Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2013 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy K.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K., Wspólnocie Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K., Wspólnocie Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K. i Wspólnocie Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K.

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 14 lutego 2013 r. sygn. akt I C 626/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda Gminy K. na rzecz pozwanych Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K., Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K., Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K. kwoty po 135,00 zł (słownie złotych: sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 694/13

UZASADNIENIE

Gmina K. w pozwach z dnia 11 kwietnia 2011 r. wniosła:

1)  uchylenie uchwały nr (...)pozwanej Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. z dnia 23 lutego 2011 r. w sprawie zatwierdzenia zasad rozliczania kosztów ogrzewania w budynku pozwanej Wspólnoty przy ul. (...) w K. jako sprzecznej z art. 45a ust. 5, 6, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne oraz art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

2)  uchylenie uchwały nr (...)pozwanej Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. z dnia 23 lutego 2011 r. w sprawie zatwierdzenia zasad rozliczania kosztów ogrzewania w budynku pozwanej Wspólnoty przy ul. (...) w K. jako sprzecznej z art. 45a ust. 5, 6, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne oraz art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

3)  uchylenie uchwały nr (...)pozwanej Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. z dnia 23 lutego 2011 r. w sprawie zatwierdzenia zasad rozliczania kosztów ogrzewania w budynku pozwanej Wspólnoty przy ul. (...) w K. jako sprzecznej z art. 45a ust. 5, 6, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne oraz art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

4)  uchylenie uchwały nr (...)pozwanej Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. z dnia 23 lutego 2011 r. w sprawie zatwierdzenia zasad rozliczania kosztów ogrzewania w budynku pozwanej Wspólnoty ul. (...) w K. jako sprzecznej z art. 45a ust. 5, 6, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne oraz art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

Na uzasadnienie swoich żądań powodowa Gmina podała, że sprzeczność zaskarżonych uchwał z art. 45a ust. 5,6, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy Prawo energetyczne polega na niedokonaniu wyboru metody rozliczania całkowitych kosztów ciepła dostarczanego z własnych źródeł i instalacji na poszczególne lokale, braku określenia współczynników wyrównawczych zużycia ciepła, braku określenia zamiennego sposobu rozliczania opłat za ciepło, określeniu sposobu powiadamiania osób o których mowa w ust. 45a ust. 2 omawianej ustawy w sposób sprzeczny z ustawą. W szczególności powód podniósł, że zaskarżone uchwały nie wskazują jednoznacznie czy rozliczenie kosztów ciepła następować ma w oparciu o wskazania ciepłomierzy, czy też urządzeń wskaźnikowych, o których mowa w art. 45a ust. 8 pkt 1 lit a tiret drugie powołanej ustawy. Dodał, że w uchwałach dotyczących pozostałych nieruchomości powołano zasady, na jakich dokonywane ma być rozliczanie ciepła w przypadku lokali użytkowych znajdujących się w budynku nr (...) przy ul. (...) w K. podczas, gdy zasady rozliczeń winny stosownie do art. 45a ust. 9 powołanej ustawy odnosić się wyłącznie do danej, określonej nieruchomości. Wprowadzona nadto została zasada, iż w przypadku kosztów ogrzewania lokali nieopomiarowanych odpłatność za ciepło ma być zwiększona o 50% w stosunku do maksymalnego zużycia stwierdzonego w lokalach znajdujących się w nieruchomości; to samo dotyczy sytuacji, gdy nie doszło do odczytu wskazań urządzeń pomiarowych. Zdaniem powoda zapisy te naruszają art. 45a ust. 9 i 11 ustawy. Zapisy art. 45 a ust. 9 ustawy nie zezwalają na stosowanie jakiejkolwiek „sankcji karnej”, a jedynie nakładają obowiązek ustalenia opłat za dostarczone ciepło na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w budynku w sposób odpowiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie w tych lokalach, stosownie zaś do art. 45 ust. 11 ustawy osoby zamieszkujące lokale mieszkalne i użytkujące lokale użytkowe obowiązane są do udostępnienia pomieszczeń w celu dokonania odczytu wskazań ciepłomierzy lub urządzeń wskaźnikowych. Niedokonanie odczytu nie może skutkować sankcją wobec tych osób jeżeli brak odczytu nie jest spowodowany winą tych osób, zaś sytuacja tego rodzaju winna zostać unormowana w regulaminie rozliczeń zgodnie z zapisami ust. 12, tj. poprzez rozliczenie opłat za ciepło dla tych lokali na podstawie powierzchni lub kubatury. Wskazał również, że zaskarżone uchwały w par 3 wprowadzają regulację, że dniem wprowadzenia zasad rozliczania kosztów ogrzewania jest dzień podjęcia uchwały, a więc nie został spełniony wymóg ustawowy wskazany w art. 45a ust. 10 cyt. ustawy. Natomiast zarzut naruszenia art. 13 ustawy o własności lokali powód uzasadnił tym, że kwestie objęte uchwałami wykraczają poza kwestie zarządu nieruchomością wspólną, które SA określone tym przepisem, nie mogą zatem zostać skutecznie uregulo0wane uchwałą wspólnoty mieszkaniowej, lecz powinny stanowić przedmiot umowy zawartej pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości.

