Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Borzestowska

Sędziowie: SO Tomasz Koronowski (spr.)

SO Renata Żywicka

Protokolant : st. sekr. sądowy Łukasz Szramke

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2014r. w Elblągu

na rozprawie sprawy z odwołania K. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 16 maja 2013r. znak: (...)

i z dnia 22 maja 2013r. znak: (...)

z udziałem zainteresowanego Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w (...)

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 22 kwietnia 2014r., sygn. akt IVU 310/13

oddala apelację.

Sygn. akt IV Ua 40/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczona K. J. wniosła do Sądu odwołania od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 16 maja 2013r. znak (...), którą odmówiono jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 kwietnia 2013r. do dnia 9 maja 2013r. oraz z dnia 22 maja 2013r. znak (...), którą odmówiono jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 10 maja 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r. Skarżąca wskazała, że nie zgadza się z decyzjami organu rentowego i z ustaleniami, iż od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. oraz od dnia 12 kwietnia 2013r. do dnia 9 maja 2013r. była niezdolna do pracy z powodu tej samej jednostki chorobowej. W informacji z poradni ortopedycznej z dnia 11 kwietnia 2013r. w sposób jednoznaczny wskazano, że jednostka chorobowa stanowiąca podstawę do zwolnienia lekarskiego to G54 – zaburzenia korzeni nerwów rdzeniowych i splotów nerwowych. Natomiast pozostałe wpisy w części określonej jako „diagnoza” wskazują jedynie, jaką operację ubezpieczona przeszła w tym okresie. W informacji z poradni ortopedycznej z dnia 9 maja 2013r. wpisano jako jednostkę chorobową, stanowiącą podstawę do zwolnienia lekarskiego, M16, a więc taką samą jednostkę, jak w okresie zwolnienia lekarskiego od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. Tym samym przerwa między ustaniem poprzedniej niezdolności do pracy, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy na podstawie tej samej jednostki chorobowej powstała po upływie 60 dni.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie. Pozwany wskazał, że zaskarżonymi decyzjami odmówił ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 26 kwietnia 2013r. do 6 czerwca 2013r., działając na podstawie art. 8 i 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2014r., poz. 159; dalej: ustawa zasiłkowa). Pozwany wskazał, że ubezpieczona podlega do ubezpieczenia chorobowego z tytułu zatrudnienia w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w (...). Za okres od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 3 września 2012r. płatnik składek wypłacił ubezpieczonej wynagrodzenie za okres orzeczonej niezdolności do pracy, a następnie ubezpieczona otrzymała zasiłek chorobowy za okres od dnia 4 września 2012r. do dnia 18 lutego 2013r., wypłacony przez pozwanego. Z dniem 18 lutego 2013r. skarżąca wykorzystała pełen okres zasiłkowy, wynoszący 182 dni. Kolejna niezdolność ubezpieczonej do pracy trwała od dnia 12 kwietnia 2013r. do dnia 9 maja 2013r. oraz od dnia 10 maja 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r. Zgodnie z opinią głównego lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niezdolności trwające w okresach od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. oraz od dnia 12 kwietnia 2013r. do dnia 9 maja 2013r. były spowodowane tą samą chorobą. Okres od dnia 10 maja 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r. stanowi natomiast okres nieprzerwanej niezdolności do pracy, wliczany do okresu zasiłkowego. W związku z powyższym wymienione niezdolności prawidłowo zliczono w jeden okres zasiłkowy, który został wyczerpany z dniem 18 lutego 2013r.

Występujący w sprawie zainteresowany Powiatowy Inspektorat Weterynarii w (...) nie zajął stanowiska w sprawie.

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2014r., wydanym pod sygnaturą IV U 310/13, Sąd Rejonowy w Elblągu zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 kwietnia 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r.

Sąd I instancji oparł się na następujących ustaleniach: ubezpieczona K. J. podlegała do ubezpieczenia chorobowego z tytułu zatrudnienia w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w (...). W okresie od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu zmian zwyrodnieniowych lewego stawu biodrowego oznaczonych symbolem M16, które wymagały leczenia operacyjnego. Za okres od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 3 września 2012r. płatnik składek wypłacił ubezpieczonej wynagrodzenie z tytułu niezdolności do pracy, a następnie ubezpieczona otrzymała zasiłek chorobowy za okres od dnia 4 września 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. od pozwanego. Z dniem 18 lutego 2013r. odwołująca się wykorzystała pełen okres zasiłkowy, wynoszący 182 dni. W wyniku intensywnego leczenia ubezpieczona w okresie od dnia 19 lutego 2013r. do dnia 11 kwietnia 2013r. odzyskała zdolność do pracy.

