Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2014r. w O.

sprawy z odwołania W. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania W. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 07.07.2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje W. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2014 roku na stałe,

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

W dniu 16.07.2014r. W. P.złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.z dnia 07.07.2014r., znak: (...), odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazał, że lekarz orzecznik ZUS uznał go za całkowicie niezdolnego do pracy, lecz następnie Komisja lekarska uznała go za zdolnego do pracy. Podniósł, iż cierpi na przewlekłe zapalenie trzustki, cukrzycę, niewydolność krążenia i nadciśnienie tętnicze.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że w dniu 04.04.2014r. W. P. złożył w Inspektoracie ZUS w W. wniosek o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy, na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ubezpieczony został skierowany na badanie lekarskie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 23.05.2014r. stwierdził, że W. P. jest całkowicie trwale niezdolny do pracy oraz że całkowita niezdolność do pracy istniała w dniu 01.04.2014r. Z-ca Głównego Lekarza orzecznika ZUS zgłosił zarzut wadliwości powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, w związku z czym akta rentowe ubezpieczonego zostały skierowane do Komisji Lekarskiej ZUS w W., która w orzeczeniu z dnia 24.06.2014r. ustaliła, że W. P. nie jest niezdolny do pracy. Wobec powyższego zdaniem ZUS decyzją z dnia 07.07.2014r. prawidłowo odmówiono W. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż nie spełniony został warunek z art.57 ust.l pkt 1 ustawyo emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie W. P. od decyzji ZUS z dnia 07.07.2014r. jest zasadne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.Dz.U.2013.1440) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, która spełnia łącznie następujące przesłanki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. l pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2 ustawy).

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 powoływanej ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W świetle cytowanych wyżej przepisów zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, od której zależała skuteczność odwołania W. P. było ustalenie, czy jest on niezdolny do pracy i w jakim stopniu.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu chorób wewnętrznych, gastrologii, neurologii i kardiologii. (k. 8 a.s.).

Biegli sądowi z zakresu: kardiologii K. S., neurologii M. B. oraz chorób wewnętrznych i gastrologii S. O. po przeprowadzeniu badania odwołującego w dniu 27.09.2014r. orzekli, że jest on częściowo stale niezdolny do pracy od dnia 01.04.2014r.

U odwołującego rozpoznano: przewlekłe zapalenie trzustki z niewydolnością narządu w postaci cukrzycy trzustkowej, leczonej insuliną, nadciśnienie tętnicze wyrównane farmakologicznie i chorobę zwyrodnieniową stawów. Biegli wskazali, że częściową niezdolność do pracy przyznają ze względu na niewydolność trzustki w postaci cukrzycy z powodu przewlekłego zapalenia trzustki. Stała niezdolność do pracy spowodowana jest zaś postępującym charakterem schorzenia a także wiekiem odwołującego.

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy. Podniósł, że biegli w opinii wskazali - jako wiodącą przyczynę niezdolności do pracy – cukrzycę, jednocześnie nie wykazując znacznego ograniczenia sprawności w związku z cukrzycą. Nie opisano powikłań procesu, ciężkiego przebiegu choroby (bez znacznych niedocukrzeń, dużych wahań glikemii). Również wywiad zawodowy nie wskazuje na brak możliwości pracy ze względu na cukrzycę, ubezpieczony posiada wykształcenie podstawowe, z możliwością zatrudnienia na różnych stanowiskach, dostępnych dla osób z cukrzycą. Okresowe zaostrzenia dolegliwości, powodujące konieczność intensyfikacji leczenia są natomiast wskazaniem do korzystania ze zwolnień lekarskich.W konkluzji domagał się powołania innego zespołu biegłych.

W ocenie Sądu w sprawie nie ma jednak podstaw do sporządzania kolejnej opinii biegłych. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury Sąd nie musi na wniosek strony dopuścić dowodu z dodatkowej opinii biegłych, jeśli uzna, że ekspertyzy, którymi dysponuje, są wystarczające do wyjaśnienia stanu zdrowia (podobnie: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.01.2012r. I UK 195/11). Wskazać też należy, że zarówno doktryna jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (wyrok SN z 4.08.1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479).

Zdaniem Sądu sporządzona już opinia biegłych może stanowić podstawę do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Została wydana przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych u odwołującego schorzeń. Biegli dokonali analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzili wywiad oraz badania odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są rzeczowe, spójne i logiczne, dlatego zasługują na uwzględnienie. Biegli odnieśli się do wszystkich schorzeń, określili stopień ich nasilenia i wpływ na zdolność do pracy. Z opinii wynika, iż podstawą stwierdzenia częściowej niezdolności jest niewydolność trzustki, powiązana z cukrzycą. Biegli powołują się na przewlekłość tego schorzenia, a także jego postępujący charakter. Wnioski te oparte są o wyniki badań, zawarte w dokumentacji medycznej. Wskazać też trzeba, że z karty informacyjnej leczenia szpitalnego, dotyczącej pobytu w szpitalu w dniach 24-26.08.2014r. (k. 15a.s.) wynika, iż W. P. przebywał na Oddziale Gastroenterologicznym z celu wymiany protezy przewodu trzustkowego, a za ok. 3-4 miesiące wskazane jest ponowne (...).

Zwrócić należy uwagę, że W. P. wykształcenie zawodowe, w przeszłości wykonywał czynności pracownika fizycznego, brukarza,transportowego, zestawiacza surowców, presera. Prace na w/w stanowiskach wymagają sprawności fizycznej, gdyż są to ciężkie prace fizyczne. Odwołujący ma obecnie 68 lat, jest w wieku emerytalnym, nie jest już więc osobą sprawną fizycznie w stopniu umożliwiającym wykonywanie pracy zgodnej z kwalifikacjami. Wprawdzie odwołujący pracował też jako dozorca, lecz jest to w porównaniu z jego ogólnym stażem pracy krótki okres. Odwołujący cierpi na cukrzycę i przewlekłą niewydolność trzustki, a schorzenia te w sposób oczywisty wpływają na jego codzienne funkcjonowaniei zdolność do pracy. Powyższe okoliczności zdaniem Sądu wskazują, że W. P. w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, dlatego Sąd podzielił wnioski biegłych. Biorąc pod uwagę wiek odwołującego i postępujący charakter schorzenia należy też zaakceptować wniosek biegłych o stałej niezdolności, bowiem przekwalifikowanie odwołującego z uwagi na wiek jest już niemożliwe.

Z tych względów Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 07.07.2014r. i przyznał W. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.04.2014r. na stałe.

W pkt 2 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Przepis art. 118 ust. 1a stanowi zaś, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie niezdolności do pracy W. P., jej stopnia i okresu trwania. Dopiero postępowanie sądowe, powołanie biegłych lekarzy pozwoliło na ustalenie częściowej niezdolności, przy czym biegli wydając opinię opierali się także na nowej dokumentacji medycznej, złożonej dopiero przed Sądem. W tej sytuacji ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie niezdolności do pracy badanego w toku postępowania przed tym organem.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.