Pozwane Wspólnota (...) (...)przy ul. (...) w K., Wspólnota (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K., Wspólnota (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. i Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. zgodnie wniosły o oddalenie powództwa i zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniach swoich stanowisk pozwane Wspólnoty argumentowały, że zarzut naruszenia art. 13 ust 1 ustawy o własności lokali jest bezzasadny z uwagi na treść przepisu art. 45 ust. 10 ustawy Prawo energetyczne zgodnie z którym za wybraną metodę rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w budynku wprowadza w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń właściciel lub zarządca budynku. Zasady te wprowadził w 2006 r. zarządca w porozumieniu ze współwłaścicielami, w tym z powodem a w 2011 r. te same zasady zostały przyjęte uchwałą członków wspólnoty. Zatem zasady rozliczania kosztów ogrzewania w budynkach pozwanych Wspólnot przyjęte zaskarżonymi uchwałami stosowane są do rozliczeń mieszkańców tych budynków od sezonu 1 maj 2006 r. – 30 kwiecień 2007 r. Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 45a ust. 5,6, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy Prawo energetyczne podniosła, że w przepisach tej ustawy brak jest określenia co powinien zawierać regulamin rozliczeń.

W dniu 8 lipca 2011 r. Przewodniczący zarządził połączenie sprawy z powództwa Gminy K. przeciwko pozwanym Wspólnotom: (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K., (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K., (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...), prowadzone dotychczas odrębnie pod sygn. I C 627/11, I C 628/11, I C 629/11, ze sprawą I C 626/11 prowadzoną z powództwa Gminy K. przeciwko Wspólnocie (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygn. I C 626/11.

Sąd Okręgowy w Krakowie w wyroku z 14 lutego 2013 r. oddalił powództwo Gminy K. i zasądził od powódki na rzecz pozwanych Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K., Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K., Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w K. kwoty po 197 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Za bezsporne uznał Sąd Okręgowy, że ciepło do budynków pozwanych Wspólnot wytwarzane jest w kotłowni znajdującej się w budynku przy ul. (...) w K. oraz, że wobec tego zamiarem pozwanych Wspólnot było stworzenie tych samych zasad rozliczania ciepła. Dlatego też we wszystkich spornych uchwałach zawarte są sformułowania odnoszące się do lokali użytkowych w budynku przy ul. (...) w K., które pozostają bez wpływu na sposób dokonywania rozliczeń ciepła w pozostałych budynkach pozwanych Wspólnot.