Kolejna niezdolność do pracy ubezpieczonej powstała od dnia 12 kwietnia 2013r. i trwała do dnia 6 czerwca 2013r. Przyczyną niezdolności do pracy był zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych, oznaczanych symbolem jednostki chorobowej G54.

Główny lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uznał niezdolność ubezpieczonej w okresach od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. oraz od dnia 12 kwietnia 2013r. do dnia 9 maja 2013r. za spowodowane tą samą chorobą i zliczył je w jeden okres zasiłkowy, który jego zdaniem został wyczerpany 18 lutego 2013r. Decyzjami z dnia 16 maja 2013r. i z dnia 22 maja 2013r. pozwany odmówił ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 kwietnia 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r.

Ustalenia Sąd Rejonowy uznał w części za bezsporne, w pozostałym zakresie oparł się na akta rentowych pozwanego, dokumentacji medycznej ubezpieczonej k. 33, opinii głównej biegłego sądowego chirurga-ortopedy R. P. k. 34-35 oraz opiniach uzupełniających k. 72 i k. 98 oraz opinii biegłego neurologa W. N. k. 88.

W rozważaniach Sąd I instancji zaznaczył, że odwołania były zasadne. Elementem spornym było ustalenie, co było przyczyną niezdolności do pracy ubezpieczonej w okresie od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. oraz od dnia 26 kwietnia 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r. Wyjaśniono, że zgodnie z art. 8 ust 1 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Powołano wyrok z dnia 6 listopada 2008r. sygn. akt II UK 86/09, w którym Sąd Najwyższy wyjaśnił, że pojęcia „ta sama choroba” użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów, lecz do opisu stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który – choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne – stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu (OSNAPiUS 2010 nr 9-10, poz. 124, str. 419).

Sąd Rejonowy, dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, opierał się na aktach rentowych pozwanego oraz na dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Dokumentacja znajdująca się w aktach pozwanego oraz dokumenty złożone do akt sprawy nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd I instancji również nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności. Następnie wyjaśniono, że zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 25 kwietnia 2013r. III AUa 1222/12 ocena niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych, dysponujących specjalistyczną wiedzą medyczną. Natomiast wynik opinii biegłego w żadnej mierze nie może być przedmiotem odmiennych ustaleń sądu - wynikających jedynie z polemiki z wnioskami biegłego w dziedzinie wymagającej wiedzy specjalistycznej. Rozważając zarzuty podniesione przez ubezpieczoną Sąd Rejonowy miał na uwadze, iż prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy uzależnione jest od specjalistycznej wiedzy lekarskiej, którą dysponują biegli sądowi. Ponadto ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego prezentuje pogląd, że jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego (biegłych) jest koniecznością. Dla dokonania stosownych ustaleń w zakresie rozstrzygnięcia przedmiotu sporu konieczne było posiadanie wiedzy specjalnej z zakresu ortopedii oraz neurologii. Mając to na uwadze Sąd I instancji na podstawie art. 278§1 kpc dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego chirurga ortopedy R. P. oraz biegłego sądowego neurologa W. N..

Po przeprowadzeniu badania ubezpieczonej biegli sądowi jednomyślnie wskazali, że w okresie od dnia 21 sierpnia 2012r. do dnia 18 lutego 2013r. ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu zmian zwyrodnieniowych lewego stawu biodrowego, oznaczanych symbolem M16, które wymagały leczenia operacyjnego. Natomiast w wyniku intensywnego leczenia ubezpieczona w okresie od dnia 19 lutego 2013r. do dnia 11 kwietnia 2013r. odzyskała zdolność do pracy. Kolejna niezdolność do pracy ubezpieczonej powstała od dnia 12 kwietnia 2013r. i trwała do dnia 6 czerwca 2013r.. Przyczyną niezdolności do pracy był zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych oznaczanych symbolem jednostki chorobowej G54.

