczegółowe ustalenie dni i godzin pracy powoda nie było możliwe, gdyż pracodawca powoda nie był skłonny okoliczności tych wykazać. Dlatego też Sąd przyjął, że powód powinien zarobić w miesiącu 4 000zł, co oznacza, że nie otrzymał wynagrodzenia za lipiec 2013r. w wysokości 500zł, a za sierpień i wrzesień 2013r. łącznie 4 000zł (w sierpniu otrzymał 2 000zł, a winno mu zostać wypłacone 4 000zł, a we wrześniu pracował tylko przez część miesiąca, za które zasadnie domaga się kwoty 2 000zł).

Dlatego też Sąd uwzględnił roszczenia powoda.

O odsetkach rozstrzygnięto na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 300 k.p.

Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł: obciąża pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy) - ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 03 2007 r. I PZP 1/07 OSNP 2007/19-20/269..).

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. orzeczono o rygorze natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.