Dalej Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżone uchwały sankcjonują sposób, w jaki od 2007 r. następowało rozliczanie kosztów ciepła dostarczanego do budynków pozwanych Wspólnot, który odbywa się na podstawie wskazań urządzeń wskaźnikowych, o których mowa w art. 45a ust. 8 pkt 1 lit a tiret drugie ustawy Prawo energetyczne. Sąd ustalił, że sposób dokonywania rozliczeń na tej podstawie wprowadzony został po konsultacji z członkami pozwanych Wspólnot, którzy na zebraniu w dniu 11 września 2006 r. wyrazili w formie uchwały wolę wprowadzenia tego rodzaju rozliczeń kosztów ciepła, sposób ten został podany powszechnie do wiadomości członków Wspólnot, w tym powoda i był on im znany w okresie przed podjęciem spornych uchwał. Zdaniem Sądu Okręgowego sporne uchwały dotyczą powołanego sposobu dokonywania rozliczeń. Pozwane dokonały nimi wyboru metody rozliczeń kosztów ciepła, o którym mowa w art. 45a ust. 9 ustawy Prawo energetyczne, a wobec kompleksowej regulacji kwestii związanej z rozliczaniem kosztów ciepła (ogrzewania budynków pozwanych Wspólnot) stanowią one regulamin, o którym mowa w tym przepisie. W ocenie Sądu Okręgowego wobec zastosowania urządzeń wskaźnikowych, o których mowa w art. 45a ust. 8 pkt 1 lit a tiret drugie ustawy Prawo energetyczne niezbędne stało się ustalenie zgodnie z art. 45a ust. 9 tej ustawy współczynników wyrównawczych zużycia ciepła na ogrzewanie dla poszczególnych lokali wynikających z ich położenia w bryle budynku. Sąd ustalił, że te prace zostały zlecone firmie (...) Sp. z o.o., ustalone współczynniki wykorzystywane były dla dokonywania rozliczeń w okresie poprzedzającym podjęcie spornych uchwał. Odwołując się do regulacji art. 45a ust. 9 ustawy Prawo energetyczne Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że zaskarżone uchwały dają wyraz tej regulacji, a wbrew zarzutom powoda wystarczające jest odwołanie się w nich do opracowania wysokości współczynników sporządzonego przez powołany zewnętrzny podmiot i rozliczeń dokonywanych przez ten podmiot na ich podstawie bowiem opracowanie tego rodzaju współczynników i dokonywanie na ich podstawie rozliczeń wymaga specjalistycznej wiedzy, a przy tym nie budzi wątpliwości, że współczynniki opracowane zostały dla poszczególnych lokali w budynkach Wspólnoty i ich wysokość dla poszczególnych lokali nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom powoda sporne uchwały w pkt 2-4, pkt 9-11, pkt. 13 dopuszczają możliwość zamiennego rozliczania opłat za ciepło dla lokali mieszkalnych lub użytkowych na podstawie ich powierzchni lub kubatury. Również wbrew zarzutowi powoda przyjęcie w wypadku lokali nieopomiarowanych bądź w razie niemożności dokonania odczytu urządzenia wskaźnikowego, iż rozliczenie kosztów ciepła nastąpi przy uwzględnieniu maksymalnego stwierdzonego zużycia na metr kwadratowy powierzchni w nieruchomości powiększonego o 50% nie stanowi „sankcji karnej”, lecz pozwala w razie wyboru metody rozliczania ciepła w budynku opartej o wskazania urządzeń wskaźnikowych, o których mowa w art. 45a ust. 8 pkt 1 lit a tiret drugie ustawy Prawo energetyczne na odzwierciedlenie faktycznego zużycia ciepła w budynku. Z tego względu, że bezsporne w sprawie jest, że powód w ramach swojego udziału w nieruchomości wspólnej wykorzystuje w charakterze lokali użytkowych pomieszczenia w przyziemiu budynku przy ul. (...) w K. oraz, że pomieszczenia te nie zostały w całości opomiarowane, to powołane zasady dają wyraz dyspozycji art. 45a ust. 9 ustawy Prawo energetyczne, zapewniają bowiem najpełniejsze rozliczenie rzeczywistych kosztów zużycia ciepła oraz stymulują właścicieli lokali do udostępnienia lokali w celu umożliwienia dokonania rozliczenia na korzystniejszych zasadach wynikających z użycia urządzeń pomiarowych. Sąd nie uznał zarzutów powoda, że kwestie objęte spornymi uchwałami wykraczają poza kwestie zarządu nieruchomością wspólną uregulowane w art. 13 ustawy o własności lokali i nie mogą skutecznie zostać uregulowane uchwałą wspólnoty mieszkaniowej, gdyż w zakresie w jakim koszty ogrzewania odnoszą się do części wspólnych budynku stanowią koszty zarządu nieruchomością wspólną, o których mowa w art. 14 pkt 2 powołanej ustawy, podlegające rozliczeniu w ramach zarządu nieruchomością wspólną przez wspólnotę mieszkaniową. Ponadto obowiązek dokonywania całościowych rozliczeń z tego tytułu ciąży na pozwanych Wspólnotach z mocy art. 45a ust. 2 i 7 ustawy Prawo energetyczne.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadną odpowiedzialności strony za wynik sprawy, obciążając nimi w całości powoda jako stronę przegrywającą sprawę.