Opinie biegłych zostały doręczone stronom postępowania. Pozwany wniósł zastrzeżenia tylko do opinii biegłego chirurga ortopedy. Biegły sądowy chirurg ortopeda po ponownym przeanalizowaniu akt sprawy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Pełnomocnik pozwanego podczas rozprawy wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych, zarzucając im, że są zbyt lakoniczne i nie zawierają pełnego uzasadnienia. Ponadto pozwany wniósł o wydanie opinii w nowym składzie. Zdaniem Sądu Rejonowego opinie biegłych sądowych w niniejszej sprawie były logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Wynikało z nich jednoznacznie, że niezdolność do pracy ubezpieczonej w spornym okresie nie była spowodowana schorzenia współistniejącymi oraz nie można ich zliczyć w jeden okres zasiłkowy, bowiem od dnia 12 kwietnia 2013r. istnieje nowy okres zasiłkowy. W tym zakresie Sąd uznał opinie biegłych za miarodajne. Ponadto powołano się na art. 286 kpc, zgodni z którym sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wtedy, gdy złożona opinia zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, Lex nr 7404, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974r. II CR 562/74 Lex 7607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1998r., II UKN 220/98 OSNAP 1999/18/597 , wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2013r.I ACa 980/12 LEX nr 1293767). Sąd I instancji z poglądami tymi w pełni się zgodził uznając, że w niniejszej sprawie kwestie istotne dla rozstrzygnięcia zostały ustalone w drodze pisemnych opinii, a to skutkowało zmianą zaskarżonych decyzji na zasadzie art. 477 ¹⁴§ 2 kpc. przez przyznanie ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 kwietnia 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r..

Apelację od opisanego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając tenże wyrok w całości i zarzucając mu:

1. naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej w związku z art. 233§1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów skutkujące przyjęciem, iż niezdolność do pracy ubezpieczonej w spornym okresie była spowodowana inną chorobą, niż niezdolność do pracy, która ustała w dniu 18 lutego 2013r. i przyznaniem prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres,

2. naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 278§1 kpc w związku z art. 285§1 kpc poprzez brak dostatecznego uzasadnienia opinii, umożliwiającego swobodną ocenę tego dowodu.