Apelację od wyroku z dnia 14 lutego 2013 r. złożyła powódka, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

a.  art. 45a ust. 5, 6, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy Prawo energetyczne poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że zaskarżone uchwały nie są sprzeczne z norma zawarta w tych przepisach tj., że zawierają prawidłowo wybraną metodę rozliczania kosztów zakupu ciepła w zakresie ogrzewania, zawierają możliwość zamiennego rozliczania ciepła dla lokali na podstawie ich powierzchni oraz poprzez nie uznanie, że zaskarżone uchwały zawierają sankcje karną dla lokali, których nie można opomiarować,

b.  art. 22 i 23 ustawy o własności lokali poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że zaskarżone uchwały sankcjonują sposób w jaki faktycznie dokonywane uprzednio było rozliczanie kosztów ciepła, pomimo nie wprowadzenia uprzednio tego sposobu uchwałą;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego:

a.  art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów i przyjęcie, że pozwane Wspólnoty już w 2006 r. podjęły uchwałę w przedmiocie metod rozliczania ciepła w budynkach,

b.  339 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i przez to rozpatrywanie merytoryczne sprawy wobec Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. pomimo, że pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie brał czynnego udziału w postępowaniu i wydanie wyroku, podczas gdy Sąd winien był wydać wyrok zaoczny uwzględniający powództwo wobec tego pozwanego.

W konkluzji powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu powódka rozwinęła argumentację podniesionych zarzutów.

W odpowiedzi na apelację pozwane Wspólnota (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K., Wspólnota (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. i Wspólnota (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. wniosły o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie ma uzasadnionych podstaw.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w rozpoznawanej sprawie postępowanie dowodowe przeprowadzone zostało w sposób właściwy, zgodny z przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Sąd I instancji trafnie zastosował również przepisy prawa materialnego. Ustalenia faktyczne zostały poczynione przez Sąd I instancji prawidłowo, na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne wraz z wywodami prawnymi.

Chybiony okazał się zarzut powódki dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 339 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i niewydanie wyroku zaocznego uwzględniającego żądanie pozwu wobec pozwanej Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K.. W myśl art. 339 § 1 k.c. wyrok zaoczny może zostać wydany, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie. Choć reprezentanci pozwanej Wspólnoty (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. nie stawili się na rozprawie wyznaczonej na dzień 24 listopada 2013 r., to trafnie Sąd Okręgowy nie wydał wyroku zaocznego, przeprowadzając postępowanie dowodowe w sprawie, gdyż wbrew zarzutowi powódki, Wspólnota (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K., reprezentowana przez członków zarządu złożyła w dniu 27 czerwca 2011 r. odpowiedź na pozew, wniosła w niej o oddalenie powództwa i ustosunkowała się do twierdzeń pozwu (k. 47-51 akt). W tej sytuacji, mając na uwadze regulację zawartą w art. 340 k.p.c. złożenie przez tę pozwaną pisemnych wyjaśnień w formie odpowiedzi na pozew, wyłączyło możliwość wydania przez Sąd I instancji wyroku zaocznego w oparciu o treść art. 339 § 1 k.p.c., nawet pomimo tego, że Wspólnota (...) Lokali Mieszkalnych przy ul. (...) w K. nie była reprezentowana na rozprawie w dniu 24 listopada 2011 r.

Błędnie powódka zarzuca naruszenie art. 22 i 23 ustawy o własności lokali poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Po pierwsze z uzasadnienia wyroku nie sposób wywnioskować, by powołane przepisy znalazły zastosowanie przy wydaniu zaskarżonego wyroku, a tym samym, by Sąd I instancji dokonał ich niewłaściwej wykładni. Po wtóre z akt sprawy istotnie wynika, że treść zaskarżonych uchwał, ich załączników w postaci regulaminów rozliczania ciepła koresponduje z treścią załączonych do akt dokumentów w postaci zasad rozliczania kosztów ogrzewania stanowiącego załącznik do umów rozliczeniowych zawartych przez pozwane wspólnoty z firmą (...) sp. z o.o. Oddział w K. na podstawie przyjętych na zebraniu w dniu 11 września 2006 r. zasad rozliczania kosztów ciepła. Wreszcie, po trzecie, pomimo podnoszonych przez powódkę zarzutów dotyczących prawidłowości i ważności wprowadzenia zasad rozliczenia kosztów ciepła w pozwanych Wspólnotach, ze względu na prawny wymóg wyprowadzenia takich zasad w formie uchwały, wskazać należy, że powódka nie zaprzeczyła twierdzeniom pozwanych, że rozliczenia kosztów ciepła przed podjęciem zaskarżonych uchwał odbywało się co najmniej od 2007 r. według takich samych zasad jak w tych uchwałach. Stanowisko powódki, że przyjęcie na zebraniu w 2006 r. zasad rozliczania ciepła dostarczanego do budynków pozwanych Wspólnot odbyło się z naruszeniem art. 22 i art. 23 ustawy om własności lokali jest irrelewantne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy dotyczącej uchylenia uchwał z 2011 r., zwłaszcza, że Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie przesądził ważności podjętych na zebraniu w listopadzie 2006 r. decyzji odnośnie przyjęcia zasad rozliczenia ciepła, lecz jedynie wskazał, że już od 2007 r. faktyczne rozliczanie dostarczanie ciepła odbywało się na analogicznych zasadach, jak w zaskarżonych uchwałach. Zaskarżone uchwały nie zmieniły więc stosowanego w pozwanych Wspólnotach od 2007 r. sposobu rozliczana koszty ciepła. Również z tych przyczyn nie był trafny zarzut naruszenia art. 233 k.p.c.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 45a ustawy prawo energetyczne (zwana dalej u.p.e.), należy zaznaczyć, że strona pozwana podważając treść samej uchwały, w szczególności kwestii wyboru sposobu rozliczania ciepła zgodnie z art. 45a ust 8 u.p.e. nie wskazała jakie sposoby o których mowa w tym przepisie miałyby ją zastąpić. Analiza treści art. 45a u. p. e. prowadzi do wniosku, że pozwane wspólnoty nie posługują się ściśle terminologią prawa energetycznego określonego w tym przepisie, niemniej jednak nie można podzielić zarzutu powódki, że treść uchwały jest wobec tego niezrozumiała i wieloznaczna, skoro z treści zaskarżonych uchwał wynika, że zasady rozliczania kosztów ciepła mają odbywać się na takich samych zasadach jak to faktycznie miało miejsce od 2007 r.. Od tego czasu, w oparciu o zasady przyjęte na zebraniu w listopadzie 2006 r. i umowę rozliczeniową z firmą (...) sp. z o.o., w tym załącznika nr 5 do tej umowy (k. 63), której treść koresponduje z treścią zaskarżonych uchwał koszty rozliczania ciepła były faktycznie rozliczenie. Pomimo przyjętej już wówczas terminologii, która jak wskazano, nie odbiegała od tej zastosowanej w zaskarżonych uchwałach, żadna ze stron, jak również żaden inny podmiot nie kwestionował tych zasad. Sama powódka w piśmie 10 września 2010 r. (k. 94) wystosowanym już po ponad 4 latach od dnia stosowania przyjętych w 2006 r. zasad, wyraźnie wskazała, że nie zgadza się z zasadami rozliczenia kosztów energii cieplnej, zarzucając, że są one sprzeczne z art. 22 ust. 2 o własności lokali. Z powyższego wynika, że powódka uznawała istnienie sposobu według którego dokonuje się rozliczenie kosztów, jak również rozumiała przyjęte zasady rozliczania, lecz jedynie nie akceptowała sposobu podjęcia decyzji co do wyboru tego sposobu, jako sprzecznego przepisami ustawy o własności lokali. Z materiału dowodowego nie wynika tez, by zatwierdzone przez Wspólnoty roczne rozliczenia kosztów ciepła były kwestionowane przez jakikolwiek podmiot z powodu ich niezrozumiałości. W tym stanie nie sposób przyjąć, że powodowa gmina nie wie jaki sposób rozliczania kosztów ciepła został przyjęty i nie rozumie przyjętych zasad rozliczania, sytuacji gdy zaskarżone uchwały nie zmieniają stosowanych już od 2007 r. zasad rozliczania kosztów ciepła.