Pozwany domagał się zmiany wyroku i oddalenia odwołań, względnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji wywodzono, że swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na opiniach biegłych sądowych ortopedy oraz neurologa, bowiem do dokonania stosownych ustaleń w: przedmiotowej sprawie konieczne było posiadanie wiedzy specjalnej z zakresu tych specjalności medycznych. Do przeprowadzonych w sprawie opinii organ rentowy konsekwentnie składał zastrzeżenia. Bezsporne między stronami było rozpoznanie biegłych dotyczące schorzeń ubezpieczonej tj. zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów. W ocenie organu rentowego spór zrodził się na podłożu rozumienia pojęcia „ta sama choroba" użytego w art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej. Wykładni pojęcia „ta sama choroba" dokonał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 listopada 2008r., sygn. akt II UK 86/09 oraz w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2012r. sygn. akt I BU 14/11, gdzie wskazano, iż odnoszenie pojęcia "ta sama choroba" do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, jest mylące, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające tym numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który – choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu. Na zarzut pozwanego, że schorzenia ubezpieczonej dotyczą całego układu kostnego i dlatego należy oceniać je jako choroby współistniejące, czyli te same choroby w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, biegły ortopeda w opinii uzupełniającej wyjaśnił, że w jednym układzie lub narządzie mogą występować różne jednostki chorobowe. Nadto z treści opinii wynika, że biegły ocenił przyczyny poszczególnych okresów niezdolności na podstawie kodów chorób wskazanych w zaświadczeniach lekarskich. W ocenie pozwanego rozumowanie biegłego jest niezgodne z wykładnią pojęcia „ta sama choroba", dokonaną przez Sąd Najwyższy. Organ rentowy podniósł, że schorzenie stawu biodrowego oraz kręgosłupa dotyczy tego samego układu. Co więcej schorzenie kręgosłupa zostało spowodowane tą samą chorobą, gdyż było konsekwencją wymiany stawu biodrowego, albowiem jego wymiana wymuszała u ubezpieczonej określoną pozycję ciała i obciążała jej kręgosłup. Na powyższy zarzut biegły ortopeda wskazał, że powstawanie schorzeń nie było przedmiotem opinii, z czym organ rentowy nie może się zgodzić, gdyż dyspozycja art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej nakazuje ustalenie przyczyny (źródła) powstania niezdolności i dopiero po jej ustaleniu umożliwia przypisanie danej niezdolności do danego okresu zasiłkowego. Jak wskazała w swych zastrzeżeniach Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika ZUS (dalej Z-ca GLO ZUS) choroba jest jednostką nozologiczną – ma określoną przyczynę i przewidywany przebieg. Z kolei zespół chorobowy zawiera cechy typowanego schorzenia, jest do niego podobny, nie spełnia jednak kryteriów, jak wyżej. Dlatego też opinia biegłego powinna określić w przedmiotowej sprawie co jest (było) przyczyną powstania dysfunkcji organizmu, a tym samym, co było przyczyną orzekania o niezdolności do pracy. Z-ca GLO ZUS wskazała na różnice w rozumieniu przez biegłego ortopedy istoty schorzeń zwyrodnieniowych w układzie ruchu. Świadczy o tym stanowcze wyodrębnienie przez niego zmian zwyrodnieniowych w kręgosłupie i stawie biodrowym. Taką samą przyczynę, a mianowicie zmiany zwyrodnieniowe, miało zarówno schorzenie określone symbolem M16, jak i to o symbolu G54. W ocenie pozwanego sporządzone w sprawie opinie są niezupełne i nie pozwalają na przyjęcie, iż w okresie niezdolności do pracy od 26 kwietnia 2013r. do dnia 6 czerwca 2013r. ubezpieczona była niezdolna z powodu innej choroby niż uprzednio zakończony okres zasiłkowy. Biegli nie uzasadnili w żadnej mierze swojego twierdzenia, jakoby w trakcie niezdolności do pracy ubezpieczonej z tytułu jednego schorzenia, niezdolność do pracy z powodu drugiego schorzenia nie istniała. Można jedynie wnioskować, że biegli bezzasadnie wychodzą z założenia, że skoro zwolnienie lekarskie dotyczyło danej jednostki chorobowej, to inne niezdolności i dysfunkcje organizmu nie istniały. W ocenie pozwanego biegli powinni wskazać, w jaki sposób doszli do zawartej w opinii konkluzji. W świetle powyższego pozwany nie godził się z argumentacją Sądu I instancji, iż opinie biegłych w przedmiotowej sprawie są rzetelne, w szczególności wobec niezupełności ich uzasadnienia.

Ubezpieczona i zainteresowani nie ustosunkowali się do apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie mogła skutkować wnioskowaną zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku, gdyż nie zawiera zarzutów, które skutecznie podważałyby orzeczenie Sądu Rejonowego.

Sąd I instancji poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy aprobuje i przyjmuje za własne. Również dokonana ocena prawna nie nasuwa zastrzeżeń co do właściwej wykładni przepisów prawa oraz ich prawidłowego zastosowania.

Wyjść należy od tego, że o zakresie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia decyduje przedmiot sprawy. W tym procesie, dotyczącym prawa do zasiłku chorobowego z tytułu kolejnych okresów niezdolności skarżącej do pracy, spór koncentrował się na ocenie, czy dalsze okresy niezdolności ubezpieczonej do pracy spowodowane były tą samą chorobą. Strony nie były zgodne co do wykładni pojęcia tej samej choroby z art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, które to pojęcie determinowało zakres wiadomości specjalnych niezbędnych dla rozstrzygnięcia, a w konsekwencji kryteria oceny dopuszczonych przez Sąd Rejonowy dowodów z opinii biegłych i zastosowanie przepisów prawa materialnego.