Wbrew zarzutowi powódki, zaskarżone uchwały, pomimo posłużenia się w nich terminologią nie odpowiadającą brzmieniu art. 45a u.p.e. określają metodę rozliczenia całkowitych kosztów zakupu ciepła, jak trafnie wskazuje również Sąd I instancji, tj. określoną w 45a ust 8 pkt. 1 lit a tiret drugie u.p.u. a to wobec użycia w zaskarżonych uchwałach zwrotów „podzielnik ciepła” i „współczynniki redukcyjne”, oraz faktu, że wieloletnia praktyka rozliczania kosztów ciepła spowodowała, że lokale mieszkalne są wyposażone w podzielniki ciepła. Zaskarżone uchwały jednolicie przewidują metodę, że w sytuacji, gdy pomieszczenia są wyposażone w podzielniki ciepła albo inne urządzenia pomiarowe, koszty dostawy ciepła podlegają podziałowi wg proporcji 55 % koszty zmienne, tj. zależne od zmierzonego indywidualnego zużycia ciepła przez poszczególnych użytkowników i 45 % koszty stałe tj. nie według zmierzonego zużycia ciepła przez poszczególnych użytkowników. Zaskarżone uchwały zawierają również w zgodnie z art. 45a ust. 9 u.p.e. regulację pozwalającą na to, by wybrana metoda rozliczania kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale uwzględniała współczynniki wyrównawcze (redukcyjne) zużycia ciepła na ogrzewanie, wynikające z położenia lokalu w bryle budynku. W tej sytuacji nie można więc przyjąć, że pozwane Wspólnoty nie wykonały ciążącego na nich z mocy art. 45a ust. 9 u.p.e obowiązku dokonania wyboru metody spośród wskazanych w art. 45a ust. 8 cyt. ustawy i ustalenia tej wybranej metody w regulaminach.

Powódka nie wykazała, by wybrany przedmiotowych uchwałach sposób rozliczania kosztów ciepła dla budynków nieopomiarowanych, albo dla tych w których zniszczono albo uniemożliwiono odczyt polegający na tym, że przyjmuje się zużycie z podzielnika najwyższego zwiększone o 50 %, odwołuje się do sankcji karnej. Powódka nie wykazała, by ten sposób wyliczenia kosztów ogrzewania był niekorzystny dla podmiotów, których lokale nie są opomiarowane, tak, że realne zużycie ciepła i jego koszt byłby mniejszy niż przy zastosowaniu innej metody. Z uwagi na brak opomiarowania lokali użytkowych powódki, a co za tym idzie możliwości precyzyjnego określenia wielkości zużycia ciepła dla każdego z tych lokali, nie ma możliwości ustalenia, a powódka nie wskazała, czy przyjęty sposób rozliczenia kosztów ogrzewania tych lokali jest mniej korzystny dla powódki aniżeli sposób wyliczenia przyjęty dla pozostałych podmiotów. Wskazać przy tym należy, że regulacje prawa energetycznego, w szczególności art. 45a tej ustawy, wybranie metody rozliczenia kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe powinno zostać dokonane przez właściciela lub zarządcę budynku, tak aby dane metoda stymulowała energooszczędne zachowania oraz zapewniała prawidłowe warunki eksploatacji budynku, a także zapewniała ustalenie opłat w sposób odpowiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie. W tej sytuacji niewątpliwie rozliczenie kosztów ogrzewania opomiarowanych budynków, w przeciwieństwie do budynków nieopomiarowanych i wybranej dla nich w uchwałach metody, pozwala na większe kontrolowanie zużycia ciepła, jest metodą stymulującą energooszczędne zachowanie. Ma zatem zachęcać do jej stosowania, gdyż nieopomiarowanie lokali w większym stopniu powoduje, że wykorzystanie ciepła jest niekontrolowane, mniej energooszczędne. W przypadku lokali nieopomiarowanych właściciele nie mają motywacji do oszczędnego sposobu zużycia energii cieplnej, dlatego zasadny był przyjęty sposób rozliczenia opłat za pobraną energię cieplną ustalony , przez pozwane wspólnoty sposób maksymalnego zużycia w nieruchomości na m2 powiększonego o 50 %. Na marginesie Sąd zauważa, że w tle pozostaje nadto spór powódki z pozwaną, czy nieopomiarowane pomieszczenie wynajmowane przez Gminę jest częścią wspólna, czy należy do powódki.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelację strony powodowej jako niezasadną, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. § 11 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).