Należy wobec tego wyjaśnić, że pozwany przytoczył tezy dwóch orzeczeń Sądu Najwyższego najwyraźniej bez zapoznania się z ich uzasadnieniami i przez to nie dostrzegł, że stan faktyczny sprawy II UK 86/09 o prawo do zasiłku chorobowego istotnie odbiega od stanu faktycznego sprawy ubezpieczonej K. J.. Z kolei w sprawie I BU 14/11 o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia ograniczono się do przywołania tezy ze sprawy II UK 86/09 jedynie dla uzasadnienia, że pogląd tego rodzaju został wyrażony, gdyż już samo to determinowało oczywistą bezzasadność skargi. Otóż w sprawie II UK 86/09 przedmiotem oceny sądów było to, czy tą samą chorobą jest choroba układu moczowego, a więc układu nieporównanie mniejszego od układu narządów ruchu. Tym samym teza wyrażona przez Sąd Najwyższy w omawianym wyroku z dnia 6 listopada 2008r. w żadnej mierze nie ma charakteru uniwersalnego, a w każdym razie w ocenie Sądu Okręgowego nie znajduje prostego zastosowania do oceny dysfunkcji występujących w obrębie tak rozbudowanego układu, jakim jest układ narządów ruchu. Słusznie zauważa to biegły R. P. w opinii uzupełniającej z dnia 10 października 2013r. (k. 72) i – nie negując, że wcześniejsza i późniejsza niezdolność skarżącej do pracy wynika ze schorzeń w obrębie jednego układu – zasadnie przyjmuje, iż oba te okresy niezdolności dotyczą różnych narządów ruchu, wobec czego nie stanowią tej samej choroby. Niezrozumiały jest przy tym dla Sądu Okręgowego sposób prowadzenia przez pozwanego polemiki z opinią biegłego R. P., sprowadzający się do dyskusji o charakterze w istocie filozoficznym, zamiast do wymiany rzeczowych argumentów, przystających do rozpoznawanej sprawy.

Co do twierdzenia pozwanego, że niezdolność ubezpieczonej do pracy w postaci zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych była konsekwencją endoprotezoplastyki stawu biodrowego, należy wyjaśnić, że było ono spóźnione, gdyż zostało przedstawione przez pozwanego dopiero na rozprawie, chociaż nie było przeszkód, aby twierdzenie to zawrzeć w odpowiedzi na odwołanie lub najpóźniej w zarzutach do opinii biegłego (wbrew apelacji w zarzutach do opinii twierdzenia takiego nie da się wyczytać). W tym miejscu trzeba zaś przypomnieć, iż postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest postępowaniem cywilnym, które cechuje się kontradyktoryjnością. Oznacza to, iż strony wywodzące z określonych faktów skutki prawne obowiązane są fakty te prawidłowo (w terminie) zgłosić, a dopiero wskutek tego – udowodnić (art. 232 kpc w związku z art. 207§6 kpc). Strona pouczona przez Sąd o możliwości wnoszenia zastrzeżeń wobec niekorzystnego dla niej dowodu ma możliwość podejmowania z nim polemiki we wskazany sposób. Brak tej polemiki w określonym zakresie pozwala na przyjęcie, iż w tej części strona godzi się z rozstrzygnięciem mającym u podstawy orzekania właśnie ten dowód. Sąd prowadzi bowiem postępowanie w takim zakresie, w jakim zostanie ono zainicjowane przez strony.

Z opisanych przyczyn nie można uznać, że Sąd I instancji przekroczył określone w art. 233§1 kpc granice swobodnej oceny dowodów. W kontekście okoliczności spornych istotnych dla rozpoznania sprawy, a przy tym zgłoszonych we właściwej fazie procesu, opinie biegłych ortopedy i neurologa (notabene niekwestionowana przez pozwanego w zakreślonym terminie) prawidłowo zostały uznane przez Sąd Rejonowy za wystarczające dla stanowczego rozstrzygnięcia, gdyż wyjaśniają w sposób logicznie uzasadniony, że rozpatrywane okresy niezdolności do pracy wynikają nie z jednej, a z różnych chorób. W konsekwencji nie zachodziły też podstawy do przyjęcia, że omawiane okresy należy na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej zliczyć w jeden okres zasiłkowy, wobec czego Sąd I instancji nie naruszył prawa materialnego, czyli art. 8 w związku z art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej.

Mając na względzie, iż zaskarżony wyrok odpowiada prawu, apelację pozwanego oddalono, stosownie do art. 385 kpc.